Ένας ακόμα πρωταγωνιστής του επικού αγώνα της ΕΛΔΥΚ, κατά την διάρκεια της Μάχης του Στρατοπέδου στις 14-16 Αυγούστου 1974, πέρασε σήμερα στο Πάνθεον των Ηρώων.
Ο Λούης Ιωαννίδης, - τότε - Λοχαγός του 4ου Λόχου της ΕΛΔΥΚ, άφησε σήμερα την τελευταία του πνοή, βυθίζοντας στο πένθος την οικογένειά του αλλά και τους βετεράνους συμπολεμιστές του, στα αιματοβαμμένα χώματα της μαρτυρικής Κύπρου.
Η είδηση - τουλάχιστον σε μας - έγινε από τον βετεράνο Λοχία του 4ου Λόχου της ΕΛΔΥΚ, Βαγγέλη Μπραουδάκη, ο οποίος έγραψε στο facebook:
Ο ιστορικός ερευνητής και συγγραφέας Κωνσταντίνος Αλεξ. Δημητριάδης έγραψε επίσης στο facebook:
Ο Διοικητής του 4ου Λόχου στην Μάχη της ΕΛΔΥΚ, Λοχαγός του Ελληνικού Στρατού και Κύπριος στην καταγωγή Σχης ε.α. ΛΟΥΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ.
Ήλθε και αυτός σαν συνοδός της σειράς απολυομένων όπως ο Σταυρουλόπουλος με το Α/Γ ΛΕΣΒΟΣ.
Και τον μεν Σταυρουλόπουλο τον έκαναν Υποδιοικητή, Στρατοπεδάρχη και επικεφαλής των Δυνάμεων Αμύνης του Στρατοπέδου - λες και δεν υπήρχε άλλος Αντισυνταγματάρχης, οργανικός της ΕΛΔΥΚ να αναλάβει - τον δε Λούη Ιωαννίδη τον έκαναν Διοικητή του 4ου Λόχου Τυφεκιοφόρων του 2ου Τάγματος, στην θέση του τραυματισθέντα στον Αττίλα Ι, Διοικητή του - λες και μόνο αυτός υπήρχε ανάμεσα από τους πολλούς Λοχαγούς και Υπολοχαγούς οργανικούς της ΕΛΔΥΚ να αναλάβει.
Ο ΛΟΥΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΗΡΩΪΚΑ, ΕΝΕΠΝΕΥΣΕ ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ ΤΟΥ ΛΟΧΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΜΕΙΝΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ...
ΓΙΑΥΤΟ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ !!!
Όταν δε του ήλθε η διαταγή απαγκίστρωσης, ζήτησε εκ νέου επιβεβαίωση της από τον Σταυρουλόπουλο! (μου το επιβεβαίωσαν και οι δύο τους στην συνάντηση τους στην Λεμεσό το 2016)
ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ...
Γιατί ο Λούης Ιωαννίδης από τα νεανικά του χρόνια ήταν αντάρτης της ΕΟΚΑ με Πίστη στον Αγώνα για την αποτίναξη του Βρετανικού ζυγού και Ενωση με την Μητέρα Ελλάδα!
(Η 1η 2ηφωτογραφία είναι στην Μαρίνα Λεμεσού πριν 3-4 χρόνια με τον καλό του φίλο και συμπολεμιστή αείμνηστο Παναγιώτη Σταυρουλόπουλο, η 2η είναι από τον φάκελο του που τηρούσαν οι Βρετανικές Υπηρεσίες Ασφαλείας, την περίοδο του Αγώνα και η 3η το 1974 όπως ήταν λίγα χρόνια μετά την Μάχη της ΕΛΔΥΚ και στην τέταρτη με τον βετεράνο πολεμιστή του Λόχου του Βαγγέλη Μπραουδάκη)
ΕΦΥΓΕ ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 82 ΕΤΩΝ...
ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ...
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Γράφει ο Γιώργος Λαμπράκης
Σε λίγες ημέρες μπαίνουμε πάλι στον δυσκολότερο μήνα του έτους. Τον Ιούλιο. Για όσους διαθέτουν εθνική συνείδηση, ο μήνας αυτός, το "μαύρο καλοκαίρι" του 1974, συνδέθηκε με την εισβολή στην Κύπρο και ην κατοχή (μαζί με τον 2ο γύρο και τον Αττίλα 2, 14-16 Αυγούστου) του 38% των εδαφών της από τον προαιώνιο εχθρό του Γένους, εδώ και 46 χρόνια.
Ειδικά αυτή την περίοδο που ο Αττίλας γρυλίζει και απειλεί για μια ακόμα φορά τον Ελληνισμό, η αποφασιστικότητα των ηγετών, η προετοιμασία (ψυχική και υλική) και το ηθικό των πολιτών θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα, ΑΝ η κατάσταση οδηγηθεί στα άκρα.
Αν η διπλωματία αποτύχει και δώσει το λόγο στα κανόνια, τότε αλίμονο σε αυτούς που θα λιγοψυχήσουν. Χωρίς υπερ-αναλύσεις, η εθνική καταστροφή και ο εθνικός ακρωτηριασμός θα στιγματίσουν τη γενιά μας.
Αυτή την ώρα λοιπόν διάλεξε ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας αξιότιμος κ. Νίκος Αναστασιάδης για να εμφανίζει τα πλέον ανησυχητικά σημάδια ηττοπάθειας, δειλίας, αναποφασιστικότητας (καμιά φορά είναι προάγγελος αναποτελεσματικότητας) και ...ραγιαδισμού.
Σύμφωνα με τα όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δήλωσε επί λέξη τα εξής: «Εάν θεωρήσουμε ότι μπορούμε στρατιωτικά, να δώσουμε μάλλον λύση μέσα από την στρατικοποίηση, αυτό θα είναι το τέλος του Κυπριακού Ελληνισμού, κάτι που δεν το επιθυμώ. Και δεν είναι μια νότα απαισιοδοξίας ή παράδοσης, το αντίθετο. Οφείλεις να γνωρίζεις τις πραγματικότητες για να επιλέγεις τα όπλα», τονίζοντας ότι τα μόνα όπλα που χρησιμοποιεί η Κυπριακή Δημοκρατία είναι αυτά που αντλεί από τον χώρο της διπλωματίας.
Περιττό να αναφέρουμε πως οι δηλώσεις αυτές έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό από την Άγκυρα αλλά και την ...Τουρκία Εσωτερικού.
Είναι αδιανόητο, σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, ο ηγέτης μιας χώρας υπό κατοχή, ο ηγέτης μιας χώρας που ακόμα ψάχνει τα παιδιά της που αγνοούνται, ο ηγέτης μιας χώρας που διαρκώς απειλείται με επανάληψη του 1974, να στέλνει μηνύματα υποταγής. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως αυτά τα λόγια βγήκαν από το στόμα ενός Προέδρου Δημοκρατίας, δεν είναι δυνατόν να στέλνει αυτό το μήνυμα στο εσωτερικό και το εξωτερικό ο άνθρωπος που κρατά το τιμόνι της Κύπρου στα χέρια του, ενώ ο Τούρκος ακονίζει το μαχαίρι του.
Δεν είναι δυνατόν, αυτά τα λόγια να ακούγονται από τον πρόεδρο μιας χώρας που για να γίνει ανεξάρτητο κράτος κάποια αμούστακα παιδιά έχυσαν το αίμα τους στον επικό αγώνα της ΕΟΚΑ το 1955 - 1959, απέναντι στην πανίσχυρη - τότε - Βρετανική Αυτοκρατορία!
Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά, αλλά δεν έχει νόημα...
Ένα ερώτημα υποβάλουμε μόνο: Νίκο Αναστασιάδη, μιλούσες εσύ, ή σου έριξαν κάτι μέσα στο ποτό σου;
Γράφει ο Γιώργος Λαμπράκης
Μάθημα σε απόσταση «αναπνοής» από τους Τούρκους στρατιώτες κάνουν οι μικροί μαθητές και οι δάσκαλοί τους, σε σχολεία που βρίσκονται στη Νεκρή Ζώνη, πλάι από τις κατεχόμενες περιοχές της Κύπρου.
Δένεια, Αθηαίνου, Τρούλλοι, Άχνα, οι τόποι που τα κυπριόπουλα μαθαίνουν γράμματα, με το βλέμμα στραμμένο στις σκλαβωμένες πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά της Κύπρου.
Δενεια
Χτισμένη σε υψόμετρο 180 μέτρων στο κεντρικό τμήμα του νησιού, η Δένεια των 520 περίπου κατοίκων, είναι ένα από τα τέσσερα χωριά της επαρχίας Λάρνακας που βρίσκονται πάνω στην αποστρατικοποιημένη ζώνη ή αλλιώς και πράσινη γραμμή του ΟΗΕ. Σε αυτό το κομμάτι γης, μεταξύ των κατεχόμενων από τους Τούρκους περιοχών και των ελεύθερων περιοχών της Κύπρου, τον έλεγχο έχουν τα Ηνωμένα Έθνη.
Το Δημοτικό Σχολείο Δένειας είναι ένα ακριτικό σχολείο στην επαρχία Λευκωσίας. Βρίσκεται κοντά στην «πράσινη γραμμή», κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Τούρκου κατακτητή. Λειτουργεί με 3 δασκάλους και 24 παιδιά.
Αθηαίνου
Σημαντικό σταθμό στη ζωή των δημοτικών σχολείων Κ.Α΄και Κ.Β΄ αποτελεί η σχολική χρονιά 1974-1975. Για 2-3 ημέρες τα σχολεία φιλοξένησαν εκτοπισμένους από τα γύρω χωριά και όταν η Αθηαίνου εκκενώθηκε κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής (14 Αυγούστου 1974), οι εκτοπισμένοι έφυγαν και τα σχολεία έμειναν ανοικτά.
Τέλη Σεπτεμβρίου 1974 ο Διευθυντής, αείμνηστος Μιχαλάκης Σιλβέστρος αποδέχτηκε από την Ορμήδεια που εργαζόταν την πρόσκληση του Υπ. Παιδείας να λειτουργήσει το σχολείο της Αθηαίνου. Έτσι λειτούργησε το σχολείο με 2 μαθητές και 6 δασκάλους. Η πληροφορία ότι άνοιξε το σχολείο έφτασε στους Αθηαινίτες που διέμεναν σε όλη την ελεύθερη Κύπρο και σιγά - σιγά επέστρεψαν. Μέχρι το τέλος του Γενάρη του 1975 οι μαθητές και οι μαθήτριες ανήλθαν στους 378 και τα δημοτικά σχολεία λειτούργησαν κανονικά υπό τις απειλές των τουρκικών αεροπλάνων.
Τρούλλοι
Το σχολείο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με κάθε πτυχή της ιστορίας της Κοινότητας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η σχολική χρονιά 1974-75. Αξιοσημείωτες είναι οι αναφορές του Διευθυντή του Δημοτικού Σχολείου Τρούλλων κ. Ανδρέα Κωμοδρόμου για τη χρονιά που ακολούθησε την τουρκική εισβολή: «Το σχολικό έτος 1974-75 διά το Δημοτικό Σχολείο Τρούλλων άρχισε στις 13/01/75 και τούτο λόγω της τουρκικής εισβολής. Οι κάτοικοι του χωριού εγκατέλειψαν τούτο κατά την 18/08/74 και εγκαταστάθηκαν εις διάφορα άλλα χωριά της περιοχής... Τα τούρκικα στρατεύματα εισβολής προωθήθηκαν μέχρι των βόρειων υψωμάτων του χωρίου... Εις μιαν περίπτωση κατέβηκαν Τούρκοι στρατιώτες από τα υψώματα, λεηλάτησαν πολλά σπίτια και αιχμαλώτισαν έξι ηλικιωμένα άτομα που διέμεναν μέχρι της στιγμής εκείνης στο χωριό. Τα πρόσωπα αυτά μέχρι σήμερα (16/6/75) θεωρούνται αγνοούμενα... Κατά το Δεκέμβριο του 1974 άνδρες των Ηνωμένων Εθνών εγκαταστάθηκαν ως παρατηρητές... Το σχολείο άρχισε την λειτουργία του την 13/01/75 υπό την διεύθυνση του κ. Γρηγορίου Χόπλαρου, με 5 μαθητές.
Άχνα
Το δημοτικό σχολείο Δάσους Άχνας φέρει το όνομα του Φώτη Πίττα. Ο Φώτης Πίττας ήταν ένας ακόμα νεομάρτυρας του Ελληνισμού, πού έπεσε πολεμώντας για τη λευτεριά της Κύπρου από τούς Άγγλους αποικιοκράτες. Ένας ήρωας, πού άφησε την τελευταία του πνοή στο θρυλικό Αχυρώνα, στο χωριό Λιοπέτρι, με ένα όραμα, την ένωση της Κύπρου με τη Μάνα Ελλάδα.
Ο ηρωικός θάνατος τού Φώτη Πίττα συγκλονίζει προπάντων όλο τον Κυπριακό Ελληνισμό. Εμπνέει νέους αγώνες για την κατανίκηση τού εχθρού. Κι ό πατέρας Πίττας αποχαιρετά τον γιό του, όπως θα το ήθελε, όπως ταιριάζει σε ήρωα, όπως θα άξιζε να τον αποχαιρετήσει κάθε Έλληνας: «Γιε μου, να πάς εις το καλόν... τζι έγιώ 'ννά πάρω τ'όπλον σου τζ' έννά σταθώ στον τόπον σου' να μεν σε τρώει ή έγνοια!...».
Γράφει ο Γιώργος Λαμπράκης
Κάθε φορά που νομίζεις πως ως κράτος και ως κοινωνία έχουμε πιάσει πάτο, έρχεται η ίδια η Πατρίδα με τις υπηρεσίες και τους "μηχανισμούς" της να σε πείσουν για το αντίθετο: Πως υπάρχει και ...πιο κάτω. Πως ακόμα "δεν τα έχουμε δει όλα", πως δεν ακόμα έχουμε αγγίξει τα όρια του αίσχους και της ντροπής!
Πως αλήθεια να περιγράψει κανείς την αδιαφορία, την αναλγησία και την προκλητική περιφρόνηση της χώρας απέναντι στους τελευταίους Έλληνες που στάθηκαν απέναντι στον Αττίλα και στις τουρκικές ορδές που από το "μαύρο" καλοκαίρι του 1974 μέχρι και σήμερα μαγαρίζουν το 38% της Κύπρου, ενώ υπάρχουν πρόθυμοι ηλίθιοι και στο μαρτυρικό νησί και στην Μητροπολιτική Ελλάδα που μιλούν για προσέγγιση, Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης και για ...Χάγη.
Η ανάρτηση στο facebook του Βετεράνου ΕΛΔΥΚάριου, του Λοχία του 4ου Λόχου της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου Βαγγέλη Μπραουδάκη, που μαζί με τους συμπολεμιστές του κράτησαν τις σύγχρονες Θερμοπύλες του Ελληνισμού, στην επική μάχη του Στρατοπέδου (14 -16 Αυγούστου 1974) και βγήκαν ζωντανοί από την κόλαση, δεν αφήνει κανένα περιθώριο "παρερμηνιών", "αστοχίας", "παρεξήγησης" ή οποιασδήποτε άλλης δικαιολογίας ψελλίσουν οι "αρμόδιοι" ως απάντηση στα όσα συγκλονιστικά καταγγέλλονται.
Είναι απλά (άλλη) μια απόδειξη πως η σαπίλα έχει φτάσει μέχρι το μεδούλι.
Τι ακριβώς έχει συμβεί; Πολύ απλά, το "ευχαριστώ" της Πολιτείας, σε ένα άξιο τέκνο της που όταν χρειάστηκε στάθηκε απέναντι στον Τούρκο (τον ίδιο που ...δεν απειλεί την κα Μπακογιάννη, δεν ενοχλεί τον κ. Παπανδρέου, εξιτάρει τον κ. Καιρίδη, γεμίζει ενοχές περί μονοφαγίας τον κ. Κοτζιά αλλά και τους ...νεοκυπραίους) είναι 200 ευρώ μέσω ΚΕΑ ενώ η υπηρεσία που ασχολήθηκε με την ιατροφαρμακευτική του περίθαλψη και αν την δικαιούται (είναι άνεργος και με σοβαρό πρόβλημα υγείας) είναι το ...Παράρτημα Ρομά (!) της Διεύθυνσης Κοινωνικής Προστασίας του Δήμου Χανίων.
Συγκεκριμένα, ο κ. Μπραουδάκης, ανέφερε χαρακτηριστικά:
"Όταν το 1974 στην Κύπρο με κάλεσε η Πατρίδα στο υπέρτατο καθήκον, έδωσα και την ψυχή μου. Οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες του Λόχου μου (4ος Λόχος της ΕΛ.ΔΥ.Κ.), λαμβάνοντας υπ'όψιν την προσφορά μου και την ανδρεία που επέδειξα στις μάχες, με πρότειναν για Αριστείο Ανδρείας. Όπως σας έχω πει και παλιότερα, τις εισηγήσεις της ΕΛ.ΔΥ.Κ. για να τιμηθούν μέλη της, ο μικρόψυχος, για να μην τον στολίσω και με άλλα κοσμητικά επίθετα, Αβέρωφ τα έθεσε στο αρχείο.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα την 1η Δεκεμβρίου του 1974, δεν περίμενα ποτέ να ζήσω αυτά που έζησα μέχρι σήμερα.
Το 2015 πέθανε ο εργοδότης μου, και έμεινα άνεργος. Λόγο των σοβαρών προβλημάτων της υγείας μου, η καρδιά μου από το 2002 λειτουργεί με δύο στεφανιαίες αρτηρίες, δεν βρήκα κάποια ήπια δουλειά με αποτέλεσμα να μείνω άνεργος και τα τελευταία 2 χρόνια ζω με το ΚΕΑ, 200 € τον μήνα. Το πώς ζω μόνο εγώ το ξέρω.
Πρίν περίπου ένα μήνα η γιατρός στο ΙΚΑ, γράφοντας μου τα φάρμακα, μου είπε κύριε Μπραουδάκη το ξέρετε ότι είστε ανασφάλιστος;
Όταν πήγα στο σπίτι και έριξα μια ματιά στα έγγραφα που μου είχαν δώσει, είδα ότι όντος είχε λήξη η περιοδος κατά την οποία μου παρείχαν δωρεάν φαρμακευτική περίθαλψη.
Την άλλη μέρα που ξαναπήγα μου είπαν ότι, εφόσον έχετε κάνει αίτηση συνταξιοδότησης, δεν δικαιούστε από εμάς αυτήν την παροχή.
Ρίχνοντας όμως μια ποιό προσεκτική ματιά στο έγγραφο είδα για πρώτη φορά ότι με είχαν κατατάξει στην κατηγορία των Ρομά (Γύφτων).
Αυτό πάει πολύ.
Εάν το είχα δει όταν μου το έδωσαν, θα το έχωνα στο στόμα αυτού-ης που μου το έδωσε για να το φάει.
Δεν ντρέπεστε λίγο ρε καθίκια, από πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο του δημοσίου;
Εύχομαι ολόψυχα να γίνει πόλεμος και να χυθούν ποτάμια αίματος για να καταλάβουν ορισμένοι τι τραβήξαμε στην Κύπρο το '74.
Δυστυχώς είμαι μεγάλος και δεν μπορώ να φύγω από αυτό το μπουρδέλο που λέγετε Ελλάδα".
Και παρέθεσε τα παρακάτω έγγραφα:
Η Πολιτεία (ότι έχει απομείνει δηλαδή) οφείλει τον ελάχιστο σεβασμό σε όλους Αυτούς. Έστω και αργά, έστω και τώρα:
- Στους Βετεράνους που έζησαν την κόλαση της εισβολής και που κατάφεραν να επιζήσουν, να σταθούν όρθιοι και να παλεύουν μέχρι σήμερα για τα αυτονόητα.
-Στους ανθρώπους που γύρισαν μεν, αλλά που κατέληξαν στα ψυχιατρεία και στις κλινικές, που κουβαλούν στα μυαλό και στο σώμα τους τα απομεινάρια του πολέμου.
-Στους αγνοουμένους - αγνοηθέντες.
-Σε όλα αυτά τα νεαρά παιδιά που η Κυπριακή Τραγωδία στάθηκε η αιτία για να ανεβαίνουν 46 ολόκληρα χρόνια ένα (μοναχικό πολλές φορές) Γολγοθά, με το ίδιο το κράτος πότε σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου και πότε σε ρόλο αληθινού σταυρωτή...
Στην Ελλάδα επαναπατρίστηκαν τα οστά του ταγματάρχη Γεώργιου Κατσάνη που έπεσε από σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή σε μάχη στο Κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνος στην Κύπρο, κατά τη διάρκεια της εισβολής των Τούρκων στις 21 Ιουλίου 1974. Η τελετή επαναπατρισμού έγινε στην Στρατιωτική Σχολή Αξιωματικών Σωμάτων (ΣΣΑΣ) στη Θεσσαλονίκη.
Το οστεοφυλάκειο συνόδευσαν από την Κύπρο καταδρομείς, αλλά και η οικογένεια του Ήρωα, που βρέθηκε στο μαρτυρικό νησί για να παραλάβει τα οστά Του. Την πομπή, τιμητικά συνόδευσαν τέσσερις δικυκλιστές της Ομάδας Ζ από την Θεσσαλονίκη, σε μια ιδιαιτερα συγκινητική τελετή.
Τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη εκπροσώπησε ο υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Αλκιβιάδης Στεφανής, ο οποίος στην ομιλία του επισήμανε μεταξύ άλλων ότι «η τιμή που αποδίδουμε με την σεμνή αυτή τελετή, στον ήρωα αντιστράτηγο Κατσάνη Γεώργιο, σε μια δύσκολη για την πατρίδα μας χρονική συγκυρία, αποτελεί εθνικό χρέος και ιερή υποχρέωση, που υπογραμμίζει την κοινή πορεία των δύο κρατών του Ελληνισμού και αποτελεί υπόδειγμα της ενότητας και της συστράτευσης, τονίζοντας για άλλη μια φορά τη σημασία της κοινής μας προσπάθειας για την επίτευξη μιας αμοιβαίας αποδεκτής, δίκαιης και μόνιμης λύσης του κυπριακού ζητήματος, στη βάση του ευρωπαϊκού κεκτημένου και του διεθνούς δικαίου».
«Για όλους τους Έλληνες, η κυπριακή τραγωδία δεν έληξε το 1974, αλλά παραμένει κοινός στόχος των δύο κρατών του Ελληνισμού η οριστική λύση του Κυπριακού, ο τερματισμός της επονείδιστης τουρκικής κατοχής και η τελική επανένωση της Μεγαλονήσου, στο πλαίσιο πάντα της αμοιβαίας, αποδεκτής και μόνιμης λύσης στη βάση των αρχών και αξιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των σχετικών ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών και των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας» σχολίασε περαιτέρω.
«Με τη σημερινή τελετή, πιστοποιούμε για άλλη μια φορά, την αλήθεια που αντιπαλεύεται τη λήθη. Αποκαθιστούμε σήμερα, με τον επαναπατρισμό των οστών του ήρωα αξιωματικού μας, μια μεγάλη εθνική εκκρεμότητα, όχι ως μία απλή υποχρέωση ή μία τυπική διαδικασία τακτοποίησης της σορού, αλλά ως μια θρησκευτική και εθνική επιταγή, ένα υπέρτατο καθήκον προερχόμενο από τα βάθη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Η θυσία του θα αναγνωρίζεται στο διηνεκές, ως σύμβολο υψηλής αξίας, που θα υπενθυμίζει την αέναη πίστη του ελληνικού λαού για την υπεράσπιση των ιδεωδών του Ελληνισμού».
Ο Αλκιβιάδης Στεφανής ευχαρίστησε την κυπριακή κυβέρνηση «για όλες τις προσπάθειές της, αλλά και όλους όσους εργάσθηκαν για την επιστροφή του ηρώα αγωνιστή μας στην Ελλάδα, ευχόμενος σύντομα όλα τα οστά των πεσόντων στη Κύπρο Ελλήνων, να περισυλλεχθούν, να ταυτοποιηθούν, να επαναπατρισθούν και να κηδευτούν με όλες τις προβλεπόμενες τιμές, όπως επιτάσσει η ιστορική μας διαδρομή και ο δυτικός πολιτισμός μας».
Τον υφυπουργό Εθνικής Άμυνας συνόδευαν ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ στρατηγός Κωνσταντίνος Φλώρος και ο Αρχηγός ΓΕΣ αντιστράτηγος Χαράλαμπος Λαλούσης.
