Write on Τετάρτη, 18 Φεβρουαρίου 2015 Κατηγορία ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Εκδήλωση με αφορμή την συμπλήρωση 66 χρόνων από τη Μάχη της Φλώρινας ( Φεβρουάριος 1949). Αξίζει να σημειωθεί πως στο θρησκευτικό μνημόσυνο στο Στρατιωτικό Κοιμητήριο Φλωρίνης υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των πεσόντων στην μάχη της Φλώρινας συμμετείχε μετά από δύο και πλέον δεκαετίες, η στρατιωτική ηγεσία της πόλης της Φλώρινας, με εντολή του υπουργού Εθνικής Άμυνας Πάνου Καμμένου.

 

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Δευτέρα, 08 Δεκεμβρίου 2014 Κατηγορία ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Μια σκοτεινή πλευρά της ελληνικής Ιστορίας που η συλλογική μνήμη έχει απωθήσει, τις τραγικές συνέπειες που είχε ο Εμφύλιος Πόλεμος για χιλιάδες παιδιά τα οποία αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν βίαια τα σπίτια τους, «φωτίζει» ο Διονύσης Γρηγοράτος μέσα από τη νέα του ταινία «Fils De Grece» («Οι γιοι της Ελλάδας» - Παιδομάζωμα ή Παιδοσώσιμο), η οποία αναμένεται να βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες μέσα στον Φλεβάρη.

O τίτλος είναι δανεισμένος από τη δραματική έκκληση συναδέλφωσης που είχε απευθύνει με τηλεβόα στον Εθνικό Στρατό ο Γάλλος ποιητής Πολ Ελιάρ για τα παιδιά του Εμφυλίου Πολέμου, κατά τη διάρκεια της μυθιστοριματικής ανάβασής του στον Γράμμο το 1949.

Πρόκειται για μια ταινία μυθοπλασίας, η οποία ωστόσο στηρίζεται σε πλούσιο αρχειακό υλικό, μέρος του οποίου παρουσιάζεται για πρώτη φορά. Οπως, για παράδειγμα, τα ντοκουμέντα από την παρουσία του Ελιάρστον Γράμμο, αλλά και οι σκηνές από το μαρτυρικό οδοιπορικό κάποιων από τα 60.000 παιδιά που οδηγήθηκαν σε Ιδρύματα Πολιτικών Προσφύγων σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης ή στις «Παιδοπόλεις» που ίδρυσε, εντός της χώρας, η βασίλισσα Φρειδερίκη.

Μέσα από τα οδοιπορικά αυτά διαφαίνονται τα σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα που απέκτησαν τα παιδιά αυτά, τα οποία στην ουσία δεν έζησαν την παιδική τους ηλικία και που σήμερα, λόγω της κρίσης, στερούνται και ένα ακόμη κομμάτι της ζωής τους, την τρίτη ηλικία. Αξίζει δε να σημειωθεί πως δύο από τους κεντρικούς ήρωες της ταινίας είναι υπαρκτά πρόσωπα τα οποία έχουν βιώσει όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα και θέλουν να μιλήσουν για την ιστορία τους. Η παρουσία τους ωστόσο εντάσσεται στη μυθοπλασία και δεν έχει μορφή συνεντεύξεων.

«Η ταινία δεν έχει καμία σχέση με ντοκιμαντέρ. Ακόμη και τα ντοκουμέντα με τα υπαρκτά πρόσωπα -κάποια από τα οποία γνωστά πολιτικά πρόσωπα- έχουν ενταχθεί στο πλαίσιο της εξέλιξης της πλοκής», ξεκαθαρίζει ο Διονύσης Γρηγοράτος, ο οποίος δούλεψε σκληρά για επτά ολόκληρα χρόνια, μελετώντας ιστορικά αρχεία, αναζητώντας ντοκουμέντα, γράφοντας και κάνοντας γυρίσματα για να μπορέσει να πραγματοποιήσει αυτό το νέο κινηματογραφικό του όνειρο.

«Πληροφορήθηκα αυτή την ιστορία σε μεγάλη ηλικία και το θέμα της με ιντρίγκαρε πολύ. Αποφάσισα λοιπόν μόνος μου, βήμα βήμα, να κάνω ένα καινούργιο πράγμα στο ελληνικό σινεμά ενσωματώνοντας το αρχειακό υλικό στη μυθοπλασία ως άρρηκτο κομμάτι της. Σε αυτό βέβαια με βοήθησε πολύ το γεγονός ότι βρήκα αρχειακό υλικό το οποίο διαθέτει και δραματικές πτυχές», μας λέει ο ίδιος.

Ιδού λοιπόν η πλοκή της ιστορίας: Αθήνα 2008. Στο κατασκότεινο πάρκο, το περιπολικό της Αστυνομίας, που ψάχνει για ένα κοριτσάκι, θύμα απαγωγής, εντοπίζει στην παιδική χαρά μια γιαγιά πεσμένη κάτω από τις κούνιες, σε ημικωματώδη κατάσταση. Αργότερα, στο νοσοκομείο, ο γιος και η εγγονή της που καταφτάνουν φωτίζουν κάπως τα πράγματα όταν εξηγούν στην Αστυνομία και την Αντιτρομοκρατική πως πρόκειται για πολιτική πρόσφυγα από την πρώην Σοβιετική Ενωση που εδώ και χρόνια βρίσκεται σε κώμα ή σε «συνειδητή» κατάσταση να κοιμάται και να μη μιλάει.

Οταν, μετά 7 μέρες, ξαναφέρνουν τη γιαγιά σπίτι, συνδεδεμένη μέσω ενός λάπτοπ με τον εγκεφαλογράφο του νοσοκομείου -κατά σύσταση του νεαρού γιατρού που φλερτάρει την εγγονή- βγαίνουν στην επιφάνεια πολλά, που της πυροδοτούν την επιθυμία να μάθει περισσότερα. Και για το «Παιδομάζωμα» ή «Παιδοσώσιμο» γενικά και για την περιπέτεια της γιαγιάς.

Επηρεασμένη και από τη δουλειά της ως επεξεργαστής αρχειακού υλικού, διαλέγει να μπει στην μπλογκόσφαιρα ?με κείμενα και αρχειακό υλικό? επιδιώκοντας επαφές και πληροφορίες. Και δεν πέφτει έξω. Σχεδόν αμέσως καταφτάνουν δύο σχόλια. Από έναν πανεπιστημιακό που κάνει διατριβή στο θέμα και από έναν άλλο που οργανώνει παράσταση για την επέτειο των 60 χρόνων. Ο οποίος, μάλιστα, προτείνει και συνεργασία με τη μέθοδο «work in progress».

Πράγμα που υλοποιείται άμεσα, μετά την επιτυχία της εγγονής να εντοπίσει δύο παιδιά από τους τρεις φίλους της γιαγιάς. Την Ολυμπία που είχε οδηγηθεί εκτός Ελλάδος κι έφτασε να γίνει χορεύτρια και χορογράφος στα Μπολσόι και τον Γιώργο που είχε κλειστεί στις «Παιδοπόλεις» και κατέληξε εναερίτης - ηλεκτρολόγος.

Η «work in progress» αρχίζει, με πρωταγωνιστές-υποβολείς την Ολυμπία και τον Γιώργο, αλλά και τη γιαγιά -με την εύγλωττη σιωπή της στο Laptop-Εγκεφαλογράφο-, αλλά και τη διακριτική παρακολούθηση της Αντιτρομοκρατικής. Σιγά σιγά, μέσα από το σασπένς της έρευνας και το θρίλερ της απόκτησης κρυμμένων στοιχείων, φωτίζεται το οδοιπορικό των παιδιών στη γενικότητά του, αλλά και των τεσσάρων παιδιών ατομικά. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί Τζένη Σταυροπούλου και Πέτρος Γιασεμής.

Η μαζική μετακίνηση και οι Παιδοπόλεις

Το 1948 60.000 παιδιά απομακρύνονται μαζικά από τις εστίες τους, στις περιοχές όπου μαίνεται ο Εμφύλιος πόλεμος. Περίπου 30.000 απ' αυτά οδηγούνται από τον Δημοκρατικό Στρατό εκτός Ελλάδας, σε ιδρύματα των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, ενώ άλλα τόσα μεταφέρονται από τον Κυβερνητικό Στρατό στις 52 «Παιδοπόλεις» που στήνονται αιφνιδιαστικά εντός Ελλάδας, με αμερικανική βοήθεια. Τα παιδιά αυτά ζουν εκεί από το 1948 έως το 1953 με πολλά προβλήματα τόσο στον τομέα της εκπαίδευσής τους όσο και ψυχολογικά.

Αναμόρφωση

Από το 1953 έως το 1960 κλείνουν σταδιακά όλες οι «Παιδοπόλεις» και οι «φιλοξενούμενοί» τους προωθούνται σε τεχνικές σχολές μετά από πολιτική αναμόρφωση. Κατά τη δεκαετία 1955-1965 τα παιδιά αυτά, με τη βοήθεια του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και της Οργάνωσης των Ελλήνων Πολιτικών Προσφύγων του Εμφυλίου Πολέμου, αναζητούν τους γονείς τους στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν. Ακολουθούν οι προσπάθειές τους να αποκατασταθούν επαγγελματικά, οι δυσκολίες όμως που έχουν να αντιμετωπίσουν είναι πολλές.

Οσοι βρίσκονται έξω δεν έχουν το δικαίωμα να επιστρέψουν στην πατρίδα τους για πολιτικούς λόγους. Αλλά και εκείνοι που μεγάλωσαν στις ελληνικές «Παιδοπόλεις» θα βρίσκονται για χρόνια υπό επιτήρηση. Το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου δυστυχώς δεν φέρνει τη λύτρωση γι' αυτά τα παιδιά που έχουν πλέον μεγαλώσει. Οι πληγές τους είναι πολύ βαθιές για να κλείσουν...

ΠΗΓΗ: ethnos.gr

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Τετάρτη, 30 Ιουλίου 2014 Κατηγορία ΔΙΕΘΝΗ
Του Κωνσταντίνου Αδαμίδη*

Οι Kaunert και Zwolski (2013) στο βιβλίο τους "The EU as a Global Security Actor: A Comprehensive Analysis Beyond CFSP and JHA" προβάλλουν ένα αξιοσημείωτο επιχείρημα δηλώνοντας ότι η ικανότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) να διαδραματίσει ρόλο παγκόσμιου πρωταγωνιστή στα θέματα ασφάλεια εξαρτάται από τρία κριτήρια: Τον σκοπό τη ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ( την αντοχή των νομικών μέσων και διαδικασιών της ΕΕ), τις δυνατότητες της ( τους πόρους και μέσα που διαθέτει και τη συνοχή των μελών της) και την αναγνώριση του ρόλου αυτού από άλλους διεθνείς φορείς. Ο βαθμός στον οποίο ικανοποιούνται τα κριτήρια αυτά καθορίζει και την παγκόσμια επιρροή της ΕΕ ως διεθνή παράγοντα ασφάλειας.

Οι συγγραφείς έλεγξαν τα κριτήρια τους αυτά μέσω πέντε μοναδικών περιπτώσεων παραδοσιακών και μη παραδοσιακών ζητημάτων ασφαλείας, όπως η κλιματικές αλλαγές, η τρομοκρατία, η μετανάστευση και οι πρόσφυγες, η διάδοση των όπλων μαζικής καταστροφής και η πειρατεία στα ανοικτά των ακτών της Σομαλίας. Η μελέτη τους κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ΕΕ έχει την ικανότητα να γίνει ένας παγκόσμιος παράγοντας ασφάλειας - αν και όχι πάντα στον ίδιο βαθμό - για όλα τα είδη των απειλών για την ασφάλεια.

Ακολουθώντας τα ανωτέρω τρία κριτήρια προσέγγισης γίνεται σχετικά φανερό ότι η ΕΕ είναι περισσότερο εφοδιασμένη για να αντιμετωπίσει μη παραδοσιακές απειλές για την ασφάλεια, όπως κλιματικές αλλαγές, σε αντίθεση με τις κύριες απειλές και προκλήσεις ασφάλειας των κρατών του 20αιώνα. Η πρόσφατη κρίση στην Κριμαία, η οποία αποτελεί μια «παραδοσιακή» απειλή κατά της ασφάλειας στην περιοχή, παρουσιάζει μια σύνθετη πρόκληση για την ΕΕ και αμφισβητεί την ικανότητά της να ενεργεί ως παγκόσμιος ή ακόμη και ως περιφερειακός παράγοντας ασφάλειας. Η ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία έκανε τη γειτονιά της Βαλτικής να αισθάνεται εξαιρετικά άβολα, αν όχι και φοβισμένη, και το σύνολο της ΕΕ χωρίς αυτοπεποίθηση όσον αφορά την κατάσταση της ενεργειακής της ασφάλειας. Εξίσου σημαντικό είναι το ότι η ουκρανική κρίση έθεσε την ΕΕ σε αμηχανία και χωρίς αποτελεσματικό σχέδιο αντίδρασης - κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη, δεδομένου ότι η Ρωσία είναι πολύ μεγάλη, πολύ ισχυρή, πολύ πυρηνική, πολύ κοντά στην Ευρώπη, και το πιο σημαντικό, πολύ σημαντική ενεργειακά για την ΕΕ για να αγνοηθεί. Αναπόφευκτα, η κρίση έφερε επίσης στην επιφάνεια προσδοκίες ασφαλείας που θεωρούνταν περιττές, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, για τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ενώ η ΕΕ δεν θα αναμενόταν πραγματικά ποτέ να αντικαταστήσει το ΝΑΤΟ, ωστόσο υπάρχει μια συνεχής προσπάθεια στις Βρυξέλλες για να οικοδομηθεί μια κοινή εξωτερική πολιτική που θα επιτρέπει στην ΕΕ να έχει μεγαλύτερη βαρύτητα σε υποθέσεις παγκόσμια ασφάλειας. Ωστόσο, οι ενέργειες της ΕΕ στην κρίση στην Ουκρανία απέδειξαν ότι σε περιπτώσεις παραδοσιακών απειλών κατά της ασφάλειας, το οπλοστάσιο της ΕΕ αποτελείται από όπλα που είναι ουσιαστικά κατάλληλα μόνο για οικονομικό πόλεμο. Με άλλα λόγια ο στόχος είναι η αντιμετώπιση πολιτικών ή στρατιωτικών απειλών με τη χρήση οικονομικών μέσων. Αυτή η μορφή πολέμου όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση ανακάλυψη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είχε ασκηθεί ακόμη πριν από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Συνήθως τα οικονομικά μέτρα υποστηρίζονται από την απειλή στρατιωτικών επεμβάσεων, όπως συνέβηκε με τη Βόρεια Κορέα και το Ιράν. Όμως το τι κάνει την υπόθεση της ουκρανικής κρίσης ενδιαφέρουσα είναι ότι είναι η πρώτη φορά που τέτοια μέτρα προωθούνται χωρίς να στηρίζονται με στρατιωτικές απειλές. Ταυτόχρονα εγείρεται το ερώτημα εάν αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα μέτρο χωρίς δόντια και η ΕΕ είναι ένας δρώντας ασφαλείας χωρίς δόντια στον χειρισμό τέτοιου είδους απειλών.

Η λογική πίσω από αυτή τη μορφή του πολέμου στην περίπτωση της Ρωσίας στηρίζεται στον υπολογισμό πως εάν η ρωσική οικονομία πάθει κακό, θα κλονιστεί και η νομιμότητα του Πούτιν. Συγκεκριμένα, οι οικονομικές κυρώσεις στοχεύουν στο να ρίξουν σκιά στο ρωσικό οικονομικό μέλλον, να δημιουργήσουν πρόβλημα για τις ρωσικές εταιρείες - ιδίως εκείνες με δάνεια σε ξένο νόμισμα - και να κάνουν τον κρατικό δανεισμό πιο ακριβό. Ακόμη, παρόλο που η ρωσική οικονομική ανάπτυξη εξαρτάται κυρίως από τις εξαγωγές ενέργειας, αυτά τα μέτρα εξακολουθήσουν να αποδίδουν, δεδομένου η Ρωσία - σε αντίθεση με το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα – αποτελεί μέρος του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού και εμπορικού συστήματος και ως εκ τούτου στηρίζεται επίσης στην σταθερότητας ενός εγχώριου τραπεζικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος και γι αυτό χρειάζεται την εμπιστοσύνη των εγχώριων και διεθνών επενδυτών.

Εάν η προαναφερθείσα λογική ήταν βάσιμη, τότε η ΕΕ θα μπορούσε να χειριστεί την κρίση ως μια μεγάλη παίκτρια ασφαλείας δεδομένης της οικονομικής της δύναμης. Δυστυχώς όμως για την ΕΕ, οι κυρώσεις δεν φαίνεται να έχουν ακόμη την επιθυμητή επίδραση. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς οι κυρώσεις αποτελούν περισσότερο μακροπρόθεσμο εργαλείο και μπορεί να λειτουργήσουν μόνο εάν ο οικονομικός πόνος που προκαλείται στην χώρα που τον δέχεται, δεν μπορεί να γίνει ανεκτός. Η Ρωσία, ωστόσο φαίνεται να έχει αρκετά υψηλή ανοχή. Τα σημαντικά ρωσικά αποθέματα σε ξένο νόμισμα, σε συνδυασμό με το στάτους - κβο της ενέργειας, με το 30% του φυσικού αερίου στην Ευρώπη να προέρχεται από τη Ρωσία, συμβάλλει στη δημιουργία υψηλού επιπέδου ανοχής και μειώνει τις πιθανότητες για βραχυπρόθεσμες και, ενδεχομένως, ακόμη και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. Ενδεικτικά η ρωσική αγορά ομολόγων σταθεροποιείται και οι επενδυτές φαίνονται έτοιμοι να αρχίσουν την επανεπένδυση στη Ρωσία, πράγμα που σημαίνει ότι τα μέτρα που είχαν ληφθεί μέχρι στιγμής είχαν ελάχιστη ή μηδενική επίδραση.

Επιστρέφοντας στο αρχικό μας ερώτημα εάν η ΕΕ μπορεί να καταστεί παγκόσμιος παράγοντας ασφάλειας, η ουκρανική κρίση αποδεικνύει ότι τα όπλα που διαθέτει η ΕΕ για να χειριστεί παραδοσιακές απειλές κατά της ασφάλειας δεν είναι αρκετά ισχυρά για να καταστήσουν την Ένωση σημαντικό διεθνή παράγοντα ασφάλειας. Φαίνεται να μην είναι σε θέση να αποτρέψει στρατιωτικές και πολιτικές παρεμβάσεις στη γειτονιά της και να είναι ανίκανη να προσφέρει επαρκείς εγγυήσεις ασφάλειας για τα μέλη της. Είναι αεροπλάνα του ΝΑΤΟ που περιπολούν κράτη της Βαλτικής, είναι τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ που ενισχύουν την παρουσία τους στην Πολωνία και είναι στο ΝΑΤΟ που κράτη της Ανατολικής Ευρώπης αναζητήσουν την ασφάλεια τους. Η ρωσική επέμβαση και η μετέπειτα αντίδραση της ΕΕ καταδεικνύουν σαφώς ότι η ΕΕ δεν πληροί κανένα από τα τρία κριτήρια για να είναι ένας παγκόσμιος πρωταγωνιστής ασφάλειας: Όσον αφορά το σκοπό της ολοκλήρωσης, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για να αντιμετωπίσει τέτοιες κρίσεις. Επίσης είναι πολύ περιορισμένες οι δυνατότητες της και δεν φαίνεται να υπάρχει η αναγνώριση είτε από εξωτερικούς, είτε ακόμη πιο σημαντικό, από εσωτερικούς παράγοντες (δηλαδή τα κράτη μέλη της ΕΕ) ότι η ΕΕ μπορεί να εκπληρώσει το ρόλο ενός σημαντικού διεθνούς παράγοντα ασφάλειας. - ΠΗΓΗ

* Κωνσταντίνος Αδαμίδης, Επίκουρος Καθηγητής, Τμήμα Ευρωπαϊκών Σπουδών και Διεθνών Σχέσεων και Ερευνητής στο Γραφείο Έρευνας και Καινοτομίας του Πανεπιστημίου Λευκωσίας

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Κυριακή, 09 Φεβρουαρίου 2014 Κατηγορία ΙΣΤΟΡΙΑ

Κίνηση εντυπωσιασμού και προπαγάνδας του «Δημοκρατικού Στρατού» (ΔΣΕ), που κατέληξε σε τραγωδία για τους επιτιθέμενους. Συνέβη τη νύχτα της 9ης προς τη 10η Φεβρουαρίου 1948, σε μια περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου που το αντάρτικο κίνημα βρισκόταν σε ιδιαίτερη έξαρση και ο «Εθνικός Στρατός» σε φάση ανασυγκρότησης, καθώς οι Άγγλοι είχαν αποχωρήσει από την Ελλάδα και οι Αμερικανοί αναμένονταν από μέρα σε μέρα.

Η κατάληψη της Θεσσαλονίκης ήταν ένα παλιό όνειρο των ανταρτών και στρατηγικής σημασίας κίνηση. Είχε προβλεφθεί στο σχέδιο «Λίμνες», αλλά εγκαταλείφθηκε, εξαιτίας του ανεπαρκούς έμψυχου και άψυχου υλικού, που διέθετε ο ΔΣΕ. Ο κανονιοβολισμός της Θεσσαλονίκης αποφασίστηκε ως κίνηση εντυπωσιασμού για εσωτερική και διεθνή κατανάλωση, σε σύσκεψη στρατιωτικών και πολιτικών αρχηγών του ΔΣΕ στο χωριό Πύλη Πρεσπών, διαφωνούντος του Μάρκου Βαφειάδη. Ο νέος διοικητής των δυνάμεων του ΔΣΕ στην Κεντρική Μακεδονία, Νίκος Τριανταφύλλου, διατάχθηκε να διεισδύσει στην περιοχή της Θεσσαλονίκης με τμήματα του ΔΣΕ και να πλήξει με πυροβόλα την πόλη.

Τις πρώτες βραδυνές ώρες της 9ης Φεβρουαρίου, μια δύναμη ανταρτών ακαθορίστου συνθέσεως (από 200 έως 1000 άνδρες) προερχόμενη από το ορμητήριό της στα Κρούσια Όρη, έφθασε σε απόσταση 8 χιλιομέτρων βορείως της Θεσσαλονίκης, χωρίς να γίνει αντιληπτή. Από την τοποθεσία Δερβένι - Λεμπέτ έστησε ένα γερμανικό ορειβατικό πυροβόλο των 75 και άρχισε να βάλει κατά της συμπρωτεύουσας.

Οι κάτοικοι των ανατολικών συνοικιών ξύπνησαν έντρομοι από τις αλλεπάλληλες εκρήξεις. Υπολογίζεται ότι μέσα στη μία ώρα που διάρκεσε ο κανονιοβολισμός (2:30 - 3:30 π.μ. της 10ης Φεβρουαρίου) έπεσαν πάνω από 40 οβίδες, κυρίως σε αποθήκες και στρατώνες, αλλά και στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, στην Πλατεία Αριστοτέλους και την Τσιμισκή. Έξι άμαχοι έχασαν τη ζωή τους και επτά τραυματίστηκαν.

Οι στρατιωτικές αρχές της πόλης καταλήφθηκαν εξ απήνης. Σε ανακοίνωσή του το Γ' Σώμα Στρατού έκανε λόγο για «ολίγα βλήματα όλμου», αλλά αμέσως σχεδόν διαπιστώθηκε ότι ήταν οβίδες. Οι φήμες οργίαζαν ότι οι αντάρτες ετοιμάζονταν να καταλάβουν τη συμπρωτεύουσα. Πλήθος ξένων ανταποκριτών έσπευσαν στη Θεσσαλονίκη για να καλύψουν το εντυπωσιακό γεγονός.

Η πολιτική εξουσία στην Αθήνα θορυβήθηκε. Την ίδια μέρα βουλευτές ζήτησαν να συζητηθεί ο βομβαρδισμός προ ημερησίας διατάξεως. Ένας βουλευτής επέκρινε την κυβέρνηση Σοφούλη, λέγοντας ότι «το πυροβόλο δεν είναι αυτόματο για να κρυφτεί στη χλαίνη ενός αντάρτη». Ο σάλος ήταν τέτοιος, που ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος παρεμβαίνοντας ζήτησε να σταματήσουν οι κραυγές, που δίνουν την εντύπωση «εθνικής ασυναρτησίας».

Στη Θεσσαλονίκη, παρά τον αρχικό αιφνιδιασμό του, το Γ' Σώμα Στρατού ενήργησε κεραυνοβόλα. Με το πρώτο φως της ημέρας η πολεμική αεροπορία εντόπισε τις θέσεις των ανταρτών. Ο στρατός και η χωροφυλακή εξαπέλυσαν ένα πρωτοφανές ανθρωποκυνηγητό για να μην προλάβουν να επιστρέψουν στις θέσεις τους. Οι αντάρτες αιφνιδιάστηκαν και υποχώρησαν ατάκτως. Στην προσπάθειά τους να διαβούν τη λίμνη του Αγίου Βασιλείου, πολλοί πνίγηκαν. Η επιχείρηση κόστισε στους επιτιθέμενους 100 νεκρούς, ενώ πάνω από 100 αιχμαλωτίστηκαν.

Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν σε πομπή στις φυλακές (12 Φεβρουαρίου), εν μέσω αποδοκιμασιών και προπηλακισμών από τους «εθνικόφρονες». Στις 27 Φεβρουαρίου 1948, 111 αντάρτες δικάσθηκαν από Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης. 52 καταδικάσθηκαν σε θάνατο, 15 σε βαριές ποινές και 44 αθωώθηκαν.

Την ίδια μέρα με την επίθεση των ανταρτών στη Θεσσαλονίκη, η Μόσχα ξεκαθάριζε το μάταιο του αγώνα των ελλήνων κομμουνιστών. Με τη φράση «Σβαρνούτ» («Να τα μαζέψουν»), ο Στάλιν τόνιζε εμφαντικά σε αντιπροσωπεία γιουγκοσλάβων κομμουνιστών στη Μόσχα ότι το ελληνικό αντάρτικο, όχι μόνο δεν πρόκειται να λάβει βοήθεια, αλλά θα πρέπει να εγκαταλείψει τον αγώνα του. - ΠΗΓΗ

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Τετάρτη, 22 Ιανουαρίου 2014 Κατηγορία ΔΙΕΘΝΗ

Μετά από σχεδόν τρία χρόνια από τότε που το κίνημα διαμαρτυρίας κατά του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ εξελίχτηκε σε ανοιχτή εμφυλιακή σύγκρουση, οι εκπρόσωποι του συριακού καθεστώτος και της εξόριστης αντιπολίτευσης θα συναντηθούν σήμερα στο Μοντρέ της Ελβετίας, υπό την αιγίδα των μεγάλων δυνάμεων στην πρώτη προσπάθεια τερματισμού του αιματηρού πολέμου της Συρίας.

Στα χαρτιά, οι θέσεις των δύο εχθρικών «στρατοπέδων» είναι ασυμβίβαστες. Το αίτημα της αντιπολίτευσης για πλήρη αποχώρηση του Μπασάρ αλ - Άσαντ , που είναι στην εξουσία από το 2000 δεν γίνεται δεκτό από το καθεστώς. Η επίσημη Δαμασκός από την πλευρά της θέλει να προωθήσει την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» και προειδοποίησε ότι η τύχη του προέδρου είναι γι αυτήν «κόκκινη γραμμή». - ΠΗΓΗ: ΑΠΕ/ΜΠΕ

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter