Ο 19χρονος στρατιώτης Βασίλης Ραχούτης, είναι ο σύγχρονος ήρωας της Φθιώτιδας! Έχασε την ζωή του στις 26-09-2000, όταν πνίγηκε παλεύοντας με τα κύματα στην θάλασσα της Πάρου, προσπαθώντας να σώσει όσους περισσότερους συνανθρώπους του μπορούσε, στο ναυάγιο του πλοίου «Εξπρές Σάμινα». Έκανε αυτό που είχε μάθει πολύ καλά στα λίγα χρόνια που πρόλαβε να ζήσει, να βοηθά τους συνανθρώπους του!
Ο πατέρας του Δημήτρης, συνταξιούχος πυροσβέστης στο επάγγελμα, τηλεφωνικά τον παρακαλούσε να εγκαταλείψει το πλοίο και να σωθεί. Εκείνος όμως δεν το έκανε! Δεν μπορούσε να εγκαταλείψει αβοήθητους τους συνανθρώπους του.
"Είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά τον πατέρα αυτού του ήρωα όταν υπηρετούσα στο τέλος της θητείας μου σε μονάδα της Λαμίας. Είχε έρθει να επισκεφτεί εμάς τους στρατιώτες και να τους κεράσει για την ψυχή του γιου του...
Τα συναισθήματα πάλευαν επάνω του για το ποιο θα κυριαρχήσει! Έβλεπες πόνο, υπερηφάνεια, αγάπη και οργή...
Πόνο για το χαμένο του παιδί, υπερηφάνεια που το παιδί του έβγαλε ασπροπρόσωπο όχι μόνον εκείνον, άλλα όλη την Ελλάδα αφού κέρδισε με το φέρσιμο του μία θέση στο πάνθεον της αθανασίας των Ελλήνων Ηρώων, αγάπη για όλους εμάς που στα πρόσωπα μας έβλεπε δικά του παιδιά και οργή για την ατιμωρησία και τις ευθύνες των υπευθύνων...
Ο Βασίλης Ραχούτης μαζί με άλλους 19 συναδέλφους του, έδωσε τον υπερπάντων αγώνα για να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες ζωές. Εκείνος όμως πλήρωσε ως τίμημα να χάσει τη ζωή του. Πνίγηκε παλεύοντας με τα μανιασμένα κύματα, προσπαθώντας να σώσει ένα μωρό, αφού πρώτα είχε σώσει την μητέρα. Στην μνήμη του υπάρχει η προτομή του στα Καμμένα Βούρλα και έχει ανοιχτεί και ομάδα στο Facebook".
Σήμερα Κυριακή 22 Ιουνίου και ώρα 11.00 θα τελεσθεί επιμνημόσυνη δέηση για τον Στρατιώτη Ραχούτη Βασίλειο, στον χώρο της προτομής του, πλησίον του Ιερού Ναού Αγίου Παντελεήμονα Καμένων Βούρλων.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ
- ΠΗΓΗ
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Γράφει ο Γιώργος Λαμπράκης
Συγκίνηση προκαλεί τις τελευταίες ημέρες στο διαδίκτυο, η φωτογραφία από την χαμηλή πτήση ενός Αμερικανικού αεροσκάφους C-130J πάνω από το μνημείο του Νίκου Σιαλμά, του ήρωα Έλληνα πιλότου που θυσιάστηκε στον ακήρυχτο πόλεμο του Αιγαίου, στις 18 Ιουνίου 1992 κατά τη διάρκεια αερομαχίας με τουρκικό μαχητικό F-16.
Η πτήση του αμερικανικού αεροσκάφους στο Ακρωτήρι Τρυπητή, πάνω από το μνημείο με το μοιρόσημο της 342 Μοίρας Παντός Καιρού και την φράση "Μολών Λαβέ", ήταν μια διέλευση τιμής και αναγνώρισης της θυσίας του Έλληνα πιλότου, όπως κάνουν καθημερινά και οι συνάδελφοί του που φιλούν Θερμοπύλες!
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Γράφει ο Γιώργος Λαμπράκης
Τις τελευταίες ώρες κάνει το γύρο του διαδικτύου ένα κείμενο για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έχασε τη ζωή του ο Σμηναγός (Ι) Κώστας Ηλιάκης, κατά τη διάρκεια της αερομαχίας με τα τουρκικά αεροσκάφη πάνω από την Κάρπαθο, στις 23 Μαΐου 2007. Ένα πρόχειρο, κακογραμμένο έως άθλιο θα το χαρακτήριζα κείμενο, όπου -υποτίθεται- ο Τούρκος πιλότος που δολοφόνησε τον Ηλιάκη, περιγράφει τις συνθήκες τις αερομαχίας.
Το κείμενο, αν και σε κανένα σημείο δεν πλησιάζει την πραγματικότητα, έχει "ταξιδέψει" με τη βοήθεια της τεχνολογίας και του διαδικτύου, κυρίως μέσα από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Άλλοι από άγνοια, άλλοι για τις εντυπώσεις και άλλοι για τον ... χαβαλέ έχουν γίνει κοινωνοί μιας μυθοπλασίας (ο συντάκτης του κειμένου ξέρει τους λόγους κατασκευής του) που προσβάλει τη μνήμη του Σμηναγού (Ι) Κώστα Ηλιάκη. Προσβάλει τη θυσία του, προσβάλει όμως και τους συναδέλφους του που συνεχίζουν καθημερινά να φυλάνε Θερμοπύλες.
Τον Κώστα Ηλιάκη και τους συναδέλφους του δεν θα τους δείτε εύκολα στα δελτία των 8... Δεν έχουν θέση άλλωστε μέσα στην σαπίλα και την προκάτ πληροφόρηση που μας σερβίρουν καθημερινά. Αυτοί είναι κάτι άλλο... Για να τους δείτε θα πρέπει να σηκώσετε τα μάτια σας στον ουρανό, κάθε φορά που ένα μαχητικό αεροσκάφος απογειώνεται για μια αποστολή. Δεν ζητούν κάτι παραπάνω...
Ποτέ οι ήρωες αυτού του τόπου δεν ζήτησαν κάτι παραπάνω. Να τους θυμόμαστε πρέπει, να τους σεβόμαστε, να τους έχουμε ως παράδειγμα, να μαθαίνουμε από τη θυσία τους και να την εκμεταλλευόμαστε για να γίνουμε καλύτεροι.
Σαν τους ξεχασμένους ήρωες της ΕΛΔΥΚ που πολέμησαν στην Κύπρο τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1974 κι όμως ελάχιστοι τους θυμούνται. Και γι αυτούς κατασκευάστηκαν μύθοι, ειπώθηκαν ψέματα από αυτούς που ήθελαν να κρύψουν την αλήθεια γιατί οι ευθύνες τους βάρυναν... Τους άφησαν στην αφάνεια, πολλούς από αυτούς στα ψυχιατρεία, χωρίς καμία αναγνώριση και βοήθεια τα χρόνια που ακολούθησαν. Η επίσημη Ελληνική Πολιτεία δεν έχει μάθει να σέβεται τους ήρωες και τους σκοτώνει καθημερινά.
Ας φροντίσουμε εμείς να τους μάθουμε, να τους σεβόμαστε και να τους τιμούμε... Με οδηγό όμως πάντοτε την αλήθεια...
