Write on Δευτέρα, 13 Ιουλίου 2020 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ

Γράφει ο Νίκος Λυγερός - Καθηγητής Γεωστρατηγικής

Όσοι λένε ότι ξαφνιάστηκαν με την απόφαση της Τουρκίας να μετατρέψει την Αγία Σοφία σε τζαμί, μάλλον έχουν ξεχάσει ότι από το 2012 υπήρχαν κινήσεις φανατικών ισλαμιστών που ήθελαν πάση θυσία αυτήν την πράξη βαρβαρότητας.

Δεν υπολόγιζαν καθόλου την απόφαση της Unesco του 1985 να συμπεριλάβει τέσσερις ιστορικές ζώνες της Κωνσταντινούπολης στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Κι αυτή η αδιαφορία παρόλο που φαίνεται παράλογη σε όσους δεν εξετάζουν τις λεπτομέρειες, έχει βάση με την έννοια ότι συμπεριλήφθηκε και τζαμί μαζί με την εκκλησία της Αγίας Σοφίας που ήταν μουσείο από το 1934 λόγω της θεσμικής απόφασης του Κεμάλ.

Άρα δεν υπάρχει κάποιο τεχνικό πρόβλημα απόρριψης ειδικά αν η πρόσβαση σε όλους παραμένει εφικτή, ειδικά αν η κάλυψη των Χριστιανικών στοιχείων είναι αναστρέψιμη παραδείγματος χάρη με φωτισμό ή ακόμα και με κουρτίνες. Το 2013 η ισλαμική κυβέρνηση άρχισε την πολιτική της φθοράς της απόφασης του 1934 μέσω διεξαγωγής μουσουλμανικών προσευχών. Και αυτός ο τρόπος ακολουθούσε την τακτική του προχωρώ όσο με παίρνει. Έτσι ανάλογα με τις αντιδράσεις των άλλων προσαρμοζόταν και γινόταν άλλοτε επιθετική άλλοτε παθητική. Όμως ο στόχος παρέμενε ο ίδιος έτσι η κυβέρνηση προετοίμαζε το έδαφος της αλλαγής με τρόπο όλο και πιο δυναμικό λόγω της ανόδου του ποσοστού των ισλαμιστών ψηφοφόρων.

Αυτό το φαινόμενο επιδεινώθηκε μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016. Έτσι το 2019 άρχισε να λέει ο δικτάτορας ότι είχε έρθει η ώρα της μεγάλης αλλαγής. Έπρεπε όμως να ξεπεράσει την απόφαση του 1934 και αυτό γινόταν μόνο μέσω της δικαιοσύνης ακόμα και αν αυτή δεν ήταν ακριβώς ανεξάρτητη. Αυτό το εμπόδιο σταμάτησε να υπάρχει τον Ιούλιο το 2020. Κατά συνέπεια ο δικτάτορας έβγαλε αμέσως προεδρικό διάταγμα που επέτρεπε την επίσημη αλλαγή του καθεστώτος του μουσείου. Εδώ και πάλι όσοι λένε ότι σκέφτεται μόνο το 1453 ο Erdogan μάλλον ξέχασαν ότι ο Menderes έβαλε ξανά τον ισλαμικό διάκοσμο που είχε βγάλει ο Kemal, λόγω της εποχής των 500 ετών της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης.

Βλέπουμε λοιπόν ότι αυτή η θεσμική εμμονή οφείλεται στο γεγονός ότι θέλουν να επιβεβαιώσουν σε όλους ότι πρόκειται για τουρκικό έδαφος. Αυτή η πράξη βαρβαρότητας είναι το πρώτο στάδιο της αναθεώρησης των κεμαλικών δεδομένων. Η ακύρωση της απόφασης του 1934 μπορεί να προετοιμάζει την ακύρωση της αλλαγής του ονόματος του 1930 αλλά και της μετακίνησης της πρωτεύουσας το 1923 ειδικά αν σκεφτούμε την επέτειο που ετοιμάζει η Τουρκία το 2023.

Δεν υπάρχει τίποτα το αψυχολόγητο όλα είναι εφαρμογή οράματος. Ας σοβαρευτούμε λοιπόν κι ας εξετάσουμε επιτέλους στρατηγικά το θέμα.

Write on Παρασκευή, 10 Ιουλίου 2020 Κατηγορία ΣΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ

Γράφει ο Γιάννης Χαραλαμπίδης - Ιστορικός, πολιτικός αναλυτής

Ο ναός της του Θεού Σοφίας υπήρξε ισλαμικό τέμενος από το 1453 ως το 1931. Κανονικό τέμενος, όχι κατ' όνομα, σαν αυτό που θα γίνει τώρα. Γιατί η δική μου ταπεινή πρόβλεψη είναι ότι πρόκειται να έχει το τυπικό καθεστώς του τεμένους, αλλά η λατρευτική χρήση θα περιορίζεται σε ελάχιστες περιπτώσεις μέσα στο έτος, ενώ σε όλο το υπόλοιπο διάστημα θα συνεχίσει να λειτουργεί ως μουσείο. Μάλιστα, είμαι βέβαιος ότι μετά τους πρώτους φραστικούς λεονταρισμούς πολλοί Τούρκοι αξιωματούχοι θα αποδυθούν σε προσπάθεια κατευνασμού της δυτικής κοινής γνώμης και θα προσπαθήσουν να πείσουν ότι δεν θα αλλάξει κάτι ουσιαστικά στην χρήση του σπουδαίου αυτού μνημείου.

Γιατί έγινε τώρα;

Η συζήτηση για την επαναφορά του status quo ante 1931 δεν είναι καινούργια, έχει αρχίσει εδώ και πολλά χρόνια, από τα πρώτα στάδια κυριαρχίας των ισλαμιστών. Έφτασε να υλοποιηθεί τώρα γιατί συμπίπτουν μια σειρά από συγκυρίες εσωτερικές και εξωτερικές. Η κυριότερη εσωτερική είναι η ανάγκη για μια συμβολικά μεγάλη συναισθηματική τόνωση της ενιαίας σχεδόν πια ριζοσπαστικής ισλαμιστικής/εθνικιστικής βάσης του ΑΚΡ/ΜΗΡ. Η κυριότερη εξωτερική είναι η βεβαιότητα της χαμηλών τόνων αντίδρασης και των συνεπειών από τον δυτικό κόσμο.

Πού αποσκοπεί αυτή η ενέργεια;

Αποσκοπεί στην επιβεβαίωση και επικύρωση της προβολής του Ρ.Τ.Ερντογάν ως νέου χαλίφη, δηλαδή πολιτικοθρησκευτικού ηγέτη του ισλαμικού κόσμου. Πρόκειται για κύριο άξονα της ερντογανικής πολιτικής, σταθερή στρατηγική αναζήτησης πολιτικών ερεισμάτων στην Μέση Ανατολή και πατρωνείας "αδύναμων" κρίκων του Ισλάμ. Δεν είναι τυχαίο ότι η Τουρκία βρίσκεται σε ανοιχτή σύγκρουση με τις δύο ανταγωνίστριες παραδοσιακά ηγέτιδες του Ισλάμ χώρες, την Αίγυπτο και την Σαουδική Αραβία. Όπως και δεν είναι τυχαίο ότι το κρατικό δορυφορικό δίκτυο TRT προσπαθεί να αναδειχθεί σε κυρίαρχο ισλαμικό/αντιδυτικό μέσο ενημέρωσης. Παράλληλα, επιβεβαιώνεται μέσα στην Τουρκία η εικόνα του Ερντογάν ως μεγάλου και ατρόμητου ηγέτη, που συνομιλεί επί ίσοις όροις με τους κορυφαίους ηγέτες του κόσμου και δεν φοβάται τίποτα και κανέναν.

Φοβάται πράγματι οτιδήποτε ο Ερντογάν;

Πολλά και πολλούς, αλλά περισσότερο από όλα φοβάται τα νώτα του. Ξέρει καλά ότι όσο είναι αδιαμφισβήτητα κυρίαρχος στην Τουρκία, όλοι θα είναι υποχρεωμένοι να συνδιαλέγονται μαζί του. Φοβάται τις ΗΠΑ, με τις οποίες δεν θέλει να έρθει επ'ουδενί σε ρήξη, αλλά ξέρει ότι έχει ένα παράθυρο ευκαιρίας περίπου 6 μηνών, ενώ ποντάρει πολλά στην επανεκλογή Τραμπ. Φοβάται την Ρωσία, αλλά έχει καταφέρει να βρει ένα modus vivendi με τον Ρώσο ομόλογό του, ώστε να καταφέρνει να τα βγάζει πέρα. Δεν φοβάται την Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε και κάποια ευρωπαϊκή χώρα ιδιαίτερα, πλην ίσως της Γαλλίας, για την οποία όμως σίγουρα πιστεύει ότι είναι στην πράξη μακρυά από τα χωράφια του και ό,τι και αν γίνει, δεν πρόκειται να τον θίξει ιδιαίτερα. Φοβάται τον αποκλεισμό από το γενικό σύστημα ισχύος της Ανατολικής Μεσογείου. Φοβάται ιδιαίτερα μια οικονομική καταστροφή, αλλά περισσότερο από αυτήν φοβάται μια στρατιωτική αστοχία που μπορεί να φέρει αποσταθεροποίηση.

Εκεί πρέπει πραγματικά να επικεντρωθεί το δικό μας ενδιαφέρον, στη συγκυρία "παράθυρο ευκαιρίας-παρεμβατισμός στην Ανατολική Μεσόγειο-εύκολα αποτελέσματα". Πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι μόνο η ισχυρή πιθανότητα για αστάθμητη έκβαση ενός chicken game ή μιας προσπάθειας επιβολής τετελεσμένων μπορεί να προστατεύσει βραχυπρόθεσμα τα εθνικά μας συμφέροντα. Από την πλευρά μας πρέπει να είναι σαφές ότι δεν υπάρχει καμία διάθεση υποχωρητικότητας και ότι είμαστε αποφασισμένοι να απαντήσουμε αποφασιστικά και δραστικά, αν θιγούμε. Λυπάμαι αν όλα αυτά ακούγονται δυσοίωνα, είπαμε, κακή χρονιά το 2020. Ως τότε, το βλέμμα μας πρέπει να είναι προσηλωμένο στο δάσος, όσο φουντωτά κι αν ξεπετάγονται μπρος μας κάποια δέντρα.

Write on Σάββατο, 07 Δεκεμβρίου 2013 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ
Του Φαήλου Κρανιδιώτη

Σε ποιους δίνουμε εξετάσεις με το τέμενος στο Βοτανικό; Στις εγχώριες βαρεμένες ιέρειες της πολιτικής ορθότητας; Στους ξένους, που 39 χρόνια δεν δίνανε δεκάρα για τις λεηλατημένες εκκλησίες μας στην κατεχόμενη Κύπρο και τα 1619 αγνοούμενα αδέρφια μας; Ακόμη αρνούνται να θεωρήσουν την Θράκη και το Αιγαίο σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μήπως κρινόμαστε από τις ισλαμικές χώρες με την απόλυτη δυσανεξία στην δική μας πίστη αλλά και σε οποιονδήποτε διαφορετικό από αυτούς; Άραγε αγωνιούμε μην μας κακοχαρακτηρίσουν, αυτοί που έκαναν τις εκκλησίες μας βουστάσια, μαντριά και αποθήκες; Αυτοί που τώρα κλείνουν εκκλησίες στον Πόντο και αλλού και θέλουν να ξανακάνουν τζαμί την Αγιά Σοφιά; Οι φονιάδες του Σιαλμά και του Ηλιάκη; Σε ποιους, ξαναλέω, δίνουμε εξετάσεις; Στους σφετεριστές και λεηλάτες της Κύπρου, τους απαγωγείς και φονιάδες αμάχων και αγνοουμένων, στους γενοκτόνους του λαού μας, των Αρμενίων και των Κούρδων και δυνάστες του ίδιου τους του λαού; Σε αυτούς που σφαγιάζουν την Συρία αγκαλιά με την Αλ Κάϊντα; Σε αυτούς που μπορεί στις χώρες τους να σε προπηλακίσουν ή και να σε συλλάβουν, αν φοράς σταυρό; Ή μήπως θα μας την πουν οι άλλοι που κακοποιούν, σφάζουν και λιθοβολούν γυναίκες ή απαγορεύουν τις κούκλες στις βιτρίνες για να μην ...σκανδαλίζονται οι πιστοί και χρηματοδοτούν την ισλαμική τρομοκρατία;

Θα πουν κάποιοι, ωρυόμενοι υστερικά: μα εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς και σεβόμαστε το δικαίωμα κάθε αλλόθρησκου να έχει αξιοπρεπή χώρο προσευχής και τέλεσης των λατρευτικών του καθηκόντων.

Βεβαίως και δεν είμαστε σαν αυτούς. Απόδειξη ότι η δική μας μουσουλμανική μειονότητα στην Θράκη ανθεί κι ευημερεί. Δεκάδες τα τζαμιά της, τα σχολεία της. Έχει εκπροσώπους, σωματεία, ραδιόφωνο, έντυπα. Κι είμαστε τέτοιοι αχμάκηδες που επιτρέψαμε τον σταδιακό εκτουρκισμό ακόμη και ανθρώπων που δεν είναι Τούρκοι! Που είναι όμως η δική μας μειονότητα στην Πόλη; Σε ποια κατάσταση είναι οι εκκλησίες και τα μνημεία μας σε όλη την τουρκική επικράτεια και στην κατεχόμενη Κύπρο; Θυμίζω πως ο νέος Σουλτάνος, ο αρχηγός του τουρκικού ισλαμοφασισμού, δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ συνεχίζει απτόητος τις απειλές εναντίον του όλου Ελληνισμού κι έχει εξελιχθεί σε διεθνή τραμπούκο και συνεργό της διεθνούς τρομοκρατίας.

Θα πει κάποιος και σωστά: μα είναι λάθος να καθιστούμε την ισλαμοφασιστική ηγεσία της Τουρκίας αποκλειστικό εκπρόσωπο του Ισλάμ. Σωστό. Όμως η Τουρκία έτσι θα αρχίσει να λειτουργεί από την πρώτη μέρα. Ως νταβαντζής των σουνιτών μουσουλμάνων. Το κάνει στην Μέση Ανατολή και το κάνει κι εδώ. Άρα δεν είναι δική μας επιλογή.

Λοιπόν, τζαμιά στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά. Εκεί δε που ζουν οι δικοί μας μειονοτικοί μουσουλμάνοι, από τζαμιά να φαν κι οι κότες. Και στην Αθήνα δεκάδες οι χώροι προσευχής.

Ας νομιμοποιηθούν κάποιοι από τους υφιστάμενους λατρευτικούς χώρους, όπου διακριτικά, χωρίς μιναρέδες, μεγάφωνα και ταρατατζούμ, να μπορούν με αξιοπρέπεια να προσεύχονται οι πιστοί του Προφήτη. Αρκούν.

Ποιοι θα παραπονεθούν; Οι Πακιστανοί; Αυτοί που στις χώρες τους καίγονται χριστιανικές εκκλησίες και δολοφονούνται ιερείς και πιστοί;

Τζαμί δεν θέλουμε. Δεν ταιριάζει με την αισθητική του αττικού τοπίου, με την Ιστορία μας. Είναι σύμβολο κυριαρχίας του πάλαι ποτέ βάρβαρου δυνάστη μας. Είναι πρόκληση.

Δεν χρειάζεται να βγάλουμε μόνοι μας τα μάτια μας, όταν έχουμε πλήθη παράνομων σουνιτών μεταναστών από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, το Μπαγκλαντές, την Βόρεια Αφρική και την Μ. Ανατολή.

Ο συμβολισμός κι η δυναμική ενός μεγάλου τεμένους μέσα στην Αθήνα είναι τεράστιος. Την επομένη θα φωνάζουν γιατί δεν έχει μιναρέ και γιατί δεν ακούγεται παντού από μεγάφωνα το κάλεσμα του μουεζίνη για την προσευχή. Μετά θα ζητήσουν το «τζαμί του Πορθητή» και ποιος ξέρει τι άλλο. Ίσως να δούμε και ισλαμικά περίπολα στην περιοχή, που όπως στο Λονδίνο κι αλλού, θα προπηλακίζουν τις «απρεπώς» ενδεδυμένες άπιστες και θα τις «προτρέπουν» να μην εμφανίζονται έτσι στην περιοχή. Και τι θα κάνουμε όταν με αφορμή το οτιδήποτε θα μαζευτούν κι οχυρωθούν στο τέμενος τους και μαχητικά θα διεκδικούν ποιος ξέρει τι άλλο;

Λοιπόν, το ξαναλέω: όχι τζαμί στην πόλη που έπεσε ο Καραϊσκάκης για την ελευθερία της. Και χωρίς αυτό το προς ανέγερση τέμενος, πάλι θα είμαστε 1000 φορές πιο δημοκρατικοί κι ανεκτικοί από την πιο «προοδευμένη» μουσουλμανική χώρα.

Ας το πούμε ευθέως κι έξω απ' τα δόντια. Δεν είναι αργά για να αποφύγουμε ένα μεγάλο λάθος. Τόσα προβλήματα μπορούν άλλωστε να προκύψουν από την Πολεοδομία ή την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Προς τι τόση πρεμούρα ν΄ ακούγεται ο μουεζίνης πάνω από την Αθήνα; Η Αθήνα δεν είναι Νέα Υόρκη ή βελγική πόλη του κράτους – εταρεία. Η Ελλάδα, το είπε κι ο Αβραμόπουλος για σας τους δύσπιστους, δεν συνορεύει με το Λουξεμβούργο. Αλήθεια λέει.

Ο «πολυπολιτισμός», αδέρφια, απέτυχε παντού. Για μας όμως είναι και επικίνδυνος.

(Εφημερίδα "Δημοκρατία - ΠΗΓΗ)