Write on Δευτέρα, 03 Αυγούστου 2015 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ
Του Γιώργου Παπαδάκη*

Η ατμόσφαιρα στο δαιδαλώδες καταφύγιο ήταν αποπνικτική. Η οσμή του καμένου κορδίτη πλημμύριζε τον ούτως ή άλλως λιγοστό αέρα και έσμιγε με τον ιδρώτα των μαχητών και τις αγωνιώδεις ανάσες των επιτελικών, που διάβαιναν όσο μπορούσαν πιο γρήγορα τους στενούς υπόγειους διαδρόμους για να φέρουν σε πέρας ο καθένας την αποστολή του.

Σε τακτά διαστήματα, που απείχαν μεταξύ τους ελάχιστα δευτερόλεπτα, αυτό το βυθισμένο στη γη κτηριακό συγκρότημα συγκλονιζόταν από τις ανυπόφορα ισχυρές εκρήξεις των οβίδων, που προσγειώνονταν στην επιφάνεια, σε μια μάταιη προσπάθεια να τρυπήσουν το περίβλημα και να φτάσουν στο σπλάχνα του.

Κάθε φορά όμως που μια ομοβροντία χτυπούσε το στόχο της, ο αέρας στο καταφύγιο γινόταν ακόμη πιο πνιγηρός από τη λεπτή σα πούδρα σκόνη που ξεκολλούσε από το μπετόν και τρύπωνε χωρίς διάκριση στα πνευμόνια στρατιωτών, αξιωματικών και ανώτατων επιτελικών. Ούτε τα πνευμόνια του Στρατηγού δε γλίτωναν από αυτή την ανελέητη επίθεση της σκόνης.

Η αγωνία του Στρατηγού

Καθισμένος σε ένα λιτό κάθισμα, μια απλή πτυσσόμενη καρέκλα εκστρατείας, ακουμπούσε τους αγκώνες στο επίσης απλό γραφείο, που στην πραγματικότητα ήταν ένα τραπεζάκι από εκείνα που κάποτε εξυπηρετούσαν τους πελάτες ενός από τα πολλά καφέ της πόλης. Οι παλάμες του Στρατηγού ακουμπούσαν τους κροτάφους του. Το κεφάλι του ήταν ελαφρά γερμένο μπροστά στη μοναδική τηλεφωνική συσκευή που υπήρχε στο προσωπικό του "ενδιαίτημα", που δεν ήταν μεγαλύτερο από πέντε τετραγωνικά όλα κι όλα.

Από στιγμή σε στιγμή το τηλέφωνο θα χτυπούσε. Όλα θα κρίνονταν από αυτό το κουδούνισμα της συσκευής.

Ο Στρατηγός ήταν απόλυτα απορροφημένος κοιτώντας τη συσκευή. Στην πραγματικότητα δεν είχε πια καμιά επαφή με τους ισχυρούς ήχους των εκρήξεων από τις οβίδες του εχθρού και το διαρκές κροτάλισμα των πολυβόλων των δικών του στρατιωτών που έβαλλαν ακατάπαυστα από τις θυρίδες του οχυρού, προσπαθώντας να ανακόψουν ακόμη μια επίθεση. Τα τανκς του Στρατάρχη Βόλφγκανγκ Σόιμπλε πλησίαζαν. Όλοι, εκτός από το Στρατηγό, μπορούσαν να ακούσουν το ανατριχιαστικό κροτάλισμα των ερπυστριών τους, που κέρδισαν έδαφος πόντο-πόντο, παρά το σφοδρό πυρ των αμυνομένων. Μια πυκνή σταγόνα ιδρώτα ξεκίνησε από το μέτωπο του Ιβάν Βαρουφακόφσκι, διέγραψε μια ελλειπτική τροχιά στο ρυτιδιασμένο μέτωπο, διέτρεξε τη μύτη του Στρατηγού και αφού αιωρήθηκε για ένα δευτερόλεπτο στην άκρη της, προσγειώθηκε με πάταγο, σχεδόν, στο βαρύ "βιβλίο πεπραγμένων", που βρισκόταν ανάμεσα στο πρόσωπό του και στο τηλέφωνο.

Έκανε ζέστη, ναι, αλλά δεν ήταν αυτή που προκαλούσε τον ιδρώτα στο ξυρισμένο κεφάλι του Στρατηγού.

Το άτυχο σχέδιο

Είχε κάνει τα πάντα για να σταματήσει τον αναθεματισμένο Στρατάρχη του Ράιχ. Είχε εφαρμόσει τις καλύτερες και πιο έξυπνες τακτικές που είχαν διεξαχθεί στη Σχολή Πολέμου, και τις οποίες μόνο ό ίδιος είχε την ικανότητα να προσαρμόζει με πρωτοφανή ευελιξία στα δεδομένα κάθε χρονικής στιγμής. Επιπλέον, είχε θυσιάσει τους καλύτερους μαχητές και είχε χρησιμοποιήσει το καλύτερο διαθέσιμο υλικό, αλλά τα τανκς του Σόιμπλε είχε σταθεί αδύνατο να ανακοπούν.

Την κρίσιμη στιγμή - εκεί που πίστευε πως πράγματι "τον είχε" - αυτοί οι αναθεματισμένοι Ες Ες Ολλανδοί εθελοντές του καταραμένου Ντάισελμπλουμ είχαν κάνει τη διαφορά. Τον είχαν πλαγιοκοπήσει ύπουλα και τον είχαν υποχρεώσει σε άτακτη υποχώρηση. Τα πράγματα είχαν εξελιχθεί τόσο γρήγορα που δεν είχε προλάβει να θέσει σε εφαρμογή το "σχέδιο εξόδου", που με άκρα μυστικότητα ετοίμαζε τόσο καιρό. Τώρα είχε εγκλωβιστεί. Ήξερε καλά τι σήμαινε αυτό. Όταν η Ιεραρχία του είχε εμπιστευτεί την άμυνα της φλεγόμενης πόλης, γεμάτος αυτοπεποίθηση είχε δηλώσει πως ο ίδιος προσωπικά, με τα δικά του τα χέρια, θα άνοιγε τον τάφο του Σόιμπλε. Και θα τον έθαβε εκεί, ανάμεσα στα ερείπια της πόλης που επιχειρούσε να καταστρέψει, άκλαφτο κι αδιάβαστο... σε ένα ανώνυμο μνήμα.

Όμως τα πράγματα δεν είχαν έρθει ακριβώς έτσι. Τώρα ήξερε πως το Πολίτ Μπιρό είχε αποφασίσει ήδη την τύχη του. Θα τον ανακαλούσαν σίγουρα, ενώπιον της Κεντρικής Επιτροπής αυτή τη φορά. Είχε αγωνιστεί καλά. Είχε παλέψει όσο πιο δυνατά μπορούσε. Τα είχε δώσει όλα. Θα τον καθαιρούσαν απλά; Θα τον καθαιρούσαν και θα τον έδιωχναν από το κόμμα; Θα τον έστελναν στα γκουλάγκ; Ή μήπως...

Η πόρτα άνοιξε με πάταγο...

Ενώπιον των ευθυνών

Ο Ιβάν Βαρουφακόφσκι τινάχτηκε σαν να τον χτυπούσαν ήδη οι σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος από τον εφιάλτη που είχε ξεκινήσει να φαντάζεται όταν τον διέκοψε ο θόρυβος της πόρτας.

Σήκωσε το κεφάλι και αναγκαστικά, λόγω της στενότητας του χώρου, ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με το πιο αντιπαθητικό για αυτόν... πρόσωπο του Πολιτικού Γραφείου. Τα μικρά μάτια του αρχηγού της Νι Κα Βε Ντε, Στρατηγού Παναγιότ Λαφαζάνοφ, πίσω από τα λερωμένα από τη σκόνη στρογγυλά γυαλιά του, είχαν καρφωθεί ήδη στα δικά του. Ο Λαφαζάνοφ για τον Βαρουφακόφσκι ήταν ο πιο ανατριχιαστικός τύπος στην Κεντρική Επιτροπή. Η εγγύτητα τώρα - σ' αυτήν ακριβώς τη συγκυρία - μ' αυτόν τον αντιπαθητικό άνθρωπο τον έκανε πράγματι να ανατριχιάζει σύγκορμος.

