Write on Τρίτη, 20 Οκτωβρίου 2015 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ
Γράφει ο Νίκος Λυγερός*

Η ΑΟΖ είναι το Δίκαιο της Θάλασσας και δεν αποτελεί μία ελληνική αποκλειστικότητα. Είναι ένα εργαλείο που επιτρέπει την απελευθέρωση της Κύπρου, το άνοιγμα της Δυτικής Αρμενίας, τις προοπτικές της Δυτικής Σαχάρας, την επίλυση του προβλήματος μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης, την τριμερή Αιγύπτου – Ελλάδας – Κύπρου, το μέλλον της Ανατολικής Μεσογείου. Έτσι με αυτήν την έννοια αποτελεί ένα καταλυτικό στοιχείο που δεν αφορά μόνο και μόνο το τοπικό.

Πρόκειται για ένα ολικό μέσον που προσφέρει ασύλληπτες δυνατότητες στις χώρες που είναι εγκλωβισμένες σε προβλήματα ξηράς. Με άλλα λόγια δεν είναι μία επινόηση που αφορά μόνο και μόνο την Ελλάδα. Και αν την προωθούμε τόσο δυναμικά δεν είναι λόγω μίας ελληνικής προσέγγισης των πραγμάτων, αλλά επειδή είναι δίκαιη για τους ανθρώπους, για τους λαούς. Είμαστε λοιπόν του Δικαίου της Θάλασσας επειδή θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και αυτός ο τρόπος είναι ο πιο αποτελεσματικός για να βοηθήσουμε τους αθώους.

Έτσι όλοι αυτοί που νομίζουν ότι πρόκειται για μια εθνικιστική προσέγγιση απλώς είναι δογματικοί και αγκιστρωμένοι σε παλιά δεδομένα που δεν αντέχουν τις εξελίξεις. Διότι δεν γίνεται να δουν τα νέα νοητικά σχήματα της υψηλής στρατηγικής. Κατά συνέπεια η ελληνική ΑΟΖ είναι απλώς μία ειδική περίπτωση του όλου θέματος και είναι με αυτόν τον τρόπο που έχει νόημα και ανθεκτικότητα για το μέλλον, αλλιώς θα ήταν απλώς μία τοπική συνθήκη καταδικασμένη να εξαφανιστεί από τη στιγμή που θα υπήρχε.

Ενώ εδώ η ιδέα της ύπαρξής της είναι η διάρκεια που δημιουργεί σταθερότητα. Επίσης αν συνδυαστεί με την ύπαρξη των υδρογονανθράκων σημαίνει ότι η στρατηγική λειτουργεί με ενέργεια πράγμα που είναι βαθύτερο από το σύμπλεγμα της πολιτικής και της οικονομίας που εκ φύσης ζουν σ' ένα πιο επιφανειακό επίπεδο. Τελικά όσο πιο πολλές περιπτώσεις εφαρμογών της ΑΟΖ γνωρίζουμε, τόσο πιο δίκαιοι γινόμαστε με τους λαούς της Ανθρωπότητας.

*Ο Νίκος Λυγερός είναι Έλληνας μαθηματικός, συγγραφέας, ποιητής, ζωγράφος, σκηνοθέτης, ασχολείται με τη μουσική, την κοινωνιολογία, την οικονομία, την αρχαιολογία, το μάνατζμεντ και τη στρατηγική. Είναι ειδικός σύμβουλος στη Σχολή Εθνικής Άμυνας, τη Σχολή Πολεμικής Αεροπορίας, την Αστυνομική Ακαδημία, τη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας, τη Σχολή Στρατολογικού. Είναι επίσης διερμηνέας-μεταφραστής στα Γαλλικά δικαστήρια.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Πέμπτη, 01 Οκτωβρίου 2015 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ
Γράφει ο Νίκος Λυγερός - Μετάφραση από τα αγγλικά Αθηνά Κεχαγιά

Σε προηγούμενο άρθρο με τίτλο, Ισότητα της διαφοράς, αναφέραμε ότι η έννοια αυτή βρίσκεται στα θεμέλια της δημοκρατίας. Το άτομο φυσικά θεωρείται ως διαφορετικό από ένα άλλο, χωρίς αυτό να επηρεάζει την αξία του ως πολίτη, διότι η αποδοχή της διαφορετικότητας οδηγεί στην ισότητα των δικαιωμάτων.

