Δευτέρα, 16 Μαΐου 2016 10:20

«Κάθε Μάιο» - Αυτοί που ξέρουν αποφεύγουν τους πανηγυρικούς εορτασμούς και στέκουν σιωπηλοί

Στα 75 χρόνια που ακολούθησαν, φροντίσαμε επιμελώς να μη κρατήσομε τίποτα από αυτές τις μνήμες. Οι τοίχοι των κτηρίων της πόλης μας μέχρι πρότινος έφεραν εμφανή τα σημάδια των μαχών. Στα 75 χρόνια που ακολούθησαν, φροντίσαμε επιμελώς να μη κρατήσομε τίποτα από αυτές τις μνήμες. Οι τοίχοι των κτηρίων της πόλης μας μέχρι πρότινος έφεραν εμφανή τα σημάδια των μαχών.
Γράφει ο Κωστής Ε. Μαμαλάκης - Ιστορικός ερευνητής

Κάθε Μάιο, μέχρι πρότινος, το νησί μας κατακλύζονταν από εκατοντάδες βετεράνους της Μάχης της Κρήτης, Άγγλους, Αυστραλούς, Νεοζηλανδούς. Σήμερα οι εναπομείναντες επιζώντες είναι μετρημένοι στα δάκτυλα των χεριών μας.

Κάθε Μάιο στο Ηράκλειο, στο Ρέθυμνο και στα Χανιά, στη Σούδα, στο Γαλατά, στο Μάλεμε, στον Ταυρωνίτη στη Μονή Πρέβελη και στη Χώρα Σφακίων συρρέουν και συναντώνται οι εναπομείναντες βετεράνοι της Μάχης της Κρήτης.

Σωματεία βετεράνων πολεμιστών, αντιπροσωπίες των χωρών των δυνάμεων που έλαβαν μέρος στη μάχη, παράσημα, λάβαρα, γκάιντες,, και κυρίως άνθρωποι των οποίων τα βλέμματα από μόνα τους μιλάνε μία γλώσσα που είναι κατανοητή, μόνο, σε αυτούς που γνώρισαν αυτόν το φοβερό πόλεμο και λιγότερο σε όσους τον υποψιάζονται.

Αυτοί που ξέρουν τι διαδραματίστηκε αυτό το φοβερό δεκαήμερο του Μάη του 1941, αποφεύγουν τους πανηγυρικούς εορτασμούς τις παράτες και τους χορούς που διοργανώνουν κάθε χρόνο οι τοπικές αρχές, οι οποίες μέσα στην άγνοια τους τηρούν ένα βαρετό και ανούσιο πρωτόκολλο το οποίο επαναλαμβάνεται εδώ και χρόνια.

Αυτοί που βίωσαν την μάχη, που έχασαν φίλους και συμπολεμιστές, που έμειναν ανάπηροι ή αιχμαλωτίστηκαν, ή κατάφεραν να διαφύγουν και να μεταφερθούν σε άλλα μέτωπα, έχουν μία διαφορετική ματιά.

Στις εκδηλώσεις που γίνονται στα κατά τόπους μνημεία και κυρίως στο Συμμαχικό Νεκροταφείο στη Σούδα Χανίων, Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί, Σκωτσέζοι, Βρεταννοί, απλοί στρατιώτες, αεροπόροι, ναύτες, καταδρομείς, άνδρες των μυστικών υπηρεσιών, πυροβολητές, όλοι μαζί τιμούν τους νεκρούς τους. Τίποτα περισσότερο ή λιγότερο.

4

Στις εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται μπροστά στα μνημεία της Μάχης της Κρήτης, αν εξαιρέσει κανείς τις τοπικές αρχές, την μπάντα και τα στρατιωτικά αγήματα, που λόγω εθιμοτυπίας παρευρίσκονται, η απουσία των ντόπιων πολιτών είναι αισθητή. Για την ακρίβεια, αυτό που είναι αισθητό είναι η αδιαφορία.

Λες και δεν μας αφορά η Μάχη της Κρήτης.

Στις ομιλίες και στους πανηγυρικούς ο ακροατής θα σχηματίση την εντύπωση πως στο πεδίο της μάχης προσέτρεξαν και έλαβαν μέρος μόνο πολίτες της Κρήτης. Για τη συμμετοχή των Ελλήνων και των συμμάχων στρατιωτών καθώς και των χωροφυλάκων δεν γίνονται αναφορές. Από ποιούς κατερρίφθησαν τόσα γερμανικά αεροπλάνα και στους τρείς νομούς;

Αλήθεια πόσοι Ηρακλειώτες γνωρίζουν πως στην πόλη μας έγιναν οδομαχίες; Μία μεγάλη μερίδα πολιτών μάλιστα πιστεύει πως η Μάχη της Κρήτης έλαβε χώρα μόνο στα Χανιά.

Γνωρίζει κανείς πως στο αεροδρόμιο Ηρακλείου, ένα σκωτσέζικο τάγμα, το Black Watch, έδωσε λυσσαλέες μάχες;

Πάνω στα ενετικά τείχη του Ηρακλείου, στη Χανιόπορτα και στην Καινούρια Πόρτα, πολίτες πολεμούσαν δίπλα σε στρατιώτες. Παντού περιφερειακά του Ηρακλείου νεκροί στρατιώτες και πολίτες μαζί, στον Κοψά, στον Καρτερό, στον Κατσαμπά, στο Μπεντεβή, στο Μασταμπά, στα Καμίνια, στη Χανιόπορτα, στη Θέρισο, στο Γιόφυρο και στο Τσαλικάκι.

Μα και μέσα στην πόλη, στην οδό Βαλέστρα, στην Καλοκαιρινού, στον Άγιο Δημήτριο, στην παραλιακή και στο λιμάνι.

Στα 75 χρόνια που ακολούθησαν, φροντίσαμε επιμελώς να μη κρατήσομε τίποτα από αυτές τις μνήμες. Οι τοίχοι των κτηρίων της πόλης μας μέχρι πρότινος έφεραν εμφανή τα σημάδια των μαχών.

Αρκεστήκαμε –και εκεί εξαντλείται το αίσθημα του χρέους μας- στην ονοματοδοσία οδών με τα ονόματα μαχητών που έπεσαν στο πεδίο της μάχης (Τζουλάκης, Μαρινέλλης, Pendlebury κ.λπ.) έχοντας παραλείψει από άγνοια, ίσως, δεκάδες ονόματα.

Άλλωστε ποιοί αναρωτιούνται πλέον τί δηλώνει το κάθε όνομα;

Είναι σαν την οδό 62 Μαρτύρων, όπου οι περισσότεροι συμπολίτες μας πιστεύουν πως πρόκειται μάλλον για κάποιους άγιους των πρώτων χριστιανικών χρόνων.

Στο Ρέθυμνο η άμυνα των Αυστραλών που πολέμησαν δίπλα με τους Έλληνες στρατιώτες και τη Σχολή Χωροφυλακής, ήταν τόσο ισχυρή που οι αλεξιπτωτιστές δεν κατάφεραν να μπούν στην πόλη.

Οι εξωτερικοί τοίχοι της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου στα Περβόλια Ρεθύμνης, μέχρι πρότινος, μαρτυρούσαν τις φοβερές μάχες. Με την πρόσφατη ανακαίνιση, φροντίσαμε να εξαφανίσομε αυτές τις μνήμες.

Μετά τον πόλεμο, οι Γερμανοί και οι Σύμμαχοι, δηλαδή νικητές και ηττημένοι, αναζήτησαν και περισυνέλεξαν τους νεκρούς τους και τους εναπόθεσαν στα στρατιωτικά νεκροταφεία στο Μάλεμε και στη Σούδα.

Εμείς τί κάναμε για τους νεκρούς μας; Που είναι θαμμένοι οι Έλληνες στρατιώτες;

Ακόμα μέχρι σήμερα εξακολουθούν να αναζητούν στην Κρήτη τους νεκρούς τους οικογένειες στρατιωτών από τη Θράκη που πολέμησαν στο Ηράκλειο και που φυσικά ουδείς γνωρίζει να τους δώση την παραμικρή πληροφορία.

Ζούμε ευτυχισμένοι και κυρίως εφησυχασμένοι, μέσα στην άγνοια μας. Άλλωστε την άγνοια μπορούμε να την προτάξομε ως άλλοθι.

Η μνήμη μας είναι βραχεία και στέκεται επιλεκτικά μόνο σε ό,τι κατά καιρούς ίσως μας θίξει. Το άγαλμα του Τζουλάκη ποιός το θυμάται φέτος; Αναρωτιέμαι, ποιός θυμάται τον Ταγματάρχη Τζουλάκη!

Το Μνημείο της Μάχης της Κρήτης – το οποίο πρόσφατα μας απασχόλησε είμαι βέβαιος πως την ημέρα που θα χρειαστεί να παραστούν οι αρχές, θα ...γυαλίζει εξωτερικά.

2

Στο Συμμαχικό Νεκροταφείο στη Σούδα σε λίγες μέρες θα παραβρεθούν, όπως κάθε χρόνο, εκείνοι που τιμούν τους νεκρούς τους.

Εμείς θα παραμείνομε βυθισμένοι στην μοναξιά μας και στη ...μοναδικότητα μας! Διότι όπως πάντα, όλα τα κάναμε εμείς και ...μόνοι μας.

1.545 νεκρά παιδιά από την Αυστραλία, την Νέα Ζηλανδία και τη Βρεταννία, που είναι θαμμένα στο Συμμαχικό Νεκροταφείο στη Σούδα, φαίνεται πως έχασαν τη ζωή τους εδώ στην Κρήτη τον Μάιο του 1941, όχι πολεμώντας αλλά ... από απερισκεψία...

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Τελευταία τροποποίηση στις Δευτέρα, 16 Μαΐου 2016 14:50