- «Σύντροφε Στρατηγέ...», ακούστηκε επιτακτική η φωνή του Λαφαζάνοφ... «σίγουρα δε με περίμενες αυτοπροσώπως. Αλλά το Πολιτικό Γραφείο αποφάσισε να σου κάνει αυτή την ύστατη τιμή. Πρέπει να σου μεταφέρω - αν και τη μαντεύεις - την απόφασή του διά ζώσης, παρά μέσω της ψυχρής τηλεφωνικής συσκευής...». Το ύφος του Λαφαζάνοφ την ώρα που μιλούσε έμοιαζε ψυχρά επαγγελματικό. Ένας παρατηρητικός άνθρωπος όμως μπορούσε να διακρίνει το σαρδόνιο χαμόγελο που είχε σχηματιστεί αχνά στο κακοξυρισμένο του πρόσωπο.

Ο Βαρουφακόφσκι βέβαια δεν ήταν σε θέση να παρατηρήσει κάτι τέτοιο. Αν και υπερφίαλος, ήταν με βεβαιότητα γενναίος άνθρωπος. Τώρα όμως ένιωθε στ' αλήθεια τα γόνατά του να τρέμουν και τον ιδρώτα να κυλά στο πρόσωπό του πιο κρύος από ποτέ...

Η ώρα της κρίσεως

- «Πιθανόν, σύντροφε Στρατηγέ, να θελήσεις να αποφύγεις τη "γραφειοκρατία"», είπε στεγνά ο Λαφαζάνοφ και απίθωσε πάνω στο στενό τραπέζι ένα Τοκάρεβ.

- «Έχει μόνο μία σφαίρα στη θαλάμη. Αλλά πιστεύω δε θα χρειαστείς δεύτερη», συνέχισε ο Λαφαζάνοφ, χωρίς να μπορεί πια να κρύψει το δηλητηριώδες χαμόγελό του.

Ο Ιβάν Βαρουφακόφσκι έμεινε μια να κοιτά το πιστόλι και μια το αντιπαθητικό πρόσωπο του Λαφαζάνοφ.

- «Θα με πάρει που θα με πάρει ο διάολος», σκέφτηκε, «και το τελευταίο πράγμα που θα δω θα είναι τούτη η σκατόφατσα;».

Το χέρι του, που μέχρι εκείνη τη στιγμή έτρεμε, ξαφνικά έγινε σταθερό σαν ατσάλι. Γράπωσε με μια κίνηση το Τοκάρεβ και έχωσε την κάννη στο στόμα του, κοιτώντας κατάματα τον Λαφαζάνοφ.

Ο σκληρός της Νι Κα Βε Ντε δεν άντεξε. «Συ... Σύντροφε Στρατηγέ», ψέλλισε, «εγώ να πηγαίνω τώρα...».

- «Να παθ θτον αγύριθτο», απάντησε ο Βαρουφακόφσκι, χωρίς να βγάλει την κάννη του πιστολιού από το στόμα.

- «Μμμ. Μπορείς να το πεις κι έτσι. Σπάνια όποιος πάει στα γκουλάγκ γυρίζει πίσω...», ακούστηκε ξαφνικά μια τρίτη φωνή.

Ο Λαφαζάνοφ, απόλυτα αιφνιδιασμένος, πραγματοποίησε μια ρομποτική στροφή 180 μοιρών. Κι ο Βαρουφακόφσκι τώρα μπορούσε να δει τον όγκο του επιτελάρχη του Γενικού Αρχηγείου, Στρατηγού Νικολάι Φίλοβ, να κλείνει τη στενή είσοδο. Πίσω του μόλις που διακρινόταν ο Στρατηγός Ιβάν Ντραγκάσοβ. Το δεξί χέρι του Αρχιστρατήγου. Τα πράγματα λοιπόν ήταν σοβαρά, σκέφτηκε ο Λαφαζάνοφ. Αυτά τα δύο "τσιράκια" του Αρχιστράτηγου δεν έφευγαν ποτέ από το Γενικό Επιτελείο, παρά μόνο για να φέρουν σε πέρας κάποια απόρρητη προσωπική εντολή του ίδιου του Αλεξέι Τσίπροβ.

Οι από μηχανής... θεοί

- «Νικολάι, Ιβάν, ποιοθ καλόθ άνεμοθ θαθ φέρνει εδώ», αναφώνησε σχεδόν ενθουσιασμένος ο Βαροφακόφσκι.

- «Θα σου πούμε μόλις βγάλεις αυτό το ηλίθιο πιστόλι από το στόμα σου», απάντησε κοφτά ο Νικολάι Φίλοβ.

- «Στρατηγέ Λαφαζάνοφ, από αυτή τη στιγμή τελείς υπό κράτηση. Υποχρεούμαι δε να σου μεταφέρω την απόφαση του επιτελείου για τον άμεσο υποβιβασμό σου στο βαθμό του δεκανέα», ακούστηκε βραχνή και επίσημη η φωνή του Ντραγκάσοβ...

- «Μα, σύντροφοι, εγώ...».

- «Σκασμός, δεκανέα Παναγιότ Λαφαζάνοφ», ακούστηκε ο Φίλοβ τη στιγμή που ξήλωνε κιόλας τις επωμίδες του - ήδη - πρώην αρχηγού της Νι Κα Βε Ντε.

- «Έχεις δύο επιλογές. Μετάθεση σε τάγμα ναρκαλιευτών στην πρώτη γραμμή, ή δωρεάν διακοπές στο νέο μας γκουλάγκ στα Ουράλια. Διάλεξε...», είπε ο Ντραγκάσοβ.

- «Μα, μα, εγώ...», πήγε να ψελλίσει ο δεκανέας πλέον Λαφαζάνοφ.

- «Πίστευες πως θα παγίδευες αυτό το γενναίο σύντροφο; Ξέρουμε καθαρά τώρα πως εσύ, επιμένοντας ως την τελευταία στιγμή στην κατά μέτωπο επίθεση στο κέντρο εφοδιασμού του Σόιμπλε, υπονόμευσες την εφαρμογή του "σχεδίου εξόδου" που είχε ετοιμάσει! Η απληστία σου δυστυχώς, σύντροφε δεκανέα, δεν κατέστρεψε μόνο εσένα, κατέστρεψε ολόκληρο το στρατηγικό μας σχεδιασμό, που με κόπο είχε εκπονήσει ο σύντροφος Στρατηγός Βαρουφακόφσκι!».

- «Ντάνι, Ντάνι, πιάσε τη βότκα και δύο παστές ρέγκες Μαύρης Θάλασσας. Σύντροφοι Νικολάι και Ιβάν, θα το γιορτάσουμε! Θα γιορτάσουμε τη δικαίωσή μου ενώπιον της ιστορίας...», φώναξε ενθουσιασμένος ο Ιβάν Βαρουφακόφσκι.

Στην είσοδο εμφανίστηκε χαμογελαστή αλλά σεμνή μια λοχίας της φρουράς του στρατηγείου.

- «Μάλιστα, σύντροφε Στρατηγέ», είπε με νόημα και εξαφανίστηκε στο βάθος του καταφυγίου.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένα μεγάλο κύμα χτύπησε κατάπλωρα το γρήγορο καταμαράν.

Ο Γιάννης Βαρουφάκης άνοιξε απότομα τα μάτια.

- «Έλα, ρε Δανάη, πού είναι οι ρέγκες;».

- «Οι ρέγκες; Ποιες;».

Τον κοίταξε απορημένη η Δανάη Στράτου.

- «Αφού εσύ τις σιχαίνεσαι τις ρέγκες...».

Ο Γιάννης δεν απάντησε, έμεινε προσηλωμένος στην αποβάθρα της Αίγινας, που όλο και πλησίαζε, προσπαθώντας να ξεδιαλύνει πώς ο Νίκος Φίλης τον υπερασπίστηκε στο όνειρό του, ενώ την προηγούμενη μέρα στην Κεντρική Επιτροπή τον είχε αδειάσει πανηγυρικά...

- «Αχ, αυτός ο κλιματισμός στο πλοίο, λούτσα στον ιδρώτα είσαι», είπε η Δανάη, «... πάρε ένα χαρτομαντιλάκι...».

*Ο Γ. Παπαδάκης είναι δημοσιογράφος και Διευθυντής Σύνταξης στην εφημερίδα Νέα Κρήτη.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Πέμπτη, 26 Μαρτίου 2015 Κατηγορία ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Στο... ρυθμό που έδιναν τα στρατιωτικά εμβατήρια κουνήθηκε ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο οποίος παρακολούθησε την παρέλαση στην Κοζάνη, εκπροσωπώντας στην κυβέρνηση στις εορταστικές εκδηλώσεις για την 25η Μαρτίου 1821.

Δείτε το βίντεο:

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Σάββατο, 07 Σεπτεμβρίου 2013 Κατηγορία ΣΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ
Γράφει ο Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης

Eπειδή βλακεία είναι απολύτως ακατανίκητη, αφ' ενός,αλλά και τα παράγωγα «προϊόντα» της βλακείας, αφ' ετέρου, μπορεί να είναι χρήσιμα(...) εις τα μυαλά των γκαιμπελίσκων της πολιτικής, των λεγόμενων policy makers, ώστε να δημιουργούν ... «κλίμα» γύρω από το οποίο να στρέφουν τις «μάζες» και να στήνουν τον «οργανωμένο λαϊκό αγώνα αντίστασης», είδαμε σε λίγες ημέρες:

-Τον εκ των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σύντροφο Παναγιώτη Λαφαζάνη, να θέτει, από το βήμα της τελευταίας συνόδου της ΚΕ του «Κόμματος», ζήτημα ... ζωής ή θανάτου (...) για την απομάκρυνση, πέραν των Βάσεων του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ από την Ελλάδα και των Πυρηνικών Όπλων (ΠΟ) που υπάρχουν - ναι συνεχίζουν να υπάρχουν κι ας πιστεύαμε τα περί του αντιθέτου... -, αποθηκευμένα ακόμη εις τη χώρα μας, και
-Τον βουλευτή Μεσσηνίας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Θανάση Πετράκο να βεβαιώνει ότι ο συν-Μεσσήνιος πρωθυπουργός και οι συναρμόδιοι υπουργοί Εθνικής Αμύνης και επί των Εξωτερικών έχουν συμφωνήσει για την παραχώρηση της Αεροπορικής Βάσης Καλαμάτας (120 ΠΕΑ) εις τις ΗΠΑ, ώστε να επιχειρούν από αυτήν μη επανδρωμένα αεροσκάφη (UAVS) φορτωμένα με πυραύλους Tomahawk κατά στόχων εις τη Συρία.

Αν τα πολιτικά κόμματα εις την Ελλάδα, εν προκειμένω δε το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης λειτουργούσε με αίσθημα ευθύνης με πολιτικές αναφορές σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ γεγονότα, τα προηγούμενα θέματα θα ενέπιπταν εις την καλώς εννοούμενη πολιτική αντιπαράθεση σε μία Δημοκρατία...

Πλην όμως, πολιτική αντιπαράθεση βασισμένη σε ΨΕΥΔΗ ούτε έχει βάση, ούτε και νομιμοποιείται ηθικώς για τους όποιους «ειδικούς σκοπούς», που πιθανόν θέλει να υπηρετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ εν συνόλω και όλως ιδιαιτέρως ο πρόεδρος Αλέξης και οι βουλευτές του...

Αν υπήρχε αίσθηση ευθύνης, δίχως καμία ιδιαίτερη δυσκολία, οι της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να διαπιστώσουν, ότι:

-Πυρηνικά όπλα δεν υπάρχουν εις την Ελλάδα από ετών, όταν απεσύρθησαν και τα τελευταία από την Αεροπορική Βάση του Αράξου, επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, όπου οι «ειδικές περιοχές» όπου ήσαν αποθηκευμένα δεν έχουν «κατοίκους». Αν και δεν ανεκοινώθη ποτέ επισήμως η απομάκρυνση και των τελευταίων ΠΟ από την Ελλάδα - όπως και ποτέ δεν είχε ανακοινωθεί επισήμως, για προφανείς λόγους υψίστης ασφαλείας εξαιρετικώς ευαίσθητων και απολύτως ελεγκτέων «ειδικών όπλων» του ΝΑΤΟ - η Ελλάδα ΔΕΝ έχει Πυρηνικά Όπλα.

-Πύραυλοι Tomahawk ΔΕΝ μπορούν να αναρτηθούν από κανένα εκ των υπαρχόντων παγκοσμίως UAVS, λόγω του βάρους τους και του μεγέθους τους, τα οποία είναι υπέρτερα των αντίστοιχων υπαρχόντων σήμερα υποδεέστερων δυνατοτήτων UAVS... Εις δε την 120 ΠΕΑ δεν υπάρχουν UAVS.

Αν υπήρχε επαγγελματισμός εις την πολιτική και όχι τυφλός ακτιβισμός, ο οποίος σφραγίζει και κατευθύνει τις επιλογές του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αδιακρίτως τιμήματος και σχέσεως του με την ψευδολογία ή την παραπληροφόρηση, ο όποιος Λαφαζάνης ή Πετράκος όφειλαν να ζητήσουν υπεύθυνη ενημέρωση από το ΥΠΕΘΑ. Και βεβαίως το ΥΠΕΘΑ θα όφειλε να τους την παράσχει, έστω και αν το θέμα των ΠΟ ανήκει στα πλέον απόρρητα εκ των πλέον απορρήτων της Συμμαχίας, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα απεκάλυπταν το παραμικρό από τα διαμειφθησόμενα.

Βεβαίως και δεν τους συνέφερε να το πράξουν, διότι δεν ήθελαν να περιορισθούν εκ των υστέρων, αλλά να πουλήσουν το ΨΕΜΑ τους για τα ΠΟ εις τους χαχόλους και όποιος πεισθεί! Αλλά κι αν ερωτούσαν ένα «δικό τους» δημοσιογράφο (όπως τον διατελέσαντα στρατιωτικό συντάκτη του κομματικού δελτίου της «ΑΥΓΗΣ» Γιώργο Κυρίτση, σήμερα «γενικό ινστρούχτορα» του φύλλου) θα είχαν οδηγηθεί στις ίδιες διαπιστώσεις, ότι δεν υπάρχουν ΠΟ εις την Ελλάδα.

Εις ό,τι αφορά τα υπάρχοντα UAVS και τη δυνατότητα να επιχειρούν με πυραύλους Tomahawk, μία απλή έρευνα εις την υπάρχουσα βιβλιογραφία θα τους είχε οδηγήσει σε αρνητικές δυνατότητες για τα πρώτα. Βεβαίως και την ίδια απάντηση θα ελάμβαναν και από το ΥΠΕΘΑ.
Οι προηγούμενες παραλείψεις του βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Λαφαζάνη και Πετράκου βεβαίως και δεν είναι τυχαίες, αλλά απολύτως συνειδητές και προδίδουν έλλειψη ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΟΥΣ επαγγελματισμού, από μέλη του Κοινοβουλίου, τα οποία ΑΠΑΞΙΟΥΝ να ενημερωθούν αρμοδίως και πλήρως, πριν προχωρήσουν σε πολιτικές ενέργειες...

Αν πάλι ο σύντροφος Λαφαζάνης επιμένει ότι υπάρχουν ΠΟ εις την Ελλάδα, τότε καλώς εζήτησε να απομακρυνθούν από την Ελλάδα, συνεπώς και πρέπει να το πράξει πάραυτα η «κυβέρνηση της Αριστεράς» οψέποτε αναλάβει την εξουσία, άλλως θα έχει γελοιοποιηθεί και θα έχει –ομοίως- αυτογελοιοποιηθεί.

Εις ό,τι αφορά το σύντροφο Πετράκο, θα ηδύνατο-συνειδητοποιών τη μπαρούφα του- να τη μετατρέψει σε στοίχημα για την εγχώρια αμυντική βιομηχανία να αναπτύξει UAV υπέρτερων επιχειρησιακών δυνατοτήτων των υπαρχόντων και να παράγεται από την ΕΑΒ!

Επειδή όμως οι αριστεροί δεν είναι πολεμοκάπηλοι, ούτε θέλουν να πλουτίζουν με τον πόλεμο, μάλλον θα κυριαρχήσουν οι ειρηνιστικές τους αναφορές και δεν θα επιτρέψουν εις εαυτούς να παράγουν «εργαλεία πολέμου», έστω και αν η ημέτερη αμυντική βιομηχανία - υπέρ της οποίας θέλουν να εμφανίζονται ότι κόπτονται - οδηγηθεί εις την απαξίωση, ελλείψει κατασκευαστικού έργου, συνεπώς και αδυναμίας πληρωμής του προσωπικού που απασχολεί!

Η επανάσταση είναι καλή από τις θέσεις της αντιπολίτευσης. Δεν αποτελεί όμως τη λύση όταν αναλαμβάνεις τις κυβερνητικές ευθύνες, οπότε οι απαγορευμένες λέξεις «ρεαλισμός» και «σύνεση» κληθούν να πάρουν το τιμόνι...