Write on Παρασκευή, 25 Αυγούστου 2017 Κατηγορία ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης

Όταν μια ομάδα τζιχαντιστών αποκόπηκε από την Αλ Νούσρα, που δρούσε κυρίως στη Συρία ως παρακλάδι της Αλ Κάιντα, και ίδρυσε το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ) του Ιράκ και του Λεβάντε, είδαμε να προστρέχουν στην περιοχή κατά χιλιάδες τζιχαντιστές από όλο τον κόσμο και να στελεχώνουν τις ορδές του νεοπαγούς αυτού «κράτους».

Τότε υπήρχαν πληροφορίες που ήθελαν τις υπηρεσίες των κρατών της ΕΕ στην ουσία να ευνοούν τη μετάβαση αυτών των φανατικών ισλαμιστών στα μέτωπα του Ιράκ και της Συρίας, πλην των άλλων και για έναν επιπλέον λόγο. Ήθελαν να «ξεφορτωθούν» από τις κοινωνίες τους ακραία και εγκληματικά στοιχεία, με την... ελπίδα ότι οι περισσότεροι από αυτούς θα σκοτώνονταν στα μέτωπα του πολέμου.

Ήξεραν τα κράτη της ΕΕ ότι το «ΙΚ» δεν θα μακροημέρευε και ότι οι «μαχητές» του θα εγκλωβίζονταν και θα σκοτώνονταν για να δοκιμάσουν τα καλά του παραδείσου που τους τάζει η θρησκεία τους. Έτσι, τα ευρωπαϊκά κράτη υπολόγιζαν ότι θα απαλλαγούν από ένα βάρος αλλά και από μια εν δυνάμει απειλή.

Ποιο δρομολόγιο ακολουθούσαν όλες αυτές οι χιλιάδες των «μαχητών του Αλλάχ» για να φθάσουν στα καυτά μέτωπα του Ιράκ και της Συρίας;

Οι περισσότεροι, η συντριπτική πλειονότητά τους, έφθαναν αεροπορικώς στην Τουρκία, όπου τους υποδέχονταν στελέχη των... αρμοδίων υπηρεσιών, τους φιλοξενούσαν για λίγες μέρες σε πεντάστερα ξενοδοχεία της Κωνσταντινούπολης και εκείθεν τους «δρομολογούσαν» για τα σύνορα με τη Συρία, όπου τους παρελάμβαναν τα στελέχη του ΙΚ για τα περαιτέρω...

Να σημειωθεί επίσης ότι τότε, και μέχρι πριν από λίγους μήνες, η Τουρκία ήταν στενός σύμμαχος του «ΙΚ» – και στα πεδία των μαχών και στο λαθρεμπόριο πετρελαίου. Ο ίδιος ο Ερντογάν το ξέρει πολύ καλά το θέμα.

Πέρασαν τα χρόνια, οι εξτρεμιστές που ήλθαν από τις ευρωπαϊκές χώρες, όσοι επέζησαν, έγιναν πλέον εμπειροπόλεμοι, και κατά τα φαινόμενα ήγγικεν η ώρα του επαναπατρισμού τους.

Το «ΙΚ» δέχεται τη μια ήττα μετά την άλλη, έχει χάσει μεγάλο μέρος της περιοχής που ήλεγχε και φορολογούσε στο Ιράκ και τη Συρία, έχασε τη Μοσούλη και χάνει μετ’ ου πολύ την οιονεί πρωτεύουσά του, τη Ράκα, και την πόλη Τελ Αφέρ.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Yeni Şafak, επικοινωνιακή ναυαρχίδα του συστήματος Ερντογάν, υπάρχουν ορατά σημάδια διάλυσης της ηγετικής ομάδας του «ΙΚ», που οδηγούν σε αυτομολήσεις στελεχών και φυγή.

Η εφημερίδα αναφέρεται σε υποκλοπή τηλεφωνικών συνομιλιών του πρώην εμίρη της στρατηγικής σημασίας και πλούσιας σε πετρέλαιο περιοχής Ντερ εζ Ζορ, Εμπού Μαράβι, ο οποίος αυτομόλησε και αναζητεί τρόπους διαφυγής από τη... διακεκαυμένη ζώνη. Σύμφωνα με τη Yeni Şafak, ο Μαράβι ομολογεί ότι το 80% της ηγετικής ομάδας έχει διαλυθεί, με τα περισσότερα στελέχη, μετά από παροτρύνσεις ξένων υπηρεσιών πληροφοριών, να παίρνουν μαζί τους εκατομμύρια δολάρια από τα χρήματα που συσσώρευαν τις καλές μέρες του «ΙΚ».

Τα στελέχη αυτά πληρώνουν τεράστια ποσά σε κυκλώματα διαφόρων οργανώσεων που δρουν σε περιοχές που συνορεύουν με την Τουρκία, για να τους μεταφέρουν στο Κιλίς κι από κει, με κανονικά διαβατήρια του Ιράκ και της Συρίας που εκδίδονται στο όνομα θανόντων, στην Ευρώπη.

Ένα άλλο δρομολόγιο, προς την Ερμπίλ και εκείθεν σε διάφορες αραβικές χώρες, αφορά Άραβες εξτρεμιστές.

Και φυσικά, τα μεσαία και χαμηλόβαθμα στελέχη, που δεν διαθέτουν δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια για να εξασφαλίσουν μέσω κυκλωμάτων διακινητών κανονικό διαβατήριο και ασφαλή μετάβαση στην Ευρώπη, κατευθύνονται στις μικρασιατικές ακτές για να περάσουν στην Ελλάδα.

Εδώ λοιπόν αρχίζει και σχηματοποιείται το πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει η Ελλάδα και οι λοιπές χώρες της ΕΕ. Τα άτομα αυτά δεν είναι εκείνοι που έφυγαν από τις ευρωπαϊκές χώρες πριν από 3-4 χρόνια. Πρόκειται για εμπειροπόλεμους άνδρες, που συμμετείχαν σε σφαγές και βιασμούς και κουβαλούν εμπειρίες που ίσως δεν τους επιτρέψουν να έχουν ποτέ μια φυσιολογική ζωή στις χώρες της «άπιστης» Ευρώπης.

Με άλλα λόγια, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για όλους μας... - ΠΗΓΗ

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Πέμπτη, 09 Ιουνίου 2016 Κατηγορία ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Ο γνήσιος πατριωτισμός εν μέσω της κρίσης που ταλανίζει την Ελλάδα και πώς αυτός μπορεί να ενώσει ξανά τους Έλληνες και να μας κάνει δυνατούς για να βγούμε νικητές από την επίπονη δοκιμασία, είναι το θέμα του νέου βιβλίου Κρίση και πατριωτισμός του εκδότη-αρθρογράφου Σάββα Καλεντερίδη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ινφογνώμων, το οποίο παρουσιάστηκε τη Δευτέρα στο βιβλιοπωλείο Ιανός.

Πλήθος κόσμου γέμισε ασφυκτικά την αίθουσα όπου γινόταν η παρουσίαση του βιβλίου, ανάμεσά τους πιστοί αναγνώστες των άρθρων και των βιβλίων του Σάββα Καλεντερίδη, πολιτικοί, επιστήμονες, δημοσιογράφοι, συγγραφείς και καλλιτέχνες. Ο Αντιπτέραρχος (Ι) ε.α. Παναγιώτης Μπαλές, ο πρόεδρος του Core Capital Partners Γιώργος Τανισκίδης και ο δικηγόρος Παναγιώτης Μπαλακτάρης παρουσίασαν το θέμα του πατριωτισμού από την οπτική γωνία τριών διαφορετικών γενεών.

2 kalenteridis ianos biblio

Την εκδήλωση χαιρέτισε ο εκδότης των εφημερίδων Δημοκρατία και Κυριακάτικη Δημοκρατία Ιωάννης Φιλιππάκης, ενώ τη συζήτηση συντόνισε η διευθύντρια των εκδόσεων Ινφογνώμων Χριστίνα Χαφουσίδου. Όλοι οι ομιλητές μίλησαν με τιμητικά λόγια για τον συγγραφέα, τον πατριωτισμό του, και κυρίως τις μέχρι σήμερα ενέργειές του υπέρ της πατρίδας με μόνο γνώμονα το συμφέρον της.

Αναφερόμενοι στον πατριωτισμό ως έννοια κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι έχει υποστεί σοβαρό πλήγμα τα τελευταία χρόνια, ενώ συχνά συγχέεται με τον εθνικισμό και παρεξηγείται. Κάλεσαν τους παρευρισκομένους να ψάξουν και να βρουν μέσα τους τον πατριωτισμό που έχει απωλέσει έδαφος, να κλείσουν τα αυτιά τους στις ιδεοληψίες και τους λαϊκιστές πολιτικούς.

Ο Ιωάννης Φιλιππάκης, από την πλευρά του, χαρακτήρισε τον συγγραφέα «σύγχρονο ήρωα» που ήδη συγκαταλέγεται στο πάνθεον των ηρώων αυτής της χώρας «με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό». «Αυτή άλλωστε δεν είναι η τύχη των Ελλήνων ηρώων ανά τους αιώνες; Ο Σάββας σε μια σειρά άρθρων του προσπάθησε και προσπαθεί ακόμα να φωτίσει όλες τις πτυχές της κρίσης για το έθνος μας» είπε ο εκδότης των εφημερίδων Δημοκρατία και Κυριακάτικη Δημοκρατία.

3 kalenteridis ianos biblio

Φανερά συγκινημένος από όλα όσα ακούστηκαν για εκείνον προσωπικά αλλά και για το νέο του βιβλίο, που αποτελεί μια επιτομή των παρεμβατικών άρθρων του της τελευταίας 6ετίας, ο Σάββας Καλεντερίδης αναφέρθηκε στην ανάγκη επαναδιατύπωσης του όρου «πατριωτισμός». Εντύπωση προκάλεσε στο κοινό μια δυσοίωνη πρόβλεψή του:
«Εάν δεν κάνουμε κάτι τώρα, το 2050 δεν θα υπάρχει ούτε Ελλάδα, ούτε Κύπρος, ούτε και ελληνικό έθνος όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Ο τόπος θα κατοικείται από ένα ανομοιογενές συνονθύλευμα που θα μιλάει κάτι σαν ελληνικά» είπε.

«Τον πατριωτισμό, τον οποίο αν ανακαλύψουμε ξανά, αναδιφώντας στις ένδοξες σελίδες της ιστορίας μας, αν τον επαναφέρουμε στο προσκήνιο και αν επανακαθορίσουμε και ενστερνιστούμε την έννοιά του με όρους του 21ου αιώνα, τότε και μόνον τότε θα βρούμε το νήμα που θα μας ενώσει, θα μας κάνει πιο δυνατούς και θα μας οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση» πρόσθεσε.

Στην εκδήλωση το παρών έδωσαν μεταξύ άλλων οι βουλευτές της ΝΔ Σάββας Αναστασιάδης και Γιώργος Βλάχος και οι πρώην υπουργοί Ευριπίδης Στυλιανίδης και Άκης Γεροντόπουλος.

Η εισήγηση του Αντιπτεράρχου (Ι) ε.α. Παναγιώτη Μπάλέ

Κυρίες και Κύριοι καλησπέρα σας
«Κρίση και Πατριωτισμός» είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου του έγκυρου και εμπειρότατου πολιτικού αναλυτή, αρθρογράφου στον ημερήσιο Τύπο και εκδότη Σάββα Καλεντερίδη, που με ιστορικές αναφορές και τεκμηριωμένο λόγο καταδεικνύει με σοβαρότητα και επαρκή επιχειρηματολογία, πως ο γνήσιος πατριωτισμός, η φιλοπατρία δηλαδή του Έλληνα, ένα ιερό και υπέρτατο ιδεώδες που διέκρινε επί αιώνες το ελληνικό έθνος και απετέλεσε την υπερβάλλουσα κάθε φορά δύναμη που προστάτευσε το έθνος των Ελλήνων στους δαιδαλώδεις και επικίνδυνους δρόμους της Ιστορίας του, κατέληξε τις τελευταίες 10ετίες, ιδιαίτερα μετά την λήξη του Β΄ ΠΠ, με την υποδαύλιση της διχόνοιας μεταξύ των Ελλήνων, από ξένα κατά κύριο λόγο κέντρα, αλλά και ντόπια συμφέροντα, καθώς και πρόθυμους λαϊκιστές έλληνες πολιτικούς, να εκφυλιστεί σε επικίνδυνο παράγοντα, με αποτέλεσμα την βαθιά ηθική, κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση, η οποία κορυφώθηκε τα έξι τελευταία χρόνια και ακόμη συνεχίζεται, με δυσοίωνες προοπτικές.

Όταν έλαβα το βιβλίο του Συγγραφέα και την πρόσκλησή του να συμμετάσχω στην αποψινή εκδήλωση, οφείλω να ομολογήσω ότι ένοιωσα μεγάλη συγκίνηση αλλά και ευθύνη.

Συγκίνηση γιατί η πρόσκληση προερχόταν από έναν άνθρωπο, ο οποίος υπηρέτησε υπό τις διαταγές μου, στην Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, σε δύσκολες στιγμές για την Πατρίδα μας και ο οποίος έφερε σε πέρας την επικίνδυνη αποστολή που του είχε ανατεθεί στο εξωτερικό, επιδεικνύοντας σοβαρότητα, θάρρος, ευρηματικότητα, ευθύνη και αυταπάρνηση, όπως ακριβώς ταιριάζει στην παράδοση και την ιστορία των Ελλήνων Αξιωματικών των ΕΔ. Για την οικονομία του χρόνου απλώς σας πληροφορώ, στο σημείο αυτό, ότι περισσότερα στοιχεία για την προσωπικότητα και την φιλοπατρία του Συναδέλφου, εν όπλοις, και αγαπητού μου φίλου Σάββα Καλεντερίδη έχω καταθέσει σε βιβλίο μου με τον τίτλο ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΕΣ ΑΕΤΩΝ.

Ένιωσα φυσικά και ευθύνη, όπως προανέφερα, διότι με αφορμή το βιβλίο του Σάββα, καλούμαι να μιλήσω για ένα ούτως ή άλλως τεράστιο και μείζονος σημασίας θέμα, τον Πατριωτισμό και την φιλοπατρία των Ελλήνων, και μάλιστα εκπροσωπώντας μια ολόκληρη γενιά, την γενιά που θυμάται σαν όνειρο και έζησε με εθνική έπαρση και υπερηφάνεια την ημέρα του ηρωικού ΟΧΙ και την εποποιία του '40, αλλά και που τα παιδικά της χρόνια σημαδεύτηκαν από τα τραγικά γεγονότα και τα ματωμένα χρόνια της περιόδου '44-'49, μιας περιόδου, που όπως αναφέρει και ο συγγραφέας στο βιβλίο του, άποψη με την οποία συμφωνώ απόλυτα, προκάλεσε βαθιά διχαστικά και ανεπούλωτα ρήγματα στην ελληνική κοινωνία, με οδυνηρές συνέπειες για την μεταπολεμική πορεία της χώρας, η οποία διχασμένη, επί μισό και πλέον αιώνα, αδυνατεί να βρει τον κοινό τόπο, πάνω στον οποίο καλλιεργείται και αποδίδει γλυκούς καρπούς το ιδεώδες του Πατριωτισμού, και της φιλοπατρίας.

Και έρχομαι τώρα στο περιεχόμενο του βιβλίου, το οποίο ουσιαστικά αποτελεί μία επιτομή των παρεμβατικών άρθρων του συγγραφέα που έχουν δημοσιευθεί στις εφημερίδες «δημοκρατία» και «κυριακάτικη δημοκρατία», καθώς επίσης και μία σειρά διαλέξεων που δόθηκαν από τον ίδιο σε ανοικτά πανεπιστήμια και σε άλλους τοπικούς μορφωτικούς και πολιτιστικούς φορείς του εσωτερικού και του εξωτερικού.

Τα άρθρα αυτά και τα κείμενα είναι ταξινομημένα στο βιβλίο με χρονολογική σειρά κατ' έτος, και χρονολογούνται από το 2010, που ξέσπασε η οικονομική κρίση, μέχρι και τα μέσα του 2016. Η αρθρογραφία του συγγραφέα εστιάζεται κυρίως σε ζητήματα που αφορούν στις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και ειδικότερα στην Τουρκία, το Κουρδικό ζήτημα, την Συρία, την Κύπρο και την Ανατολική Μεσόγειο, ζητήματα που επηρεάζουν γεωπολιτικά τον ρόλο της χώρας μας στην ταραγμένη αυτή περιοχή.

Όσον αφορά στον τομέα αυτό, ως ενεργός πολίτης της χώρας και δημόσιο πρόσωπο, που ασχολήθηκα επί μακρόν και σε βάθος με θέματα του είδους, οφείλω να ομολογήσω, χωρίς να παρασύρομαι από τα αισθήματα εκτίμησης και συμπάθειας που νοιώθω για το Σάββα, ότι η διεισδυτική του ματιά, η αναλυτική του ικανότητα, αλλά και η εμπειρία που απέκτησε στις δημόσιες θέσεις που υπηρέτησε, τον καθιστά ίσως τον εγκυρότερο Έλληνα στρατηγικό αναλυτή στην χώρα μας, για θέματα που αφορούν στην Τουρκία, το Κουρδικό και την ευρύτερη προς ανατολάς της χώρας μας περιοχή.

Στον τομέα αυτόν, τόσο το βιβλίο όσο και ο ίδιος ο Σάββας με την αρθρογραφία του, αλλά και με τις παρεμβάσεις του, τις οποίες κάνει αυτοβούλως και αδέσμευτα, παρά μόνο από αγάπη προς την Πατρίδα, πρέπει να υπογραμμίσω ότι συμβάλλει σημαντικά στην βελτίωση του επιπέδου της πολιτικής και της γεωπολιτικής σκέψης στην Ελλάδα και ότι αναμφισβήτητα αποτελεί εθνικό κεφάλαιο, χωρίς δόση υπερβολής. Θα ήταν δε μεγάλο λάθος προσθέτω, εάν οι στρατηγικές και γεωπολιτικές του αναλύσεις δεν ετύγχαναν της ανάλογης προσοχής του Ανωτάτου Κυβερνητικού Συμβουλίου Εξωτερικών και Αμύνης, του γνωστού ΚΥΣΕΑ, για την χάραξη και την άσκηση μιας εθνικά ευέλικτης και αποτελεσματικής εξωτερικής πολιτικής, για την διασφάλιση των εθνικών μας συμφερόντων στην περιοχή.

Εκτός όμως από τα εξειδικευμένα γεωπολιτικά άρθρα του συγγραφέα, στο βιβλίο έχουν περιληφθεί επίσης και άρθρα, που αφορούν στην ενδημούσα από το 2010 στην χώρα μας οικονομική κρίση, άρθρα που αναλύουν με διορατικότητα και ακρίβεια τις εξελίξεις, ενώ δεν λείπουν ρεαλιστικές και εύστοχες προτάσεις για την αντιμετώπιση, των επαπειλούμενων κάθε φορά συνεπειών, που, δυστυχώς, σχεδόν πάντα επαληθεύονται. Και αυτό γιατί ο Σάββας Καλεντερίδης, παρότι δεν εξειδικεύεται στα εσωτερικά θέματα, ενίοτε κάνει τις παρεμβάσεις του, ωθούμενος και πάλι από αγνή αγάπη για την Πατρίδα και ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα στην χώρα, χωρίς να έχει καμία απολύτως, εξ όσων καλώς γνωρίζω, δέσμευση σε πολιτικά κόμματα ή άλλα κέντρα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Ο ανυστερόβουλος Πατριωτισμός του είναι πηγαίος, η δε προσφορά του γνήσια και ανιδιοτελής.,

Δια του λόγου το αληθές, σας προτείνω να διαβάσετε το άρθρο του «Να σώσουμε την Ελλάδα», που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ποντιακή Γνώμη» τον Φεβρουάριο του 2010, πριν από τα μνημόνια, για να διαπιστώσετε ότι ο αρθρογράφος Σάββας Καλεντερίδης έκανε τόσο εύστοχες προβλέψεις και ρεαλιστικές προτάσεις, που εάν υιοθετούνταν από την τότε Κυβέρνηση θα είχαμε, πιστεύω, ήδη επιτύχει την έξοδό μας από την κρίση.

Επίσης, εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και το άρθρο του «Πορεία σε αχαρτογράφητα νερά», που δημοσιεύθηκε στην «κυριακάτικη δημοκρατία» στις 4 Ιανουαρίου 2015, στο οποίο προειδοποιεί την νέα Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για τα δεινά που θα επακολουθήσουν εάν εφαρμόσει τα όσα είχε υποσχεθεί προεκλογικά στον ελληνικό λαό, υφαρπάζοντας την ψήφο του. Ακολουθούν, βεβαίως, και πολλά άλλα σχετικά άρθρα, αντίστοιχης σημασίας και σπουδαιότητας.

Κατόπιν όλων αυτών που ανέφερα για την προσφορά του Σάββα Καλεντερίδη στην Πατρίδα και τους πολίτες της, το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ένας αντικειμενικός κριτής, διαβάζοντας το βιβλίο του, είναι ότι εάν κάθε ενεργός πολίτης αυτής της χώρας, αρθρογράφος, ή πολιτικός αναλυτής ή ως δημόσιο πρόσωπο ενεργών, εμφορείται από το ιδεώδες του πατριωτισμού, εάν κάθε ενέργεια και κάθε πράξη του, αποσκοπεί στο να βοηθήσει πραγματικά την πατρίδα, τότε μπορούμε όλοι να είμαστε χρήσιμοι στον τόπο μας. Και νομίζω ότι αυτό είναι και το μήνυμα που θέλει να δώσει ο συγγραφέας τόσο με την έκδοση του βιβλίου του «Κρίση και Πατριωτισμός», όσο και με την διοργάνωση της αποψινής εκδήλωσης.

Όσον αφορά, τώρα, το πνεύμα του πατριωτισμού, δηλώνω ευθαρσώς ότι συμφωνώ κι εγώ με τον συγγραφέα, ότι ο πατριωτισμός, όταν τον ανακαλύψεις, γιατί είναι αλήθεια ότι σε μεγάλο βαθμό τον χάσαμε ως Λαός μετά το 1950, είναι ο πιο ισχυρός συνεκτικός δεσμός που μπορεί να ενώσει το Έθνος και να δώσει έτσι πολλαπλασιαστική δύναμη στην εκάστοτε Κυβέρνηση να πράξει αποτελεσματικά στην αντιμετώπιση οιασδήποτε κατά της χώρας απειλής. Υπάρχουν αμέτρητα φωτεινά παραδείγματα πατριωτισμού των Ελλήνων στην μακραίωνη ιστορία τους. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα, κατά την γνώμη μου, είναι η μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ., όπου οι Αθηναίοι ''προμαχούντες'' με 9.000 μόνο στρατιώτες και άλλους 1.000 πλαταιείς νίκησαν τους υπερ-εικοσαπλασίους πέρσες στρατιώτες (οι οποίοι υπολογίζονταν σε 200 έως 300 χιλιάδες) και πέτυχαν το ακατόρθωτο που αποτυπώθηκε με το εξής στην επιτύμβιο πλάκα: «Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι, χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν».

Όμως – και θα συμφωνήσω, επίσης, σε μεγάλο βαθμό με τον συγγραφέα στο σημείο αυτό – εκείνο που επέδρασε αρνητικά και κατέστρεψε όχι μόνο τον από αιώνων έμφυτο Πατριωτισμό των Ελλήνων, αλλά αμαύρωσε και τον μεγαλειώδη πράγματι Πατριωτισμό που επέδειξε σύσσωμος ο ελληνικός Λαός κατά την επίθεση της φασιστικής Ιταλίας στην Ελλάδα το 1940, καθ' όλη την διάρκεια του Β΄ ΠΠ πολέμου, όπως και κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ήταν οι βαθιές πληγές που άνοιξαν στο εσωτερικό μας μέτωπο, τα τραγικά γεγονότα της περιόδου '44-'49 και οι ιδεοληψίες που επικράτησαν σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας. Ιδεοληψίες που σε πολλές περιπτώσεις και σε μεγάλο βαθμό ήταν αντίθετες με το πνεύμα του πατριωτισμού, ο οποίος λόγω και της επτάχρονης δικτατορίας που μεσολάβησε, δέχτηκε μεγάλο πλήγμα και ενοχοποιήθηκε ακόμη περισσότερο, ιδίως μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974.

Όμως, η έννοια της Πατρίδος (και του Πατριωτισμού των Ελλήνων), την αναβίωση των οποίων θέτει ως πρώτο στόχο ο Σάββας στο βιβλίο του για την διάσωσή μας ως έθνος, και μάλιστα ένα έθνος με βαθιές ιστορικές και κοινωνικές ρίζες στον τόπο του, δεν πρέπει να επιτρέψουμε άλλο την επικράτηση των περίεργων αυτών απόψεων, που υποστηρίζονται ακρίτως από κάποιες μειοψηφίες της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, ή/και κάποιους περίεργους κήρυκες ξένων σκοτεινών συμφερόντων, ότι δήθεν ο Πατριωτισμός των Ελλήνων, ταυτίζεται με τον αποκρουστικό πράγματι εθνικισμό άλλων λαών.

Και τούτο διότι η διαφορά, μεταξύ Πατριωτισμού και Εθνικισμού είναι πραγματική άβυσσος και ουδεμία σχέση έχει με τον γνήσιο Πατριωτισμό, και ειδικότερα τον ανά τους αιώνες Πατριωτισμό των Ελλήνων.

Την μεταξύ των δύο αυτών εννοιών διαφορά την περιγράφει συνοπτικά ο μεγάλος ηγέτης στρατηγός ντε Γκωλ, γάλλος πολιτικός διεθνούς εμβελείας και κύρους, ήρωας του Β΄ ΠΠ και Πρόεδρος της Γαλλίας από το 1958 έως το 1969, ο οποίος διευκρίνιζε ως εξής την μεταξύ τους διαφορά: «Πατριωτισμός, έλεγε, είναι όταν βάζεις πάνω απ' όλα την αγάπη για την χώρα σου, ενώ Εθνικισμός, προσέθετε, είναι όταν βάζεις πάνω απ' όλα το μίσος για τις άλλες χώρες και τους λαούς των».

Ακόμη, για τον Πατριωτισμό των Ελλήνων, που ρέει άλλωστε στο αίμα τους και το θεάρεστο «αγαπάτε αλλήλους» του Ευαγγελίου, αντλούμε και τις ακόλουθες αναφορές από το Λεξικό της νεοελληνικής γλώσσης, του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη.

Πατριωτισμός είναι η απόλυτη πίστη και αφοσίωση κάποιου στα ιδεώδη του έθνους στο οποίο ανήκει, χωρίς καμία διάθεση περιφρόνησης ή υποτίμησης των ιδεωδών άλλου έθνους. Ενώ, αντιθέτως, ο εθνικισμός αναφέρεται στην τάση που δίνει υπερβολική και αποκλειστική έμφαση στην αξία του έθνους σε βάρος άλλων αξιών και που οδηγεί σε υπερεκτίμηση του συγκεκριμένου έθνους και στο διασυρμό άλλων.

Πατριωτισμός σημαίνει ακόμη, αγάπη για την πατρίδα, η οποία περικλείει πολιτιστικές αξίες και ιστορική μνήμη, όπως π.χ. στην περίπτωσή μας ο παιάνας του Αισχύλου: «Ίτε παίδες Ελλήνων....» που γράφτηκε για την νίκη των ολιγάριθμων ελληνικών πλοίων στην ναυμαχία της Σαλαμίνος κατά των Περσών το 480 π.Χ., ή το τραγούδι της εθνικής μας τραγουδίστριας Βέμπο, για το έπος του '40: «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά....»

Όσον αφορά, τώρα, στην πρόταση για αναβίωση στην ελληνική κοινωνία, της έννοιας της Πατρίδας που θέτει ως αναγκαία προϋπόθεση ο Σάββας, για την ταχεία έξοδό μας από την παρούσα οικονομική κρίση, ενώ δεν διαφωνώ βασικά, για την ορθότητα της προτάσεως, δεν είμαι και αισιόδοξος για τον χρόνο επίτευξης τέτοιου άθλου. Διότι περί άθλου θα πρόκειται, και γι' αυτό θα απαντήσω, δανειζόμενος τους στίχους του ποιητή με το: «... ένα το χελιδόνι (δηλ. η πρόταση του Σάββα Καλεντερίδη), η άνοιξη αργεί (δηλ. η συνέγερση των Ελλήνων πατριωτών), για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή...», δηλαδή, οι καρποί της λύσης θα έρθουν τόσο αργά, κατά την εκτίμησή μου, που δεν θα έχει επιβιώσει κανένας Έλληνας για να τους γευθεί.

Και τούτο διότι η ανάπτυξη του αισθήματος φιλοπατρίας του ελληνικού Λαού, υπό τις σημερινές συνθήκες, προϋποθέτει: Πρώτον, κατάλληλα Σχολεία, τα οποία τα έχουν διαλύσει οι Υπουργοί μας με τις αλλοπρόσαλλες καθημερινές μεταρρυθμίσεις των. Δείτε τις νέες περικοπές μαθημάτων που εξήγγειλε πρόσφατα ο κ. Φίλης. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η εκμάθηση της Ιστορίας. Φυσικά θα πρέπει να διδάσκεται αμερόληπτα, χωρίς φανατισμούς και παραποιήσεις, όπως εκείνος ο ανίερος χαρακτηρισμός περί «συνωστισμού των Ελλήνων στην παραλία της Σμύρνης το 1922» της κυρίας Ρεπούση. Δεύτερον, παροχή ανθρωπιστικής παιδείας που θα εφοδιάσει το άτομο με ηθικές αξίες και ιδανικά, ικανά να εμφυσήσουν το πατριωτικό αίσθημα για να διασφαλίζουν την εθνική του ταυτότητα και κληρονομιά. Τρίτον, οικογενειακό περιβάλλον το οποίο θα πρέπει να μπολιάζει τα νεαρά μέλη της με ανθρωπιστικές και πατριωτικές αξίες. Τέταρτον, κοινωνικό περιβάλλον, που θα προβάλλει το συλλογικό καλό έναντι του ατομικού συμφέροντος. Πέμπτον, και σπουδαιότερο, δημιουργία ενός πνευματικού και κοινωνικού ρεύματος, που θα κάνει σημαία του την ανάγκη αναβίωσης της έννοιας του Πατριωτισμού στην ελληνική κοινωνία.

Χρειάζεται, ίσως, πορεία προς την κοινωνία και τους Έλληνες πολίτες, και νομίζω ότι ο Σάββας Καλεντερίδης, ως ο εμπνευστής της ιδέας, αυτής, είναι ο καταλληλότερος, μεταξύ άλλων, να ηγηθεί αυτής της κινήσεως, ώστε να αφυπνισθεί το φιλότιμο των Ελλήνων πατριωτών, όλων των Πατριωτών, όπου και αν έκαστος ανήκει κομματικά, και να αναζωογονηθεί συνολικά ο Πατριωτισμός μας.

Θεωρώ, δηλαδή, ότι η ορθή, κατά πάντα, πρόταση του Σάββα για αναβίωση του Πατριωτισμού των Ελλήνων, ΔΕΝ μπορεί να έχει σήμερα άμεσα αποτελέσματα, λόγω των ιδιόμορφων συνθηκών, για την αντιμετώπιση της επίσης άμεσης ανάγκης ταχείας εξόδου της χώρας μας από την κρίση, προκειμένου να αποφύγουμε τα χειρότερα που έρχονται. Αντί αυτού, το καλύτερο, πιστεύω, θα ήταν, το πνεύμα του Πατριωτισμού να ''αναβιώσει'' το ταχύτερο ''στις κεφαλές των μελών της Κυβερνήσεως και συνολικά της Εθνικής Αντιπροσωπείας'', της σημερινής ή μετά από εκλογές μιας νέας Βουλής, και να μορφοποιηθεί σε ένα συναινετικό σχέδιο εξόδου της χώρας μας από την κρίση.

Τελειώνοντας την εισήγησή μου, θα ήθελα να συγχαρώ έναν πραγματικό πατριώτη, τον Σάββα Καλεντερίδη, που στέκεται σθεναρά αγωνιζόμενος στις επάλξεις του Έθνους, διότι με το βιβλίο του «Κρίση και Πατριωτισμός» κάνει μία πολύ σημαντική πολιτική πρόταση στην ελληνική κοινωνία και το πολιτικό της σύστημα, για την αναβίωση της έννοιας της Πατρίδας και του Πατριωτισμού, αυτών των διαχρονικών ιδεωδών του ελληνικού έθνους, που αναμφισβήτητα έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο (ως πολλαπλασιαστές δυνάμεων στο πεδίο της μάχης, όπως θα λέγαμε σήμερα με σύγχρονη επιχειρησιακή ορολογία) στην αντιμετώπιση των σοβαρών εξωτερικών κινδύνων, που κάθε φορά προκύπτουν, για την διάσωση της χώρας και την επιβίωση του ελληνικού έθνους, στο σημαντικότατο αυτό γεωγραφικό σταυροδρόμι της υφηλίου, και που σήμερα απειλείται εκ νέου με ολοκληρωτική καταστροφή από την βάρβαρη οικονομική κρίση που έχει ήδη εξαθλιώσει τον Ελληνικό λαό.

Για την πολυετή δε προσφορά και αφοσίωση του Σάββα Καλεντερίδη στην Πατρίδα και το Έθνος, θα παρακαλούσα το εκλεκτό μας ακροατήριο να τον τιμήσουμε, όλοι μαζί, με ένα θερμό χειροκρότημα και να του ευχηθούμε ώστε το μήνυμά του για την ανάγκη αναβιώσεως της φιλοπατρίας των Ελλήνων, να ταξιδέψει γόνιμα στις εσχατιές της Ελλάδος, επ' αγαθώ της Πατρίδος.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Τρίτη, 01 Μαρτίου 2016 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ
Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης

Στο Μεταναστευτικό, με άλλα λόγια, έγινε αυτό που λέει ο λαός «μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας»

Ολες οι ελληνικές κυβερνήσεις ως τις 25 Ιανουαρίου 2015, με εξαίρεση την πρώτη του Γιώργου Παπανδρέου, ακολούθησαν ένα συγκεκριμένο δόγμα στη διαχείριση του Προσφυγικού, σε λεπτομέρειες του οποίου δεν μας επιτρέπεται να κάνουμε σαφή αναφορά δι" ευνόητους λόγους – και ο νοών νοείτω.

Οσο ήταν στην αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός του ότι γκρέμιζε κάθε μέρα τον φράχτη του Εβρου, που κατασκεύασαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και περιόρισαν τις ροές κατά 98% από τη συγκεκριμένη περιοχή, διά της αρμοδίου τομεάρχου, της κυρίας Χριστοδουλοπούλου, με δημόσιες δηλώσεις της, κάρφωνε εν ψυχρώ την Ελλάδα και το λιμενικό στους ξένους γιατί ακολουθούσε παράνομες πρακτικές στο ζήτημα της αναχαίτισης και επαναπροώθησης των λαθρομεταναστών και των προσφύγων που επιχειρούσαν να μπουν στην Ελλάδα διά θαλάσσης.

Οταν έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, θα λέγαμε ότι ο μόνος τομέας στον οποίον εφάρμοσε την πολιτική που είχε εξαγγείλει προεκλογικά ήταν αυτός που σχετίζεται με το Μεταναστευτικό.

Η τομεάρχης, η οποία έγινε πλέον υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, προτού καν ορκιστεί η ίδια και αναλάβει νόμιμα τα καθήκοντά της, άρχισε να κάνει δηλώσεις περί πολιτικής ανοικτών συνόρων. Από τις πρώτες μέρες οι συνεργάτες -ιδές της, προτού καν διοριστούν με ΦΕΚ, διαπράττοντας εν ψυχρώ το αδίκημα της αντιποίησης αρχής, μπούκαραν στην κυριολεξία στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και απαίτησαν από τους υπηρεσιακούς παράγοντες το άμεσο κλείσιμο των κέντρων κράτησης μεταναστών, που ήταν ένα μέσο διαχείρισης του θέματος και ταυτόχρονα αποτροπής.

Ακολούθησε η δημοσίευση της διαταγής με την οποία έκλειναν τα κέντρα κράτησης και το ανήθικο και άνανδρο «άδειασμα» του αξιωματικού που το συνέταξε.

Μετά ακολούθησαν το άδειασμα των κέντρων κράτησης και οι περίφημες δηλώσεις για τους μετανάστες που «λιάζονται» και άλλες γελοιότητες, για τις οποίες καλείται τώρα να πληρώσει τεράστιο τίμημα η πατρίδα μας.

Μετά αδρανοποιήθηκαν το Λιμενικό και η Frontex, για να ακολουθήσει η ψήφιση του νόμου περί χορήγησης ιθαγένειας σε μετανάστες, ενέργειες που κατέστησαν τη χώρα μας ελκυστική για πρόσφυγες και επίδοξους λαθρομετανάστες.

Μετά ακολούθησαν οι δηλώσεις Καμμένου, Κοτζιά, ότι θα ανοίξουμε τα σύνορα και θα γεμίσουμε την Ευρώπη με πρόσφυγες, ανάμεσα στους οποίους θα υπάρχουν φυσικά και τζιχαντιστές.

Αν καθίσει κανείς και κάνει το ακριβές χρονοδιάγραμμα των δηλώσεων και των ενεργειών της κυβέρνησης Τσίπρα στο Μεταναστευτικό και το Προσφυγικό, και δίπλα από κάθε δήλωση και ενέργεια βάλει τον ρυθμό εισόδου προσφύγων και λαθρομεταναστών στην Ελλάδα, θα διαπιστώσει ότι ο ρυθμός αυξάνεται σε απόλυτη αρμονία με τις δηλώσεις.

Με άλλα λόγια, έγινε αυτό που λέει ο λαός μας «μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας».

Και το χειρότερο, επειδή δεν έχουν μάθει να κάνουν αυτοκριτική, όχι μόνο ρίχνουν τις ευθύνες στους άλλους -κλασική μέθοδος των ανεύθυνων ιδεοληπτικών αριστεριστών-, όχι μόνο δεν αναλογίζονται την τεράστια εθνική ζημιά που έχει υποστεί και την ακόμα μεγαλύτερη που κινδυνεύει να υποστεί η χώρα, ακόμα και σήμερα, που κινδυνεύει να διαλυθεί η Ελλάδα, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τρέχουν στον Εβρο και θέλουν να γκρεμίσουν τον φράχτη.

Επειδή στην κυριολεξία έχει χαθεί η μπάλα στον τομέα του στρατηγικού σχεδιασμού και της άσκησης πολιτικής και επειδή οι ζημιές που πρόκειται να υποστεί η πατρίδα μας από το Προσφυγικό – Μεταναστευτικό μπορεί να πάρουν τον χαρακτήρα εθνικής καταστροφής, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, όλα ανεξαιρέτως, πρέπει να πάρουν πρωτοβουλία και να προκαλέσουν μια προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για το θέμα.

Να μιλήσουν όλοι υπεύθυνα, να κρατηθούν πρακτικά και να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του απέναντι στην Ιστορία.

Είναι κρίμα να έχει χυθεί τόσο αίμα για να απελευθερωθεί τούτος ο τόπος, είναι κρίμα να έχουν αφιερώσει τη ζωή τους εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες για να υπάρχει η Ελλάδα, έστω στην κατάσταση που είναι σήμερα, και να χάσουμε την πατρίδα μας χωρίς καν να πέσει μια ντουφεκιά.

Θα πρέπει δε να έχουμε βαθιά χωμένο μέσα στο μυαλό μας, πολίτες και πολιτικοί, ότι οι ιδεοληψίες και η αφέλεια δεν συγχωρούνται στο σκληρό περιβάλλον της διεθνούς πολιτικής και ότι νομοτελειακά οδηγούν σε εθνικές συμφορές.

Προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για το θέμα χθες, για να παρακολουθήσουμε οι πολίτες τις θέσεις όλων και να ξέρουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Παρασκευή, 30 Οκτωβρίου 2015 Κατηγορία ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου - Εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Τον κίνδυνο διεθνούς διασυρμού, με απρόβλεπτες συνέπειες στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής και στην εσωτερική ασφάλεια, αντιμετωπίζει η Ελλάδα με αφορμή την υπόθεση Οτσαλάν, που αναβιώνει σε λίγες ημέρες στις αίθουσες του τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών.

Επειτα από δαιδαλώδεις διαδικασίες επτά ετών, αναμένεται τελικώς να εκδικαστεί στις 9 Νοεμβρίου η αγωγή που είχε υποβάλει τον Δεκέμβριο του 2008 ο Κούρδος ηγέτης εναντίον του ελληνικού Δημοσίου εγκαλώντας το για παράνομη συμπεριφορά, παραβίαση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πλήθος άλλων αξιόποινων πράξεων, συνεπεία των οποίων «το ελληνικό κράτος από κοινού με τις κενυατικές Αρχές και προφανώς με τις αμερικανικές οργάνωσαν την παράδοσή μου στο τουρκικό κράτος», τον Φεβρουάριο του 1999.

Συμβολική

Η οικονομική αξίωση του Οτσαλάν είναι συμβολική (20.100 ευρώ). Αν όμως καταδικαστεί το Δημόσιο, τότε ανοίγει ακόμη ένα παράθυρο για τον επί μακρόν διεθνή δικαστικό αγώνα του, καθώς παραμένει έγκλειστος επί 16 χρόνια στις φυλακές της νήσου Ιμραλί, «τις οποίες οι τουρκικές Αρχές είχαν φροντίσει να εκκενώσουν πριν από την παράδοσή μου». Αξίζει να σημειωθεί ότι, στο μεσοδιάστημα από τον χρόνο υποβολής της αγωγής έχουν εκδοθεί πλήθος αποφάσεων, εγχωρίως και διεθνώς, υπέρ των προσφύγων, ενώ αναθεωρήθηκαν επί τα βελτίω οι προστατευτικές δικλίδες για τους αιτούντες άσυλο που διατρέχουν πραγματικό κίνδυνο ζωής.

Στο δικόγραφο περιγράφεται η οδύσσεια του ηγέτη του ΡΚΚ από τον Οκτώβριο του 1998, όταν απελάθηκε από τη Συρία, μέχρι την ημερομηνία της σύλληψής του. Συνοπτικώς, σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται, ο Οτσαλάν ήλθε στην Ελλάδα στις 9 Οκτωβρίου 1998, έπειτα από συνάντηση στη Δαμασκό με τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Κων. Μπαντουβά, «ο οποίος με διαβεβαίωσε, εκ μέρους των ελληνικών Αρχών, ότι μπορώ να έλθω και να λάβω άσυλο». Οταν προσγειώθηκε όμως στο αεροδρόμιο, με ιδιωτικό αεροσκάφος, όπου τον περίμενε ο διοικητής της ΕΥΠ, Χ. Σταυρακάκης (απεβίωσε το 2007), «άκουσα έκπληκτος τον διοικητή να μου λέει ότι δεν πρόκειται τελικά να με δεχθούν».

Οδύσσεια

Ακολούθως, μετέβη στη Ρωσία, όπου ζήτησε άσυλο. «Το ρωσικό Κοινοβούλιο όντως έκανε δεκτό το αίτημά μου να αναγνωριστώ ως πολιτικός πρόσφυγας... Ομως, η κυβέρνηση Πριμακόφ αρνήθηκε να εφαρμόσει την απόφαση αυτή» και έτσι τον Νοέμβριο μετέβη στην Ιταλία, όπου παρέμεινε για δύο μήνες. Στις 11 Δεκεμβρίου τον επισκέφθηκαν στη Ρώμη (σ.σ.: «χωρίς δική μου πρόσκληση») ο αντιπρόεδρος της Βουλής, Π. Σγουρίδης, με τον απόστρατο αρχιπλοίαρχο Αντ. Ναξάκη, τον Κ. Μπαντουβά και τον ταγματάρχη Σάββα Καλεντερίδη, «οι οποίοι μού δήλωσαν ότι έρχονται με εντολή του υπουργού Εξωτερικών, Θόδωρου Πάγκαλου (...) και μου κατέστησαν σαφές ότι η Ελλάδα θα ήταν στο πλευρό μου».

Κορύφωση του δράματος στην Αφρική

Για το κομμάτι της περιπέτειάς του στην Αφρική, ο Α. Οτσαλάν υποστηρίζει: «Ενημερώθηκα για πρώτη φορά ότι το ταξίδι μου προς τη Ν. Αφρική θα είχε ενδιάμεσο σταθμό αρκετών ημερών στην Κένυα όταν είχα ήδη επιβιβασθεί στο αεροπλάνο, ώστε να μην μπορώ να αντιδράσω, αφού ήταν γνωστό σε όλους ότι η Κένυα αποτελούσε κέντρο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών». Φτάνοντας στο Ναϊρόμπι, διέμεινε στην κατοικία του Ελληνα πρέσβη, αλλά μετά από μέρες διαπίστωσε πως «δεν πραγματοποιήθηκε καμία επαφή μεταξύ ελληνικών Αρχών και Ν. Αφρικής, ώστε να μου χορηγήσει πολιτικό άσυλο η τελευταία». Παράλληλα, η Αθήνα ζήτησε τη μετακίνησή του από την πρεσβευτική κατοικία «σε κάποιο αγρόκτημα στην Κένυα».

Και ενώ προτάθηκε από την ελληνική πρεσβεία «να με παραδώσουν στον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, στα κτίρια του Οργανισμού στο Ναϊρόμπι, όπου εκείνη την ημέρα βρίσκονταν εκεί 150 υπουργοί Εξωτερικών από όλο τον κόσμο, το ελληνικό ΥΠ.ΕΞ. απέρριψε το αίτημα, εμμένοντας στην απομάκρυνσή μου πάση θυσία από τον χώρο της πρεσβευτικής κατοικίας». Το πρωί της 15ης Φεβρουαρίου 1999, «ημερομηνία την οποία το ΥΠ.ΕΞ. και η ΕΥΠ είχαν θέσει ως καταληκτική ημερομηνία για την εκδίωξή μας (σ.σ.: Ο Οτσαλάν συνοδευόταν από 4 ομοεθνείς του φρουρούς)», ο Καλεντερίδης τού δήλωσε ότι ο Θ. Πάγκαλος του είχε εξασφαλίσει άσυλο στην Ολλανδία και έτσι κάμφθηκε η άρνησή του.

Αμέσως μετά την έξοδό του, δύο Κενυάτες αστυνομικοί τον επιβίβασαν σε όχημά τους, με προορισμό το αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι, ενώ οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση επιβιβάστηκαν σε τέσσερα άλλα αυτοκίνητα. Φτάνοντας εκεί, το όχημά του αποσπάστηκε από την υπόλοιπη αυτοκινητοπομπή «και κατευθύνθηκε σε σταθμευμένο αεροπλάνο, όπου οι συνοδοί μου με παρέδωσαν σε εκπροσώπους του τουρκικού κράτους».

Και μια λεπτομέρεια που έως σήμερα δεν έχει αναδειχθεί: Ο Οτσαλάν στις 2 Φεβρουαρίου ταξίδεψε από την Ελλάδα στην Κένυα με πλαστό κυπριακό διαβατήριο (C015918), «το οποίο φυσικά μου προμήθευσαν οι ελληνικές Αρχές», ως Λάζαρος Μαύρου. Στη γλώσσα της κατασκοπείας «Μαύρος» είναι ο επικίνδυνος αλλοδαπός και «Λάζαρος» ο εντοπισθείς καταζητούμενος.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter

Write on Σάββατο, 13 Δεκεμβρίου 2014 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ
Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης

Η απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης να επαναφέρει τα οθωμανικά ως μάθημα στην υποχρεωτική εκπαίδευση (λύκειο) άνοιξε έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα κύκλο συζητήσεων στην τουρκική κοινωνία αλλά και στους κύκλους της διανόησης. Από την πλευρά τους οι κεμαλιστές και οι εκσυγχρονιστές αντιδρούν, θεωρώντας ότι η κυβέρνηση ξεθεμελιώνει το κοσμικό οικοδόμημα του Μουσταφά Κεμάλ και η Τουρκία επιστρέφει στον σκοταδισμό, ενώ οι υποστηρικτές του διδύμου Ερντογάν - Νταβούτογλου θεωρούν ότι με την ενέργεια αυτή επανασυνδέεται το τουρκικό έθνος από το «λαμπρό αυτοκρατορικό οθωμανικό παρελθόν του», από το οποίο είχε αποκοπεί βίαια εξαιτίας των επιλογών του κεμαλικού καθεστώτος.

Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι οι Τούρκοι, στερούμενοι αλφαβήτου, καθότι ήταν ένας αγράμματος λαός, όταν εισέβαλαν στην Ανατολή (1071) και έως την κατάρρευση των σελτζουκικών εμιράτων (14ος αι.) είχαν ως επίσημη γλώσσα την περσική και στη συνέχεια την αραβική. Η κατάσταση αυτή είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία της λεγόμενης οθωμανικής γλώσσας (Osmanl?ca), η οποία αποτελούσε ένα μείγμα περσικών, αραβικών, τουρκικών, ελληνικών, αρμενικών και κουρδικών λέξεων, ενώ για τη γραφή της χρησιμοποιούνταν το αραβικό αλφάβητο.
Ο Μουσταφά Κεμάλ, με σχετικό νόμο που ψηφίστηκε το 1928, επέβαλε τη χρήση της λατινικής γραφής, κλείνοντας με τον τρόπο αυτόν και πρακτικά την οθωμανική περίοδο στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και αρχίζοντας μια νέα περίοδο εκδυτικισμού του νεόκοπου τουρκικού κράτους.

Είχε προηγηθεί η κατάργηση του χαλιφάτου με νόμο της 3ης Μαρτίου 1924 και η καθιέρωση ενός κανονισμού ένδυσης με νόμο της 25ης Νοεμβρίου 1925, σύμφωνα με τον οποίο απαγορεύονταν τα φέσια, τα σαρίκια, τα σαλβάρια και άλλα οθωμανικά ενδυματολογικά κατάλοιπα και καθιερώνονταν το ημίψηλο καπέλο και το κοστούμι ως βασικό ένδυμα των δημοσίων υπαλλήλων και των πολιτών.

Εκτός από τα παραπάνω, στην Τουρκία γράφτηκαν καινούργια βιβλία Ιστορίας, τα οποία δεν αφιέρωναν σχεδόν καμία σελίδα στην οθωμανική περίοδο. Με άλλα λόγια, η Ιστορία της Τουρκίας του Μουσταφά Κεμάλ άρχιζε με την εμφάνιση των Νεοτούρκων και τις επικές μάχες των Δαρδανελίων και κορυφωνόταν με τον λεγόμενο «εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα», κυρίως δε με τις μάχες που δόθηκαν εναντίον των Ελλήνων, από το 1919 έως το 1922.

Οσον αφορά τα άλλα βιβλία και μαθήματα όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης, τα πάντα άρχιζαν και τελείωναν στον Μουσταφά Κεμάλ και στο κίνημά του, ενώ και οι ίδιες οι επιστήμες προσαρμόζονταν και περιελάμβαναν και τον «μεγάλο ηγέτη», ο οποίος σταδιακά άρχισε να λατρεύεται και εν ζωή και μετά τον θάνατό του περίπου ως μια ιδιότυπη θεότητα.

Οσον αφορά την εθνική ιδεολογία, αυτή είχε ως βάση τον εθνικισμό του Ζιγιά Γκιόκαλπ, διανθισμένη με κείμενα ομιλιών αλλά και διάφορα «ρητά» που υποτίθεται ότι ανήκαν στον Μουσταφά Κεμάλ.
Ολη αυτή η ιδεολογία αλλά και το κεμαλικό καθεστώς, το οποίο όρισε την πορεία της Τουρκίας από το 1923 έως και τα τέλη του 20ού αιώνα, υποστηρίχτηκε κατά βάση από τους λεγόμενους «λευκούς Τούρκους», δηλαδή αστούς και επιχειρηματίες που δεν είχαν τουρκική καταγωγή, οι οποίοι στην ουσία λυμαίνονταν τους εθνικούς πόρους της Τουρκίας.

Με αφορμή την επαναφορά των οθωμανικών ως υποχρεωτικού μαθήματος στο λύκειο, όπως αναφέραμε στην αρχή του άρθρου μας, έχουν αρχίσει πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις στην τουρκική πολιτική σκηνή και τη διανόηση.
Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες απόψεις είναι αυτή που θεωρεί ότι η κεμαλική περίοδος και η βίαιη αποκοπή του τουρκικού έθνους από το ένδοξο οθωμανικό παρελθόν ήταν στην ουσία μια πολιτική και γεωπολιτική προβοκάτσια των λευκών Τούρκων και σιωνιστικών κύκλων, που είχε ως στόχο την εκμετάλλευση των εθνικών πόρων της Τουρκίας αλλά και την περιθωριοποίηση του τουρκομουσουλμανικού έθνους!

Ανεξαρτήτως αν το ομολογούν δημοσίως, η παραπάνω άποψη αποτελεί τον κεντρικό πυρήνα της ιδεολογίας του διδύμου Ερντογάν - Νταβούτογλου, γεγονός που εξηγεί όχι μόνο την επαναφορά της διδασκαλίας των οθωμανικών, αλλά και τις κινήσεις της τουρκικής κυβέρνησης στη διεθνή σκακιέρα, στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο. Θα υποστηρίζαμε μάλιστα ότι, αν αναζητήσει κανείς ιδεολογικά και ψυχολογικά αίτια στη στάση που τηρεί η τουρκική κυβέρνηση απέναντι στο Ισραήλ τα τελευταία χρόνια, θα μπορούσε να διακρίνει, από τη μια, το μίσος για την προαναφερθείσα «προβοκάτσια» και, από την άλλη, τις νεοοθωμανικές επιδιώξεις, στις οποίες το Ισραήλ έχει μία και μόνο θέση, αυτή του προτεκτοράτου της νέας μεγάλης Οθωμανίας.
Οσον αφορά την Ελλάδα και τη θέση της στο νεοοθωμανικό σχέδιο, αυτό θα το δούμε στο άρθρο μας της Κυριακής. - ΠΗΓΗ

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter