Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Τρίτη, 17 Ιουλίου 2018
Write on Τρίτη, 17 Ιουλίου 2018 Κατηγορία ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ

Γράφει ο Στάθης Μάρκου - Αεροπόρος

Σήμερα είναι μια ιδιαίτερη μέρα για μένα. Έχω ραντεβού με τον Α/ΓΕΑ στο αεροδρόμιο της Τανάγρας. Είναι φίλος μου, έχουμε υπηρετήσει παλιά μαζί στον Βόλο και ήμουν ένας εκ των εκπαιδευτών του στα F-5.

Μου επιφυλάσσει μια έκπληξη μου είπε και να έχω μαζί μου την φόρμα και τα αρβύλα πτήσεων. Δεν καταλαβαίνω τον λόγο, ίσως να θέλει να βγάλουμε καμιά φωτογραφία... Σκέπτομαι...

Στις 09:00 περνώ την πύλη μαζί μου έρχεται ένας σμηνίτης να με συνοδέψει και πηγαίνουμε σε ένα υπόστεγο επισκευής Α/φων. Εκεί συναντούμε τον Αρχηγό και τον Δ/κτη της μονάδος που δεν τον γνωρίζω, είναι πολύ μικρότερός μου.

«Είσαι έτοιμος για την έκπληξη;», με ρωτά ο Αρχηγός. Τον κοιτώ και δεν απαντώ. Την ίδια στιγμή ανοίγει η πόρτα του υπόστεγου και ένα ρυμουλκό τρακτέρ βγάζει έξω στην πίστα ένα αεροσκάφος. Τρελαίνομαι καθώς το βλέπω, είναι F-5! Είναι σαν ολοκαίνουργιο! «Χρόνια το επισκευάζαμε» μου λέει ο Αρχηγός «και το κάναμε σαν καινούργιο. Σήμερα είναι η πρώτη του πτήση και σκέφθηκα ότι θα ήθελες να την κάνεις εσύ».

«Ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνεις», του απαντώ και προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Θυμάμαι τα νιάτα μου. Οι άνδρες δεν κλαίνε... Το κλάμα είναι αδυναμία...

Πλησιάζω το αεροσκάφος. Στο pitot κρέμεται μια anti-G φόρμα. Την φορώ είναι ακριβώς στα μέτρα μου. Την ξανακοιτώ με προσοχή. Με ξεθωριασμένα γράμματα γράφει το όνομα μου! 15 χρόνια δεν την άλλαξα ποτέ κι ας είχε παλιώσει. Την θεωρούσα κάτι σαν γούρι... Ανεβαίνω την σκάλα μπαίνω μέσα. Ο υπόλογος με βοηθά να δεθώ. Κατεβαίνει ο υπόλογος, του κάνω σήμα να δώσει αέρα. 10% No1 start, μανέτα idle. Ο κινητήρας εκκινεί. Το ίδιο και με τον δεύτερο. Όλα εντάξει, σήμα για να βγάλει το μηχάνημα με τον αέρα.
Δεξιά μου βρίσκεται η κάσκα. Και αυτή είναι η δίκη μου, γράφει το όνομα μου. Την είχα αλλάξει το 1982 γιατί την προηγούμενη μου την είχε σπάσει με μια μπουνιά ο Ντούκας, που τον είχα κοψοχολιάσει σε μια πτήση, από τις πολλές που είχαμε κάνει μαζί. Συμμαθητές, τώρα δεν υπάρχει πια, έφυγε στα 62 του από καρδιά...

Τροχοδρομώ, φτάνω στην αρχή του διαδρόμου. Δοκιμή κινητήρων: 640-655 θερμοκρασίες, 99-100 στροφές. 20-55 πίεση λαδιού, 0-20 τα πτερύγια στις εξατμίσεις 50-85 όταν βάλω afterburner. όλα τα θυμάμαι κι ας έχουν περάσει 30 χρόνια! Full οι κινητήρες και φύγαμε! 155 μίλια τραβάω, είμαι στον αέρα!!!

Στα 300 πόδια γυρνάω ανάστροφα. Αγαπημένος ελιγμός, δεν θυμάμαι πόσες φορές τον έχω κάνει για να εντυπωσιάζω τους πιτσιρικάδες αεροπόρους. Ξανά σε ευθεία και σε άνοδο. Ήδη βλέπω το χωριό μου. Σήμερα δεν θα συρθώ στα 50 μέτρα πάνω από το σπίτι μου. 1) γέρασα και σοβάρεψα 2) δεν υπάρχει λόγος να το κάνω. Οι γονείς μου δεν ζουν πια να τους κοψοχολιάσω, η αδελφή μου είναι στην Αθήνα για να με χαιρετάει με την σκούπα...

Είμαι στα 20.000 πόδια θα μηδενίσω την ταχύτητα. Τραβώ το χειριστήριο το αεροσκάφος 90 μοίρες κάθετα. Σε δευτερόλεπτα η ταχύτητα ...0! Το αεροπλάνο πέφτει πίσω ανάστροφα κτυπιέται πάνω κάτω αριστερά δεξιά σαν να θέλει να με ξεφορτωθεί... Δεν με φοβίζεις φίλε μου, χιλιάδες ώρες μαζί ξέρω όλα τα κόλπα και τα τερτίπια σου. Και εσύ ξέρεις ότι το αφεντικό εδώ μέσα είμαι εγώ!

Αυξάνεται η ταχύτητα ξανά ευθεία στα 8000 πόδια. Στο βάθος ο Παρνασσός. Είναι χιονισμένους, πανέμορφος. Καθώς πλησιάζω βλέπω κάτι σαν σκιές ανθρώπινες. Δεν στέκουν στην κορυφή αλλά ποιο ψηλά σαν να αιωρούνται. Πλησιάζοντας βλέπω πως είναι άνθρωποι. Τους μετρώ, είναι επτά. Το αεροσκάφος επιβραδύνει και καθώς πλησιάζει ανεβοκατεβάζει την μύτη, κουνά ρυθμικά τα φτερά σαν να υποκλίνεται. Τώρα τους γνωρίζω. Είναι συμμαθητές μου... Αυτοί όμως είναι νέοι, ενώ εγώ σχεδόν γέρος. Με κοιτούν παγωμένα και αδιάφορα. Δείχνουν σαν να μη με γνωρίζουν. Σηκώνω τα χέρια ουρλιάζω!

«Εγώ είμαι αδέλφια, ο Στάθης ο συμμαθητής και φίλος σας! Εγώ είμαι Βασίλη, που όταν κρύφθηκες μια μέρα στην Σχολή και σε βρήκαν οι τριτοετείς πηδάγαμε δυο ώρες για πάρτι σου. Εγώ είμαι. που μου ζήτησες συγγνώμη επειδή ματαιώσεις την μετάθεση μου για Θεσσαλονίκη για να πας εσύ, ως Βορειοελλαδίτης, που ανάθεμα την ώρα που δέχτηκα για να πας να συναντήσεις την κακή σου τύχη. Εγώ είμαι Στέλιο, που σου έσπαγα τα νεύρα για να τσαντιστείς και ήσουν πάντα με ένα πλατύ χαμόγελο. Εγώ είμαι Χρήστο, που γέλαγα όταν σε έβαζε ο Γιούλης να κάνεις συνεχείς στροφές και να φωνάζεις μάλιστα-μάλιστα. Εγώ είμαι τζιτζι ριτζι Σταύρο, που ήθελα να σου βάλω βαρίδια στην Σχολή να μην σε παίρνει ο αέρας, γιατί ήσουν πολύ αδύνατος. Εγώ είμαι Δημήτρη, που μας έβαλε ο Βλάχος να φυλάμε σκοπιά στο κρεβάτι του αυτός κοιμήθηκε και εμείς ξεροστάλιαξαμε 3 ώρες δίπλα του. Εγώ είμαι Γιάννη, που κρεμόμασταν από τα χείλη σου όταν μας έλεγες ότι πήγες σε κοπέλα πολυτελείας... Στο Κολωνάκι, 15 ετών και αυτή σε έστειλε για σουβλάκια και όταν γύρισες είχε σκάσει μύτη η αδελφή σου που την είχε ειδοποιήσει η κοπέλα γιατί ήσουν ανήλικος και σε περιμάζεψε και έμεινες με την χαρά στο χέρι. Εγώ είμαι Νανόλη, που με τους συμμαθητές σου κάναμε καζούρα γιατί ταξιδεύοντας τα Χριστούγεννα ως πρωτοετής για Χανιά με Ολυμπιακή και αφού δεν είχαμε πλησιάσει αεροπλάνο, κάλεσες την αεροσυνοδό και της είπες να πει στον κυβερνήτη να σηκώσει τα flaps γιατί τα είχε ξεχάσει κάτω! Σε κάλεσε ο κυβερνήτης δήθεν να σε ευχαριστήσει και ξελιγώθηκε στα γέλια με την αφέλεια σου. Εγώ είμαι που τρεις ημέρες πριν «φύγεις» για πάντα ήμασταν στην Σαντορίνη και γυρνάγαμε στα μπαρ, γίναμε σκνίπα στο μεθύσι, συμπεριφερόμασταν σαν 15ρηδες και στις 4 το πρωί πέσαμε στην θάλασσα με τα ρούχα. Μου είπες ότι έτσι δεν είχες διασκεδάσει ποτέ. Εγώ είμαι, ο Στάθης που σας αγαπάω πολύ, που δεν θα σας συγχωρήσω ποτέ για την πίκρα που μου δώσατε σε εμένα και όλους τους συμμαθητές που φύγατε τόσο νωρίς σε καιρό ειρήνης. Αμέτρητες νύκτες ξαγρύπνησα, όταν έρχεστε στην σκέψη μου. Γιατί δεν με γνωρίζετε;;; Γιατί με ξεχάσατε;; Εγώ δεν σας ξέχασα ποτέ...».

ΣΙΓΗ... Για κάποια δευτερόλεπτα. Μετά ακούω μια φωνή. Δεν έρχεται από τα ακουστικά μου αλλά από έξω... «Ματαιοπονείς φίλε μου. Οι νεκροί δεν γνωρίζουν και προ παντός δεν έχουν αισθήματα. Αυτά είναι για τους ζωντανούς. Γι αυτό και υποφέρουν...

Ξαφνικά σκοτάδι, αλλά έχω τα μάτια ανοικτά... Πόσα συναισθήματα χαράς, ενθουσιασμού, απέραντης λύπης και απογοήτευσης μέσα σε 2/10 του δευτερολέπτου. Τόσο δεν διαρκεί το όνειρο;

Ώρα 03:04... Τέρμα ο ύπνος για σήμερα... Έχω να σκεφθώ τους συμμαθητές τους φίλους τους αδελφούς μου που έφυγαν τόσο νωρίς υπερασπιζόμενοι την Πατρίδα... Αχ έρημη πατρίδα πως σε κατάντησαν... Μας ενώνουν τόσα πολλά. Είναι η οικογένειά μου..!

ΥΓ: Δεν υπάρχει αεροπόρος της Πολεμικής Αεροπορίας που να μην έχει δει παρόμοιο όνειρο και δεν έχει αισθανθεί ακριβώς όπως εγώ!

37258109 504809219949443 3525546359010623488 n

Write on Τρίτη, 17 Ιουλίου 2018 Κατηγορία ΣΤΡΑΤΟΣ ΞΗΡΑΣ

Μια συγκλονιστική επιστολή από την οικογένεια του αδικοχαμένου Πεζοναύτη Φώτη Ανδρικόπουλου υπενθυμίζει τη θυσία του.

Τέσσερα χρόνια μετά το τραγικό δυστύχημα που σημειώθηκε σε πεδίο βολής στα Γλαφυρά Μαγνησίας και σαν αποτέλεσμα είχε να χάσουν τη ζωή τους τρεις νέοι άνθρωποι, οι επαγγελματίες οπλίτες Αναστάσιος Μεζάλας 34 ετών, ο Γεώργιος Ορφανίδης 33 ετών και ο Φώτης Ανδρικόπουλος 19 ετών, η οικογένεια του 19χρονου με ανοικτή επιστολή της ζητά να μην ξεχαστεί η ιστορία του παιδιού της «γιατί η ψυχή του Πεζοναύτη δεν αναπαύεται μέχρι να δικαιωθεί...».

2 andrikopoulos

Ανοικτή επιστολή οικογένειας αδικοχαμένου πεζοναύτη Ανδρικόπουλου Φώτιου:

Προς μμε και κάθε ενδιαφερόμενο

Πετρωτό Πατρών 16-7-2018

Η ψυχή ενός αδικοχαμένου πεζοναύτη αναζητά δικαιοσύνη

Φώτης Ανδρικόπουλος – Ένα όνομα που δεν πρέπει να ξεχαστεί ποτέ, μια τραγωδία που συγκλόνισε το πανελλήνιο

Τρισάγιο στη μνήμη του αδικοχαμένου πεζοναύτη Φωτίου Ανδρικοπούλου που έδωσε το αίμα του για την πατρίδα μια φθινοπωρινή μέρα του 2014 κατά τη διάρκεια στρατιωτικής άσκησης, τελέστηκε χθες στο πεδίο βολής στα Γλαφυρά Μαγνησίας παρουσία της οικογένειάς του.

Το κλίμα ήταν βαρύ, η συγκίνηση διάχυτη και η συναισθηματική φόρτιση χτύπησε κόκκινο βλέποντας το χώρο όπου ο Φώτης μαζί με δύο επαγγελματίες οπλίτες τον Αναστάσιο Μεζάλα 34 ετών και τον Γεώργιο Ορφανίδη 33 ετών σκοτώθηκαν πριν τέσσερα χρόνια.

Πόσοι ασχολούνται άραγε από τους ιθύνοντες ακόμα με αυτήν την τραγική ιστορία? Μήπως κάποιοι θέλουν να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας?

Ίσως ένα φρεσκάρισμα στη μνήμη να είναι χρήσιμο γιατί η ψυχή του Πεζοναύτη δεν αναπαύεται μέχρι να δικαιωθεί...

Κοντά στους πρόποδες της ιστορικής Achaia Clauss σε ένα από τα ωραιότερα μέρη της Πάτρας βρίσκεται το κοιμητήριο του ναού του Αγίου Αθανασίου Πετρωτού.

Ένα από τα μνήματα ξεχωρίζει γιατί δεν μοιάζει σε τίποτα με τα υπόλοιπα.

Το νεκροταφείο άλλωστε διαφέρει από τα συνηθισμένα καθώς μπαίνοντας σε αυτό νομίζει κανείς ότι εισέρχεται σε προαύλιο στρατοπέδου αντικρίζοντας στα δεξιά το πέτρινο στρατιωτικό μνημείο-προσκύνημα και λίγο πιο πέρα την προτομή ενός πεζοναύτη με ειδική πλακέτα-αφιέρωση, να δεσπόζουν στο χώρο.

Ανεβαίνοντας τα σκαλιά προς τα μνήματα υπάρχει ένας τάφος που τραβά όλα τα βλέμματα. Ακόμα και οι πιο σκληροί βουρκώνουν...

Σκεπασμένος με μικρά κυανόλευκα χαλίκια όπως τα χρώματα της ελληνικής σημαίας, μαύρο μάρμαρο όπως η ψυχής της μάνας που πενθεί τον αδικοχαμένο λεβέντη της, αμέτρητες πορσελάνινες φωτογραφίες με συγκινητικά στιχάκια και κοντά τους τα διακριτικά ενός νεαρού ειδικοδυναμίτη όπως ακριβώς ταιριάζει σε έναν κομάντο που πέφτει εν ώρα καθήκοντος.

Εκεί βρίσκεται ενταφιασμένο ότι απέμεινε από το διαλυμένο σώμα του 19χρονου Πατρινού πεζοναύτη Φωτίου Ανδρικοπούλου που πριν 4 χρόνια βρήκε τραγικό θάνατο κατά τη διάρκεια μοιραίας άσκησης σε πεδίο βολής κοντά στον Βόλο μαζί με άλλα δυο παλικάρια.

Ο Φώτης Ανδρικόπουλος όταν κλήθηκε να υπηρετήσει την πατρίδα του επέλεξε να το κάνει μέσα από τις ειδικές δυνάμεις.

Δεν χρησιμοποίησε πλάγιες μεθόδους για να περάσει τη θητεία του χαλαρά. Λάτρευε την Ελλάδα, θαύμαζε ως παιδί και έφηβος τον θρυλικό κόσμο των πρασινοσκούφηδων και έτσι διάλεξε τον χώρο των πεζοναυτών να τιμήσει την γαλανόλευκη.

Πήγε γιατί το ήθελε και έμεινε επειδή μπόρεσε, δεν τον τρόμαζαν ποτέ οι δυσκολίες ούτε η επίπονη εκπαίδευση.

Το να φοράει το εθνόσημο και τον πράσινο μπερέ αρκούσε για να νιώθει περήφανος και τον γέμιζε χαρά να τιμά την γη των προγόνων.

4 andrikopoulos

Ουδείς φανταζόταν το φρικτό τέλος που θα είχε λίγο πριν απολυθεί ο νεαρός έφεδρος επιλοχίας και γυρίσει στην αγαπημένη πολύτεκνη οικογένειά του και κυρίως στην μητέρα του που τον υπεραγαπούσε καθώς ήταν μοναχογιός.

Μια ελληνίδα μητέρα που μεγάλωσε όπως όλες οι παραδοσιακές μανάδες με ηθικές αρχές και αξίες το παιδί της, τον έστειλε να υπηρετήσει την πατρίδα, καμάρωνε για την επιλογή του να φορέσει τον τιμημένο ελληνικό πράσινο μπερέ και ανέμενε με λαχτάρα να επιστρέψει το παιδί της σπίτι.

Δυστυχώς, το παιδί αυτής της μάνας δεν γύρισε ως πολίτης που ολοκλήρωσε την στρατιωτική θητεία του ούτε πρόλαβε να βγάλει τη στολή παραλλαγής και να φορέσει τα πολιτικά του ρούχα.

Επέστρεψε σε κομμάτια τοποθετημένα σε φέρετρο σκεπασμένα με την ελληνική σημαία. Μέσα στο νεκροκρέβατο αυτού του παλικαριού από το Πετρωτό Πατρών, τοποθετήθηκαν τα απομεινάρια της ανθρώπινης σάρκας που διαλύθηκε την ώρα που διερράγη ο σωλήνας όλμου κατά τη διάρκεια στρατιωτικής άσκησης σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση τότε για το συμβάν της 7ης του Οκτώβρη το έτος 2014.

Μαζί με άλλους δύο λεβέντες ο Φώτης ως γνήσιος εκπαιδευμένος Έλληνας πεζοναύτης, έκανε την μεγαλύτερη και δυσκολότερη απόβαση της ζωής του, με τον πιο δραματικό τρόπο, ακαριαία, προς την αιωνιότητα...

Για την οικογένεια του Φώτη ο χρόνος σταμάτησε εκείνη την ημέρα 7-10-2014.

Την αποφράδα μέρα που η φονική άσκηση στα Γλαφυρά Μαγνησίας της στέρησε για πάντα το γενναίο παλικάρι της.

Πρώτα ήταν ο πόνος για την απώλεια του παιδιού, μετά η οργή που η πατρίδα δεν της τον επέστρεψε σώο και αβλαβή με το απολυτήριο στο χέρι, ως όφειλε για κάθε ελληνόπουλο οπλίτη θητείας και ύστερα η αγανάκτηση για την Πολιτεία που δεν τήρησε τα δέοντα απέναντι στη δυστυχισμένη οικογένεια.

Ο αγώνας για αυτήν την οικογένεια είναι μακρύς ακόμα. Με αξιοπρέπεια και ψυχικό σθένος θα προχωρήσει μέχρι την τελική δικαίωση.

Έχει δώσει όρκο τιμής πως θα κάνει τα πάντα ώστε ο νεκρός ήρωας να μην ξεχαστεί ποτέ και θα αγωνιστεί με όλα τα νόμιμα μέσα μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Προσφάτως είχαν γιορταστεί τα γενέθλια του Φωτάκου στο κοιμητήριο όπου κείτεται.

Πολύς ο κόσμος, φίλοι, συγγενείς, γνωστοί αλλά και απλοί περαστικοί, όλοι κεράστηκαν γλυκίσματα, αναψυκτικά και ευχήθηκαν για την ανάπαυση της ψυχούλας του ομορφόπαιδου της γειτονιάς όπως τον αποκαλούσαν γιατί ο Φωτάκης ήταν γλυκύτατος και αγαπητός σε όλους όσο ζούσε.

“Αθάνατος!” ήταν η λέξη που έβγαινε από τα χείλη όλων...

Η Πολιτεία έλαμψε δια της απουσίας της ίσως γιατί πιστεύει πως ο πανδαμάτωρ χρόνος θα επουλώσει τις πληγές της οικογένειας και θα ξεχαστεί το τραγικό γεγονός των Γλαφυρών.

Δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο γιατί η οικογένεια που έστειλε στην πατρίδα ένα γεννημένο μαχητή και της τον επέστρεψαν πτώμα εν καιρώ ειρήνης, θα προχωρήσει μέσα από την οδύνη του θανάτου με αποφασιστικότητα μέχρι να γαληνέψει η ψυχή του Πατρινού αδικοχαμένου νέου.

Επιθυμία της οικογένειας είναι, μεταξύ άλλων, να ονομαστεί οδός του Πετρωτού σε οδό Φωτίου Ανδρικοπούλου ώστε να θυμούνται και οι νεότερες γενιές τον ήρωα νέο που ως έφεδρος επιλοχίας πεζοναύτης έπεσε εν ώρα καθήκοντος σε διατεταγμένη υπηρεσία και ένεκα ταύτης στα Γλαφυρά του Βόλου.

Η θυσία αυτή δεν πρέπει να λησμονιέται για να θυμίζει σε όλους και κυρίως στην ελληνική Πολιτεία ότι είναι υποχρεωμένη να προλαμβάνει παρόμοια συμβάντα.

Η οικογένεια Ανδρικοπούλου δεν ήταν η πρώτη ελληνική οικογένεια που έχασε το παιδί της όταν το έστειλε να υπηρετήσει την Πατρίδα όμως εύχεται να είναι η τελευταία και κανένας να μην βρεθεί ποτέ στη θέση τους.

Ευχή όλων είναι οι αρμόδιοι φορείς του ελληνικού κράτους να μεριμνήσουν ως οφείλουν και να πράξουν το καθήκον τους γενικώς και ειδικώς....

Φώτης Ανδρικόπουλος παρών και μάχιμος

Αιωνίως για την Ελλάδα

Θαρσείν χρη!!!

Εκ της οικογένειας του αδικοχαμένου πεζοναύτη Ανδρικόπουλου Φώτιου

3 andrikopoulos

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Τραγωδία στις ΕΔ - Νεκροί τρεις στρατιώτες από έκρηξη πυροσωλήνα όλμου

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter