Write on Κυριακή, 15 Οκτωβρίου 2023 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ

Γράφει ο Επισμηναγός (Ι) ε.α Στέφανος Καραβίδας - Υποψήφιος Δρ. ΕΚΠΑ

Ούτε «νατοϊκή» είναι η ΝΑΤΟ TIGER MEET (ΝΤΜ), ούτε το κλίμα είναι «καλό» φίλοι αρθρογράφοι.

Το να γράφονται ανακρίβειες και να καλλιεργείται μία πλαστή εικόνα για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις εξ αφορμής μίας άσκησης, είναι το λιγότερο αντιδεοντολογικό εάν αυτό συμβαίνει για τις θεάσεις, το χειρότερο επικίνδυνο, εάν γίνεται στρατευμένα για τη δημιουργία «κλίματος» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Αιτία για την παρούσα παρέμβαση, σειρά άρθρων στον ειδικό και γενικό τύπο, που αναφέρονται στη συμμετοχή της ελληνικής 335Μ «Τίγρης» και της τουρκικής 192Filo «Kaplan» στη φετινή άσκηση ΝΑΤO TIGER MEET, που φιλοξενήθηκε στην αεροπορική βάση Gioia Del Colle, στη νότια Ιταλία, στο διάστημα 02-13/10/2023. Κατ’ επιλογή, θα εστιάσουμε στο δημοσίευμα της εφημερίδας η Καθημερινή, της 02/10/2023 , καθώς μοιραία μας ξύπνησε μνήμες του άρθρου των «τεσσάρων» της 30/07/2023 .

Στο ίδιο πνεύμα, το πιο πρόσφατο άρθρο στην Καθημερινή, αναφέρει:
«Σε κοινούς σχηματισμούς θα πετάξουν ελληνικά και τουρκικά μαχητικά που συμμετέχουν στη νατοϊκή άσκηση Tiger Meet 23. Αξιοποιώντας μία ακόμη ευκαιρία στρατιωτικής συνεργασίας υπό την ομπρέλα της Ατλαντικής Συμμαχίας, οι δύο χώρες κάνουν ένα σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση της εξομάλυνσης των σχέσεών τους».

Η άσκηση λοιπόν ΔΕΝ είναι νατοϊκή και δεν υπάρχει καμία «συμμαχική ομπρέλα». Η άσκηση ΝΤΜ είναι σε απλή γλώσσα μία «αεροπορική γιουροβίζιον» όπου την επικοινωνιακή εποπτεία έχει ένας μη κυβερνητικός οργανισμός (ΝGO), εν προκειμένω η NATO TIGER ASSOCIATION (ΝΤΑ) και την αποκλειστική ευθύνη σχεδίασης και οργάνωσης, η χώρα φιλοξενίας, που συνήθως κάθε χρόνο είναι διαφορετική.

Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα της ΝΤΑ:
«You will not find the NATO Tiger Meet on any NATO exercise schedule. Nor will you find an office at any NATO HQ with responsibility for the NTA.
The NTA is not dependent on any NATO HQ. The Tiger Assembly and the advisors provide guidance, but it is the host squadron that plans the NTM and coordinates the ops side of things. You will find us on the web» ...

H NTM «γεννήθηκε» το 1960 μετά την πρωτοβουλία ενός Αμερικανού Δκτή Μοίρας και ενός Βρετανού, πέρα από την επιχειρησιακή συνεργασία, να κρατήσουν και κοινωνικές επαφές οι Μοίρες τους, καθιερώνοντας μία ετήσια συνάντηση. Την επόμενη χρονιά προσκάλεσαν και μία Γαλλική Μοίρα, ενώ την τρίτη χρονιά, οι συμμετοχές έφτασαν τις 8 Μοίρες. Τελικά, η συνάντηση έγινε θεσμός, απέκτησε καταστατικό και νομικό πρόσωπο και συν τω χρόνω, συμμετείχαν σε αυτή το σύνολο σχεδόν των Μοιρών από τις ευρωπαϊκές Αεροπορίες και Ναυτικά, με χαρακτηριστικό κλήσης «Τίγρης». Η άσκηση σταδιακά αναδείχθηκε σε μία από τις σημαντικότερες ετήσιες αεροπορικές ασκήσεις στην Ευρώπη, με συμμετοχή ειδικών δυνάμεων και μονάδων επιφανείας, φτάνοντας αρκετές χρονιές οι συμμετοχές τα 100 αεροσκάφη και ελικόπτερα.

Επομένως, από πουθενά δεν προκύπτει ότι στη φετινή ΝΤΜ υπήρξε κάποιο κρυφό παρασκήνιο και κάποιο «διπλωματικό χέρι» που επιχείρησε να προωθήσει μέσω της άσκησης την ελληνοτουρκική φιλία, «υπό την ομπρέλα της Ατλαντικής Συμμαχίας». Η ταυτόχρονη παρουσία ελληνικών και τουρκικών μαχητικών, δεν κρύβει κανένα παρασκήνιο και αποτελεί κανονικότητα στο πλαίσιο της άσκησης, η διοργάνωση της οποίας εξαρτάται αποκλειστικά από την προθυμία κάποιας χώρας, να τη φιλοξενήσει. Εάν αυτή η χώρα δε βρεθεί, πολύ απλά η ΝΤΜ δε θα διοργανωθεί. Αυτό σημαίνει ότι στη ΝΤΜ 2022 που διοργανώθηκε στην 116ΠΜ, η Ελλάδα ως φιλοξενούσα την άσκηση, είχε το αποκλειστικό δικαίωμα να καλέσει όποια χώρα επιθυμούσε. Συνεπώς, ο αποκλεισμός της τουρκικής αεροπορίας, δεν απασχόλησε κανέναν στο ΝΑΤΟ, αφού η άσκηση δε σχετίζεται με τον σχεδιασμό του ΝΑΤΟ. Απλά, η σχεδίαση και οι επιχειρήσεις ακολουθούν τις νατοϊκές διαδικασίες, ενώ συμμετέχουν και χώρες μη μέλη του ΝΑΤΟ, όπως η Ελβετία και η Αυστρία.

Σχετικά με τις ελληνικές συμμετοχές. Αυτές είχαν διακοπεί από τη δεκαετία του 80’ και άρχισαν ξανά με πτητικά μέσα το 2007, στη Νορβηγία, με αεροσκάφη Α-7E. Εκεί, η τότε σύνθεση της Μοίρας κατάφερε και κατοχύρωσε ως “callsign” της 335Μ, το «ΑΕGEAN TIGERS» ή «ΤΙΓΡΕΙΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ». Αυτό ήταν πολύ σημαντικό, καθότι η τουρκική 192Filo όχι μόνο συμμετείχε κατά την πολυετή απουσία της ελληνικής Μοίρας σταθερά, αλλά είχε φιλοξενήσει και το ΝΤΜ το 1996, στο αεροδρόμιο του Balikesir. Το πόσο σημασία έχει η κατοχύρωση αυτού του χαρακτηριστικού κλήσης, μπορούμε να το αντιληφθούμε εάν το συσχετίσουμε με το πρόσφατο «TURKAGEAN»...

Αναφορικά με τις τουρκικές συμμετοχές, αυτό που τις ξεχώριζε ήταν η προσπάθεια προβολής ισχύος μέσω της συμμετοχής με πολλά αεροσκάφη (6-8), τη στιγμή που η 335Μ, έστελνε το μέγιστο τετράδα αεροσκαφών, καθώς και το διπλάσιο από εμάς προσωπικό, ενώ τα αεροσκάφη της έφεραν εντυπωσιακό εξωτερικό διάκοσμο. Η φετινή λοιπόν αποστολή 3 αεροσκαφών, συνιστά δείγμα πιθανής αδυναμίας διάθεσης περισσότερων πτητικών μέσων και διστακτικότητας αποστολής μεγάλου αριθμού προσωπικού στο εξωτερικό, λόγω του φόβου αίτησης πολιτικού ασύλου, κάτι που μοιραία περιόρισε τις αποστολές στις οποίες μπορούσε να συμμετέχει η τουρκική Μοίρα. Μία ακόμη ανακρίβεια της σχετικής αρθρογραφίας, αφορά την κατάσταση της 192Filo μετά το πραξικόπημα του 2016, καθώς αναφέρεται ότι η Μοίρα διαλύθηκε και επανιδρύθηκε πρόσφατα. Ωστόσο, η διαθέσιμη διεθνής και κυρίως τουρκική αρθρογραφία, υποστηρίζει ότι ήταν η έτερη Μοίρα του Βalikesir, η 191Κobra που διαλύθηκε και τα αεροσκάφη της απορροφήθηκαν από την 192 και όχι το αντίθετο. Άλλωστε, ο Σμηναγός Yunus Poynar που συνόδευσε και προστάτευσε το αεροσκάφος του Ερντογάν, ανήκε στην 192Filo, παρότι αργότερα κατηγορήθηκε εξαιτίας του αδερφού του ως «γκιουλενιστής».

Στα σημαντικά τώρα. Γιατί η 192Filo είναι μία «ιδιαίτερη» Μοίρα για τους Έλληνες Ιπτάμενους; Γιατί ήταν το δικό της διθέσιο αεροσκάφος που ανεφλέγη και κατέπεσε λίγους μήνες μετά την κρίση των Ιμίων, στις 8 Οκτωβρίου του 1996 πλησίον της Χίου, περιστατικό κατά το οποίο διασώθηκε από ελληνικό ελικόπτερο μόνο ο ένας από τους δύο Ιπταμένους, με τον δεύτερο έκτοτε να αγνοείται. Είναι το περιστατικό που «φημολογείται ότι» ελληνικό M-2000 κατέρριψε το τουρκικό F-16.

Κυρίαρχα όμως για τη δική μας Μνήμη, η 192Filo σχετίζεται άμεσα με τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του Σμηναγού Ηλιάκη! Το αεροσκάφος με το οποίο o Υποσμηναγός Χαλίλ Ιμπραήμ, δολοφόνησε μετά από επικίνδυνους, προκλητικούς και αδέξιους ελιγμούς τον Σμηναγό Ηλιάκη στο Καρπάθιο Πέλαγος, στις 25 Μαΐου του 2006, ανήκε στην 192Filo.

Επειδή λοιπόν το «αίμα νερό δε γίνεται», όσοι γράφουν και έχουν δημόσιο λόγο, ας είναι προσεκτικοί και ας αποφεύγουν τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα. Με του Τούρκους στρατιωτικούς σε κάθε «συμμαχική» άσκηση ή εκπαίδευση, η ατμόσφαιρα θα είναι πάντα ηλεκτρισμένη, ψυχροπολεμική και κυρίως, εν αναμονή...
Τέλος, επειδή στο σχετικό άρθρο στην Καθημερινή, αναφέρθηκε πως η άσκηση «Neptune Strike 23-2» (10-14/7/2023) που έλαβε χώρα και στο ελληνικό FIR, «αποτελεί μια πρώιμη ένδειξη βελτίωσης των διμερών σχέσεων» Ελλάδας-Τουρκίας, καλό θα ήταν να διευκρινιστεί εάν παρατηρήθηκε το εξής οξύμωρο: Αν δηλαδή το τουρκικό ζεύγος με το οποίο «συνεργαστήκαμε» εντός της οριοθετημένης περιοχής της άσκησης, το αναχαιτήσαμε και το εμπλέξαμε πριν την είσοδο και μετά την έξοδό του από την περιοχή, καθότι ως «καλοί συνεργάτες», οι Τούρκοι αρνήθηκαν την κατάθεση σχεδίου πτήσης, «κατά πάγια τακτική».

Αντί επιλόγου

Το Σεπτέμβριο του 2007, στο πρώτο TIGER MEET που συμμετείχε η 335Μ μετά από 20ετή αποχή, στο Oerland της Νορβηγίας, ο τότε Δκτής της 335Μ Ασμχος (Ι) Κωνσταντίνος Παπαδημητρίου, κατά την τελετή έναρξης της άσκησης και ενώ παιάνιζε ο εθνικός ύμνος της Τουρκίας με τις σημαίες της χώρας και της 192Filo να ανεβαίνουν στον ιστό, αρνήθηκε ως επικεφαλής της Μοίρας να χαιρετίσει στρατιωτικά. Απειλήθηκε διπλωματικό επεισόδιο με τους Τούρκους να απαιτούν την αποπομπή μας από την άσκηση, κάτι που μπορούσαν να το επιβάλλουν με βάση τους κανονισμούς, καθότι η 335Μ δεν ήταν εξαιτίας της πολυετούς αποχής από την άσκηση, πλήρες μέλος της ΝΤΑ. Τότε ο Ασμχος Παπαδημητρίου, ένας θρύλος των Κουρσάρων με περισσότερες από 3000 ώρες πτήσης, στο συμβούλιο των Μοιράρχων, παλικαρίσια, ενημέρωσε τους παρευρισκόμενους για τη συμπεριφορά των Τούρκων και τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του Αεροπόρου μας, ο οποίος υπήρξε μαθητής του. Συγκεκριμένα, χωρίς να μασά τα λόγια του, αποκάλεσε τον Τούρκο πιλότο «killer», εξηγώντας γιατί αρνήθηκε να χαιρετήσει τη σημαία της συγκεκριμένης Μοίρας. Ήταν τόσο ανατριχιαστικός ο λόγος του και η περιγραφή της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ Ηλιάκη, που οι παρευρισκόμενοι αξιωματικοί από όλες τις χώρες δήλωσαν συγκλονισμένοι ως Άνθρωποι και Αεροπόροι, μην επιτρέποντας στον Τούρκο Δκτή, ο οποίος βρέθηκε ξαφνικά να δίνει εξηγήσεις απολογούμενος, να θέσει θέμα αποπομπής μας.

Αυτά περί «κλίματος»....

[1] https://www.kathimerini.gr/society/562648486/ellinikes-kai-toyrkikes-tigreis-se-koines-askiseis/?fbclid=IwAR2Lbnh1lZ5U4IOIBqx9fOPfMlsfMKqJFkcje8l7xAc7S_LmcwX63EG1w4s

[1] https://www.kathimerini.gr/politics/562544773/ellinotoyrkika-ichnilatontas-ton-dromo-gia-ti-chagi/

[1] https://www.natotigers.org/origin-and-goals

[1] https://www.keymilitary.com/article/30-turkish-falcons-years-turkish-falcons

[1] https://stockholmcf.org/turkish-f-16-pilot-who-escorted-erdogans-plane-in-wake-of-coup-bid-arrested-over-gulen-links/

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook - ακολουθείστε μας στο twitter και στο linkedin

Write on Παρασκευή, 01 Οκτωβρίου 2021 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ

«Το ποτάμι της Ιστορίας ακολουθεί το δρόμο που έχει χαράξει η γεωιστορική πραγματικότητα, αδιαφορώντας για τις ασήμαντες προσπάθειες των ανθρώπων να το περιορίσουν».

O Ραιημόν Αρόν, ένας από τους μεγαλύτερους πολιτικούς φιλοσόφους του 20ου αιώνα, είπε ότι «Η Ιστορία είναι ένα χρονικό ρευστό που ρέει μέσα σε μια γεωγραφική κοίτη». Η πρόσφατη συμφωνία μεταξύ Ελλάδος και Γαλλίας και ο υπό διαμόρφωση άξονας που εμπεδώνεται από τη Μάγχη έως και την Ινδία, με τη συμμετοχή Γαλλίας, Ελλάδος, Κύπρου, Αιγύπτου, Ισραήλ, ΗΑΕ, Ινδίας, αλλά παραπλεύρως και Σαουδικής Αραβίας, Ιορδανίας και Λιβάνου, το αποδεικνύει περίτρανα. Ακριβέστερα, επιβεβαιώνει απόλυτα την αναλυτική και προβλεπτική ικανότητα του μεθοδολογικού εργαλείου της Γεωπολιτικής Συστημικής Ανάλυσης, της οποίας θεμελιωτής και εισηγητής είναι ο Δάσκαλος των ακαδημαϊκών δασκάλων, Καθητητής Οικονομικής Γεωγραφίας, Ιωάννης Μάζης.

Ωστόσο, τόσο ο ίδιος όσο και η μέθοδός του, στοχοποιήθηκαν απρεπώς από μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, δίχως ουσιωδώς να τεθούν αντεπιχειρήματα. Δυστυχώς, ως ακαδημαϊκός πολίτης, είμαι υποχρεωμένος να παρατηρήσω ότι η επίθεση εναντίον προσώπων και η προσπάθεια «δολοφονίας χαρακτήρων», δεν αποτελεί κατ' ουδένα τρόπο ...επιστημονική μέθοδο, ούτε δηλώνει «επιστημονικές ευαισθησίες». Η επιστημονική αντιπαράθεση με βάση την αντίθετη επιστημονική άποψη πρέπει να γίνεται - διότι έτσι προχωρά η Επιστήμη - μόνο με επιστημονικά επιχειρήματα και σεβασμό στους συνομιλητές, ιδιαίτερα σε αυτούς με τους οποίους διαφωνούμε επιστημονικά. Αυτό απαιτεί το ακαδημαϊκό ήθος και αυτό υπόσχεται ένα σοβαρό επιστημονικό μέλλον στους νέους επιστήμονες.

Οι Yale H. Ferguson-Ricahard Mansbach [1], μέμφονται χαρακτηριστικά κάτι, που κανένας νέος επιστήμονας, ο οποίος επιθυμεί να υπηρετήσει την Επιστήμη - και την πατρίδα του συνεπώς - διότι «εθνικόν τ' αληθές», δεν πρέπει να πράττει. Γράφουν λοιπόν:

«Μπορεί να υπάρχουν διάφορες σχολές σκέψης εντός των κοινωνικών επιστημών, αυτές όμως δεν λειτουργούν ως κοινότητες που εργάζονται στο πλαίσιο των δικών τους ξεχωριστών παραδόσεων. Αντίθετα τείνουν να δρούν σαν συμμορίες ανταρτών, με οπαδούς οι οποίοι ερίζουν μεταξύ τους και με τους αντάρτες άλλων σχολών σκέψης επί θεμάτων κανόνων, εννοιών, μεθόδων κοκ. Το εκάστοτε πανεπιστημιακό Τμήμα καταλαμβάνεται κατά καιρούς από συγκεκριμένες συμμορίες ανταρτών που διαφοροποιούνται από άλλα Τμήματα και επιδιώκουν την στρατολόγηση αποφοίτων, προπαγανδίζοντας την ανωτερότητα της δικής τους σχολής σκέψης.»

Η μομφή αυτή των δύο εξεχόντων διεθνολόγων, οι οποίοι τιμούν το όνομά τους και τη Σχολή σκέψης τους, τη διεθνολογική προσέγγιση, περιγράφουν επακριβώς κάποιους «φοιτητές συγκεκριμένων σχολών σκέψης» οι οποίοι δρούν ως «συμμορίτες» και υπό την καθοδήγηση των υψηλοβάθμων «μεντόρων» τους αναλίσκονται σε ανοίκειες επιθέσεις εναντίον προσωπικοτήτων άλλων σχολών σκέψης ή επιστημών, όπως η Συστημική Γεωπολιτική Ανάλυση του Ι. Θ. Μάζη, ώστε να εξασφαλίσουν το ακαδημαϊκό τους μέλλον (sic!). Τα μέλη του εν λόγω συστήματος, έχοντας ως «μέθοδο» τη μίξη δημοσιογραφικών αποδελτιώσεων και διπλωματικής ιστορίας, λειτουργούν ως άλλες Πυθίες, δίνοντας διφορούμενες «προβλέψεις» - κατά κανόνα αλλά και παράλογα απαισιόδοξες - που εκ των υστέρων πασχίζουν μέσω της συμμετοχής τους σε κυβερνητικά πόστα και δεξαμενές σκέψης που αλληλεπιδρούν με τα πρώτα, να τις υλοποιήσουν ως αυτεκπληρούμενους «προφητικούς εφιάλτες»! Είναι αυτοί ακριβώς οι οποίοι, δεσμεύοντας τη συλλογική στρατηγική σκέψη σε δογματικές αυταπάτες σε σχέση με την Τουρκία, εγλώβισαν τον Ελληνισμό στις γερμανικές και βρετανικές παγίδες, σε Αιγαίο και Κύπρο αντίστοιχα.

Η Επιστήμη της Γεωγραφίας και η Γεωπολιτική Συστημική Αναλύση, δύνανται να δώσουν απαντήσεις και να απολαμβάνουν επαλήθευσης. Το καλύτερο λοιπόν που έχουν να πράξουν «οι συμμορίτες» και «οι μέντορές τους», είναι να προσπαθήσουν να αναπτύξουν ανάλογες ή και καλύτερες επιστημονικές μεθόδους, ώστε να δικαιώσουν ηθικά και επιστημονικά την παρουσία αλλά και την ύπαρξή τους στον ακαδημαϊκό χώρο και να μην προσπαθούν να σπιλώσουν άλλους, οι οποίοι το πράττουν με επιτυχία.

Σύμφωνα με τον ορισμό του ίδιου του θεμελιωτή της, η Γεωπολιτική Ανάλυση, «μελετώντας την ανακατανομή της Ισχύος σε ένα γεωγραφικό σύμπλοκο που η Ισχύς κατανέμεται ανισσόροπα, δύναται να περιγράφει και να προβλέπει τις συμπεριφορές και τις επιπτώσεις των σχέσεων των αντιτιθέμενων και διακριτών δράσεων ανακατανομής της Ισχύος, καθώς και των ιδεολογικών μεταφυσικών που τις καλύπτουν, στο πλαίσιο των γεωγραφικών συμπλόκων που οι πολιτικές αυτές εφαρμόζονται». Εξετάζοντας λοιπόν συγκεκριμένους Γεωπολιτικούς Παράγοντες που μπορούν να προκαλέσουν ανακατανομή της Ισχύος, στη βάση των 4 Γεωπολιτικών Πυλώνων (Άμυνα, Πολιτική, Οικονομία, Πολιτισμός) με τη χρήση μετρήσιμων Γεωπολιτικών Δεικτών, καταλήγει στη λεγόμενη Συνισταμένη Τάση Ισχύος.

Είναι αυτή η Συνισταμένη Τάση Ισχύος, που έδωσε αντίστοιχα στο σύμπλοκο της ανατολικής Μεσογείου το Υπόδειγμα της ανισοκατανομής Ισχύος, κατόπιν ανάλυσης πλήθους γεωπολιτικών παραγόντων και δεικτών, που αφορούν τη δράση του τουρκικού κρατικού δρώντα και των ισλαμοφασιστικών απολήξεών του. Αυτή ακριβώς η κενή συναισθημάτων, πραγματιστική και ψυχρή Γεωπολιτική Συστημική Ανάλυση, έδωσε στον Καθηγητή Μάζη και την επιστημονική του ομάδα, τη βεβαιότητα, ότι ο μόνος τρόπος να ανασχεθεί η «Γεωπολιτική Ορμή» της Τουρκίας και να αποτραπεί η ανακατανομή της Ισχύος υπέρ της, είναι η γεωστρατηγική σύγκλιση Ελλάδας - Γαλλίας για την οποία τόσο πολεμήθηκε, αλλά και τελικά δικαιώθηκε.

Είναι κρίσιμο επίσης, να αποφύγουμε το σύνηθες σφάλμα πολλών συμμετεχόντων σε άλλες «επαγγελματικές νησίδες» (theory islands), που συγχέουν τη Γεωπολιτική με τη Γεωστρατηγική. Μόνο με τη καθαρή οπτική που μας εξασφαλίζει η «ακτινογραφία» κατά τον Ι. Μάζη της Γεωπολιτικής Ανάλυσης, μπορούμε να προχωρήσουμε στη Γεωστρατηγική Σύνθεση, δηλαδή στο που επιθυμούμε να κατευθύνουμε τις εξελίξεις, βήμα στο οποίο έχουμε πλέον δικαίωμα, να χρησιμοποιήσουμε το προσωπικό αλλά και το Εθνικό συναίσθημα και τις επιδιώξεις.

Στην προκειμένη περίπτωση, είναι απολύτως κρίσιμο η ελληνογαλλική γεωστρατηγική σύζευξη να παραμείνει τέτοια, δημιουργώντας συγκεκριμένο «αποτύπωμα». Διαφορετικά, ελλείψει αξιοπιστίας, οράματος και στόχων, είναι καταδικασμένη να περιοριστεί και εν τέλει να «εξαχνωθεί» σε τακτικό και επιχειρησιακό επίπεδο, εξασφαλίζοντας όχι αποτροπή, αλλά ακριβέστερα, απλά αύξηση της αποτρεπτικής μας Ισχύος. Αυτό, θα ήταν εμμονή στο νυν ηττοπαθές «δόγμα» της διατήρησης του status quo.

Ο Ελληνισμός εν συνόλω, οφείλει σε επίπεδο Στρατηγικής Σύνθεσης να εξακτινώσει το γεωπολιτικό του δυναμικό, οριοθετώντας και κερδίζοντας ακόμη και διά της Ισχύος, το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ status quo που του αντιστοιχεί. Και αυτό σημαίνει ότι οι διπλωματικές και εξοπλιστικές επιτυχίες της τελευταίας διετίας, πρέπει να έχουν ως τριπλό και αλληλένδετο στόχο:

Α) Την επι του πεδίου και εν τοις πράγμασι αποδόμηση του τουρκικού casus beli, μέσω της κατόπιν προσεκτικού σχεδιασμού και υλοποίησης, επέκτασης των Εθνικών Χωρικών Υδάτων και Εθνικού Εναερίου Χώρου στα 12 ΝΜ.

Β) Την εξαύλωση της εξελιχθείσης σε Δόγμα, τουρκικής ιδεοληψίας περί «Γαλάζιας Πατρίδας», μέσω της ανακήρυξης και οριοθέτησης ΑΟΖ με την Κυπριακή Δημοκρατία.

Γ) Την αποκατάσταση της Διεθνούς Νομιμότητας στην Κυπριακή Δημοκρατία, μέσω της αποκόλλησης από τη διχοτομική εμμονή της ΔΔΟ και των ανανικών παραφυάδων της, της με ΑΚΑΜΨΙΑ υιοθέτησης του ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ (σε κατάλληλο χρόνο) και τέλος, μέσω της ανάδειξης της Κύπρου σε στρατιωτικό βατήρα ενός «υπονατοϊκού» (βλέπε Ι. Μάζη), ή παρανατοϊκού βραχίονα, που θα οριοθετεί τον ΑΝΕΥ Τουρκίας νέο RIMLAND, της δυτικής αρχιτεκτονικής ασφαλείας.

Η ΕΛΛΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΩΣ

Επγός (Ι) ε.α Στέφανος Καραβίδας
Υποψήφιος Διδάκτορας ΕΚΠΑ

[1] Yale H. Ferguson-Ricahard Mansbach, Η Αναζήτηση της Ουτοπίας. Θεωρία και διεθνής πολιτική, [Μτφση: Καθηγητής Μεταφρασιολογίας Δ.Π.Θ: Δρ Παναγιώτης Κριμπάς, Παπαζήσης, Αθήνα 2009, σ. 70 (τίτλος πρωτοτύπου: The Elusive Quest: Theory and International Politics, University of South Carolina Press, 1988)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Write on Πέμπτη, 29 Απριλίου 2021 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ

Άρθρο για το defenceline.gr: Επγος ε.α Στέφανος Καραβίδας - Πρώην Ιπτάμενος 335Μ «ΤΙΓΡΗΣ»/Εκπαιδευτής ΚΕΑΤ, Φωτογραφίες: Νίκος Φαζός.

Κομβικό σημείο για την εξέλιξη της άσκησης Ηνίοχος, υπήρξε η απόφαση του 2013 για επί τόπου σχεδίαση και εκτέλεση των αποστολών, στο πρότυπο του λεγόμενου «SINGLE BASE CONCEPT» και η διεύρυνσή της, σε μεσαίας κλίμακας άσκηση. Αντικειμενικός Σκοπός όπως τον έθεσε στα θεσμικά της κείμενα η Π.Α, ήταν «η εξάσκηση του προσωπικού στη σχεδίαση και εκτέλεση μικτών και σύνθετων Αεροπορικών Επιχειρήσεων (COMAO) σύμφωνα με το Επιχειρησιακό Δόγμα της ΠΑ και τα Εθνικά σχέδια, σε περιβάλλον που προσομοιάζει κατά το δυνατόν την πραγματική κατάσταση, ώστε να δοκιμάζονται και αξιολογούνται τα υπάρχοντα και προτεινόμενα σχέδια και οι ακολουθούμενες τακτικές κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων». Ενδεικτικό της σημασίας αλλά και της κλιμακούμενης συν τω χρόνω πολυπλοκότητας της, αποτελούσε το γεγονός ότι προϋπόθεση για συμμετοχή ενός Ιπταμένου Πολεμικής Μοίρας, ήταν να κατέχει αρχηγία σχηματισμού τετράδας αεροσκαφών, τουλάχιστον.

IMG 8629

Η απόφαση του 2013, υπήρξε απότοκο της πρωτοβουλίας και της καλώς εννοούμενης υπηρεσιακής εμμονής ανωτέρων ως επί το πλείστον και κατωτέρων στελεχών, με σημαντική εμπειρία σε αντίστοιχες ασκήσεις στο εξωτερικό, αλλά και στο Τactical Leadership Programme (TLP). Οι εν λόγω Ιπτάμενοι με τους ανοιχτούς ορίζοντες, κατάφεραν να δώσουν Όραμα στον Οργανισμό της Π.Α, πείθοντας τα (συχνά δυσκίνητα και απρόθυμα σε αλλαγές) κλιμάκια της Ιεραρχίας, μέχρι και την Ηγεσία. Ο πρώτος Ηνίοχος που πραγματοποιήθηκε το 2014 με τη φιλοσοφία του «SINGLE BASE CONCEPT», αποτέλεσε αεροπορική επανάσταση για τα δεδομένα της Π.Α. Έκανε πρόδηλο και τιτλοποίησε σε επίπεδο Οργανισμού, το υψηλό επίπεδο που είχαν ήδη κατακτήσει τα προηγούμενα έτη, τα στελέχη της Π.Α. Κοσμογονία, ενθουσιασμός, αποφασιστικότητα, μεθοδικότητα, εμπιστοσύνη στις δυνατότητές μας! Καρδιά και νους της άσκησης το Σχολείο Όπλων Τακτικής (ΣΟΤ), το οποίο παλαιότερα «γέννησε» το ΚΕΑΤ και οι πολύπειροι κοσμοκαλόγεροι Εκπαιδευτές του.

DSC 1662

Η εκ του σύνεγγυς σχεδίαση, εκτέλεση και απενημέρωση των αποστολών, διοχέτευσε πολύτιμη εμπειρία και γνώσεις από τα νέα αποκτήματα της Π.Α σε όλες τις Πολεμικές Μοίρες, ανεβάζοντας το συνολικό επίπεδο. Η «κοσμογονία» του LINK-16 και των δικτυοκεντρικών επιχειρήσεων που έγιναν δυνατές με τα ΑΣΕΠΕ, PATRIOT, F-16 Advanced, η πληρότητα του τελευταίου στην εκτέλεση κάθε είδους αποστολής με τα ειδικά όπλα JDAM, JSOW, RECCE POD, IRIS-T, AIM-120C7 και το φονικό συνδυασμό LINK-16, ΑPG-69 V9 και ASPIS II, καθώς και οι εξαιρετικές δυνατότητες του εκτός δικτυοκεντρικών επιχειρήσεων (ακόμα) Μ2000-5, δημιούργησαν ένα νέο επιχειρησιακό πλαίσιο και μια νέα κουλτούρα σχεδίασης. Ίσως το σημαντικότερο «όπλο» του Ηνιόχου να είναι το πρόγραμμα αξιολόγησης βολών (SHOTLOG), το οποίο συνδυάζει τα δεδομένα αντίστοιχου προγράμματος του AMRAAM και των δεδομένων GPS trackers που φέρουν οι Ιπτάμενοι, δίνοντας τη δυνατότητα για γρήγορα και αξιόπιστα αποτελέσματα κατά την απενημέρωση των αποστολών. Χαρακτηριστικό ότι το εν λόγω πρόγραμμα το οποίο έχει εντυπωσιακές δυνατότητες, σχεδιάστηκε από στέλεχος της Πολεμικής Αεροπορίας.

DSC 1629

Ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός και η αυτοπεποίθηση από τον Ηνίοχο του 2014, που αναπόδραστα την αμέσως επόμενη χρονιά, το 2015, εξελίχθηκε σε ΙΝVITEX με τη συμμετοχή της Ισραηλινής Αεροπορίας. Μεγάλη επίσης σημασία είχε η δυνατότητα πλέον της Π.Α να σχεδιάζει αλλά και να υλοποιεί αποστολές CLOSE AIR SUPPORT (CAS), και TIME SENSITIVE TARGETING (TST) σύμφωνα με τα αμερικανικά πρότυπα και διδάγματα από τους πολέμους του Αφγανιστάν και Ιράκ. Είχε προηγηθεί η εκπαίδευση Ιπταμένων αλλά και στελεχών της 31ΜΕΕΔ στο USAFΕ AGOS (Air to Ground Operations School), σε ρόλο JTAC (Joint Terminal Attack Controller) και FAC (Forward Air Controller), η επανίδρυση του ΣΕΑΕ (Σχολείου Επιχειρήσεων Αέρος Επιφανείας) στο ΚΕΑΤ υπό νέα πρότυπα και η δημιουργία «δεξαμενής» JTAC από στελέχη των Ειδικών Δυνάμεων και των τριών Κλάδων. Η επιβράβευση για τη σημαντική αυτή προσπάθεια ήρθε από τη Διοίκηση της Αμερικανικής Αεροπορίας στην Ευρώπη (USAF EUROPE), η οποία πλαισίωσε την άσκηση με Διμοιρία Ειδικών Δυνάμεων (SOF) με εξειδίκευση JTAC.

DSC 1679

Η εξέλιξη του Ηνιόχου υπήρξε συνεχώς ανοδική τα επόμενα έτη, με κορύφωση τη φετινή άσκηση, όπου 100 συμμαχικά και ελληνικά αεροσκάφη συνασκήθηκαν με τα κορυφαία οπλικά συστήματα και των τριών Κλάδων των Ε.Δ. Περιλαμβάνοντας τα πλέον σύνθετα και ολοκληρωμένα σενάρια, με τη συνέργεια σημαντικών δυνάμεων του Π.Ν, του Ε.Σ αλλά και της νεοσύστατης Διακλαδικής Διεύθυνσης Ειδικών Επιχειρήσεων, ο Ηνίοχος έχει αναδειχθεί στην ανταγωνιστικότερη άσκηση μεσαίας κλίμακας στην Ευρώπη και μία από τις σημαντικότερες παγκοσμίως. Το παραπάνω ο γράφων το αναφέρει μετά λόγου γνώσεως, έχοντας προσωπική εμπειρία από συμμετοχή σε ασκήσεις ΝΑΜ (ΝΑΤΟ ΑΙR MEET), TIGER MEET, STEADFAST NOON, TLP και την τουρκική ANATOLIAN EAGLE. Ο Ηνίοχος «υιοθέτησε» ένα «BATTLE RYTHM» που προσέγγιζε το 24ωρο, παρέχοντας 4 μεγάλα κύματα αεροσκαφών COMAO (Composite Air Operations), μεταξύ των οποίων το ένα νυχτερινό και ένα SIDE WAVE όπου γινόταν εξάσκηση σε αποστολές CAS και χαμηλές ναυτιλίες που κατέληγαν σε Πεδία Βολής, αλλά και σε σενάρια Α/Α. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις δύο εβδομάδες του Ηνιόχου εκτελέστηκαν συνολικά περισσότερες από 1200 έξοδοι, χωρίς το παραμικρό περιστατικό ασφάλειας πτήσεων και υπό τον ασφυκτικό «κλοιό» του COVID-19, γεγονός που καταδεικνύει το υψηλό επίπεδο οργάνωσης και την αποτελεσματικότητα των πρωτοκόλων που υιοθετήθηκαν. Αναφορικά με την Π.Α, θα ήταν παράλειψη να αγνοήσουμε τη συνεισφορά του ΣΑΕ (Σύστημα Αεροπορικού Ελέγχου), των Μονάδων αντιαεροπορικών συστημάτων και κυρίως του τεχνικού προσωπικού, αλλά και του προσωπικού Άμυνας Φρούρησης, Διοικητικής Μέριμνας και Επιχειρησιακής Υποστήριξης, που προσήλθε από όλες τις Μονάδες, προς υποστήριξη του ΚΕΑΤ και της 117ΠΜ. Άλλωστε πάντοτε το αποτέλεσμα για την Π.Α είναι «γινόμενο και όχι άθροισμα».

IMG 8554

Τι ξεχωρίζει λοιπόν τον Ηνίοχο από τις υπόλοιπες διεθνείς ασκήσεις; Πέρα από τα σενάρια και τα μέσα που παρέχουν οι ελληνικές Ε.Δ, τα δύο κρισιμότερα είναι οι χωρίς περιορισμούς τεράστιες περιοχές πτήσεων και η μορφολογία του ελληνικού ηπειρωτικού και αρχιπελαγικού χώρου. Αναφορικά με το πρώτο, η πολιτική αεροπορική κυκλοφορία σε όλη την Ευρώπη επιβάλει σοβαρούς περιορισμούς στη ρεαλιστική εκπαίδευση των πληρωμάτων, τόσο πλευρικά στις στρατιωτικές αλλά και στις με ΝΟΤΑΜ δεσμευμένες περιοχές πτήσεων, όσο κυρίως κατακόρυφα. Αντίθετα, η Π.Α σε συνεργασία με την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας (ΥΠΑ), εξασφάλισαν για την άσκηση μεγάλου εύρους περιοχές πτήσεων χωρίς κανέναν κατακόρυφο περιορισμό (SEA LEVEL- UNLIMITED) κυρίως στο Ιόνιο, ενώ η άσκηση προσέφερε καθημερινά «συγκινήσεις», δεδομένου ότι πέραν του Ιονίου, οι περιοχές επεκτείνονταν άνωθεν του ηπειρωτικού κορμού, αλλά και μέχρι το ανατολικό Αιγαίο και το σύμπλεγμα της Μεγίστης. Από κει και πέρα, η ίδια η μορφολογία της ηπειρωτικής Ελλάδας από την Πελοπόννησο μέχρι τη Μακεδονία μας και τα σύνορα με τα Σκόπια, προσέφεραν εξαιρετική ευκαιρία στα πληρώματα να εξασκηθούν στη χαμηλή ναυτιλία και την παρακολούθηση αναγλύφου, με είσοδο και άφεση πυρομαχικών στο Π.Β Κρανέας. Η δε μοναδικότητα του θαλασσοχερσαίου αιγαιακού χώρου, από μόνη της αποτελεί «μαγνήτη» για κάθε Ιπτάμενο που πετά άνωθεν. Οι φιλοξενούμενοί μας ανέκαθεν δήλωναν μαγεμένοι και εκστασιασμένοι από τη μοναδική ομορφιά του ελληνικού τοπίου.

DSC 1526

Το εξαιρετικό αποτέλεσμα του Ηνιόχου οφείλεται, στο Όραμα, την πατριωσύνη και την αγάπη των Συναδέλφων ΟΛΩΝ των Ειδικοτήτων και των Βαθμών και των τριών Κλάδων. Η σχεδίαση, ο συντονισμός και η υλοποίηση μιας τόσο πολύπλοκής και με πληθώρα εναέριων, επίγειων και θαλάσσιων μέσων άσκησης, καταδεικνύουν το υψηλό επιχειρησιακό επίπεδο της Π.Α αλλά και τη δυνατότητα επιχειρησιακής σχεδίασης και υποστήριξης επιχειρήσεων, των ελληνικών Ε.Δ συνολικά. Οι τελευταίες, παρέχουν ένα σημαντικότατο πολιτικό κεφάλαιο στην πολιτική ηγεσία, προσδίδοντας ιδιαίτερη αξιοπιστία και ειδικό βάρος στη χώρα μας, στα μάτια των συμμάχων μας. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το «αποτέλεσμα» του Ηνιόχου παράγει από μόνο του πολιτική.

DSC 0958

Στο νέο γεωπολιτικό και ενεργειακό άξονα που αναπτύσσεται από τον Ινδικό έως τη Μάγχη, η Ελλάδα κατέχει κομβική θέση. Η στρατιωτική διπλωματία βρίσκεται όχι απλά σε συνέργεια αλλά ανοίγει το δρόμο στη συμβατική διπλωματία. Στο υπό διαμόρφωση γεωστρατηγικό τοπίο, διαφαίνονται τρομερά «παράθυρα ευκαιρίας» για την Ελλάδα, κάνοντας εμφανές ότι το πρόβλημα της τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν οικονομικό η δημοσιονομικό, αλλά κυρίως γεωπολιτικό. Στην παρούσα γεωπολιτική συγκυρία, από τους τέσσερις γεωπολιτικούς πυλώνες, είναι αυτός της Σκληρής Ισχύος που δίνει την αξιοπιστία, το κύρος και τα μέσα στην Πατρίδα για να πραγματώσει τους στόχους της, αρκεί το πολιτικό σύστημα να έχει θέσει τέτοιους. Κλείνοντας, ιδιαίτερη σημασία για τα ελληνικά συμφέροντα, είχαν τα σενάρια στη βάση των οποίων, τα συμμαχικά πληρώματα σχεδίασαν και ασκήθηκαν στην ευρύτερη περιοχή του συμπλέγματος της Μεγίστης και άνωθεν της νήσου Λήμνου, τσαλακώνοντας τις σχετικές αιτιάσεις της Τουρκίας αναφορικά με την αποστρατιωτικοποίηση των νήσων του Αιγαίου. Πέρα από το νομικό αβάσιμο των τουρκικών ισχυρισμών, καλό το de jure και η επίκλησή του, αλλά το de facto πάντοτε κερδίζει!

ΑΙΕΝ ΥΨΙΚΡΑΤΕΙΝ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Write on Τρίτη, 02 Μαρτίου 2021 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ

Tου Στέφανου Καραβίδα.

Η είσοδος του CESME  έρχεται σε συνέχεια μια αλυσίδας ενεργειών της Τουρκίας που τελικό στόχο έχει τη γεωπολιτική εξαΰλωση του Ελληνισμού και τη μετατροπή του σε «απόφυση» και βιλαέτι της, με βάση το νεοοθωμανικό της όραμα.

Ήδη από το ξέσπασμα της «αραβικής άνοιξης», αλλά κυρίως από την επομένη της απόπειρας πραξικοπήματος του 2016, έχοντας αποτινάξει από πάνω της το «χαλινάρι» των «έξι τόξων» του κεμαλισμού, αφέθηκε ελεύθερη να πραγματώσει το όραμα του εκλεγμένου ηγεμόνα της. Σε αυτό το διάστημα, χωρίς φοβικά σύνδρομα, εκμεταλλεύτηκε τους βαθμούς ελευθερίας του πολυπολικού πλέον διεθνούς συστήματος και το πολιτικό φαινόμενο Τραμπ. Με στρατιωτικές επεμβάσεις άμεσα ή έμεσα, στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη και στο Αρτσάχ, όρισε τη γεωπολιτική σφαίρα άμεσης επιρροής της.

Φυσικά, οι γεωστρατηγικές της επιδιώξεις εκτείνονται μέσω του τουρανικού τόξου προς τις τουρκογενείς δημοκρατίες και τους πληθυσμούς της κεντρικής Ασίας (Ουϊγούροι) και μέσω του ισλαμικού, διά του Πακιστάν μέχρι και τη Μαλαισία. Δε θα πρέπει να μας διαφεύγει και η προσπάθεια επιρροής στην υποσαχάρειο Αφρική και το Κέρας της (Σομαλία-Σουδάν).

Δεν έχει σημασία εάν στις στρατιωτικές της εμπλοκές στην άμεση περιφέρειά της, έχει πετύχει μικρές νίκες ή έχει υποστεί ήττες στο τακτικό και επιχειρησιακό επίπεδο. Και τα δύο θα συνεχίσουν να συμβαίνουν. Σημασία έχει ότι ανεξαρτήτως τακτικού αποτελέσματος, έχει ορίσει σε στρατηγικό επίπεδο το χώρο της. Και έχοντας ολοκληρώσει αυτό το στόχο της πλέον, έχει στραφεί προς τον Ελληνισμό. Στον Ελληνισμό που αποτελεί το μοναδικό εμπόδιο σε αυτό που οι Τούρκοι δημοσιολογούντες περί των Διεθνών Σχέσεων, δεν έχουν διστάσει επίσημα να εκφράσουν ως στόχο. Στην ανάδειξη της Τουρκίας όχι μόνο σε περιφερειακή δύναμη, αλλά στην 5η δύναμη παγκοσμίως μετά τις ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία και Ινδία. Και ναι ο δρόμος περνάει από την Ελλάδα και την Κύπρο.

Την ίδια στιγμή σε Ελλάδα και Κύπρο, επιλήσμονες πλείστων προσφάτων Εθνικών καταστροφών, επιχειρούμε να «ανασχέσουμε» την Τουρκία με ασματίδια ιδεολογικής πολυτέλειας και συλλογικές αυταπάτες. Σταθερά ετεροπροσδιοριζόμενοι, εναποθέτουμε την ελπίδα της ανάσχεσης της Τουρκίας σε Οργανισμούς συνάντησης ετερόκλητων συμφερόντων όπως το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε, με απότοκο την αναγνώριση «νόμιμων και ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο»  (Σύνοδος Κορυφής ΝΑΤΟ 1997, Μαδρίτη) και «εκκρεμών συνοριακών διαφορών και άλλων συναφών θεμάτων» (Σύνοδος Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ελσίνκι, 1999).

Σε σχέση λοιπόν με το  TCG CESME (A599), παρακολουθούμε για ακόμη μία φορά την κατ’ ευφημισμό ελληνική «στρατηγική ψυχραιμία» έναντι της τουρκικής «Γεωστρατηγικής Χρησικτησίας». H «δέσμευση» της περιοχής ερευνών του CESME  αφορά δυνητική και εν αναμονή ελληνική Αιγιαλίτιδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, ενώ η δυνατότητα του CESME για ηχοβολιστικές έρευνες στον πυθμένα «ακουμπά» και την Υφαλοκρηπίδα.

Παρατηρούμε με λύπη, κορυφαίους Έλληνες ακαδημαϊκούς, αναλαμβάνοντας κυβερνητικά πόστα, να αναδεικνύονται σε εκπροσώπους της τουρκικής πλευράς, εξηγώντας και δικαιολογώντας τις τουρκικές προκλήσεις, μέσω της εννοιολογικής και ποιοτικής υποβάθμισής τους σε απλές «διαδικαστικές παρατυπίες». Το παραπάνω αφορά αφενός στην ευχέρεια που παρέχει το Διεθνές Δίκαιο(Δ.Δ) για σχετικές τουρκικές ενέργειες, και αφετέρου, στην αναρμοδιότητα του Σταθμού Σμύρνης να εκδώσει NAVTEX για τη συγκεκριμένη περιοχή. Θα ήταν λοιπόν όλα εντάξει εάν (ασχέτως Συμφώνου Βέρνης) το Δ.Δ επέτρεπε στο CESME να διεξαγάγει έρευνες και η Τουρκία είχε νομότυπα αιτηθεί τη συγκεκριμένη περιοχή από τις Ελληνικές Αρχές;

Σαφώς και ΌΧΙ! Η τουρκική ενέργεια εντάσσεται στα πλαίσια των ψυχολογικών -και όχι μόνο- επιχειρήσεων της Τουρκίας. Έχει στόχο καθαρά το ΘΥΜΙΚΟ μας και την αποδόμηση του πνεύματος ΑΠΟΤΡΟΠΗΣ που προέβαλε η Ελλάδα αντίστοιχα το 1987 στην «Κρίση του SISMIK» (πρώην HORA 1976...). Είναι μοιραία η σύγκριση ανάμεσα στην ομιλία του τότε πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου στο Υπουργικό Συμβούλιο το 1987 και την αφωνία της σημερινής Κυβέρνησης. Χαρακτηριστικό της σημειολογίας, ότι κατά την είσοδο του CESME, η πολιτική και στρατιωτική Ηγεσία του Υπουργείο Άμυνας βρισκόταν στο Άμπου Ντάμπι στην έκθεση στρατιωτικής τεχνολογίας ΙDEX2021.

Στα πλαίσια της τουρκικής «Γεωστρατηγικής Χρησικτησίας» που αναφέρθηκε, η Τουρκία ορίζει το νέο «ζωτικό» της χώρο, αποφλοιώνοντας σταθερά τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Ένεκα της (πάγιας) απουσίας ελληνικής αντίδρασης και υπό την πρόφαση του Δ.Δ, το οποίο σημειωτέον επικαλείται αλλά δεν αναγνωρίζει, η Τουρκία προσθέτει βέλη στη φαρέτρα της που θα χρησιμοποιήσει σε μελλοντική πιθανή προσφυγή σε δικαιοδοτικό όργανο ή σε απευθείας πολιτική διαδικασία διαπραγμάτευσης.

Βασικό επιχείρημα της κατευναστικής ελληνικής πολιτικής είναι ότι «η Ελλάδα πρέπει να κερδίσει χρόνο, έως ότου ετοιμαστεί στρατιωτικά». Πόσο χρόνο χρειαζόμαστε ακόμη, δεδομένου ότι έχουν περάσει 47 χρόνια από το 1974 και 25 χρόνια από τα Ίμια; Από κει και πέρα, η άποψη ότι υπολειπόμαστε στρατιωτικά είναι απότοκο μιας ρυπαρής προπαγάνδας από τους «αποστόλους του μαρασμού» που προσπαθούν να ποτίσουν τους Έλληνες με αισθήματα ηττοπάθειας. Μέλη κυρίως μια ακαδημαϊκής και πολιτικής ψεύτο-ελίτ, διαπλεκόμενης με γνωστό εγχώριο Think Tank (από τα Lidl…), αφού τα προηγούμενα χρόνια απαξίωναν την έννοια της Σκληρής(στρατιωτικής) Ισχύος, σήμερα προπαγανδίζουν υποταγή μέχρι να αυτή να αποκτηθεί… Είναι οι ίδιοι που με ένα ιδιότυπο κλαδισμό προσπαθούσαν να κρατήσουν τη δημόσια συζήτηση μακριά από στρατιωτικές πτυχές και μονοδιάστατα στο Δ.Δ, λες και εάν ομιλούσαμε περί στρατιωτικής ανάσχεσης της Τουρκίας, θα έχαναν τα πρωτεία στο δημόσιο διάλογο.

Είκοσι χρόνια πίσω, ο Ισμαήλ Χακίμ Καρανταγί, Τούρκος ΑΓΕΕΘΑ κατά την περίοδο των Ιμίων, ανέφερε ότι «τα Ίμια αποτέλεσαν το στρατηγικότερο σφάλμα της Τουρκίας, διότι αφυπνίστηκε στρατιωτικά η Ελλάδα», με την Τουρκία ανήμπορη να ακολουθήσει λόγω του ΔΝΤ και της δεινής οικονομικής κατάστασης. Η Κυβέρνηση Σημίτη, προχώρησε σε ένα τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα, την πραγματική «αγορά του αιώνα» το οποίο πέραν των σκανδάλων (2 υπουργοί Άμυνας στη φυλακή), απέδωσε καρπούς 10 χρόνια μετά. Παρά μάλιστα την εξοπλιστική αδράνεια της προηγούμενης δεκαετίας, εξακολουθεί και σήμερα να διατηρεί την Ισορροπία Ισχύος! Ενδεικτικά σε αεροπορικό επίπεδο, μαζί με την αγορά της περιόδου Καραμανλή, η Ελλάδα απέκτησε 105 νέα μαχητικά αεροσκάφη 3ης γενιάς (60 F-16Blk52, 30 F-16Adv, 15 M-2000-5), ενώ εκσυγχρόνισε 39 F-4E ουσιαστικά στο επίπεδο των F-16Blk50 και 10 Μ2000 σε Μ2000-5. Αν και δεν αποτελεί σκοπό του παρόντος κειμένου, θα αναφερθεί συνοπτικά, ότι συνακόλουθα μέχρι σήμερα, αποκτήθηκαν Ιπτάμενα Ραντάρ, αντιαεροπορικά συστήματα PATRIOT, S-300, CROTALE, TOR M-1, ελικόπτερα APACHE, CHINOOK, S-70, SUPER PUMA, NH-90, εκτοξευτές MLRS, PZH-2000(Πυροβολικό Μάχης), άρματα LEO-2HEL, υποβρύχια κλάσης Παπανικολής, πυραυλάκατοι SUPER VITA, έξυπνα πυρομαχικά και όπλα καθώς και πλήθος άλλων συστημάτων.

Όλα τα παραπάνω εξασφαλίζουν σήμερα την Ισορροπία Iσχύος και καλύτερα από όλους το γνωρίζει η τουρκική πλευρά. Σε κρίσιμα πεδία μάλιστα, η Ελλάδα διαθέτει όχι μόνο ποιοτική αλλά και ποσοτική υπεροχή, ενώ οι ελληνικές Ε.Δ. θα επιχειρήσουν υπό την κάλυψη του πυκνότερου αντιαεροπορικού δικτύου της Ευρώπης. Τέλος, η γεωγραφία των «Θερμοπυλών» του Έβρου και του «θαλασσοχερσαίου» αιγαιακού χώρου είναι υπέρ μας. Τα ελληνικά οπλικά συστήματα έχουν de facto μετατρέψει το Αιγαίο σε κλειστή θάλασσα και «ελληνική λίμνη», εξ ου και τουρκικές αιτιάσεις για την αποστρατιωτικοποίηση των νήσων.

Τα νέα αποκτήματα (RAFALE, Φρεγάτες, κ.α) δεν θα έρθουν για να αποκαταστήσουν ένα κενό Ισχύος, αλλά για να ανατρέψουν το υπάρχον Ισοζύγιο δραματικά υπέρ μας. Το πρόβλημα για την Ελλάδα δεν είναι το έλλειμμα πραγματικής Ισχύος, αλλά ΠΡΟΒΑΛΛΟΜΕΝΗΣ ΙΣΧΥΟΣ, από ένα πολιτικό σύστημα με φοβικά σύνδρομα και έλλειψη κουλτούρας ασφαλείας. Όλα αυτά αναφέρονται διότι είναι μη ρεαλιστικό να στρουθοκαμηλίζουμε κατευναστικά έναντι της Τουρκίας «για να κερδίσουμε» χρόνο, διότι δεν ορίζουμε εμείς το χρόνο της σύγκρουσης αλλά ο επιτιθέμενος. Η Τουρκία γνωρίζει (δυστυχώς καλύτερα από εμάς) ότι δεν μπορεί να καθυποτάξει στρατιωτικά την Ελλάδα.

Ο Ερντογάν ωστόσο θα διακινδύνευε, μία εμπλοκή σε δύο περιπτώσεις. Είτε εάν απειλείται στο εσωτερικό του, που δε συμβαίνει ακόμα, είτε εάν βρει παράθυρο ευκαιρίας. Στην πρώτη περίπτωση, θα το διακινδυνεύσει ακόμη και εάν το ρίσκο της σύγκρουσης είναι εξαιρετικά υψηλό, εμπρός στο θανάσιμο κίνδυνο της φυσικής και όχι απλά πολιτικής εξόντωσής του. Αναφορικά με τη δεύτερη περίπτωση, εξαρτάται αποκλειστικά από τη δική μας στάση. Δυστυχώς, η κατευναστική  και υπόπτως φοβική ρητορική των ορφανών της σημιτικής περιόδου, που έχουν βρει «απάγκιο» μαζί με αριβίστες στρατιωτικούς στο ΕΛΙΑΜΕΠ, βλέπουμε να μετουσιώνεται σε πολιτική, καθώς απλώνονται σε θεσμικές και κυβερνητικές θέσεις. Δεδομένης της συγκυρίας, είναι αυτή η σκοπίμως ηττοπαθής πολιτική που δύναται να δώσει στον Ερντογάν το παράθυρο ευκαιρίας, εάν μάλιστα η υφέρπουσα σκανδαλολογία φανεί να ακουμπάει με κάποιο τρόπο κρατικούς αξιωματούχους, κάνοντάς τους «διαχειρίσιμους». Η Ιστορία διδάσκει ότι υποστήκαμε εθνικές  ήττες (Σεπτεμβριανά 55’, Κύπρος 74’, Ίμια 96’) σε περιόδους κυβερνητικής ρευστότητας ή ακυβερνησίας.

Μία λελογισμένου ρίσκου νίκη, πέραν του ότι θα αποσοβήσει μία πιθανή  κοινωνική έκρηξη στην Τουρκία, θα δώσει στον Ερντογάν το ιδεολογικό αφήγημα για την οριστική αποκαθήλωση του Κεμάλ και την ανάδειξή του στο νέο γαζή, αντίστοιχο του Οσμάν, γενάρχη των Οθωμανών και νέο χαλίφη των μουσουλμανικών μαζών. Ο Ερντογάν επιθυμεί να δώσει μία νίκη και ένα εθνικό ορόσημο στους ψηφοφόρους του μέχρι το 2023, επέτειο συμπλήρωσης των 100 ετών από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας αλλά και προεδρικών εκλογών. Πόσο μάλλον εάν η νίκη αυτή συμπέσει με τα 200 χρόνια της Επανάστασης των «απίστων». Και οι συμβολισμοί είναι κάτι στους οποίους ο Ερντογάν έχει αδυναμία...

Οι Ε.Δ είναι έτοιμες και το απέδειξαν σε Έβρο, Αιγαίο και Κύπρο πρόσφατα, δίνοντας πολιτικό κεφάλαιο στην Κυβέρνηση που δεν αξιοποιήθηκε! Το πολιτικό σύστημα σε Ελλάδα και Κύπρο οφείλει να ξεφύγει από τις αυταπάτες του και να προετοιμάσει την κοινωνία, αντί να τη κοιμίζει και να τη φοβίζει. Διότι παραφράζοντας τον Τσώρτσιλ, διαλέγουμε την ατίμωση για να μην πολεμήσουμε, ωστόσο δυστυχώς και  εξευτελιζόμαστε και θα πολεμήσουμε!

Επγός (Ι) ε.α Στέφανος Καραβίδας

Άμπου Ντάμπι 28/02/2001

Ο Στέφανος Καραβίδας είναι Επισμηναγός ε.α πρώην Ιπτάμενος σε αεροσκάφη F-16 και Εκπαιδευτής του Κέντρου Αεροπορικής Τακτικής. Τα τελευταία 2 χρόνια διαμένει μόνιμα στα Η.Α.Ε όπου εργάζεται σαν Εκπαιδευτής Πτήσεων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Επαναπροσέγγιση Σαουδικής Αραβίας - Κατάρ: Μια θετική για τα ελληνικά συμφέροντα εξέλιξη

 

2021-03-02 12:48:25

Write on Κυριακή, 10 Ιανουαρίου 2021 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ

Tου Στέφανου Καραβίδα.

Στο άκουσμα της προαναγγελθείσης εδώ και καιρό εξέλιξης, επικράτησε μία αρχική αμηχανία στην ελληνική δημοσιογραφική κοινότητα όπως και σε μερίδα των Ελλήνων αναλυτών. Δεν έλειψαν από τις πρώτες ώρες, τοποθετήσεις σύμφωνα με τις οποίες η εν λόγω εξέλιξη αποδυναμώνει τη θέση της Ελλάδας στην Εγγύς και τη Μέση Ανατολή, ενώ αντίστοιχα ενισχύεται η Τουρκία. Συνακόλουθα, έγινε αναπαραγωγή των σχεδόν διθυραμβικών δημοσιευμάτων των τουρκικών μέσων που ελέγχονται από το καθεστώς Ερντογάν, δείγμα του κλασικού ελληνικού ετεροπροσδιορισμού και των φοβικών συνδρόμων.

Η εξομάλυνση των σχέσεων των δύο κρατών, έρχεται να τερματίσει μία περίοδο τρεισήμισι ετών (5 Ιουνίου 2017- 5 Ιανουαρίου 2021) κατά την οποία η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ), το Μπαχρέιν, η Αίγυπτος και μερικές ακόμη χώρες δορυφόροι, επέβαλαν σκληρές εμπορικές και διπλωματικές κυρώσεις στο Κατάρ. Προϋπόθεση για τη λήξη του αποκλεισμού, ήταν τα 13 σημεία, τα οποία ζητούσαν να ικανοποιήσει το Κατάρ. Σημαντικότερα αγκάθια, αποτέλεσαν η στάση που ακολούθησε το Κατάρ κατά την Αραβική Άνοιξη και η υποστήριξη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (χαρακτηρίζεται ως τρομοκρατική οργάνωση στον Κόλπο), η εχθρική προς τις πετρελαιομοναρχίες και το καθεστώς Σίσι «προπαγάνδα» του δημοσιογραφικού δικτύου Al JΑZEERA και τέλος, η παρουσία της τουρκικής στρατιωτικής βάσης και ο εναγκαλισμός του Κατάρ με το καθεστώς Ερντογάν, ο οποίος και φημολογείται ότι ηγείται της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Τα παραπάνω είναι σχετικά γνωστά όπως και η μεσολάβηση του γαμπρού του Προέδρου Τrump, Κushner, για την θετική έκβαση της υπόθεσης.

Η αρχική αίσθηση στον διεθνή τύπο και τους διεθνείς αναλυτές, ήταν ότι η εν λόγω εξέλιξη, όπως επιστεγάστηκε στην πρόσφατη σύνοδο του Gulf Cooperation Council (GCC) στην ιστορική πόλη Al-Ula της ΣΑ, αποτέλεσε νίκη του Κατάρ, δεδομένου ότι δεν έγινε ουσιαστική αναφορά στις 13 προϋποθέσεις που είχαν τεθεί. Όμως αυτό δεν μπορεί να είναι απόλυτα σωστό. Η νίκη αυτή είναι «Πύρρειος», καθώς και τα δύο κράτη κατά το διάστημα αυτό, υπέφεραν σοβαρά σε οικονομικό επίπεδο, ειδικά μάλιστα κατά την περίοδο της πανδημίας και των σοβαρών συνεπειών που προκάλεσε στα πετρελαιοπαραγωγά κράτη. Ή αποκατάσταση των σχέσεών τους, ήταν απλά θέμα χρόνου να συμβεί, ούτως ή άλλως για οικονομικούς λόγους. Τα ΗΑΕ μάλιστα, ήδη εδώ και 2 χρόνια, είχαν επιτρέψει τη διασύνδεση με τα λιμάνια του Κατάρ, με την προϋπόθεση οι μεταφορές να γίνονται αποκλειστικά με πλοία ξένων νηολογίων πλην ΗΑΕ και Κατάρ. Άξιο αναφοράς, ότι η μεγάλη QATARAIRWAYS περιέκοψε τους προορισμούς που εξυπηρετούσε από 170 σε 100, ανακοίνωσε απώλειες 2 δις δολαρίων και προχώρησε σε απολύσεις μερικών χιλιάδων εργαζομένων, πέραν των σημαντικών περικοπών στη μισθοδοσία των υπολοίπων. Σύμφωνα με πληροφορίες, απολύθηκε το 30% από ένα σύνολο 32.000 υπαλλήλων!

Φυσικά, ο χρόνος της συμφωνίας δεν είναι άσχετος με τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις στο ευρύτερο σύμπλοκο όχι απλά της Μέσης Ανατολής αλλά της Ευρασίας και τις γεωστρατηγικές επιδιώξεις τόσο των παικτών του Κόλπου αλλά και των περιφερειακών. Μεγάλος κερδισμένος από τον αποκλεισμό του Κατάρ ήταν το Ιράν, το οποίο άμεσα παραχώρησε επισιτιστική βοήθεια, τα λιμάνια και τον εναέριο χώρο του, με απότοκο τον Αύγουστο του 2017 να αποκαταστήσουν οι δύο χώρες πλήρεις διπλωματικές σχέσεις. Είναι σχετικά οξύμωρο να χρεώνεται η διακυβέρνηση Τrump την αποκλιμάκωση ως μία τελευταία διπλωματική επιτυχία, πριν να παραδώσει σκυτάλη, δεδομένου ότι συναίνεσε στον αποκλεισμό του Κατάρ. Είναι απόλυτα λογικό για τη σαουδαραβική ηγεσία να επιθυμεί να κλείσει ένα σημαντικό ζήτημα, πριν την έλευση της διακυβέρνησης Biden, δεδομένης της πιθανής αλλαγής πολιτικής των ΗΠΑ στο θέμα των πυρηνικών του Ιράν και της προοπτικής δημιουργίας συνασπισμού του σουνιτικού αραβικού κόσμου με το Ισραήλ, εναντίον του Ιράν. Δε θα πρέπει να μας διαφεύγει και η εκπεφρασμένη αποδοκιμασία του Biden για τις πρακτικές του σαουδάραβα πρίγκιπα (de facto ηγέτη του Βασιλείου) Salman(ΜΒS), στην υπόθεση της δολοφονίας Κασόγκι.

Ωστόσο, η μεγάλη εικόνα σύμφωνα και με έγκυρους αναλυτές του εξωτερικού, ίσως είναι αυτή που μετέφερε στο ελληνικό κοινό σε πρόσφατη αναφορά του ο Σάββας Καλεντερίδης, μεταφράζοντας το άρθρο του δημοσιογράφου Mehmet Ali Güller της φιλοκεμαλικής Cumhuriyet. Σύμφωνα με το άρθρο, η «Συμφωνία του Αβραάμ», πτυχή της οποίας είναι η συμφωνία Κατάρ-Σαουδικής Αραβίας, πέραν της δημιουργίας αντι-Ιράν άξονα, κύριο σκοπό έχει τη διασύνδεση των ενεργειακών κοιτασμάτων του Κατάρ και των άλλων χωρών του Κόλπου με αυτά της ανατολικής Μεσογείου. Με δεδομένο ότι τα τελευταία δεν είναι αρκετά για την πολυπόθητη ενεργειακή αυτονόμηση της Ευρώπης από τη Ρωσία, το Ισραήλ θα μετατραπεί σε ενεργειακό κόμβο, συνδέοντας τα κοιτάσματα του κόλπου με τον διεθνή Οργανισμό(πλέον) EAST MED GAS, στον οποίο πρόσφατα εντάχθηκαν σε ρόλο παρατηρητή και τα ΗΑΕ. Με τον τρόπο αυτό, η «δυτική γεωπολιτική αρχιτεκτονική» αποδυναμώνει τόσο τη Ρωσία, τελειώνοντας το μονοπώλιο της στην Ευρώπη, όσο κυρίως την Κίνα, στην οποία αποστερεί την πρόσβαση σε μία τόσο σημαντική πηγή ενεργειακών πόρων.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι η Κίνα εκμεταλλεύτηκε τις χαμηλές τιμές στην αγορά υδρογονανθράκων λόγω covid-19 και «στόκαρε» από πέρυσι τα αποθέματά της για όλο το 2021, προμηθευόμενη πετρελαιοειδή από τον Κόλπο και κυρίως από τη Σαουδική Αραβία. Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να βάλουμε στο κάδρο, το ευρύτερο υπερσύμπλοκο μεταξύ της Μέσης Ανατολής και του Ινδοπακιστανικού χώρου, διότι στις εξελίξεις στην ινδοπακιστανική υποήπειρο, εμπλέκεται η Κίνα και συνεπώς επηρεάζεται άμεσα η γεωπολιτική κατάσταση αλλά και οι γεωστρατηγικές επιδιώξεις από τον Περσικό, μέχρι τη Μεσόγειο.

H Κίνα αναμείχθηκε ενεργά σε μία όχι πολύ γνωστή διαμάχη στην Ελλάδα, μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Πακιστάν. Οι δύο χώρες από στενοί σύμμαχοι, τα τελευταία 2 χρόνια έχουν δει τις σχέσεις τους να βρίσκονται στο Ναδίρ. Αν και το θέμα έχει πολλές προεκτάσεις, θα μπορούσε να αναφερθεί ότι σημαντικό αγκάθι αποτελούν οι σχέσεις του Πακιστάν με το καθεστώς Ερντογάν, τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και το Ιράν. Το Δεκέμβρη του 2019, το Πακιστάν είχε προσκληθεί από τη Μαλαισία στη Διάσκεψη της Κουάλα Λουμπούρ μαζί με την Τουρκία και το Ιράν. Σκοπός της διάσκεψης ήταν η δημιουργία ενός ισλαμικού μπλοκ εκτός του OIC(Οργανισμός Ισλαμικής Συνεργασίας) όπου την πρωτοκαθεδρία έχει η Σαουδική Αραβία. Κατόπιν σφοδρών πιέσεων και απειλών για οικονομικά μέτρα από την τελευταία, το Πακιστάν ταπεινώθηκε ματαιώνοντας τη συμμετοχή του, όπως επίσημα έκανε γνωστό αργότερα, ο υπουργός εξωτερικών του Πακιστάν. Η Σαουδική Αραβία επίσης και ο ΟΙC ακολούθως, αρνήθηκαν να καταδικάζουν την Ινδία στην πρόσφατη κρίση του Κασμίρ. Ο Πακιστανός υπουργός εξωτερικών απείλησε να οργανώσει ισλαμική σύνοδο για το Κασμίρ εκτός ΟΙC και η ρήξη επήλθε. Η Σαουδική Αραβία απαίτησε την επιστροφή του χαμηλότοκου δανείου των 3 δις Δολαρίων που έδωσε στο Πακιστάν κατά τη νομισματική κρίση του 2018 και σταμάτησε να εκδίδει βίζες για Πακιστανούς υπηκόους. Ταυτόχρονα, τα ΗΑΕ για «επιδημιολογικούς» λόγους, πάγωσαν την έκδοση βίζας για υπηκόους 13 χωρών, μεταξύ των οποίων και του Πακιστάν. Παράλληλα, ανακοίνωσαν ότι επιδιώκουν την αύξηση του εργατικού δυναμικού από την Ινδία, παρόλο που τα επιδημιολογικά δεδομένα εκεί ήταν χειρότερα. Σημειώνεται ότι στην Σαουδική Αραβία εργάζονται περισσότερο από ένα εκατομμύριο Πακιστανοί πολίτες, ενώ στα ΗΑΕ προσεγγίζουν το ενάμιση εκατομμύριο. Τα εμβάσματα των Πακιστανών εργατών από τις δύο αραβικές χώρες προς το Πακιστάν, υπολογίζονται σε 10 δις (!) δολάρια, ποσό υπέρογκο για την ασθμαίνουσα οικονομία του Πακιστάν. Το σημαντικό ωστόσο σε αυτή τη διένεξη, είναι ότι η Κίνα συνέδραμε το Πακιστάν στην αποπληρωμή του δανείου, με την τρίτη και τελευταία δόση να αποπληρώνεται σε λίγες εβδομάδες. Το Πακιστάν έχει επίσης ανακοινώσει ότι επιδιώκει τη συνεργασία με το Ιράν στα πλαίσια του κινεζικού προγράμματος ΒRI(Belt and Road Initiative). Αντιτίθεται δε σθεναρά στην αποκατάσταση διπλωματικών σχέσεων με το Ισραήλ, που προχώρησαν πρόσφατα αρκετές μουσουλμανικές χώρες και στηρίζει οργανώσεις όπως η Χαμάς και η Χεζμπολάχ. Στην περίπτωση που ο οικονομικός στραγγαλισμός του Πακιστάν από τα δύο πετρελαιοπαραγωγά κράτη συνεχιστεί και δεν αποδειχθεί αρκετός ο εναγκαλισμός με την Κίνα, δεν θα πρέπει να θεωρηθεί απίθανη μία στροφή του Πακιστάν. Η αλλαγή πολιτικής θα αφορά τη σταδιακή απαγκίστρωσή, του από το πλευρό της Τουρκίας και του ισλαμιστικών οργανώσεων, ενδεχόμενο που θα αποτελέσει ακόμη ένα πλήγμα για την Τουρκία, η οποία σταθερά απομονώνεται.

Όλα τα παραπάνω, κάνουν προφανές ότι η διαμορφούμενη κατάσταση δεν είναι τόσο ευνοϊκή για την Τουρκία. Κάθε άλλο!  Έχει δημιουργηθεί ένας σαφής γεωπολιτικός άξονας που ξεκινά από τη Γαλλία και μέσω Ελλάδας, Κύπρου,Ισραήλ, Αιγύπτου, Σαουδικής Αραβίας και ΗΑΕ, καταλήγει στην Ινδία. Από την άλλη, στην πλευρά του κακού, ο άξονας που επιχειρεί να εκμεταλλευτεί η Κίνα και η Ρωσία εμβόλιμα, ξεκινά από τη Γερμανία και μέσω του διπόλου Τουρκίας-Αζερμπαϊτζάν, συνεχίζει προς Ιράν (παρά τα διμερή ζητήματα με το δίπολο), Πακιστάν, φτάνοντας στον Ειρηνικό και τη Μαλαισία. Η Τουρκία έχει διαλέξει στρατόπεδο και συμμάχους και δε θα είναι τόσο εύκολο να κάνει τη «κυβίστηση». Η έλευση Biden και η επιστροφή σε μία κατά SpykmanMackinder, πιο ψυχροπολεμική και συμβατική οπτική της Γεωπολιτικής, δε θα της επιτρέπει να λειτουργεί ως εκκρεμές και «εταίρα της Γεωπολιτικής» αλλάζοντας διαρκώς «εραστές». Θα πρέπει να διαλέξει είτε τον «Θείο Σαμ» είτε τη «Ρωσική Αρκούδα» και τότε απλά, ο χαμένος θα της στείλει τον λογαριασμό.

Σε σχέση με τον Περσικό Κόλπο, μέλλει να δούμε κατά πόσο αυτή η εξομάλυνση θα έχει αποτέλεσμα, διάρκεια και κυρίως βάθος. Ήδη η QATAR AIRWAYS, εκτέλεσε στις 7 Ιανουαρίου την πρώτη πτήση της πάνω από τον εναέριο χώρο της Σαουδικής Αραβίας με προορισμό το Γιοχάνεσμπουργκ. Θα ήταν αρκετά δύσκολο για το Κατάρ για λόγους γοήτρου και με δεδομένο ότι κατάφερε να αντέξει τον αποκλεισμό, να αποδεχόταν επίσημα την ικανοποίηση των 13 προϋποθέσεων που του έθεσαν για την άρση του. Ωστόσο, είναι δεδομένο ότι εάν δε θέλει να επιστρέψει στην πρότερη κατάσταση ή και σε ακόμη χειρότερη, θα υποχρεωθεί να απαγκιστρωθεί σταδιακά από την έως τώρα ακαμψία του και θα ικανοποιήσει έως ένα βαθμό, αρκετά από τα ζητήματα που ενοχλούσαν τις πετρελαιομοναρχίες και το καθεστώς Σίσι. Απότοκο αυτού, θα είναι η αποδυνάμωση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας εντός του Κατάρ και ο πιθανός εξαναγκασμός της να αποσύρει μερικώς ή και εν συνόλω το δίκτυό της. Κάτι τέτοιο θα είναι βεβαίως αρνητικό για τον φημολογούμενο ως ηγέτη της Ερντογάν και το καθεστώς του.

Η Τουρκία όπως και με τους υπόλοιπους Άραβες, δε διαθέτει συνεκτικά στοιχεία με το Κατάρ, πέραν των κοινών συμφερόντων τα οποία «έδεσαν» τη δεδομένη στιγμή. Το Κατάρ χρειάστηκε εγγυητή της ασφάλειάς του και επισιτιστική βοήθεια και η Τουρκία ζεστό χρήμα για να στηρίξει την παραπαίουσα λίρα. Κατά τα λοιπά, οι Τουρκία με βάση το Οθωμανικό της παρελθόν είναι μισητή στους Άραβες, ενώ δεν πρόκειται να γίνει ποτέ αποδεκτή η προσπάθεια της να εμφανιστεί ως η ηγέτιδα του μουσουλμανικού κόσμου, στα πλαίσια του ερντογανικού οράματος για ανασύσταση του Θεσμού του Χαλιφάτου, που κατήργησε ο Κεμάλ το 1924. Παρά τον κλειστό έλεγχο που ασκεί η καταριανή μοναρχία στον τύπο, είναι γνωστή η απέχθεια στην κοινωνία του Κατάρ για τους Τούρκους στρατιωτικούς της τουρκικής αποστολής και την συμπεριφορά τους. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό όπου Τούρκος αξιωματικός σκότωσε στρατηγό του Κατάρ, ενώ μέλη της βασιλικής οικογένειας που έχουν έρθει σε ρήξη με τον Εμίρη, αναφέρονται στη δυσαρέσκεια του γηγενούς πληθυσμού σε μέσα του εξωτερικού. Αντίστοιχα, στην Τουρκία υπάρχει δυσαρέσκεια για την εξαγορά σημαντικής κρατικής περιουσίας, «bir para» από το Κατάρ. Εν ολίγοις, οι σχέσεις των κρατών όπως εύκολα αναπτύσσονται, έτσι και εύκολα, φθίνουν.

Από την άλλη, το γεγονός ότι το Κατάρ ομαλοποίησε τις σχέσεις του με τη Σαουδική Αραβία, δε σημαίνει ότι αυτό αυτοδίκαια θα συμπαρασύρει και τον πάτρωνά του την Τουρκία. Προκαλεί εντύπωση η ευκολία με την οποία ανακυκλώθηκε αυτή η «εκτίμηση». Και αν για τους Τούρκους αναλυτές συνιστά «σφάλμα προσδοκίας», για τους δικούς μας αποτελεί δείγμα ευνουχισμένης και ηττοπαθούς σκέψης. Ο διάδοχος πρίγκηπας και de facto κυβερνήτης της Σαουδικής Αραβίας ΜΒS, με την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία του, θα ήταν πολύ δύσκολο να καταδεχτεί να συνομιλήσει με τον Ερντογάν, μετά τα όσα συνέβησαν στην υπόθεση Κασόγκι και την επίμονη προσπάθεια του καθεστώτος Ερντογάν να τον εκθέσει. Ακολούθως, η στενότατη σχέση της Τουρκίας με το Πακιστάν και η προσπάθεια απαξίωσης του ΟIC, όπως αναλύθηκε, δημιουργούν ένα ακόμη εμπόδιο. Η Σαουδική Αραβία δε δίστασε, με τον πλέον άκομψο διπλωματικά τρόπο, να τιμωρήσει το Πακιστάν για την απείθειά του και δεν υπάρχει κανένας λόγος να «συγχωρέσει» την Τουρκία, από τη στιγμή που ο στενός της σύμμαχος προσεταιρίζεται το Ιράν και την Κίνα. Εδώ «κουμπώνει» και η αποστολή των ελληνικών PATRIOT στη Σαουδική Αραβία, με την οποία η Ελλάδα επιχειρεί να «δέσει» και να δεσμεύσει μακροπρόθεσμα την αραβική χώρα στη διαμορφούμενη συμμαχία. Η απόφαση για την αποστολή τους η οποία υπό το πρίσμα της έντασης με την Τουρκία εύλογα μοιάζει παράλογη, εντάσσεται σε μία ευρύτερη στρατηγική στρατιωτικής διπλωματίας στην οποία θα αναφερθούμε στη συνέχεια.

Αναφορικά με τα ΗΑΕ, είναι γνωστή η αντιπαλότητα ή και το μίσος μεταξύ των ΗΑΕ και του Κατάρ. Η αντιπαλότητα ανάμεσα στους δύο Οίκους, των Νahyan του Αμπού Ντάμπι και των Thani του Κατάρ,πηγαίνει πίσω στον 19ο αιώνα. Οι Εμιράτι δεν ξεχνούν ότι την τελευταία στιγμή το Κατάρ αρνήθηκε να συμμετάσχει στην Ομοσπονδία των 7 Εμιράτων το 1971, ακολουθώντας πορεία αυτόνομη ή ότι το Κατάρ τους κατηγόρησε για υποκίνηση πραξικοπήματος το 1996, εναντίον του πατέρα του σημερινού Εμίρη. Χαρακτηριστικά στα ΗΑΕ, το Κατάρ και οι Καταριανοί δεν αναφέρονται καν ως λέξεις. Είναι «οι άλλοι». Είναι γνωστή επίσης, η αντιπαράθεσή τους σε διάφορες εστίες αστάθειας στον αραβικό κόσμο και την Αφρική, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση της Λιβύης και την εκατέρωθεν υποστήριξη των δύο αντιμαχόμενων πλευρών. Καθώς τα ΗΑΕ εμφανίζονται ως ο χαμένος της υπόθεσης, εκτιμάται ότι θα επιχειρήσουν να υπερτονίσουν το ρόλο τους στην περιοχή ως μία «μεσαία δύναμη» με ισχυρή οικονομία και αντιπαραβάλλοντας ικανότατες ένοπλες δυνάμεις έναντι του Ιράν. Στα πλαίσια αυτά, θα προβάλλουν τη διπλωματική τους ισχύ και τις συμμαχίες τους, στην προσπάθειά τους να υποσκελίσουν το Κατάρ, στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται στον περσικό κόλπο, κάτι που φυσικά είναι υπέρ των ελληνικών συμφερόντων. Η «μικρή Σπάρτη» κατά το Στρατηγό James Mattis, πρώην υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ, θα αποτελέσει τον «βατήρα» της πολυδιάστατης ελληνικής παρουσίας στην περιοχή.

Ανοίγοντας εδώ μία παρένθεση, η αμυντική συμφωνία με τα ΗΑΕ δεν έχει εκτιμηθεί όσο πρέπει από τους Έλληνες αναλυτές. Συχνά μάλιστα συγκρίνεται αναιτίως με τη «δυνητική» συμφωνία με τη Γαλλία, με τρόπο άκομψο και εσφαλμένο. Η Γαλλία είναι η μοναδική πυρηνική δύναμη της Ε.Ε και με αυξημένο ειδικό βάρος. Μία πιθανή ή δυνητική συμφωνία με μία χώρα όπως η Γαλλία, θα προκαλέσει –και έχει ήδη προκαλέσει– την αντίδραση άλλων μεγάλων δυνάμεων, οι οποίες θα επιχειρήσουν να την τορπιλίσουν(με μεγάλη επιτυχία έως τώρα). Από την άλλη, όντας μέλος του ΝΑΤΟ, όπως και η Τουρκία, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να παράσχει την πολυπόθητη «αμυντική συνδρομή» που με περίσσια ευκολία αναφέρεται ως μία «ευκόλως διαθέσιμη επιλογή, την οποία εμείς δεν αξιοποιούμε». Από την άλλη, έχουμε μία χώρα όπως τα Εμιράτα που πλασάρεται ως «μεσαία δύναμη». Μπορούμε μαζί, να προχωρήσουμε σε πολυεπίπεδη συνεργασία χωρίς αντιδράσεις από μεγάλους παίχτες. Σημείο κλειδί σε επιχειρησιακό και τακτικό επίπεδο, είναι η ομοιογένεια και η συμβατότητα που έχουμε σε σημαντικά οπλικά συστήματα. Αεροσκάφη F-16, MIRAGE-2000, αντιαεροπορικά PATRIOT, ελικόπτερα APACHE, CHINOOK, μαζί με τα όπλα τους, βρίσκονται στα οπλοστάσια και των δύο χωρών. Ίσως, σε περίπτωση ελληνοτουρκικού πολέμου να μη δούμε εμιρατιανά αεροσκάφη στο πλευρό μας. Θα δούμε όμως πιθανότατα τα όπλα τους και ποσότητες ανταλλακτικών. Ενδεικτικά, ΑΙΜ-120 AMRAAM, AIM-9 SIDEWINDER, MICA, AGM-88 HARM, AGM-65 MAVERICK, AGM-114 HELLFIRE, ακόμη και AGM-84 HARPOON(μετά λόγου γνώσεως το τελευταίο). Είναι πολύ πιθανό μάλιστα να μας συνδράμουν με αεροσκάφος εναέριου ανεφοδιασμού ΜRTT(A330), καλύπτοντας το ελληνικό κενό. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η «μικρή Σπάρτη» υπό τη στιβαρή ηγεσία του Μοhamed Bin Zayed(ΜΒΖ), διαδόχου πρίγκιπα του Αμπού Ντάμπι, ΠΡΑΤΤΕΙ και ΕΝΕΡΓΕΙ. Προς επίρρωση των παραπάνω, σε όλες τις εστίες αστάθειας του αραβικού κόσμου επίσημα ή και ανεπίσημα, δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους και τα μέσα τους, για την επίτευξη των στόχων τους, δίχως φοβικά σύνδρομα και διστακτικότητά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η περίπτωση της Λιβύης τόσο με την ανοιχτή στήριξη στο Khalifa Haftar, που με καθυστέρηση «ανακαλύψαμε» στην Ελλάδα, όσο και με τις φημολογούμενες εμπλοκές τουρκικών στόχων. Αν κάποιος πολεμάει σήμερα και «ματώνει» το καθεστώς Ερντογάν πραγματικά, δεν είναι άλλος από τα ΗΑΕ.

Ο ίδιος άλλωστε ο Ερντογάν έχει κατηγορήσει τον ΜΒΖ προσωπικά για το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016. Τα ΗΑΕ έχουν κηρύξει ανένδοτο αγώνα εναντίον της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και του «κηδεμόνα» της Ερντογάν, τον οποίο πρέπει να εκμεταλλευτεί και να κεφαλαιοποιήσει προς όφελός της η Ελλάδα. Αμέσως μετά την πρόσφατη συμφωνία μεταξύ ΗΑΕ και Ισραήλ (Λευκός Οίκος 15 Σεπτεμβρίου 2020), υπήρξαν φήμες για προσπάθεια υποκίνησης ταραχών από μεμονωμένα στοιχεία της Αδελφότητας, στη Σαουδική Αραβία και τα ΗΑΕ, που καταπνίγηκαν πριν ακόμη την εκδήλωσή τους από τις υπηρεσίες ασφαλείας. Οι σχέσεις με το Ισραήλ ήρθαν για να μείνουν και μάλιστα ανεπίσημα, υπήρχαν εδώ και καιρό στον τομέα της ασφάλειας (αναβληθείσα ΕΧΡΟ 2020 DUBAI). Οι δύο χώρες με άλματα στην κυριολεξία αναπτύσσουν τη συνεργασία τους στους τομείς της ασφάλειας, του εμπορίου και του τουρισμού, με το Ντουμπάι να έχει ήδη, παρά την πανδημία, δεχθεί πλήθος Ισραηλινών τουριστών.

Επόμενο σημείο, οι σχέσεις του Ισραήλ με το Κατάρ και η προοπτική ομαλοποίησής τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα δύο κράτη, εδώ και χρόνια έχουν μία μορφή συνεργασίας, καθώς το Κατάρ με την άδεια του Ισραήλ, έχει δαπανήσει τεράστια ποσά για τη σταθεροποίηση της Λωρίδας της Γάζας. Ωστόσο, μέχρι να δούμε την πλήρη ομαλοποίηση των σχέσεών τους, υπάρχουν πολλά αγκάθια. Το Κατάρ όπως αναφέρθηκε, έχει στενούς δεσμούς με τον Ερντογάν ο οποίος διακηρυγμένο στόχο έχει «την απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ», φιλοξενεί τουρκική στρατιωτική βάση, χρηματοδοτεί το δίκτυο AL JAZEERA, το οποίο εκφράζει αντιαμερικανικές και κυρίως αντιισραηλινές θέσεις, υποθάλπει και στηρίζει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και ακόμη περισσότερο, τη Χαμάς και σιωπηλώς τη Χεζμπολάχ. Ακόμη, έχει δώσει καταφύγιο στον Azmi Bishara, Ισραηλινό ακαδημαϊκό αραβικής καταγωγής και επί σειρά ετών μέλος του ισραηλινού κοινοβουλίου, ο οποίος κατηγορήθηκε για κατασκοπεία υπέρ της Χεζμπολάχ, κατά τον πόλεμο του Λιβάνου το 2006. Τέλος, κάλυψε το υπέρογκο ποσό της νομικής κάλυψης, της προσφυγής της Παλαιστινιακής Αρχής εναντίον του κράτους του Ισραήλ, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, για εγκλήματα πολέμου εναντίον των Παλαιστινίων.

Γίνεται αντιληπτό ότι στο μεγάλο σχέδιο για τη Μέση Ανατολή υπάρχουν πολλά εμπόδια που πρέπει να παρακαμφθούν και η ομαλοποίηση των σχέσεων των κρατών δεν είναι μόνο ζήτημα αλλαγής πολιτικής γραμμής. Σε αυτά τα πλαίσια, το Κατάρ οφείλει να αλλάξει δραματικά την πολιτική του εάν επιθυμεί να γίνει μέρος του σχεδιασμού και να αποφύγει το γεωπολιτικό ή ακόμη και πολιτικό του αφανισμό, στην περίπτωση που διολισθήσει στις πολιτικές του προσφάτου παρελθόντος. Διότι τότε, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρει συμπαραστάτες. Όπως οι υπόλοιποι σημαντικοί δρώντες του αραβικού κόσμου, έτσι και το Κατάρ, μοιραία θα αναγκαστεί να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με το Ισραήλ, ως κομβικού παράγοντα της νέας αρχιτεκτονικής της Εγγύς και Μέσης Ανατολής. Η διαφαινόμενη και λογική λοιπόν στροφή του Κατάρ, θα αποδυναμώσει μοιραία τη θέση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, της Χαμάς και συνεπακόλουθα του κοινού υποστηρικτή τους της Τουρκίας, προοπτικής θετικής για τα ελληνικά συμφέροντα.

Η Τουρκία λοιπόν, πέρα από τους αρχικούς διθυράμβους φαίνεται να αναδεικνύεται στον μεγάλο χαμένο και παρία της περιοχής. Τα επικοινωνιακά ανοίγματα του Ερντογάν προς το Ισραήλ, ακόμη και τα πληρωμένα μέσω πρόσφατων δημοσιευμάτων από φιλικά(κατόπιν πληρωμής) think tank του Ισραήλ, δεν έχουν αντίκτυπο. Τα γεγονότα του Μαβί Μαρμαρά, η ισλαμιστική ατζέντα τους Ερντογάν, η υπόθαλψη της Χαμάς και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, η εκπεφρασμένη βούληση του για απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ ως νέος Σαλαδίνος, δεν μπορούν να αγνοηθούν, ειδικά όσο ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου και το σύστημά του, έχουν την εξουσία. Ακόμη όμως και σε περίπτωση πολιτικής αλλαγής, τόσο στο Ισραήλ, όσο και στην Τουρκία τα πράγματα δε θα είναι καθόλου εύκολα. Και εδώ έρχεται η αφυπνισθείσα προσφάτως ελληνική εξωτερική πολιτική. Η Ελλάδα μέσω του Οργανισμού ΕAST MED και της στενής στρατιωτικής συνεργασίας που έχει αναπτύξει με το Ισραήλ τα τελευταία χρόνια, επιχειρεί να «δέσει» και να δεσμεύσει(όπως αναφέραμε και για τη Σαουδική Αραβία) μακροπρόθεσμα το Ισραήλ, στο νεοδιαμορφωθέντα άξονα που αναφέραμε. Στο επίπεδο της στρατιωτικής συνεργασίας μετά την αρχική αμηχανία, οι δύο χώρες ανέπτυξαν στενότατη συνεργασία, ειδικά τον αεροπορικό τομέα και αυτού των πληροφοριών. Οι συχνές κοινές αεροπορικές ασκήσεις (ΗΝΙΟΧΟΣ, BLUE FLAG) έχουν ανοίξει το δρόμο για σύσφιξη σχέσεων και σε πολλά άλλα πεδία πλην του στρατιωτικού. Ο γράφων έχοντας την ευκαιρία να συμμετέχει σε αυτές τις ασκήσεις, συνοδεύοντας ισραηλινούς σχηματισμούς άνωθεν της Λήμνου, του Άη Στράτη και της Μεγίστης, αντιλήφθηκε την εκτίμηση των Ισραηλινών προς τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις από πρώτο χέρι. Οι Ισραηλινοί μας «μέτρησαν», μας «ζύγισαν» και αντιλήφθηκαν ότι διαθέτουμε την Ισχύ αλλά και την ικανότητα, να τελειώσουμε την τουρκική απειλή σε 2 μέρες, όπως η ίδια η Ηγεσία τους ανέφερε. Επειδή λοιπόν διαθέτουν κουλτούρα ασφαλείας και είναι σοβαροί, έχουν «διαλέξει παίχτη». Το τελευταίο θα πρέπει να το καταλάβει και η φυγόστρατη εν πολλοίς πολιτική και ακαδημαϊκή ελίτ και η συν αυτοίς «συμμορία της ηττοπάθειας και του κατευνασμού». Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν δώσει στη χώρα ένα ουσιαστικό και βαρύ διπλωματικό κεφάλαιο προς αξιοποίηση.

Η Ελλάδα λοιπόν, έχει ήδη ή προτίθεται άμεσα να «χαρίσει» στο Ισραήλ σημαντικά προγράμματα, όπως η συντήρηση των C-130, η προμήθεια μη επανδρωμένων αεροσκαφών, το «εθνικό τυφέκιο», σημαντικό κομμάτι της αμυντικής βιομηχανίας(ΕΛΒΟ, ΕΑΣ, Ναυπηγεία Ελευσίνας), την αγορά των περίφημων πυραύλων SPIKE NLOS και αρκετά επί μέρους προγράμματα. Κορωνίδα όλων είναι η πρόσφατη συμφωνία με την Ισραηλινή ΕLBIT για την αεροπορική εκπαίδευση των Ιπταμένων της Π.Α. Αν απομονώσουμε τις εν λόγω συμφωνίες από το ευρύτερο πλαίσιο, υπάρχουν πολλές και σοβαρές ενστάσεις για κρίσιμα ζητήματα σκοπιμότητας αλλά και εθνικής ασφάλειας γενικότερα. Δεν είναι αντικείμενο του άρθρου και δε θα αναλυθεί, ωστόσο με βάση την πρότερη υπηρεσιακή εμπειρία του γράφοντος, η Πολεμική Αεροπορία όφειλε να έχει ανεξάρτητη και αυτόνομη αεροπορική εκπαίδευση για πλείστους λόγους, όπως συνέβαινε μέχρι σήμερα. Για την πολυετή απαξίωση των μέσων και της Αεροπορικής Εκπαίδευσης στην Καλαμάτα και τη δραστική μείωση των εισακτέων στη Σχολή Ικάρων, υπάρχουν συγκεκριμένες ευθύνες, οι οποίες δεν έχουν αποδοθεί. Η Πολεμική Αεροπορία δεν έχει ανάγκη κανέναν και θα μπορούσε αυτόνομα να λειτουργήσει ακόμη και το Διεθνές Εκπαιδευτικό Κέντρο. Παρόλα αυτά, μετά την πρότερη αναγκαία επισήμανση, εάν προσπελάσουμε το επιχειρησιακό και τακτικό επίπεδο και τις όποιες λογικές επιφυλάξεις και προσεγγίσουμε το στρατηγικό επίπεδο και τη μεγάλη εικόνα, οι παραπάνω, καθαρά πολιτικές επιλογές έχουν εξήγηση. Η Ελλάδα με αξιοπιστία, δημιουργεί τα πειστήρια των προθέσεών της, για τη θεμελίωση μίας μακροπρόθεσμης και συμπαγούς, στρατηγικού επιπέδου συμμαχίας με το Ισραήλ, τα ΗΑΕ, τη Σαουδική Αραβία και οσονούπω την Ινδία, που δε θα κινδυνεύει από τα γραφικά και αναξιόπιστα «ανατολίτικα τσαλίμια» των νεοοθωμανών. Οι πολυεπίπεδες στρατιωτικές συνεργασίες εντάσσονται σε ένα ευρύτερο σχεδιασμό, όπου η στρατιωτική διπλωματία επιτέλους συμπορεύεται με τη συμβατική. Οι αμφιλεγόμενες για πολλούς(καλοπροαίρετους και κακοπροαίρετους) επιλογές που αναφέρθηκαν, σε σχέση με το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία, αποκτούν νόημα και μας βοηθούν να συνθέσουμε τη μεγάλη εικόνα.

Συμπερασματικά, η θέση της Τουρκίας είναι εξαιρετικά δυσχερής. Έχει κουράσει πολύ και για τις επιλογές της ηγεσίας αλλά και του λαού της, πλησιάζουν και τη Νέμεσις και η Τίσις. Όπως αναλύθηκε, σε όλα τα επιμέρους υποσύμπλοκα, υπάρχουν αρκετά γεγονότα και εκκρεμή ζητήματα που δεν μπορούν να δώσουν ελπίδες στο τουρκικό καθεστώς. Αναλύσεις που βασίζονται σε αναφορές δημοσιογραφικού τύπου δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν. Το δίπολο Τουρκίας-Πακιστάν έχει εξοβελιστεί σε όλη τη Μέση Ανατολή σε επίπεδο κρατικών δρώντων. Η εμπλοκή της Ινδίας, ως αντίβαρο στην προσπάθεια της Κίνας να αποκτήσει γεωπολιτική επιρροή και κέρδη στη Μέση Ανατολή εισχωρώντας διπλωματικά, στρατιωτικά και οικονομικά στο αναφερθέν δίπολο, δημιουργεί νέα δεδομένα. Το καθεστώς Ερντογάν βρίσκεται απομονωμένο με μόνους συνομιλητές πλην του Κατάρ και του Πακιστάν, εξτρεμιστικές οργανώσεις, σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή, ειδικά μετά την πιθανολογούμενη σταδιακή απαγκίστρωση του Κατάρ. Εάν μάλιστα συμβεί αυτό, το Κατάρ δύναται να χρησιμοποιηθεί ως «Δούρειος Ιππος», εντός της Τουρκίας με δεδομένη την οικονομική του διείσδυση!

Στα είκοσι σχεδόν χρόνια διακυβέρνησης, το καθεστώς Ερντογάν έχει μεταλλάξει την ούτως ή άλλως προσανατολισμένη προς την ανατολή τουρκική κοινωνία. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και εάν ο Ερντογάν αποχωρήσει από φυσικά ή πολιτικά αίτια, η επόμενη μέρα για την Τουρκία δε θα απέχει πολύ από τη σημερινή πραγματικότητα. Είναι σφάλμα προσδοκίας να αναμένουμε μία προς δυσμάς μεταστροφή, όχι απλά της Τουρκίας, αλλά της τουρκικής κοινωνίας. Εάν καταφέρει η νεοοθωμανική Τουρκία να αποφύγει ένα νέο «Ανατολικό Ζήτημα» και να παραμείνει συμπαγής, ο διάδοχος του Ερντογάν θα ακολουθήσει τον ίδιο προσανατολισμό, αποφεύγοντας ΟΜΩΣ τα λάθη και τις υπερβολές του. Για αυτό ας προσευχόμαστε, όπως αναφέρει ο ευπατρίδης Καθηγητής και Δάσκαλος της Γεωπολιτικής Ιωάννης Μάζης, «ο Θεός να μας κόβει μέρες και να δίνει του Ερντογάν χρόνια» έως ότου η «Γαλάζια Πατρίδα» φουσκώσει και πνίξει το καθεστώς του και τα έργα του.

Η Πατρίδα μας, πέραν των φλύαρων πολλές φορές διπλωματικών  πρωτοβουλιών, προχωράει επιτέλους σε κινήσεις ουσίας, εκμεταλλευόμενη το γεωπολιτικό πυλώνα της Σκληρής Ισχύος, όπου για τους γνωρίζοντες τις στρατιωτικές ικανότητες της, πλεονεκτεί. Είναι οξύμωρο αλήθεια, οι ξένοι και οι αντίπαλοι της Ελλάδας να γνωρίζουν και να υπολογίζουν τις στρατιωτικές τις δυνατότητες στην πραγματική τους διάσταση, ενώ η εν Ελλάδι «συμμορία της ηττοπάθειας και του κατευνασμού», μέλη της οποίας είναι σημαντική μερίδα της ακαδημαϊκής και πολιτικής ελίτ, να τις υποτιμούν σκοπίμως. Το πρόβλημα για την Ελλάδα δεν είναι η πραγματική στρατιωτική της Ισχύς, διότι τέτοια διαθέτει και μάλιστα δυσανάλογα μεγάλη για το μέγεθός της, παρά την οικονομική κρίση.  Το πρόβλημα έγκειται στο ότι η Ελλάδα ΔΕΝ ΠΡΟΒΑΛΛΕΙ ΙΣΧΥ, ή ακριβέστερα προβάλλει κλάσμα της, καθοδηγούμενη από ετεροπροσδιορισμό και φοβικά σύνδρομα.

Η Ελλάδα βγαίνει από τον απομονωτισμό και τον αυτοπεριορισμό της και απλώνει τις γεωπολιτικές της ακτίνες πέρα από την Εγγύς Ανατολή, προς τη Μέση Ανατολή και τον Ινδικό Ωκεανό, ενώ αναδεικνύεται σε σημαίνοντα κόμβο της δυτικής αρχιτεκτονικής. Έχοντας τη κατάρα αλλά υπό προϋποθέσεις και την ευλογία να γειτνιάζει με την Τουρκία, υπερκαλύπτει τις προϋποθέσεις για να αναδειχθεί σε μία «μεσαία δύναμη». Πολύ περισσότερο, ιππεύοντας το άρμα της Ήπιας αυτή τη φορά Ισχύος και αξιοποιώντας μαζί με τις αρετές της Ελληνικής Διασποράς, την επιρροή του Ελληνικού Πολιτισμού και της Ορθοδοξίας, έχει τη δυνατότητα να αναδειχθεί σε ένα στιβαρό και φωτεινό γεωπολιτικό φάρο, γύρω από τον οποίο θα προσδιορίζονται οι υπόλοιποι δρώντες. Φορέας για την «αναβίωση του αρχαίου κάλλους», είναι το Εθνοκεντρικό και Πατριωτικό Όραμα για μία νέα «Μεγάλη Ιδέα», προσαρμοσμένη στη σημερινή πραγματικότητα, γύρω από την οποία θα συστρατευθούν οι Έλληνες ανά την Οικουμένη, αναδεικνύοντας τον Ελληνισμό σε πρωταγωνιστή.

 *Επισμηναγός (Ι) ε.α Στέφανος Καραβίδας

Άμπου Ντάμπι   9/1/2021 - ΠΗΓΗ

Ο Στέφανος Καραβίδας είναι Επισμηναγός ε.α, πρώην Ιπτάμενος σε αεροσκάφη F-16. Τα τελευταία 2 χρόνια διαμένει μόνιμα και εργάζεται στο Άμπου Ντάμπι