Write on Τετάρτη, 23 Αυγούστου 2017 Κατηγορία ΙΣΤΟΡΙΑ

Η 23η Αυγούστου καθιερώθηκε το 2009 ως Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού (γνωστή και ως Διεθνής Ημέρα της Μαύρης Κορδέλας), με απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου, για να τιμηθεί η μνήμη των θυμάτων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων και ιδιαίτερα του Σταλινισμού και του Ναζισμού. Επιλέχθηκε η συγκεκριμένη ημερομηνία, επειδή σχετίζεται με δύο γεγονότα:

Το πρώτο συνέβη το 1939, όταν η Σοβιετική Ένωση και η Ναζιστική Γερμανία υπέγραψαν το σύμφωνο μη επίθεσης, γνωστό και ως Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ (από τα επίθετα των υπουργών εξωτερικών των δύο χωρών), με μεγάλο θύμα την Πολωνία. Σε ένα από τα μυστικά πρωτόκολλα της συμφωνίας, η Πολωνία διαμοιραζόταν ανάμεσα στην κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση και τη ναζιστική Γερμανία.

Το δεύτερο έλαβε χώρα το 1989 στις βαλτικές χώρες, όταν δύο εκατομμύρια άνθρωποι από την Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία στάθηκαν πιασμένοι χέρι - χέρι στο δρόμο από το Βίλνιους ως το Ταλίν, σχηματίζοντας μία ανθρώπινη αλυσίδα, ζητώντας απόσχιση των κρατών τους από τη Σοβιετική Ένωση (Επανάσταση του Τραγουδιού).

Την ίδια μέρα εκδηλώσεις συμπαράστασης έγιναν σε 40 πόλεις του δυτικού κόσμου. Πολλοί από τους διαδηλωτές φορούσαν μαύρες κορδέλες σε ένδειξη “πένθους” για τα θύματα του Κομμουνισμού και του Ναζισμού.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Δευτέρα, 21 Αυγούστου 2017 Κατηγορία ΙΣΤΟΡΙΑ

Του Βλαση Αγτζιδη*

Η 15η Δεκεμβρίου του 1937 θεωρείται η ημέρα που ο όρος «Έλληνας» μετατράπηκε σε πολιτική κατηγορία και οδήγησε σε μαζικές συλλήψεις κατά των μελών της ελληνικής μειονότητας στη Σοβιετική Ένωση. Οι διώξεις συμπεριέλαβαν όλους τους άρρενες Ελληνες ανεξάρτητα από την πολιτική ή κοινωνική τους θέση. Συνελήφθη όλη η ελληνική ηγετική ομάδα που αποτελείτο από πιστά μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος. Συνελήφθησαν τόσο οι ντόπιοι Έλληνες (Μαριουπολίτες, Πόντιοι, απόγονοι των παλιών μεταναστών από τον ελλαδικό χώρο), όσο και οι πολιτικοί πρόσφυγες από Ελλάδα -μέλη και φίλοι του ΚΚΕ- που είχαν καταφύγει στη Σοβιετική Ενωση για να αποφύγουν τις πολιτικές διώξεις που είχαν ξεκινήσει με το Ιδιώνυμο (1928) και εντάθηκαν την περίοδο της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά.

Με το Διάταγμα-Ντιρεκτίβα 50215 που έφερε την υπογραφή του επικεφαλής της Κρατικής Ασφάλειας (ΝΚVD) Νικολάι Γιεζόφ, η ελληνική σοβιετική μειονότητα είχε θεωρηθεί ύποπτη. Σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, η εθνοτική καταγωγή ταυτιζόταν με πολιτικό αδίκημα. Υπολογίζεται ότι η Ασφάλεια συνέλαβε 15.000 πολίτες ελληνικής καταγωγής. Ενα σημαντικό τμήμα της μειονότητας, που προερχόταν από τις περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και είχε εγκατασταθεί στην ΕΣΣΔ εξαιτίας της Μικρασιατικής Καταστροφής, βίωνε για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια μια παρόμοια κατάσταση, καθώς λίγα χρόνια πριν είχε βρεθεί στο στόχαστρο των Νεότουρκων εθνικιστών. Η πολιτική αυτή της συλλογικής ευθύνης λόγω της ένταξης σε μια εθνοτική ομάδα και της ενοχοποίησης της πολιτισμικής ταυτότητας, θα αποτελέσει βασικό άξονα της σταλινικής πολιτικής κατά συγκεκριμένων μειονοτικών ομάδων.

Ενα διάταγμα σήμανε τις ομαδικές διώξεις κατά της μειονότητας
Τα σύννεφα είχαν αρχίσει να πυκνώνουν από το φθινόπωρο του '37. Ο Ivan Tzouha (Ιβάν Τζουχά) στο βιβλίο του «Gretseskayia Operatsia» («Ελληνική Επιχείρηση») αναφέρει ως πρώτη επίσημη πράξη κατά των μειονοτήτων, την απόφαση που ελήφθη στη συνεδρίαση του Οργανωτικού Γραφείου της Κ.Ε. του Κομμουνιστικού Κόμματος (ΠΚΚ-μπ) με βάση την οποία η ύπαρξη εθνικών σχολείων (φινλανδικών, γερμανικών, αγγλικών, ελληνικών κ.λπ.) θεωρείτο «επιβλαβής» για τον σοβιετικό σοσιαλισμό και καλούσε τους υπεύθυνους της NKVD να λάβουν τα αναγκαία μέτρα. Τότε έκλεισαν 250 ελληνικά σχολεία στον Καύκασο, την περιοχή Κρασνοντάρ (Νότια Ρωσία), την Κριμαία και την περιοχή της Αζοφικής (Μαριούπολη-Ντονιέτσκ).

Η πολιτική της στοχοποίησης της ελληνικής μειονότητας θα κωδικοποιηθεί με το Διάταγμα-Ντιρεκτίβα υπ. αριθμ. 50215. Στο Διάταγμα που είχε την υπογραφή του Γιεζόφ, «επιτρόπου του ΛΚΕΥ (Λαϊκό Κομισαριάτο Εσωτερικών Υποθέσεων) της ΕΣΣΔ, γενικού επιτρόπου της Κρατικής Ασφάλειας», αναφέρονταν τα εξής:

«Παράλληλα με την κατασκοπευτική και υπονομευτική δραστηριότητα προς το συμφέρον των Γερμανών και των Ιαπώνων, η ελληνική κατασκοπεία αναπτύσσει εντατική αντισοβιετική και εθνικιστική δραστηριότητα, στηριζόμενη σε πολίτες με αντισοβιετικές βλέψεις... ανάμεσα στον ελληνικό πληθυσμό της ΕΣΣΔ. Με σκοπό την αναχαίτιση της δραστηριότητας της ελληνικής κατασκοπείας στο έδαφος της ΕΣΣΔ ΔΙΑΤΑΣΣΩ:

Στις 15 Δεκεμβρίου ταυτόχρονα, σ' όλες τις Δημοκρατίες και τις Περιφέρειες, να συλληφθούν όλοι οι Ελληνες, οι οποίοι είναι ύποπτοι για κατασκοπευτική, αντάρτικη και εθνικιστική αντισοβιετική δραστηριότητα.

Συλλαμβάνονται όλοι οι Ελληνες (Ελληνες υπήκοοι και πολίτες της ΕΣΣΔ) των εξής κατηγοριών:

Α) Οσοι είναι εγγεγραμμένοι στον κατάλογο του ΛΚΕΥ και όσοι είναι υπό παρακολούθηση.

Β) Πρώην μεγαλέμποροι, μαυραγορίτες και λαθρέμποροι.

Γ) Ελληνες που αναπτύσσουν εντατική εθνικιστική δραστηριότητα, πρώτοι απ' όλους οι πρώην κουλάκοι και όσοι απέφυγαν την αποκουλακοποίηση.

Δ) Πολιτικοί πρόσφυγες από την Ελλάδα και όλοι οι Ελληνες, οι οποίοι ήρθαν παράνομα στην ΕΣΣΔ, άσχετα από ποια χώρα έφτασαν».

Προσπαθώντας να μελετήσω την άγνωστη ιστορία του σοβιετικού ελληνισμού και ειδικά την εποχή των σταλινικών διώξεων, συνάντησα κάποιους αξιοσημείωτους ανθρώπους που έζησαν σε όλες τις μορφές τη βία εκείνης της εποχής. Τον Γιάννη Καραμανίδη τον συνάντησα στα τέλη της δεκαετίας του '80 σ' ένα φτωχικό αυθαίρετο σπιτάκι στην Ανω Φούσα Ασπροπύργου. Ο Καραμανίδης είχε βιώσει όλη την κοσμογονική αλλαγή που συνέβη στις δύο ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Τη γενοκτονία και την κυριαρχία του τουρκικού εθνικισμού στις περιοχές του μικρασιατικού Πόντου, την προσφυγιά στη Σοβιετική Ενωση και τις πολιτικές εξελίξεις του Μεσοπολέμου. Εζησε τη Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ) και υπήρξε θύμα του σταλινισμού κατά την έναρξη της «Ελληνικής Επιχείρησης». O Καραμανίδης ήταν γόνος εύπορης οικογένειας των Κοτυώρων του μικρασιατικού Πόντου. Η πολιτική των Νεότουρκων τον υποχρέωσε να ανέβει στο βουνό στα 17 του χρόνια και να γίνει αντάρτης. Με τη Μικρασιατική Καταστροφή, μετά από πέντε χρόνια αντάρτικης δράσης, κατέφυγε στο Αντλερ της Σοβιετικής Ενωσης, όπου συνελήφθη το 1937. Περιέγραψε ως εξής τη σύλληψή του: «Με έπιασαν στις 18 Δεκεμβρίου 1937. Με πήγαν στη φυλακή του Κρασνοντάρ. Μου ζητούσαν να υπογράψω ότι ανατίναξα το γεφύρι στο Τανγκανρόκ. Εγώ δεν ήξερα ούτε πού βρισκόταν αυτό... Εκεί έφαγα πολύ ξύλο... Στις 12 το βράδυ έρχονται, με παίρνουν για ανάκριση. Με χτυπούσαν και μου έλεγαν να υπογράψω ότι χάλασα το γεφύρι. Με έβαλαν γυμνό σε μια κάμαρα να στέκω όρθιος. Οι τοίχοι γύρω ήταν γεμάτοι καρφιά. Δεν μπορούσες να ακουμπήσεις πουθενά. Εριχναν κρύο νερό πάνω μου. Πρήστηκα. Με έβγαλαν έξω να υπογράψω. Εγώ δεν υπόγραφα. Εκλειναν με το χέρι τους το κείμενο και μου έλεγαν "υπόγραψε". Τους έλεγα "να διαβάσω τι γράφει και μετά θα το υπογράψω". Αυτός δεν το φανέρωνε αλλά έβριζε και μου έλεγε "υπόγραψε". "Ανοίχτε να διαβάσω για να ξέρω γιατί με έχετε εδώ" έλεγα. Τότε άρχιζε το ξύλο. Πολύ ξύλο. Με χτύπαγε ο ένας και μετά με πέταγε στον άλλο. Τα ίδια και αυτός. Μέχρι που σωριαζόμουν κάτω».

Τελικά η Δυάδα των Γιεζόφ και Βισίσκι που υπέγραφε όλες τις καταδίκες ή τις εκτελέσεις -από τον Σεπτέμβριο του '38 το δικαίωμα υπογραφής δίνεται σε τοπικές Τριμελείς Επιτροπές (τρόικα)- τον καταδίκασε σε 10ετή κάθειρξη. Ο Καραμανίδης περιπλανήθηκε σε διάφορα μέρη στην Απω Ανατολή: Καμτσάτκα, Σαχαλίνη, Βλαδιβοστόκ για να καταλήξει τελικά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Μαγκαντάν της Κολιμά. Περιγράφει ως εξής τις συνθήκες διαβίωσης: «Το στρατόπεδο ήταν γεμάτο από Ελληνες. Υπήρχαν απ' όλα τα έθνη: Ρώσοι, Γεωργιανοί, Πολωνοί, Εγγλέζοι. Δεκαοχτώ χιλιάδες έφεραν με μας εκεί. Από αυτούς επέζησαν οι 300. Οι άλλοι πέθαναν από την πείνα και το κρύο. Μαγειρεύαμε πριονίδι για να τρώμε. Στοίβες ήταν τα πτώματα. Μαυρισμένα ήταν. Εσκαβαν λάκκους 50 μέτρα μήκος και 15 πλάτος. Για να ανοίξουν ένα λάκκο έκαναν 4 με 5 μέρες. Παγωμένο ήταν το χώμα. Δεν σκαβόταν. Εσκαβαν λίγο, μετά έχυναν πετρέλαιο και έβαζαν φωτιά. Ετσι έλιωνε ο πάγος και συνέχιζαν το σκάψιμο. Μετά από λίγο πάλι. Μέχρι να φτάσουν τα τρία μέτρα. Τους πεθαμένους τους έσπρωχναν μ' ένα τρακτέρ μέσα στο λάκκο. Χιλιάδες ομαδικοί τάφοι υπήρχαν σ' εκείνους τους κάμπους της Κολιμά... Στη δουλειά μας πήγαιναν 20-30 ανθρώπους. Γύρω μας φαντάροι. Αν κάποιος δεν μπορούσε να περπατήσει τον χτυπούσαν. Το χειρότερο όμως ήταν τα σκυλιά. Οποιος ήταν φυλακισμένος με το άρθρο 58 του ποινικού κώδικα δεν είχε κανένα δικαίωμα. Κι αν πέθαινες και αν σε σκότωναν δεν έδιναν λογαριασμό σε κανένα. Στη φυλακή δεν μιλούσαμε καθόλου. Ο πολιτικός κρατούμενος δεν έχει γλώσσα. Παντού στη στολή είχαμε το νούμερό μας. Εγώ ήμουν το νούμερο 665. Αυτόν είχα μέχρι το τέλος. Οι ποινικοί κρατούμενοι είχαν περισσότερες ελευθερίες».

«Από 25.000 μείναμε 600»
Στην ερευνητική μου περιπλάνηση συνάντησα στη Νέα Σμύρνη και τον Παύλο Κερδεμελίδη. Αλλον έναν ομογενή που είχε βιώσει τη σταλινική βία και είχε ζήσει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της περιοχής Βορκουτά 12,5 χρόνια. Ο Κερδεμελίδης είχε γεννηθεί στα περίχωρα της Τραπεζούντας του Πόντου και είχε καταφύγει στην Κριμαία της Ρωσίας λόγω της γενοκτονίας που πραγματοποιούσε ο νεοτουρκικός εθνικισμός στα νότια παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Τον συνέλαβαν στις 15 Δεκεμβρίου 1937 στην Αλούπκα (παραφθορά της Αλωπεκής Φωλέα, όπως ήταν η αρχαία ελληνική ονομασία της περιοχής). Ηταν ο πρόεδρος της «κοπερατίβας φωτογράφων».

Η σύλληψή του έγινε με τον εξής τρόπο: «Με συνέλαβε η NKVD χωρίς να ξέρω το γιατί. Αργότερα άρχισαν τις ανακρίσεις και μας πήγαιναν από τη Γιάλτα στη Σεβαστούπολη. Στις ανακρίσεις χτυπούσαν με βούρδουλα και ρωτούσαν τι ξέρω γι' αυτόν ή τον άλλο. Δεκαοχτώ μήνες γίνονταν οι ανακρίσεις... Η κατάθεση που υπόγραψα έλεγε ότι ήμουν σε κάποια ομάδα, ότι θέλαμε να ρίξουμε τη σοβιετική κυβέρνηση».

Με βάση την ομολογία του ο Κερδεμελίδης καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα από την Τριμελή Επιτροπή. Μετά από περιπλάνηση σε διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης τον μεταφέρουν σε στρατόπεδο στην περιοχή Βορκουτά. Περιγράφει με τον εξής τρόπο τη μεταφορά τους στο στρατόπεδο και τις συνθήκες διαβίωσης: «Το 1939 μας φόρτωσαν σε 90 βαγόνια 25.000 άτομα (σ.σ. απ' όλες τις εθνικότητες) και μας πήγαν στη Σιβηρία. Εκεί ήταν δάση. Μας έβγαλαν, ανοίξαμε δρόμο και φτάσαμε σε μια πεδιάδα. "Εδώ θα μείνετε" μας είπαν. Μέσα στο δάσος, δίχως σπίτια, δίχως τίποτα. Μέσα στο χιόνι. Ετσι, σε έξι μήνες από 25.000 μείναμε 600... Εκεί δουλεύαμε. Κόβαμε ξύλα και τα στοιβάζαμε. Γύρω μας ήταν φαντάροι μ' αυτόματα. Ολα τα ξύλα σάπισαν εκεί βέβαια. Ηθελαν να μας εξοντώσουν. Οι περισσότεροι πέθαναν. Κανείς ποτέ δεν θα μάθει πόσοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι... Πηγαίναμε για δουλειά τέσσερις τέσσερις. Γύρω τα σκυλιά και τα αυτόματα. Ενα βήμα δεξιά, ένα βήμα αριστερά πυροβολούσαν χωρίς προειδοποίηση».

Μικρό ενδιαφέρον από την ελληνική ιστοριογραφία
Παρότι έχουν περάσει 23 χρόνια από την έκδοση στην Ελλάδα της πρώτης μονογραφίας για εκείνα τα συγκλονιστικά γεγονότα με τίτλο «Ποντιακός Ελληνισμός: Από τη Γενοκτονία και τον Σταλινισμό στην Περεστρόικα», εντούτοις ελάχιστα ενδιαφέρθηκε γι' αυτά η νεοελληνική ιστοριογραφία. Και ας ακολούθησε η κατάρρευση του κομμουνιστικού κόσμου, ας γέμισαν οι ελληνικές πολιτείες με χιλιάδες απόκληρους πρόσφυγες, ομογενείς και άλλους, του αποτυχημένου σοσιαλιστικού πειράματος του 20ού αιώνα και ας βιώνει ακόμα ο πλανήτης την ανισορροπία που επέφερε το τέλος του διπολικού κόσμου. Η ουδέτερη στάση -ίσως και αδιάφορη, αλλά και κάποιες φορές επιδοκιμαστική των διώξεων- είναι αποκαλυπτική των νεοελληνικών μας ορίων, της περιορισμένης ικανότητας να αντιλαμβανόμαστε τις εξελίξεις στον περιβάλλοντα χώρο, την έλλειψη συναισθημάτων αλληλεγγύης προς πληθυσμούς που υποφέρουν, αλλά και της βαθύτατης αλλοτρίωσης στην οποία έχει περιέλθει ο νέος ελληνισμός. - ΠΗΓΗ

* Ο κ. Βλάσης Αγτζίδης είναι διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας και μαθηματικός. http://kars1918.wordpress.com/

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Δευτέρα, 11 Ιουλίου 2016 Κατηγορία ΣΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ
Γράφει ο Νίκος Λυγερός - Καθηγητής Γεωστρατηγικής

Όσοι δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι το κοινό στοιχείο του Σταλινισμού και του Κεμαλισμού είναι η γενοκτονία και ότι αυτή προέρχεται δομικά από τον κομματισμό τους, προσπαθούν ακόμα και στις μέρες μας να δικαιολογήσουν το απαράδεκτο.

Αν η γενοκτονία και οι διωγμοί ήταν τόσο αποτελεσματικοί εναντίον των θυμάτων, ήταν απλώς ότι η ιδεολογία της επιβολής ενός συστήματος χωρίς την αποδοχή του λαού οδηγούσε αναπόφευκτα σε αυτό το αποτέλεσμα. Οι συμφωνίες που έγιναν μεταξύ αυτών των καθεστώτων αλλά βέβαια και με τον Χίτλερ στη δεύτερη περίοδο είχαν πάντα στόχο την εξαθλίωση του λαού για ν' αναγκαστεί να αποδεχτεί ένα απαράδεκτο και απάνθρωπο σύστημα που θα κατέληγε σε γενοκτονίες.

Το πιο απίστευτο είναι ότι θύματα διωγμών που βρέθηκαν στη Σοβιετική Ένωση, μετά τη γενοκτονία, έχουν υποστεί το Σύνδρομο της Στοκχόλμης, και κοιτάζουν ακόμα μ' ένα φιλικό τρόπο κομματικά συστήματα που έχουν ως μοντέλα τον Στάλιν και τον Κεμάλ λες και δεν κατάλαβαν τι έγινε.

Και ακόμα και τώρα δεν βλέπουν ότι αυτά τα κομματόσκυλα είναι απλώς το επιφαινόμενο μιας σκληροπυρηνικής δομής που είναι φτιαγμένη για να καταστρέφει λαούς με το πρόσχημα της ισότητας που μετατρέπεται σε σύνθημα: όλοι ίδιοι, όλοι νεκροί.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Τετάρτη, 29 Οκτωβρίου 2014 Κατηγορία ΣΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ
Γράφει ο Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

Ο ύμνος του ΕΑΜ γράφτηκε ξεπατικωσούρα πάνω στο σοβιετικό τραγούδι που συνέθεσε ο Ματβέϊ Μπλάντερ, σε στίχους Μιχαήλ Ιζατκόβφσκυ. Ο πολυγραφότατος συγγραφέας Βασίλης Ρώτας, ο άντρας της φίλης μου Βούλας Δαμιανάκου, που έδωσε καταφύγιο στον Οτσαλάν το 1999, έγραψε τους ελληνικούς στίχους πάνω στις νότες του Μπλάντερ.

Το αυθεντικό σοβιετικό τραγούδι γράφτηκε το 1938 και λέγεται «Κατιούσα», δηλαδή Κατερινάκι. Το Κατερινάκι είναι μια κοπέλα που τραγουδάει για τον αγαπημένο της, που είναι φαντάρος στα σύνορα.

Το τραγούδι έγινε πολύ δημοφιλές στα χρόνια του πολέμου κι οι σοβιετικοί στρατιώτες έδωσαν το ίδιο όνομα, Κατιούσα, σε μια σειρά ρουκέτες του Κόκκινου Στρατού, που οι Γερμανοί αποκαλούσαν «το όργανο του Στάλιν», επειδή οι συστοιχίες τους θύμιζαν εκκλησιαστικό όργανο.

Το Κατερινάκι το τραγουδούσαν οι κόκκινοι στρατιώτες όταν εισέβαλαν στην μαρτυρική Πολωνία στις 17 Αυγούστου 1939 για να συναντηθούν στη μέση με τους ναζί συμμάχους τους, στους οποίους κρατούσαν το φανάρι επί 16 μέρες, αφού ο Χίτλερ την 1η Σεπτεμβρίου 1939 είχε εισβάλει στην Πολωνία από τη Δύση. Στις 23 Αυγούστου, μια εβδομάδα πριν, είχε υπογραφεί το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότωφ, από τα ονόματα των υπουργών εξωτερικών της ναζιστικής Γερμανίας και της σταλινικής ΕΣΣΔ. Η συμφωνία είχε ένα μυστικό πρωτόκολλο, το οποίο εφάρμοσαν οι σταλινικοί κομισάριοι εισβάλοντας στην Πολωνία, με πρόσχημα την «προστασία» των Ουκρανών και Λευκορώσων, μαχαιρώνοντας πισώπλατα το αγωνιζόμενο πολωνικό έθνος.

Όταν συναντήθηκαν στην μέση της σφαγιασμένης Πολωνίας, κομμουνιστές κομισάριοι και μαυροντυμένα SS χόρεψαν το τραγουδάκι του Μπλάντερ αγκαλιασμένοι μάγουλο με μάγουλο αλλά μην ανησυχείτε, ο τραμπαρίφας Μπογιόπουλος κάποιο επιχείρημα θα έχει γιατί αυτό ήταν μπερκέτι για τον πολωνικό λαό και καλό πράγμα για την ανθρωπότητα. Η συνέχεια, για τους 13.500.000 Πολωνούς που πέρασαν κάτω από την εξουσία του «πατερούλη» και των δημίων του είναι γνωστή. Οι ναζί έσφαζαν την Δυτική Πολωνία και οι σταλινικοί κομμουνιστές την Ανατολική. Εκατοντάδες χιλιάδες πήγαν διακοπές στην Σιβηρία. Δεν ξέρω αν το ίδιο τραγουδάκι το τραγουδούσαν οι κομισάριοι στο δάσος του Κατύν, όταν εκτελούσαν τον ανθό του σώματος των πολωνών αξιωματικών με μια σφαίρα στον σβέρκο, μαζί με αστυνομικούς, παπάδες, αγρότες, αστούς κι όποιον είχε μη προβλεπόμενη φάτσα. Μάλλον όχι, διότι είχε πέσει πολύ δουλειά αλλά και γι' αυτή τη σφαγή οι Μπογιόπουλοι κάποια δικαιολογία θα σας πουν με σηκωμένο φρύδι και γυάλινο μάτι.

Ως τις 22 Ιουνίου 1941, όταν ο Αδόλφος επιτέθηκε στο συνεταιράκι του τον Στάλιν, σε μια τιτάνια σύγκρουση των δύο συγγενών ολοκληρωτισμών, οι απανταχού κομμουνιστές έκαναν την πάπια, περιμένοντας το χαρτάκι με τις οδηγίες, αφού παρατηρούσαν, τρώγοντας πασατέμπο, τους ναζί να καταπίνουν την Αυστρία την Τσεχοσλοβακία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Γαλλία, την Νορβηγία, την Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα. Στην Ελλάδα ο Ζαχαριάδης έγραφε ένα γράμμα υπέρ της αντίστασης στους Ιταλούς κι ύστερα το 'παιρνε πίσω, η δε επίσημη θέση ήταν κατά του «ιμπεριαλιστικού» πολέμου, που πια διεξαγόταν εκτός ...συνόρων. Η απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου εκνεύριζε το ΚΚΕ. Μόλις τον Ιούνιο σφύριξε ο πατερούλης, τότε οι απανταχού σύντροφοι γύρισαν την τραγιάσκα τους ανάποδα κι αποφάσισαν να αγωνιστούν, έχοντας σταθερό μάτι στην εξουσία. Πάντως στις 28 Οκτωβρίου 1940 υπήρχε μόνο το Κατερινάκι, ούτε το ΕΑΜ, ούτε ο ύμνος του.

Στην συνέχεια οι δυτικοί έγιναν συνεργοί του πατερούλη στην Γιάλτα. Νομιμοποίησαν τα αποτελέσματα της συμφωνίας Χίτλερ – Στάλιν. Η ΕΣΣΔ μετά την νίκη έδωσε κάτι ψιλά στην Πολωνία σε βάρος της Ανατολικής Πρωσίας και ενσωμάτωσε όλα τα πολωνικά κέρδη της στις σοβιετικές δημοκρατίες της Λευκορωσίας και της Ουκρανίας. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά.

Μόνο που και που, στο δάσος του Κατύν, τα βράδια με φεγγάρι, όταν φυσάει ο άνεμος ακούγεται το ακορντεόν να παίζει το Κατερινάκι και σκιές SS και κομισάριων το χορεύουν αγκαλίτσα... - ΠΗΓΗ

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Παρασκευή, 17 Ιανουαρίου 2014 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Εβδομήντα χρόνια τον σφυρηλατούσαν στην Σοβιετία τον Νέο Άνθρωπο και τελικά, αντί για κομμουνιστικό ατσάλι, βγήκε τσίγκος. Δεν περάσανε ούτε δυο χρόνια κι οι κομισάριοι αλλάξανε την σκούφια τους και γίνανε μαφιόζοι. Κρατικοί αξιωματούχοι λεηλατούσαν τις δημόσιες επιχειρήσεις. Αξιωματικοί πουλούσανε τα όπλα τους. Μέχρι υποβρύχιο παζάρευε μ' ένα ναύαρχο για λογαριασμό του καρτέλ του Μεντεγίν ένας ρωσοεβραίος μαφιόζος από τη Φλόριντα! Τους παρακολουθούσε η DEA και τους μπαγλάρωσαν, άλλως οι εξαγωγές κόκας στις ΗΠΑ θα γίνονταν με νέο, πολύ πρωτότυπο τρόπο. Εβδομήντα χρόνια παίζανε μπάλα μόνοι τους τα συντρόφια. Ελέγχανε ασφυκτικά όλο το κράτος, την παιδεία, την κουλτούρα, όλες τις τέχνες, μηδεμιάς εξαιρουμένης. Ένα καλούπι υπήρχε μόνο για να βγάζουν ανθρώπους, το δικό τους. Κι όμως απέτυχαν. Έβγαλε σκάρτο πράμα.

Προσπάθησαν επίμονα τις πρώτες δεκαετίες να ξηλώσουν την εθνική συνείδηση, κυνήγησαν την εκκλησία, ανατίναξαν κι ισοπέδωσαν ναούς, ντουφέκισαν αβέρτα παπάδες. Όπου έβλεπες πλατεία με το όνομα κομισάριου, συνήθως ήταν στην θέση ορθόδοξης εκκλησίας που έγινε ίσωμα. Εκτός από την εκκλησία, χτύπησαν τον θεσμό του γάμου, με μια δήλωση συζούσες ή την έκανες αλά γαλλικά μ' ελαφρά πηδηματάκια, με αποτέλεσμα να γεμίσει η χώρα διαλυμένες οικογένειες. Ξεχαρβαλώθηκε η κοινωνία, ειδικά στις πόλεις, σε σημείο που ο Στάλιν υποχρεώθηκε να αποκαταστήσει τον θεσμό, τελειώνοντας τις χαλαρές «επαναστατικές διαπροσωπικές σχέσεις».

Στον Κόκκινο Στρατό, με δυσκολία ξεχώριζες στις στολές τους στρατιώτες από τους αξιωματικούς. Ισοπέδωση κι εκεί, στο ηλίθιο πνεύμα της εξίσωσης προς τα κάτω. Κι όποιους άξιους αξιωματικούς είχε, ο παρανοϊκός Γεωργιανός, πρώην μαθητής ιερατικής σχολής, ο πατερούλης Στάλιν, τους ντουφέκισε σαν μπεκάτσες, όπως τον Τουχατσέφσκι, πρωτοπόρο της στρατιωτικής τέχνης, μετά από εξευτελιστικά βασανιστήρια.

Είναι γεγονός πως ο Στάλιν την ώρα που ξεκινούσε ο Β΄ ΠΠ είχε εξοντώσει τα ¾ της Κεντρικής Επιτροπής που τον είχε εκλέξει, τους καλύτερους στρατιωτικούς διοικητές και στο σύνολο της αιματοβαμμένης δεσποτείας του, σκότωσε πολύ περισσότερους σοβιετικούς πολίτες από τον «μαύρο» ομόλογο του, τον Αδόλφο. Κανείς δεν σκότωσε τόσους κομμουνιστές όσους ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι ή Κόμπα ή Στάλιν, που κάποτε, πλην των ληστειών για χρηματοδότηση της επανάστασης, ήταν κι αρμόδιος να παίρνει το ποσοστό της «προστασίας» από τα μπορντέλα της Γεωργίας. Μετά το νταβαντζιλίκι ήρθαν οι μαζικοί φόνοι.

Και δεν ήταν μόνο με σφαίρα στον σβέρκο, την προσφιλή μέθοδο της Τσεκά, της NKVD και των λοιπών δυσοίωνων και κακόφημων κόκκινων SS στην όλη διάρκεια της σοβιετικής παράνοιας.

Χολοντομόρ, σημαίνει εξόντωση δια της πείνας. Έτσι ονομάζεται η Γενοκτονία σε βάρος του Ουκρανικού λαού το 1932 -1933. Εκατομμύρια Ουκρανών πέθαναν από πείνα και μολυσματικές ασθένειες, αποτελέσματα συνδυασμού παραγόντων. Αποτυχημένες οικονομικές «μεταρρυθμίσεις», βίαιη κολεκτιβοποίηση και στο τέλος «σφράγισμα» της χώρας από ένοπλα αποσπάσματα κι οργανωμένη εξόντωση μέσω λιμού. Τα μαυροντυμένα, με δυσεύρετες « ψαρωτικές» δερμάτινες στολές, ένοπλα αποσπάσματα των σοβιετικών υπηρεσιών ασφαλείας, σε πολλές περιπτώσεις κατασχέσανε ακόμη και τον σπόρο για την σπορά και όλα τα ζώα, αφήνοντας τους «αντιδραστικούς» αγρότες του σιτοβολώνα της Ευρώπης, να πεθαίνουν από την πείνα, αποστερημένοι κάθε ανθρώπινης ιδιότητας και αξιοπρέπειας. Ακόμη και φαινόμενα κανιβαλισμού παρατηρήθηκαν στον παράδεισο της σταλινικής γενοκτονικής δικτατορίας, που τόσο θαυμάζουν ακόμη διάφοροι κομψευόμενοι ηλίθιοι εν Ελλάδι.

Όταν στο πνεύμα των μυστικών παραρτημάτων του Συμφώνου Ρίμπεντροπ – Μολότωφ, οι Σοβιετικοί εισέβαλαν στην Πολωνία από την Ανατολή, την ίδια ώρα που η χιτλερική Γερμανία εισέβαλε από την Δύση, οι εν Ελλάδι αντιπρόσωποι της παγκόσμιας σέχτας, της ψευτοθρησκείας του Μαρξισμού – Λενινισμού, εξυμνούσαν την πισώπλατη κομμουνιστική μαχαιριά στο Πολωνικό Έθνος, όπως πριν είχαν γλείψει και δικαιολογήσει το ίδιο το κατάπτυστο σύμφωνο συμμαχίας των δύο δικτατόρων.

Έτσι, το ξημέρωμα που οι γερμανικές Ένοπλες Δυνάμεις ξεχύθηκαν στις αχανείς πεδιάδες τις Ρωσίας και της Ουκρανίας, σάρωσαν τον αποδυναμωμένο από τις σταλινικές εκκαθαρίσεις Κόκκινο Στρατό. Οι ναζί έπιαναν τους σοβιετικούς στρατιώτες αιχμαλώτους ανά κοπάδια, σαν γαλοπούλες. Μεραρχίες ολόκληρες μαζί με τους διοικητές τους. Πολλοί δε Ρώσοι αλλά και Ουκρανοί, με πρόσφατη την γενοκτονία τους και την εξευτελιστική υποδούλωση τους από τους κομισάριους του πατερούλη, υποδέχθηκαν τους ναζί ως απελευθερωτές, ενώ Ρώσοι, Ουκρανοί, Λετονοί, Εσθονοί, Λιθουανοί, Τσρτσένοι, μέχρι Αρμένιοι (!), συγκρότησαν ολόκληρες μεραρχίες εθελοντών στα SS, για να διαλύσουν την μισητή μπολσεβίκικη εξουσία. Ο Θεός τύφλωσε τους Γερμανούς και φέρθηκαν με σκληρότητα στους ντόπιους πληθυσμούς, με βάση τις ηλίθιες και πρωτόγονες φυλετικές θεωρίες του πρώην πτηνοτρόφου Χίμλερ, ο οποίος θεωρούσε τους Σλάβους «υπανθρώπους». Για τον Χίμλερ, που ήταν σαν ποντικομαμή, επιφανής ναζί νομικός και γκαουλάϊτερ είπε, «αν είχα την φάτσα του, δεν θα μιλούσα για φυλή»! Οι ιδέες του, προσφιλείς στον Αδόλφο, επικράτησαν στην δεσποτική διακυβέρνηση των κατεχομένων σοβιετικών λαών. Έτσι οι αιμοσταγείς μέθοδοι καταστολής κι η φυλετική περιφρόνηση έσπρωξαν τις μάζες, που αρχικά τους θεωρούσαν ελευθερωτές από την σοβιετική βαρβαρότητα, πίσω στην αγκαλιά του Στάλιν. Ευτυχώς, διότι αλλιώς μπορεί η κατάληξη του πολέμου να ήταν άλλη, με καταστροφικές συνέπειες για τον λαό μας και την όλη Ευρώπη, αν όχι όλη την ανθρωπότητα.

Ο Στάλιν στην αρχή μούδιασε και βλέποντας το κράτος του να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος από τον χιτλερικό οδοστρωτήρα, κατάλαβε πως ο «νέος άνθρωπος» ήταν μια μπούρδα, πως σχεδόν κανείς δεν ήθελε να πεθάνει για τον κράτος του Μαρξ και του Λένιν. Δεν αρκούσε ο Χειμώνας που πρόλαβε τους Γερμανούς στις πύλες της Μόσχας, χάρις στην μοναχική αντίσταση των ωραίων τρελών Ελλήνων, που καθυστέρησαν τα ναζιστικά σχέδια.

Ο Στάλιν ήξερε πως χρειαζόταν ένα μεγάλο κίνητρο. Οι Ρώσοι δεν θα πέθαιναν για το τυραννικό κράτος των μισητών κομισαρίων, όμως θα πέθαιναν πολεμώντας γενναία για την Πατρίδα, την Μητέρα Ρωσία, την ορθόδοξη Ρωσία, για την γη της. Κι έτσι τους μίλησε σαν Τσάρος! Στο μεγάλο κάλεσμα, άφησε στην άκρη τα πολλά πολλά με τον διαλεκτικό υλισμό, πέταξε στα σκουπίδια τον διεθνισμό. Τους μίλησε για τον πρίγκιπα Αλέξανδρο Νιέφσκι που σταμάτησε τους Τεύτονες ιππότες. Τους μίλησε για τον γέρο στρατηγό, τον Κουτούζοφ, που συνέτριψε τον Ναπολέοντα. Τους κάλεσε να πολεμήσουν για την Πατρίδα, την Μητέρα Ρωσία, τον πολιτισμό, την γη τους, τις φαμίλιες τους. Έβγαλε από τα γκουλάγκ όσους παπάδες επέζησαν, τους έδωσε πίσω ναούς, περιουσία, αυτοκίνητα. Επανέφερε στον Στρατό τις τσαρικές στολές και τα παράσημα για τους Αξιωματικούς, ενώ πριν δεν ξεχώριζες τον Στρατάρχη από τον αγροφύλακα. Αποκατέστησε σύμβολα, την ιεραρχία, θεοποίησε την έννοια της Πατρίδας, μίλησε για Έθνος. Κι ο Στάλιν νίκησε, γιατί αυτός ο μπολσεβίκος φονιάς, την κρίσιμη ώρα, φέρθηκε σαν μεγαλορώσος εθνικιστής! Απευθύνθηκε στην μόνη, την πανάρχαια μήτρα που βγάζει ακέραιους ανθρώπους: το Έθνος, τις ιστορικές του μνήμες, τον πολιτισμό του, την αγάπη του για την γη του κι αποκατέστησε, σ' ένα βαθμό, την φυσική τάξη των πραγμάτων, όπου υπάρχει ιεραρχία, εθνικό φρόνημα, θρησκεία ως έκφραση της υπερβατικής, μεταφυσικής πνευματικής ανάγκης των ανθρώπων.

Γιατί απέτυχε λοιπόν η σφυρηλάτηση του Νέου Ανθρώπου, του κομμουνιστή, ως δήθεν ανώτερου ηθικά όντος; Γιατί τελικά ήταν ηθικά κατώτερος, ως φορέας ολοκληρωτικής ιδεολογίας. Εχθρός της Ελευθερίας. Γιατί από την όλη διαδικασία γεννήθηκε τελικά βαρβαρότητα, γενοκτονία, δουλεία; Γιατί η Μητέρα Θεωρία εμπεριέχει την βαρβαρότητα, ως μη ανθρωποκεντρική που είναι. Γιατί αυτή η ψευτοθρησκεία χωρίς Θεό, αντίκειται στην ανθρώπινη φύση. Ό,τι δεν είναι ανθρωποκεντρικό, ό,τι συνθλίβει την ιδιοπροσωπεία, την ατομικότητα, ό,τι αρνείται το μόνο υγιές συλλογικό υποκείμενο, το Έθνος, την Ιστορία του και την Πατρίδα του, ό,τι αρνείται την Ελευθερία, διχάζει αντί να ενώνει την κοινωνία και βασίζεται στο μίσος και τον ταξικό πόλεμο, οδηγεί στην βαρβαρότητα.

Κι εμείς είμαστε τυχεροί, πιο τυχεροί από κάθε άλλο λαό, που εύλογα κι άξια, όπως όλοι λαοί, αγαπά τον τόπο του και την Ιστορία του. Γιατί ξέρετε ποιο είναι το καλύτερο αντίδοτο στην κάθε λογής βαρβαρότητα; Ο Ελληνισμός. Ως Ιστορία, ως πολιτισμός, ως Τρόπος... - ΠΗΓΗ

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter