Write on Τρίτη, 14 Ιουλίου 2015 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ
Γράφει ο Θέμης Βρανάς

Απρίλιος 1989, Κέντρο Εκπαίδευσης Χειριστών Ειδικής Μονιμότητας, 1η σειρά, πέντε ΔΕΑ, ένας από αυτούς ο γράφων. Φοβερός ενθουσιασμός από όλους, ανυπομονησία κατά τη διάρκεια των μαθημάτων εδάφους, απίστευτη περηφάνεια την ημέρα παραλαβής του αεροπορικού ιματισμού και της κάσκας, ιδρώτας και πολύ διάβασμα κατά τη διάρκεια των πτήσεων. Κάποιοι με ευκολία αντιλαμβάνονταν και εκτελούσαν τις ασκήσεις, άλλοι (ή άλλος) χρειάζονταν πολύ περισσότερη προσπάθεια.

Ερχόμενος για προσγείωση, πάντα έκανα το flare ("σπάσιμο"), δηλαδή κινητήρα στο idle (ρελαντί) και ελαφρύ τράβηγμα του χειριστηρίου προς τα πίσω για να ακουμπήσει γλυκά το αεροπλάνο στο έδαφος, ουσιαστικά χάνοντας τη στήριξή του ελάχιστα εκατοστά πάνω από τον διάδρομο προσγείωσης, σε αρκετά μεγαλύτερο ύψος, τόσο που να θέτω σε κίνδυνο την ασφάλεια του αεροπλάνου και των επιβαινόντων.
Οι Εκπαιδευτές αέρος μου έλεγαν ότι το ύψος οριζοντίωσης είναι αίσθηση, ή το έχεις ή δεν το έχεις.
Φυσικά αυτή η παρατήρηση συνοδεύτηκε και από το εφιαλτικό κόκκινο φυλλάδιο αξιολόγησης πτήσης, δείχνοντάς μου εμμέσως πλην σαφώς την κρεμάστρα με τα πολιτικά μου ρούχα.

7 vranas

Την Παρασκευή 14 Απριλίου 1989 εμφανίστηκε κυριολεκτικά σαν από μηχανής Θεός, ο Αξιωματικός Επιχειρήσεων (ΑΕ) της 360 ΜΑΕ, Αεροπόρος Μανώλης Μπουκουβάλας. Ερχομένος στο δωματιάκι δίπλα στην πίστα της 360 ΜΑΕ που χρησιμοποιούσε το ΚΕΧΕΜ για τις ενημερώσεις/απενημερώσεις των εκπαιδευόμενων χειριστών, με ρώτησε πώς στο καλό τα καταφέρνω και είμαι άψογος στο έδαφος σε κάθε τι θεωρητικό ενώ εκεί πάνω τρεις λαλούν και δυο χορεύουν (φυσικά το είπε πολύ πιο κομψά, αλλά αυτό, και δίκαια ήταν το νόημα!).

Του εξήγησα για το flare και μου είπε ότι άμεσα θα κανονίσει μια πτήση μου μαζί του. Όντως, σε λίγη ώρα βρεθήκαμε δεμένοι στο T-41D 69-7190 και αρχίσαμε την τροχοδρόμηση, μόνο για να μας καλέσει πίσω ο Πύργος Ελέγχου λόγω αύξησης της έντασης του ανέμου.
Ο ΑΕ μου είπε ότι την πτήση θα την πραγματοποιήσουμε τη Δευτέρα 17 Απριλίου και ότι το μόνο που θέλει από εμένα είναι να περάσω ένα ευχάριστο και ανέμελο σαββατοκύριακο!

6 vranas

Τη Δευτέρα απογειωθήκαμε με το ίδιο αεροπλάνο, το 69-7190, και, αφού με άφησε να κάνω έναν πλήρη κύκλο (απογείωση/προσγείωση) με τα συνήθη προβλήματα, μου ζήτησε «χέρια-πόδια έξω» δηλαδή να μην ακουμπώ κανένα απολύτως πηδάλιο, μόνο να παρακολουθώ τι θα κάνει αυτός. Όλα ρουτίνα μέχρι την ώρα που στρέψαμε για τελική. Ο Εκπαιδευτής μου άρχισε να κατεβάζει γαλήνια το T-41D με το ιδανικό glide path , αλλά πάνω από την περιμετρική του αεροδρομίου, αντί να βάλει idle τον κινητήρα συνέχισε να τον χρησιμοποιεί με μεγαλύτερα στοιχεία, λέγοντάς μου ταυτόχρονα ότι όταν θα βρεθεί στο ιδανικό ύψος για το flare αντί να προσγειώσει το αεροπλάνο θα το κρατήσει για αρκετό χρόνο ώστε να μου δώσει την ευκαιρία να συνειδητοποιήσω ποια είναι η εξωτερική όψη αυτού του ύψους.

Έκανε ακριβώς ο,τι είπε! Βρεθήκαμε να πετάμε ελάχιστα εκατοστά πάνω από το διάδρομο με τον Μανώλη Μπουκουβάλα να μου μιλά με απίστευτα γαλήνια φωνή και να μου ζητά να βάλω την κλειστή μου παλάμη πάνω στην κορυφή του panel του πίνακα οργάνων και να μετρήσω πόσα δάχτυλα τη χωρίζουν από το ύψος του τέλους του διαδρόμου που έβλεπα μπροστά. «Τρία δάχτυλα, κύριε Εκπαιδευτά!» , «Αυτό είναι παιδί μου το ιδανικό ύψος, παίρνω ύψος και σου το δίνω». Στο τέλος του επακολουθήσαντος κύκλου μπόρεσα να πιάσω το T-41D στο διάδρομο όχι άψογα αλλά πολύ καλύτερα από άλλες φορές. Η επόμενη προσγείωση άψογη, με τις επευφημίες του Εκπαιδευτή μου να ανεβάζουν την αυτοπεποίθησή μου κυριολεκτικά και μεταφορικά στα ουράνια! Ακόμη τρία ή τέσσερα άψογα touch and go και στην τελευταία προσγείωση αναφέρει στον Πύργο Ελέγχου ότι θα κάνουμε backtrack στον διάδρομο, θα τροχοδρομήσουμε δηλαδή αντίθετα στον διάδρομο για να τοποθετηθούμε ξανά για απογείωση.

Την απορία μου έλυσε η φωνή του στα ακουστικά μου λέγοντας ότι τώρα θα πάει αυτός στο contact car και εγώ θα κάνω ακριβώς ο,τι έκανα προηγουμένως, αλλά μόνος, απογειούμενος από τον τσιμεντένιο διάδρομο και ερχόμενος για προσγείωση στον χωμάτινο διάδρομο.
Με έστελνε solo! Με αργές κινήσεις έλυσε τις ζώνες πρόσδεσης, βγήκε από το αεροπλάνο και μου έκανε την χαρακτηριστική κίνηση να βεβαιωθώ ότι η πόρτα του είναι κλειστή κι ασφαλισμένη.
Όλα πήγαν θαυμάσια! Η πτήση του «Solo 190» εκτελέστηκε άψογα και εγώ εισέπραξα τις παραδοσιακές μου σφαλιάρες με την ευχή «σιδεροκέφαλος!» από τους συμμαθητές μου, τους εκπαιδευτές, τον ΑΕ και τον Μοίραρχο της 360 ΜΑΕ Σμήναρχο (Ι) Οικονόμου και την κίτρινη πουλάδα του Χειριστή Ειδικής Μονιμότητας από τα χέρια του Διοικητή του ΚΕΧΕΜ Επισμηναγού (Ι) Παναγιώτη Σίψα.

1 vranas

Φεύγοντας από το Τατόι έχασα τα ίχνη του Μανώλη Μπουκουβάλα, για να τον συναντήσω τυχαία στο Γραφείο του Διοικητή του Μουσείου ΠΑ στις 3 Ιουλίου 2008, όταν πήγαμε μια παρέα φίλων της Αεροπορίας τους Βετεράνους Αεροπόρους Ηλία Καρταλαμάκη και Νικόλαο Κοσκινά να δουν -για τελευταία φορά, όπως αποδείχτηκε- τα αγαπημένα τους αεροπλάνα.

2 vranas

Η συγκίνηση και η αμηχανία στο κατακόρυφο, τόσο που ξέχασα να ζητήσω τη διεύθυνση ή το τηλέφωνό του! Τα γράφω όλα αυτά σήμερα, γεμάτος συγκίνηση, διότι μόλις σήμερα τον «συνάντησα» ξανά ψηφιακά στο facebook!
Αεροπόρε Μανώλη Μπουκουβάλα, σ' ευχαριστώ!

3 vranas

Σημείωση Defenceline.gr: O Θέμης Βρανάς, για τους φίλους της Αεροπορίας δεν χρειάζεται συστάσεις. Είναι ένας άνθρωπος που με τη δράση και το έργο του έχει αναδείξει τους αεροπορικούς θυσαυρούς της πατρίδας μας πολεμώντας τη λήθη, όπως είναι και ο τίτλος του εξαιρετικού του βιβλίου με τα αεροσκάφη της ΠΑ που έχουν αποσυρθεί και που παλεύουν ανάμεσα στην εγκατάλειψη και την ολοκληρωτική καταστροφή, αλλά και σε αυτά που σώθηκαν από την ... κατσαρολοποίηση. Τον ευχαριστούμε για την άδεια δημοσιοποίησης αυτού του μοναδικού κειμένου που έγραψε στο facebook (Δείτε ΕΔΩ).

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter