Write on Δευτέρα, 28 Αυγούστου 2017 Κατηγορία ΣΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Αλεξ. Δημητριάδης - Συγγραφέας, ιστορικός ερευνητής

Πολλοί έχουν γράψει για την Μικρασιατική Καταστροφή...
Άλλοι έγραψαν καθαρά ιστορικά-τεχνοκρατικά, άλλοι με γλαφυρό τρόπό και άλλοι επηρεασμένοι από την ιδεοπολιτική τους τοποθέτηση.

ΚΑΠΟΙΟΙ... όπως οι Ελληνόφωνοι Κομμουνιστές παραδέχθηκαν ότι χάρηκαν (!!!) με την Ήττα του Ελληνικού Στρατού, διότι απεχθάνονταν την ιδέα της δημιουργίας μιάς Μεγάλης και Κραταιάς Ελλάδας - ίσως επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν η ταφόπλακα στα οράματά τους για ανεξάρτητη Μακεδονία (των Σλάβων) και Θράκη (των Τούρκων) ... Αλλά είπαμε: απλά "ελληνόφωνοι" !!!

ΚΑΠΟΙΟΙ... άλλοι "Ηρακλείς" του Στέμματος διαλαλούσαν ότι η Μικρασιατική Εκστρατεία ήταν μια αποτυχία που κινδύνευε να βουλιάξει και την "παλαιά" λεγόμενη Ελλάδα, καθυβρίζοντας τον Μεταξά που δεν είχε δεχθεί να αναλάβει την Αρχιστρατηγία ως "νάνο Στρατηγό" και αναρτώντας άρθρα όπως το "Οίκαδε" και τους "Πομερανους", που βέβαια εκείνη την στιγμή έμοιαζαν ως πισώπλατη μαχαιριά στο ηθικό του καταπονημένου Ελληνικού Στρατεύματος...

ΚΑΠΟΙΟΙ... άλλοι που είχαν ξεκινήσει αυτήν την εκστρατεία στην Μικρά Ασία, αντί με το τέλος του Α' ΠΠ να πιέσουν για την εξασφάλιση της Κωνσταντινούπολης, των Στενών, της Βορ.Ηπείρου και του Πόντου, και αφού καθυπόταξαν τα οράματά τους στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των Άγγλων για έλεγχο της σιδηροδρομικής γραμμής Σμύρνης-Ιρακ-Ιραν, σφυρούσαν αδιάφορα μπροστά στην λαίλαπα που ερχόταν...και που σίγουρα θα κατέστρεφε τα πάντα!

Όμως η Μικρασιατική Εκστρατεία που κατέληξε στην Καταστροφή της Σμύρνης από τους Τούρκους του οραματιστή Μουσταφά Κεμάλ, που με δικτατορικό τρόπο κυβερνούσε ένα υποτυπώδες κράτος "υπό προθεσμίαν", αποτελούμενο από έναν αγράμματο και παντελώς απολίτιστο λαό, δεν ήταν μια "χαμένη υπόθεση" όπως κάποιοι θέλουν να την παρουσιάζουν.

Με όλα τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν εξ αιτίας της ανόητης Προέλασης του Σαγγαρίου και την αναδίπλωση μετά την Μάχη προ του Πολατλή (46 χλμ απο την Αγκυρα), η Μικρά Ασία μπορούσε να κρατηθεί. Να κρατηθεί και το Αιγαίο να συνέχιζε να είναι "Ελληνική λίμνη". Πως;
- Με το να οχυρωνόμασταν στα όρια της Συνθήκης των Σεβρών, που μετά την πολιτική Μεταβολή στην Ελλάδα τον Νοέμβριο του 1920 άρχισε να αποδυναμώνεται μέχρι που "ξέφτισε" τελείως. 'Επρεπε ως Έθνος να επιμείνουμε στην εφαρμογή της Συνθήκης, που δημιουργούσε την Μεγάλη Ελλάδα. Και να την υπερασπιστούμε.

Μπορούσε κάλλιστα το καθεστώς αντί να διατάξει προέλαση προς Σαγγάριο, να επικεντρώσει την προσοχή του, με δεδομένη την αρνητική στάση των Συμμάχων που πλέον είχαν για "σύμμαχο" τον μέχρι πριν εχθρό τους στον "Μεγάλο Πόλεμο" τον Βασιλέα Κωνσταντίνο Α', στην οχύρωση των ορίων της Συνθήκης και την εθελοντική κατάταξη στον Ελληνικό Στρατό των Μικρασιατών να την καταστήσει υποχρεωτική, ώστε οι ίδιοι οι Μικρασιατες σε μεγάλο βαθμό να είναι αυτοί που θα φρουρούσαν τον τόπο τους.
Ο ίδιος ο Μεταξάς, Επιτελική φυσιογνωμία των Βαλκανικών Πολέμων, στο ημερολόγιο του αναφερόμενος στην συνάντηση που είχε με τον Γούναρη και τον Στράτο (ημερολ. σελ.91), τονίζει στους συνομιλητές του ότι με μερικές Μεραρχίες θα μπορούσαν να κρατήσουν αυτήν την γραμμή.
Εκείνοι δεν πείσθηκαν και προτίμησαν παρά τις προεκλογικές τους υποσχέσεις προς τον Ελληνικό Λαό για τερματισμό του Πολέμου, να προελάσουν προς την "Κόκκινη Μηλιά"!

Ο ίδιος ο Βασιλιάς απαντώντας στον Αρχιεπίσκοπο Σμύρνης Χρυσόστομο, έδειξε την αντίθεσή του σε αυτήν την Εκστρατεία. Ο Αρχιστράτηγος Παπούλας, τίμιος και πιστός Στρατιώτης, προτίμησε αντί την ρήξη με την Πολιτική Ηγεσία, να φανεί νομιμόφρων.
Και ο Στρατός ξεκίνησε για την "κόκκινη μηλιά" πέφτοντας στην παγίδα του Κεμάλ.
Επιμηκύνοντας τις γραμμές ανεφοδιασμού σε έδαφος που δεν υπήρχε καν ελληνικό ρουθούνι, επέτρεψε τα σαμποτάζ, τον κακό εφοδιασμό της πρώτης γραμμής που οδήγησε στα γνωστά αποτελέσματα.

Επίσης ήταν ολοφάνερο ότι πλέον ο Τούρκος είχε επιλογές. Ας υποθέσουμε ότι καταλαμβάναμε την Άγκυρα, ο Κεμάλ είχε κάθε πολυτέλεια να μεταφέρει την πρωτεύουσα του στην Σεβάστεια (Σιβάς). Τι θα κάναμε τότε; Νέα εκστρατεία κατά της Σεβάστειας; Με τι Στρατό; Με ποιά Διοικητική μέριμνα; Με ποιούς συμμάχους; Ήδη οι Ιταλοί και οι Γάλλοι τελείως ξεδιάντροπα, είχαν ταχθεί με τον Κεμάλ, ξεχνώντας τους ποταμούς αίματος που έχυσε η Ελλάς "δι' υπόθεσίν των". Την ίδια στιγμή οι Αμερικάνοι είχαν αποχωρήσει από το Ευρωπαϊκό σκηνικό, οι δε Μπολσεβίκοι δεν ξέχασαν ποτέ την Εκστρατεία στην Ουκρανία κατά της Επανάστασής τους, όπου συμμετείχε και Ελληνικό Σώμα Στρατού. Έτσι έμεναν οι Άγγλοι να ψελλίζουν μερικά παρηγορητικά λόγια ...αλλά μέχρι εκεί! Τίποτα ουσιώδες. Καμμιά ουσιαστική παρέμβαση - καμμιά βοήθεια...
Και ταυτόχρονα η Εκστρατεία στον Σαγγάριο, έδωσε στους Τούρκους την αίσθηση ότι ο αγώνας τους πλέον είναι απελευθερωτικός. Γιατί μάχονταν πλέον σε εδάφη αμιγώς μουσουλμανικά, δηλαδή κατά τον Κεμάλ ...τουρκικά!

Και ενώ πρώτα αποδέχονταν για την Σμύρνη, το Αϊδίνι, το Αϊβαλί, την Πέργαμο, την Προύσσα, την Φιλαδέλφεια ότι έτσι ήθελε το "κισμέτ", να γυρίσουν δηλαδή οι "γκιαούρηδες" στα μέρη τους, ξαφνικά αναθάρρησαν ότι "μπορούν να πάρουν την Γκιαούρ Ιζμίρ από τα χέρια των γκιαούρηδων"!
Και τότε δόθηκε το σύνθημα "Ντογρού Γκιαούρ Ισμίρ 'τα" (Ευθεία στην "Απιστη Σμύρνη" ή Κατά της Σμύρνης των απίστων)!
Ούτε ο ίδιος ο Κεμάλ δεν το πίστευε ότι ο Ελληνικός Στρατός διαβρώθηκε τόσο πολύ εσωτερικά από την πολιτικοποίηση, το βόλεμα, την προσμονή της επιστροφής των οπλιτών - που κάποιοι από αυτούς πολεμούσαν ήδη 10 χρόνια - στην πόλη και το χωριό τους. Το "νόστιμο ήμαρ"...

Και η Στρατιά Μικράς Ασίας με λίγες εξαιρέσεις ...κατέρρευσε. Με έναν εμμονικό Αρχιστράτηγο που ακόμα δεν είχε εξοικειωθεί με το Στράτευμα που διοικούσε (!!!) και ανώτατους Αξιωματικούς που αποδείχθηκαν τελείως ανίκανοι στο πεδίο της μάχης. Ηταν φυσικό επακόλουθο...
Όμως η ανακατάληψη των εδαφών που η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε χάσει, δεν ήταν αρκετή για τον Κεμάλ. Αυτός ο διορατικός μέθυσος, που έγινε ίνδαλμα των απανταχού Τούρκων, ήξερε ότι αν ο Έλληνας δεν ξεριζωθεί από τα εδάφη του, ακόμα και υπόδουλος όπως πολλούς αιώνες πριν, πάλι θα κινδύνευε μια μέρα να σηκώσει κεφάλι...
Και αποφάσισε. Γενοκτονία.

Και γενοκτονία, το προσφιλές σπορ των Τούρκων έλαβε χώρα εκεί στα τέλη του Αυγούστου του '22 στα παράλια της Μικράς Ασίας.
Μιάς γενοκτονίας με τέτοια έκταση και σαδισμό, που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από αυτήν που γεύτηκαν οι Αρμένιοι πριν από επτά χρόνια...
Είναι σαφές ότι πολλοί προσπαθούν να προβλέψουν τι θα γινόταν "αν"!
​Αλλά με "αν" δεν γράφεται η Ιστορία. Η Ιστορία είναι η καταγραφή της πραγματικότητας.
Αν μετά την Καταστροφή χτυπούσε η Στρατιά του Εβρου....
Αν πριν την Καταστροφή είχε οργανωθεί η Μικρασιατική Αμυνα....
Αν ο Πρίγκηπας Ανδρέας δεν έκανε του κεφαλιού του κατά την επίθεση στην Άγκυρα...
Αν δεν είχε αφεθεί αφύλακτο το πέρασμα στο "Τσάϊ-Νταγ" που έφερε τους Τούρκους στα νώτα μας!
Αν αν αν αν αν .... πολλά τα αν...

Ξέρουμε το "κύκνειο άσμα", το πέσιμο της αυλαίας της καταστροφής...
Η Δίκη των Εξ...
Μια καθαρά πολιτική Δίκη... μιά Δίκη σκοπιμότητας... με πολιτικές προεκτάσεις... με αστήρικτο Κατηγορητήριο και ατεκμηρίωτη απόφαση κόλαφο για τον Νομικό κόσμο της χώρας!
Μια Δίκη που επέβαλε ο "κυρίαρχος λαός", εναντίον αυτών που ο ίδιος πριν δύο χρόνια είχε εκλέξει!
Και σαν επιμύθιο σε όλα αυτά... η Νύμφη του Ερμαίου... στα χέρια των Τούρκων... και τα κόκκαλα των αδίκως κατακρεουργηθέντων Ελλήνων της Ιωνίας, θαμμένα κάτω από τα νεόκτιστα μετά την Καταστροφή, παραλιακά Ξενοδοχεία της Izmir.

Η ιστορία της Μικρασιατικής Καταστροφής μοιάζει πολύ με την Εισβολή στην Κύπρο το 1974.
Ανικανότητα, μικρότητες, διχασμός, ανυπαρξία μελέτης και προγραμματισμού και βέβαια ΠΡΟΔΟΣΙΑ...
Η Ιστορία κατα την γνώμη μου ΔΙΔΑΣΚΕΙ...
Διδάσκει ότι κανείς δεν διδάσκεται από αυτήν...
Και η επανάληψη των ιδίων λαθών με τους ίδιους πρωταγωνιστές ΣΙΓΟΥΡΑ θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα.
ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΟΥ ΜΕΝΕΤΟΙ ΛΟΙΠΟΝ...
Σκεφθείτε το. Αλλωστε ο τίτλος του άρθρου είναι "σκόρπιες σκέψεις"... - ΠΗΓΗ

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Τετάρτη, 04 Μαΐου 2016 Κατηγορία ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο αξιωματικός Κωνσταντίνος Καλλάρης αφιέρωσε τη ζωή, αλλά και την οικογένειά του στην Ελλάδα. Ο Στρατηγός έχασε ένα γιο στο μέτωπο της Ηπείρου και άλλον ένα στην Μικρά Ασία. Ο Κωνσταντίνος Καλλάρης γεννήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1858 στην Αθήνα. Το 1880, σε ηλικία 22 ετών, κατετάγη στον ελληνικό στρατό ως Ανθυπαστιστής στο Μηχανικό, αφού αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων. Πέντε χρόνια αργότερα παντρεύτηκε την αγαπημένη του Νικολίνα Τόμπρου, με την οποία απέκτησε 7 παιδιά.

2 kallaris

 

Η πρώτη μεγάλη απώλεια ήρθε το 1900, όταν η μικρή του κόρη αρρώστησε και πέθανε. Η παιδική θνησιμότητα ήταν συνηθισμένη. Μέχρι το 1912, ο Καλλάρης είχε σκαρφαλώσει στα ανώτατα στρατιωτικά αξιώματα. Με την έναρξη των Βαλκανικών πολέμων, ο Καλλάρης ανέλαβε Διοικητής της δεύτερης μεραρχίας. Σημείωνε τη μία επιτυχία μετά την άλλη και μπήκε με τον απελευθερωτικό στρατό στη Θεσσαλονίκη. Ο Καλλάρης έγινε ο πρώτος διοικητής της πόλης.

Ο τραγικός θάνατος του Σπύρου Καλλάρη...

Μετά το θρίαμβο στη Θεσσαλονίκη, σειρά είχε η απελευθέρωση των Ιωαννίνων. Ο γιος του Καλλάρη, ο Σπύρος, είχε μόλις αποφοιτήσει από τη Σχολή Ευελπίδων και ανυπομονούσε να πολεμήσει. Όπως περιγράφουν οι συμπολεμιστές του ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή. Σε μία επίθεση σε ένα ύψωμα, ο Σπύρος τραυματίστηκε και μετά από λίγες μέρες, αρρώστησε. Την παραμονή της μάχης της Μανωλιάσας, ο Σπύρος ζήτησε απ' τον γιατρό να τον αφήσει να πολεμήσει. Ο γιατρός αρνήθηκε, γιατί θεωρούσε ότι δεν θα άντεχε ο οργανισμός του τόση πίεση. Ο ανθυπολοχαγός Καλλάρης δεν το βαλε κάτω. Σηκώθηκε, φόρεσε τη στολή του και με δυσκολία τον κρατούσαν να μη φύγει. Τελικά φώναξαν τον πατέρα του, του οποίου η εντολή ήταν νόμος για τον ανθυπολοχαγό. Ο Στρατηγός Καλλάρης άκουσε προσεκτικά τις συμβουλές του γιατρού και του είπε: «Γιατρέ σας παρακαλώ να τον αφήσετε. Αν αισθάνεται τον εαυτό του καλά, πρέπει να πάει». «Μα είναι ασθενής», αντέκρουσε ο γιατρός, αλλά πατέρας και γιος είχαν πάρει την απόφασή τους. Ο Σπύρος πολέμησε και έπεσε στη μάχη της 7ης Δεκεμβρίου του 1912. Το βράδυ, αφού μάζεψαν τους νεκρούς και του τραυματίες απ' το πεδίο μάχης, ένας στρατιώτης πλησίασε τον γιατρό και του ψιθύρισε ότι ο ανθυπολοχαγός Καλλάρης ήταν νεκρός....

3 kallaris

Το άψυχο σώμα του μεταφέρθηκε δίπλα απ' τη σκηνή του πατέρα του, αλλά ο γιατρός δίσταζε να μεταφέρει τα τραγικά νέα. Συζήτησε με τους αξιωματικούς, οι οποίοι τον συμβούλευσαν να μην το αποκαλύψει. Η μάχη της επόμενης μέρα θα ήταν δύσκολη και ο Στρατηγός έπρεπε να παραμείνει συγκεντρωμένος. Ο νεκρός όμως έπρεπε να ταφεί και ο γιατρός δεν μπορούσε να καθυστερήσει άλλο. Το επόμενο πρωί, ενημέρωσε τον Στρατηγό για το θάνατο του γιου του. Ο Καλλάρης μπήκε στη σκηνή και στάθηκε αλύγιστος μπροστά στη σωρό του γιου του. Δημοσίευμα της εποχής, περιέγραψε τη σκηνή: «Έμεινεν όρθιος εως ένα τέταρτον, πότε χαιδεύων τα μαλλιά του παιδιού και άλλοτε τα χείλη. Μια στιγμή θωπεύων τα παγωμένα χέρια του είπε: «παιδί μου, πώς επάγωσαν τα χεράκια του». Και έπειτα: «Εύγε Πίπη μου, έκαμες το καθήκον σου». Όταν βγήκε από τη σκηνή, το πρόσωπό του ήταν χλωμό, αλλά ανέκφραστο. Στράφηκε προς τους αξιωματικούς και είπε: «Κύριοι, επί των ίππων!» Ο Καλλάρης, όπως έγραψαν οι πολεμικοί ανταποκριτές, «πολέμησε όλη μέρα σαν Στρατηγός και το βράδυ, θρήνησε σαν πατέρας».

Το τελευταίο χτύπημα, ο θάνατος του Άγγελου...

Η αξία του Καλλάρη αναγνωρίστηκε και η μια προαγωγή, διαδέχτηκε την άλλη. Συμμετείχε και στους δεύτερους βαλκανικούς πολέμους, όπου τραυματίστηκε στη μάχη της Κρέσνας. Επέζησε και συνέχισε την καριέρα του. Το 1914 έγινε διοικητής του Α' Σώματος Στρατού και το 1916, υπουργός Στρατιωτικών στην Κυβέρνηση Ζαΐμη. Όταν εκδηλώθηκε το κίνημα της Θεσσαλονίκης το 1916, ο Καλλάρης απέφυγε να αναμιχθεί στις διαμάχες, αν και υποστήριζε τη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπέρ της Αντάντ. Ωστόσο, πίστευε ότι σε περιόδους κρίσης, η χώρα έπρεπε να μείνει ενωμένη και δεν ήθελε να εντείνει την ταρράχη. Το 1918, αφού απορρίφθηκε το αίτημά του να πολεμήσει στο μέτωπο, ο Καλλάρης αποστρατεύτηκε.

4 kallaris

Την στρατιωτική παράδοση της οικογένειας συνέχισε ο δευτερότοκος γιος του Καλλάρη, Άγγελος, που συμμετείχε στη Μικρασιατική εκστρατεία του 1922. Από τα «βάθη της Ανατολής» έγραψε μία τρυφερή αφιέρωση σε καρτ-ποστάλ που έστειλε στην μικρότερη αδελφή του, Χρυσηίδα: «Μπεμπεκάκι τι γίνεσαι; Μόλις έλαβα γράμμα της μαμάς από 23 τρέχοντος. Μεγάλη ταχύτης εις το ταχυδρομείο. Είμαι καλά και ελπίζω και εσείς το ίδιο. Κάθομαι έξω από την σκηνή μου στη σκιά και γράφω, ακούω το κελάιδισμα μιας μικρής καρδερίνας που έπιασα προχθές και την έχω σε ένα πρόχειρο κλουβί. Να μπορούσες να την είχες εκεί φαντάζομαι πόσο θα σου άρεσε. Αλλά που να έλθει από τα βάθη της Ανατολής στην Ευρώπη που ζείτε εσείς. Φιλιά σε όλους, Άγγελος»...

Ο Άγγελος πέθανε στις 20 Αυγούστου του 1922, στη μάχη της Ουσάκ. Σκοτώθηκε, κάθως κάλυπτε την οπισθοχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων με πυροβόλα. Τα ίχνη του χάθηκαν και για πολλές μέρες πίστευαν ότι είχε αιχμαλωτιστεί. Δυστυχώς, ο Καλλάρης δεν μπόρεσε να βρεθεί κοντά στο Άγγελο, όπως είχε συμβεί με τον Σπύρο. Η οικογένεια έπρεπε να περιμένει νέα του για μέρες, χωρίς να ξέρει αν ζούσε ή αν πέθανε. Τελικά βρέθηκε το πτώμα του και ενημερώθηκε η οικογένειά του στην Αθήνα. Οι εφημερίδες αναφέρθηκαν με σεβασμό στον νεαρό πεσσόντα και τον ηρωικό πατέρα του. Ο Κωνσταντίνος Καλλάρης συνέχισε την προσφορά του στην πατρίδα, αλλά στράφηκε προς τον κοινωνικό τομέα. Τον ενδιέφερε η εκπαίδευση των νέων και έκανε προσπάθειες για τον εκσυγχρονισμό και την χρηματοδότηση των εκπαιδευτικών κέντρων. Πέθανε στις 4 Μαϊου 1940 και το έργο του συνέχισαν οι δύο κόρες του, Αγγελική και Χρυσηίδα. Σήμερα πολλοί δρόμοι στην Αττική φέρουν το ονομά του αν και ελάχιστοι γνωρίζουν την προσφορά και την ιστορία ενός ανώτατου αξιωματικού, που δεν έκρυψε τα παιδιά του στα μετόπισθεν. Ενός ηγέτη που «τη μέρα πολέμησε σαν στρατηγός και το βράδυ θρήνησε σαν πατέρας...»... - ΠΗΓΗ

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Πέμπτη, 12 Ιουνίου 2014 Κατηγορία ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Η Μεγάλη Ιδέα αποτελούσε ένα ανεκπλήρωτο όνειρο για τους Ελληνες μέχρι το 1919, ένα όνειρο που φάνηκε να παίρνει σάρκα και οστά με τη φιλόδοξη Μικρασιατική Εκστρατεία. Με αφετηρία την αποβίβαση των ελληνικών δυνάμεων στη Σμύρνη τον Μάιο του 1919, η «Ελλάδα των Δύο Ηπείρων και των Πέντε Θαλασσών» είχε αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα. Η θριαμβευτική, όμως, προέλαση προς τη Φιλαδέλφεια, το Ουσάκ και την Προύσα το καλοκαίρι του 1920 και η υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, δεν είχαν εξίσου θετική συνέχεια. Οι μοιραίες εκλογές του Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου και το δημοψήφισμα επαναφοράς του Κωνσταντίνου, καθώς και οι εκ βάθρων αλλαγές στην ηγεσία της μαχόμενης στρατιάς για πολιτικούς λόγους, άλλαξαν άρδην τα δεδομένα. Το όνειρο άρχισε να απομακρύνεται με τις πρώτες αποτυχίες στην περιοχή του Ινονού, για να καταρρεύσει δύο χρόνια αργότερα, το 1922, με τη σκληρή ήττα στην ενδοχώρα από τον αναγεννημένο Τουρκικό Στρατό. Η άλλοτε φιλόδοξη Μικρασιατική Εκστρατεία είχε πλέον μετατραπεί σε Μικρασιατική Καταστροφή.

Το βιβλίο καλύπτει την περίοδο 1919-1921, και παρουσιάζει με κάθε λεπτομέρεια τις στρατιωτικές επιχειρήσεις αρχικά κατά των Τούρκων ανταρτών, για την επέκταση και εξασφάλιση της κατεχόμενης ζώνης, και στη συνέχεια κατά του τακτικού στρατού, τη δομή και την οργάνωση των αντιπάλων, τις δραματικές πολιτικές εξελίξεις και το εξαιρετικά ενδιαφέρον διπλωματικό παρασκήνιο της περιόδου. Ο αναγνώστης θα ενημερωθεί επίσης διεξοδικά για τις εν πολλοίς άγνωστες αεροπορικές και ψυχολογικές επιχειρήσεις, καθώς και για τους πρωταγωνιστές των γεγονότων που επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις της κρίσιμης εκείνης περιόδου.

Αποτιμώντας την εκστρατεία με βάση τα δεδομένα της εποχής, και όχι τις σύγχρονες αντιλήψεις, εξετάζονται τα προβλήματα, τα σχέδια και οι προοπτικές που είχαν μπροστά τους οι τότε κυβερνήσεις, οι εναλλακτικές δυνατότητες και οι τελικές επιλογές τους. Επιπλέον, αναλύονται οι απόψεις των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων της εποχής (της νεοεμφανιζόμενης Αριστεράς και του ανεξαρτητοποιηθέντος Ιωάννη Μεταξά), όπως και τα ανταγωνιστικά συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων και η στάση τους απέναντι στις ελληνικές διεκδικήσεις.

1316

Οι συγγραφείς επιχειρούν να δώσουν πειστικές απαντήσεις στα ερωτήματα που απασχολούν ακόμα και σήμερα πολλούς Ελληνες, και ιδιαίτερα τους ιστορικούς: Επρεπε, άραγε, να εκστρατεύσουμε στη Μικρά Ασία; Και αν κερδίζαμε τον πόλεμο, θα ήταν δυνατό να παραμείνουμε εκεί; Αν δεν διεξαγόταν η Μικρασιατική Εκστρατεία, τι θα συνέβαινε με τους ελληνικούς πληθυσμούς της περιοχής;

Ο νέος τόμος της σειράς ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΑΧΕΣ έρχεται να συμπληρώσει τις τρεις προηγούμενες αναλύσεις («Μικρασιατική Καταστροφή», «Σαγγάριος 1921», «Η μάχη του Εσκί Σεχίρ»), ολοκληρώνοντας την παρουσίαση του Ελληνοτουρκικού Πολέμου 1919-1922. Η πλούσια εικονογράφηση, οι κατατοπιστικοί χάρτες και οι καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις Ελλήνων και Τούρκων μαχητών που πλαισιώνουν το γλαφυρό κείμενο συνθέτουν ένα πλήρες έργο, απαραίτητο για κάθε λάτρη της ιστορίας.

 ISBN: 978-618-5018-24-5
Σελίδες: 84
Κωδικός: 150-060
Συγγραφέας: Συλλογικό

Τιμή: 6,00 €

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Παρασκευή, 10 Μαρτίου 2017 Κατηγορία ΙΣΤΟΡΙΑ

Σαν σήμερα, στις 10 Μαρτίου 1921, δύο αεροσκάφη Breguet 14 της Γ' Μοίρας (Στρατιωτική Αεροπορία) απογειώθηκαν από το αεροδρόμιο Προύσας και πραγματοποίησαν αναγνώριση του τομέα Γενή Σεχήρ - Κιοπρού Χισάρ - Γκεϊσέ - Σεϊγκούντ - Μποζ Εγιούκ - Αϊνεγκιόλ, σύνδεσμο μεταξύ Μεραρχιών και Ταξιαρχίας Ιππικού, καθώς και βομβαρδισμό και πολυβολισμό τουρκικών συγκεντρώσεων.
Στις αναφορές των παρατηρητών (Ανθυπολοχαγού Ξηρού και Λοχαγού Κολιαλέξη) δίδεται μια ζωντανή εικόνα του μετώπου, στην οποία διαφαίνεται η εσπευσμένη υποχώρηση του αντιπάλου και η νικηφόρα προέλαση των ελληνικών στρατευμάτων. Τα παραπάνω επιβεβαιώθηκαν και από την αναφορά του παρατηρητή του τρίτου αεροσκάφους που απογειώθηκε λίγο αργότερα (Υπολοχαγού Παπαναστασίου).

Το αεροσκάφος
Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου χρησιμοποιήθηκαν από τις Ελληνογαλλικές Μοίρες Αναγνώρισης – Βομβαρδισμού 532 και 533, ενώ στη συνέχεια αποτέλεσαν το βασικό αεροπλάνο της Στρατιωτικής Αεροπορίας για τα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο. Χρησιμοποιήθηκαν ευρύτατα κατά τις επιχειρήσεις στη Μικρασιατική εκστρατεία. Από το 1922 πετούσαν στο αεροδρόμιο του Σέδες, στη Σχολή Οδηγών Αεροπορίας, όπου αργότερα χρησιμοποιήθηκαν και ως προχωρημένο εκπαιδευτικό από το 2ο Σμήνος Μετεκπαιδέυσεως για την εκπαίδευση παρατηρητών. Αποσύρθηκαν λίγο μετά τον Οκτώβριο του 1931.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter