Write on Κυριακή, 20 Ιουλίου 2014 Κατηγορία ΕΙΔΗΣΕΙΣ

21 Ιουλίου 2012! Μακριά από τα φώτα, μακριά από τη βουή και τον αχό, οι Πολεμιστές τής Α' ΜΚ συναντήθηκαν για πρώτη φορά με ένα κερί στο χέρι για νά θυμηθούν και να τιμήσουν τούς συμπολεμιστές τους, τούς ηρωικούς νεκρούς τους πού τούς προσέχουν από εκεί ψηλά.
21 Ιουλίου 2014, στις 20:00 οι Πολεμιστές τής Α' ΜΚ, θα συναντηθούν πάλι εκεί, στο Άγαλμα τού Παπάγου, απέναντι από το ΥΕΘΑ για να θυμηθούν και να τιμήσουν τούς συμπολεμιστές τους, και να αφηγηθούν με το δικό τους μοναδικό τρόπο, ότι ανασυρθεί από τη μνήμη τους από εκείνη την εποχή και να μοιραστούν την Ιστορία τους με κάποιους πού σέβονται και τιμούν τα Ιερά και τα Όσια τής Φυλής.
Η κίνηση αυτή, δεν έχει καμία σχέση με συλλόγους ή σωματεία. Πρόκειται για μια κίνηση μακριά από τούς τύπους και τα πρωτόκολλα, αυθόρμητα, μόνο με ένα κερί στα χέρια!

Την παραπάνω συγκινητική ανάρτηση έκανε στο facebook ο Ταξίαρχος ε.α. Ιωάννης Τζιάκης.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Κυριακή, 20 Ιουλίου 2014 Κατηγορία ΣΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ
Γράφει ο Κωνσταντίνος Βουλγαράκης

Εμείς που ζήσαμε τα γεγονότα (έστω και με την τότε παιδική αφέλεια μας), Εμείς που υπηρετήσαμε στη μαρτυρική Μεγαλόνησο και μας πληγώνουν τα εχθρικά συρματοπλέγματα και η προκλητική σημαία του εισβολέα, Εμείς που κάτσαμε και φάγαμε δίπλα στη δύστυχη μάνα, που 40 χρόνια τώρα στρώνει το τραπέζι βάζοντας μια καρέκλα και ένα σερβίτσιο παραπάνω, για τον αγνοούμενο γιο της, Εμείς που - κατά παραγγελία του πατέρα μας - ψάχναμε με αγωνία και δακρυσμένοι το απέραντο νεκροταφείο στην Λευκωσία, για να βρούμε την ταφόπλακα για το σκοτωμένο Κρητικόπουλο το χωριανάκι του, Εμάς που πάγωσε το αίμα μας, νοιώθοντας το χρόνο να σταματά, όταν αντικρίσαμε την εφιαλτική ουδέτερη αποστρατικοποιημένη ζώνη, Εμείς που ορκιστήκαμε να ξαναγυρίσουμε σ' αυτό τον τόπο, ΜΟΝΟ όταν θα μπορέσουμε να πάμε ελεύθερα στα ματωμένα χώματα, Εμείς που πάντα δακρύζουμε όταν θυμούμαστε και γράφουμε για την μεγαλύτερη πληγή του Ελληνισμού, ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ όχι μόνο να μη ξεχνούμε, αλλά και να μεταδίδουμε τη μνήμη και τα αισθήματα μας ... στους νεότερους!

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Κυριακή, 23 Ιουλίου 2017 Κατηγορία ΙΣΤΟΡΙΑ

Μια από τις φωτογραφίες - σύμβολα της τραγωδίας της Κύπρου, είναι αναμφίβολα αυτή που δείχνει το σπαρακτικό κλάμα του ενός πατέρα πάνω από τον τάφο του νεκρού γιου του...

Ο Καταδρομέας Χρήστος Λιγδής από την Αταλάντη Φθιώτιδας υπηρετούσε στην Α' Μοίρα Καταδρομών στο Μάλεμε της Κρήτης, η οποία πήρε διαταγή να ετοιμαστεί για την Κύπρο, με την επιχείρηση ΝΙΚΗ. Επέβαινε στο μοιραίο ΝΙΚΗ 4, το αεροσκάφος που καταρρίφθηκε από φίλια πυρά ενώ προσέγγιζε για προσγείωση το αεροδρόμιο της Λευκωσίας.

Ο Καταδρομέας Χρήστος Λίγδης.

Συνετρίβη στις παρυφές της πόλης, στον λόφο της Μακεδονίτισσας, εκεί όπου ανεγέρθηκε το μνημείο για να θυμίζει σε όλους τη θυσία των παλικαριών που έμειναν στην κυπριακή γη...

Όταν ο πατέρας του Καταδρομέα, ο Λουκάς Λιγδής επισκέφθηκε τον Τύμβο της Μακεδονίτισσας έπεσε κυριολεκτικά πάνω στην μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματα των νεκρών Καταδρομέων κλαίγοντας για τη θυσία του παιδιού του... Ο θρήνος του αποτυπώθηκε στο φωτογραφικό καρέ, σε ένα συγκλονιστικό στιγμιότυπο!

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Τετάρτη, 20 Ιουλίου 2016 Κατηγορία ΙΣΤΟΡΙΑ

Στις 20 Ιουλίου 1974, σαράντα περίπου χιλιάδες Τούρκοι στρατιώτες, υπό την υποστήριξη της Τουρκικής Αεροπορίας και του ναυτικού εισέβαλαν παράνομα και κατά παράβαση του καταστατικού χάρτη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στις βόρειες ακτές της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Τετρακόσια τέσσερα χρόνια μετά την οθωμανική εισβολή, η σύγχρονη ιστορία της Κύπρου βρίσκεται μπροστά σε μία νέα εισβολή.

Η απόβαση των Τουρκικών στρατευμάτων που ολοκληρώθηκε σε δύο φάσεις, με ένα μήνα σχεδόν διαφορά η πρώτη από τη δεύτερη, είχε ως αποτέλεσμα την παράνομη κατοχή του 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Περίπου 200.000 εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα, περίπου 4.000 νεκροί, και 1.619 δηλώθηκαν αγνοούμενοι. Οι Τούρκοι κατακτούν το 65% της καλλιεργήσιμης έκτασης, το 70% του ορυκτού πλούτου, το 70% της βιομηχανίας, το 80% των τουριστικών εγκαταστάσεων.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Σάββατο, 19 Ιουλίου 2014 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ
Γράφει ο Κώστας Χατζηαντωνίου

Παραμονή του Προφήτη Ηλία, νύχτα του 1974. Στα πρόσωπα όλων γραμμένη η αγωνία για όσα μαθαίνανε, το πανηγύρι έμοιαζε παράταιρο. Για μας η Κύπρος ήτανε πάντoτε κοντά. Κατεβήκαμε γρήγορα από το λόφο του Φιλερήμου στο σπίτι, ο πατέρας στο ραδιόφωνο ακούει Λονδίνο και Ντώυτσε Βέλλε. Το ξέρανε όλοι. Ο τουρκικός αποβατικός στόλος πλησίαζε τις ακτές της Κύπρου. Κι όμως. Υπήρχαν κι αυτοί που δεν θέλανε να το ξέρουν. Και τότε και τώρα.

Η πλήρης αδράνεια εν όψει του εμφανούς κινδύνου, η απίστευτη ανικανότητα για την εκτίμηση της κατάστασης και λήψη των αναγκαίων μέτρων δεν ήταν γεγονότα τυχαία. Οι μονάδες αποκοιμίζονταν συνειδητά από το Επιτελείο που καθησύχαζε ακόμη και τους διοικητές των ταγμάτων πρώτης γραμμής. Μάταια φωνάζανε οι σταθμοί έγκαιρης ειδοποίησης, οι διευθύνσεις πληροφοριών: Οι Τούρκοι φτάνουν! Στις πέντε το πρωί τουρκικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν ελληνοκυπριακούς στόχους. Πέφτουν οι πρώτοι αλεξιπτωτιστές στο θύλακα της Λευκωσίας στο Κιόνελι και τα αποβατικά κινούνται προς την ακτή ενώ χαράζει. Ο πρώτος καταπέλτης αποβατικού πέφτει στο Πεντεμίλι της Κυρήνειας. Οι άνδρες αποβιβάζονται με άνεση μεγαλύτερη και από εκτέλεση άσκησης. Κατέρχονται σε μπουλούκια, μέσα σε σύγχυση και σ' έναν αιγιαλό πλάτους 200 μ. Τόσο σίγουροι ήσαν για την έλλειψη αντίστασης. Πράγματι, με εξαίρεση τις ριπές λιγοστών γενναίων που αυτοβούλως αμύνονταν, μόλις στις 10 το πρωί άρχισε να δέχεται πυρά το προγεφύρωμα, όταν εμφανίστηκε στην περιοχή το 251 τάγμα πεζικού του (αγνοούμενου ακόμη) Κουρούπη.

Στη Ρόδο είχαμε την τύχη ν' ακούμε απευθείας το ΡΙΚ. Νιώθαμε τον παλμό της συμφοράς καθώς τα ψέματα του χουντικού ραδιοφώνου κάπως μετριάζονταν. Δεν ξέραμε βέβαια πως ο Αρχηγός Ενόπλων Δυνάμεων Μπονάνος (που το βράδυ της 19ης άνετος κοιμόταν στο θέρετρο του Αγ. Ανδρέα) όταν ενημερώθηκε ότι ενεργείται απόβαση θα πει (ένορκη κατάθεση αντιπλοίαρχου Νικολόπουλου) ότι «η Τουρκία χτυπά την Κύπρο και εμείς είμαστε Ελλάς». Η ΕΛΔΥΚ, για κάθε ενέργεια της οποίας απαιτείται διαταγή της Αθήνας, ολιγωρεί, χάνονται πολύτιμες ώρες. Όταν η Εθνοφρουρά αναλαμβάνει να αμυνθεί, είναι αργά. Η ταυτόχρονη αντιμετώπιση θυλάκων και απόβασης απαιτούσε επιστράτευση, η Εθνοφρουρά των 10.000 ανδρών δεν μπορούσε συγχρόνως και τον επιθετικό ελιγμό κατά των θυλάκων και κατά των εισβολέων να ενεργήσει. Μια μερική επιστράτευση την προηγούμενη και μια έξοδος στους χώρους διασποράς, θα επέτρεπε το πρωί της 20ης Ιουλίου να υπάρχουν τα προβλεπόμενα δύο τάγματα στον χώρο απόβασης και την Κυρήνεια, θα είχε κάνει δυνατό να οργανωθεί επάκτιο πυροβολικό, θα είχε δώσει τη δυνατότητα ειδικά στις κομβικής σημασίας τρεις μοίρες καταδρομών να είναι έτοιμες να επιτεθούν αμέσως στο βόρειο ορεινό τμήμα του θυλάκου στον Πενταδάχτυλο, αντί να παραμένουν τραυματισμένες από το πραξικόπημα ακόμη στη Λευκωσία. Και κυρίως, οι μονάδες που έσπευδαν το πρωί της εισβολής να βγουν από τα στρατόπεδα, δεν θα είχαν δεχθεί τα καταστρεπτικά πυρά της τουρκικής αεροπορίας.

Η Κύπρος είχε παραδοθεί στη σφαγή και την ίδια ώρα στην Αθήνα η στρατιωτική ηγεσία και το «υπουργικό συμβούλιο» των ασπαλάκων συνέρχονταν, κουβέντιαζε και κήρυσσε γενική επιστράτευση. Και τότε, ο «πρόεδρος της δημοκρατίας» Γκιζίκης, οι μεγαλόσχημοι υπουργοί και στρατηγοί, ο αρχηγός Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγός Μπονάνος οι αρχηγοί των Επιτελείων (Γαλατσάνος, Παπανικολάου, Αραπάκης), άβουλα ανθρωπάκια ως τότε στα χέρια του ταξιάρχου Ιωαννίδη, θα του αντιταχθούν για τον ίδιο λόγο που τον υπάκουαν. Για τη σωτηρία του ασήμαντου τομαριού τους. Η αντίστροφη μέτρηση για την πτώση της χούντας άρχιζε. Ήταν άχρηστη πια στους πάτρωνές της. Τώρα έπρεπε να αποφευχθεί ο ελληνοτουρκικός πόλεμος που θα διέλυε τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

Σαράντα χρόνια μετά ξέρουμε, όσο και αν το μαύρο μέτωπο νεοφιλελευθερισμού και κρατικής αριστεράς το αποκρύπτει για να υπηρετήσει έναν ακόμη συμβιβασμό: Η 20η Ιουλίου απέδειξε ότι ο Αττίλας τόσο από πλευράς σχεδίου όσο και εκτέλεσης αποδείχθηκε απίστευτα πρόχειρος και ερασιτεχνικός. Αποβιβάστηκε ευχερώς επειδή δεν συνάντησε αντίσταση. Δεν διέθετε επαρκείς και κατάλληλες δυνάμεις, δεν μερίμνησε για τον απαιτούμενο στρατηγικό εδαφικό χώρο, αδρανώντας τραγικά και τρέμοντας την πρώτη νύχτα της εισβολής νυχτερινή αντεπίθεση της Εθνοφρουράς. Ζητούσε απεγνωσμένα ενισχύσεις που χρειάζονταν 48 ώρες για να φτάσουν: να η προσφορά της «εκεχειρίας» της 22ας Ιουλίου: σταθεροποιήθηκε και ενισχύθηκε (πάλι χωρίς ενόχληση) με άρματα και νέες δυνάμεις το προγεφύρωμα που θα επεκτείνεται συνεχώς τις μέρες των συνομιλιών στη Γενεύη. Και βέβαια, «πέφτει» η χούντα.

Τη νύχτα της 23ης Ιουλίου οι Έλληνες με κεράκια στα χέρια γιορτάζουν το τέλος της εφτάχρονης ευτέλειας. Ο Κίσινγκερ ανασαίνει τώρα με ανακούφιση. Με αμερικανική εποπτεία είχαν δοθεί οι σχετικές διαβεβαιώσεις και η τρίτη χούντα παρέδιδε την πολιτική εξουσία παραμένοντας επικεφαλής του στρατού - κι όχι βέβαια λόγω των μέχρι τότε θριάμβων της. Η εξέγερση του ένοπλου επιστρατευμένου λαού είχε αποφευχθεί. Η αλλαγή φρουράς φέρνει την «αποκατάσταση της δημοκρατίας». Η νέα πολιτική ηγεσία κράτησε την υπόσχεσή της, δεν έθιξε ποτέ τους υπεύθυνους της τραγωδίας. Σαράντα χρόνια αργότερα οι πολιτικοί κληρονόμοι εκείνων που παρέδωσαν την Κύπρο στον πρώτο Αττίλα και εκείνων που ανέχτηκαν τον Αύγουστο τον δεύτερο Αττίλα, συγκυβερνούν και ξαναγράφουν την Ιστορία, ενώ μαζί με την ενσωματωμένη αριστερά αγωνίζονται σταθερά για τη νομιμοποίηση του εγκλήματος του 1974. Κι ίσως το καταφέρουν. Γιατί στην Κύπρο δεν ηττηθήκαμε στρατιωτικά. Ηττηθήκαμε πολιτικά και ηθικά. Και αυτό υπήρξε απείρως χειρότερο.

Για πολλά χρόνια διακήρυσσαν «δεν ξεχνώ» γιατί φοβούνταν ότι ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, μέσα στην ηθική ανάταση της δημοκρατικής απελευθέρωσης, θα αξίωνε μια ιστορική απάντηση, θα επέβαλλε μια πολιτική και εθνικής απελευθέρωσης ή έστω ανένδοτης στάσης. Αυτό ακριβώς έτρεμε το μεταπολιτευτικό κατεστημένο. Να καταστεί στη λαϊκή συνείδηση η Κύπρος η λυδία λίθος που θα έσυρε τους πολιτικούς σε μια πορεία εθνικής αξιοπρέπειας. Τώρα, καθώς ο λαός αυτός εκφυλίστηκε οριστικά (πρώτα με τον καταναλωτισμό, τώρα με την ανέχεια) και δεν υπάρχει φόβος πραγματικής αντίδρασης, αποφαίνονται πως «ηττηθήκαμε το 1974» για να εκμαιεύσουν τη συναίνεση σε μια νέα εθνική ταπείνωση. Κανένα δάκρυ μάνας αγνοούμενου δεν μπορεί πια να ταράξει τη μίζερη ζωή αυτού του λαού και των αντάξιων ηγετών του. Γιατί δεν είναι πια η Κύπρος μακράν αλλά οι Έλληνες μακράν, πολύ μακράν απ' την Ελλάδα.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter