Write on Σάββατο, 04 Αυγούστου 2018 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ

Του Γεωργίου Β. Κασσαβέτη Επισμηναγού (Ι) ε.α. – τ. Κυβερνήτου Ο.Α.

Στις 29 Αυγούστου συμπληρώνονται 69 χρόνια από την συντριβή της κομμουνιστικής ανταρσίας (1944-49), η οποία στοίχισε στη χώρα 110.000 νεκρούς και τη γύρισε δεκάδες χρόνια πίσω. Χάριν της θυσίας των χιλιάδων παλληκαριών του Στρατού και της Αεροπορίας, τα οποία έδωσαν την τελική μάχη στις κακοτράχαλες αετοράχες του Γράμμου και του Βιτσίου, στις οποίες είχαν οχυρωθεί οι επίορκοι ολετήρες του έθνους και επί χρόνια προετοιμάζοντο να δώσουν εκεί, όπου εκείνοι λόγω θέσεως πλεονεκτούσαν, την τελική μάχη.

Υπό κανονικές συνθήκες η 29η Αυγούστου θα έπρεπε να έχει καθιερωθεί ως επίσημη γιορτή της Δημοκρατίας, διότι τότε διεσώθη η δημοκρατία στη χώρα και όχι την 24η Ιουλίου, ημερομηνία επιστροφής των επαγγελματιών του πολιτικού συστήματος. Δυστυχώς σύσσωμο το πολιτικό κατεστημένο της χώρας, χάριν μιας αθλίας πολιτικής σκοπιμότητος, η οποία αναμφιβόλως αποτελεί χαριστική παραχώρηση προς το ηττηθέν Κομμουνιστικό Κόμμα, όχι μόνο δεν αναγόρευσε την ημερομηνία αυτή ως εθνική γιορτή, αλλά αρνείται πεισματικά να συμμετάσχει στις διοργανούμενες κατ’ έτος γιορτές. Αν η επέτειος αυτή τιμάται κάθε χρόνο στα μνημεία της Βούρμπγιανης και του Βιτσίου, τούτο οφείλεται αποκλειστικά στις Ενώσεις Αποστράτων Αξιωματικών του Στρατού Ξηράς και της Πολεμικής Αεροπορίας. Αν όμως η θυσία όλων εκείνων των νέων που αγωνίστηκαν για να διατηρηθεί η δημοκρατία στη χώρα που γεννήθηκε δεν αναγνωρίζεται σήμερα, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να μειωθεί το μέγεθος της προσφοράς τους.

Φυσικά η άλλη πλευρά, που έχει κάθε λόγο να κουκουλώσει τα φρικτά της εγκλήματα και να εμφανισθεί με λευκό ποινικό μητρώο εκδηλώνει με κροκοδείλια δάκρυα την «ιερή αγανάκτησή» της για την «πρόκληση», τις «γιορτές μίσους», την «αναμόχλευση των παθών» και όλα τα συναφή, τα οποία αποτελούν την μόνιμη επωδό των τελευταίων εξήντα ετών. Αυτό όμως δεν την εμποδίζει να οργανώνει τις δικές της ανάλογες γιορτές, τις οποίες με φαρισαϊκή υποκρισία βαφτίζει «γιορτές μνήμης». Επ’ αυτού η απάντηση που της οφείλουμε είναι η εξής.. Όλοι εμείς που θρηνήσαμε θύματα κατά την διάρκεια της αποτρόπαιης εγκληματικής ανταρσίας της, έχουμε αποδεχθεί πρώτοι τη λήθη και την έχουμε συγχωρήσει. Εκείνο όμως που αρνούμαστε να δεχθούμε είναι η παραχάραξη της ιστορίας. Διότι αυτή περνάει πάνω απ’ τους τάφους των χιλιάδων θυμάτων μας, η ιστορική σκύλευση των οποίων ισοδυναμεί με επαίσχυντη προδοσία.

Με την ευκαιρία της φετινής 69ης επετείου, κρίνουμε ιστορικά χρήσιμο να παρουσιάσουμε το Σχέδιο Επιχειρήσεων των Κομμουνιστοσυμμοριτών κατά τον Συμμοριτοπόλεμο 1946 – 49, ένα άγνωστο για τους περισσότερους Έλληνες σχέδιο. Πρόκειται για το «Σχέδιο Λίμνες», το οποίο περιλαμβάνει τον κύριο και πρωταρχικό αντικειμενικό στόχο της ηγεσίας του ΚΚΕ, κατά τον προδοτικό και καταστροφικό αυτό πόλεμο. Αναλυτικότερα:

Το χρονικό διάστημα μεταξύ Απριλίου και Σεπτεμβρίου 1947 αποτελεί την πλέον κρίσιμη και αποφασιστική περίοδο για την ηγεσία του ΚΚΕ. Είναι το διάστημα που εκτιμά, πρώτον ότι τα περιθώρια για πολιτική λύση του ελληνικού προβλήματος - ακριβέστερα του δικού της προβλήματος - έχουν εξαντληθεί και δεύτερον ότι ο συνδυασμός των πολιτικών αγώνων με το ένοπλο κίνημα δεν απέδωσε. Κατά την νεώτερη λοιπόν εκτίμησή της το κόμμα είναι σε θέση να επικρατήσει σε μία ένοπλη αναμέτρηση με αντιπάλους «τη μοναρχοφασιστική» κυβέρνηση και τους «ξένους ιμπεριαλιστές», υπό την προϋπόθεση της υποστήριξης της Σοβιετικής Ενώσεως και της Γιουγκοσλαβίας.
Στις 11 και 12 Σεπτεμβρίου του 1947 συνέρχεται η 3η Ολομέλεια του ΚΚΕ. Στις εργασίες της, πέραν των έξι μελών του Πολιτικού Γραφείου: Ζαχαριάδης, Μάρκος Βαφειάδης, Γιάννης Ιωαννίδης, Λ. Στρίγγος, Πέτρος Ρούσος και Γ. Ερυθριάδης – σημειωτέον ότι ένα κλιμάκιο του Πολιτικού Γραφείου δρούσε παρανόμως στην Αθήνα - συμμετείχαν και τέσσερα (4) ανώτατα στρατιωτικά στελέχη, ήτοι ο Στέφανος Παπαγιάννης επιτελάρχης του «Δημοκρατικού Στρατού» και οι Γ. Κικίτσας αρχηγός της Διοικήσεως Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας, ο Ν. Κανακαρίδης αρχηγός της Διοικήσεως Θράκης και Δ. Λασσάνης αρχηγός Διοικήσεως Αν. Μακεδονίας. Κατά τη διάρκεια των εργασιών της 3ης Ολομέλειας αφ΄ενός μεν «επιβεβαιώθηκε» ότι υπάρχουν οι στρατιωτικές προϋποθέσεις για την επίτευξη του αντικειμενικού σκοπού, αφ΄ετέρου δε εγκρίθηκε το στρατιωτικό σχέδιο για την υλοποίησή του. Το σχέδιο στο οποίο δόθηκε ο κωδικός όρος «Λίμνες», υπεγράφη από τα παρόντα μέλη και εγκρίθηκε από την Ολομέλεια. Λίγο αργότερα για τυπικούς λόγους θα εγκριθεί και από το κλιμάκιο της Κεντρικής Επιτροπής που βρισκόταν στην Αθήνα.

Ο χρόνος υλοποιήσεως του σχεδίου δεν ήταν ακριβώς προσδιορισμένος, πλην όλοι πίστευαν ότι η εφαρμογή του θα άρχιζε την Άνοιξη του 1948. Το σχέδιο προέβλεπε την κατάληψη ολοκλήρου της Μακεδονίας και της Θράκης - αναλόγως δε με τις δυνατότητες και της Ηπείρου - και την εγκαθίδρυση Λαϊκής Δημοκρατίας με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη. Το μέρος όμως του σχεδίου που φαντάζει αστείο και αποδεικνύει την ανύπαρκτη επιτελική κατάρτιση των ανθρώπων που το κατάρτισαν, είναι οι προϋποθέσεις στις οποίες βασιζόταν η υλοποίησή του.

Εντός εξαμήνου - Σεπ 1947, Μαρ 1948 - ο «Δημοκρατικός Στρατός» θα έπρεπε να τριπλασιαστεί και από 20.000 περίπου την περίοδο εκείνη να φτάσει στις 60.000. Αυτή ήταν η πρώτη προϋπόθεση. Η δεύτερη, η οποία ήταν απαραίτητη για την κατάληψη της Θεσσαλονίκης, ήταν η δημιουργία ειδικού εκστρατευτικού σώματος. Τέλος το μέρος των προϋποθέσεων, το οποίο ήταν εντελώς εκτός πραγματικότητος και κοινής στρατιωτικής λογικής ήταν εκείνο που προέβλεπε, ότι τα ασκέρια των βιαίως στρατολογημένων ανταρτών θα έπρεπε να μετατραπούν – τίνι τρόπω άραγε - σε τακτικό στρατό και ότι το «κράτημα» της Θεσσαλονίκης θα ανελάμβανε «Καταδιωκτική Αεροπορία», «Ταχυκίνητα Πλοία» και «Βαρύς Οπλισμός». Που θα εγκαθίσταντο αυτά τα καταδιωκτικά αεροπλάνα, ποιοι θα τα πετούσαν και πως θα επιβίωναν από τα πυρά της εμπειροπόλεμης και υπέρτερης Ελληνικής Βασιλικής Αεροπορίας, είναι μία άλλη ιστορία.

Βέβαια δεν ήταν λίγοι απ’ τους συμμετέχοντες στις εργασίες της 3ης Ολομέλειας, οι οποίοι δειλά μεν, πλην κατά τρόπο σαφή, επεσήμαναν τη χαώδη αναντιστοιχία μεταξύ των υπαρχόντων και των απαιτουμένων για την υλοποίηση του σχεδίου μέσων. Ουδείς όμως έφερε αντιρρήσεις, όταν μέσα σε κλίμα πανηγυρισμού ο Ζαχαριάδης τους διαβεβαίωνε για την εξασφάλισή τους. Ποιος τον είχε πείσει για τον εφοδιασμό του «Δημοκρατικού Στρατού» με αεροπλάνα διώξεως και ταχυκίνητα πλοία είναι απορίας άξιον.

Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί, ότι η 3η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ ενέκρινε αποφάσεις του Ν. Ζαχαριάδη, οι οποίες είχαν ληφθεί τουλάχιστον έξι (6) μήνες νωρίτερα. Τούτο αποδεικνύεται αφ’ ενός μεν από επιστολή του Ζαχαριάδη προς τον Τίτο στις 22 Απριλίου του 1947, με την οποία τον ενημέρωνε για το όλο σχέδιο, αφ’ ετέρου δε από τα πρακτικά των συζητήσεων του Ζαχαριάδη με τον Στάλιν, τον Μάιο του 1947. Αν δε κρίνομε από τη ρητή διαβεβαίωση του Ζαχαριάδη, περί εξασφαλίσεως των απαιτουμένων για την υλοποίηση του «Σχεδίου Λίμνες» μέσων, τότε οδηγούμεθα στο συμπέρασμα, ότι τόσο ο Στάλιν, όσο και ο Τίτο του τον είχαν διαβεβαιώσει, ότι θα συνδράμουν τον αγώνα του.
Βέβαια τα πρώτα σύννεφα της σκληρής πραγματικότητος, η οποία απεδείκνυε ότι η αισιοδοξία της 3ης Ολομέλειας δεν είχε σοβαρές βάσεις, δεν θα αργήσουν να φανούν. Πράγματι τον Δεκέμβριο του 1947 το Δεύτερο Κλιμάκιο του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ θα διαπιστώσει, ότι υπάρχει σοβαρή καθυστέρηση στην ικανοποίηση των όρων του σχεδίου, ότι πολλά από τα στοιχεία του σχεδίου δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και τέλος, ότι οι προοπτικές της αριθμητικής ανάπτυξης του «Δημοκρατικού Στρατού» δεν εστηρίζοντο σε ψύχραιμους υπολογισμούς.

Σε σχετική ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου στις 9 Δεκεμβρίου του 1947 αναφέρονται μεταξύ άλλων και τα εξής: «Έγιναν πλάνα στρατολογίας για κάθε περιφερειακό αρχηγείο. Τα πλάνα έγιναν μηχανικά, γραφειοκρατικά, χωρίς πρώτα να παρουσιαστεί η πραγματική κατάσταση των αρχηγείων, η ικανότης τους, οι δυσκολίες που μας δημιούργησε ο εχθρός με την εκκένωση των χωριών». Ένα χρόνο αργότερα -15 Νοεμβρίου 1948 - κατά την πάγια τακτική του ΚΚΕ να βρίσκει εξιλαστήρια θύματα -, οι ευθύνες θα φορτωθούν στον αρχιστράτηγο του «Δημοκρατικού Στρατού» Μάρκο Βαφειάδη. Ήταν η εποχή που ο Μάρκος είχε διατυπώσει γραπτά την άποψη, ότι «στην 3η Ολομέλεια πάρθηκαν αποφάσεις πέρα για πέρα ανεδαφικές».

Στο ίδιο μήκος κύματος κι ένα άλλο μέλος του Πολιτικού Γραφείου, που είχε λάβει μέρος στην 3η Ολομέλεια, ο Γ. Ερυθριάδης, θα διατυπώσει τον Ιανουάριο του 1949 τις εξής εκτιμήσεις: « α) Πηγαίνοντας για την 3η Ολομέλεια, Σεπτέμβριος 1947, δεν είχαμε μία ολοκληρωμένη εικόνα της καινούριας κατάστασης που δημιουργήθηκε στη χώρα μας με την αμερικανική παρέμβαση προς όφελος του μοναρχοφασισμού. β) Σωστά και στο σύνολό της δεν εχτιμήσαμε την πολιτική του μοναρχοφασισμού και την επιδίωξή του με το μαζικό ξεσπίτωμα του αγροτικού πληθυσμού της ορεινής κυρίως Μακεδονίας, που αποτελούσε τη μαζική δική μας επιστρατευτική βάση».

Και το ερώτημα κάθε απλού λογικού ανθρώπου είναι το εξής. Όσο κι αν τα ετερόκλητα στοιχεία τα οποία αποτελούσαν την τότε ηγεσία του ΚΚΕ ήσαν άσχετα με την επιστήμη του πολέμου, δεν έβλεπαν ότι η υλοποίηση του μεγαλεπήβολου σχεδίου ήταν ουτοπική; Και ειδικότερα:
α. Με ποιο τρόπο η δύναμη του «Δημοκρατικού Στρατού» θα τριπλασιαζόταν σε διάστημα έξι (6) μηνών, όταν η ελεγχόμενη απ ’τους Συμμορίτες ύπαιθρος είχε εκκενωθεί από την ελληνική κυβέρνηση;
β. Με τι μαγικά ραβδάκια, το άτακτο αυτό ασκέρι των καπνεργατών, των ναυτεργατών και των βιαίως στρατολογηθέντων αγροτών και των 14χρονων παιδιών (αγοριών- κοριτσιών), θα μετατρεπόταν σε τακτικό στρατό, ώστε να μπορεί να αναμετρηθεί, επί ίσοις όροις, με τον εθνικό στρατό της χώρας;
γ. Ποιοι θα ήσαν αυτοί οι ελίτ, οι οποίοι θα συγκροτούσαν το περίφημο εκστρατευτικό σώμα και πως θα καταλάμβαναν την Θεσσαλονίκη, όταν ήταν δεδομένο ότι δεν μπόρεσαν να καταλάβουν μικρότερες πόλεις, όπως την Άμφισσα, το Μέτσοβο, τη Φλώρινα, τη Νάουσα και την Κόνιτσα;
δ. Πού θα στάθμευαν, ποιοι θα τα πετούσαν και πως θα επιβίωναν αυτά τα αεροπλάνα της « καταδιωκτικής αεροπορίας» ,η οποία προεβλέπετο στο Σχέδιο για «το κράτημα της Θεσσαλονίκης» ;
ε. Τέλος πόσα θα ήσαν, ποιοι θα τα κυβερνούσαν και που θα ελιμενίζοντο αυτά τα ταχυκίνητα πλοία, τα οποία επίσης θα συνέβαλαν στη διατήρηση της κατοχής της Θεσσαλονίκης;
Αλλά και αν δεχθούμε ότι οι διαβεβαιώσεις για ενίσχυση του αγώνα δικαιολογούσαν και την αισιοδοξία του Ζαχαριάδη, ο οποίος πληροφορεί τον Τίτο, στις 12 Αυγούστου του 1947, ότι «το πολύ μέχρι την άνοιξη του 1948 ο αγώνας θα έχει στεφθεί με επιτυχία» και τη φιλοδοξία των καπεταναίων του ΕΛΑΣ, οι οποίοι ηγούντο του «Δημοκρατικού Στρατού», να κυβερνήσουν τη χώρα, τα σημάδια που διαδέχοντο το ένα το άλλο, δεν έπρεπε να τους συνεγείρουν, ώστε να εγκαταλείψουν τον προδοτικό τους αγώνα, ο οποίος αποσκοπούσε στην υποδούλωση της χώρας;

Ειδικότερα:
α. Δεν ήταν σημάδι για την αρνητική εξέλιξη του αγώνα τους, όπως αποδεικνύεται από έγγραφο του ΚΚΕ προς το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης και της Γιουγκοσλαβίας την 6/10/47, ότι ο «Δημοκρατικός Στρατός» με την έλευση του χειμώνα, αντιμετωπίζει οξύτατα προβλήματα ιματισμού και υπόδησης και η μεν Σοβιετική Ένωση απαντά, ότι «δεν μπορεί να κάνει τίποτα», η δε Γιουγκοσλαβία, ότι «τα αποθέματα έχουν εξαντληθεί»;
β. Δεν ήταν απόδειξη ότι ο Στάλιν, προσποιούμενος ότι δήθεν οι διεθνείς συνθήκες δεν το επιτρέπουν, αρνείται καθ’ όλη τη διάρκεια του Συμμοριτοπολέμου να αναγνωρίσει την «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση», ή «Κυβέρνηση του Βουνού» του ΚΚΕ και το ίδιο πράττουν και όλες συλλήβδην οι Σοσιαλιστικές Λαϊκές Δημοκρατίες;
γ. Τί κάνουν οι ηγέτες του ΚΚΕ, όταν στα μέσα του 1948, ο Τίτο ο οποίος είναι ο κύριος τροφοδότης του αγώνα τους διαφωνεί με τον Στάλιν, τους διακόπτει κάθε βοήθεια, τους κλείνει τα σύνορα και τους γυρίζει την πλάτη;
δ. Γιατί συνεχίζουν τον αγώνα, όταν ξεμένουν με μοναδικούς συμμάχους την Αλβανία και την Βουλγαρία και όταν για μεν την πρώτη ισχύει η ρήση «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος», για δε τη δεύτερη ότι ούτε θέληση ούτε δυνατότητα υπάρχει;
Πέραν όμως των αδιαμφισβητήτων αυτών αποδείξεων, οι οποίες συνθέτουν την πλήρη αδυναμία του «Δημοκρατικού Στρατού» να υλοποιήσει το μεγαλεπήβολο και εκτός πάσης πραγματικότητος σχέδιο της δημιουργίας Λαϊκής Δημοκρατίας στη Β. Ελλάδα, υπάρχουν και γενικότερα στοιχεία, τα οποία δεν ελήφθησαν υπ’ όψιν από την τότε ηγεσία του ΚΚΕ, για τα οποία δεν έχουν δοθεί σαφείς εξηγήσεις μέχρι σήμερα. Συγκεκριμένα.
α. Ήταν δυνατή η επιτυχία μιας κοινωνικής επανάστασης καθοδηγούμενης μάλιστα από κομμουνιστάς σε μια Δυτική Δημοκρατία;
β. Μπορούσε ένα λαϊκό κίνημα – όσο ισχυρό κι αν ήταν – να ανατρέψει γεωπολιτικές ισορροπίες, όπως αυτές είχαν οριοθετηθεί από τους ισχυρούς της Γης στη Συνδιάσκεψη της Γιάλτας;
γ. Τέλος μπορούσε να υπάρχουν «επαναστατικά αποθέματα» σε ένα λαό, ο οποίος πολέμησε επί έξι μήνες δύο αυτοκρατορίες και είχε υποστεί μία πολυετή τριπλή κατοχή;
Το παρήγορο βέβαια είναι ότι αν εξαιρέσει κανείς τις θέσεις μερικών αμετανόητων στελεχών της παλαιοημερολογίτικης εξτρεμιστικής Κομμουνιστικής Αριστεράς, όλοι οι νηφάλιοι Έλληνες συμπεριλαμβανομένων και πολλών στελεχών της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ, συμφωνούν με την λυτρωτική κραυγή του ιστορικού στελέχους του ΚΚΕ Τάκη Λαζαρίδη «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι».

Η πιο αποστομωτική απάντηση όμως σε όλα αυτά τα αμείλικτα ερωτήματα δίδεται από το πιο αυθεντικό και ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, τον Λεωνίδα Κύρκο. Σε μία εφ’ όλης της ύλης εκ βαθέων εξομολόγησή του στην «Καθημερινή της Κυριακής» της 3.12.06, ο Λεωνίδας Κύρκος ομολογεί τα εξής αποκαλυπτικά: « Ήρθε η στιγμή που μπορούσα να δω πολλά πράγματα από τη συμπεριφορά του Ζαχαριάδη, δεν τα είδα και νιώθω μια ευθύνη. Δεν ασκούσα τότε βέβαια καμιά επιρροή. Ήμουν ένα στελεχάκι της βάσης που δεν μετείχε στις πολιτικές διεργασίες, που δεν είχε πληροφόρηση, αλλά δεν είχε και το κουράγιο να δει κατάματα τους ανθρώπους, οι οποίοι στα μάτια μου παρουσιάζονταν γιγάντιοι. Και είδα ότι όλοι αυτοί-ας μην τους πω όλους- ήταν περιτρίμματα. Με πιάνει τρόμος άμα σκεφθώ ότι π.χ. αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο-τον είδα από κοντά και κατάλαβα τι γελοίος άνθρωπος ήταν- θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό Παιδείας π.χ. τον Στρίγγο, θα είχαμε υπουργό των Εσωτερικών τον άλλον τον ανεκδιήγητο άνθρωπο που ήρθε από την Κρήτη τον Βλαντά, ο οποίος ήταν για την εποχή εκείνη ήρωας για την νεολαία. Άνθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο, σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν».

Όλα αυτά τιμούν βέβαια όσους έχουν τη γενναιότητα να παραδέχονται τα λάθη του παρελθόντος και να απολογούνται γι’ αυτά, πλην δεν απαντούν στο αγωνιώδες ερώτημα. Για ποιο λόγο όλοι αυτοί οι άνθρωποι αφιέρωσαν τη ζωή τους σε μία χαμένη υπόθεση με τόσο μίσος, τόση βία και τόσο αίμα. Μια υπόθεση που και την Ελλάδα βύθισε στο σκοτάδι και τους ίδιους οδήγησε από ήττα σε ήττα;

Υ.Γ Τα στοιχεία του παρόντος άρθρου προέρχονται από τα αρχεία του ΚΚΕ τα οποία κληροδοτήθηκαν στα Αρχεία της Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ) και παρατίθενται στο βιβλίο του Φίλ. Ηλιού ¨Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ-Η ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΟΥ ΚΚΕ¨.

Write on Σάββατο, 05 Δεκεμβρίου 2020 Κατηγορία ΙΣΤΟΡΙΑ

Του Δημήτρη Βαλασίδη*

Η απελευθέρωση της Ελλάδος από την τριπλή κατοχή και η άφιξη στην Αθήνα της κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου στις 18 Οκτωβρίου του 1944, απετέλεσαν την αρχή μιας τραγικής για την Πατρίδα μας περιόδου, που διήρκησε πέντε ολόκληρα χρόνια. Τα γεγονότα της περιόδου αυτής, εκτός των πολλών δεινών που συσσώρευσαν στην χώρα, της στέρησαν την μοναδική ευκαιρία να διεκδικήσει από τους συμμάχους της ως νικήτρια δύναμη όλα τα δικαιούμενα.

Κατά την διάρκεια της Κατοχής, οι κομμουνιστικές δυνάμεις (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ) απέφυγαν βάσει σχεδίου την ανοικτή και εκτεταμένη σύγκρουση με τους κατακτητές, μολονότι διέθεταν αξιόλογη στρατιωτική δύναμη, επαρκή οπλισμό και χρήματα που ελάμβαναν από τους Άγγλους για να κάνουν αντίσταση. Με την αποχώρηση των Γερμανών από νότο προς βορρά μέσω των οδικών αρτηριών, παρατηρείται μια αντίστροφη κίνηση των ελασιτών από βορρά προς νότο μέσω ορεινών διαδρομών. Ο αντικειμενικός τους σκοπός έγινε φανερός από τις πρώτες ημέρες του Δεκεμβρίου. Η περίοδος του Δεκεμβρίου και των πρώτων ημερών του επομένου έτους, μέχρι την υπογραφή ανακωχής στις 11 Ιανουαρίου, είναι γνωστή ως «Δεκεμβριανά».

Tο άρθρο αυτό αναφέρεται κυρίως στις επιχειρήσεις των Εθνικών Δυνάμεων και του ΕΛΑΣ στην περιοχή της Αθήνας, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι δεν ήταν ουσιαστική και η συμμετοχή των βρεταννικών δυνάμεων στον αγώνα.

11 makrigianni

Πριν από τα Δεκεμβριανά

Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Γεωργίου Παπανδρέου, αφού ανασχηματίστηκε για να είναι πληρέστερη η εκπροσώπηση όλων των κομμάτων, ανέλαβε το δύσκολο έργο της ανόρθωσης της χώρας. Ταυτόχρονα είχε τεθεί αφ› ενός μεν το ζήτημα της τιμωρίας των συνεργατών του κατακτητή, αφ΄ ετέρου δε η μεθόδευση του αφοπλισμού των ανταρτών. Οι βάσεις πάνω στις οποίες εκινείτο η πολιτική του Παπανδρέου ήταν η συμφωνία της Καζέρτα, η οποία υπέτασσε όλες τις ελληνικές δυνάμεις (εθνικό στρατό και ανταρτικές ομάδες) υπό συμμαχική διοίκηση και συγκεκριμένα τον στρατηγό Σκόμπυ. Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι πρέπει να υπάρχει «μια Πατρίδα, μια Κυβέρνηση, ένας Στρατός» και ότι για να γίνει αυτό μόνον ένας τρόπος υπάρχει: η κατάργηση του ταξικού και η δημιουργία Εθνικού Στρατού.

Αιτία της κρίσης ήταν ο αφοπλισμός των αντάρτικων ομάδων. Στις 5 Νοεμβρίου ο Παπανδρέου ανακοίνωσε, σε συμφωνία με τον στρατηγό Σκόμπυ, ότι ο ΕΛΑΣ και ο ΕΔΕΣ θα αποστρατευθούν ως τις 10 Δεκεμβρίου. Ακολούθησαν μακρές διαπραγματεύσεις μεταξύ της κυβερνήσεως και του ΕΑΜ. Στις 27 Νοεμβρίου ο Παπανδρέου ανακοίνωσε την συμφωνία στους εαμικούς υπουργούς Σβώλο, Τσιριμώκο, Ζεύγο για την αποστράτευση. Αντιδράσεις προκάλεσε, όμως, κυρίως στους αδιάλλακτους εντός του ΕΑΜ, το τελεσίγραφο της κυβέρνησης την 1η Δεκεμβρίου για γενικό αφοπλισμό, σύμφωνα με την πρόσφατη συμφωνία, η οποία προέβλεπε ότι θα εξαιρούνταν η Τρίτη Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία και ο Ιερός Λόχος, με το σκεπτικό ότι ήταν το μόνο εν λειτουργία τμήμα του τακτικού Ελληνικού Στρατού. Στην διατήρηση ή διάλυσή της, όπως και του ΕΛΑΣ, θα επικεντρωθεί η κρίση που θα οδηγήσει στην δεκεμβριανή σύγκρουση. Η ηγεσία του ΕΑΜ είχε θέσει ως επιπλέον όρους συμφωνίας τον αφοπλισμό της Τρίτης Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου. Ως αντίδραση, οι υπουργοί που ανήκαν στο ΕΑΜ παραιτήθηκαν στις 2 Δεκεμβρίου του 1944 (εκτός του στρατηγού Σαρηγιάννη).

Την ίδια μέρα (2 Δεκεμβρίου), η ΚΕ του ΕΑΜ αποφάσισε τα παρακάτω:

Να απευθύνει έκκληση προς τις συμμαχικές κυβερνήσεις.
Να οργανώσει συλλαλητήριο στην πλατεία Συντάγματος στις 11.00 πμ της 3ης Δεκεμβρίου.
Γενική απεργία την επομένη με σκοπό την παράλυση του κράτους.
Ανασυγκρότηση της ΚΕ του ΕΛΑΣ. Η ενέργεια αυτή αποτελούσε επαναστατική πράξη, η οποία είχε σκοπό την δημιουργία στρατού ανεξάρτητου από την νόμιμη κυβέρνηση.
Οι δυνάμεις των αντιπάλων

Κατά την έναρξη των επιχειρήσεων, οι δυνάμεις των αντιπάλων ήταν οι εξής:

Κυβερνητικές δυνάμεις

. 3η Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία (ΕΟΤ) υπό τον Συνταγματάρχη Θρασύβουλο Τσακαλώτο, με 205 Αξιωματικούς, 2.530 Οπλίτες και 34 όλμους.

. Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή με 3.000 άνδρες.

. Αστυνομία Πόλεων με 2.500 άνδρες.

. Ανασυσταθείσα Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων με 256 Αξιωματικούς, Υπαξιωματικούς και Ευέλπιδες.

. Πυρήνες των 101,141 και 142 Ταγμάτων Εθνο-φυλακής.

. 400-600 άνδρες του Βασιλικού Ναυτικού.

. 200 άνδρες της οργάνωσης «Χ» υπό τον Αντισυνταγματάρχη Γεώργιο Γρίβα.

. 300-400 άνδρες άλλων εθνικών οργανώσεων (ΡΑΝ, ΠΕΑΝ, κλπ).

Συνολική δύναμη: 9.500-10.000 άνδρες.

Δυνάμεις του ΕΛΑΣ

. Α’ Σώμα Στρατού υπό τον Πυριόχο με την 1η ταξιαρχία (2 συντάγματα με 2.950 άνδρες), την 2η ταξιαρχία (2 συντάγματα με 2.950 άνδρες), το 5ο σύνταγμα με 1.000 άνδρες, το 6ο συνταγμα με 1.600 άνδρες και μηχανοκίνητο τμήμα 250 ανδρών.

. 2η Μεραρχία με 2 συντάγματα (2.500 άνδρες).

. 1 Σύνταγμα της 3ης μεραρχίας.

. 2 Συντάγματα της 13ης μεραρχίας.

. ΕΠΟΝ

. Εφεδρικός ΕΛΑΣ με 10-15.000 άνδρες.

. ΕΛΑΝ

. Εθνική Πολιτοφυλακή

. ΟΠΛΑ (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκού Αγώνα).

Συνολική δύναμη: 25-30.000 άνδρες και γυναίκες.

Το σχέδιο ενέργειας των κυβερνητικών δυνάμεων προέβλεπε την διατήρηση των θέσεών τους και την ασφάλεια των κυβερνητικών εγκαταστάσεων.

Το σχέδιο του ΕΛΑΣ προέβλεπε σε πρώτη φάση την κατάληψη των αστυνομικών τμημάτων και άλλων μικρών φρουρών των Σωμάτων Ασφαλείας που ήταν διασπαρμένα σε όλη την Αθήνα. Σκοπός ήταν η εξουδετέρωση των εστιών αντιστάσεως και ο περιορισμός της δράσης των τμημάτων που δεν θα είχαν καταληφθεί. Η δεύτερη φάση περιελάμβανε την κατάληψη ισχυροτέρων θέσεων όπως αυτές του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, το Στρατόπεδο Γουδή, η Σχολή Χωροφυλακής, η Σχολή Ευελπίδων κλπ.

Μετά την επίτευξη αυτών των αντικειμενικών σκοπών, σε τρίτη φάση θα γινόταν η εκκαθάριση μικρών εστιών αντιστάσεως.

Δεν προέβλεπε ενέργειες κατά των Βρεταννών, γιατί αφ’ενός μεν δεν ήθελαν να τους προκαλέσουν και αφ’ετέρου εκτίμησαν λανθασμένα ότι θα τηρούσαν ουδέτερη στάση.

7 makrigianni

Η πρώτη επιθετική ενέργεια

Από τις αποφάσεις του ΕΑΜ της 2ας Δεκεμβρίου, έγινε φανερό ότι η συγκέντρωση στο Σύνταγμα, η γενική απεργία και η ανασυγκρότηση της ΚΕ του ΕΛΑΣ ήταν αλληλένδετες ενέργειες, με σκοπό την έναρξη της κομμουνιστικής στάσης.

Το συλλαλητήριο της 3ης Δεκεμβρίου απεδείχθη ότι δεν ήταν μια ενέργεια διαμαρτυρίας, αλλά η πρώτη επιθετική κομμουνιστική ενέργεια. Αυτό έγινε κατανοητό από την κυβέρνηση, η οποία, ενώ αρχικά είχε δώσει την άδεια για την πραγματοποίησή του, αναγκάστηκε στις 2 Δεκεμβρίου να το απαγορεύσει.

Στις 10.00, οι διαδηλωτές του συλλαλητηρίου, περιφρουρούμενοι από ενόπλους εαμίτες, πλησίαζαν στην πλατεία Συντάγματος. Στην Βασιλίσσης Αμαλίας, ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης συνέστησε στο πλήθος να μην προχωρήσει, αλλά δεν εισακούστηκε με αποτέλεσμα οι αστυνομικοί να οπισθοχωρήσουν. Στις 10.30, στην διασταύρωση Βασ. Σοφίας, Αμαλίας και Πανεπιστημίου άρχισαν οι συμπλοκές σώμα με σώμα και σκοτώθηκε ένας αστυνομικός από χειροβομβίδα που έριξε διαδηλωτής. Την ίδια ώρα, διαδηλωτές κινήθηκαν με σκοπό να καταλάβουν το κτίριο της αστυνομικής διεύθυνσης. Οι 20 αστυνομικοί της φρουράς αναγκάστηκαν για λόγους αυτοάμυνας να κάνουν χρήση των όπλων τους, προκειμένου να υπερασπιστούν το κτίριο και να μην συλληφθούν από τους διαδηλωτές. Τα επεισόδια συνεχίστηκαν μέχρι το μεσημέρι, με νεκρούς και τραυματίες και από τις δύο πλευρές. Το απόγευμα ο Γ. Παπανδρέου κατήγγειλε το ΚΚΕ και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ως στασιαστές, ενώ η ηγεσία του ΕΛΑΣ διέταξε την εφαρμογή του σχεδίου για την κατάληψη της Αθήνας.

Κατά το συλλαλητήριο, σκοτώθηκε στην είσοδο της Αστυνομικής Διευθύνσεως ένας υπαρχιφύλακας και τραυματίστηκαν άλλοι 4 αστυνομικοί. Σύμφωνα με το ΕΑΜ, οι νεκροί διαδηλωτές ήταν 21 και οι τραυματίες 140.

Όσον αφορά τα θύματα της ημέρας εκείνης, πρέπει να σημειωθούν τα παρακάτω:

Αν οι αστυνομικοί πυροβολούσαν αδιακρίτως το πλήθος, τα θύματα θα ήταν χιλιάδες και όχι μερικές δεκάδες.

Θύματα δεν υπήρξαν στο σημείο όπου πρωτοσυναντήθηκαν οι δυνάμεις της τάξεως με τους διαδηλωτές.

Εβλήθησαν την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή μόνον αυτοί που επεχείρησαν την κατάληψη του Αρχηγείου και της Διεύθυνσης της Αστυνομίας. Γι’ αυτό ο αριθμός των θυμάτων ήταν σχετικά μικρός.

Οι αστυνομικοί πυροβόλησαν με διαταγή του αρχηγού της Αστυνομίας Άγγελου Έβερτ, κατόπιν αποφάσεως της κυβερνήσεως να μην μείνει ανυπεράσπιστο το κράτος.

Τα ντοκουμέντα στοιχεία ανατρέπουν την τρέχουσα ιστορική άποψη γύρω από την έναρξη των συγκρούσεων τον Δεκέμβριο του 1944. Η κλασσική αριστερή άποψη υποστηρίζει ότι η κυβερνητική παράταξη ευθύνεται γιά την έναρξη των συγκρούσεων με το αιματοκύλισμα του συλλαλητηρίου του ΕΑΜ στις 3/12/44. Σύμφωνα, όμως, με μια διαταγή του Γενικού Στρατηγείου του Ε.Λ.Α.Σ της ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ημέρας, διατάσσεται «... επίθεση κατά του Ζέρβα και... διάλυση της εθνοφυλακής καθ› άπασαν Ελλάδα...». Την διαταγή υπογράφει ο Γιώργης Σιάντος, ο τότε ηγέτης του ΚΚΕ.

2 makrigianni

Αρχίζουν οι μάχες

Την επόμενη ημέρα τα ξημερώματα, στην περιοχή του Θησείου, διεξήχθη η πρώτη μάχη ανάμεσα σε λόχο του ΕΛΑΣ και το σύνολο της Οργάνωσης Χ (200 περίπου άνδρες) που έδρευε στην περιοχή. Η μάχη διήρκεσε μερικές ώρες και ο ΕΛΑΣ κατέβαλε την άμυνα των αντιπάλων του, όμως οι Βρεταννοί επενέβησαν και μετέφεραν τον αρχηγό της Οργάνωσης Χ Γεώργιο Γρίβα και τους άνδρες του στο ελεύθερο κέντρο της Αθήνας. Μετά την κατάληψη του Θησείου, το μόνο εμπόδιο προς την πλατεία Συντάγματος ήταν πλέον το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη.

Την ίδια ημέρα, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ προχώρησαν σε κατάληψη όλων των αστυνομικών τμημάτων στον Πειραιά, αλλά δεν μπόρεσαν να καταλάβουν την Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Στην Αθήνα κατέλαβαν τα 17 από τα 23 αστυνομικά τμήματα, καθώς και τις φυλακές στην αρχή της λεωφόρου Βουλιαγμένης.

Την νύχτα της 4ης προς 5η Δεκεμβρίου, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ επιχείρησαν την κατάληψη των φυλακών Συγγρού. Η επίθεση ανακόπηκε μετά από παρέμβαση των Βρεταννών, που χρησιμοποίησαν τεθωρακισμένα οχήματα. Παρόμοια εξέλιξη είχε η επίθεση στις φυλακές Χατζηκώστα που έληξε με παρέμβαση των Βρεταννών. Στις 5 Δεκεμβρίου, ο ΕΛΑΣ κατέλαβε την Γενική Ασφάλεια Αθηνών και συνέλαβε μερικούς αιχμάλωτους, ενώ οι περισσότεροι αστυνομικοί που υπεράσπιζαν το κτήριο φυγαδεύτηκαν από αγγλικά άρματα. Επίσης το 4ο σύνταγμα του ΕΛΑΣ κατέλαβε την έδρα της Ανώτατης Διοίκησης Χωροφυλακής Ελλάδος και αιχμαλώτισε 80 περίπου αξιωματικούς της χωροφυλακής. Στις 6 Δεκεμβρίου, ο ΕΛΑΣ μετά από διήμερη πολιορκία κατέλαβε την Ειδική Ασφάλεια Αθηνών και πυρπόλησε το κτίριο.

6 makrigianni

Η μάχη του Μακρυγιάννη

Στις 6 Δεκεμβρίου, ολόκληρη σχεδόν η Αθήνα ήταν στα χέρια των κομμουνιστών. Τα μόνα κέντρα αντιστάσεως ήταν το Σύνταγμα Χωροφυλακής στου Μακρυγιάννη, η Σχολή Χωροφυλακής (Λεωφόρος Μεσογείων) και το Στρατόπεδο Γουδή με την 3η ΕΟΤ.

Το Σύνταγμα Μακρυγιάννη θεωρήθηκε, από την ηγεσία του ΕΛΑΣ, ως το τελευταίο εμπόδιο προς την πλατεία Συντάγματος και επομένως την κατάληψη της εξουσίας. Από την άλλη πλευρά, οι υπερασπιστές του εγνώριζαν ότι ο αγώνας τους ήταν σκληρός και άνισος αλλά ήταν υπέρ πάντων. Η δύναμη ήταν 100 Αξιωματικοί (88 της Χωροφυλακής και 12 του Στρατού) και 430 οπλίτες. Η δύναμη αυτή, εκτός από το προσωπικό του Συντάγματος, προερχόταν και από άλλες αστυνομικές υπηρεσίες της Αττικής και της επαρχίας. Ο οπλισμός και τα πυρομαχικά δεν ήταν αρκετά για να αντιμετωπήσουν μια τόσο μεγάλη επίθεση. 300 τυφέκια, 15 υποπολυβόλα, 3 οπλοπολυβόλα, 1 πολυβόλο, 3 όλμοι με ελάχιστα βλήματα και 2 αντιαρματικά πυροβόλα.

Την ίδια ημέρα, παρουσιάστηκε εθελοντικά στο Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη ο Αντισυνταγματάρχης Πεζικού Κωνσταντίνος Κωστόπουλος. Ο Αντισυνταγματάρχης ήταν καθηγητής της Σχολής Χωροφυλακής και υπερασπιστής των οχυρών Μεταξά το 1940-41. Κατά την μάχη της Φλώρινας, ως διοικητής ταξιαρχίας, υπερασπίστηκε την πόλη εναντίον των κομμουνιστών. «Η Πατρίς κινδυνεύει και ήρθα να πολεμήσω εδώ ως απλός στρατιώτης. Με δέχεσθε;» Ο υποδιοικητής του Συντάγματος Αντισυνταγματάρχης Ευάγγελος Σοφράς του απήντησε: «Σε έστειλε ο Άγιος Νικόλαος».

Ως ειδικός στις μάχες εντός φρουρίων και τις οδομαχίες, παρουσίασε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αμύνης των εγκαταστάσεων και ανέλαβε την διεύθυνση των πολεμικών επιχειρήσεων. Το σχέδιο προέβλεπε τρεις γραμμές αμύνης:

. 1η Γραμμή Αμύνης (εξωτερική), με 7 φυλάκια εγκατεστημένα σε παρακείμενες οικίες. Τα φυλάκια αυτά θα εμπόδιζαν τον εχθρό να πλησιάσει το στρατόπεδο.

. 2η Γραμμή Αμύνης, που ήταν η περίφραξη του στρατοπέδου. Αν τμήμα της περίφραξης έπεφτε στα χέρια του ΕΛΑΣ, θα έπρεπε να επέμβει η εφεδρεία για την ανακατάληψή του.

. 3η Γραμμή Αμύνης αποτελούσαν τα κτίρια, στα οποία θα δινόταν η τελική μάχη. Οι μαχητές ήταν αποφασισμένοι να πολεμήσουν από θάλαμο σε θάλαμο. Στην ταράτσα του κεντρικού κτιρίου εγκαταστάθηκε παρατηρητήριο και ένα οπλοπολυβόλο.

Η δύναμη του ΕΛΑΣ ήταν αρχικά ένα σύνταγμα των 1.500 ανδρών με τυφέκια, οπλοπολυβόλα και πολλά εκρηκτικά.

Στις 05:45 της 6ης Δεκεμβρίου, ξεκίνησε η σκληρότερη αλλά και αποφασιστικώτερη μάχη των Δεκεμβριανών. Ξεκίνησε με σφοδρό βομβαρδισμό και πυκνά πυρά πεζικού από πολλές κατευθύνσεις. Παρά την σθεναρή αντίσταση, οι Ελασίτες κατέλαβαν 4 φυλάκια. Όσοι υπερασπιστές τους δεν σκοτώθηκαν ή δεν συμπτύχθηκαν προς το στρατόπεδο, συνελήφθησαν, διαπομπεύθηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν. Συνεχίζοντας την επίθεση, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ προσπάθησαν ανεπιτυχώς να ανατινάξουν με εκρηκτικά μέρος της περίφραξης. Σοβαρή επίπτωση στο ηθικό τους είχε η ανατίναξη, από βολή πυροβόλου, των εκρηκτικών που μετέφεραν σε ένα φυλάκιο που είχαν καταλάβει και ο θάνατος των 70 συντρόφων τους που τα συνόδευαν.

Οι απώλειες των αμυνομένων κατά την πρώτη ημέρα ήταν σημαντικές. 14 νεκροί, 33 τραυματίες και 41 αγνοούμενοι. Βεβαίως οι Ελασίτες είχαν πολύ μεγαλύτερες απώλειες. Ο διευθύνων τις επιχειρήσεις αντισυνταγματάρχης Κωστόπουλος, το πρωί της επομένης εξέδωσε ημερησία διαταγή, η οποία μεταξύ των άλλων έγραφε: «Θα διατηρώ την ανάμνησιν ότι εις την μάχην της 6ης Δεκεμβρίου 1944 η Βασιλική Χωροφυλακή έδειξε μαχητικότητα πολύ καλλιτέραν από αυτού του Πεζικού εις το οποίον ανήκω. Σας συγχαίρω και σας ευχαριστώ».

 1 makrigianni

Την επομένη, οι επιτιθέμενοι αρκέστηκαν σε πυρά παρενόχλησης και προπαρασκευή νέων επιθέσεων. Τις νυκτερινές ώρες της 7ης προς 8ης Δεκεμβρίου, οι επιτιθέμενοι ανατίναξαν μέρος του νοτίου τμήματος της περίφραξης και την 9η ακόμη ενός τμήματος. Την 8η Δεκεμβρίου, οι υπερασπιστές του Μακρυγιάννη με αιφνιδιαστική αντεπίθεση ανακατέλαβαν δύο φυλάκια, συνέλαβαν 50 αιχμαλώτους και παρέλαβαν πολλά όπλα και πυρομαχικά.

Στις 9 του μηνός, οι κομμουνιστές δέχθηκαν την ενίσχυση ενός τάγματος, ενός λόχου και δύο πυροβόλων και το πρωί της επομένης εξαπέλυσαν σφοδρότατη επίθεση, αλλά μέχρι την 18:00 αποκρούστηκαν από τους αμυνόμενους.

10 makrigianni

Την νύκτα της 11ης προς 12η Δεκεμβρίου, μετά από την άφιξη νέων ενισχύσεων, οι αντάρτες επιχείρησαν νέα αιφνιδιαστική επίθεση και γι’ αυτό δεν προηγήθηκε προπαρασκευή πυροβολικού. Όμως οι αμυνόμενοι, λόγω του άριστου συστήματος πληροφοριών που διέθεταν, περίμεναν την ενέργεια. Στις 20.00, ένας λόχος με 100 άνδρες προσπάθησε να εισβάλει από το ρήγμα της νότιας περίφραξης, αλλά έπεσε σε νάρκες και τα πυρά των αμυνομένων και αναγκάστηκε να υποχωρήσει, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 50 νεκρούς. Το ίδιο ανεπιτυχής ήταν και η προσπάθεια που έγινε δύο ώρες μετά. Τα μεσάνυχτα, από ρήγμα που δημιούργησαν στην δυτική περίφραξη δύο δυναμιτιστές, προσπάθησαν να διεισδύσουν κρυφά ομάδες Ελασιτών. Όμως φωτιστικά βλήματα μετέτρεψαν την νύκτα σε μέρα και επέτρεψαν στους χωροφύλακες να κατατροπώσουν τους εισβολείς που είχαν τρομερές απώλειες.

 13 makrigianni

Στις 12 Δεκεμβρίου, σταμάτησαν οι επιθέσεις. Μέχρι την 15η του μηνός κάποιες προσπάθειες των κομμουνιστών έπεσαν στο κενό. Η μάχη του Μακρυγιάννη είχε χαθεί για τον ΕΛΑΣ. Το οχυρό, παρά την μικρότερη δύναμή του και τον κατώτερο εξοπλισμό του, άντεξε.

Η μάχη του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη ήταν μια σκληρή και συνεχής μάχη με πολλούς νεκρούς και τραυματίες και από τους δύο αντιμαχόμενους. 33 νεκροί και 120 τραυματίες ήταν ο φόρος αίματος των αγωνιστών του Μακρυγιάννη. Οι Ελασίτες είχαν πολύ μεγαλύτερες απώλειες.

Η νίκη των κυβερνητικών δυνάμεων συνέβαλε σημαντικά στο να μείνει ελεύθερο το μικρό κομμάτι της Αθήνας, στο οποίο είχαν έδρα η ελληνική κυβέρνηση και οι περισσότερες ξένες αποστολές. Μετά την νίκη αυτή άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το κομμουνιστικό κίνημα.

12 makrigianni

Οι Ευέλπιδες αντιστέκονται

Η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων επαναλειτούργησε αμέσως μετά την Απελευθέρωση (19 Οκτωβρίου 1944), με μαθητές τους Ευέλπιδες Ι και ΙΙ τάξης που φοιτούσαν πριν από τον πόλεμο. Στις 9 Δεκεμβρίου, ένα σύνταγμα του ΕΛΑΣ συν ένα τάγμα και δύο αντιαρματικά πυροβόλα, πραγματοποίησε επίθεση στην Σχολή Ευελπίδων, στον χώρο της οποίας βρίσκονταν 23 αξιωματικοί και 183 ευέλπιδες. Τα πυρομαχικά των Ευελπίδων τελείωναν, ενώ ο ανεφοδιασμός και η επικοινωνία ήταν αδύνατη. Η πολιορκία λύθηκε μετά από τρεις ημέρες και το προσωπικό της σχολής μεταφέρθηκε στα ανάκτορα. Απώλειες δύο νεκροί (Υπολοχαγός Αθανάσιος Ράντος και Εύελπις Δημήτριος Πούλος) και 17 τραυματίες.

3 makrigianni

Οι άλλες μάχες

Την νύκτα της 6ης προς 7η Δεκεμβρίου, οι Ελασίτες πολιόρκησαν το τάγμα μετεκπαιδεύσεως, το αρχηγείο της Χωροφυλακής, το αστυνομικό τμήμα Πλάκας, το τμήμα μεταγωγών,την γενική ασφάλεια, το μηχανοκίνητο τμήμα της ΑΠ, ενώ εγκαταστάθηκαν με ισχυρές δυνάμεις βορείως του στρατοπέδου Γουδή και δυτικώς της Σχολής Χωροφυλακής, με αντικειμενικό σκοπό την κατάληψή τους.

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 7ης Δεκεμβρίου, μετά από προπαρασκευή με πυκνά πυρά όλμων, εκδηλώθηκε η επίθεση του ΕΛΑΣ κατά της σχολής Χωροφυλακής και του στρατοπέδου Γουδή (3η ΕΟΤ). Μετά από σθεναρή άμυνα της Χωροφυλακής και των Ριμινιτών, οι επιτιθέμενοι υποχώρησαν, εγκαταλείποντας στο πεδίο της μάχης 80 νεκρούς. Την ίδια ημέρα, στο κέντρο της Αθήνας, συνεχίστηκαν οι μάχες χωρίς αποτέλεσμα για τον ΕΛΑΣ. Η 3η ΕΟΤ αντεπιτιθέμενη επέτυχε να διευρύνει την ελεγχόμενη από αυτήν περιοχή και να συλλάβει 280 αντάρτες.

Στις 10 Δεκεμβρίου, οι Ελασίτες, αφού δέχθηκαν ισχυρές ενισχύσεις, επεχείρησαν και πάλι ανεπιτυχώς να καταλάβουν την Σχολή Χωροφυλακής και το Γουδί. Στο κέντρο της Αθήνας προσπαθούσαν να προωθήσουν τις θέσεις τους επιτιθέμενοι σε σημεία αντιστάσεως των Σωμάτων Ασφαλείας και συμπλεκόμενοι με ομάδες νομιμοφρόνων πολιτών, όπως αυτή που κατείχε το Χημείο (οδός Σόλωνος).

Ο ΕΛΑΣ επέτυχε την 11η Δεκεμβρίου να ελέγχει την λεωφόρο Συγγρού, την μόνη οδό επικοινωνίας της πρωτεύουσας με τον Πειραιά. Σε σύσκεψη το βράδυ της ίδιας ημέρας, η βρεταννική διοίκηση αποφάσισε προ της δυσμενούς καταστάσεως να εγκαταλείψει την Αθήνα στα χέρια του ΕΛΑΣ.

Ο διοικητής της 3ης ΕΟΤ Θρασύβουλος Τσακαλώτος αντέδρασε, δηλώνοντας ότι αυτός και οι άνδρες τους δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους και ότι θα πολεμήσουν, έστω και μόνοι. Η γενναία στάση του ήρωα Αξιωματικού, σε συνδυασμό με την άφιξη ενισχύσεων, ανέτρεψε την απόφαση της διοίκησης.

Στις 14 Δεκεμβρίου, μετά την σύμπτυξη του μηχανοκινήτου τμήματος, της γενικής ασφάλειας και της τροχαίας, ελάχιστα τμήματα αντιστέκονταν και οι Ελασίτες κατείχαν περισσότερο από τα εννέα δέκατα της Αθήνας και ήταν σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο. Την ίδια ημέρα, άρχισε η συγκρότηση νέων Ταγμάτων Εθνοφυλακής, τα οποία σύντομα ανέλαβαν δράση. Στις 18 του μηνός, Τάγμα Εθνοφυλακής κατέλαβε τον Λυκαβηττό, όπου εγκαταστάθηκαν πυροβόλα για την υποστήριξη των επιχειρήσεων στο κέντρο. Την ίδια ημέρα, άρχισαν οι αποφασιστικές επιχειρήσεις κατά του ΕΛΑΣ σε συνοικίες της Αθήνας.

4 makrigianni

Εκρηκτικά στην «Μεγάλη Βρεταννία»

Την νύχτα της 23ης προς 24η Δεκεμβρίου, δυνάμεις του ΕΛΑΣ προχώρησαν στην υλοποίηση σχεδίου που στόχευε στην ανατίναξη του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρεταννία», όπου διέμεναν η ελληνική κυβέρνηση, το βρεταννικό επιτελείο και πολλές διπλωματικές αποστολές, μεταξύ των οποίων και των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ. Για τον σκοπό αυτόν, παγιδεύτηκε με εκρηκτικά υπόνομος, που κατέληγε δίπλα στα θεμέλια του κτιρίου. Η έκρηξη αναβλήθηκε προσωρινά λόγω της άφιξης του Τσώρτσιλ στην Ελλάδα και στο διάστημα αυτό Άγγλοι εντόπισαν και απενεργοποίησαν τα εκρηκτικά.

Το τέλος των επιχειρήσεων

Από την 28η Δεκεμβρίου, η κατάσταση άρχισε να αλλάζει. Με γενική επίθεση κατά του ΕΛΑΣ άρχισε η εκκαθάριση της Αθήνας. Η 3η ΕΟΤ επετέθη από το Γουδή προς νότον. Την επομένη, δόθηκε η τελευταία μάχη των ανταρτών, στην οποία ηττήθηκαν με πολλές απώλειες σε προσωπικό και οπλισμό. Οι Ελασίτες έχασαν πλέον την επιθετική πρωτοβουλία και περιορίσθηκαν σε ελαστική άμυνα.

Τελικά, στις 6 Ιανουαρίου του 1945, οι δυνάμεις του ΕΑΜικού μετώπου αναγκάστηκαν να εκκενώσουν τον Πειραιά και την Αθήνα, παραλαμβάνοντας χιλιάδες πολίτες ως ομήρους. Πέντε μέρες αργότερα, στις 11 Ιανουαρίου, οι μάχες τερματίστηκαν, μετά από συμφωνία του Ε.Α.Μ. με τον στρατηγό Σκόμπυ. Μετά την ήττα του, ο ΕΛΑΣ (υπο την ηγεσία του Σιάντου) αποχώρησε από την Αθήνα, μαζί με χιλιάδες υποστηρικτές του, καθώς και με χιλιάδες ομήρους, αμάχους και μη.

Στις 12 Φεβρουαρίου 1945, μετά από συζητήσεις δέκα ημερών μεταξύ κυβέρνησης και ΚΚΕ-ΕΛΑΣ, υπεγράφη η συμφωνία της Βάρκιζας. Έτσι έκλεισε μια αιματηρή περίοδος, αλλά, δυστυχώς, ακολουθεί ο 3ος γύρος.

5 makrigianni

Ο τραγικός απολογισμός

Ο αστικός πολιτικός κόσμος της εποχής κατηγόρησε την ηγεσία του ΕΑΜ και το ΚΚΕ για υπαναχώρηση, όσον αφορά τον αφοπλισμό των ανταρτικών ομάδων, και για προσχηματική αρχική συμφωνία, την οποία αρκετοί τότε απέδωσαν στο ότι αναμένονταν στην Ελλάδα πολύ περισσότερες συμμαχικές (Βρεταννικές) δυνάμεις από αυτές που τελικά ήρθαν. Επίσης, το ΕΑΜ κατηγόρησε τους αντιπάλους του για επέμβαση ξένων δυνάμεων στα ελληνικά πολιτικά πράγματα.

Μεγάλο μέρος της Αθήνας είχε μετατραπεί σε ερείπια και πολλοί άμαχοι έχασαν την ζωή τους από τις μάχες που διεξάγονταν στους δρόμους της Αθήνας, αλλά και από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς των Άγγλων.

Κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών, μέλη της οργάνωσης ΟΠΛΑ δολοφόνησαν έναν αριθμό αντιφρονούντων, υποστηρικτών του αστικού καθεστώτος, αλλά και αμφισβητιών της επίσημης κομματικής γραμμής του ΚΚΕ , μεταξύ των οποίων και γύρω στους 50 τροτσκιστές/αρχειομαρξιστές, οι οποίοι χαρακτήριζαν τα Δεκεμβριανά ως σταλινικό πραξικόπημα. Στην περιοχή των διϋλιστηρίων της ΟΥΛΕΝ έλαβαν χώρα εκτελέσεις. Ανάμεσα στα θύματα της ΟΠΛΑ ήταν η ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη και ο πρύτανις του ΕΜΠ Ιωάννης Θεοφανόπουλος.

Τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 1944 στην Αθήνα θεωρούνται από μια πλευρά των ιστορικών ως η δεύτερη φάση της ανταρσίας (ο «δεύτερος γύρος» κατά την μεταπολεμική οπτική) και οδήγησαν στην τρίτη φάση («τρίτο γύρο»), που τερματίστηκε το 1949 με την στρατιωτική ήττα του ΚΚΕ. Η σύγκρουση των Δεκεμβριανών, καθώς και οι περιπτώσεις ακραίας βίας, όχι μόνο κατά δοσίλογων αλλά και κατά υποστηρικτών της κυβέρνησης και του αστικού καθεστώτος, αύξησε το αντικομμουνιστικό μένος της αντίπαλης πλευράς και έκανε πολύ δύσκολη την προοπτική της άμβλυνσης των παθών για πάρα πολλά χρόνια.

Στον πιο αποδεκτό «πίνακα απωλειών» των αντιμαχόμενων πλευρών, οι εθνικές δυνάμεις είχαν 3480 νεκρούς (889 ανήκαν στην χωροφυλακή και την αστυνομία και 2540 στα στρατιωτικά τμήματα) και πολλούς αιχμαλώτους. Οι απώλειες του ΕΛΑΣ υπολογίστηκαν στους 2-3 χιλιάδες νεκρούς και 7-8 χιλιάδες αιχμαλώτους.

Μέχρι τις 25 Δεκεμβρίου, ο αριθμός των συλληφθέντων από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ φθάνει τις 8.000, οι οποίοι με την αποχώρησή τους από την Αθήνα ξεπερνούν τις 15.000 όμηρους. Δύο χιλιάδες περίπου από αυτούς εκτελέστηκαν. Οι λεηλασίες ως κόστος ξεπέρασαν το ένα δισεκατομμύριο δραχμές της εποχής και κάηκαν ή ανατινάχθηκαν περισσότερες από 200 οικίες.

Στην απόφαση της 11ης ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρεται: «Η σύλληψη αμάχων, έστω και σαν μέτρο άμυνας κατά του άγριου διωγμού και ομηρίας από μέρους των Παπανδρέου-Σκόμπυ, ήταν σοβαρό πολιτικό λάθος».

*Συνταγματάρχου ε.α. και οικονομολόγου, Γενικού γραμματέως της Ελληνικής Ακαδημίας Διοίκησης Επιχειρήσεων, συγγραφέως συγγραμμάτων περί στρατηγικής

9 makrigianni

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Τετάρτη, 30 Αυγούστου 2017 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ

Γράφει ο Γιάννης Χαραλαμπίδης, Ιστορικός – Φιλόλογος

Γράμμος, 25 Αυγούστου 1954

Ο φιδίσιος ορεινός δρόμος ήταν σχετικά στρωτός, αλλά ήταν παρ’ όλα αυτά κουραστικός για έναν ηλικιωμένο άνθρωπο με βεβαρημένη υγεία. Είχε πέντε χρόνια να ανέβει εδώ πάνω, έβλεπε ότι το Μηχανικό είχε κάνει καλή δουλειά ανοίγοντας τους υπάρχοντες υποτυπώδεις δρόμους. Η πομπή με τα μαύρα αυτοκίνητα έφτανε πια στον προορισμό της, ένα ύψωμα κοντά στο Κάμενιτς, που είχε κριθεί από το ΓΕΣ κατάλληλο για τον σκοπό. Την στιγμή που ένας στρατονόμος άνοιγε την πόρτα χαιρετώντας στρατιωτικά, η μπάντα του Α’ Σώματος Στρατού άρχισε να παιανίζει το “Προσέλευση Επισήμων” και ο επικεφαλής του τμήματος αποδόσεως τιμών έδωσε παραγγέλματα για να παρουσιαστούν όπλα μπρος στον Στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο, Πρωθυπουργό πια της Ελλάδος από καιρό. Ο Στρατάρχης ίσιωσε το σταυρωτό σακάκι του γκρίζου κοστουμιού του κι άρχισε να βαδίζει. Κάποιοι τον είχαν συμβουλεύσει να φορέσει τη στολή του, όμως είχε αρνηθεί επιτακτικά. Θα φορούσε πολιτικά ρούχα, έπρεπε να δοθεί το μήνυμα, η Ελλάς κοίταζε μόνον εμπρός. Για αυτό τον σκοπό είχε επιλέξει έναν-έναν τους υπουργούς που θα τον πλαισίωναν, όλοι τους νέοι και μετριοπαθείς: Κανελλόπουλος, Μαρκεζίνης, Καραμανλής, Παπαληγούρας.

Προχώρησε πάνω στο κόκκινο χαλί, πήρε το στεφάνι που του έτεινε ένας δεύτερος στρατονόμος και το απέθεσε στη βάση του πυραμιδοειδούς ηρώου, ενώ άρχισε η ανάκρουση του εθνικού ύμνου. Στην επιτύμβια πλάκα έγραφε: “ΕΠΕΣΑΝ ΟΛΟΙ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ 1946-1949”. Αμέσως μετά ανέβηκε στο βήμα και άρχισε την σύντομη ομιλία του, που μέσα από τη συχνότητα του ΕΙΡ και τις εφημερίδες επρόκειτο να στείλει προς κάθε κατεύθυνση το μήνυμα της οριστικής ειρήνευσης. “Τέκνα γενναία της Ελλάδος, βλάστημα της πατρώας γης, επότισαν με το αίμα των την ιδέαν της πατρίδος, ως έκαστος την εξέλαβεν. Και αν κάποια εκ των παιδιών μας επλανήθησαν υπό επιτηδείων και εχθρών της Ελλάδος και ως άλλοι μητραλοίαι εστράφησαν εναντίον της, η πατρίς μεγαθύμως τα συγχωρεί και τα εγγράφει εις τας αιωνίους τάξεις των ηρώων. Σήμερον, πέντε έτη μετά την οριστικήν εθνικήν νίκην εδώ εις τα κορυφάς του Βιτσίου και του Γράμμου, το Έθνος σύσσωμον δια της κυβερνήσεως θέτει οριστικόν τέρμα εις τας συνεπείας της ανταρσίας και του διχασμού...”. Η “πολιτική της λήθης” ελάμβανε σάρκα και οστά, οι αντιρρήσεις πολλών παραγόντων είχαν καμφθεί μπρος στην πολιτική αναγκαιότητα και την στιβαρή επιμονή ενός ισχυρού πυρήνα γύρω από τον Παπάγο, ο βασιλιάς είχε συγκατανεύσει, οι Αμερικανοί είχαν καθησυχαστεί, οι ακραιφνείς είχαν σιγήσει. Οι διώξεις θα σταματούσαν οριστικά τους ερχόμενους μήνες, το βασιλικό διάταγμα για γενική αμνηστία θα υπογραφόταν αύριο. Αυτός ήταν ο επίλογος του δράματος.

Αυτός ο επίλογος δυστυχώς δεν γράφτηκε ποτέ. Έπρεπε να περάσουν είκοσι χρόνια με χωλή δημοκρατία αρχικά και με σκληρή δικτατορία στη συνέχεια, για να φτάσουμε στην δραστική εξομάλυνση του πολιτικού βίου της χώρας, με την αυγή της δεύτερης περιόδου Κωνσταντίνου Καραμανλή, με την Μεταπολίτευση. Πόσο μεγαλύτερης σημασίας θα ήταν να έχει κλείσει τυπικά και ουσιαστικά τον εμφύλιο αυτός που τον σφράγισε με την νίκη του; Πόσο θα είχε βοηθήσει την πολιτική ζωή, την εθνική ανάπτυξη, την κοινωνική συνοχή η έγκαιρη και αποφασιστική εξομάλυνση της πολιτικής των διαχωρισμών, η εμπέδωση των πολιτικών ελευθεριών; Πόσο πιο υγιής θα ήταν η ελληνική κοινωνία, πόσο πιο ώριμη και σοβαρή πολιτικά; Ποτέ δεν θα μάθουμε ακριβώς, όμως σίγουρα δύσκολα μπορεί κάποιος να φανταστεί πιο ταραχώδη εικοσαετία από την 1955-1974 και πιο ανώριμη πολιτικά και ιδεολογικά συνέχεια από την τριακονταετία που ακολούθησε.

Ο όλεθρος του εμφύλιου σπαραγμού δεν τελείωσε ποτέ σημειολογικά, με ευθύνη και των δύο πλευρών, από το “παρά πόδα” και τα παράνομα δίκτυα του Ζαχαριάδη ως το παρατεταμένο καθεστώς των αποκλεισμών και των διώξεων του παρασυντάγματος. Κανείς δεν ήρθη στο αναγκαίο ύψος να αναλάβει το βάρος της απόφασης να παύσει οριστικά αυτό το θέατρο της οργής, παρά μόνο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974, όταν πια είχε κυλήσει όχι μόνο νερό, αλλά και αίμα στο ποτάμι. Δεν υπάρχει κανένας λόγος, βέβαια, για μελοδραματισμούς, ούτε και αλλάζει κάτι από τα ιστορικά πεπραγμένα με την οιαδήποτε αναμόχλευση ή αποτίμησή τους. Είναι, ωστόσο, σημαντικό να προσπαθούμε να βλέπουμε τα πράγματα σε βάθος και σε εύρος. Ο εμφύλιος πέρασε, δεν θα επιστρέψει ούτε ως φάρσα ούτε ως τραγωδία, πρέπει να θάψουμε το πνεύμα του, αλλά να ανατέμνουμε το σώμα του.

Οι ιστορικοί έχουν σε σχετικά επαρκή πια βαθμό αρχίσει να εμβαθύνουν στη μελέτη αυτή. Δουλειά και καθήκον τους είναι να βαθύνουν την ανάλυσή τους για τα γεγονότα αυτά και όσα προηγήθηκαν και όσα ακολούθησαν. Δουλειά των πολιτών, είναι να επικεντρωθούμε στο μέλλον, να οριοθετήσουμε το πώς πρέπει να κινηθεί η χώρα μας μπροστά, διδασκόμενοι από τα λάθη. Η συζήτηση για το παρελθόν είναι αναγκαία και αναπόφευκτη, δεν πρέπει όμως να συσκοτίζει τη συζήτηση για το μέλλον. Η ζωή μας είναι στο μέλλον. Δεν θα φτάσουμε ποτέ στο επίπεδο της καθολικής συμφωνίας στην ανάγνωση της πραγματικότητας, ευτυχώς δεν θα γίνει αυτό, γιατί αυτό σημαίνει κατάργηση της πολιτικής και ποτέ δεν προμηνύει κάτι καλό. Από την οργή πρέπει να απαλλαγούμε, όχι από την γνώση, τη μνήμη και την άποψη. Πρέπει να μάθουμε να ανεχόμαστε τον απέναντι και την άποψή του, χωρίς να φοβόμαστε ότι θέλει να μας εκμηδενίσει και χωρίς να θέλουμε να τον εκμηδενίσουμε. Έχω ιδεολογία δεν σημαίνει ότι εχθρεύομαι όσους έχουν μια άλλη. Έχω άποψη για τα ιστορικά γεγονότα δεν σημαίνει μισώ όποιον έχει διαφορετική. Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε και δεν θέλουμε, να μιλάμε ελεύθερα, να σκεφτόμαστε θαρρετά και να κρίνουμε άφοβα θέλουμε. Δημοκρατία σημαίνει πρωτίστως ελευθερία σκέψης, ελευθερία ωση της ιερότητας των συμβόλων και των αφηγήσεων.

Είμαστε ελεύθεροι να κρίνουμε, είμαστε ελεύθεροι να μιλάμε, είμαστε ελεύθεροι να σκεπτόμαστε και αυτά είναι αδιαπραγμάτευτα, όποιος νομίζει ότι μπορεί να τρομοκρατεί ελεύθερους πολίτες με ξεχαρβαλωμένα ιστορικά και πολιτικά τοτέμ, απλά δεν έχει καταλάβει πού βρίσκεται. Οι θεσμοποιημένοι μετεμφυλιακοί αποκλεισμοί έδωσαν τη θέση τους σε αθέμιστους μεταπολιτευτικούς τραμπουκισμούς. Αυτά όμως έχουν τελειώσει, δεν αφορούν τη γενιά μας και τις ερχόμενες, δεν αφορούν την Ελλάδα του μέλλοντος. Θα σκεφτόμαστε, θα κρίνουμε και θα μιλάμε ελεύθερα. Οι σαλτιμπάγκοι της ερμαφρόδιτης Αριστεράς δίνουν μάχη οπισθοφυλακών, αν δεν το ξέρουν θα το καταλάβουν σύντομα. Η ιστορία τους έχει ξεπεράσει και δεν το έχουν καταλάβει ή υποκρίνονται κάτι τέτοιο. Έχουμε μπροστά μας τις προκλήσεις του μέλλοντος, τις κραυγές τους απλώς τις αγνοούμε. Κανένας σημερινός Έλληνας δεν έχει δικαίωμα να εκφράζει μίσος και οργή, ούτε για το σήμερα ούτε για το χτες. Σίγουρα, όμως, έχει δικαίωμα, ή μάλλον υποχρέωση να εκφράζει πείσμα και πίστη για το μέλλον. Μπορούμε. - ΠΗΓΗ: lastpoint.gr/

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Τρίτη, 02 Μαΐου 2017 Κατηγορία ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Παραχάραξη της Ιστορίας επιχειρεί ο σύμβουλος του υπουργού Παιδείας, Πολυμέρης Βόγλης, που ανέλαβε τη μελέτη των αλλαγών στα σχολικά βιβλία Ιστορίας - Το δικό του βιβλίο «Η αδύνατη επανάσταση» είναι ενδεικτικό των προθέσεών του!

«Ο ελληνικός εμφύλιος ήταν μία επανάσταση, η μοναδική στην Ελλάδα του 20ού αιώνα, έστω και αν, έτσι όπως εξελίχθηκε, δεν θα μπορούσε να αποβεί νικηφόρα». Πρόκειται για την επιστημονική θέση του προέδρου της επιτροπής για την αναμόρφωση του μαθήματος της Ιστορίας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ο οποίος θεωρεί ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να διδαχτούν τα Ελληνόπουλα εκτενώς τον Εμφύλιο.

Ο αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας Πολυμέρης Βόγλης, ο οποίος ανέλαβε για λογαριασμό του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής να υποβάλει μελέτη στον υπουργό Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου αναφορικά με τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στη διδασκαλία της Ιστορίας, κατατάσσει τα Δεκεμβριανά στις «επαναστατικές στιγμές» των Ελλήνων. Στα όσα ενδιαφέροντα υποστηρίζει ο συγκεκριμένος πανεπιστημιακός συγκαταλέγεται και η άποψη που έχει εκφράσει δημοσίως περί «δυσανεξίας της ελληνικής κοινωνίας» να αναγνωρίσει τα Σκόπια με το όνομα «Μακεδονία», με τον ίδιο να προαναγγέλλει ότι στα νέα βιβλία Ιστορίας δεν θα πρέπει να παραλειφθεί, εκτός των άλλων, και «η βία του Ελληνικού Στρατού κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία»!

Πρόσφατα το «ΘΕΜΑ» (9/4/2017) παρουσίασε την περίπτωση του νέου συμβούλου του κ. Γαβρόγλου, με καθήκοντα την επιμόρφωση δασκάλων και καθηγητών, αναπληρωτή καθηγητή Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Χάρη Αθανασιάδη, ο οποίος, μεταξύ άλλων, υποστηρίζει ότι «η Ρεπούση θα έπρεπε να γράψει στο βιβλίο της Ιστορίας και για τις σφαγές καθώς υποχωρούσε ο ελληνικός στρατός, που δεν άφηνε τίποτα όρθιο πίσω του στη Σμύρνη».

Την ίδια άποψη, όμως, έχει και ο πρόεδρος της επιτροπής αναμόρφωσης του Προγράμματος Σπουδών του μαθήματος της Ιστορίας, Πολυμέρης Βόγλης, ο οποίος σε συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» στις 18 Απριλίου, αναφερόμενος στις οδηγίες που θα δώσει σχετικά με τη διδασκαλία των εθνικών τραγωδιών, είπε: «Η διδασκαλία της Ιστορίας οφείλει να δείξει με ποιον τρόπο δημιουργήθηκε ιστορικά η εθνική ταυτότητα, αλλά και γιατί κάποιοι αναγορεύονταν σε “εχθρούς”, σε “άλλους”. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει από την άλλη πλευρά την αποσιώπηση σφαγών ή διωγμών, όπως των σφαγών των Ελλήνων στη διάρκεια της Μικρασιατικής Καταστροφής, ούτε όμως και τη βία του ελληνικού στρατού κατά τη διάρκεια της μικρασιατικής εκστρατείας». Είχε προηγηθεί τη Μεγάλη Παρασκευή(14/4/2017) η κοινή παρουσία των κυρίων Αθανασιάδη και Βόγλη μαζί με την καθηγήτρια Ιστορίας Μαρία Ρεπούση στις σελίδες της «Αυγής» όπου ανέπτυσσαν τις απόψεις τους για το πώς θα πρέπει να διδάσκεται από εδώ και στο εξής η Ιστορία.

Για τα Σκόπια
Εναν χρόνο νωρίτερα, ο κ. Βόγλης, ο οποίος θεωρεί ότι ο ιστορικός «πρέπει να έχει δημόσια παρουσία και λόγο», είχε πάρει θέση πάλι μέσω συνέντευξής του σε ένα ακόμα σημαντικό ζήτημα, αυτό της ονομασίας των Σκοπίων. Μιλώντας στην ιστοσελίδα popaganda.gr και τοποθετούμενος σχετικά με «τα αντιδραστικά, εθνικιστικά αντανακλαστικά μας που αναζωπυρώθηκαν» όταν ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μουζάλας αποκάλεσε το γειτονικό κρατίδιο «Μακεδονία» σε συνέντευξη Τύπου, απάντησε: «Αναδύθηκε εκ νέου το αδιέξοδο της εξωτερικής ελληνικής πολιτικής τις τελευταίες δεκαετίες. Μία χώρα η οποία έχει αναγνωριστεί από πάρα πολλές άλλες -117 αν δεν απατώμαι- με το ακατονόμαστο όνομα η Ελλάδα επιμένει να την ονομάζει διαφορετικά, τηρώντας το γράμμα και όχι την ουσία». Εξηγώντας «τη δυσανεξία της ελληνικής κοινωνίας» για το θέμα αυτό, αναφέρθηκε στα αντανακλαστικά «που έχουν καλλιεργηθεί συστηματικά επί χρόνια και έχουν μετατρέψει μια σειρά από ζητήματα σε ταμπού. Εχουμε δει τις αρνητικές συνέπειες σε αυτό το πρόβλημα που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία και την εξωτερική πολιτική από το 1992. Παρ’ όλα αυτά, έχει παραμείνει ταμπού. Συγχρόνως παρατηρούνται γραφικά φαινόμενα, όπως η εξαφάνιση του ονόματος της χώρας στις αθλητικές συναντήσεις. Είναι, δηλαδή, σαν να εθελοτυφλούμε, να μην αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο».

Ο κ. Βόγλης, μέλος της οργάνωσης πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ, υπήρξε υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων με το ψηφοδέλτιο του κόμματος υπό τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές. Η πρώην αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας Σία Αναγνωστοπούλου τον τοποθέτησε κατά τη διάρκεια της θητείας της αντιπρόεδρο του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών, ενώ στις αρχές του χρόνου τού ανατέθηκαν από το Ιδρυμα Εκπαιδευτικής Πολιτικής καθήκοντα προέδρου της επιτροπής ειδικών επιστημόνων για την εκπόνηση μελέτης για την αναμόρφωση του Προγράμματος Σπουδών της Ιστορίας. Σύμφωνα με τη μελέτη που υποβλήθηκε προ ημερών, η διδασκαλία της Ιστορίας θα έχει πλέον ως κύριο στόχο να καλλιεργήσει «μια πλουραλιστική και ανεκτική εθνική ταυτότητα, η οποία θα είναι απαλλαγμένη από μισαλλοδοξία και ξενοφοβία». Η νέα αντίληψη δεν θα εστιάζει πλέον στην πολιτική, στρατιωτική και διπλωματική δράση των μεγάλων προσωπικοτήτων, αλλά στην κοινωνική, οικονομική, πολιτισμική ιστορία, την ιστορία τέχνης και την ιστορία περιβάλλοντος. Στο νέο πλαίσιο, με επανειλημμένες δημόσιες παρεμβάσεις του ο κ. Βόγλης έχει υπερθεματίσει για το πόσο σημαντικό είναι να διδαχτεί ο Εμφύλιος στα σχολεία, αφού, όπως έχει σημειώσει, «δεν είναι δυνατόν να υπάρχει μία μικρή αναφορά μισής περίπου σελίδας στο βιβλίο Ιστορίας της Γ’ Λυκείου γι’ αυτά τα δραματικά γεγονότα».

«Αδύνατη επανάσταση» τα Δεκεμβριανά
Αλλωστε, το κύριο επιστημονικό πεδίο του αφορά στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, την οποία προσεγγίζει ως «επανάσταση» στο βιβλίο του με τίτλο «Η αδύνατη επανάσταση - Η κοινωνική δυναμική του εμφυλίου πολέμου». Ευχαριστώντας αρχικά τον νυν υπουργό Περιβάλλοντος Γιώργο Σταθάκη για τη συνεισφορά του ως πανεπιστημιακού στην έρευνα του συγγραφέα αναφορικά με την οικονομική διάσταση του Εμφυλίου, ο κ. Βόγλης ολοκληρώνει το έργο του με τις ακόλουθες δύο προτάσεις, οι οποίες ορίζουν την ενδιαφέρουσα οπτική του για τα σκοτεινά γεγονότα που άφησαν πίσω τους περισσότερους από 40.000 νεκρούς και αβάσταχτο πόνο διχάζοντας την ελληνική κοινωνία για δεκαετίες: «Ο ελληνικός εμφύλιος ήταν μία επανάσταση, η μοναδική στην Ελλάδα του 20ού αιώνα, έστω και αν, έτσι όπως εξελίχθηκε, δεν θα μπορούσε να αποβεί νικηφόρα. Υπό αυτή την έννοια, ήταν μία αδύνατη επανάσταση».

Ο πρόεδρος της επιτροπής για την αναμόρφωση του μαθήματος της Ιστορίας εστιάζει στο βιβλίο του στη δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) και στις συνθήκες που οδήγησαν στην «επανάσταση». «Το εαμικό κίνημα, ριζοσπαστικοποιώντας την ελληνική κοινωνία, είχε δημιουργήσει δυναμική κοινωνικής επανάστασης στην Κατοχή. Αυτή η δυναμική μετασχηματίστηκε σε ολομέτωπη στρατιωτική και πολιτική σύγκρουση κατά τον Εμφύλιο».

Σε αυτές τις συνθήκες «οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, αντί να προχωρήσουν στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα ικανοποιούσαν τα αιτήματα εκδημοκρατισμού και κοινωνικής δικαιοσύνης που είχε αναδείξει η κοινωνία στα χρόνια της Κατοχής, έθεσαν στόχο τη διάλυση των οργανωτικών δομών και τη συρρίκνωση των κοινωνικών ερεισμάτων του ΕΑΜ ώστε να ανακοπεί η δυναμική της επανάστασης». Επαναστατική είναι και η παρουσίαση των Δεκεμβριανών, που αποτελούν γεγονός-ορόσημο του Εμφυλίου. «Τα Δεκεμβριανά ως επαναστατική στιγμή θα στοιχειώσουν το φαντασιακό του αστικού κόσμου. Η Ελλάδα ήταν μία χώρα χωρίς παρελθόν κοινωνικών επαναστάσεων και ο κίνδυνος του κομμουνισμού είχε διογκωθεί τεχνητά στην προπολεμική περίοδο.

Τα Δεκεμβριανά θα φέρουν αντιμέτωπο τον αστικό κόσμο με την απειλή της επανάστασης». Ο συγγραφέας, αναφερόμενος στη Δεξιά της περιόδου εκείνης, γράφει ότι μέχρι τις εκλογές του 1946 «ο αντικομμουνισμός και η βία έγιναν καταστατικά στοιχεία τού υπό συγκρότηση κρατικού μηχανισμού αλλά και της δεξιάς παράταξης, η οποία αναδιπλώθηκε στην πιο συντηρητική και αντιδραστική εκδοχή της με την επικράτηση των βασιλόφρονων δυνάμεων. Ακόμη, η βία ήταν αναπόσπαστο κομμάτι ενός πλέγματος πολιτικών (όπως οι διώξεις, η εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τους μη εθνικόφρονες, οι οικονομικές διακρίσεις στη διανομή της βοήθειας), που είχαν στόχο να τρομοκρατηθεί η κοινωνική βάση της εαμικής Αριστεράς και να διαλυθούν οι οργανωτικές δομές του ΚΚΕ στην ύπαιθρο. Απέναντι στην εκστρατεία βίας και τρομοκρατίας, η ηγεσία του κόμματος παρέμεινε για αρκετούς μήνες προσηλωμένη στην πολιτική νομιμότητα, αποφασίζοντας να μην απαντήσει ένοπλα και άρα να μην προσδώσει δυναμική στην εμφύλια σύγκρουση».

Οσον αφορά στη μετέπειτα στάση της Αριστεράς σε σχέση με τα γεγονότα του Εμφυλίου, ο κ. Βόγλης σημειώνει ότι «η Αριστερά αποσιώπησε την επαναστατική διάσταση του εμφυλίου πολέμου. Η ήττα και οι οδυνηρές συνέπειές της για χιλιάδες ανθρώπους την οδήγησαν στην απώθηση της ιδέας της επανάστασης. Μετά τον Εμφύλιο προσανατολίστηκε σταθερά στην πολιτική νομιμότητα και τον κοινοβουλευτισμό και θέλησε να “ξεχάσει” το επαναστατικό παρελθόν, το οποίο λειτουργούσε απονομιμοποιητικά για την ενσωμάτωσή της στο πολιτικό σύστημα στο παρόν και δεν συνιστούσε προοπτική για το μέλλον. Υποβάθμισε την επαναστατική διάσταση της εαμικής Αντίστασης προκειμένου να τονίσει τον αγώνα για την εθνική απελευθέρωση, ενώ για τον Εμφύλιο επέλεξε να αναδείξει τη μνήμη των θυμάτων της κρατικής βίας και των διώξεων, παρά τον αγώνα των μαχητών του ΔΣΕ. Μέχρι σχετικά πρόσφατα ο μνημονικός τόπος του Εμφυλίου για την Αριστερά δεν ήταν ο Γράμμος, αλλά η Μακρόνησος».

Θα διδασκόμαστε λιγότερη Ελλάδα, ήρωες, μάχες... Με πρόσχημα την αποφυγή επαναλήψεων, το ΙΕΠ προτείνει τη μετατόπιση του διδακτικού ενδιαφέροντος

Κάθε εβδομάδα το υπουργείο Παιδείας προαναγγέλλει αλλαγές και σε ένα άλλο μάθημα, με προφανέστατο στόχο τη διαμόρφωση μιας διαφορετικής εθνικής ταυτότητας στους μαθητές. Η αρχή έγινε με τα Θρησκευτικά και ακολούθησε με την Ιστορία. Και όπως όλα δείχνουν, οι αλλαγές θα συνεχιστούν με το μάθημα της Λογοτεχνίας, με τους συνεργάτες του αρμόδιου υπουργού Κωνσταντίνου Γαβρόγλου να θέλουν να αλλάξουν όλη τη διδακτέα ύλη που επί δεκαετίες διαμορφώνει τον εθνικό χαρακτήρα των μαθητών.

Παρά τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που εξακολουθούν να προκαλούν οι αλλαγές στο μάθημα της Ιστορίας, αυτές προγραμματίζονται κανονικά να εφαρμοστούν από τη νέα χρονιά. Οι αλλαγές θα ξεκινήσουν από τη Γ’ Δημοτικού και θα αγγίξουν και την ύλη της Α’ Λυκείου, όπου οι μαθητές πλέον θα διδάσκονται γεγονότα της σύγχρονης πολιτικής Ιστορίας, όπως είναι ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας και οι επιχειρήσεις για την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν. Μεταξύ των προτάσεων του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) είναι η διδασκαλία του Ψυχρού Πολέμου και η πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων, παραμερίζοντας κεφάλαια της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας, αλλά και της Μυθολογίας.

Προτείνεται επίσης ο περιορισμός της αναλυτικής παρουσίασης της Επανάστασης του 1821, παρότι θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν κεφάλαια από τον 15ο αιώνα έως και τη σύγχρονη εποχή. Στην ενότητα, όμως, για την Ελληνική Επανάσταση η διδασκαλία στρέφεται σε βασικά κοινωνικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, όπως ο εκσυγχρονισμός και η εκβιομηχάνιση και λιγότερο στους πρωταγωνιστές της Απελευθέρωσης.Με πρόσχημα την αποφυγή επαναλήψεων των ιστορικών κύκλων, το ΙΕΠ προτείνει τη μετατόπιση του διδακτικού ενδιαφέροντος από τα στρατιωτικά γεγονότα στα κοινωνικά, όπως θέματα που αφορούν τους πρόσφυγες και τη διάσπαση των γειτονικών κρατών.

Ποιες θα είναι οι αλλαγές
Οι κυριότερες από τις αλλαγές που προτείνονται στο μάθημα της Ιστορίας είναι:

■ Για την Α’ Λυκείου: Σήμερα διδάσκεται η περίοδος του αρχαίου κόσμου, που καλύπτει τη χρονική περίοδο από τους προϊστορικούς πολιτισμούς της Ανατολής έως την εποχή του Ιουστινιανού. Τώρα προτείνεται η συνολικότερη αναμόρφωση της διδακτέας ύλης που θα καλύπτει πλέον την περίοδο από το 1880 ως σήμερα.

■ Για τη Γ’ Δημοτικού: Σήμερα διδάσκονται βασικά στοιχεία από την ελληνική µυθολογία (η δηµιουργία του κόσµου, η Τιτανοµαχία, οι θεοί και οι θεές του Ολύµπου, ο Προµηθέας, η Πανδώρα, ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα, οι Αθλοι του Ηρακλή, ο Θησέας, η Αργοναυτική εκστρατεία και ο Τρωικός πόλεµος). Προτείνεται πλέον η διδασκαλία των αρχαιοελληνικών µύθων µε αναφορές και συνδέσεις µε µύθους άλλων λαών και η ερµηνευτική τους αποδέσµευση από τις πολιτικές, στρατιωτικές, ιδεολογικές και πολιτισµικές διαδικασίες των προϊστορικών κοινωνιών.

■ Για τη Δ’ Δημοτικού: Σήμερα διδάσκεται η Αρχαία Ελληνική Ιστορία από τη Γεωµετρική Εποχή ως την άνοδο της Ρώµης (η Αθηναϊκή Δηµοκρατία, η Αθήνα και η Σπάρτη, οι Περσικοί πόλεµοι, ο Πελοποννησιακός πόλεµος, ο Χρυσός Αιώνας του Περικλή, τα έργα στην Ακρόπολη, η άνοδος της Μακεδονίας, ο Μέγας Αλέξανδρος και η κατάκτηση της Ανατολής). Το ΙΕΠ προτείνει τη διδασκαλία της οικογενειακής, της προφορικής και της τοπικής Ιστορίας, όπως επίσης και των στοιχείων της θεµατικής Ιστορίας.

■ Για την Ε’ Δημοτικού: Σήμερα οι μαθητές διδάσκονται την άνοδο της Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας και τις σχέσεις των Ρωμαίων µε τους Ελληνες, τη µετάβαση από τη Ρωµαϊκή στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, την Κωνσταντινούπολη και την ιστορία του βυζαντινού κράτους και την Αλωση. Η καινούρια πρόταση είναι να διδαχθούν την ιστορική εξέλιξη από την Προϊστορία έως την οθωµανική κατάκτηση. Λόγω του µεγάλου χρονικού εύρους της περιόδου, όμως, το μάθημα θα εστιάζει στις σηµαντικές κοινωνικές και πολιτισµικές αλλαγές που συντελούνται στο πέρασµα των αιώνων και λιγότερο στην εξέταση συγκεκριµένων προσώπων ή γεγονότων.

■ Για τη ΣΤ’ Δημοτικού: Η σημερινή διδακτέα ύλη περιλαμβάνει τις εξελίξεις στην Ευρώπη κατά τους νεότερους χρόνους (Αναγέννηση, Ανακαλύψεις, Διαφωτισµός, οι Δάσκαλοι του Γένους, Επανάσταση του 1821). Πλέον προτείνεται η ιστορική εξέλιξη από τον 15ο αιώνα έως τη σύγχρονη εποχή, με έµφαση στις σηµαντικές τεχνολογικές, κοινωνικές και πολιτισµικές αλλαγές και λιγότερο στην εξέταση συγκεκριµένων προσώπων ή γεγονότων, µε την εξαίρεση της ίδρυσης του ελληνικού κράτους και των δύο Παγκοσµίων Πολέµων. - protothema.gr

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Σάββατο, 05 Σεπτεμβρίου 2015 Κατηγορία ΣΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ
Γράφει ο Παναγιώτης Λιάκος

«Στις 29 Αυγούστου ο Νομάρχης και ο Δήμαρχος Δράμας σε συνεργασία με την Ενωση Απόστρατων Αξιωματικών Στρατού οργανώνουν γιορτή μίσους επαναφέροντας το εμφυλιακό κλίμα του παρελθόντος. Στο πρόγραμμα της εκδήλωσης που σας αποστέλλουμε, οι οργανωτές αναφέρουν ότι θα καταθέσουν στεφάνια μεταξύ άλλων και οι Ενοπλες Δυνάμεις, ο Διευθυντής της Αστυνομίας και ο Διοικητής του Πυροσβεστικού Σώματος. Θεωρώντας ότι πρέπει να υπάρξει τέλος σε ανάλογες εκδηλώσεις και σε κάθε περίπτωση δεν θα πρέπει σε αυτές να παρευρίσκονται οι κατά τόπους Αρχές και υπηρεσιακοί παράγοντες, αναμένουμε την έγκαιρη παρέμβασή σας. Σημειώνουμε ότι, όπως αναφέρεται στη σχετική πρόσκληση, ανάλογες εκδηλώσεις οργανώνονται και σε άλλες περιοχές της χώρας».

Επιστολή του βουλευτή του ΚΚΕ Μπάμπη Αγγουράκη στους υπουργούς Αμυνας, Δημόσιας Τάξης και Εσωτερικών και Δημόσιας Διοίκησης, όπως δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» στις 26/8/1999.

Η σχέση της μαρξικής άνευ θεού θρησκείας με την ελευθερία δεν χρήζει εξηγήσεως ή αναλύσεως. Εξηγήθηκε και αναλύθηκε για διάστημα μεγαλύτερο των 70 ετών σε μια απέραντη φυλακή με εκατοντάδες εκατομμύρια ελεύθερους-κρατουμένους, που αποκαλούνταν από τους κομισάριους-δεσμοφύλακες «σοβιετικές σοσιαλιστικές δημοκρατίες». Τα αποτελέσματα του πολυετούς εγκλεισμού λαών σ' αυτό το κολαστήριο τα είδαμε και τα κύματα από τα απόνερα της σύστασης και της διάλυσης αυτής της φρικτής κατασκευής δεν έχουν καταλαγιάσει ακόμα.
Καθετί που εξυπηρετεί την επιβίωση, την ανάπτυξη και τη γιγάντωση της κοσμικής θρησκείας του κομμουνισμού είναι ανεκτό, «ελεύθερο», «δημοκρατικό» και «προοδευτικό». Το αυτό ισχύει και για τα υπόγεια της KGB, της Στάζι, της Σιγκουρίμι και της Σεκιουριτάτε, όπου -κατά το δόγμα των εναπομεινάντων κομμουνιστών- ανθούσαν τα ανθρώπινα δικαιώματα και ευωδίαζε η προστασία της «επανάστασης» από τους αντιφρονούντες, οι οποίοι σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις χαρακτηρίζονταν «πράκτορες» και «συνωμότες».

Παρόλο που σε παγκόσμιο επίπεδο το κομμουνιστικό τοξικό νέφος διαλύθηκε δίχως καν να χρειαστεί να φυσήξει άνεμος πολέμου, στην παράξενη πατρίδα μας η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς δεν αμφισβητήθηκε ούτε για ένα εικοσιτετράωρο! Η σοσιαλδημοκρατία και η Δεξιά κυβέρνησαν, αλλά δεν εξουσίασαν, αφού η έννοια της εξουσίας δεν ταυτίζεται τόσο με το υλικό πεδίο όσο με την κυριαρχία επί του πνεύματος και τη δυνατότητα απονομής των χαρακτηρισμών «καλό» και «κακό» σε πρόσωπα, καταστάσεις και δομές.

Το ΚΚΕ ήταν το μητρικό πλοίο που μετέφερε τις ψευδαισθήσεις της αταξικής κοινωνίας, αλλά έκρυβε στα αμπάρια του τους σκελετούς της υπονόμευσης της Μικρασιατικής Εκστρατείας, τα αποτρόπαια εγκλήματα των Δεκεμβριανών, την απόφαση της 5ης Ολομέλειας για την «την πλήρη εθνική αποκατάσταση» του «μακεδονικού λαού» κ.ά.
Ωστόσο, παρά την παγίωση των ποσοστών του σταλινικού κόμματος και τη φθίνουσα πορεία του, οι αλληλοδιάδοχες μεταλλάξεις του ουδέποτε διαφοροποιήθηκαν σαφώς από τα ιστορικά αποθέματα παραφροσύνης και ανθελληνισμού, που στιγμάτισαν την αιματηρή πορεία αυτής της σύναξης.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο Αρης Βελουχιώτης, η ΟΠΛΑ και όλα τα υπόλοιπα ονόματα και ακροστιχίδες που ταυτίστηκαν με τον φόνο αποτελούν περίβλεπτα κειμήλια για το σύνολο της ντόπιας Αριστεράς.
Η Δεξιά, που εγκλωβίστηκε στις τύψεις και στην αμηχανία για τα δικά της λάθη, έπεσε στην παγίδα του ετεροπροσδιορισμού και της σύγχυσης της συγχώρεσης με τη λήθη. Εχοντας απολογηθεί για όλα, δεν ζήτησε λογαριασμό για τίποτα.
Απαρνήθηκε την Ιστορία της, προσέβαλε τους νεκρούς της, λησμόνησε τις νίκες και τις αρετές της, καταχώνιασε τα εμβλήματά της και τις αξίες της σε σκονισμένους φωριαμούς και ικέτευσε νομιμοποίηση από τα ορφανά του Στάλιν.

Η 29η Αυγούστου, η άγια ημέρα που ο τακτικός εθνικός Στρατός επισφράγισε τη νίκη του έναντι των επίδοξων τεμαχιστών της πατρίδας, απλά δεν υπάρχει για την «επίσημη» ελληνική Δεξιά. Δεν φαίνεται και δεν εμφανίζεται! Λες και δεν συνέβη τίποτα στον Γράμμο. Λες και δεν σκοτώθηκαν παιδιά της Ελλάδας, που προσπάθησαν να προστατεύσουν την πατρίδα από τις ορδές των σλαβόφιλων εχθρών.

Η υπόμνηση της αλήθειας είναι «μίσος». Η οργουελική Αριστερά δεν άφηνε ούτε ψίχουλο πραγματικότητας να πέσει στο έδαφος, μέχρι που ο αμείλικτος χρόνος οδήγησε τα πράγματα στην οριστική και αμετάκλητη απώλεια του όποιου «ηθικού πλεονεκτήματος» ισχυριζόταν ότι διαθέτει. Το Μνημόνιο του 2015 το χρεώνεται σύσσωμη και αποτελεί μια πιστή συνέχεια (και καρικατούρα συνάμα) του συμφώνου Μολότοφ - Ρίμπεντροπ (με τη διαφορά ότι η πατρίδα μας σήμερα είναι η Πολωνία του 1939). Τόσος κόπος, τόσα ψέματα, τόσες προφάσεις, τόση δυστυχία και υποτέλεια για να γίνει ξανά το χατήρι στη Γερμανία από τους... παραδομένους «αγωνιστές». - ΠΗΓΗ

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter