Write on Πέμπτη, 21 Σεπτεμβρίου 2017 Κατηγορία ΙΣΤΟΡΙΑ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Α. Δημητριάδης - Συγγραφέας, Ιστορικός Ερευνητής

ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΘΩΜΑΣ ΚΡΥΟΥΣΗΣ
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Χριστίνα Κρυούση-σύζυγος. Τραϊανός και Ευσταθία-τέκνα.
Γεννημένος στο Λιπαρό Πέλλας στις 15/3/1952, από τον Τραϊανό και την Ευσταθία Κρυούση. Αποφοίτησε από το Δημοτικό Σχολείο Λιπαρού Πέλλας και έπειτα μετανάστευσε στην Γερμανία με τον πατέρα του. Επέστρεψε στην Πατρίδα για να υπηρετήσει την θητεία του το 1972. Υπηρέτησε στις Ειδικές Δυνάμεις ως Καταδρομέας στην Α’ ΜΚ.
Το 1974 συμμετείχε στην επιχείρηση με την αποστολή στην Κύπρο των Νοράτλας με την κωδική ονομασία “Νίκη”, τη νύχτα της 21/22 Ιουλίου 1974.

Έλαβε μέρος στη Μάχη της υπεράσπισης του Διεθνούς Αεροδρομίου της Λευκωσίας.
Η ηρωική μάχη που έδωσαν οι Ελληνικές Δυνάμεις στο χώρο του Αεροδρομίου, για να αποτρέψουν την κατάληψή του από τους Τούρκους και που ήταν από τις πλέον καθοριστικές μάχες στην Κύπρο τον Ιούλιο του ΄74. Ένα ολόκληρο ενισχυμένο Σύνταγμα Ειδικών Δυνάμεων του Τουρκικού στρατού, σχεδόν 2.000 άνδρες, με την «στήριξη» των Καναδών ανδρών του Ο.Η.Ε., αποδεκατίζεται μετά από σκληρές μάχες, από τους 3 μόλις Λόχους των Ελλήνων Λοκατζήδων. Αμέσως μετά, κατόπιν διαταγής του ΓΕΕΦ, παρεδόθη στον Ο.Η.Ε. Κατά τη δεύτερη φάση της εισβολής η Α’ ΜΚ, μετονομάσθηκε σε 35η ΜΚ και με έδρα το Σταυροβούνι είχε αποστολή την άμυνα-προστασία του αυτοκινητόδρομου Λευκωσίας-Λεμεσού.

Ο Θωμάς, όπως και οι συμπολεμιστές του, τον Δεκέμβριο του 1974 απολύθηκε.
Όμως αντιμετώπισε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα εξ αιτίας της συμμετοχής του στον Πόλεμο (κρίσεις επιληψίας) όταν επέστρεψε στο χωριό του. Ασχολήθηκε με αγροτικές αλλά και ως ελαιοχρωματιστής. Το 1977 παντρεύτηκε με την Χριστίνα και απέκτησαν δύο παιδιά τον Τραϊανό και την Ευσταθία.

Παρόλα τα όσα προβλήματα υγείας είχε και χωρίς καμία Κρατική βοήθεια, συνέχισε να εργάζεται σαν αγρότης ή σαν ελαιοχρωματιστής, για να ζήσει αξιοπρεπώς την οικογένειά του.
Τα όσα προβλήματα υγείας είχε στην διάρκεια όλων αυτών των ετών, το Κράτος τα αντιμετώπισε με παγερή αδιαφορία (όπως σχεδόν με όλους όσους βρέθηκαν στην Κύπρο το «μαύρο καλοκαίρι» του 1974). Δηλαδή ενώ είχε όλα τα απαραίτητα έγγραφα για την πολεμική του σύνταξη, αυτή κοβόταν από το Γενικό Λογιστήριο του κράτους με το αιτιολογικό ότι δεν νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο της Κύπρου κατά την πολεμική περίοδο (παρότι το 401 ΓΣΝΑ διέγνωσε αναπηρία 85%, λόγω Μετατραυματικής Εμπειρίας-Σύνδρομο Βιετνάμ).

Δηλαδή το ανάλγητο Ελληνικό Δημόσιο, θεωρώντας αναξιόπιστη την ίδια την Επιτροπή του, δηλαδή αυτής της Υγειονομικής Υπηρεσίας Στρατού, δεν του ενέκρινε την απόδοση μιάς πενιχρής σύνταξης. (Αντίθετα παίρνουν σύνταξη «ήρωες» της Εθνικής Αντίστασης που ήταν κατά την περίοδο της Κατοχής ...2 χρονών!!! )

Μετά κόπων και βασάνων το 2004 με την βοήθεια του επίσης πολυτραυματία συντρόφου του στην Α’ ΜΚ αείμνηστου Θανάση Ζαφειρίου, κατάφερε να αποκτήσει την Άδεια ενός περιπτέρου και μία προσωρινή σύνταξη του ΟΓΑ, 380 ευρώ η οποία όμως του διεκόπη μετά από λίγο διάστημα. Τον Αύγουστο του 2012 το τελειωτικό χτύπημα!
Διαγνώστηκε με καρκίνο στον πνεύμονα! Τέσσερα χρόνια νοσοκομεία, εγχείρηση αφαίρεσης πνεύμονα και χημειοθεραπείες.
O καταδρομέας Θωμάς Κρυούσης έφυγε από κοντά μας στις 29/3/2016.
Τέσσερις ημέρες μετά το θάνατο του, του εγκρίθηκε η σύνταξη των 380 ευρώ!!!

Η Σύζυγος όμως δεν μπόρεσε να πάρει την σύνταξη αυτή, ευρισκόμενη στην δίνη της γραφειοκρατίας. Ακόμη περιμένει την απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου που θα την εγκρίνει.
Όσο για το περίπτερο; Δεν μπορεί να το επι-ενοικιάσει και ο Δήμος την ειδοποίησε ότι θα το δώσει σε άλλον (!!!)
Σήμερα, παίρνει μόλις 60 ευρώ από τόν ΟΓΑ. Την συντηρούν τα παιδιά της τα οποία δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια έχουν επηρεαστεί στον ψυχισμό τους.
Κι όλα αυτά επειδή κάποτε εκεί στα 1974 ο άντρας της πολέμησε ως γνήσιος Έλληνας!

ΥΠΟΥΡΓΕ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ... ΤΑ ΗΞΕΡΕΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;
ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΣΕ ΗΡΩΕΣ ΣΑΝ ΑΥΤΗ....
ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΑ ΕΜΑΘΕΣ ΤΙ ΣΚΟΠΕΥΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ;

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Πέμπτη, 31 Αυγούστου 2017 Κατηγορία ΣΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ

Γράφει ο Κων/νος Αλεξ. Δημητριάδης - Συγγραφέας, ιστορικός ερευνητής

Το επΙσημο ιματΙδιο του αειμνήστου Ταξχου ε.α. Παν. Σταυρουλοπουλου με τα διακριτικά του βαθμού του το 1974, δηλαδή αυτά του Ανχη ΠΖ που μου το είχε δωρίσει το 2016 το καλοκαίρι, κοσμεί τον ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ - ΑΓ.ΠΑΥΛΟΥ στον Αγ.Δομέτιο Λευκωσιας, μετά την αποδοχή της προσφοράς μου (να το δωρίσω με την σειρά μου στο Σωματείο) από τον Πρόεδρο του, Κυπριανό Παπαδόπουλο.

21192512 1300896593371136 2626551055431552922 n

Ειναι μια εμπρακτη αποδειξη της ευγνωμοσυνης των Ελληνων του Αγ.Δομετιου στον Αγωνα και την Θυσια των ανδρων της ΕΛΔΥΚ, εκφρασθείσα στο προσωπο του Αρχηγου τους.
ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΩΝ 317 ΓΕΝΝΑΙΩΝ.

21192781 1300911023369693 2587439283941514968 n

Το ιματιδιο μου το ειχε δωρισει ο αειμνηστος κ.Ταξχος περυσι, περιπου τετοιες μερες, όταν ετοιμαζαμε να δώσουμε στην ΕΛΔΥΚ την στολή του για το Μουσείο της. Μου είχε πει δίνοντας μου το: "Να πάρε αυτό εσύ για να μην με ξεχασεις" (εννοώντας όταν πεθάνει - λες και υπηρχε περιπτωση τετοιος Αντρας να ξεχαστει ποτε! Ιδιως απο μενα! Που τον αγαπησα και τον τίμησα σαν πατέρα μου!)
ΤΩΡΑ ΠΛΕΟΝ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΤΗΚΕ ΟΤΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ ΠΟΤΕ KAI ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΔΥΚΑΡΙΟΙ ΤΟΥ 1974.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ.
ΑΘΑΝΑΤΟΙ.

Write on Δευτέρα, 28 Αυγούστου 2017 Κατηγορία ΣΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Αλεξ. Δημητριάδης - Συγγραφέας, ιστορικός ερευνητής

Πολλοί έχουν γράψει για την Μικρασιατική Καταστροφή...
Άλλοι έγραψαν καθαρά ιστορικά-τεχνοκρατικά, άλλοι με γλαφυρό τρόπό και άλλοι επηρεασμένοι από την ιδεοπολιτική τους τοποθέτηση.

ΚΑΠΟΙΟΙ... όπως οι Ελληνόφωνοι Κομμουνιστές παραδέχθηκαν ότι χάρηκαν (!!!) με την Ήττα του Ελληνικού Στρατού, διότι απεχθάνονταν την ιδέα της δημιουργίας μιάς Μεγάλης και Κραταιάς Ελλάδας - ίσως επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν η ταφόπλακα στα οράματά τους για ανεξάρτητη Μακεδονία (των Σλάβων) και Θράκη (των Τούρκων) ... Αλλά είπαμε: απλά "ελληνόφωνοι" !!!

ΚΑΠΟΙΟΙ... άλλοι "Ηρακλείς" του Στέμματος διαλαλούσαν ότι η Μικρασιατική Εκστρατεία ήταν μια αποτυχία που κινδύνευε να βουλιάξει και την "παλαιά" λεγόμενη Ελλάδα, καθυβρίζοντας τον Μεταξά που δεν είχε δεχθεί να αναλάβει την Αρχιστρατηγία ως "νάνο Στρατηγό" και αναρτώντας άρθρα όπως το "Οίκαδε" και τους "Πομερανους", που βέβαια εκείνη την στιγμή έμοιαζαν ως πισώπλατη μαχαιριά στο ηθικό του καταπονημένου Ελληνικού Στρατεύματος...

ΚΑΠΟΙΟΙ... άλλοι που είχαν ξεκινήσει αυτήν την εκστρατεία στην Μικρά Ασία, αντί με το τέλος του Α' ΠΠ να πιέσουν για την εξασφάλιση της Κωνσταντινούπολης, των Στενών, της Βορ.Ηπείρου και του Πόντου, και αφού καθυπόταξαν τα οράματά τους στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των Άγγλων για έλεγχο της σιδηροδρομικής γραμμής Σμύρνης-Ιρακ-Ιραν, σφυρούσαν αδιάφορα μπροστά στην λαίλαπα που ερχόταν...και που σίγουρα θα κατέστρεφε τα πάντα!

Όμως η Μικρασιατική Εκστρατεία που κατέληξε στην Καταστροφή της Σμύρνης από τους Τούρκους του οραματιστή Μουσταφά Κεμάλ, που με δικτατορικό τρόπο κυβερνούσε ένα υποτυπώδες κράτος "υπό προθεσμίαν", αποτελούμενο από έναν αγράμματο και παντελώς απολίτιστο λαό, δεν ήταν μια "χαμένη υπόθεση" όπως κάποιοι θέλουν να την παρουσιάζουν.

Με όλα τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν εξ αιτίας της ανόητης Προέλασης του Σαγγαρίου και την αναδίπλωση μετά την Μάχη προ του Πολατλή (46 χλμ απο την Αγκυρα), η Μικρά Ασία μπορούσε να κρατηθεί. Να κρατηθεί και το Αιγαίο να συνέχιζε να είναι "Ελληνική λίμνη". Πως;
- Με το να οχυρωνόμασταν στα όρια της Συνθήκης των Σεβρών, που μετά την πολιτική Μεταβολή στην Ελλάδα τον Νοέμβριο του 1920 άρχισε να αποδυναμώνεται μέχρι που "ξέφτισε" τελείως. 'Επρεπε ως Έθνος να επιμείνουμε στην εφαρμογή της Συνθήκης, που δημιουργούσε την Μεγάλη Ελλάδα. Και να την υπερασπιστούμε.

Μπορούσε κάλλιστα το καθεστώς αντί να διατάξει προέλαση προς Σαγγάριο, να επικεντρώσει την προσοχή του, με δεδομένη την αρνητική στάση των Συμμάχων που πλέον είχαν για "σύμμαχο" τον μέχρι πριν εχθρό τους στον "Μεγάλο Πόλεμο" τον Βασιλέα Κωνσταντίνο Α', στην οχύρωση των ορίων της Συνθήκης και την εθελοντική κατάταξη στον Ελληνικό Στρατό των Μικρασιατών να την καταστήσει υποχρεωτική, ώστε οι ίδιοι οι Μικρασιατες σε μεγάλο βαθμό να είναι αυτοί που θα φρουρούσαν τον τόπο τους.
Ο ίδιος ο Μεταξάς, Επιτελική φυσιογνωμία των Βαλκανικών Πολέμων, στο ημερολόγιο του αναφερόμενος στην συνάντηση που είχε με τον Γούναρη και τον Στράτο (ημερολ. σελ.91), τονίζει στους συνομιλητές του ότι με μερικές Μεραρχίες θα μπορούσαν να κρατήσουν αυτήν την γραμμή.
Εκείνοι δεν πείσθηκαν και προτίμησαν παρά τις προεκλογικές τους υποσχέσεις προς τον Ελληνικό Λαό για τερματισμό του Πολέμου, να προελάσουν προς την "Κόκκινη Μηλιά"!

Ο ίδιος ο Βασιλιάς απαντώντας στον Αρχιεπίσκοπο Σμύρνης Χρυσόστομο, έδειξε την αντίθεσή του σε αυτήν την Εκστρατεία. Ο Αρχιστράτηγος Παπούλας, τίμιος και πιστός Στρατιώτης, προτίμησε αντί την ρήξη με την Πολιτική Ηγεσία, να φανεί νομιμόφρων.
Και ο Στρατός ξεκίνησε για την "κόκκινη μηλιά" πέφτοντας στην παγίδα του Κεμάλ.
Επιμηκύνοντας τις γραμμές ανεφοδιασμού σε έδαφος που δεν υπήρχε καν ελληνικό ρουθούνι, επέτρεψε τα σαμποτάζ, τον κακό εφοδιασμό της πρώτης γραμμής που οδήγησε στα γνωστά αποτελέσματα.

Επίσης ήταν ολοφάνερο ότι πλέον ο Τούρκος είχε επιλογές. Ας υποθέσουμε ότι καταλαμβάναμε την Άγκυρα, ο Κεμάλ είχε κάθε πολυτέλεια να μεταφέρει την πρωτεύουσα του στην Σεβάστεια (Σιβάς). Τι θα κάναμε τότε; Νέα εκστρατεία κατά της Σεβάστειας; Με τι Στρατό; Με ποιά Διοικητική μέριμνα; Με ποιούς συμμάχους; Ήδη οι Ιταλοί και οι Γάλλοι τελείως ξεδιάντροπα, είχαν ταχθεί με τον Κεμάλ, ξεχνώντας τους ποταμούς αίματος που έχυσε η Ελλάς "δι' υπόθεσίν των". Την ίδια στιγμή οι Αμερικάνοι είχαν αποχωρήσει από το Ευρωπαϊκό σκηνικό, οι δε Μπολσεβίκοι δεν ξέχασαν ποτέ την Εκστρατεία στην Ουκρανία κατά της Επανάστασής τους, όπου συμμετείχε και Ελληνικό Σώμα Στρατού. Έτσι έμεναν οι Άγγλοι να ψελλίζουν μερικά παρηγορητικά λόγια ...αλλά μέχρι εκεί! Τίποτα ουσιώδες. Καμμιά ουσιαστική παρέμβαση - καμμιά βοήθεια...
Και ταυτόχρονα η Εκστρατεία στον Σαγγάριο, έδωσε στους Τούρκους την αίσθηση ότι ο αγώνας τους πλέον είναι απελευθερωτικός. Γιατί μάχονταν πλέον σε εδάφη αμιγώς μουσουλμανικά, δηλαδή κατά τον Κεμάλ ...τουρκικά!

Και ενώ πρώτα αποδέχονταν για την Σμύρνη, το Αϊδίνι, το Αϊβαλί, την Πέργαμο, την Προύσσα, την Φιλαδέλφεια ότι έτσι ήθελε το "κισμέτ", να γυρίσουν δηλαδή οι "γκιαούρηδες" στα μέρη τους, ξαφνικά αναθάρρησαν ότι "μπορούν να πάρουν την Γκιαούρ Ιζμίρ από τα χέρια των γκιαούρηδων"!
Και τότε δόθηκε το σύνθημα "Ντογρού Γκιαούρ Ισμίρ 'τα" (Ευθεία στην "Απιστη Σμύρνη" ή Κατά της Σμύρνης των απίστων)!
Ούτε ο ίδιος ο Κεμάλ δεν το πίστευε ότι ο Ελληνικός Στρατός διαβρώθηκε τόσο πολύ εσωτερικά από την πολιτικοποίηση, το βόλεμα, την προσμονή της επιστροφής των οπλιτών - που κάποιοι από αυτούς πολεμούσαν ήδη 10 χρόνια - στην πόλη και το χωριό τους. Το "νόστιμο ήμαρ"...

Και η Στρατιά Μικράς Ασίας με λίγες εξαιρέσεις ...κατέρρευσε. Με έναν εμμονικό Αρχιστράτηγο που ακόμα δεν είχε εξοικειωθεί με το Στράτευμα που διοικούσε (!!!) και ανώτατους Αξιωματικούς που αποδείχθηκαν τελείως ανίκανοι στο πεδίο της μάχης. Ηταν φυσικό επακόλουθο...
Όμως η ανακατάληψη των εδαφών που η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε χάσει, δεν ήταν αρκετή για τον Κεμάλ. Αυτός ο διορατικός μέθυσος, που έγινε ίνδαλμα των απανταχού Τούρκων, ήξερε ότι αν ο Έλληνας δεν ξεριζωθεί από τα εδάφη του, ακόμα και υπόδουλος όπως πολλούς αιώνες πριν, πάλι θα κινδύνευε μια μέρα να σηκώσει κεφάλι...
Και αποφάσισε. Γενοκτονία.

Και γενοκτονία, το προσφιλές σπορ των Τούρκων έλαβε χώρα εκεί στα τέλη του Αυγούστου του '22 στα παράλια της Μικράς Ασίας.
Μιάς γενοκτονίας με τέτοια έκταση και σαδισμό, που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από αυτήν που γεύτηκαν οι Αρμένιοι πριν από επτά χρόνια...
Είναι σαφές ότι πολλοί προσπαθούν να προβλέψουν τι θα γινόταν "αν"!
​Αλλά με "αν" δεν γράφεται η Ιστορία. Η Ιστορία είναι η καταγραφή της πραγματικότητας.
Αν μετά την Καταστροφή χτυπούσε η Στρατιά του Εβρου....
Αν πριν την Καταστροφή είχε οργανωθεί η Μικρασιατική Αμυνα....
Αν ο Πρίγκηπας Ανδρέας δεν έκανε του κεφαλιού του κατά την επίθεση στην Άγκυρα...
Αν δεν είχε αφεθεί αφύλακτο το πέρασμα στο "Τσάϊ-Νταγ" που έφερε τους Τούρκους στα νώτα μας!
Αν αν αν αν αν .... πολλά τα αν...

Ξέρουμε το "κύκνειο άσμα", το πέσιμο της αυλαίας της καταστροφής...
Η Δίκη των Εξ...
Μια καθαρά πολιτική Δίκη... μιά Δίκη σκοπιμότητας... με πολιτικές προεκτάσεις... με αστήρικτο Κατηγορητήριο και ατεκμηρίωτη απόφαση κόλαφο για τον Νομικό κόσμο της χώρας!
Μια Δίκη που επέβαλε ο "κυρίαρχος λαός", εναντίον αυτών που ο ίδιος πριν δύο χρόνια είχε εκλέξει!
Και σαν επιμύθιο σε όλα αυτά... η Νύμφη του Ερμαίου... στα χέρια των Τούρκων... και τα κόκκαλα των αδίκως κατακρεουργηθέντων Ελλήνων της Ιωνίας, θαμμένα κάτω από τα νεόκτιστα μετά την Καταστροφή, παραλιακά Ξενοδοχεία της Izmir.

Η ιστορία της Μικρασιατικής Καταστροφής μοιάζει πολύ με την Εισβολή στην Κύπρο το 1974.
Ανικανότητα, μικρότητες, διχασμός, ανυπαρξία μελέτης και προγραμματισμού και βέβαια ΠΡΟΔΟΣΙΑ...
Η Ιστορία κατα την γνώμη μου ΔΙΔΑΣΚΕΙ...
Διδάσκει ότι κανείς δεν διδάσκεται από αυτήν...
Και η επανάληψη των ιδίων λαθών με τους ίδιους πρωταγωνιστές ΣΙΓΟΥΡΑ θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα.
ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΟΥ ΜΕΝΕΤΟΙ ΛΟΙΠΟΝ...
Σκεφθείτε το. Αλλωστε ο τίτλος του άρθρου είναι "σκόρπιες σκέψεις"... - ΠΗΓΗ

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Πέμπτη, 24 Αυγούστου 2017 Κατηγορία ΣΤΡΑΤΟΣ ΞΗΡΑΣ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Αλεξ. Δημητριάδης
​Αγ. Δομέτιος Λευκωσίας 24/8/2017

Κάθομαι εκστασιασμένος και ακούω αυτόν τον καλογυμνασμένο αξιωματικό με τα διακριτικά του Συνταγματάρχη, του Αλεξιπτωτιστή, του Βατραχανθρώπου, του Αλπινιστή, του Χιονοδρόμου, του απόφοιτου στην Α.Σ.Π. και του Ελδυκάριου. Του πρώτου ΕΛΔΥΚαριου του σήμερα.

Με σταθερή φωνή που εμπνέει εμπιστοσύνη ομιλεί στους Αξιωματικούς, Υπαξιωματικούς και Οπλίτες του 1ου Μηχανοκίνητου Ταγματος Πεζικού που εδρεύει στο Στρατόπεδο που φέρει το όνομα του ΗΡΩΑ του 1974 Αντιστράτηγου (Λοχαγού ΠΖ τότε) Βασίλειου Σταμπουλή, κατά την τελετή ανάληψης καθηκόντων από τον νέο Διοικητή Τάγματος:
"Εύχομαι στον νέο Διοικητή του Τάγματος όταν έλθει η ώρα να παραδώσει την Μονάδα, να την παραδώσει με όλους τους στρατιώτες του ζωντανούς και τουλάχιστον στα εδαφικά όρια που την παραλαμβάνει. Και λέω τουλάχιστον και προχωρώ ακόμα παρακάτω, λέγοντας αν είναι τυχερός να την παραδώσει με ΗΡΩΕΣ ζωντανούς, διότι αρκετούς ΗΡΩΕΣ νεκρούς είχαμε και το έδαφος της Κύπρου ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΜΕΝΟ, με την βοήθεια του Θεού. Διότι να θυμάστε ότι έχουμε αφήσει "ανοιχτούς λογαριασμούς" με τους απέναντι. Λογαριασμούς από το 1974 που το ματωμένο χώμα της Κύπρου μας τους υπενθυμίζει. Του εύχομαι λοιπόν καλή επιτυχία στο έργο του."

Σε μιά περίοδο που όλοι σκύβουν το κεφάλι, που όλοι σκέφτονται συμβίωση με τον βιαστή της μητέρας τους, που όλοι ονειρεύονται μια ζωή στα γονικά τους αλλά υπό Τουρκική Διοίκηση, μια περίοδο όπου κάθε 5 χρόνια θα έχουν Τούρκο Πρόεδρο Δημοκρατίας με ότι αυτό συνεπάγεται, έρχεται ένας "καλαμαράς" Αξιωματικός, με στητό κορμί και καθαρό λόγο να μας κάνει όλους να ανασηκώσουμε το κεφάλι, να νιώσουμε την συγκίνηση να περνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα από μέσα μας και να μας υπενθυμίζει ποιών απόγονοι είμαστε.
Οχι δεν θα μείνει μόνιμα στην Κύπρο αυτός ο "καλαμαράς" Αξιωματικός. Του χρόνου θα προαχθεί σε Ταξίαρχο και θα παραδώσει την σκυτάλη σε έναν νέο Διοικητή Συνταγματάρχη που εύχομαι να συνεχίσει το έργο του.

Όμως στο σήμερα, στο ζοφερό σήμερα που ακούγονται όλο και περισσότερο οι φωνές των Κομμάτων και των σιχαμερών οπαδών τους (ίσως με μια μόνο εξαίρεση), οπαδών γνήσιων απόγονων του Δημητρίου Νενέκου, η φωνή του ξυπνά από τον λήθαργο την κουρασμένη και αποκαμωμένη Στρατιά των Πατριωτών, που ξέρουν ότι δεν υπάρχει άλλη λύση στο Κυπριακό πρόβλημα, παρά μόνον η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ.

Η ΕΛ.ΔΥ.Κ. φέρει βαρέως την προδοσία που οδήγησε στην Στρατιωτική Ήττα του 1974. Φέρει βαρέως την απώλεια του Στρατοπέδου της, αν και η ΕΠΙΚΗ ΜΑΧΗ που έδωσε επί 60 ώρες, η τόσο άνιση, πολεμώντας ένας εναντίον εικοσιδύο πάνοπλων Τούρκων, δεν αφήνει περιθώρια για ντροπή παρά μόνο για θαυμασμό και τιμή.

Η ΕΛ.ΔΥ.Κ. όσο σε αυτήν υπηρετούν Αξιωματικοί όπως ο αείμνηστος Δήμου, ο Κουρής, ο Θεοδώρου και κατ' εμέ πολύ περισσότερο ο Συνταγματάρχης ΠΖ Προκόπιος Μαυραγάνης, θα είναι βασικός αποτρεπτικός παράγοντας οιασδήποτε σκέψης των Τούρκων, για προέλαση προς τον Νότο. Πολλώ δε μάλλον, όταν είμαι σε θέση να γνωρίζω, ότι οι Τούρκοι αντίθετα φοβούνται μια αστραπιαία προέλαση της ΕΛΔΥΚ στον Βορρά, με σκοπό την απελευθέρωση των κατεχόμενων από αυτούς και ειδικά από την Εισβολή του 1974, εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η ΕΛ.ΔΥ.Κ. κουβαλάει μια Ιστορία πάνω της... Μια ιστορία που ξεκινάει το διήμερο 20/21-7-74 όταν υστερούσα σε δυνάμεις 1:4.5 επιτέθηκε στο Κιόνελι χωρίς την βοήθεια κανενός, γνωρίζοντας το αδύνατον του εγχειρήματος της. Και όμως το προσπάθησε. Με νύχια και με δόντια. Και αυτή η ιστορία σφραγίστηκε στο τριήμερο αγώνα 14-16/8/74 στην υπεράσπιση του Στρατοπέδου της. Ενός αγώνα που διδάσκεται από την Βρετανική Στρατιωτική Ακαδημία ως η πιό άνιση Μάχη των Νεώτερων χρόνων, που συνετέλεσε στο έπακρον για να διατηρηθεί τότε η Λευκωσία ελέυθερη, μέσα σχεδόν στα εδαφικά όρια που είχε προ της Εισβολής.
Πολλοί οι νεκροί και αγνοούμενοι ΗΡΩΕΣ της. Μέγιστη η Τιμή που τους αρμόζει.
Και αυτή η Τιμή παίρνει σάρκα και οστά από αυτά τα λόγια του Διοικητή της Μονάδος: Αγαπητέ μου, θεώρησα καθήκον και τιμή της μονάδος, να τοποθετήσω την στολή του κ.Ταξχου (σ.σ. εννοεί την στολή του αείμηστου τελευταίου Στρατοπεδάρχη της ΕΛΔΥΚ του παλαιού σκλαβωμένου Στρατόπεδου της, Αντισυνταγματάρχη ΠΖ το 1974 Παναγιώτη Σταυρουλόπουλο) στην αίθουσα των Σημαιών του Νέου Διοικητηρίου όπου υπάρχουν και τα πορτραίτα όλων των διατελεσάντων Διοικητών της Μονάδος. Θα ήταν αδιανόητο για μένα σε αυτήν την αίθουσα να υπάρχει το προτραίτο μου και να μην υπάρχει η αιτία της ΔΟΞΑΣ της ΕΛΔΥΚ. Η Στολή του Στρατηγού" (σ.σ. τον αποκαλούσε Στρατηγό αν και Ταξίαρχος στον βαθμό εις ένδειξη τιμής και σεβασμού).

Σωστά καταλάβατε. Είναι τα λόγια του Διοικητού Μαυραγάνη προς εμένα όταν μου επιδείκνυε την βιτρίνα με την στολή του αείμνηστου κ.Ταξχου να κοσμεί την αίθουσα των Σημαιών απέναντι από την πόρτα του γραφείο του στο Διοικητήριο στην Μαλούντα.

Πράξεις συνειδητοποιημένων, ικανών και πατριωτών Αξιωματικών που Διοικούν Ελληνική Στρατιωτική Μονάδα. Εγγύηση προς όλον τον Κυπριακό Ελληνισμό, ότι αν κληθούν "όταν η περίστασις συγχωρήσει", θα κάνουν και αυτοί το καθήκον τους όπως και οι συνάδελφοι τους ΕΛΔΥΚάριοι του 1974. Δίχως δισταγμό, δίχως δεύτερη σκέψη. Και θα φέρουν την πολυπόθητη λύση: την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ. - ΠΗΓΗ

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Δευτέρα, 03 Ιουλίου 2017 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ

Γράφει ο Κώστας Δημητριάδης - Ιστορικός ερευνητής
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην ιστορική κυπριακή εφημερίδα "ΜΑΧΗ" που ίδρυσε ο Νίκος Σαμψών.

Το έχω πει εκατοντάδες φορές. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο πιά. Τίποτα...
Έχουμε μπερδέψει την σοβαρότητα, την ευγένεια, την πολιτική ορθότητα, τον καθωσπρεπεισμό, με τον ραγιαδισμό...
Αλλά τι εστί Ραγιαδισμός;

Η λέξη ραγιάς είναι αραβική (r-a-ya) και ακολούθως χρησιμοποιήθηκε από τους Τούρκους.
Το να έχει κάποιος ραγιαδίστικη νοοτροπία, αποδέχεται την μοίρα του ραγιά και τη δουλεία.
Με λίγα λόγια ο Ραγιαδισμός ως όρος είναι συνώνυμος της υποτέλειας  και της δουλοπρέπειας  ή δουλοφροσύνης.
Και μιάς και φτάσαμε στο σημείο να ξέρουμε τι σημαίνει "Ραγιαδισμός" ως όρος, καλό θα ήταν ανατρέχοντας στην σημερινή πραγματικότητα, να δούμε πως εκφράζεται αυτός σήμερα.

Ο ραγιαδισμός λοιπόν σήμερα δεν επιβάλλεται με την ωμή βία όπως παλαιά.
Σήμερα ο ραγιαδισμός είναι αποτέλεσμα ψυχολογικών αιτιών, ψυχολογικής βίας αν θέλετε (και το αίσθημα της απώλειας της ευμάρειας, του ευδαιμονισμού και της καλοζωΐας, είναι ένα είδος ψυχολογικής βίας) και ο ραγιάς, έχει αποφασίσει μόνος του κάτω από αυτήν την πίεση, ότι θα είναι ραγιάς.

Ο ραγιάς σήμερα, είναι αυτός που ντρέπεται που είναι Έλληνας. Πολλώ δε μάλλον που προσπαθεί να αποποιηθεί το γεγονός ότι είναι Έλληνας.
Είναι αυτός, που είδε τα γυαλιστερά στολίδια της Δύσης και πείστηκε ότι αυτά είναι ανώτερα της παράδοσης και του πολιτισμού μας.
Είναι αυτός, που αν βρισκόταν στο εξωτερικό, θα προτιμούσε λόγω ντροπής να μην αναφέρει ότι είναι Έλληνας.
Είναι αυτός, που αν αναγκαστεί να πει ότι είναι Έλληνας,.... θα προσπαθήσει να συμπληρώσει με λόγια και με πράξεις, ότι δεν είναι "σαν τους άλλους" Έλληνες.

Αυτός, θα προσπαθήσει να κρύψει την ταυτότητά του, και προσπαθεί να πείσει, ότι είναι "δυτικός" ή κάτι άλλο και μόνο εξ αίματος Έλληνας, γιατί «έτσι το ‘φερε η κατάρα»!
Και τέλος, ο ραγιάς αν δεν πιστεύει, θα ντραπεί να παρουσιάσει και να αποκαλύψει την σοφία των προγόνων μας, και θα υποκριθεί ότι οι "δυτικές" ιδέες που του παρουσιάζονται κάθε τόσο, είναι αυτούσιες και αυτόχθονες των "δυτικών".  Είναι αυτός που με πάθος θα παπαγαλίσει ρητά και γραπτά "δυτικών" αλλά δεν θα τολμούσε ποτέ να αναφέρει κάποια σοφά λόγια από το πρωτότυπο των προγόνων του...των πρώτων διδαξάντων.

Ο σημερινός ραγιαδισμός, είναι συνήθως ανάλογος με τον προσωπικό πλούτο που διαθέτει κανείς.
Και είναι και συνήθως ανάλογος με την θέση στην κοινωνία που έχει κανείς.
Όσο πιο πολλά λεφτά και οικονομική ευκολία έχει κανείς, ή όσο πιο ψηλά βρίσκεται στην κοινωνία, τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες, να έχει γαλουχηθεί ως ραγιάς.
Και αυτό γιατί πολύ απλά, οι πηγές του ραγιαδιστικού επηρεασμού, συγκεντρώνονται πολύ περισσότερο σε αυτούς τους χώρους.

Η δυτική "παιδεία" ειδικά και πολύ σημαντικά στα αρχικά στάδια, είναι διαθέσιμη κυρίως σε αυτούς που έχουν χρήματα.
Ο ραγιάς λοιπόν, δεν γεννιέται, ο ραγιάς γίνεται.
Η "ραγιαδοποίηση" αρχίζει από το σπίτι.
Οι πράξεις και τα λεγόμενα των γονιών, των φίλων και των συγγενών, γεννούν ένα αίσθημα ντροπής και αποφυγής προς οτιδήποτε Ελληνικό.

Ο ραγιάς, μαθαίνει από μικρός, ότι ο Έλληνας σήμερα "βρωμάει". Και γι αυτό, αποφασίζει πολύ μικρός, ότι το Ελληνικό στοιχείο που έχει μέσα του, είναι κάτι που πρέπει να εξοντώσει, κάτι που αν δεν μπορεί να το εξοντώσει, τότε πρέπει να κρύψει, να το θάψει. Και η μετατροπή του Έλληνα σε ραγιά συνεχίζεται με τις διάφορες συναναστροφές, και "παιδεία". Αυτοί που είναι ήδη ραγιάδες, του διδάσκουν πράγματα, αποκρύπτοντας κάθε τι το ουσιαστικό που είναι Ελληνικό.
Στην επαγγελματική τους ζωή, θα σπεύσουν να ασπασθούν τα "δυτικά ιδεώδη". Θα βάλουν την "εργασία" πάνω από όλες τις άλλες εκφράσεις της ζωής. Και θα χρησιμοποιήσουν όλες τις "τεχνικές", για να εφαρμόσουν αυτά τα ιδεώδη, χάνοντας την ουσία και σκοπό της ζωής.

Μόλις ο ραγιαδισμός αποκρυσταλλωθεί, τότε ο ραγιάς προχωρά να ζήσει την ζωή του.

Σε κάθε περίπτωση που καλείται να "βοηθήσει" την Πατρίδα του, γι αυτόν ο στόχος είναι να γίνουν όλοι σαν και αυτόν. Να γίνουν όλοι οι Έλληνες ραγιάδες. Να ξεχάσουν ότι είναι Έλληνες, γιατί πολύ απλά το να είσαι Έλληνας, είναι ντροπή και δεν βοηθά σε τίποτα. Και για να υλοποιήσει όλα αυτά, θα συνεργαστεί με τους δυτικούς. Με πλήρη υποτέλεια, που έχει ως καύσιμο το βαθύ του αίσθημα κατωτερότητας, θα ακολουθήσει πιστά τις εντολές και συμβουλές αυτών που τόσο τον εμπνέουν.  

Βεβαίως, οι μέθοδοι και οι σκοποί του είναι τραγικοί. Και είναι τραγικοί γιατί ο "δυτικός", τον βλέπει ως ραγιά. Βλέπει την ντροπή του και βλέπει την συμβιβασμένη προσωπικότητα. Και γι αυτό, ο "δυτικός" θα τον εκμεταλλευτεί. Και δεν θα βοηθήσει, γιατί ο σκοπός του "δυτικού" δεν είναι να βοηθήσει. Είναι να εξαπλώσει τον έλεγχο του σε όποιον μπορεί και πόσο μάλλον σε αυτόν που εκλιπαρεί για αυτόν...
Κάποια στιγμή, ο σημερινός ραγιάς, θα εξελίξει την εθελοτυφλία του, σε πραγματική τύφλωση.
Θα του είναι πλέον αδύνατον, να δει ότι αυτός που τόσο θαυμάζει, όχι μόνο δεν θέλει να τον βοηθήσει, αλλά θέλει να τον κάνει υποχείριό του.
Και τότε, μόλις δηλαδή επέλθει η ολοκληρωτική του τύφλωση, ο ραγιάς θα προχωρήσει στο επόμενο στάδιο.
Στο στάδιο της προδοσίας.

Πεπεισμένος όπως είναι για τις "αγαθές προθέσεις" του αντικειμένου του θαυμασμού του, θα συνεχίσει την ψυχολογική κατρακύλα, και όταν έρθει η κατάλληλη ώρα, θα γίνει και δωσίλογος. Θα ξεπουλήσει όλες τις αξίες του, υλικές, πνευματικές και ψυχικές, για να λάβει την  "βοήθεια" αυτού που θαυμάζει. Αν είναι μέρος του κράτους, τότε θα κάνει το ίδιο και με την ίδια την Πατρίδα μας. Στην λίστα των προτεραιοτήτων τους, οι επί μέρους ιδεολογίες που μπορεί να έχουν, δεν φτάνουν ούτε καν κοντά στην βαθειά ντροπή που έχουν για την Ελληνικότητά τους, και τον απόλυτο θαυμασμό για τους άλλους.
Οι περισσότεροι πολιτικοί μας σήμερα, είναι τέτοιοι ραγιάδες. Ντρέπονται που είναι Έλληνες κι ας μην το λένε φωναχτά. Το νιώθουν μέσα τους. Και το αποτέλεσμα είναι στο τέλος η προδοσία. Γι αυτούς βέβαια, δεν είναι προδοσία. Είναι "Καθήκον".

Άσχετα αν εξολοθρεύουν τον Λαό υποδουλώνουν το υπόλοιπο μέρος που θα επιβιώσει. Άσχετα αν ξεπουλάνε τα πάντα. Και άσχετα αν αυτό που κάνουν είναι προφανώς ανήθικο. Για αυτούς, είναι σωτηρία. Είναι "επιτέλους", η πολυπόθητη τους απαγκίστρωση από την σιχαμερή γι αυτούς "Ελληνικότητα".
Αντίθετα, ο Λαός βρίσκεται σε απόγνωση.
Δεν μπορεί να διανοηθεί ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.
Δεν μπορεί να καταλάβει τι "σπρώχνει" τους δωσίλογους.
Δεν μπορούν να καταλάβουν τι τους κάνει να ξεπουλούν τα πάντα σε εξευτελιστικές τιμές.
Γιατί ο Λαός δεν είναι ραγιάς. Το μεγαλύτερο μέρος του Λαού είναι απελπισμένο, είναι σε κατάσταση σόκ. Και δεν μπορεί να σκεφθεί καθαρά. Ένα μικρότερο μέρος αυτού του Λαού είναι πεπεισμένο ότι οι πολιτικοί μας είναι ραγιάδες. 

Αλλά τι να κάνουμε εμείς για να μην γίνουμε ραγιάδες;
Είναι προφανές.
Πρέπει κάθε στιγμή, να αντιστρέφουμε τους λόγους που δημιουργούν τον ραγιά.
Πρέπει να είμαστε ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ και ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ που είμαστε Έλληνες!
Να χαιρόμαστε που είμαστε Έλληνες!
Πρέπει να βάλουμε σε κατώτερο επίπεδο στις προτεραιότητές μας τις ιδεολογίες, τις πολιτικές ή κομματικές μας πεποιθήσεις.
Πρωταρχική Ιδεολογία είναι ΜΙΑ: Η ΠΑΤΡΙΔΑ

Πρέπει να μάθουμε και να διδάσκουμε στα παιδιά μας και τους συμπολίτες μας, ότι καλό έχει να μας προσφέρει η πολιτιστική και πνευματική παράδοσή μας, συνεχώς και με πάθος. Να διδάσκουμε την Ιστορία αυτού του Έθνους που άντεξε σε βάρβαρους κατακτητές, σε βαρβάρους λαούς που ήλθαν να μας εξανδραποδίσουν.
Πρέπει να ξυπνήσουμε την ταυτότητά μας, όχι απλά ως αυτοσκοπό. Αλλά να καταλάβουμε ότι όχι μόνο δεν είμαστε ανάξιοι, αλλά είμαστε εν δυνάμει ένα δυνατό φως για τον υπόλοιπο κόσμο.
Να γίνουμε δηλαδή παράδειγμα στον κόσμο, πολύ περισσότερο από ότι παίρνουμε εμείς ως παράδειγμα τους άλλους.
Γιατί χωρίς να στεκόμαστε στα πόδια μας με την αξιοπρέπεια που μας πρέπει, δεν μπορούμε να ωφεληθούμε ούτε και από ότι καλό θα μπορούσε να μας προσφέρει ο άλλος.
Αν εμείς δεν έχουμε ψυχή, τότε καμιά άλλη ψυχή δεν θα μας βοηθήσει.
Και αν εμείς δεν στηρίζουμε την Πατρίδα, τότε δεν μας αρμόζει και καμιά άλλη "πατρίδα".

Θα μου πει κάποιος ότι καλά όλα αυτά που μας λές αλλά θεωρητικά…Πολύ φρου φρου…
Πως θα γίνουν όλα αυτά όταν ο τρόπος έκφρασης των νέο-Ελλήνων, δηλαδή των Κρητικών, Ροδίων, Κυπρίων, Πειραιωτών, Κοζανιτών, Θεσσαλονικέων, Συριανών, Καλαματιανών, κλπ είναι τα Κόμματα, όπου εκεί είναι φυτώριο ραγιαδισμού….
Που όλο αυτό το Μεταπολιτευτικό Πολιτικό Σύστημα προωθεί μόνο όσους έχουν τέτοιες συμπεριφορές;
«Σωφροσύνη» την ονομάζουν αγνοώντας το ρηθέν υπό του Θουκυδίδου «…
το δε σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα…» δηλαδή η σωφροσύνη είναι η δικαιολογία του ΔΕΙΛΟΥ!

Και βέβαια ο Ραγιαδισμός εμφανίζεται σε πολλές εκφάνσεις:
* κάποιος απόστρατος αξιωματικός, συναντιέται και χαιρετάει στρατιωτικά έναν επίσης απόστρατο εχθρό του και ακολούθως τα πίνει μαζί του, σε ένα πνεύμα στρατιωτικής αλληλεγγύης και ιπποσύνης, καθήν στιγμήν ακόμα είναι νωπό το αίμα των ανάνδρως εκτελεσθέντων αδήλωτων αιχμαλώτων, η κραυγές τους από τα κολαστήρια των Αδάνων και του Μπολού αργότερα. Αν αυτός δεν είναι ραγιαδισμός, δεν είναι δουλοπρέπεια, δεν είναι εξευτελισμός της ιδιότητας που φέρεις μέχρι τον θάνατό σου, τότε τι είναι ;;;

* ενώ ακόμα υπάρχουν μανάδες, αδελφοί και αδελφές, παιδιά και εγγόνια, που κλαίνε προσμένοντας να εμφανισθεί ο αγνοούμενος για 43 χρόνια λεβέντης τους, υπάρχουν κάποιοι που αγκαλιάζονται σήμερα με τον βασανιστή και δολοφόνο του. Όχι δεν είναι η λήθη που πάει να σβήσει την προσμονή. Είναι ο ραγιαδισμός που λέει «δεν έχεις να χωρίσεις τίποτα με τον πρώην εχθρό σου». Κι όμως έχεις. Σε χωρίζει ένας ποταμός αίμα, αίμα που δεν ξεραίνεται γιατί παραμένει νωπό μέσα στο ποτάμι… Πώς να συγχωρήσεις όταν δεν έχεις ακούσει μια «συγγνώμη», ή έναν παρηγορητικό λόγο. Αν συγχωρήσεις χωρίς αυτά είσαι ο ορισμός του «ραγιά»!

* πας στο κατεχόμενο χωριό σου. Θες να δεις το σπίτι που γεννήθηκες και μεγάλωσες, στο οποίο σήμερα κατοικούν χωρίς την θέλησή σου άλλοι… Άλλοι που δεν τους γνώρισες ποτέ. Και σε υποδέχονται ευχάριστα. Προθυμοποιούνται να σου φτιάξουν και καφέ. Και εσύ νιώθεις ευτυχισμένος… Λες από μέσα σου: «τι καλοί άνθρωποι». Μωρόπιστε ραγιά. Γιατί να μην είναι καλός μαζί σου; Δεν τον ικανοποιεί θαρρείς που σου έδωσε εκείνος την άδεια να κάτσεις στο καθιστικό ΣΟΥ, να περπατήσεις στην αυλή ΣΟΥ…;;; Και αποχωρείς πλημμυρισμένος από δουλοπρέπεια, λέγοντας «τι έχουμε να χωρίσουμε με αυτά τα πλάσματα;»
Θα σου πω εγώ. ‘Εχεις να χωρίσεις την συμπεριφορά τους αν τους έλεγες την ώρα που έπινες τον καφέ, ότι το σπίτι είναι δικό σου και το διεκδικείς να το πάρεις πίσω. Εκεί να δεις κατανόηση… Που θα βγουν τα μαχαίρια από τα θηκάρια να σε σφάξουν που τόλμησες και να το σκεφθείς αυτό. Οπότε προς τι ο ραγιαδισμός;;;;

Είναι πλέον πασιφανές ότι όλο το Πολιτικό Σύστημα που στηρίζεται πάνω στα Κόμματα στην Κύπρο, όπως και σε όλον τον κόσμο, έχει αποτινάξει από πάνω του κάθε τι Πατριωτικό, προκειμένου να μπορέσει να προσεγγίσει με έναν άκρως δουλοπρεπή και ραγιαδίστικο τρόπο, τον ΒΙΑΣΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ σου…
Σου ζητούν να ξεχάσεις… Σου ζητούν να εξωραΐσεις… Σου ζητούν να συγχωρέσεις… Σου ζητούν να δείξεις ρεαλισμό…
Και το ερώτημα που γεννιέται είναι:
Kαι με αυτόν τον τρόπο, θα μπορέσω να πάρω το σπίτι μου στα κατεχόμενα πίσω;;;
Η απάντηση είναι ΙΣΩΣ. Τι να το κάνεις όμως το σπίτι αν έχεις χάσει την ψυχή σου, τον πατριωτισμό σου, την προσήλωσή σου στο δίκιο;

Όταν έχεις χάσει την αξιοπρέπεια σου που θυσιάστηκε στον βωμό του να δεις 4 σκλαβωμένους τοίχους όπου μέσα από αυτούς έπαιζες αμέριμνο ως μικρό παιδί…. τι να το κάνεις το σπίτι;;; Τι να το κάνεις το σπίτι, το κτήμα;;;

Ε ΛΟΙΠΟΝ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ…
ΜΗΝ ΕΝΔΩΣΕΙΣ…
ΕΣΥ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΟΥ ΛΥΓΙΣΕΣ ΜΙΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΜΗΝ ΑΠΟΔΕΧΘΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ…
Και προπάντων μην δεχθείς να ΑΓΚΑΛΙΑΣΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΑΣΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΣΟΥ όπως σε καλούν τα τουρκοπροσκυνημένα κομματόσκυλα που μαζί με αργυρώνητους Δημοσιοκάφρους επιδοκιμάζουν ότι κάνουν Τουργολάγνοι ιδιοτελείς ανθρώποι, εκεί στο ξεκίνημα της ελεύθερης Κύπρου στην οδό Λήδρας. Μην τους ακολουθήσεις στο ελεεινό παραλήρημα τους.

Άλλωστε εξέχοντα μέλη της κίνησης τους (unite#cyprus#now) έχουν απερίφραστα δηλώσει ότι «ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΑΝ Η ΚΥΠΡΟΣ ΤΟΥΡΚΕΨΕΙ… ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ, ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ….»
Ένας ραγιάς ήταν και ο Δημήτριος Νενέκος …
Και ήταν η πιο χαρακτηριστική μορφή ΠΡΟΔΟΤΗ μέχρι που ο Κολοκοτρώνης διέταξε την εξόντωσή του.
ΘΑΡΡΟΣ… ΘΕΛΕΙ ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ
ΘΑΡΡΟΣ… ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΚΑΙ ΑΠΟΠΟΜΠΗ ΟΛΩΝ ΟΣΩΝ ΜΑΓΑΡΙΖΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΟΤΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΑΙΜΑ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΓΗ.

Οπότε στην «Προσταγή» του κάθε τυχάρπαστου ΡΑΓΙΑ να ΑΓΚΑΛΙΑΣΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΑΣΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΣΟΥ, για να τον εξευμενίσεις, να ενδώσεις, να ταπεινωθείς… η απάντηση πρέπει να είναι το «κελάϊδισμα» του πολυβόλου με προορισμό τα «χαμένα» κορμιά των Νενέκων.
ΑΛΛΙΩΣ ΚΑΤΙΣΙΗ (ΑΛΙ
MΟΝΟ) ΜΑΣ

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter