Γράφει ο Νατσιός Δημήτρης, δάσκαλος-Κιλκίς
Έλα, της θάλασσας θεριό
και του πελάγου μπόρα,
το φοβερό σκουπιδαριό,
να διώξεις απ’ τη Χώρα!
Ν. Γκάτσος
Ο κ. υπουργός της πάλαι ποτέ Εθνικής και νυν νεοταξικής Παιδείας, δεν υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία. Σύμφωνα με το “Πρώτο Θέμα”, όταν ο Κώστας Γαβρόγλου έφτασε σε ηλικία 24 ετών, το 1971, και κλήθηκε να υπηρετήσει στον Ελληνικό Στρατό για μια θητεία μόλις οκτώ μηνών, προτίμησε να την εξαγοράσει ώστε να συνεχίσει τις σπουδές του στα καλύτερα πανεπιστήμια της Βρετανίας και των ΗΠΑ. (Λόγω της εκ της Πόλης καταγωγής του). Τώρα υπεραμύνεται της θητείας.... Ο Καραϊσκάκης, ο Αχιλλέας της Ρούμελης, και όλοι οι νέοι και αρχαίοι καπεταναίοι του Γένους, στους αρνητές στράτευσης, εφάρμοζαν κάτι περίεργες και “σκοταδιστκές πρακτικές”, ως θα έλεγε μια προοδευτική συνιστώσα...Ας τις δούμε:
Στην αρχαία Αθήνα όσους αρνούνταν να στρατευτούν, τους ριψάσπιδες (= ρίπτω την ασπίδα) τους φορούσαν γυναικεία ρούχα, τους περιέφεραν στην πόλη και τους διαπόμπευαν μέχρι εσχάτης ξεφτίλας. Οι λιποτάκτες χαρακτηρίζονταν «άτιμοι» – και τα τέκνα τους κληρονομούσαν το στίγμα- δεν είχαν κανένα πολιτικό, δικαίωμα, ήταν ηθικά εκμηδενισμένοι, αξιοκαταφρόνητοι. Είναι γνωστός ο όρκος των Αθηναίων εφήβων: «Ου καταισχύνω τα όπλα.... αμυνώ δε και υπέρ ιερών και οσίων, και μόνος και μετά πολλών, και την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω...».
Για την Σπάρτη ήταν αδιανόητη η αποφυγή στράτευσης. Οι δειλοί ανασκολπίζονταν. Στα «αποφθέγματα Λακαινών» του Πλούταρχου διασώζεται το εξής:
«Η Δαμάτρια, ακούγοντας πως ο γιος της ήταν δειλός και ανάξιός της στην μάχη, όταν αυτός έφτασε στο σπίτι, τον σκότωσε. Το επίγραμμα στον τάφο της είναι το εξής: “τον παραβάντα νόμους Δαμάτριον έκτανε (=σκότωσε) μήτηρ, η Λακεδαιμονία τον Λακεδαιμόνιον”. (εκδ. «Κάκτος», σελ. 227).
Αυτά στην αρχαία εποχή όπου η φιλοπατρία και η ανδρεία ήταν αρετές, τρανές και σπουδαίες. Για τους αρχαίους η αξία ενός άνδρα συμπυκνώνεται στην περίφημη ομηρική φράση: «εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης». Ενώ «της δειλίας αισχρά γίγνεται τέκνα», η δειλία, η λιποταξία, γεννοβολά αισχρά τέκνα.