Σε αυτό το άρθρο, θέλουμε να μελετήσουμε τις παρενέργειες που δημιουργούνται από την αντικατάσταση της λέξης "ατόμο", από την έκφραση "κρατική οντότητα" εντός αυτού του πλαισίου. Στην ουσία, το κράτος που εκπροσωπεί όλες τις γενικές υπηρεσίες ενός έθνους, εγγυάται το νόμο και όχι απαραίτητα την επιστροφή στο πνεύμα των νόμων. Ωστόσο, όταν το κράτος αντιπροσωπεύει μια ομάδα ανθρώπων που είναι εγκατεστημένη σε μια συγκεκριμένη περιοχή και υποβάλλεται στην ίδια εξουσία, τότε μπορεί να θεωρηθεί ως μία νομική οντότητα. Έτσι, η θεωρητική μας αντικατάσταση έχει νόημα και συνάδει με το διεθνές δίκαιο. Όμως τότε, είναι ενδιαφέρον να εξεταστεί το μερίδιο της ευθύνης του, από ανθρωπιστικής απόψεως.

Είναι προφανές ότι το ερώτημα αυτό καθίσταται απαραίτητο όταν το συγκεκριμένο κράτος είναι μια υπερδύναμη. Διότι, όπως ένας φιλελεύθερος αναλυτής σωστά παρατηρήσε, εάν η απαράμιλλη δύναμη του κράτους διεξάγεται πραγματικά για το καλό της ανθρωπότητας, τότε η ανθρωπότητα πρέπει να έχει το δικαίωμα να ελέγχει την εφαρμογή της. Και είναι πραγματικά, σε αυτό πλαίσιο , που ο ρόλος ενός κράτους αποκτά νόημα. Αλλά ακριβώς πριν καν μελετήσει τις δεδομένες ευθύνες του, εκείνες που δεν έχει την εξουσία να αναλάβει, πρέπει να ληφθούν υπόψην.

Έπομένως, όπως ένας άνθρωπος, δεν είναι υπεύθυνος για όλους τους ανθρώπους - δηλαδή, μια κατάσταση που δεν μπορεί στην ουσία και να απαιτήσει - ένα κράτος δεν μπορεί να είναι υπεύθυνο για όλα τα άλλα, διότι τα άλλα δεν του καταχώρησαν αυτό το δικαίωμα.
Παρ' όλα αυτά, δεν σημαίνει ότι το κράτος αυτό πρέπει υποχρεωτικά να συγκαταλέγεται στην κατηγορία που ο Τσόμσκι - αναφερόμενος στην Ουάσιγκτον και το Λονδίνο - σωστά συνέδεσε με την έννοια "κράτος-παρίας". Αλλά, εάν το κράτος αυτό χρησιμοποιεί ισχύ παράνομα, τότε, οι διαφορές στην πραγματικότητα εξαλείφονται. Στην πραγματικότητα, η δυσκολία του δικαστικού συστήματος ενός κράτους, κυρίως όταν πρόκειται για μια υπερδύναμη, προέρχεται από τον εγγενή αποσυγχρονισμό που υπάρχει μεταξύ των δεδομένων του διεθνούς δικαίου και της γεωστρατηγικής.

Η τελευταία, αν και είναι ειδική για κάθε κράτος, είναι ουσιαστικά η κύρια αιτία επικοινωνίας του κάθε συγκεκριμένου κράτους με τα άλλα. Ωστόσο, το διεθνές δίκαιο μπορεί να λειτουργήσει μόνο με αμοιβαία συμφωνία. Είναι προφανώς πιο αργή διαδικασία, από την γεωστρατηγική ενός κράτους που δρα βασιζόμενο στην δική του πρωτοβουλία. Αυτό είναι προφανώς το καθεστώς που αφορά σε κάθε χώρα, αλλά όταν αυτή είναι μια υπερδύναμη που κατέχει έναν "μεγάλο τομέα", όπως, έναν στρατηγικά σημαντικό χώρο της υδρογείου, που της εξασφαλίζει τον παγκόσμιο ελέγχο σύμφωνα με τους όρους της ομάδας μελέτης πολέμου-ειρήνης, τότε, αυτός ο αποσυγχρονισμός είναι προφανής.

Ένα κράτος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς γεωστρατηγική, αλλά παρ' όλα αυτά, έχει το δικαίωμα να ενεργεί αν η ενέργεια αυτή έρχεται σε αντίθεση με το διεθνές δίκαιο; Ωστόσο, για να αντιστρέψουμε την ερώτηση, ακόμη και αν αυτό φαίνεται κάπως προκλητικό: μπορεί ένα κράτος το οποίο πραγματικά σέβεται το διεθνές δίκαιο να υφίσταται με την γεωστρατηγική έννοια του όρου;

Στην πραγματικότητα, αυτό το είδος των ερωτήσεων προβάλλει, όχι μόνο την ενύπαρκτη φύση του προβλήματος της συνύπαρξης των δύο αυτών τάσεων, αλλά και την προ-υπαρξιακή ανάγκη αυτών να συνάδουν. Διότι το διεθνές δίκαιο στη σημερινή του επέκταση, είναι ένα σχετικά νέο στοιχείο, ενώ η γεωστρατηγική, αν και δεν έχει αυτή την κωδικοποιημένη μορφή εξ αρχής, υπήρχε σχεδόν από την ύπαρξη του πολέμου. Έτσι, η εφαρμογή των ζωνών και των σφαιρών επιρροής για τα κράτη, ή ακόμη και των "μεγάλων τομέων' για τις υπερδυνάμεις, είναι μια κλασική διαδικασία, αποκλείοντας την πιθανότητα μιας σαφούς κατανομής της υδρογείου, κατά το διεθνές δίκαιο.

Η γεωστρατηγική, λειτουργεί θαυμάσια με υπερκατασκευές δικτύων, ενώ το διεθνές δίκαιο παλεύει ενάντια σε κάθε διαδικασία δικτύων που αποτελεί φυσική παράβαση. Έπομένως, η επέκταση της εξουσίας ενός κράτους, ξεπερνά την έκταση των δικαιωμάτων του. Και η παγκόσμια αποδοχή της έννοιας του κράτους έρχεται σε αντίθεση με το διεθνές δίκαιο. Συνεπώς, η αντικατάστασή μας, δείχνει μια αποτυχία του συστήματος.

*Ο Νίκος Λυγερός είναι Έλληνας μαθηματικός, συγγραφέας, ποιητής, ζωγράφος, σκηνοθέτης, ασχολείται με τη μουσική, την κοινωνιολογία, την οικονομία, την αρχαιολογία, το μάνατζμεντ και τη στρατηγική. Είναι ειδικός σύμβουλος στη Σχολή Εθνικής Άμυνας, τη Σχολή Πολεμικής Αεροπορίας, την Αστυνομική Ακαδημία, τη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας, τη Σχολή Στρατολογικού. Είναι επίσης διερμηνέας-μεταφραστής στα Γαλλικά δικαστήρια.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Τρίτη, 29 Σεπτεμβρίου 2015 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ
Γράφει ο Νίκος Λυγερός

Τα Θρησκευτικά είναι εικόνες κι όσοι προσπαθούν να τα αφανίσουν είναι εικονοκλάστες κι όχι μόνο αντισυνταγματικοί. Διότι το Σύνταγμα είναι αυτό που καθορίζει το νομικό πλαίσιο, αλλά είναι η πίστη που καθορίζει τη Θρησκεία. Δεν μπορεί όποιος θέλει να κάνει ό,τι του κατεβαίνει μόνο και μόνο επειδή ξαφνικά έχει μια εξουσία. Αυτή η εξουσία είναι εξαρτημένη από την ουσία, αλλιώς δεν έχει νόημα.

Στην πατρίδα μας δεν πιστεύουμε ότι τελείωσε η Ιστορία ούτε ότι η Θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Έτσι η Εκκλησία και το Σύνταγμα προστατεύουν τον ελληνικό λαό από τα άτομα που θέλουν να το καταπατήσουν λόγω σκοπιμοτήτων. Καταφέραμε να ξεπεράσουμε δύο φορές τους εικονοκλάστες και αυτό με μεγάλο κόστος, γιατί ήθελαν να μας μειώσουν εκ των έσω.

Πάντα αυτό αποτελεί από τα χειρότερα χτυπήματα. Και δεν είναι τυχαίο που χρειαστήκαμε τόσα χρόνια για να νικήσουμε τους εικονοκλάστες μια πρώτη φορά από το 726 έως το 787 και μια δεύτερη από το 814 έως το 842, πράγμα που σημαίνει ότι ήταν δύσκολο. Διότι κάθε φορά θεωρούμε ότι αποκλείεται να υπάρχουν άτομα που θέλουν το κακό μας, ενώ η ιστορία μας μάς αποδεικνύει το αντίθετο.

Πρέπει λοιπόν να είμαστε πολύ προσεχτικοί με αυτές τις λεπτομέρειες που είναι βέβαια ενδείξεις μιας νοοτροπίας που προσπαθεί να επηρεάσει κόσμο για να επιβάλλει μια στρατηγική που θέλει να προκαλέσει. Έτσι πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα για να έχουμε μια σοβαρή αντιμετώπιση των πραγμάτων.

*Ο Νίκος Λυγερός είναι Έλληνας μαθηματικός, συγγραφέας, ποιητής, ζωγράφος, σκηνοθέτης, ασχολείται με τη μουσική, την κοινωνιολογία, την οικονομία, την αρχαιολογία, το μάνατζμεντ και τη στρατηγική. Είναι ειδικός σύμβουλος στη Σχολή Εθνικής Άμυνας, τη Σχολή Πολεμικής Αεροπορίας, την Αστυνομική Ακαδημία, τη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας, τη Σχολή Στρατολογικού. Είναι επίσης διερμηνέας-μεταφραστής στα Γαλλικά δικαστήρια.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Παρασκευή, 25 Σεπτεμβρίου 2015 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ
Γράφει ο Νίκος Λυγερός

Όποιος και να είναι στο Υπουργείο Παιδείας, η γενοκτονία δεν παίρνει εισαγωγικά. Και οι δηλώσεις που δεν είναι ενημερωμένες ούτε για το αρμενικό, ούτε για την απόφαση του νομοσχεδίου ποινικοποίησης από τη Γαλλία, ενώ είχε περάσει από τη Bουλή και τη Γερουσία κι ούτε για τα δεδομένα της περιοχής, δεν έχουν καμία αξία ακόμα κι αν παρουσιάζονται αποκλειστικά για λόγους πολιτικούς. Επίσης είναι αστείο ν' ακούμε κόμματα να μιλούν για παλαιοκομματισμό, ενώ προέρχονται από συστήματα που έχουν καταρρεύσει εδώ και δεκαετίες, γιατί καταπατούσαν τα ανθρώπινα δικαιώματα και γιατί είχαν διαπράξει γενοκτονίες ενάντια στους λαούς της περιοχής.

Βέβαια όταν συνεχώς προωθείς την ιδέα ότι η ιστορία πέθανε, στο τέλος καταλήγεις να κάνεις σοβαρά ιστορικά λάθη γιατί η ιστορία συνεχίζει να ζει χωρίς να έχει καν σταματήσει ακόμα και στις χειρότερες εποχές για τους ανθρώπους. Τα μαθήματα ιστορίας δεν δίνονται από κόμματα και ειδικά από αυτά που έχουν όχι μόνο λερωμένη τη φωλιά τους, αλλά και τα χέρια τους. Διότι η γενοκτονία δεν είναι απλώς μια απλή εθνοκάθαρση ακόμα και ωμή, αλλά μια συστηματική καταστροφή και ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Δεν είναι λοιπόν απλές δηλώσεις και απαντήσεις που θα αλλάξουν τα πράγματα για τη γενοκτονία που είναι ένα ιστορικό γεγονός.

Επίσης η Ελλάδα πέρασε το νομοσχέδιο για την ποινικοποίηση της μη αναγνώρισης των γενοκτονιών που έχουμε ήδη αναγνωρίσει, όπως είναι η γενοκτονία των Αρμενίων και η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Είναι λοιπόν σημαντικό να μην μας ξεγελούν τα πολιτικάντικα κείμενα που δεν έχουν κανένα ιστορικό ή στρατηγικό βάθος, και να συνεχίσουμε τον αγώνα μας σε διεθνές επίπεδο.

*Ο Νίκος Λυγερός είναι Έλληνας μαθηματικός, συγγραφέας, ποιητής, ζωγράφος, σκηνοθέτης, ασχολείται με τη μουσική, την κοινωνιολογία, την οικονομία, την αρχαιολογία, το μάνατζμεντ και τη στρατηγική. Είναι ειδικός σύμβουλος στη Σχολή Εθνικής Άμυνας, τη Σχολή Πολεμικής Αεροπορίας, την Αστυνομική Ακαδημία, τη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας, τη Σχολή Στρατολογικού. Είναι επίσης διερμηνέας-μεταφραστής στα Γαλλικά δικαστήρια.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Πέμπτη, 24 Σεπτεμβρίου 2015 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ
Γράφει ο Νίκος Λυγερός*

Η ανακάλυψη του κοιτάσματος Ζορ δημιουργεί ένα συμμαχικό πλαίσιο που ενισχύει πρακτικά την Κύπρο και την Ελλάδα, λόγω των εξελίξεων της τριμερούς. Δεν πρέπει βέβαια να εξετάζουμε τα πράγματα με τρόπο τοπικιστικό αφού σημασία έχει η ολική πορεία της στρατηγικής της Ανατολικής Μεσογείου προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Με άλλα λόγια δεν πρέπει να κοιτάζουμε μόνο και μόνο τι φυσικό αέριο υπάρχει σε κάθε μια από τις ΑΟΖ τους αλλά συνολικά λόγω της ανάγκης αποθεμάτων που χρειάζεται ο αγωγός East Med για να είναι βιώσιμος στην τροφοδότησή του σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Αρά όταν μερικοί επικεντρώνονται μόνο στην πώληση του φυσικού αερίου της Κύπρου στην Αίγυπτο, θέλει να πει ότι δεν αντιλαμβάνονται ποια είναι η μεγάλη εικόνα για την περιοχή. Διότι η ανακάλυψη μεγάλων αποθεμάτων όλο και μεγαλώνει το ενδιαφέρον των εταιρειών ως επενδυτές για την περιοχή. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σκεφτούμε συνολικά και ολιστικά και όχι τοπικά.

Η Ανατολική Μεσόγειος είναι ένα κοινό πλαίσιο και πάνω σε αυτό πρέπει να σχεδιάσουμε ένα στρατηγικό μείγμα, με το οποίο θα έχουμε στρατηγικές εθνικές που συγκλίνουν με τον ίδιο στόχο. Μια τέτοια υλοποίηση είναι και ο αγωγός East-Med αλλά και ο Interconnector EuroAsia που αφορά την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ. Έτσι κάθε νέο κοίτασμα είναι μία ενίσχυση της όλης προσέγγισης. Κατά συνέπεια πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι μια προοπτική που δεν έχει να κάνει με ψευδαισθήσεις και όνειρα, αλλά στρατηγικά οράματα που αλλάζουν την πραγματικότητα γιατί συνεισφέρουν στην εξέλιξη.

Με αυτόν τον τρόπο ξεφεύγουμε και από τον εγκλωβισμό που προκαλούν διαπραγματεύσεις επίλυσης που δεν οδηγούν πουθενά διότι ξέρουμε ότι η προτεραιότητα μας είναι η αξιοποίηση και η ανάδειξη της θάλασσας.

*Ο Νίκος Λυγερός είναι Έλληνας μαθηματικός, συγγραφέας, ποιητής, ζωγράφος, σκηνοθέτης, ασχολείται με τη μουσική, την κοινωνιολογία, την οικονομία, την αρχαιολογία, το μάνατζμεντ και τη στρατηγική. Είναι ειδικός σύμβουλος στη Σχολή Εθνικής Άμυνας, τη Σχολή Πολεμικής Αεροπορίας, την Αστυνομική Ακαδημία, τη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας, τη Σχολή Στρατολογικού. Είναι επίσης διερμηνέας-μεταφραστής στα Γαλλικά δικαστήρια.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter