Γράφει ο Κωνσταντίνος Α. Δημητριάδης - Συγγραφέας, Ιστορικός Ερευνητής
ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΘΩΜΑΣ ΚΡΥΟΥΣΗΣ
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Χριστίνα Κρυούση-σύζυγος. Τραϊανός και Ευσταθία-τέκνα.
Γεννημένος στο Λιπαρό Πέλλας στις 15/3/1952, από τον Τραϊανό και την Ευσταθία Κρυούση. Αποφοίτησε από το Δημοτικό Σχολείο Λιπαρού Πέλλας και έπειτα μετανάστευσε στην Γερμανία με τον πατέρα του. Επέστρεψε στην Πατρίδα για να υπηρετήσει την θητεία του το 1972. Υπηρέτησε στις Ειδικές Δυνάμεις ως Καταδρομέας στην Α’ ΜΚ.
Το 1974 συμμετείχε στην επιχείρηση με την αποστολή στην Κύπρο των Νοράτλας με την κωδική ονομασία “Νίκη”, τη νύχτα της 21/22 Ιουλίου 1974.
Έλαβε μέρος στη Μάχη της υπεράσπισης του Διεθνούς Αεροδρομίου της Λευκωσίας.
Η ηρωική μάχη που έδωσαν οι Ελληνικές Δυνάμεις στο χώρο του Αεροδρομίου, για να αποτρέψουν την κατάληψή του από τους Τούρκους και που ήταν από τις πλέον καθοριστικές μάχες στην Κύπρο τον Ιούλιο του ΄74. Ένα ολόκληρο ενισχυμένο Σύνταγμα Ειδικών Δυνάμεων του Τουρκικού στρατού, σχεδόν 2.000 άνδρες, με την «στήριξη» των Καναδών ανδρών του Ο.Η.Ε., αποδεκατίζεται μετά από σκληρές μάχες, από τους 3 μόλις Λόχους των Ελλήνων Λοκατζήδων. Αμέσως μετά, κατόπιν διαταγής του ΓΕΕΦ, παρεδόθη στον Ο.Η.Ε. Κατά τη δεύτερη φάση της εισβολής η Α’ ΜΚ, μετονομάσθηκε σε 35η ΜΚ και με έδρα το Σταυροβούνι είχε αποστολή την άμυνα-προστασία του αυτοκινητόδρομου Λευκωσίας-Λεμεσού.
Ο Θωμάς, όπως και οι συμπολεμιστές του, τον Δεκέμβριο του 1974 απολύθηκε.
Όμως αντιμετώπισε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα εξ αιτίας της συμμετοχής του στον Πόλεμο (κρίσεις επιληψίας) όταν επέστρεψε στο χωριό του. Ασχολήθηκε με αγροτικές αλλά και ως ελαιοχρωματιστής. Το 1977 παντρεύτηκε με την Χριστίνα και απέκτησαν δύο παιδιά τον Τραϊανό και την Ευσταθία.
Παρόλα τα όσα προβλήματα υγείας είχε και χωρίς καμία Κρατική βοήθεια, συνέχισε να εργάζεται σαν αγρότης ή σαν ελαιοχρωματιστής, για να ζήσει αξιοπρεπώς την οικογένειά του.
Τα όσα προβλήματα υγείας είχε στην διάρκεια όλων αυτών των ετών, το Κράτος τα αντιμετώπισε με παγερή αδιαφορία (όπως σχεδόν με όλους όσους βρέθηκαν στην Κύπρο το «μαύρο καλοκαίρι» του 1974). Δηλαδή ενώ είχε όλα τα απαραίτητα έγγραφα για την πολεμική του σύνταξη, αυτή κοβόταν από το Γενικό Λογιστήριο του κράτους με το αιτιολογικό ότι δεν νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο της Κύπρου κατά την πολεμική περίοδο (παρότι το 401 ΓΣΝΑ διέγνωσε αναπηρία 85%, λόγω Μετατραυματικής Εμπειρίας-Σύνδρομο Βιετνάμ).
Δηλαδή το ανάλγητο Ελληνικό Δημόσιο, θεωρώντας αναξιόπιστη την ίδια την Επιτροπή του, δηλαδή αυτής της Υγειονομικής Υπηρεσίας Στρατού, δεν του ενέκρινε την απόδοση μιάς πενιχρής σύνταξης. (Αντίθετα παίρνουν σύνταξη «ήρωες» της Εθνικής Αντίστασης που ήταν κατά την περίοδο της Κατοχής ...2 χρονών!!! )
Μετά κόπων και βασάνων το 2004 με την βοήθεια του επίσης πολυτραυματία συντρόφου του στην Α’ ΜΚ αείμνηστου Θανάση Ζαφειρίου, κατάφερε να αποκτήσει την Άδεια ενός περιπτέρου και μία προσωρινή σύνταξη του ΟΓΑ, 380 ευρώ η οποία όμως του διεκόπη μετά από λίγο διάστημα. Τον Αύγουστο του 2012 το τελειωτικό χτύπημα!
Διαγνώστηκε με καρκίνο στον πνεύμονα! Τέσσερα χρόνια νοσοκομεία, εγχείρηση αφαίρεσης πνεύμονα και χημειοθεραπείες.
O καταδρομέας Θωμάς Κρυούσης έφυγε από κοντά μας στις 29/3/2016.
Τέσσερις ημέρες μετά το θάνατο του, του εγκρίθηκε η σύνταξη των 380 ευρώ!!!
Η Σύζυγος όμως δεν μπόρεσε να πάρει την σύνταξη αυτή, ευρισκόμενη στην δίνη της γραφειοκρατίας. Ακόμη περιμένει την απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου που θα την εγκρίνει.
Όσο για το περίπτερο; Δεν μπορεί να το επι-ενοικιάσει και ο Δήμος την ειδοποίησε ότι θα το δώσει σε άλλον (!!!)
Σήμερα, παίρνει μόλις 60 ευρώ από τόν ΟΓΑ. Την συντηρούν τα παιδιά της τα οποία δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια έχουν επηρεαστεί στον ψυχισμό τους.
Κι όλα αυτά επειδή κάποτε εκεί στα 1974 ο άντρας της πολέμησε ως γνήσιος Έλληνας!
ΥΠΟΥΡΓΕ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ... ΤΑ ΗΞΕΡΕΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;
ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΣΕ ΗΡΩΕΣ ΣΑΝ ΑΥΤΗ....
ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΑ ΕΜΑΘΕΣ ΤΙ ΣΚΟΠΕΥΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ;
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Γράφει ο Κωνσταντίνος Α. Δημητριάδης - Συγγραφέας, ιστορικός ερευνητής
Λέμε ΕΛΔΥΚ και εννοούμε Ελληνική Δύναμη Κύπρου.
Αν ψάξει κανείς στο Διαδίκτυο θα βρει τα εξής:
«Η Ελληνική Δύναμη Κύπρου (ΕΛΔΥΚ) αποτελεί τη μόνιμη στρατιωτική παρουσία της Ελλάδας στην Κύπρο, και αποτελείται από ένα αριθμό στρατιωτικών μονάδων οι οποίες βρίσκονται στα περίχωρα της πόλης της Λευκωσίας».
Αποβιβάστηκε στην Κύπρο στις 16 Αυγούστου 1960, με την υπογραφή της Συνθήκης Ζυρίχης – Λονδίνου. Το Στρατόπεδό της έμεινε στον ίδιο χώρο μεταξύ Αγ. Δομετίου και Γερόλακκου, για 14 συναπτά έτη ΑΚΡΙΒΩΣ, ήτοι από την άφιξή της μέχρι την κατάληψή του από τους Τούρκους την 16/8/74 (κατά σύμπτωση ίδια ημερομηνία με την άφιξή της στο νησί). Ακολούθως εγκαταστάθηκε στην περιοχή Κλήρου. Yπάγεται τέλος, στον Α' Υπαρχηγό του ΓΕΣ.
Ανέκαθεν η ΕΛΔΥΚ εθεωρείτο και συνεχίζει να θεωρείται μέχρι σήμερα, αν όχι το πιο μάχιμο, ένα από τα πλέον μάχιμα τμήματα του ελληνικού Στρατού ενώ ανεπίσημα οι οπλίτες που υπηρετούν στην ΕΛΔΥΚ αποκαλούνται Ελδυκάριοι. Παράλληλα, πρέπει να σημειωθεί ότι η ΕΛΔΥΚ αποτελεί παράγοντα ασφάλειας και σταθερότητας στην περιοχή ενώ χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης από το σύνολο των Ελλήνων Κυπρίων».
Η άποψη του γράφοντος είναι ότι η ΕΛ.ΔΥ.Κ. αποτελεί την «αφρόκρεμα» του Ελληνικού Στρατού Ξηράς, αμέσως μετά από τις Ειδικές Δυνάμεις.
Και αυτό διότι είναι εκ των πραγμάτων αναγκασμένη να βρίσκεται συνεχώς σε κατάσταση υποτυπώδους επιφυλακής, παρόμοιας με αυτήν που βρίσκονται όλες οι παραμεθόριες μονάδες εκστρατείας, αλλά με την ιδιαιτερότητα ότι θα πρέπει συνεχώς να εκπαιδεύεται σε σενάρια «Μάχης» καθημερινά, πάντα με πραγματικά πυρά, σε κανονικές συνθήκες «πολέμου», για την αποτροπή πιθανής προέλασης του κατακτητή εχθρού, αν και ποτέ αυτός το τολμήσει.
Η διαφορά της με την Εθνική Φρουρά είναι ότι δεν διαθέτει εφεδρείες, δεν διαθέτει την δυνατότητα επιστράτευσης και γνωρίζει ότι αν κληθεί, θα πρέπει «να βγάλει μόνη της τα κάστανα από την φωτιά».
Η Ιστορία της λίγο πολύ γνωστή. Συνοψίζουμε τα κύρια σημεία της:
• Η ΕΛΔΥΚ αποβιβάστηκε για πρώτη φορά στο Λιμάνι της Αμμοχώστου από το Αρματαγωγό «Αλιάκμων», αποτελούμενη από την Διοίκηση με πρώτο Διοικητή της, τον Σχη (ΠΖ) Διονύσιο Αρμπούζη με το Επιτελείο του, καθώς και το 1ο και 2ο Τάγμα Τυφεκιοφόρων. Μαζί τους αποβιβάστηκε και ο Λόχος Υποστήριξης της και ο Λόχος Διοικήσεως της. Συνολική δύναμη 950 άνδρες που υπήχθησαν άμεσα στο Τριμερές Στρατηγείο. Το θεωρητικά και μόνον, αντίπαλο δέος της ΕΛΔΥΚ, η ΤΟΥΡΔΥΚ (Τουρκική Δύναμη Κύπρου) εγκαταστάθηκε σε Στρατόπεδο που γειτνίαζε με αυτό της Ελληνικής Δύναμης. Και η ΤΟΥΡΔΥΚ υπήχθη στο Τριμερές Στρατηγείο.
• Την 21 Δεκεμβρίου 1963, ξεκίνησαν στην Λευκωσία και επεκτάθηκαν σε όλες τις πόλεις και χωριά της Κύπρου, οι αιματηρές ταραχές των δύο κοινοτήτων, της Ελληνικής και της τουρκογενούς, ταραχές που έμειναν γνωστές στην Ιστορία ως «Τουρκανταρσία». Αποτέλεσμα αυτών των ταραχών ήταν η χάραξη από τους Άγγλους στις 30/12/1963 της γνωστής σε όλους πλέον «πράσινης γραμμής» που έκτοτε χωρίζει την Λευκωσία στα δύο (με διαφοροποιήσεις στα όρια που δημιούργησε η εισβολή του 1974). Το όνομα «πράσινη γραμμή» προήλθε από το πράσινου χρώματος στυλό που χρησιμοποίησε Στρατηγός Young, που ήταν ο Άγγλος Διοικητής των Βρετανών «ειρηνευτών», για να χαράξει πάνω στον Χάρτη, την διαχωριστική γραμμή. Όταν σημειώθηκαν τα πρώτα σοβαρά ελληνοτουρκικά επεισόδια το 1963, η εμπλοκή των τμημάτων της ΕΛΔΥΚ απετράπη, την τελευταία στιγμή, μετά από ...Βρετανική παρέμβαση. Όμως εκείνη την εποχή η Κύπρος ήταν «καζάνι που έβραζε» και τα επεισόδια μεταξύ των δύο κοινοτήτων διαδέχονταν το ένα το άλλο.
• Τον Μάρτιο του 1964, σκοτώθηκε ένας υπαξιωματικός της ΕΛΔΥΚ, ο μόνιμος Επιλοχίας (ΠΖ) Σ. Καραγιάννης.
• Στις 27/3/1964 εγκαταστάθηκε στην Κύπρο, η Διεθνής Ειρηνευτική Δύναμη Κύπρου, γνωστή ως ΟΥΝΦΙΚΥΠ (UNFICYP), η οποία συγκροτήθηκε από τον ΟΗΕ, αφού 20 ημέρες προηγουμένως οι Τουρκογενείς της Πάφου χτύπησαν σε ώρα αιχμής την αγορά της πόλεως, σκοτώνοντας ανυποψίαστους Κύπριους πολίτες. Αμέσως οι Κύπριοι, απάντησαν με αντίποινα, που επέβαλαν πλέον την άφιξη Ειρηνευτικής Δύναμης υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.
• Την εύθραυστη εκεχειρία που ακολούθησε, τίναξε στον αέρα η στυγερή δολοφονία αξιωματικών της ΕΛΔΥΚ, της 11ης Μαΐου 1964. Σύμφωνα με το επίσημο ανακοινωθέν του ΥΠΕΘΑ, αυτή η τριπλή δολοφονία έγινε υπό τις ακόλουθες συνθήκες:
«Την 14.30’ της 11/5/1964, τρεις Έλληνες αξιωματικοί, υπηρετούντες στην Ελληνική Δύναμιν Κύπρου, ο Ταγματάρχης ΠΖ Πούλιος Δημήτριος, ο Λοχαγός ΜΧ Καποτάς Βασίλειος και ο Λοχαγός ΠΖ Ταρσούλης Παναγιώτης επιστρέφοντες εις Λευκωσίαν δι’ αυτοκινήτου μέσω Αμμοχώστου, εισήλθον εκ λάθους εις τον τουρκικόν τομέα της Αμμοχώστου. Αντιληφθέντες της πλάνην των, προσεπάθησαν να οπισθοχωρήσουν, αλλά συνελήφθησαν υπό 5μελούς περιπόλου Τουρκοκυπρίων, εξ ων 4 έφερον στολήν, ο δε πέμπτος πολιτικήν περιβολήν, οι οποίοι και εζήτησαν τας ταυτότητάς των. [...] Μετά την επίδειξιν της ταυτότητός των, ο άνευ στολής άτακτος Τουρκοκύπριος, τους επυροβόλησεν με βολήν οπλοπολυβόλου, φονεύσας τον Τχην Πούλιον Δ., τον Λγόν Καποτά Β. και τον οδηγόν του αυτοκινήτου Ελληνοκύπριον Αστυνομικόν Παντελίδην Κ., υιόν του Αστυνομικού Διευθυντού Λευκωσίας Παντελίδην Μ. και τραυματίσας βαρύτατα τον Λγον Ταρσούλην Π.
Τα πτώματα των τριών φονευθέντων καθώς και ο τραυματισθείς Λοχαγός παρελήφθησαν από τον Ερυθρόν Σταυρόν και παρεδόθησαν την 15.30’ εις το Νοσοκομείον Αμμοχώστου. [...] Είναι απολύτως βέβαιον ότι οι εν λόγω αξιωματικοί της ΕΛΔΥΚ πυροβολήθησαν εν ψυχρώ. Εις το σώμα του Τχου Πούλιου ευρέθησαν 17 σφαίρες.»
Το όνομα του Τχη (ΠΖ) Δημ. Πούλιου έφερε το Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ κατά την περίοδο της άνανδρης Τουρκικής Εισβολής το 1974.
Το όνομα του Λγού (ΜΧ) Βας. Καποτά δόθηκε στο μεγάλο Στρατόπεδο της ΕΦ στην Λευκωσία, το γνωστό ως ΒΜΗ (British Military Hospital).
• Το 1974 κατά το Πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, η ΕΛΔΥΚ δεν έλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο. Άσκησε μόνο υπό την επίβλεψη του Υποδιοικητή της, καθήκοντα Αστυνόμευσης στις περιοχές του Προεδρικού και του Αεροδρομίου.
• Κατά την άνανδρη Τουρκική Εισβολή των Τούρκων στο νησί στις 20/7/74 η ΕΛΔΥΚ ήταν η πρώτη Ελληνική Στρατιωτική Μονάδα που δέχθηκε τις πρώτες βόμβες από την Τουρκική αεροπορία. Οι απώλειες ήταν σχετικά μικρές διότι ο παρών την προηγουμένη το βράδυ στην σύσκεψη στο ΓΕΕΦ Υποδιοικητής της Ανχης (ΠΖ) Κων. Παπαγιάννης, αντιληφθείς μπροστά στην οθόνη του ραντάρ ότι η αποβατική δύναμη κατευθυνόταν προς Κερύνεια και όχι προς Αμμόχωστο, όπως επέμενε ο εκτελών χρέη Α/ΓΕΕΦ, πραξικοπηματίας Ταξχος Μιχαήλ Γεωργίτσης και τα «παπαγαλάκια του» (και ειδικά αυτός ο Ταγματάρχης που είπε το γνωστό πλέον «Κύριοι πάτε για ύπνο»!), ζήτησε από τον Διοικητή της ΕΛΔΥΚ Σχη (ΠΖ) Νικόλαο Νικολαΐδη, όπως διατάξει την μονάδα να ακροβολιστεί στους χώρους διασποράς, όπως και έγινε, αλλά δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος της, μόνο σε χώρους εντός του τεράστιου Στρατοπέδου. Κάποιες διμοιρίες καλύφθηκαν σε κοντινό αλσύλλιο, σε ημιτελή ορύγματα μάχης. Παρά ταύτα, οι Τουρκικές βόμβες προκάλεσαν κατά βάση μόνο υλικές ζημιές, κύρια στις εγκαταστάσεις της Μονάδος με πρώτο και καλύτερο το Διοικητήριο και ακολούθως τον Λόχο Βαρέων Όπλων. Απολογισμός απωλειών σε άνδρες: 3 νεκροί και 15 τραυματίες.
Κατά την διάρκεια της πρώτης ημέρας της εισβολής, ο Α/ΓΕΕΦ διέταξε τον υπό διοίκησή του πλέον Διοικητή της ΕΛΔΥΚ να επιτεθεί κατά του Κιόνελι. Το αιτιολόγησε ως διαταγή από το Α/ΕΔ της Αθήνας και δη από την ΔΙΚ.
Οι Ελδυκάριοι με 4 λόχους, υποστηριζόμενοι από Ίλη αρμάτων Τ-34/85, επιτέθηκαν πεζή σε βάθος 3,5 χλμ αποψιλωμένου κάμπου, προκειμένου να καταλάβουν τις 3 σειρές μονίμων πολυβολείων των Τούρκων (άριστα παραλλαγμένων) και να καταλάβουν το Κιόνελι. Σημειωτέον ότι σε αυτήν την επίθεση κατά παράβαση κάθε στρατιωτικής λογικής, ο επιτιθέμενος (λόχοι ΕΛΔΥΚ) υστερούσε κατά του οχυρωμένου αμυνόμενου (Τούρκοι) σε μια αναλογία 1:4,5 (!!!). Οι πλευρικές επιθέσεις που προβλέπονταν από μονάδες της ΕΦ κατά του Κιόνελι και κύρια από Άγ. Ερμόλαο (301 ΤΕ) και Γερόλακκο (Οπαδοί Λυσσαρίδη) προς υποβοήθηση του εγχειρήματος της ΕΛΔΥΚ δεν έγιναν ποτέ! Η ΕΛΔΥΚ αφέθηκε μόνη της να καταλάβει το Κιόνελι. Μέσα σε κόλαση όλμων και διασταυρωμένων πυρών κατάφερε και πέρασε την πρώτη σειρά πολυβολείων, αλλά καθηλώθηκε μπροστά στην δεύτερη, διότι κάποια άρματα που την υποστήριζαν έπεσαν μέσα στην αντιαρματική τάφρο «Τσινάρ» και λόγω της χαμηλής ισχύος στρέψης της ερπύστριας εξ αιτίας της παλαιότητας των κινητήρων τους, δεν κατάφεραν να απεγκλωβισθούν και εγκαταλείφθηκαν από τα πληρώματά τους. Με τον φόβο της αεροπορικής προσβολής με το πρώτο φως της ημέρας, οι επιτιθέμενες μονάδες της ΕΛΔΥΚ διετάχθησαν να απαγκιστρωθούν, λίγο πριν ξημερώσει. Ο απολογισμός; 8 νεκροί, 11 αγνοούμενοι και 17 τραυματίες.
Σημαντική σημείωση: Μεγάλο μέρος των ανδρών που ανέλαβαν αυτήν την ηρωική επίθεση στο Κιόνελι, ήταν νέοι Ελδυκάριοι που είχαν αφιχθεί στην Μονάδα μόλις το προηγούμενο βράδυ!
• Κατά τον Αττίλα ΙΙ η ΕΛΔΥΚ δημιούργησε τον ΑΘΛΟ της Ιστορία της. Την ΕΠΙΚΗ Μάχη Υπεράσπισης του Στρατοπέδου τους. Σε αυτήν την Μάχη, 317 άνδρες (2ος Λόχος ΤΦ, 4ος Λόχος ΤΦ, μέρος του Λόχου Διοικήσεως και διμοιρία όλμων του Λ.Β.Ο.) υπό τις διαταγές του Ανχη (ΠΖ) Παναγιώτη Σταυρουλόπουλου, που μόλις είχε αναλάβει Υποδιοικητής της Μονάδας και Στρατοπεδάρχης (ο Υποδιοικητής κατά το Πραξικόπημα και τον Αττίλα-1 Ανχης (ΠΖ) Κων/νος Παπαγιάννης διετάχθη να επαναπατρισθεί), αντιμετώπισαν επιτυχώς για περίπου 60 ώρες, 6.900 πάνοπλους Τούρκους και τουρκογενείς της Λευκωσίας, υποστηριζόμενους από μια ενισχυμένη Επιλαρχία μέσων αρμάτων (περί τα 60 άρματα Μ-47 και Μ-48), Πυροβολικό και Αεροπορία. Μια αναλογία 1:22 (!!!) Και άντεξε από τις 05.45 της 14/8/74 έως και τις 16.10’ της 16/8/74 που αποχώρησε ο τελευταίος Έλληνας ένστολος από το Στρατόπεδο, μαζί με τον επικεφαλής τους Αντισυνταγματάρχη. Το Στρατόπεδο δεν θα έπεφτε, αν για τελείως ανεξήγητο λόγο, δεν έπαυαν οι ανασχετικές βολές της 187 ΜΠΠ που το υποστήριζε και κρατούσε τα τουρκικά άρματα σε κάποια απόσταση ασφαλείας. Με την παύση της υποστήριξης από το Πυροβολικό τα άρματα των Τούρκων κατάφεραν και πέρασαν το μαλακό υπογάστριο της όλης παράταξης της ΕΛΔΥΚ, οπότε με κίνδυνο να εγκλωβισθούν οι πάντες ο επικεφαλής Υποδιοικητής τους, διέταξε «απαγκίστρωσιν εν ημέρα και υπό την ισχυράν πίεσιν του εχθρού» την 13.25’.
Κατά την Μάχη του Στρατοπέδου, που εν πολλοίς ήταν και η αιτία να παραμείνει η Λευκωσία στα προ της εισβολής όρια της, καθόσον 6,900 Τούρκοι στρατιώτες κρατήθηκαν μακριά από αυτήν μέχρι 4 ώρες προ της κατάπαυσης του πυρός. Οι πάντες αντιλαμβάνονται τι θα είχε συμβεί αν οι Τούρκοι είχαν καταλάβει το Στρατόπεδο από τις 14/8.
Τα μαχόμενα πιο Β.Α. Τάγματα της ΕΦ υπό τον Ταγματάρχη (ΠΖ) Δημήτριο Αλευρομάγειρο και τον Λοχαγό Ιωάννη Χριστοδουλίδη (Μαυρόγιαννο) ήτοι το 336 ΤΕ, ο 1/211 ΤΠ, το 212 ΤΠ (που υποστήριζε την ΕΛΔΥΚ υπό τον Ταγματάρχη Κωνσταντίνο Αχιλλείδη), τμήματα του 386,391 και 399 ΤΠ, θα δέχονταν επίθεση από τα νώτα τους, πέραν αυτής που δέχονταν κατά μέτωπο και θα κατέρρεαν. Με ότι αυτό θα σήμαινε για την Λευκωσία.
Για αυτό την Μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ η Βρετανική Στρατιωτική Ακαδημία την διδάσκει ως την «πιο άνιση μάχη των νεώτερων χρόνων». Ο απολογισμός της περί τους 90 νεκρούς και αγνοούμενους. Οι αγνοούμενοι με βάση πρόσφατα ευρήματα κατά την γνώμη μου ήταν αιχμάλωτοι και εκτελέστηκαν εν ψυχρώ. Η συλλογή των νεκρών που επετράπη την Κυριακή 18/8/74 αποκάλυψε ότι οι Τούρκοι αποκεφάλισαν αρκετούς νεκρούς ΕΛΔΥΚάριους προκειμένου να φωτογραφηθούν με τα κομμένα κεφάλια των Ηρώων μας, μπροστά στην Κεντρική Πύλη του καταληφθέντος Στρατοπέδου!
• Την επόμενη μέρα άντρες της ΕΛΔΥΚ παρόλο που ίσχυε κατάπαυση του πυρός, τέθηκαν ως ενίσχυση των προσβληθέντων υπό των Τούρκων ολιγάριθμων μαχόμενων τμημάτων της 21 ΕΑΝ της ΕΦ, στην περιοχή της Δένειας.
• Ερχόμενοι στο σήμερα τα δύο Στρατόπεδα της ΕΛΔΥΚ στην Μαλούντα φέρουν τα ονόματα των ηρωικά πεσόντων Λοχαγών της, Σωτήριου Σταυριανάκου (ΜΧ) και Βασίλειου Σταμπουλή (ΠΖ). Το τρίτο Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ εδρεύει στην Αθαλάσσα.
Θα σας διηγηθώ ένα πρόσφατο συμβάν που ήμουν παρών.
Κάθομαι και ακούω τον σημερινό Διοικητή της ΕΛΔΥΚ να ομιλεί με σταθερή φωνή που εμπνέει εμπιστοσύνη προς τους Αξιωματικούς, Υπαξιωματικούς και Οπλίτες του 1ου Μ/Κ Τάγματος, κατά την τελετή ανάληψης καθηκόντων από τον νέο Διοικητή του:
«Εύχομαι στον νέο Διοικητή του Τάγματος όταν έλθει η ώρα να παραδώσει την Μονάδα, να την παραδώσει με όλους τους στρατιώτες του ζωντανούς και τουλάχιστον στα εδαφικά όρια που την παραλαμβάνει. Και λέω τουλάχιστον και προχωρώ ακόμα παρακάτω, λέγοντας αν είναι τυχερός να την παραδώσει με ΗΡΩΕΣ ζωντανούς, διότι αρκετούς ΗΡΩΕΣ νεκρούς είχαμε και το έδαφος της Κύπρου ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΜΕΝΟ, με την βοήθεια του Θεού. Διότι να θυμάστε ότι έχουμε αφήσει "ανοιχτούς λογαριασμούς" με τους απέναντι. Λογαριασμούς από το 1974, που το ματωμένο χώμα της Κύπρου μας τους υπενθυμίζει. Του εύχομαι λοιπόν καλή επιτυχία στο έργο του».
Λόγια Λεβέντη Διοικητή...
Οι άντρες και γυναίκες της ΕΛΔΥΚ αποτελούν εγγύηση προς όλον τον Κυπριακό Ελληνισμό, ότι αν κληθούν "όταν η περίστασις συγχωρήσει", θα κάνουν και αυτοί το καθήκον τους όπως και οι συνάδελφοι τους ΕΛΔΥΚάριοι του 1974. Δίχως δισταγμό, δίχως δεύτερη σκέψη. - Πηγή: Εφημερίδα Η Μάχη
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter
Γράφει ο Κων/νος Αλεξ. Δημητριάδης - Συγγραφέας, ιστορικός ερευνητής
Το επΙσημο ιματΙδιο του αειμνήστου Ταξχου ε.α. Παν. Σταυρουλοπουλου με τα διακριτικά του βαθμού του το 1974, δηλαδή αυτά του Ανχη ΠΖ που μου το είχε δωρίσει το 2016 το καλοκαίρι, κοσμεί τον ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ - ΑΓ.ΠΑΥΛΟΥ στον Αγ.Δομέτιο Λευκωσιας, μετά την αποδοχή της προσφοράς μου (να το δωρίσω με την σειρά μου στο Σωματείο) από τον Πρόεδρο του, Κυπριανό Παπαδόπουλο.
Ειναι μια εμπρακτη αποδειξη της ευγνωμοσυνης των Ελληνων του Αγ.Δομετιου στον Αγωνα και την Θυσια των ανδρων της ΕΛΔΥΚ, εκφρασθείσα στο προσωπο του Αρχηγου τους.
ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΩΝ 317 ΓΕΝΝΑΙΩΝ.
Το ιματιδιο μου το ειχε δωρισει ο αειμνηστος κ.Ταξχος περυσι, περιπου τετοιες μερες, όταν ετοιμαζαμε να δώσουμε στην ΕΛΔΥΚ την στολή του για το Μουσείο της. Μου είχε πει δίνοντας μου το: "Να πάρε αυτό εσύ για να μην με ξεχασεις" (εννοώντας όταν πεθάνει - λες και υπηρχε περιπτωση τετοιος Αντρας να ξεχαστει ποτε! Ιδιως απο μενα! Που τον αγαπησα και τον τίμησα σαν πατέρα μου!)
ΤΩΡΑ ΠΛΕΟΝ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΤΗΚΕ ΟΤΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ ΠΟΤΕ KAI ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΔΥΚΑΡΙΟΙ ΤΟΥ 1974.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ.
ΑΘΑΝΑΤΟΙ.
Αίτημα για να δοθούν τα ονόματα των δύο Ηρώων της Κύπρου, του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού, αλλά και του Καταδρομέα Μανόλη Μπικάκη σε κόμβους του Βόρειου Οδικού Άξονα του νησιού, κατέθεσε στο Περιφερειακό Συμβούλιο Κρήτης η παράταξη Ελληνική Αυγή για την Κρήτη, με επικεφαλής τον Περιφερειακό Σύμβουλο Γιώργο Σπυρόπουλο.
Συγκεκριμένα, στην πρότασή της η παράταξη, αναφέρει τα εξής:
«Αιτούμαστε την δυνατότητα ονοματοδοσίας σε κόμβους του Β.Ο.Α.Κ των νεκρών Κυπρίων Ηρώων Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού που έπεσαν νεκροί από τα δολοφονικά πυρά Τούρκων στην Κύπρο τον Αύγουστο του 1996! Επίσης να ονομαστούν κόμβοι του Β.Ο.Α.Κ εις μνήμην ,και προς τιμήν των νεκρών Καταδρομέων και στρατιωτών αγνοουμένων της Κύπρου που τα οστά τους επέστρεψαν τον τελευταίο χρόνο στην πατρώα Κρητική γη!
Επίσης το ίδιο να γίνει και με τον αείμνηστο καταδρομέα Εμμανουήλ Μπικάκη, για την δράση του στη δεύτερη φάση της Τουρκικής Εισβολής στην Κύπρο τομ Αύγουστο του 1974, όταν στάθηκε μαζί με συναδέλφους του απέναντι στα άρματα μάχης των Τούρκων και με τις εύστοχες βολές τους τα κράτησαν μακριά από τη Λευκωσία!
Η ονοματοδοσία θα μπορούσε να γίνει ως εξής:
Κόμβος Ταυρωνίτη - Νεκρών ηρώων καταδρομέων Κύπρου 1974.
Κόμβος Χερσονήσου - Δολοφονημένων ηρώων Ισαάκ Σολωμού!
Κανείς δεν ξεχνά, τίποτα δεν ξεχνιέται!
Ελληνική Αυγή για την Κρήτη».
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Γράφει ο Κωνσταντίνος Αλεξ. Δημητριάδης
Αγ. Δομέτιος Λευκωσίας 24/8/2017
Κάθομαι εκστασιασμένος και ακούω αυτόν τον καλογυμνασμένο αξιωματικό με τα διακριτικά του Συνταγματάρχη, του Αλεξιπτωτιστή, του Βατραχανθρώπου, του Αλπινιστή, του Χιονοδρόμου, του απόφοιτου στην Α.Σ.Π. και του Ελδυκάριου. Του πρώτου ΕΛΔΥΚαριου του σήμερα.
Με σταθερή φωνή που εμπνέει εμπιστοσύνη ομιλεί στους Αξιωματικούς, Υπαξιωματικούς και Οπλίτες του 1ου Μηχανοκίνητου Ταγματος Πεζικού που εδρεύει στο Στρατόπεδο που φέρει το όνομα του ΗΡΩΑ του 1974 Αντιστράτηγου (Λοχαγού ΠΖ τότε) Βασίλειου Σταμπουλή, κατά την τελετή ανάληψης καθηκόντων από τον νέο Διοικητή Τάγματος:
"Εύχομαι στον νέο Διοικητή του Τάγματος όταν έλθει η ώρα να παραδώσει την Μονάδα, να την παραδώσει με όλους τους στρατιώτες του ζωντανούς και τουλάχιστον στα εδαφικά όρια που την παραλαμβάνει. Και λέω τουλάχιστον και προχωρώ ακόμα παρακάτω, λέγοντας αν είναι τυχερός να την παραδώσει με ΗΡΩΕΣ ζωντανούς, διότι αρκετούς ΗΡΩΕΣ νεκρούς είχαμε και το έδαφος της Κύπρου ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΜΕΝΟ, με την βοήθεια του Θεού. Διότι να θυμάστε ότι έχουμε αφήσει "ανοιχτούς λογαριασμούς" με τους απέναντι. Λογαριασμούς από το 1974 που το ματωμένο χώμα της Κύπρου μας τους υπενθυμίζει. Του εύχομαι λοιπόν καλή επιτυχία στο έργο του."
Σε μιά περίοδο που όλοι σκύβουν το κεφάλι, που όλοι σκέφτονται συμβίωση με τον βιαστή της μητέρας τους, που όλοι ονειρεύονται μια ζωή στα γονικά τους αλλά υπό Τουρκική Διοίκηση, μια περίοδο όπου κάθε 5 χρόνια θα έχουν Τούρκο Πρόεδρο Δημοκρατίας με ότι αυτό συνεπάγεται, έρχεται ένας "καλαμαράς" Αξιωματικός, με στητό κορμί και καθαρό λόγο να μας κάνει όλους να ανασηκώσουμε το κεφάλι, να νιώσουμε την συγκίνηση να περνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα από μέσα μας και να μας υπενθυμίζει ποιών απόγονοι είμαστε.
Οχι δεν θα μείνει μόνιμα στην Κύπρο αυτός ο "καλαμαράς" Αξιωματικός. Του χρόνου θα προαχθεί σε Ταξίαρχο και θα παραδώσει την σκυτάλη σε έναν νέο Διοικητή Συνταγματάρχη που εύχομαι να συνεχίσει το έργο του.
Όμως στο σήμερα, στο ζοφερό σήμερα που ακούγονται όλο και περισσότερο οι φωνές των Κομμάτων και των σιχαμερών οπαδών τους (ίσως με μια μόνο εξαίρεση), οπαδών γνήσιων απόγονων του Δημητρίου Νενέκου, η φωνή του ξυπνά από τον λήθαργο την κουρασμένη και αποκαμωμένη Στρατιά των Πατριωτών, που ξέρουν ότι δεν υπάρχει άλλη λύση στο Κυπριακό πρόβλημα, παρά μόνον η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ.
Η ΕΛ.ΔΥ.Κ. φέρει βαρέως την προδοσία που οδήγησε στην Στρατιωτική Ήττα του 1974. Φέρει βαρέως την απώλεια του Στρατοπέδου της, αν και η ΕΠΙΚΗ ΜΑΧΗ που έδωσε επί 60 ώρες, η τόσο άνιση, πολεμώντας ένας εναντίον εικοσιδύο πάνοπλων Τούρκων, δεν αφήνει περιθώρια για ντροπή παρά μόνο για θαυμασμό και τιμή.
Η ΕΛ.ΔΥ.Κ. όσο σε αυτήν υπηρετούν Αξιωματικοί όπως ο αείμνηστος Δήμου, ο Κουρής, ο Θεοδώρου και κατ' εμέ πολύ περισσότερο ο Συνταγματάρχης ΠΖ Προκόπιος Μαυραγάνης, θα είναι βασικός αποτρεπτικός παράγοντας οιασδήποτε σκέψης των Τούρκων, για προέλαση προς τον Νότο. Πολλώ δε μάλλον, όταν είμαι σε θέση να γνωρίζω, ότι οι Τούρκοι αντίθετα φοβούνται μια αστραπιαία προέλαση της ΕΛΔΥΚ στον Βορρά, με σκοπό την απελευθέρωση των κατεχόμενων από αυτούς και ειδικά από την Εισβολή του 1974, εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η ΕΛ.ΔΥ.Κ. κουβαλάει μια Ιστορία πάνω της... Μια ιστορία που ξεκινάει το διήμερο 20/21-7-74 όταν υστερούσα σε δυνάμεις 1:4.5 επιτέθηκε στο Κιόνελι χωρίς την βοήθεια κανενός, γνωρίζοντας το αδύνατον του εγχειρήματος της. Και όμως το προσπάθησε. Με νύχια και με δόντια. Και αυτή η ιστορία σφραγίστηκε στο τριήμερο αγώνα 14-16/8/74 στην υπεράσπιση του Στρατοπέδου της. Ενός αγώνα που διδάσκεται από την Βρετανική Στρατιωτική Ακαδημία ως η πιό άνιση Μάχη των Νεώτερων χρόνων, που συνετέλεσε στο έπακρον για να διατηρηθεί τότε η Λευκωσία ελέυθερη, μέσα σχεδόν στα εδαφικά όρια που είχε προ της Εισβολής.
Πολλοί οι νεκροί και αγνοούμενοι ΗΡΩΕΣ της. Μέγιστη η Τιμή που τους αρμόζει.
Και αυτή η Τιμή παίρνει σάρκα και οστά από αυτά τα λόγια του Διοικητή της Μονάδος: Αγαπητέ μου, θεώρησα καθήκον και τιμή της μονάδος, να τοποθετήσω την στολή του κ.Ταξχου (σ.σ. εννοεί την στολή του αείμηστου τελευταίου Στρατοπεδάρχη της ΕΛΔΥΚ του παλαιού σκλαβωμένου Στρατόπεδου της, Αντισυνταγματάρχη ΠΖ το 1974 Παναγιώτη Σταυρουλόπουλο) στην αίθουσα των Σημαιών του Νέου Διοικητηρίου όπου υπάρχουν και τα πορτραίτα όλων των διατελεσάντων Διοικητών της Μονάδος. Θα ήταν αδιανόητο για μένα σε αυτήν την αίθουσα να υπάρχει το προτραίτο μου και να μην υπάρχει η αιτία της ΔΟΞΑΣ της ΕΛΔΥΚ. Η Στολή του Στρατηγού" (σ.σ. τον αποκαλούσε Στρατηγό αν και Ταξίαρχος στον βαθμό εις ένδειξη τιμής και σεβασμού).
Σωστά καταλάβατε. Είναι τα λόγια του Διοικητού Μαυραγάνη προς εμένα όταν μου επιδείκνυε την βιτρίνα με την στολή του αείμνηστου κ.Ταξχου να κοσμεί την αίθουσα των Σημαιών απέναντι από την πόρτα του γραφείο του στο Διοικητήριο στην Μαλούντα.
Πράξεις συνειδητοποιημένων, ικανών και πατριωτών Αξιωματικών που Διοικούν Ελληνική Στρατιωτική Μονάδα. Εγγύηση προς όλον τον Κυπριακό Ελληνισμό, ότι αν κληθούν "όταν η περίστασις συγχωρήσει", θα κάνουν και αυτοί το καθήκον τους όπως και οι συνάδελφοι τους ΕΛΔΥΚάριοι του 1974. Δίχως δισταγμό, δίχως δεύτερη σκέψη. Και θα φέρουν την πολυπόθητη λύση: την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ. - ΠΗΓΗ
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
