Write on Τρίτη, 18 Αυγούστου 2015 Κατηγορία ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Η μέρα στο μαρτυρικό Άνω Μέρος Αμαρίου χθες μπορεί να ήταν θερμή, όμως, η ψυχή των κατοίκων του «έσταζε» πόνο και οργή, καθώς άνθρωποι που βίωσαν το μένος και το θανατηφόρο πρόσωπο του ναζισμού, γύρισαν τη θύμησή τους στην ανείπωτη τραγωδία των εκτελέσεων και ολοκαυτωμάτων των χωριών του «Κέντρους». Και επέστρεψαν, για τις ανάγκες του δεύτερου ιστορικού ντοκιμαντέρ των δημοσιογράφων Γιάννη Κανελλάκη και Μανόλη Παντινάκη, πίσω 71 χρόνια, τότε που «οι φωνές για λύτρωση και οι κραυγές για βοήθεια έσκιζαν τα γύρω βουνά...»

Ήταν μνήμες... βουτηγμένες μέσα στο αίμα στο περήφανο κεφαλοχώρι της αμαριώτικης γης και η βαρβαρότητα των Γερμανών ναζί δεν φεύγει από το νου κανενός κι ας έχουν περάσει εφτά δεκαετίες. Κάποιοι από τους αφηγητές ζούσαν και πάλι τη φρίκη, λύγισαν, και τα μάτια τους βούρκωσαν και έτρεχαν για ώρα! Και κάποιοι άλλοι δεν μπόρεσαν να κρατήσουν τον πόνο και τη δυστυχία που τους γέμισαν τον ψυχισμό, όταν έχασαν τους προστάτες και τους αδερφούς τους και κλήθηκαν στους πέντε δρόμους να ξαναστήσουν όπως-όπως με τα ελάχιστα, ούτε τα στοιχειώδη τη ζωή τους. «Μόνο ο Θεός και εμείς ξέρουμε πώς ζήσαμε και το Κράτος μας άφησε στη μοίρα μας... Τα κανόνισαν όπως τους βόλευε και μας παράτησαν να ζήσουμε μόνοι μας...».

1 ano meros

«ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΣ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΜΟΥΓΚΡΟΣ...»
Όταν πια τέλειωσε το μαύρο θανατικό των τριάντα ψυχών στη γειτονιά του Τριχάκη του Ορφανού, και αφού οι βάρβαροι ολοκλήρωσαν το απάνθρωπο έργο του θανάτου, οι γυναίκες του χωριού με τα μαύρα τσεμπέρια που έβγαζαν την ορφάνια και την μαυρίλα της καρδιάς τους, αλαφιασμένες έψαχναν να βρουν μέσα «σε ένα σωρό πτωμάτων τους άντρες και τους πατεράδες τους». Και ήταν, τότε, η νέα μεγάλη πράξη της τραγωδίας, γιατί «τότες δεν άκουγες παρά μόνο ένα μούγκρος και το θρήνο σε όλο το χωριό», αφηγήθηκε ο Κώστας Δουλγεράκης και ο Μανώλης Σταυρουλάκης, γιατί έβλεπαν ξανά τη σκοτεινή μέρα φέρνοντας τις εικόνες της φρίκης...

Τα γυρίσματα του νέου ντοκιμαντέρ από τον κινηματογραφιστή Νίκο Σαράντο άρχισαν το πρωί στις 10 και έκλεισαν τη χθεσινή μέρα περίπου στις 6 και ενώ ο ήλιος έκαιγε ακόμα! Οι άνθρωποι, όλοι μεγάλης ηλικίας, ανέμεναν από ενωρίς το πρωί να τα διηγηθούν στην κάμερα, «για να ησυχάσει η ψυχή τους και να τα πουν στη μνήμη των μαρτύρων του Άνω Μέρους, που χωρίς αιτία κλήθηκαν ως «βενιζελικοί» να παραδώσουν τη ζωή τους στο μένος των απάνθρωπων της γερμανικής κυριαρχίας». Έγιναν λήψεις σε κάθε σημείο του χωριού που διαδραματίστηκαν τα φρικτά γεγονότα και αφηγήθηκαν με πόνο, συγκίνηση και δάκρυα ορισμένοι, οι: Μανώλης Παναγιωτάκης, Γιώργης Περάκης, Μανώλης Σταυρουλάκης, Κώστας Μπαγουράκης, Γιώργος Βουμβουλάκης, Θεμιστοκλής Σοφιαδάκης, Κώστας Δουλγεράκης και Αντώνης Σοφιαδάκης... «Ζήσαμε και πάλι αυτή την Τρίτη που μας θανάτωσε», είπαν.

Όλες οι μαρτυρίες είχαν το στοιχείο της αυθεντικότητας από ανθρώπους που στις παιδικές και νεανικές τους μνήμες ρίζωσαν πρωτοφανείς εικόνες και στιγμές, που τους «τραυμάτισαν» το υποσυνείδητο. «Ναι, τους έσφαζαν σαν τα ζώα και τα αίματα γέμιζαν τους τοίχους των σπιτιών που τους είχαν συγκεντρώσει», εξιστόρησαν στη κάμερα φανερά ταραγμένοι από τις πρωτόγνωρες αγριότητες των ναζί...

3 ano meros

ΣΤΙΣ ΔΡΥΓΙΕΣ
Η δεύτερη στάση των δημοσιογράφων παραγωγών και του συνεργείου, έγινε νωρίς το απόγευμα στις διπλανές Δρυγιές, όπου μπορεί να μην έγιναν εκτελέσεις κατοίκων του μικρού οικισμού γιατί αυτοί γρήγορα αντιλήφθηκαν τις προθέσεις των Γερμανών και έφυγαν, όμως, με εκρηκτικά και φωτιές έκαψαν και μετέτρεψαν όλα τα σπίτια σε ερείπια. Ακόμα και την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου επιχείρησαν να ανατινάξουν, όμως, «ο άγιος δεν το επέτρεψε και κάηκε μόνο μια μικρή εικόνα του».

Τις μαρτυρίες τους στην κάμερα κατέθεσαν με ανατριχίλα στις έρημες σήμερα Δρυγιές, ο Μάρκος Τσαχάκης και η Βαρβάρα Μπαγουράκη-Τσαχάκη που μέσα στις σωρούς των ερειπίων περιέγραψαν συγκινητικές και πρωτάκουστες εικόνες της ζωής τους, τονίζοντας ότι «τα φοβερά αντίποινα μας ακολούθησαν ύστερα σε όλη την πορεία της ζωής μας και ακόμη τα φέρνομε συχνά στη θύμησή μας. Δε φεύγουν όσο κι αν θέλουμε να τα ξεχάσουμε». Και πρόσθεσαν: «Ξυπόλητοι, γυμνοί, μέσα στον πόνο αναγκαστήκαμε να ζήσομε ύστερα. Και τι ζωή ήταν αυτή; Ζωή μην τα ρωτάς!». Κι αν αρκετά σπίτια στις ολιγάριθμες Δρυγιές παραμένουν από τότε χαλάσματα γιατί οι κληρονόμοι των ιδιοκτητών τα εγκατέλειψαν στην τύχη τους, η Αγγελική Μπαγουράκη, ευαισθητοποιημένη στις μνήμες, προσπαθεί να το... σηκώσει ξανά σεβόμενη την ιστορία του τόπου της και εκδηλώνοντας σεβασμό στους προγόνους της που πάσχισαν μέσα σε σκληρές συνθήκες να επιβιώσουν και να στεριώσουν αυτοί και οι οικογένειές τους...

Το... ταξίδι των λήψεων στα χωριά του μαρτυρίου στο Αμάρι συνεχίζεται σήμερα στις Βρύσες με τους 30 νεκρούς, στο Καρδάκι με τους 19 και στους ακατοίκητους Γουργούθους και στο Σμιλέ. Θα ακολουθήσει το πολύπαθο Γερακάρι και η λήψη μαρτυριών από υπερήλικες Αμαριώτες που ζουν στην πόλη του Ρεθύμνου. Πέρυσι τον ίδιο μήνα, είναι γνωστό, πραγματοποιήθηκαν γυρίσματα στην Κρύα Βρύση. Με την ολοκλήρωση, το περιεχόμενο, ήδη πολύωρο, θα «μπει» σε στούντιο της Αθήνας όπου θα γίνει το μοντάζ και η σχετική επεξεργασία από τον γνωστό σκηνοθέτη Τάσο Μπιρσίμ.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Σάββατο, 11 Απριλίου 2015 Κατηγορία ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ
Γράφει ο: Αριστομένης Συγγελάκης*

«Καταστρέψατε την επαρχία Βιάννου. Εκτελέσατε πάραυτα, χωρίς διαδικασία, τους άρρενες που είναι πάνω από 16 ετών καθώς και όλους όσοι συλλαμβάνονται στην ύπαιθρο, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας».
Στρατηγός Φρίντριχ Βίλχελμ Μύλλερ, Ηράκλειο, Σεπτέμβριος 1943.

«Οι ναζί δεν έδειξαν ποτέ κάτι περισσότερο από το δειλό, άνανδρο, ωχρό προσωπείο ενός δολοφόνου που αποποιείται την πράξη του. Ενώ βασάνιζαν και σκότωναν συστηματικά άμαχους ανθρώπους, διαβεβαίωναν καθημερινά σ' ευγενικό και μαλακό τόνο ότι τάχα δεν άγγιζαν ούτε τρίχα και ότι ποτέ άλλοτε δεν είχε γίνει επανάσταση τόσο ανθρώπινη κι αναίμακτη.»
Σεμπάστιαν Χάφνερ, 1939 (αναφερόμενος στην τρομοκρατία του Γ' Ράιχ εναντίον του γερμανικού λαού την περίοδο 1933-1939).

Από τις 14 έως τις 16 Σεπτεμβρίου του 1943, 401 άνθρωποι δολοφονήθηκαν στις επαρχίες Βιάννου και Ιεράπετρας, στο δεύτερο μεγαλύτερο Ολοκαύτωμα της χώρας, κατ' εντολήν του σφαγέα Φρίντριχ Βίλχελμ Μίλερ. Μόνο από τον Αμιρά, το χωριό μου, δολοφόνησαν 117 συγχωριανούς μας. Ανάμεσά τους και ο παππούς μου Αριστομένης, οι τρεις αδελφοί του, Παύλος, Ιωάννης και Ματθαίος και ο πατέρας τους Νικόλαος. Συνολικά πέντε άτομα από το ίδιο σπίτι! Δύο ακόμα αδέλφια του παππού μου στήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα αλλά επέζησαν. Από την ευρύτερη οικογένεια μετράμε δεκάδες νεκρούς.

Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα από την έκθεση της Κεντρικής Επιτροπής Διαπιστώσεως Ωμοτήτων εν Κρήτη των Ν. Καζαντζάκη, Ι. Κακριδή, Ι. Καλιτσουνάκη και Κ. Κουτουλάκη, που επισκέφθηκαν την επαρχία μας σχεδόν δυο χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα: «Η Επιτροπή δεν θα λησμονήση ποτέ το σπαρακτικόν θέαμα που αντίκρυσεν καθώς έφθανεν εις τον Αμιράν, διά να διαπιστώση τα ανωτέρω εκτεθέντα· επί του τόπου της εκτελέσεως εύρε συγκεντρωμένας περί τας 300 γυναίκας μελανηφορούσας μετά των τέκνων των, θρηνούσας, κοπτομένας και μυρολογούσας. Την επομένην το πρωίαν επί του τόπου της εκτελέσεως ετελέσθη επιμνημόσυνος δέησις, την σπαρακτικότητα της οποίας αμυδρώς μόνον δύνανται να αποδώσουν αι ληφθείσαι φωτογραφίαι».

Κι όμως, ακόμα και σ' αυτό το φοβερό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, τα χαλκεία του Γ' Ράιχ προσπάθησαν να παρέμβουν για να παραχαράξουν την Ιστορία! Είναι χαρακτηριστικό το τηλεγράφημα της στρατιωτικής δύναμης της Βέρμαχτ, που επιχειρούσε στα χωριά της Βιάννου και της Δυτικής Ιεράπετρας, το οποίο απεστάλη στις 4 τα ξημερώματα της 15ης Σεπτεμβρίου 1943, μετά την πρώτη μέρα του εφιαλτικού τριημέρου.
«Επιχείρηση Βιάννος: Οι στόχοι της ημέρας δεν εκπληρώθηκαν. Μέχρι στιγμής, 280 Έλληνες, οι οποίοι πυροβολήθηκαν ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν, σκοτώθηκαν. Τα χωριά Κάτω Σύμη και Πεύκος κάηκαν. Ο ανδρικός πληθυσμός της Άνω Βιάννου συνελήφθη. Τώρα, συνολικά έχουν συλληφθεί 310 άνδρες.». Κατ' αρχάς σοκάρει ο κυνισμός των Γερμανών ναζί: 280 πολίτες είχαν ήδη δολοφονηθεί αλλά στο τηλεγράφημα δηλώνουν ότι «οι στόχοι της ημέρας δεν εκπληρώθηκαν».
Και γι' αυτό συνέχισαν τις επόμενες δύο ημέρες το αποτρόπαιο έργο τους δολοφονώντας συνολικά 401 αθώους και ανυπεράσπιστους πολίτες. Όμως ακόμα πιο εξοργιστική είναι η αναφορά ότι, δήθεν, οι 401 πολυαγαπημένοι συγγενείς, συγχωριανοί και συνεπαρχιώτες μας, «πυροβολήθηκαν ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν» (!), όταν όλοι γνωρίζουμε ότι εκτελέστηκαν εν ψυχρώ και ανά ομάδες, με τη χαρακτηριστική ναζιστική οργάνωση και σαδιστική μεθοδικότητα.

Τι συνδέει τη Ρόζα Λούξενμπουργκ με το Ολοκαύτωμα της Βιάννου;
Στις 17 Γενάρη 1919, 48 ώρες μετά την άνανδρη, βάρβαρη και εν ψυχρώ δολοφονία της Ρόζας Λούξενμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ, οι εφημερίδες του Βερολίνου φιλοξενούσαν την επίσημη εκδοχή του γερμανικού κράτους σύμφωνα με την οποία οι δύο επαναστάτες «πυροβολήθηκαν ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν». Όπως σημειώνει ο σπουδαίος Γερμανός νομικός και δημοσιογράφος Σεμπάστιαν Χάφνερ, που αντιτάχθηκε στον χιτλερικό εφιάλτη, η μέθοδος αυτή αποτελούσε συνήθη πρακτική για την εκκαθάριση πολιτικών αντιπάλων «ανατολικά του Ρήνου». Η μεθόδευση αυτή αποκαλύπτει την πάγια πρακτική των ναζί να αποστέλλουν ψευδείς, χαλκευμένες αναφορές, προκειμένου να αποκτήσουν άλλοθι ή ελαφρυντικά για τα αποτρόπαια εγκλήματά τους ενώπιον των δικαστηρίων ή της Ιστορίας. Το ίδιο έκαναν και στο Κομμένο, τους Λυγκιάδες και αλλού. Μία πρακτική που έρχεται από το 1919... Το αυγό του φιδιού χρειάστηκε μερικές δεκαετίες να επωαστεί μέχρι να εκδηλώσει τις πραγματικές του διαθέσεις και να αιματοκυλίσει τη Βιάννο, την Ελλάδα και την κατεχόμενη Ευρώπη.

Οι Γερμανοί προσπάθησαν να καλύψουν το έγκλημά τους
Πέραν όμως της σημαντικής αυτής αποκάλυψης, υπάρχει κι άλλο ένα στοιχείο συγκλονιστικό: οι Γερμανοί ζήτησαν από τον τότε Πρωτοσύγκελλο και κατόπιν Αρχιεπίσκοπο Κρήτης Ευγένιο Ψαλιδάκη να υπογράψει ψεύτικη δήλωση. Κι αυτός, με απαράμιλλο θάρρος, τους απάντησε: «Τουφεκίστε με, αλλά ψεύτικη δήλωση δεν υπογράφω, γιατί είδα με τα μάτια μου γυναίκες ξεκοιλιασμένες».

Οι σφαγείς χόρευαν επί των πτωμάτων ειρωνευόμενοι τις ολοφυρόμενες γυναίκες και φωνάζοντας ναζιστικά συνθήματα
Όμως τι έκαναν αμέσως μετά τις μαζικές εκτελέσεις αμάχων οι σφαγείς της Βέρμαχτ; Χαρακτηριστικά τα αποσπάσματα της Έκθεσης των Καζαντζάκη, Κακριδή, Καλιτσουνάκη: «Εκ των εκτελεστών άλλοι μεν απεχώρησαν εις τον Κρεββατάν και άλλοι έμειναν εις τον Αμιράν, εγκατασταθέντες δε εις μίαν αυλήν ολίγον απέχουσα από του τόπου της εκτελέσεως ήρχισαν να τρώγουν και να διασκεδάζουν περιπαίζοντες και τας ολοφυρομένας γυναίκας και μιμούμενοι τας κραυγάς της απελπισίας των «Παναγιά μου, Παναγιά μου!». Όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Συνέχισαν το έργο τους στον Κρεββατά: «Μετά την εκτέλεσιν συνεκεντρώθησαν εις τον Κρεββατάν και τα εκτελεστικά αποσπάσματα Βαχού, Αμιρών και Κεφαλοβρύσου και υπό τους ήχους φωνογράφου ήρχισαν να διασκεδάζουν επί του δώματος του Γ. Ζωάκη και έπειτα μεθυσμένοι κατελθόντες εχόρευαν επί των πτωμάτων των εκτελεσθέντων φωνάζοντες "Χάιλ Χίτλερ" και "Ζήτω η Γερμανία" (ελληνιστί)».

Αμέσως μετά το γλέντι τους επί των πτωμάτων, στις 4.00 τα ξημερώματα της 15ης Σεπτεμβρίου 1943, οι Γερμανοί ολοκλήρωσαν τις ημερήσιες «υποχρεώσεις» τους, στέλνοντας το συγκεκριμένο τηλεγράφημα! Δυστυχώς όμως, συνέχισαν το φρικτό τους έργο για δύο ακόμη ημέρες. Συνολικός απολογισμός του Ολοκαυτώματος των χωριών της Βιάννου και της Δυτικής Ιεράπετρας: 401 νεκροί, δέκα χωριά έγιναν στάχτη, εκ θεμελίων καταστράφηκαν 950 οικίες. Κρίσιμη λεπτομέρεια: πριν ανατινάξουν τα σπίτια λεηλάτησαν και λήστεψαν ό,τι πολύτιμο υπήρχε και το φόρτωσαν στα ζώα και ούτε εκείνα ξαναγύρισαν πια.

Η Βιάννος βυθίστηκε στο πένθος, ορφάνεψε, ρήμαξε αλλά δεν λύγισε! Πέντε, μόλις, μήνες μετά το Ολοκαύτωμα επανήλθε στους αγώνες: στέριωσε νέο αντάρτικο στην περιοχή και διοχέτευσε αντάρτες που έδρασαν στις μάχες της Παναγιάς, του αεροδρομίου Καστελλίου Πεδιάδος (μέσα Σεπτεμβρίου 1944) και στη νικηφόρα μάχη του Μαραθίτη-Φορτέτσας (11 Οκτωβρίου 1944)!

Η γερμανική προπαγάνδα συνεχίζεται και μετά το πέρας της Κατοχής!
Όμως, με μεγάλη μας λύπη διαπιστώνουμε ότι η διακίνηση ψευδών και αβάσιμων στοιχείων συνεχίζεται και από τις μετακατοχικές γερμανικές κυβερνήσεις! Και τι δεν έχει κατά καιρούς επικαλεστεί το βαθύ γερμανικό κράτος, προκειμένου να μην αναλάβει την ευθύνη για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, που διέπραξε το Γ' Ράιχ στην Ελλάδα: είναι ενδεικτική η επίσημη απάντηση του γερμανικού δημοκρατικού κράτους στον θρυλικό Αργύρη Σφουντούρη, σύμφωνα με την οποία το Ολοκαύτωμα του Διστόμου ήταν «αναπόφευκτα γεγονότας στο πλαίσιο πολεμικών επιχειρήσεων» και συνεπώς οι οικογένειες των θυμάτων δεν δικαιούνται αποζημιώσεων!

Ο Γολγοθάς των επιζώντων
Ο σταυρός του μαρτυρίου ήταν βαρύτερος για όσους επέζησαν. Μετά το αιματοκύλισμα ακολούθησε η πείνα, η δυστυχία, ο εμφύλιος σπαραγμός. Οι οικογένειες των θυμάτων, οι χήρες και τα ορφανά, με μαύρα ρούχα και μαύρη την καρδιά, αντιμετώπισαν την αδιαφορία, τον προπηλακισμό, την κοινωνική περιφρόνηση, τη μοναξιά και τη στέρηση. Τα ορφανά ήταν κοινωνικοί παρίες, που υπέστησαν με βιαιότητα τον κοινωνικό αποκλεισμό και τον ταξικό διαχωρισμό.
Αναρωτήθηκε άραγε πότε κανείς πώς επέζησαν οι χήρες και τα ορφανά; Πώς οι μητέρες περιέσωσαν το μέλλον των παιδιών τους μέσα από τη στάχτη, μόνες κι αβοήθητες, χωρίς την υποστήριξη του ελληνικού κράτους και με προκλητικά απούσα την υπεύθυνη για το δράμα τους Γερμανία; Επίσης αναρωτήθηκε άραγε ποτέ κανείς πόσα προικισμένα στο πνεύμα ορφανά καταδικάστηκαν σε χειρωνακτική δουλειά, στο εργοστάσιο της εσωτερικής μετανάστευσης ή, αλίμονο!, στα εργοστάσια των ίδιων των Γερμανών;
Ακόμη αναρωτήθηκε ποτέ κανείς πώς, πότε, με ποιους πόρους και ποια μέσα έγινε η αναστήλωση των ερειπίων της Επαρχίας Βιάννου και ολόκληρης της Ελλάδας, που έμοιαζε με «χαμένη πατρίδα»;
Όχι άδικα, ο αγώνας της Βιαννίτισσας, της Διστομίτισσας, της Καλαβρυτινής, της Ανωγειανής, της Σφακιανής, της γυναίκας από το Κομμένο, την Υπάτη, τη Δαμάστα, το Σάρχο, το Σοκαρά, το Κέντρος Ρεθύμνου, την Κάνδανο, τα Κερδύλλια, τη Μουσιωτίτσα, τη Δράκεια Μαγνησίας, την Κλεισούρα, το Χορτιάτη, της ηρωίδας γυναίκας, μάνας, χήρας, που αγωνίζεται για να μεγαλώσει τα παιδιά της με αξιοπρέπεια είναι ταυτισμένος με τον αγώνα του λαού μας. Έναν αγώνα για προκοπή, δικαιοσύνη και εθνική αξιοπρέπεια!

Έγκλημα χωρίς τιμωρία!
Σήμερα, ανήμερα της μαύρης επετείου της εισόδου της Βέρμαχτ στη Θεσσαλονίκη, κανείς δεν δικαιούται να έχει πλέον αμφιβολία για το γεγονός ότι το Γ' Ράιχ αιματοκύλισε, λεηλάτησε, λήστεψε και ισοπέδωσε την Ελλάδα! Για να υπάρξει κάθαρση στην τραγωδία της Κατοχής απαιτείται αφ' ενός η δίκαιη τιμωρία των θυτών και αφετέρου η εύλογη ικανοποίηση των θυμάτων. Όμως, αντί η δημοκρατική Γερμανία να συμβάλλει στην προσπάθεια σύλληψης και τιμωρίας των υπευθύνων για τα Ολοκαυτώματα έκανε διαχρονικά τα πάντα για να σώσει από τη Δικαιοσύνη ακόμα και τους πιο στυγνούς εγκληματίες πολέμου, με πλέον χαρακτηριστική την περίπτωση Μαξ Μέρτεν, του σφαγέα των σχεδόν 60.000 Ελλήνων Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Ο Μέρτεν, αν και είχε καταδικαστεί στην Ελλάδα σε 25 χρόνια φυλάκιση, κατόπιν ισχυρότατων πιέσεων στις οποίες ενέδωσε το 1959 η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή του πρεσβύτερου, τελικά εκδόθηκε στη Γερμανία, όπου, χωρίς να δικαστεί, απηλλάγη με βούλευμα! (Τι μου θυμίζει αυτό άραγε...).
Αλλά και σε ό,τι αφορά στην ικανοποίηση των δίκαιων απαιτήσεων των θυμάτων, η μετακατοχική Γερμανία ακολούθησε μία αποπροσανατολιστική και, επί της ουσίας, προκλητικά αδιάλλακτη στάση, μετερχόμενη κάθε μέσου ώστε να μην υποχρεωθεί να αποζημιώσει τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας και τον ελληνικό λαό στο σύνολό του για τα φοβερά δεινά που υπέστη.
Τους απαντούμε: μόνο με «Δικαιοσύνη και Αποζημίωση!»2 θα επέλθει η κάθαρση στην ανείπωτη τραγωδία της Κατοχής! Ή, στη γλώσσα που μοιάζουν να καταλαβαίνουν καλύτερα: οι κανόνες είναι κανόνες, οι οφειλές πρέπει να αποπληρωθούν. Keine Tricks! (Χωρίς κόλπα!)

*Μέλος της Σ.Ε. του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και μέλος της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Τετάρτη, 18 Μαρτίου 2015 Κατηγορία ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Το άγνωστο αποκρουστικό πρόσωπο της βαρβαρότητας των Γερμανών ναζί στη διάρκεια της κυριαρχίας τους στην Κρήτη, και ιδιαίτερα στο ορεινό χωριό Καλή Συκιά στο νότιο Ρέθυμνο, γνώρισαν οι Μακεδόνες αλλά και ξένοι ερευνητές και ιστορικοί που προσήλθαν μαζικά και παρακολούθησαν με κομμένη την ανάσα στις αίθουσες του 17ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, τις δυο προβολές του ιστορικού αποκαλυπτικού ντοκιμαντέρ της πυρπόλησης των 12 γυναικών και του ενός ηλικιωμένου...

Ήταν τέτοιο το ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε, που στη δεύτερη προβολή χθες νωρίς το απόγευμα στην αίθουσα «Παύλος Ζάννας» στο Ολύμπιον στην πλατεία Αριστοτέλους, τα εισιτήρια για το κοινό είχαν εξαντληθεί και παρά τις ουρές στο εκδοτήριο, πολλοί δεν μπόρεσαν να το παρακολουθήσουν. Και στις δυο προβολές, τόσο στην αίθουσα «Τόνια Μαρκετάκη» στην αποθήκη στο Λιμάνι, όσο και στη χθεσινή στο Ολύμπιον, οι χώροι ήταν κατάμεστοι και το ενδιαφέρον για το περιεχόμενο τεράστιο.

Ανάμεσα σε όσους βρέθηκαν στις προβολές ήταν και ο βουλευτής Θεσσαλονίκης του Συ.Ριζ.Α. Τριαντάφυλλος Μητακίδης αλλά και εκπρόσωποι των μαρτυρικών τόπων της Μακεδονίας(Χορτιάτη κ.α.),που γεύτηκαν τις θηριωδίες των ναζί την περίοδο της γερμανικής κατοχής και γνώρισαν μέσα από το ντοκουμέντο τις αποτρόπαιες πράξεις τους και σ' ένα μικρό οικισμό της Κρήτης. «Μα πώς μπορούσαν να πετάνε ζωντανές γυναίκες και να καίγονται;» σχολίαζαν με έκπληξη δεκάδες Μακεδόνες στο τέλος, ενώ άλλοι απονέμοντας τα εύσημα και τις ευχαριστίες τους στους συντελεστές, τόνιζαν την ανάγκη «επιτέλους να αποδοθεί δικαιοσύνη σε πανευρωπαϊκή και διεθνή διάσταση στους λαούς που υπέστησαν τις βαρβαρότητες των Γερμανών ναζί, γιατί είναι θέμα ηθικό που οφείλει να αποδώσει η διεθνής κοινότητα και πρώτη η Γερμανία που πρωταγωνίστησε με πράξεις φρίκης, απάνθρωπες και ασύλληπτες».

Την κατάλληλη ώρα

Οι προβολές του αποκαλυπτικού ντοκουμέντου της θηριωδίας της Καλής Συκιάς στο περιθώριο του Διεθνούς Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, πραγματοποιήθηκαν συγκυριακά την κατάλληλη περίοδο που η κυβέρνηση «άνοιξε» το θέμα της ιστορικής μνήμης και των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα και «συμβάλλει ουσιαστικά στους πολύχρονους αγώνες του κινήματος που έχει αναπτυχθεί ραγδαία σε όλη την Ελλάδα», τονίστηκε. Ενώ δίδει και το έναυσμα, επιπλέον, για να ενταθούν οι κινητοποιήσεις του ελληνικού πληθυσμού με μαζικότερο και δυναμικότερο τρόπο στην επίτευξη του εθνικού στόχου και να «δικαιωθούν οι ψυχές των χιλιάδων νεκρών που έδωσαν το αίμα τους για πανανθρώπινες αξίες...»

Στο γόνιμο διάλογο που αναπτύχθηκε μετά τις προβολές ο Γιάννης Κανελλάκης εκ μέρους των συντελεστών, απάντησε στις δεκάδες ερωτήσεις του κοινού και τόνισε την υποχρέωση της σημερινής Γερμανίας και της διεθνούς κοινότητας να ανταποκριθούν στις εκκλήσεις των καιρών για ηθική αποκατάσταση, για επικράτηση του πανευρωπαϊκού και παγκόσμιου δικαίου για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για την ανάγκη «να μην ξανασυμβούν τέτοια εγκλήματα στην ανθρωπότητα». Τόνισε, «όχι ξανά τέτοια εγκλήματα και βαρβαρότητες». Παράλληλα, εξήρε τη συμβολή του περιφερειάρχη Κρήτης Σταύρου Αρναουτάκη και των μελών του Περιφερειακού Συμβουλίου που ενισχύουν με κάθε τρόπο τις πρωτοβουλίες που αναφέρονται στην ιστορική μνήμη και σημείωσε ότι «το ταξίδι καταγραφής των αποτρόπαιων, φασιστικών και ναζιστικών γεγονότων συνεχίζεται, με το δεύτερο ντοκιμαντέρ στα οκτώ χωριά του Κέντρους Ρεθύμνου που είναι σε εξέλιξη».

«Αυτό το ντοκιμαντέρ, είναι ένα κερί στη μνήμη των γυναικών και όσων θυσιάστηκαν στα χρόνια της κατοχής των Γερμανών», είπε η πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου Καλής Συκιάς «Ο Τσιλίβδικας» Βάσω Μπαμιάκη, που με την αντιπρόεδρο Φωτεινή Νικητάκη παραβρέθηκαν στις προβολές της ταινίας στο φεστιβάλ εκπροσωπώντας τους συγχωριανούς τους. «Ήταν συνταρακτικό», υπογράμμισε ο πρόεδρος της Παγκρήτιας Αδελφότητας Μακεδονίας, της ιστορικής και πολυπληθούς κοινότητας αποδήμων, Πέτρος Πετρακάκης που με άλλους Κρητικούς παρακολούθησαν την προβολή. «Δεν το γνωρίζαμε και σας ευχαριστούμε. Ανατρίχιασα!», σημείωσε ο απόδημος από τις Μέλαμπες Ρεθύμνου Μαρκήσιος Μπαγιαρτάκης.

Αξιολογήθηκε για τον τελικό

Το συγκλονιστικό και πρωτοφανές έως τότε (6 Οκτωβρίου 1943) στα χρονικά των πολέμων γεγονός στο νότιο Ρέθυμνο, «ξεθάφτηκε» μετά από εφτά και πλέον δεκαετίες, αξιολογήθηκε από τις αρμόδιες κριτικές επιτροπές του Φεστιβάλ για προβολή, και εντάχθηκε στον κατάλογο των 63 ντοκιμαντέρ που συνεχίζουν να προβάλλονται. Κατά τη μαύρη εκείνη Τετάρτη Γερμανοί ναζί και συνεργάτες τους, αφού δεν εντόπισαν άνδρα στο χωριό, συγκέντρωσαν τα γυναικόπαιδα και αφού έθεσαν φωτιά σε σπίτια καλούσαν τις γυναίκες να την σβήσουν. Οι γυναίκες, παρά τις επίμονες ερωτήσεις τους να τους αποκαλύψουν πού βρίσκονταν οι άντρες τους και πού είχαν κρύψει τα όπλα τους, αρνήθηκαν να τους αποκαλύψουν το παραμικρό. Μετά από αυτό με προτεταμένα τα όπλα, τις οδηγούσαν στις καιόμενες κατοικίες και τις έριχναν ζωντανές και τις έκαιγαν ή τις πυροβολούσαν και καίγονταν τραυματισμένες. Βρήκαν μαρτυρικό θάνατο συνολικά 12 γυναίκες, από τις οποίες οι 8 από την Καλή Συκιά και οι 4 από το Ροδάκινο, καθώς και ένας ηλικιωμένος πάνω από 80 χρόνων.

Η παραγωγή είναι διάρκειας 27 λεπτών, δημιουργήθηκε από τους δημοσιογράφους Γιάννη Κανελλάκη και Μανόλη Παντινάκη, έχει τη σφραγίδα του καταξιωμένου σκηνοθέτη Τάσου Μπιρσίμ, τα κείμενα αφηγείται ο γνωστός λαογράφος Παναγιώτης Μυλωνάς και τα γυρίσματα έγιναν από το τηλεοπτικό συνεργείο του Νίκου Σαράντου. Με την ολοκλήρωση του Φεστιβάλ, μετά από άδεια που παραχώρησαν οι παραγωγοί στο Φεστιβάλ θα προβληθεί σε εκδηλώσεις σε πολλές περιφερειακές πόλεις της χώρας

Και ενώ οι προβολές των ντοκιμαντέρ στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης συνεχίζονται, η τραγική υπόθεση της Καλής Συκιάς έχει λάβει διεθνείς διαστάσεις και στις προβολές της ταινίας βρέθηκαν ανάμεσα στους άλλους και Έλληνες και ξένοι πανεπιστημιακοί, ερευνητές, ιστορικοί, δημοσιογράφοι, σκηνοθέτες κ.α που εκδήλωσαν το ενδιαφέρον τους να το προμηθευτούν και να το προβάλλουν σε εκδηλώσεις που θα οργανώσουν. Ανάλογο ενδιαφέρον εκδηλώθηκε και από την Παγκρήτια Αδελφότητα Μακεδονίας αλλά και από πολλούς Κρητικούς της Αθήνας.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Παρασκευή, 10 Οκτωβρίου 2014 Κατηγορία ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Η ερημιά και η σιωπή στη βασανισμένη Κρύα Βρύση του Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου «έσπασαν» ξαφνικά χθες το πρωί και ως τις κορυφές του ιστορικού βουνού «Κέντρος» που την σκεπάζει, αντιλαλούσαν εβδομήντα χρόνια μετά οι κραυγές των 35 εθνομαρτύρων της γερμανικής βαρβαρότητας στις 22 Αυγούστου του 1944.

Εκείνες τις ώρες, οι δημοσιογράφοι ερευνητές Γιάννης Κανελλάκης και Μανόλης Παντινάκης, με τον οπερατέρ Νίκο Σαράντο για τις ανάγκες του δεύτερου ντοκιμαντέρ τους, γυρνούσαν το χρόνο πίσω και κατέγραφαν από τους επιζώντες κατοίκους τις τραγικές ώρες της αποφράδας μέρας του ολοκαυτώματος και της ομαδικής εκτέλεσης των δεκάδων αθώων κατοίκων... Με πόνο και οργή οι ίδιοι, δεν μπόρεσαν να κρατήσουν τα δάκρυά τους και κάποιοι ξεσπούσαν σε λυγμούς όταν εξιστορούσαν μέσα στα χαλάσματα του ολοκαυτώματος.

Περισσότερο, όμως, η κάμερα κατέγραψε συγκλονιστικές εικόνες στο χώρο της μεγάλης θυσίας, όταν κλήθηκαν να σταθούν απέναντι από τις φωτογραφίες των αγαπημένων τους γονιών, των αδερφών τους, και των άλλων συγγενών και χωριανών τους. Ήταν μοναδικές ώρες και έμοιαζε να έφευγε στο πολυβασανισμένο βουνό η συζήτηση των ψυχών και το μοιρολόι των απογόνων...

Νέο συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ σε ένα ακόμα μαρτυρικό χωριό της Κρήτης...

«Όσο αναπνέω θα θυμούμαι και θα πονώ...»
Ο Μανώλης Μαυροτσουπάκης, το παλικάρι τότε, με τις αριστερές πολιτικές καταβολές που από το ραδιόφωνο του έστελνε τα νέα στις ανταρτοομάδες , δεν άντεξε τη μεγάλη πίεση της ψυχής του και με έντονη φόρτιση βγήκε στην πλατεία και στο σκαλί ενός σπιτιού έμεινε για αρκετή ώρα σιωπηλός. Κρατούσε χαμηλώνοντας το πρόσωπο με τα δυο του χέρια και έκλαιγε η καρδιά του! Έμοιαζε αυτός ο χρόνος για τον ίδιο, να ήταν η στεντόρεια φωνή των μαρτύρων της Κρύας Βρύσης που τσάκιζε και τις πιο σκληρές καρδιές...

«Φορτίστηκα βρε παιδιά σήμερα και λύγισα», αποκάλυψε στους δημοσιογράφους που τον πλησίασαν. «Θυμήθηκα το τραγικό και βάρβαρο ξέσπασμα των Γερμανών στους ανθρώπους μας και στο χωριό μας. Τι κι αν έχουν περάσει εβδομήντα χρόνια! Αυτές οι φοβερές και απάνθρωπες εικόνες και οι θηριωδίες των ναζί δεν θα φύγουν από την ψυχή μου και μέχρι να αναπνέω θα πονώ. Κυριολεχτώ με σημάδεψαν, όλα αυτά τα χρόνια οι πληγές δεν έκλεισαν και κανείς από το Κράτος δεν έδειξε έστω την ελάχιστη μέριμνα. Εβδομήντα χρόνια περιμένουμε, θα φύγουμε εμείς οι μεγάλοι και θα περιμένουμε και στην άλλη ζωή!»

Η Δέσποινα Βαβουράκη έχει επωμιστεί το ιερό καθήκον, καθημερινά να κρατά άσβηστο το καντήλι μνήμης των ηρώων στο λιτό μαυσωλείο του χωριού. Και όταν χθες βρέθηκε εκεί για να εκτελέσει το ύψιστο χρέος της, κλήθηκε να δείξει τους συγγενείς της στις φωτογραφίες των θυμάτων. Ο πόνος βγήκε αυτόματα με ορμή από τα εσώψυχά της: « Να, αυτός είναι ο πατέρας μου, ο πεθερός μου, τα ξαδέρφια μου, οι χωριανοί μου. Ήλθαν και μας αφάνισαν, μας σκότωσαν», έλεγε, και τους έδειχνε στις φωτογραφίες των ανθρώπων της. Στον ίδιο χώρο συγκινημένος αντίκρισε και έδιωξε στην κάμερα και τους ανθρώπους της οικογένειάς του και ο Γιάννης Μανουσάκης...

3 krya brysi

Εφιάλτες...
Η παραγωγή του δεύτερου αιματοβαμμένου, από τον χιτλερικό στρατό κατοχής, ντοκιμαντέρ των δημοσιογράφων για τα ολοκαυτώματα των χωριών του «Κέντρους», μπήκε χθες στην ουσιαστική του φάση αφού άρχισαν οι καταγραφές μαρτυριών κατοίκων που βίωσαν με τον πιο σκληρό τρόπο τα αποτρόπαια γεγονότα. Τα γυρίσματα αφιερώθηκαν μόνο στην Κρύα Βρύση, και άρχισαν το πρωί για να ολοκληρωθούν το απόγευμα με καταγραφές πέντε ωρών σε αφηγήσεις και σε λήψη πλάνων από τον τόπο των εκτελέσεων, από σπίτια που εξακολουθούν να είναι ερείπια από τις ανατινάξεις, και άλλο χρήσιμο υλικό του χωριού.

«Όλο το χωριό όταν γυρίσαμε από την προσφυγιά ήταν στο μαύρο. Τα πάντα είχαν γίνει ερείπια ακόμη και η εκκλησία!», εξιστόρησε στο φακό του ντοκιμαντέρ ο Γιάννης Φωτάκης και πρόσθεσε: « Μας κύκλωσαν το πρωί και εμείς νομίζαμε πως ήρθαν για να πάρουν χωριανούς για την αγγαρεία. Μας συγκεντρώσανε στην εκκλησία και μετά διαλέξανε τους καλύτερους, τους πήγαν στην αίθουσα που ήταν η κοινότητα και τους έκαψαν. Εμάς μας πήγαν στην Κάτω Κρύα Βρύση και από εκεί με φορτηγά μας οδήγησαν στο Σπήλι. Περάσαμε μετά από καιρό που ήρθαμε, ζωή μέσα στην πείνα και στη δυστυχία. Φρικτά χρόνια και καιροί μέσα στην ανέχεια. Μόνο ο Θεός ξέρει πως ζήσαμε!»

Η Καδιανή Βαβουράκη, μια γυναίκα της Κρήτης με τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά, εξομολογήθηκε ότι ακόμα και σήμερα όταν φέρνει στη μνήμη της τις μέρες της κόλασης του Αυγούστου του '44 στην Κρύα Βρύση, υποφέρει: «Δεν θέλω να θυμούμαι αυτές τις βαρβαρότητες των Γερμανών στο χωριό μας γιατί κλαίει η καρδιά μου. Δεν κοιμούμαι τη νύχτα και πετάγομαι από το κρεβάτι από τους εφιάλτες. Μέσα σε αυτό το σπίτι που κάθομαι σκότωσαν χωριανούς και δε θέλω να τα φέρνω στο νου μου. Μας κατάστρεψαν, πονώ και ταράζομαι και κανείς δεν μας ρώτησε αν ζούμε...»

Νέο συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ σε ένα ακόμα μαρτυρικό χωριό της Κρήτης...

«Η μεγαλύτερη συμφορά...»
«Ήταν η μεγαλύτερη συμφορά του χωριού μας», υπογράμμισε στην αφήγησή του ο Μανώλης Λαγουδάκης και συμπλήρωσε: «Μέσα σε λίγες ώρες χάθηκαν τα πάντα. Λεηλατούσαν οκτώ μέρες και οι Γερμανοί μας άφησαν ξυπόλητους, γυμνούς και πεινασμένους. Μπήκαν στην Κρύα Βρύση με τα αυτοκίνητα, έζωσαν το χωριό και συγκέντρωναν τους ανθρώπους μας στην εκκλησία. Τους διαλέξανε κι όταν γυρίσαμε από την εξορία μας δεν τους ξανάδαμε. Χάσαμε τα πάντα και μας άφησαν να σταθούμε και πάλι μόνοι στα πόδια μας. Δεν ενδιαφέρθηκε κανείς τώρα εβδομήντα χρόνια...»

Όσες φορές μιλούσε ο Μανώλης Πελαντάκης πότε βούρκωνε και πότε δεν μπορούσε να κρατήσει τους λυγμούς του. Η συγκίνηση ήταν αφόρητη και ξαναζούσε τη φρίκη: «Δεν αντέχω να θυμούμαι τις ώρες και τις εικόνες. Ο Θεός να μην αφήσει άνθρωπο να περάσει αυτά που περάσαμε. Εδώ ήταν το σπίτι μας και έγινε στάχτη και μέσα στην ορφάνια και στη φτώχια που δεν είχαμε ψωμί να φάμε, οι πιο πολλοί δεν μπορούσαν να ξαναστήσουν μια κάμερα να μπούνε μέσα. Πού είναι το Κράτος εβδομήντα χρόνια τώρα; Μας θυμούνται μόνο όταν μας κάνουν περικοπές, μας βάζουν φόρους και χαράτσια;»

Τις δικές του οδυνηρές περιπέτειες και στις απάνθρωπες εικόνες που αποθήκευσε στο ολοκαύτωμα, έφερε στη θύμησή του ο Διογένης Βαβουράκης και σημείωσε: «Έκαψαν τα σπίτια μας, έκαψαν τους ανθρώπους μας και μας άφησαν στην ορφάνια και στην πείνα, απροστάτευτους. Πώς ζήσαμε; Πήγαμε σε άλλα χωριά που είχε κάθε οικογένεια συγγενή ή γνωστό, μας δώσανε οι άνθρωποι τα σπίτια τους και μας έζησαν. Όταν γυρίσαμε στο χωριό δεν υπήρχε σπίτι όρθιο. Ο Θεός να μην αφήσει να έρθουν πάλι τέτοια χρόνια! Μόνο όσοι τα ζήσαμε τα ξέρουμε...»

Νέο συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ σε ένα ακόμα μαρτυρικό χωριό της Κρήτης...

Σκότωσαν και παιδιά...
«Τι βλέπετε αυτή την ταράτσα; Εδώ είχαν βάλει το πολυβόλο και σκόπευαν όταν κύκλωσαν το χωριό», είπε ο Αντώνης Πελαντάκης, δείχνοντας στην πλατεία την ταράτσα. «Θυμούμαι τους κατοίκους που τους μάζευαν στην εκκλησία. Να φανταστείτε πως όταν γύριζαν στο χωριό και έψαχναν τους κατοίκους στα σπίτια, αν δεν έβρισκαν τους πατεράδες έπαιρναν τα παιδιά και πήραν δυο δεκαεξάρια Μανουσάκη και Λαμπάκη και τα σκότωσαν. Τέτοια βαρβαρότητα απέναντι και σε παιδιά!»

Το οδυνηρό... ταξίδι των βιντεοσκοπήσεων του ντοκιμαντέρ σύντομα θα συνεχιστεί στα άλλα χωριά του «Κέντρους», όπου οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής άφησαν το θανατηφόρο αποτύπωμά τους, στέλνοντας στο χάρο συνολικά 164 αθώους και άμαχους πολίτες. Η επόμενη στάση θα γίνει στο Άνω Μέρος Αμαρίου και συνέχεια στα άλλα χωριά του ομώνυμου δήμου που επλήγησαν τη φρικτή μέρα του Αυγούστου του '44, τις Δρυγιές, τις Βρύσσες, τον Σμιλέ, το Καρδάκι, τους Γουργούθους και το Γερακάρι. Οι πληθυσμοί και των οκτώ μαρτυρικών τόπων, ακόμα και των δυο που εγκαταλείφθηκαν και δεν κατοικούνται πλέον, βγάζουν αίμα και δάκρυ... - ΠΗΓΗ

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Παρασκευή, 13 Ιουνίου 2014 Κατηγορία ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Τον Αύγουστο του 1944, δύο περίπου μήνες πριν από την Απελευθέρωση, οι κατοχικές δυνάμεις πραγματοποίησαν ένα από τα τελευταία τους μπλόκα στην Αθήνα. Ο Παύλος Μώτος συνελήφθη μαζί με εκατοντάδες άλλους και στάλθηκε ως εργάτης-όμηρος σε στρατόπεδο εργασίας, στο Κάισλινγκεν της Βάδης-Βυρτεμβέργης. Ένα χρόνο μετά και αφού είχε απελευθερωθεί, κατέγραψε την εμπειρία του σε ημερολόγιο, που παρέμεινε ανέκδοτο για σχεδόν επτά δεκαετίες έως ότου παραδόθηκε από τον γιο του στην ερευνήτρια Ιστορίας Μαρία Σαμπατακάκη.

Δίχως να απαντιέται η συμβατική μορφή της αντίστασης στην ιστορία του Μώτου, με την ανυπακοή, την απροθυμία και, κάποτε, την πονηριά, υπονόμευσε την εφαρμογή του εθνικοσοσιαλιστικού εργασιακού πειράματος, τοποθετώντας πάνω απ' όλα την ανθρώπινη επιθυμία για ζωή.

Μέσα από αυτά τα στρατόπεδα εργασίας διαμορφώθηκαν οι μεγάλες γερμανικές εταιρείες (Κρουπ, Ζίμενς, AEG κ.λπ.), ενώ ευθεία συνέχεια της εθνικοσοσιαλιστικής αντίληψης περί εργασίας αποτελούν οι «γκάσταρμπαϊτερ» της δεκαετίας του '50.

Ιστορική έρευνα, επιμέλεια, επίμετρο:
Μαρία Σαμπατακάκη

Σελ.: 96 • Σχήμα: 15,5 x 18,5
ISBN: 978-960-499-093-1 • Τιμή: 10,00 €
1η έκδοση: Μάρτιος 2014

Ο τελευταίος του Κάισλινγκεν - Στα στρατόπεδα εργασίας των Ναζί

Η Μαρία Σαμπατακάκη γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Φοίτησε στο Τμήμα Ιστορίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Πανεπιστημίου του Ελσίνκι. Στη συνέχεια βρέθηκε στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ όπου και ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Η εκπαίδευσή της στην ιστορική έρευνα ξεκίνησε από το Διπλωματικό και Ιστορικό Αρχείο του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών. Εργάστηκε στις αρχειακές συλλογές της κεντρικής υπηρεσίας στην Αθήνα αλλά και σε αποστολές στο εξωτερικό (Λονδίνο, Κάιρο) και το εσωτερικό (Αρχεία της Ιταλικής Διοίκησης Δωδεκανήσου, ΓΑΚ, Ρόδος).
Το 2003 πραγματοποίησε μερική καταγραφή του αρχείου της ελληνικής παροικίας στη Φινλανδία. Έκτοτε ασχολείται με τη συλλογή ιστορικού υλικού για τον ελληνισμό της διασποράς. Από το 2004 συνεργάζεται συστηματικά με περιοδικά (Ιστορικά Θέματα, Στρατιωτική Ιστορία κ.ά), εφημερίδες (ένθετο «Ιστορία» του Έθνους) και έχει δημοσιεύσει μια σειρά από ιστορικές μονογραφίες: Η πείνα στην Κατοχή, 1941-1944 (Περισκόπιο, 2007), Η μοναρχία στην Ελλάδα, η εξέλιξη ενός αμφιλεγόμενου θεσμού (Περισκόπιο, 2008), Το Κυπριακό Ζήτημα, Από την Αγγλοκρατία στην εισβολή του Αττίλα (Περισκόπιο,2009) κ.ά. Αρθρογραφεί στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Το 2010 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο Ζαννιά Κότσικα είναι τ' όνομά μου (εκδ. Τόπος). Διατηρεί το blog: www.historistis.wordpress.com 

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter