Write on Δευτέρα, 19 Οκτωβρίου 2015 Κατηγορία ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Η Αυτόνομη Φοιτητική Κίνηση Νίκη ΤΕ.ΠΑ.Κ τέλεσε το πρώτο μνημόσυνο στην Κύπρο στην μνήμη του Κρητικού Μανώλη Μπικάκη ο οποίος πήγε στην Κύπρο κατά την Τούρκικη εισβολή του 1974 με την επιχείρηση 'Νίκη' και συγκεκριμένα με το μεταγωγικό NOR-ATLAS 'ΝΙΚΗ 7' υπηρετώντας την Α' Μοίρα Καταδρομών, στο Μάλεμε της Κρήτης.

Το μνημόσυνο τελέστηκε στις 18 Οκτωβρίου 2015 στον Μητροπολιτικό Ναό Παναγίας Παντανάσσης (Καθολικής) στην Λεμεσό.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Δευτέρα, 12 Οκτωβρίου 2015 Κατηγορία ΕΙΔΗΣΕΙΣ

«Μέχρι το 2014, πίστευα πως ο αδερφός μου ζούσε.. Μία τουρκάλα δημοσιογράφος, υψηλά αμειβόμενη από τον αείμνηστο πατέρα μου, τον ενημέρωσε πως ο γιος του, ο αδερφός μου δηλαδή είναι ζωντανός και καταξιωμένος γιατρός....», εξομολογήθηκε η ετεροθαλής αδερφή του μικρού αγνοούμενου, Μαρία Κυριάκου Κωνσταντίνου, στην Έλλη Αυξεντίου.

Ακολουθεί η αφήγησή της:

«Του έδειχνε ψεύτικα στοιχεία όπως διαπιστώθηκε. Ακόμα και παιδί «μαϊμού» αγκάλιασε, νομιζόμενος πως ήταν ο Αντρέας μας. Έφυγε από τη ζωή, μαζί με το παραμύθι που του πούλησαν... Ίσως και με τον καημό του. Τελικά με τον Αντρέα, ήτανε γραφτό να συναντηθούν στην άλλη πλευρά, στην απέναντι.. Εκεί τον περίμενε ο αδερφός μου. Σαράντα μέρες μετά το θάνατο του πατέρα μου, μάθαμε πως ο Αντρέας βρέθηκε δολοφονημένος μαζί με την μητέρα του Αγγελική, που κυοφορούσε το αδελφάκι του – μας ( η μητέρα του Αντρέα βρισκόταν στον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης της) και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του (από τη μεριά της μητέρας του). Η μέθοδος του DNA αποκάλυψε πως σχεδόν ολόκληρη οικογένεια είχε ξεκληριστεί από τους Τούρκους, αφού βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στο Τραχώνι (ο έξι μηνών Αντρέας Κυριάκου Κώστα Γιατρού, Αγγελική Κυριάκου, Θεμιστούλα Θεμιστοκλέους, Ελένη Θεμιστοκλέους, Μάρω και Σούλλα Θεμιστοκλεους).

Μας έλεγαν πως ένας τούρκος αξιωματικός τον είχε απαγάγει. Δεν μπορούσε να τεκνοποιήσει με τη γυναίκα του και «υιοθέτησαν» τον αδερφό μου. Είπαν πως ο Αντρέας μας είναι γιατρός. Πως παντρεύτηκε μάλιστα με μία ελληνοκύπρια που επίσης την είχαν απαγάγει και απέκτησαν δύο πανέμορφα κοριτσάκια... Πολλά βράδια ονειρευόμουνα αυτή τη συνάντηση. Σκεφτόμουνα πως θα είναι... Αναρωτιόμουν σε ποιον θα έμοιαζε. Σε εμένα, στον Ερμή, στην Κωνσταντίνα, στο Γιώργο; Ακόμα και σήμερα στην κηδεία σκεφτόμουνα πως τελικά δεν τον συνάντησα ποτέ. Το δικό μου όνειρο δεν πραγματοποιήθηκε κι ας το πίστευα τόσο.

1 andreas kypros1

Μετά το θάνατο του πατέρα μας, Δεκέμβριος 2014 συγκεκριμένα, ενημερώθηκα πως ο Αντρέας, βρέθηκε σε ομαδικό τάφο στο Τραχώνι μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια του. Στην αναγνώριση των οστών στο Παλιό Αεροδρόμιο Λευκωσίας, νόμιζα πως μπορεί και να τρελαθώ. Ένοιωθα το σώμα μου να μουδιάζει. Δεν είχα πια αίμα. Πάγωσα. Είδα την πιπίλα του. Το κορμάκι του. Το ματάκι που του φορούσε η μαμά του. Ποιες αμαρτίες πλήρωνε ένα βρέφος; ¨Ένα παιδί που δεν πρόλαβε να δει καλά – καλά τον κόσμο. Η σφαίρα του κάρφωσε το ποδαράκι του. Πόσο βάρβαροι, Χριστέ μου; Και πόσο ξεφτίλες, όλοι αυτοί που μας κορόιδευαν όλα αυτά τα χρόνια; Για πόσα ξεπούλησαν τη ψυχή τους στο διάολο δε μας αποκάλυψαν...

Κατά τη διάρκεια της κηδείας, κοίταζα το κουτί... Σκέφτηκα πως ο θάνατος λύτρωσε τον πατέρα μου. Ναι ήταν πολύ τυχερός που έφυγε από τη ζωή παρέα με το «παραμύθι». Ίσως η ψυχή του Αντρέα μας και να τον προστάτευσε. Να μην ήθελε να το δει. Πολλά ήταν τα βράδια, που το ξημέρωμα τον έβρισκε στο Αλεθρικό. Του είχαν πει, πως ο γιατρός μας, διασχίζει το Πέργαμος και έρχεται στο Αλεθρικό για μπύρες. Εκεί τον περίμενε. Τελικά συναντήθηκαν αλλού. Και εμείς εδώ στην αιματηρή πραγματικότητα του σήμερα. Οστά και σφαίρες. Ούτε την πιπίλα του και τα υπόλοιπα πραγματάκια του δε μας έδωσαν. Είναι δικά μου. Μου ανήκουν. Από τη μέρα που έφυγε ο πατέρας μου, παλεύω με το θάνατο του Αντρέα.... Παλεύω με δύο θανάτους... Ορκίστηκα τότε πως θα κάνω τα αδύνατα δυνατά, για να μάθω τα πάντα γύρω από τη δολοφονία του «μικρού» μας αλλά και τα πάντα γύρω από την πλεκτάνη που η Τουρκάλα δημοσιογράφος, με ελληνοκυπριακές άκρες έστησε στον πατέρα μου... Και πόσους άλλους ακόμα θα ξεγέλασε ε;»

Πολύ πιο μικρή, έβλεπα τους συγγενείς των αγνοουμένων στην τηλεόραση και δεν μπορούσα να καταλάβω πως είναι δυνατόν να ελπίζουν ακόμα. Σήμερα κατάλαβα πολλά. Ακόμα περισσότερα συνειδητοποίησα πέρυσι το καλοκαίρι, όταν για μήνες έψαχνα στα αναχώματα για να βρω ένα σημάδι – κλειδί που να οδηγεί στην ταυτοποίηση ενός δικού μου προσώπου...

Να σημειώσουμε ότι η οικογένεια της μητέρας του μικρού αγνοούμενου, σχεδόν ξεκληρίστηκε βάναυσα από τον Αττίλα... Οι μοναδικοί επιζώντες τα δύο αδέρφια Βάσος και Παναγιώτης Κυριάκου. «Η είσοδος των τάνκς στο Τραχώνι, μας χώρισε ως οικογένεια» μαρτύρησε ο κύριος Παναγιώτης Κυριάκου (θείος του βρέφους). "Ο θειος μας ήταν πληγωμένος. Ήμουν 16 χρονών τότε. Μόνο εγώ και ο αδερφός μου σωθήκαμε. Τρέξαμε για να σωθούμε. Την ώρα εκείνη δεν το σκέφτηκα. Μα σήμερα 41 χρόνια μετά, σκέφτεσαι... Σκέφτεσαι πολλά.... Αν δεν έτρεχα; Ίσως να νοιώθω και τύψεις. Δε ξέρω. Το μόνο που ξέρω, είναι πως σήμερα γράφτηκε ο επίλογος του δράματος.. Ο από μηχανής Θεός δεν εμφανίστηκε ποτέ και η ελπίδα έσβησε μια για πάντα... Ας αναπαυτεί τουλάχιστον η ψυχή τους...». Πηγή: mignatiou.com

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Σάββατο, 10 Οκτωβρίου 2015 Κατηγορία ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Μία από τις πιο μεγάλες οικογενειακές τραγωδίες της εισβολής έφτασε στο τέλος με την κηδεία ολόκληρης οικογένειας και του πιο μικρού σε ηλικία αγνοούμενου, του Ανδρέα, που δολοφονήθηκε όταν ήταν μόλις έξι μηνών.

Το βρέφος, η μητέρα του Αγγελική, οι θείες του Σούλα Α. Θεμιστοκλέους μόλις 11 ετών, Μάρω Α. Θεμιστοκλέους 19 ετών και Θεμιστούλα Α. Θεμιστοκλέους 21 ετών, ενώ επίσης και η γιαγιά του Ελένη Θεμιστοκλέους 46 ετών κηδεύτηκαν σήμερα από τον ιερό ναό της Του Θεού Σοφίας.

Όλοι δολοφονήθηκαν από τους Τούρκους τον Αύγουστο του 1974, έξω από το χωριό Τραχώνι. Δίπλα από το λείψανο του Ανδρέα, βρέθηκε η πιπίλα του σαν μαρτυρία του απάνθρωπου της δολοφονίας. 

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Σάββατο, 10 Οκτωβρίου 2015 Κατηγορία ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Η Αυτόνομη Φοιτητική Κίνηση Νίκη ΤΕ.ΠΑ.Κ τελεί το πρώτο μνημόσυνο που θα τελεστεί στην Κύπρο στην μνήμη του Κρητικού Μανώλη Μπικάκη ο οποίος πήγε στην Κύπρο κατά την Τούρκικη εισβολή του 1974 με την επιχείρηση 'Νίκη' και συγκεκριμένα με το μεταγωγικό NOR-ATLAS 'ΝΙΚΗ 7' υπηρετώντας την Α' Μοίρα Καταδρομών, στο Μάλεμε της Κρήτης.

Το μνημόσυνο θα τελεστεί στις 18 Οκτωβρίου 2015 στον Μητροπολιτικό Ναό Παναγίας Παντανάσσης (Καθολικής) στην Λεμεσό.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Τετάρτη, 07 Οκτωβρίου 2015 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπρας - Εκπαιδευτικός

Πριν λίγες ημέρες ήταν η τελετή αποφοίτησης της χρονιάς 2014-5 του Laval Liberty High School και καθώς ήταν και το δικό μου παιδί, ήμουνα εκεί να την παρακολουθήσω... Έχοντας μετακομίσει πρόσφατα στο Μόντρεαλ η τελετή ήταν κάτι διαφορετικό για εμένα, παρά το γεγονός ότι έχω εξασκήσει το επάγγελμα του εκπαιδευτικού στην Ελλάδα τα τελευταία σχεδόν 20 χρόνια. Δεν θα σταθώ στην γιορταστική ατμόσφαιρα, στο πέταγμα των καπέλων στον αέρα με το τέλος της τελετής ... αυτά τα γνωρίζουμε και τα ξέρουμε!

Θα σταθώ σε 2 πράγματα.
Το πρώτο είναι ότι μέσα στους αριστούχους του σχολείου τα μισά σχεδόν παιδιά ήτανε Ελληνικής καταγωγής! Δεν μπορώ λοιπόν να μην σκεφτώ και να μην κάνω συγκρίσεις με την πατρίδα Ελλάδα, τι μέλλον θα είχανε αυτά τα παιδιά στην Ελλάδα και τι μέλλον θα έχουνε εδώ στην άλλη άκρη της γης, στην οποία οι γονείς και οι παππούδες τους ήρθανε μετανάστες. Πικρή η σύγκριση αλλά αναγκαία...
Το δεύτερο που θα σταθώ και που είναι το κεντρικό θέμα αυτών των σκέψεων είναι ένα παλικάρι ελληνικής καταγωγής που δεν είναι εδώ και αρκετά χρόνια μαζί μας...Το όνομά του είναι Chris Karigiannis και ήταν μαθητής που αποφοίτησε από το σχολείο κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '90. Δεν ξέρω και ούτε έχει σημασία αν ήταν καλός, κακός ή μέτριος μαθητής.

Silver mother Niki Psiharis

Ο Chris με το βαθμό του Λοχία υπηρετούσε στο 3ο Τάγμα Καναδικού Ελαφρού Πεζικού της Πριγκίπισσας Πατρίτσια (3rd Battalion, Princess Patricia's Canadian Light Infantry) και σκοτώθηκε στο Αφγανιστάν από έκρηξη βόμβας. Οι μαθητές του σχολείου φύτεψαν ένα δέντρο στην αυλή του σχολείου τιμώντας την μνήμη του... αλλά δεν σταμάτησαν εκεί. Με πρότασή τους ¨υιοθέτησαν¨ το τάγμα που ο Chris υπηρετούσε ... έτσι κάθε χρόνο στην τελετή αποφοίτησης έρχονται στο σχολείο εκπρόσωποι του καθώς και κάποιο μέλος της οικογένειας του, διατηρώντας ζωντανή την μνήμη ενός νέου ανθρώπου που έδωσε τη ζωή του υπηρετώντας την πατρίδα του!

Και να πάλι που μου έρχεται στο μυαλό η Ελλάδα μας...
Η Ελλάδα μας που τώρα θυμήθηκε μετά από 40 και πλέον χρόνια ότι κάπου εκεί στην Κύπρο, στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας είναι θαμμένο ένα αεροπλάνο που έπεσε με πολλά παλικάρια, που πήγαιναν να πολεμήσουν τον Αττίλα που έβαλε στο μάτι του το μαρτυρικό νησί.
40 και παραπάνω χρόνια χωρίς ταφή Χριστιανική ... χωρίς τους συγγενείς να μπορούνε να ανάψουνε ένα καντήλι στους αγαπημένους τους!

Στην Ελλάδα αν κάποιος έστω και υπονοούσε την αδελφοποίηση – υιοθεσία της μονάδας που τα παλικάρια αυτά υπηρετούσαν, θα αντιμετώπιζε το χλευασμό των υπολοίπων και θα χαρακτηριζόταν στην καλύτερη των περιπτώσεων "φασιστάκι", πολεμοκάπηλος και άλλα πολλά και διάφορα!
Πόσο εύκολα η Ελλάδα ξέχασε αυτά τα παιδιά μετά από την ήττα σαν τον σκύλο που λουφάζει για να γλύψει τις πληγές του ... σαν τη γάτα που θάβει ρίχνοντας λίγο χώμα τις ακαθαρσίες της!

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter