Τη Δευτέρα 4 Μαΐου 2015, η Μπάντα της Πολεμικής Αεροπορίας (ΠΑ) συμμετείχε στην ελληνορωσική εκδήλωση για τα 70 χρόνια από τη "Μεγάλη Νίκη" στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (Β' ΠΠ), η οποία διοργανώθηκε από το Πολιτιστικό Κέντρο της Πρεσβείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ελλάδα, στο Μέγαρο Μουσικής.
Την εκδήλωση παρακολούθησε ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας, Αντιπτέραρχος (Ι) Χρήστος Βαΐτσης και αντιπροσωπεία Αξιωματικών της ΠΑ.
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
To Υπουργείο Εθνικής Άμυνας σε συνεργασία με την Διακομματική Κοινοβουλευτική Επιτροπή για τη Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών προς την Ελλάδα και το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, διοργανώνουν κεντρική εκδήλωση για τις γερμανικές οφειλές, με θέμα «Β' Παγκόσμιος Πόλεμος – Ελλάδα – Κατοχή – Αντίσταση: Ιστορική μνήμη - Διεκδίκηση - Δικαίωση», που θα γίνει στην Αθήνα, στη ΛΑΕΔ (Λέσχη Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων, Ρηγίλλης 1 & Βασιλίσσης Σοφίας), τη Δευτέρα 27 Απριλίου 2015, ημέρα εισόδου των γερμανικών στρατευμάτων στην πόλη.
Ωρα έναρξης της εκδήλωσης 20.00 (λήξη προσέλευσης 19.45).
Το πρόγραμμα της εκδήλωσης
Το πρόγραμμα της εκδήλωσης, που θα παρουσιάσει ο ηθοποιός Γιώργος Κιμούλης, περιλαμβάνει:
-Ομιλία για το χρονικό της ημέρας από τον Ταξίαρχο Νικόλαο Δελατόλα Διευθυντή της ΔΙΣ (Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού).
-Προβολή οπτικοακουστικού υλικού για το χρονικό της ημέρας, παραγωγή του Πολεμικού Μουσείου.
-Ομιλία με θέμα «Τεκμηριωμένη ενημέρωση για τις γερμανικές οφειλές στην Ελλάδα» από τον Στέλιο Περράκη, Καθηγητή Διεθνών και Ευρωπαϊκών Θεσμών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου για τη Διεκδίκηση των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.
-Η ορχήστρα της Πολεμικής Αεροπορίας θα παρουσιάσει δύο τραγούδια από τον κύκλο τραγουδιών η «Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν» σε στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλλη και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, που θα ερμηνεύσει η Ρίτα Αντωνοπούλου.
-Ο ηθοποιός και Γενικός Γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας, Στέφανος Ληναίος θα απαγγείλει το ποίημα «Ηχήστε οι Σάλπιγγες» που απήγγειλε ο Αγγελος Σικελιανός στη κηδεία του Κωστή Παλαμά το 1943.
-Θα χαιρετίσουν ο αντιπρόεδρος του γερμανικού κόμματος της Αριστεράς «Die Linke» Wolfgang Gehrcke. Επίσης θα χαιρετίσει ο Γερμανός καθηγητής της Ιστορίας του Δικαίου, στο Πανεπιστήμιο Βρέμης και ένθερμος υποστηρικτής των ελληνικών θέσεων Christoph Schminck-Gustavus.
-Μια ιδιαίτερη στιγμή θα είναι ο χαιρετισμός από το παιδί - σύμβολο του Διστόμου, τον Αργύρη Σφουντούρη στον οποίο θα επιδοθεί τιμητική πλακέτα. Επίσης θα τιμηθούν ζώντες αντιστασιακοί.
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Γράφει ο: Αριστομένης Συγγελάκης*
«Καταστρέψατε την επαρχία Βιάννου. Εκτελέσατε πάραυτα, χωρίς διαδικασία, τους άρρενες που είναι πάνω από 16 ετών καθώς και όλους όσοι συλλαμβάνονται στην ύπαιθρο, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας».
Στρατηγός Φρίντριχ Βίλχελμ Μύλλερ, Ηράκλειο, Σεπτέμβριος 1943.
«Οι ναζί δεν έδειξαν ποτέ κάτι περισσότερο από το δειλό, άνανδρο, ωχρό προσωπείο ενός δολοφόνου που αποποιείται την πράξη του. Ενώ βασάνιζαν και σκότωναν συστηματικά άμαχους ανθρώπους, διαβεβαίωναν καθημερινά σ' ευγενικό και μαλακό τόνο ότι τάχα δεν άγγιζαν ούτε τρίχα και ότι ποτέ άλλοτε δεν είχε γίνει επανάσταση τόσο ανθρώπινη κι αναίμακτη.»
Σεμπάστιαν Χάφνερ, 1939 (αναφερόμενος στην τρομοκρατία του Γ' Ράιχ εναντίον του γερμανικού λαού την περίοδο 1933-1939).
Από τις 14 έως τις 16 Σεπτεμβρίου του 1943, 401 άνθρωποι δολοφονήθηκαν στις επαρχίες Βιάννου και Ιεράπετρας, στο δεύτερο μεγαλύτερο Ολοκαύτωμα της χώρας, κατ' εντολήν του σφαγέα Φρίντριχ Βίλχελμ Μίλερ. Μόνο από τον Αμιρά, το χωριό μου, δολοφόνησαν 117 συγχωριανούς μας. Ανάμεσά τους και ο παππούς μου Αριστομένης, οι τρεις αδελφοί του, Παύλος, Ιωάννης και Ματθαίος και ο πατέρας τους Νικόλαος. Συνολικά πέντε άτομα από το ίδιο σπίτι! Δύο ακόμα αδέλφια του παππού μου στήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα αλλά επέζησαν. Από την ευρύτερη οικογένεια μετράμε δεκάδες νεκρούς.
Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα από την έκθεση της Κεντρικής Επιτροπής Διαπιστώσεως Ωμοτήτων εν Κρήτη των Ν. Καζαντζάκη, Ι. Κακριδή, Ι. Καλιτσουνάκη και Κ. Κουτουλάκη, που επισκέφθηκαν την επαρχία μας σχεδόν δυο χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα: «Η Επιτροπή δεν θα λησμονήση ποτέ το σπαρακτικόν θέαμα που αντίκρυσεν καθώς έφθανεν εις τον Αμιράν, διά να διαπιστώση τα ανωτέρω εκτεθέντα· επί του τόπου της εκτελέσεως εύρε συγκεντρωμένας περί τας 300 γυναίκας μελανηφορούσας μετά των τέκνων των, θρηνούσας, κοπτομένας και μυρολογούσας. Την επομένην το πρωίαν επί του τόπου της εκτελέσεως ετελέσθη επιμνημόσυνος δέησις, την σπαρακτικότητα της οποίας αμυδρώς μόνον δύνανται να αποδώσουν αι ληφθείσαι φωτογραφίαι».
Κι όμως, ακόμα και σ' αυτό το φοβερό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, τα χαλκεία του Γ' Ράιχ προσπάθησαν να παρέμβουν για να παραχαράξουν την Ιστορία! Είναι χαρακτηριστικό το τηλεγράφημα της στρατιωτικής δύναμης της Βέρμαχτ, που επιχειρούσε στα χωριά της Βιάννου και της Δυτικής Ιεράπετρας, το οποίο απεστάλη στις 4 τα ξημερώματα της 15ης Σεπτεμβρίου 1943, μετά την πρώτη μέρα του εφιαλτικού τριημέρου.
«Επιχείρηση Βιάννος: Οι στόχοι της ημέρας δεν εκπληρώθηκαν. Μέχρι στιγμής, 280 Έλληνες, οι οποίοι πυροβολήθηκαν ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν, σκοτώθηκαν. Τα χωριά Κάτω Σύμη και Πεύκος κάηκαν. Ο ανδρικός πληθυσμός της Άνω Βιάννου συνελήφθη. Τώρα, συνολικά έχουν συλληφθεί 310 άνδρες.». Κατ' αρχάς σοκάρει ο κυνισμός των Γερμανών ναζί: 280 πολίτες είχαν ήδη δολοφονηθεί αλλά στο τηλεγράφημα δηλώνουν ότι «οι στόχοι της ημέρας δεν εκπληρώθηκαν».
Και γι' αυτό συνέχισαν τις επόμενες δύο ημέρες το αποτρόπαιο έργο τους δολοφονώντας συνολικά 401 αθώους και ανυπεράσπιστους πολίτες. Όμως ακόμα πιο εξοργιστική είναι η αναφορά ότι, δήθεν, οι 401 πολυαγαπημένοι συγγενείς, συγχωριανοί και συνεπαρχιώτες μας, «πυροβολήθηκαν ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν» (!), όταν όλοι γνωρίζουμε ότι εκτελέστηκαν εν ψυχρώ και ανά ομάδες, με τη χαρακτηριστική ναζιστική οργάνωση και σαδιστική μεθοδικότητα.
Τι συνδέει τη Ρόζα Λούξενμπουργκ με το Ολοκαύτωμα της Βιάννου;
Στις 17 Γενάρη 1919, 48 ώρες μετά την άνανδρη, βάρβαρη και εν ψυχρώ δολοφονία της Ρόζας Λούξενμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ, οι εφημερίδες του Βερολίνου φιλοξενούσαν την επίσημη εκδοχή του γερμανικού κράτους σύμφωνα με την οποία οι δύο επαναστάτες «πυροβολήθηκαν ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν». Όπως σημειώνει ο σπουδαίος Γερμανός νομικός και δημοσιογράφος Σεμπάστιαν Χάφνερ, που αντιτάχθηκε στον χιτλερικό εφιάλτη, η μέθοδος αυτή αποτελούσε συνήθη πρακτική για την εκκαθάριση πολιτικών αντιπάλων «ανατολικά του Ρήνου». Η μεθόδευση αυτή αποκαλύπτει την πάγια πρακτική των ναζί να αποστέλλουν ψευδείς, χαλκευμένες αναφορές, προκειμένου να αποκτήσουν άλλοθι ή ελαφρυντικά για τα αποτρόπαια εγκλήματά τους ενώπιον των δικαστηρίων ή της Ιστορίας. Το ίδιο έκαναν και στο Κομμένο, τους Λυγκιάδες και αλλού. Μία πρακτική που έρχεται από το 1919... Το αυγό του φιδιού χρειάστηκε μερικές δεκαετίες να επωαστεί μέχρι να εκδηλώσει τις πραγματικές του διαθέσεις και να αιματοκυλίσει τη Βιάννο, την Ελλάδα και την κατεχόμενη Ευρώπη.
Οι Γερμανοί προσπάθησαν να καλύψουν το έγκλημά τους
Πέραν όμως της σημαντικής αυτής αποκάλυψης, υπάρχει κι άλλο ένα στοιχείο συγκλονιστικό: οι Γερμανοί ζήτησαν από τον τότε Πρωτοσύγκελλο και κατόπιν Αρχιεπίσκοπο Κρήτης Ευγένιο Ψαλιδάκη να υπογράψει ψεύτικη δήλωση. Κι αυτός, με απαράμιλλο θάρρος, τους απάντησε: «Τουφεκίστε με, αλλά ψεύτικη δήλωση δεν υπογράφω, γιατί είδα με τα μάτια μου γυναίκες ξεκοιλιασμένες».
Οι σφαγείς χόρευαν επί των πτωμάτων ειρωνευόμενοι τις ολοφυρόμενες γυναίκες και φωνάζοντας ναζιστικά συνθήματα
Όμως τι έκαναν αμέσως μετά τις μαζικές εκτελέσεις αμάχων οι σφαγείς της Βέρμαχτ; Χαρακτηριστικά τα αποσπάσματα της Έκθεσης των Καζαντζάκη, Κακριδή, Καλιτσουνάκη: «Εκ των εκτελεστών άλλοι μεν απεχώρησαν εις τον Κρεββατάν και άλλοι έμειναν εις τον Αμιράν, εγκατασταθέντες δε εις μίαν αυλήν ολίγον απέχουσα από του τόπου της εκτελέσεως ήρχισαν να τρώγουν και να διασκεδάζουν περιπαίζοντες και τας ολοφυρομένας γυναίκας και μιμούμενοι τας κραυγάς της απελπισίας των «Παναγιά μου, Παναγιά μου!». Όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Συνέχισαν το έργο τους στον Κρεββατά: «Μετά την εκτέλεσιν συνεκεντρώθησαν εις τον Κρεββατάν και τα εκτελεστικά αποσπάσματα Βαχού, Αμιρών και Κεφαλοβρύσου και υπό τους ήχους φωνογράφου ήρχισαν να διασκεδάζουν επί του δώματος του Γ. Ζωάκη και έπειτα μεθυσμένοι κατελθόντες εχόρευαν επί των πτωμάτων των εκτελεσθέντων φωνάζοντες "Χάιλ Χίτλερ" και "Ζήτω η Γερμανία" (ελληνιστί)».
Αμέσως μετά το γλέντι τους επί των πτωμάτων, στις 4.00 τα ξημερώματα της 15ης Σεπτεμβρίου 1943, οι Γερμανοί ολοκλήρωσαν τις ημερήσιες «υποχρεώσεις» τους, στέλνοντας το συγκεκριμένο τηλεγράφημα! Δυστυχώς όμως, συνέχισαν το φρικτό τους έργο για δύο ακόμη ημέρες. Συνολικός απολογισμός του Ολοκαυτώματος των χωριών της Βιάννου και της Δυτικής Ιεράπετρας: 401 νεκροί, δέκα χωριά έγιναν στάχτη, εκ θεμελίων καταστράφηκαν 950 οικίες. Κρίσιμη λεπτομέρεια: πριν ανατινάξουν τα σπίτια λεηλάτησαν και λήστεψαν ό,τι πολύτιμο υπήρχε και το φόρτωσαν στα ζώα και ούτε εκείνα ξαναγύρισαν πια.
Η Βιάννος βυθίστηκε στο πένθος, ορφάνεψε, ρήμαξε αλλά δεν λύγισε! Πέντε, μόλις, μήνες μετά το Ολοκαύτωμα επανήλθε στους αγώνες: στέριωσε νέο αντάρτικο στην περιοχή και διοχέτευσε αντάρτες που έδρασαν στις μάχες της Παναγιάς, του αεροδρομίου Καστελλίου Πεδιάδος (μέσα Σεπτεμβρίου 1944) και στη νικηφόρα μάχη του Μαραθίτη-Φορτέτσας (11 Οκτωβρίου 1944)!
Η γερμανική προπαγάνδα συνεχίζεται και μετά το πέρας της Κατοχής!
Όμως, με μεγάλη μας λύπη διαπιστώνουμε ότι η διακίνηση ψευδών και αβάσιμων στοιχείων συνεχίζεται και από τις μετακατοχικές γερμανικές κυβερνήσεις! Και τι δεν έχει κατά καιρούς επικαλεστεί το βαθύ γερμανικό κράτος, προκειμένου να μην αναλάβει την ευθύνη για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, που διέπραξε το Γ' Ράιχ στην Ελλάδα: είναι ενδεικτική η επίσημη απάντηση του γερμανικού δημοκρατικού κράτους στον θρυλικό Αργύρη Σφουντούρη, σύμφωνα με την οποία το Ολοκαύτωμα του Διστόμου ήταν «αναπόφευκτα γεγονότας στο πλαίσιο πολεμικών επιχειρήσεων» και συνεπώς οι οικογένειες των θυμάτων δεν δικαιούνται αποζημιώσεων!
Ο Γολγοθάς των επιζώντων
Ο σταυρός του μαρτυρίου ήταν βαρύτερος για όσους επέζησαν. Μετά το αιματοκύλισμα ακολούθησε η πείνα, η δυστυχία, ο εμφύλιος σπαραγμός. Οι οικογένειες των θυμάτων, οι χήρες και τα ορφανά, με μαύρα ρούχα και μαύρη την καρδιά, αντιμετώπισαν την αδιαφορία, τον προπηλακισμό, την κοινωνική περιφρόνηση, τη μοναξιά και τη στέρηση. Τα ορφανά ήταν κοινωνικοί παρίες, που υπέστησαν με βιαιότητα τον κοινωνικό αποκλεισμό και τον ταξικό διαχωρισμό.
Αναρωτήθηκε άραγε πότε κανείς πώς επέζησαν οι χήρες και τα ορφανά; Πώς οι μητέρες περιέσωσαν το μέλλον των παιδιών τους μέσα από τη στάχτη, μόνες κι αβοήθητες, χωρίς την υποστήριξη του ελληνικού κράτους και με προκλητικά απούσα την υπεύθυνη για το δράμα τους Γερμανία; Επίσης αναρωτήθηκε άραγε ποτέ κανείς πόσα προικισμένα στο πνεύμα ορφανά καταδικάστηκαν σε χειρωνακτική δουλειά, στο εργοστάσιο της εσωτερικής μετανάστευσης ή, αλίμονο!, στα εργοστάσια των ίδιων των Γερμανών;
Ακόμη αναρωτήθηκε ποτέ κανείς πώς, πότε, με ποιους πόρους και ποια μέσα έγινε η αναστήλωση των ερειπίων της Επαρχίας Βιάννου και ολόκληρης της Ελλάδας, που έμοιαζε με «χαμένη πατρίδα»;
Όχι άδικα, ο αγώνας της Βιαννίτισσας, της Διστομίτισσας, της Καλαβρυτινής, της Ανωγειανής, της Σφακιανής, της γυναίκας από το Κομμένο, την Υπάτη, τη Δαμάστα, το Σάρχο, το Σοκαρά, το Κέντρος Ρεθύμνου, την Κάνδανο, τα Κερδύλλια, τη Μουσιωτίτσα, τη Δράκεια Μαγνησίας, την Κλεισούρα, το Χορτιάτη, της ηρωίδας γυναίκας, μάνας, χήρας, που αγωνίζεται για να μεγαλώσει τα παιδιά της με αξιοπρέπεια είναι ταυτισμένος με τον αγώνα του λαού μας. Έναν αγώνα για προκοπή, δικαιοσύνη και εθνική αξιοπρέπεια!
Έγκλημα χωρίς τιμωρία!
Σήμερα, ανήμερα της μαύρης επετείου της εισόδου της Βέρμαχτ στη Θεσσαλονίκη, κανείς δεν δικαιούται να έχει πλέον αμφιβολία για το γεγονός ότι το Γ' Ράιχ αιματοκύλισε, λεηλάτησε, λήστεψε και ισοπέδωσε την Ελλάδα! Για να υπάρξει κάθαρση στην τραγωδία της Κατοχής απαιτείται αφ' ενός η δίκαιη τιμωρία των θυτών και αφετέρου η εύλογη ικανοποίηση των θυμάτων. Όμως, αντί η δημοκρατική Γερμανία να συμβάλλει στην προσπάθεια σύλληψης και τιμωρίας των υπευθύνων για τα Ολοκαυτώματα έκανε διαχρονικά τα πάντα για να σώσει από τη Δικαιοσύνη ακόμα και τους πιο στυγνούς εγκληματίες πολέμου, με πλέον χαρακτηριστική την περίπτωση Μαξ Μέρτεν, του σφαγέα των σχεδόν 60.000 Ελλήνων Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Ο Μέρτεν, αν και είχε καταδικαστεί στην Ελλάδα σε 25 χρόνια φυλάκιση, κατόπιν ισχυρότατων πιέσεων στις οποίες ενέδωσε το 1959 η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή του πρεσβύτερου, τελικά εκδόθηκε στη Γερμανία, όπου, χωρίς να δικαστεί, απηλλάγη με βούλευμα! (Τι μου θυμίζει αυτό άραγε...).
Αλλά και σε ό,τι αφορά στην ικανοποίηση των δίκαιων απαιτήσεων των θυμάτων, η μετακατοχική Γερμανία ακολούθησε μία αποπροσανατολιστική και, επί της ουσίας, προκλητικά αδιάλλακτη στάση, μετερχόμενη κάθε μέσου ώστε να μην υποχρεωθεί να αποζημιώσει τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας και τον ελληνικό λαό στο σύνολό του για τα φοβερά δεινά που υπέστη.
Τους απαντούμε: μόνο με «Δικαιοσύνη και Αποζημίωση!»2 θα επέλθει η κάθαρση στην ανείπωτη τραγωδία της Κατοχής! Ή, στη γλώσσα που μοιάζουν να καταλαβαίνουν καλύτερα: οι κανόνες είναι κανόνες, οι οφειλές πρέπει να αποπληρωθούν. Keine Tricks! (Χωρίς κόλπα!)
*Μέλος της Σ.Ε. του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και μέλος της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου.
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Ο λοχίας Τζον Τόμσον, μηχανικός πτήσεων ειδικών αποστολών των βρετανικών δυνάμεων, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, θεωρείτο αγνοούμενος για περισσότερα από 70 χρόνια.
Τη Δευτέρα, όμως, η βέρα του μαζί με ένα κουτί με συντρίμμια από το βομβαρδιστικό Halifax, στο οποίο επέβαινε και το οποίο, όπως προέκυψε τελικά, συνετρίβη, «επέστρεψε» στην 92χρονη αδελφή του Ντόροθι Γουέμπστερ, όπως αναφέρει ρεπορτάζ του Associated Press που προβλήθηκε από το αμερικανικό δίκτυο ABC.
Η βέρα του μαζί με ένα κουτί με συντρίμμια από το βομβαρδιστικό Halifax «επέστρεψε» στην 92χρονη αδελφή του Ντόροθι Γουέμπστερ.
Το αεροσκάφος, στο οποίο επέβαιναν συνολικά επτά άτομα συνετρίβη στην Αλβανία στις 29 Οκτωβρίου 1944, ενώ μετέφερε βοήθεια στις δυνάμεις που πολεμούσαν κατά των ναζί. Το δαχτυλίδι εντοπίστηκε το 1960 από τον Γιάχο Τζάλα, σε ορεινή περιοχή, στην Αλβανία, περίπου 40 χλμ βόρεια των Τιράνων. Ο Τζάλα που πλέον δε βρίσκεται στη ζωή, κράτησε το δαχτυλίδι και το έκρυψε στο σπίτι του, καθώς φοβόταν να το δείξει στις τότε κομμουνιστικές αρχές, ενώ αργότερα ζήτησε από τον γιο του Τζεμίλ, να αναζητήσει την οικογένεια του ιδιοκτήτη.
Όντως ο Τζεμίλ, μετά το θάνατο του πατέρα του, ήρθε σε επικοινωνία με τις πρεσβείες των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας, οι οποίες άρχισαν να μαζεύουν στοιχεία γύρω από το δαχτυλίδι. ΤΟ στοιχείο που βοήθησε την έρευνά τους να προχωρήσει ήταν η επιγραφή "Joyce & John" που ήταν χαραγμένη στο εσωτερικό της βέρας.
Ύστερα από ένα τρίμηνο, η βρετανική πρεσβεία επιβεβαίωσε ότι ιδιοκτήτης του δαχτυλιδιού είναι ο Τόμσον και ενημέρωσε για την τύχη του την οικογένειά του καθώς και τις οικογένειες των άλλων έξι ατόμων που επέβαιναν στο ίδιο αεροσκάφος.
Αναμονή επτά δεκαετιών!
«Περιμέναμε 70 χρόνια. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι είμαστε εδώ, σήμερα, τιμώντας το γεγονός αυτό, ύστερα από τόσο καιρό», δήλωσε η 92χρονη Ντόροθι Γουέμπστερ που παραβρέθηκε στη τελετή που πραγματοποιήθηκε στο αλβανικό υπουργείο Άμυνας μια και η σύζυγός του αδερφού της που παντρεύτηκε λίγο μετά την εξαφάνισή του δε βρίσκεται πια στη ζωή.
«Όλα αυτά τα χρόνια ήταν μια ιστορία απώλειας», ανέφερε, από την πλευρά του, ένας από τους γιους της 92χρονης, ο Άλαν Γουέμπστερ. «Γνωρίζουμε πλέον σχεδόν όλα όσα συνέβησαν. Υπάρχει μια αίσθηση πως "έκλεισε". Γνωρίζουμε πού είναι ο Τζον. Είναι κάπου εκεί, στα βουνά», πρόσθεσε.
Ο αδελφός του Άλαν, Μπράιαν Γουέμπστερ, ανέφερε πως η γιαγιά κι ο παππούς του δεν κλείδωναν ποτέ το σπίτι τους στο Μάτλοκ, στην επαρχία Ντέρμπισαϊρ, στη Μ. Βρετανία, επειδή περίμεναν τον αγνοούμενο γιο τους. Οι βρετανικές αρχές δεν τους είπαν ποτέ, τίποτα για τον Τζον Τόμσον καθώς συμμετείχε σε «μυστική αποστολή στην Αλβανία» ανέφερε η οικογένεια του Βρετανού λοχία.
Ο Τζεμίλ Τζάλα, από την πλευρά του, δήλωσε ανακουφισμένος για το γεγονός ότι μπόρεσε να εκπληρώσει την επιθυμία του πατέρα του και να επιστρέψει το δαχτυλίδι στην οικογένεια του ιδιοκτήτη του.
«Θα πάω στον τάφο του και θα του πω να αναπαυθεί εν ειρήνη, αφού η επιθυμία του έχει εκπληρωθεί», ανέφερε χαρακτηριστικά. - ΠΗΓΗ
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Η συμμετοχή της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι γεμάτη ηρωισμούς και πράξεις αυτοθυσίας, από την πρώτη ημέρα του Ελληνοϊταλικού Πολέμου (28 Οκτωβρίου 1940) μέχρι τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας και την αποχώρηση των τελευταίων στρατιωτών της Βέρμαχτ από το ελληνικό έδαφος (8 Μαΐου 1945).
Τα γεγονότα που συνέβησαν την ίδια περίοδο στην Αθήνα, την ελληνική πρωτεύουσα και εν συνεχεία έδρα των αρχών κατοχής, έχουν ιδιαίτερη σημασία για την κατανόηση των εξελίξεων που συνδέονται με τη συμμετοχή της χώρας μας στην πολεμική προσπάθεια.
Στην Αθήνα (και ευρύτερα στο λεκανοπέδιο Αττικής) έδρασε ένας σημαντικός αριθμός αντιστασιακών οργανώσεων, ενώ εκδηλώθηκε επανειλημμένα το εθνικό φρόνημα με μαζικές αλλά και ατομικές πράξεις άρνησης υποταγής οι οποίες ανέτρεψαν τα σχέδια των κατακτητών για την ολοκληρωτική ενσωμάτωση των Ελλήνων στη Νέα Τάξη του Άξονα.
Φέτος συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από την αποχώρηση των Γερμανών από την ελληνική πρωτεύουσα (12 Οκτωβρίου 1944) και την επάνοδο της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης από το Κάιρο, αλλά και τη δραματική σύγκρουση των Δεκεμβριανών, προοίμιο της «τελικής ρήξης» μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς (1946-49). Κατά την πάροδο αυτών των επτά δεκαετιών η Αθήνα άλλαξε δραματικά όψη εξαιτίας της εντατικής αστικοποίησης και της συνεπακόλουθης πολεοδομικής της παραμόρφωσης. Παρά ταύτα, εξακολουθούν να διασώζονται αρκετά κτίρια τα οποία συνδέονται με τις ιστορικές εξελίξεις της περιόδου 1940-44, ενώ σε κάποιους άλλους χώρους επισημαίνεται με αναμνηστικές επιγραφές, προτομές, αγάλματα κ.λπ. η σύνδεσή τους είτε με την ηρωική δράση μεμονωμένων προσώπων είτε με την παρουσία των αρχών κατοχής είτε με τους διωγμούς ανώνυμων πατριωτών που αψήφησαν τον ζυγό των κατακτητών.
Αυτούς τους χώρους (ειδικότερα όσους βρίσκονται στο Κέντρο) φιλοδοξεί να προβάλει μια ομάδα ιστορικών με την επωνυμία Athens Historians και εμπνευστή τον Νίκο Νικολούδη, διδάκτορα Ιστορίας του πανεπιστημίου του Λονδίνου (King's College). Στο πλαίσιο ενός περιπάτου που δεν υπερβαίνει τις δύο ώρες οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να ενημερωθούν για τα κυριότερα σημεία του αθηναϊκού κέντρου που συνδέονται με σημαντικά γεγονότα του Πολέμου και της Κατοχής.
Η διαδρομή ακολουθεί χονδρικά τους άξονες των οδών Πανεπιστημίου και Πατησίων, με παρακάμψεις στα σημεία ειδικού ενδιαφέροντος, όπως τα κρατητήρια της οδού Μέρλιν, το κτίριο της Kommandatur στην (τότε) οδό Κοράη, κ.ά.
Περισσότερα πληροφοριακά στοιχεία για πτυχές της ιστορίας της Αθήνας κατά τον Πόλεμο και την Κατοχή (όπως και πολλές ιστορικές φωτογραφίες, βίντεο κλπ.) μπορεί να βρει κανείς στην ηλεκτρονική διεύθυνση: https://www.facebook.com/groups/athens.historians/, στην ομάδα με την επωνυμία "Athens in World War II", ενώ για κρατήσεις σχετικά με τους περιπάτους οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνούν στην ηλεκτρονική διεύθυνση Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.. - ΠΗΓΗ
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