Στην νεότερη εποχή εξόχως αποκαλυπτική και ξεκαρδιστική είναι η τακτική του στρατάρχη της Ρούμελης, του Καραϊσκάκη. Αυτός, όπως γράφει ο Δημήτρης Φωτιάδης στην βιογραφία του, «έσερνε ένα γυναικείο παλιόβρακο, γνωστό σ’ όλο το ασκέρι του με τ’ όνομα το βρακί της Κατερίνας, που το φόραγε στους φοβιτσιάρηδες». Όταν η πατρίδα κινδύνευε και ήθελε ο στρατηγός να στρατολογήσει πολεμιστές πήγαινε στα χωριά και τους μάζευε. Όσους κρύβονταν, τους κιοτήδες, «τις σαπιοκοιλιές», όπως τους ονόμαζε ο Καραϊσκάκης, τους ξετρύπωνε και τους ανάγκαζε να φορέσουν «το βρακί της Κατερίνας». (Η Κατερίνα ήταν περιβόητο για την ελευθεριότητά του γύναιο της περιοχής). Όσοι λαγόκαρδοι και κιοτήδες φορούσαν «το βρακί» ντροπιάζονταν διά βίου και συνήθως εξαφανίζονταν, για να γλιτώσουν τον περίγελω του κόσμου και κυρίως των οικείων τους, μανάδων,αδελφών και γυναικών τους. Εκείνα τα χρόνια «μιλούσαν οι καρδιές, τώρα μιλούν τα χρήματα» (Κανάρης). Οι λιποτάκτες ατιμάζονταν ως ανάξιοι της πατρίδας. Αναστήθηκε το Γένος από ανθρώπους «τρελούς» σαν τον Καραϊσκάκη, που με τις ηρωϊκές «αποκοτιές τους» έδιναν θάρρος. Χαρακτηριστικό το παρακάτω επεισόδιο, το οποίο αναφέρει ο Φωτιάδης (σελ. 111). Συνήθιζε στις μάχες ο στρατηγός να προκαλεί τους Τούρκους με βρισιές και χοντρά πειράγματα. «Μέσα στο ξάναμμα της μάχης», (στο Κομπότι, στις 8 Ιουνίου του 1821), τους φωνάζει.
– Ουχά, κιοτήδες, σταθείτε ωρέ να πολεμήσετε!
– Ποιος είσαι εσύ ωρέ, που θα μας πεις κιοτήδες;
– Είμαι ο γιος της καλογριάς και σας χέζω!
– Εμάς, γκιαούρη, χέζεις;
– Εσάς μεμέτηδες!
– Περίμενε, μπάσταρδε, να σε πιάσουμε, να σε σουβλίσουμε και τότες βλέπεις τι θα κρένει ο πισινός σου!
– Εμένα, ωρέ, θα σουβλίσετε;
– Εσένα, ωρέ, Καραϊσκάκη!
– Αμ τότες σταθήτε ν’ ακούσετε από τώρα τι κρένει (=λέει) ο πισινός μου!
Πηδάει πάνω σ’ ένα βράχο, ξεβρακώνεται, τεντώνει γυμνό τον κώλο του στους οχτρούς και τους φωνάζει:
– να ωρέ Τούρκοι...!
Ήταν όμως κρυμμένος κοντά ένας Τούρκος, τον πυροβόλησε και είδε και τρόμαξε να γιατροπορευτεί από το βόλι που τον βρήκε «στα μεριά». Όταν όμως έγινε το βαυαροκρατούμενο κρατίδιο οι αγωνιστές παραμερίστηκαν και τα αξιώματα πήγαιναν στους απειροπόλεμους πολιτικάντηδες, στο ζυμάρι των Τούρκων. Και επιδαψίλευαν τους εαυτούς τους με γελοιωδέστατους τίτλους. «Έλεγε ο Κολοκοτρώνης καταγελών: και ευγενέστατον και πανευγενέστατον και ενδοξότατον και εκλαμπρότατον και εξοχότατον και μεγαλειότατον με ονόμασαν, μόνο τον τίτλο του παναγιότατου δε μ’ έδωκαν». (Σπηλιάδης, «Απομνημονεύματα», τομ. Γ΄, σελ. 38).
Από την αυγή του νεοελληνικού βίου διαφαίνεται ποιοι θα κυβερνούν: «οι εκλαμπρότατοι», οι οποίοι στους εθνικούς αγώνες προτιμούσαν «το βρακί» παρά το πεδίο της τιμής. Τώρα βέβαια επεκτάθηκε η τακτική του ...«βρακοφορέματος» και εν καιρώ ειρήνης. Το 1940 κάτι παρόμοιο συμβαίνει. Οι γιοι των «εκλαμπρότατων» αναπαύονται «βοηθητικοί» στα μετόπισθεν, ενώ ο απλός λαός κατασκοτώνεται για την τιμή του έθνους στα βορειοηπειρώτικα βουνά, στις αετοράχες της Πίνδου. Στο βιβλίο του «Οπλίτης στο αλβανικό μέτωπο», ο σπουδαίος λαογράφος Δημ. Λουκάτος, γράφει: «Σήμερα, 25 Νοεμβρίου 1940, έκαμα μια βόλτα στα γραφεία των Εμπέδων. Ένα σωρό φαντάροι έχουν βολευτεί εκεί μέσα. Μ’ ένα μπιλιετάκι, μ’ έναν γνωστό, από δω και από κει, τα κατάφεραν. Τώρα είναι ήσυχοι. Είναι όλοι τους από αριστοκρατικές αθηναϊκές οικογένειες, και πολλοί έρχονται στο γραφείο τους με ιδιόκτητη κούρσα. Τους ξεχωρίζεις από τα καλοχτενισμένα μαλλιά, τα μεταξωτά πουκάμισα, τα καλοβαλμένα φανταρίστικα, και το ρολόι του χεριού. Τους ξεχωρίζεις ακόμα, από το ακατάδεχτο ύφος τους και την απροθυμία τους να σ’ εξυπηρετήσουν. Τα τσακίσματα και τις ευγένειες τα σπαταλάνε στους αξιωματικούς...». (εκδ. «Ποταμός», σελ. 25). Αυτοί οι κιοτήδες, οι γόνοι των «καλών» οικογενειών, διακρίθηκαν την περίοδο της Κατοχής, ως δοσίλογοι ή μαυραγορίτες. Όταν απελευθερωθήκαμε γλίτωσαν την κρεμάλα, γιατί εκμεταλλεύτηκαν τον εμφυλιοπολεμικό κυκεώνα, έγιναν φανατικοί του καθεστώτος, έκαναν τις βρωμοδουλειές του, και έλαβαν άφεσιν αμαρτιών. Οι έκγονοί τους, μαζί με τις αιματοβαμμένες περιουσίες τους, κληρονόμησαν και την αφιλοπατρία, την αποφυγή της στράτευσης, τον παρασιτισμό.
Ποιοι, τα τελευταία χρόνια του σαλταδορισμού, είναι φυγόστρατοι, απαλλάσσοντα από το χρέος της υπηρετήσεως της πατρίδας; Κάποιοι γόνοι πολιτικών, επώνυμοι αθλητές, καλλιτέχνες και λοιποί τζιτζιφιόγκοι και μοσχοαναθρεμμένοι γιοι και ανηψιοί των ισχυρών οικονομικά παραγόντων, αφιλόπατροι καριερίστες και οι... Ιεχωβάδες. Όλο το “φοβερό σκουπιδαριό” που λυμαίνεται, δηλαδή, τον τόπο. Αν ήταν δυνατόν να αποκαλυφθούν, θα διαπιστώναμε πως είναι αυτοί που λεηλάτησαν την πατρίδα, που κατέχουν περίοπτες και χρυσοπλήρωτες θέσεις του Δημοσίου, που ροκανίζουν επιδοτήσεις, είναι όλοι τους «εκλαμπρότατοι» και «πανευγενέστατοι”. ( Και ένιοι σεβασμιότατοι). Και αντί να μάθουμε ποιοι είναι «οι σαπιοκοιλιές», να τους φορέσει ο λαός το περιβόητο...εσώρουχο, μήπως και ξεκουμπιστούν από την ντροπή και γλιτώσει ο τόπος, επιβραβεύονται με αξιώματα και τιμές.
Και όμως η θητεία ενός νέου αποτελεί ύψιστο καθήκον. Παρ’ όλη την κατασυκοφάντηση του στρατού μας τις τελευταίες μεταπολιτευτικές δεκαετίες, η εμπιστοσύνη του λαού παραμένει ακλόνητη σ’ αυτόν. Ο στρατός για έναν νέο συνιστά σχολείο πατριδογνωσίας, πειθαρχίας, συναλληλίας, αλληλεγγύης.. πηγαίνεις παιδί, γυρίζεις άντρας, έλεγαν οι παλιοί. Όποιος για αστείο λόγο δεν υπηρετούσε, του έμενε κουσούρι μια ζωή, κορίτσι καλό για παντρειά κανείς δεν του εμπιστευόταν, εύκολα δουλειά δεν έβρισκε.
Όταν ήμασταν ακόμη Ρωμιοί, πριν γίνουμε Ευρωπαίοι, οι άντρες μιλούσαν με καμάρι για την στρατιωτική τους θητεία, αν και οι τότε κακουχίες και οι στερήσεις, είναι αδιανόητες για την σημερινή γενιά του κινητού, της κατάληψης και του χαβαλέ. Τώρα το εκσυχγρονιστικό – νεοεποχίτικο σαράκι της αρνησιπατρίας και της απέχθειας για την στράτευση, φωλιάζει στις καρδιές των νέων, με αποτέλεσμα η θητεία να θεωρείται χάσιμο χρόνου, κοροϊδία. Οι παρελάσεις, που τονώνουν το αίσθημα ασφάλειας του λαού μας και λειτουργούν ως αναλαμπές εθνικής υπερηφάνειας – τόσο απαραίτητες για την κρισιμότατη περιοχή και εποχή μας – μπήκαν στο στόχαστρο των χασομέρηδων της ειρηνοφιλίας. Και είναι σίγουρο ότι θα καταργηθούν, μόνο μια παρέλαση θα γίνεται: της παρδαλής υπερηφάνειας.
(Έφτασε, θυμάμαι, κάποτε και ένας πρόεδρος της ΟΛΜΕ να ζητήσει την κατάργησή των εθνικών παρελάσεων, διότι αποτελούν φασιστικό κατάλοιπο. Τέτοια παραδείγματα από τους «εκλαμπρότατους» και τους νεόπλουτους του χρήματος και πνεύματος παίρνει η λαϊκή ψυχή, οι νέοι, και αποβάλλουν κάθε ευγενική πνοή, κάθε εδραία αξία).
Την περίοδο της Τουρκοκρατίας, όταν γεννιόταν αγόρι εύχονταν στην μάνα: να σου ζήσει, να γίνει καπετάνιος, να του γράψουν και τραγούδι. Τώρα γεμίσαμε «λιανοπαίδια», που, αντί για παντελόνια, φορούν του Καραϊσκάκη το ατιμωτικό -λέξη του Μακρυγιάννη αυτή- κωλόπανο...
(Ζητώ συγγνώμη για τις ορολογίες, αλλά είναι της γενιάς του ’21, η οποία, ευτυχώς, δεν γνώριζε από την όλο κουδουνίσματα και κορδακισμούς γλώσσα της σήμερον). Πηγή
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Θύελλα έχει ξεσπάσει στους κόλπους της επιστημονικής κοινότητας μετά τις αποκαλύψεις για τις ανιστόρητες απόψεις των συμβούλων του υπουργού Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου, στους οποίους ανέθεσε την αναμόρφωση των σχολικών βιβλίων της Ιστορίας. Οι θέσεις των ιστορικών του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ άλλων, περί «των σφαγών του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη το 1922», των ιστορικών «μύθων των Ελλήνων στην Επανάσταση του 1821», αλλά και της μη αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ποντίων προκαλούν έντονες αντιδράσεις από συναδέλφους τους, οι οποίοι μιλούν ανοιχτά για «τουρκολάγνους» και «αγράμματους».
Στο στόχαστρο των συμβούλων του κ. Γαβρόγλου και της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου έχει μπει η «συμπαγής εθνική ταυτότητα» των Ελλήνων, η οποία, σύμφωνα με τους ίδιους, οικοδομήθηκε πάνω στη διδασκαλία στα σχολεία της ιστορικής συνέχειας του ελληνικού έθνους από την αρχαιότητα έως τη σύγχρονη εποχή, μια συνέχεια που δεν συμμερίζονται. Αλλωστε ο πρόεδρος της Επιτροπής Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία Αντώνης Λιάκος έχει ξεκαθαρίσει ότι το ζητούμενο δεν είναι η εθνική αλλά η ιστορική συνείδηση.
Σε αυτό το πνεύμα, ο καθηγητής Ιστορίας της Εκπαίδευσης Χάρης Αθανασιάδης, ο οποίος έχει αναλάβει την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και είναι μέλος της Επιτροπής Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία, ζητά από εδώ και στο εξής μια ελαστική εθνική ταυτότητα για τα Ελληνόπουλα, δίνοντας διαλέξεις για τον «τοκογλύφο» στρατηγό Μακρυγιάννη και γράφοντας για την «εθνικίστρια» Πηνελόπη Δέλτα. Σε ανεκτική εθνική ταυτότητα καταλήγει στη μελέτη που υπέβαλε για λογαριασμό του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής στον υπουργό Παιδείας, αναφορικά με τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στην Ιστορία, και ο πανεπιστημιακός Πολυμέρης Βόγλης. Ο κ. Βόγλης, ο οποίος αποδίδει σε «δυσανεξία της ελληνικής κοινωνίας» τη μη αναγνώριση των Σκοπίων με το όνομα «Μακεδονία» από τη χώρα μας, επικεντρώνει την ιστορική του συμβολή στη διδασκαλία του Εμφυλίου στις σχολικές αίθουσες, αποκαλώντας τον ως τη «μοναδική επανάσταση στην Ελλάδα του 20ού αιώνα» και ταξινομώντας τα Δεκεμβριανά στις «επαναστατικές στιγμές» των Ελλήνων.
«Mυαλά θολών ανθρώπων»
Στο πλαίσιο αυτό, ο καθηγητής Ιστορίας Νέου Ελληνισμού στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας Κωνσταντίνος Φωτιάδης, μιλώντας στο «ΘΕΜΑ» παίρνει θέση και οριοθετεί την κεντρική βάση της ιστορικής διαφωνίας με τους συμβούλους του κ. Γαβρόγλου αναφέροντας: «Εγώ ξέρω ότι από τα ομηρικά χρόνια μέχρι σήμερα τη θάλασσα τη λένε θάλασσα, τον ήλιο τον λένε ήλιο και τη γη τη λένε γη. Αυτές οι θεωρίες περί ασυνέχειας της Ελληνικής Ιστορίας είναι στα μυαλά θολών ανθρώπων και ιστορικών. Δεν έχουν ξεκάθαρη ιστορική παιδεία οι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει συνέχεια της ελληνικής ιστορίας από εκείνα τα χρόνια μέχρι σήμερα. Δεν έχει μέλλον αυτή η προσπάθεια αλλαγής της Ιστορίας στα σχολικά βιβλία. Θα φάνε τα μούτρα τους πολύ σύντομα. Αυτά που λένε για την Επανάσταση του 1821 είναι αστεία. Οτι δεν υπήρχε Ζάλογγος; Υπάρχουν τα επίσημα έγγραφα του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μια καινούρια φιλοσοφία. Νομίζουν ότι θα γίνουν μοντέρνοι και Ευρωπαίοι. Αναρωτιέμαι, όμως, αξιοποιούν σωστά τις πηγές; Οι θεωρίες τους στηρίζονται σε ιστορικές πηγές; Για παράδειγμα, η κυρία Μαρία Ρεπούση δεν είναι ιστορικός. Ο κ. Χάρης Αθανασιάδης Ιστορία της Εκπαίδευσης έχει κάνει και ανήκει στην ίδια ομάδα με την κυρία Ρεπούση». Ο κ. Φωτιάδης, ο οποίος έχει συγγράψει 25 βιβλία για τη Γενοκτονία των Ποντίων, είναι ιδιαίτερα καυστικός σχολιάζοντας την άποψη που έχει διατυπώσει ο κ. Αθανασιάδης περί εθνοκάθαρσης και όχι Γενοκτονίας των Ποντίων. «Στο θέμα της Γενοκτονίας των Ποντίων, όταν στο πλευρό μας έχουμε την Αριστερά της Τουρκίας δεν μας χρειάζεται η Αριστερά της Ελλάδας. Οσοι στο υπουργείο Παιδείας μιλούν για “εθνοκάθαρση των Ποντίων” παίζουν το παιχνίδι της Τουρκίας - διότι με την εθνοκάθαρση δεν μπορείς να προσφύγεις στα διεθνή δικαστήρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι τουρκολάγνοι. Δεν μπορεί να μας στηρίζουν οι κορυφαίοι αριστεροί διανοούμενοι στην Τουρκία και εμείς να λέμε τέτοια πράγματα. Ο ελληνικός λαός πρέπει να δει ποιοι θα εκπαιδεύουν τους δασκάλους και τους καθηγητές των παιδιών του. Δεν μπορεί να λένε ότι δεν έγινε γενοκτονία στον Πόντο. Ο παππούς μου είχε 6 αδέρφια, σκοτώθηκαν τα 5 και ήρθε μόνος αυτός. Φαντάζεστε πόσα άτομα θα ήταν η δική μου οικογένεια εάν ζούσαν αυτοί οι συγγενείς μου;».
O κ. Xάρης Αθανασιάδης, σύμβουλος του υπουργού Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου, είχε χαρακτηρίσει την Πηνελόπη Δέλτα εθνικίστρια, ενώ για την καταστροφή της Σμύρνης επικεντρώθηκε σε... δήθεν καταστροφές του Ελληνικού Στρατού...
Ο κ. Πολυμέρης Βόγλης, σύμβουλος του κ. Γαβρόγλου, έχει χαρακτηρίσει τα Δεκεμβριανά «αδύνατη επανάσταση», ενώ υποστηρίζει τη μετονομασία των Σκοπίων σε «Μακεδονία»
«Αγράμματοι» ιστορικοί
Αιχμηρή είναι και η τοποθέτηση του πρώην πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου, καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης Γιώργου Κοντογιώργη, ο οποίος μιλά για «αγράμματους» ιστορικούς: «Οι άνθρωποι αυτοί είναι από αγράμματοι έως ιδεολογικά εθελόδουλοι. Δηλαδή δεν έχουν επίγνωση του τι σημαίνει συνέχεια ή ασυνέχεια της Ιστορίας. Παπαγαλίζουν κάποια πράγματα που λένε οι Δυτικοί, οι οποίοι δεν είχαν συνέχεια στην Ιστορία τους διότι γεννήθηκαν ως νέα έθνη τον 18ο-19ο αιώνα. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι προπαγανδίζουν τη δυτική εκδοχή της ασυνέχειας του Ελληνισμού επειδή η Δύση ήθελε να βγάλει στην άκρη την ελληνική συνέχεια, δηλαδή το Βυζάντιο και τον νεότερο Ελληνισμό, για να οικειοποιηθεί η ίδια την αρχαιότητα. Θέλουν να αλλάξουν τον λαό και αν μπορούσαν να τον αλλάξουν, θα τον άλλαζαν. Δεν στέκονται ιστορικά αυτές οι απόψεις και είναι βαθιά αντιδραστική η αντίληψη ότι δεν υπάρχει ελληνική συνέχεια». Ο κ. Κοντογιώργης τονίζει ότι «αφού κυβερνούν αυτοί που θέλουν να αλλάξουν τα βιβλία της Ιστορίας, τελικά θα το πράξουν. Σημειώστε όμως το εξής, για να αλλάξουν την Ιστορία χρειάζονται δύο πράγματα: να αλλάξουν τον λαό και να καταργήσουν τις πηγές της Ιστορίας, να καταργήσουν τον ελληνικό λαό, να μην ονειρεύεται το παρελθόν του».
«Ηλεκτρολόγοι»
Από την πλευρά του, ο ιστορικός-συγγραφέας Σαράντος Καργάκος σημειώνει: «Μπορεί να αλλάξουν τα φώτα της Ιστορίας οι διάφοροι “ηλεκτρολόγοι” του υπουργείου Παιδείας, αλλά η Ιστορία (το τι ακριβώς έγινε) δεν αλλάζει. Το πιθανότερο είναι μέχρι να γραφτούν οι τάχα νέες Ιστορίες να έχει αλλάξει ο υπουργός και οι “ηλεκτρολόγοι” του, οι οποίοι δεν θέλουν να φωτίσουν αλλά να συσκοτίσουν. Καταργούν ουσιαστικά την Αρχαία και Μεσαιωνική Ιστορία μας, με την οποία μπορούμε να προβληθούμε σε παγκόσμια κλίμακα, υποβαθμίζουν το ’21 και μεταφέρουν το ιστορικό προτσές στα τελευταία χρόνια, χρόνια διχασμών και εμφυλίων πολέμων, για να σπαρεί καινούριο μίσος στη νέα γενιά. Το μάθημα της Ιστορίας να γίνει μάθημα όχι για ενότητα αλλά για διχασμό. Σε μια εποχή ειδικά όπου οι απειλές εναντίον της χώρας μας είναι προ των πυλών».
Ο κ. Καργάκος, ο οποίος την προσεχή Τετάρτη παρουσιάζει το 100ό βιβλίο του, με τίτλο «Ολυμπιάδα - Βίος και πολιτεία της μητέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου», με τη σειρά του εστιάζει στο «βασικό πρόβλημα αυτών των ιστορικών, που είναι να καταρρίψουν την ιστορική συνέχεια των Ελλήνων. Ομως όλοι οι αγωνιστές στα απομνημονεύματά τους έγραψαν, αλλά προπαντός στη συνείδησή τους ένιωθαν ότι συνεχίζουν την ιστορία των αρχαίων Ελλήνων. Ο υπόδουλος ραγιάς γαλουχήθηκε με τη φυλλάδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που είχε κάνει 25 εκδόσεις μέσα στην Τουρκοκρατία, νιώθοντας ότι αποτελεί συνέχεια ενός κόσμου που έζησε στο παρελθόν. Οι “ηλεκτρολόγοι” του υπουργείου Παιδείας θέλουν να σπάσουν αυτή τη συνέχεια και όταν σπάσει αυτή η συνέχεια, τότε η Ελλάδα θα γίνει θυγατρική εταιρεία της Γαλλικής Επανάστασης. Οτι ουσιαστικά ο ιστορικός βίος του ελληνικού κόσμου αρχίζει από τη Γαλλική Επανάσταση και εδώ. Αφού είμαστε πνευματικά εξαρτήματα της Ευρώπης, άρα θα πρέπει να είμαστε και πολιτικά και οικονομικά εξαρτήματα».
«Στρατηγική αποεθνικοποίησης»
Για συντονισμένο σχέδιο από μια συγκεκριμένη ομάδα επιστημόνων που ως στόχο έχει την πλήρη αλλαγή της Ιστορίας κάνει λόγο ο συγγραφέας και επικεφαλής της Κινήματος Αρδην Γιώργος Καραμπελιάς: «Πρόκειται για ομάδα που έχει συνέχεια και η οποία τα τελευταία χρόνια δουλεύει προς μία κατεύθυνση. Επιχειρούν να αλλάξουν την Ελληνική Ιστορία και την εκπαίδευση ώστε να πάψει να είναι εθνικιστική, όπως την εννοούν, δηλαδή να έχει οποιαδήποτε πατριωτική αναφορά και να γίνει πολυπολιτισμική. Να μην έχει κεντρική αναφορά σε εθνική ταυτότητα.
Δεν μιλάμε για απλή επιτροπή του υπουργείου Παιδείας, αλλά για μια συνολική αντίληψη που εκπορεύεται κεντρικά από την κορυφή της κυβέρνησης και εφαρμόζεται με μία διπλή τακτική. Από τη μία πλευρά να περάσουμε αυτά τα πράγματα σήμερα, που οι άνθρωποι βρίσκονται σε κατατονία και κατάθλιψη, και άρα εύκολα μπορούμε να περνάμε διάφορα τέτοια και από την άλλη να παρουσιάσουμε και μια αριστεροσύνη σε όσους μας κριτικάρουν για τα ξεπουλήματα που κάνουμε στο πεδίο της πολιτικής και της οικονομίας. Αριστεροσύνη στον αντιπατριωτισμό, στην άρνηση της εθνικής ταυτότητας και της θρησκείας. Το θέμα της αλλαγής των βιβλίων της Ιστορίας εντάσσεται σε μια συνολική στρατηγική, αυτή της αποεθνικοποίησης της χώρας και της μεταβολής της σε πολυπολιτισμική κοινότητα χωρίς κεντρική ταυτότητα». Πηγή: Πρώτο Θέμα
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
