Write on Δευτέρα, 23 Φεβρουαρίου 2015 Κατηγορία ΙΣΤΟΡΙΑ

Με την είσοδο του 1943, οι Έλληνες, εκτός από την πείνα και την καταπίεση, αντιμετώπιζαν και τον κίνδυνο της πολιτικής επιστράτευσης, παρά τις διαψεύσεις από τις γερμανικές αρχές κατοχής. Το μέτρο δεν αφορούσε τους έλληνες εβραίους, οι οποίοι σταδιακά άρχισαν να στέλνονται στην Πολωνία «για να εργασθούν».

Στις 23 Φεβρουαρίου δημοσιεύεται τελικά στην εφημερίδα «Γερμανικά Νέα» η διαταγή του στρατηγού Σπάιντελ για την πολιτική επιστράτευση των Ελλήνων. Οι κατοχικές δυνάμεις σκόπευαν να στείλουν κόσμο στη Γερμανία και ανά τη Μεσόγειο για να δουλέψει σε καταναγκαστικά έργα. Το ίδιο βράδυ ο κατοχικός πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος (από τους πρωτοπόρους της γυναικολογίας - μαιευτικής στην Ελλάδα) και ο υπουργός Εργασίας Νικόλαος Καλύβας (παλιός συνδικαλιστής και σοσιαλιστής, που εκτελέστηκε στις αρχές του 1944 από την ΟΠΛΑ), έσπευσαν να δημοσιεύσουν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως σχετικό διάταγμα με τίτλο «Περί υποχρεωτικής εργασίας του αστικού πληθυσμού της Ελλάδος».

Η αντίδραση των δοκιμαζόμενων Ελλήνων υπήρξε ακαριαία. Την επόμενη μέρα (24 Φεβρουαρίου) χιλιάδες άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους της Αθήνας για να βροντοφωνάξουν «Κάτω η επιστράτευση» και να ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο. Μία ομάδα διασπά τον αστυνομικό κλοιό και καταστρέφει το γραφείο του κατοχικού πρωθυπουργού Λογοθετόπουλου στη Βουλή. Μία άλλη, αφού υπερφαλαγγίζει τους ιταλούς καραμπινιέρους, πυρπολεί το Υπουργείο Εργασίας (Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα γωνία), όπου είχε γίνει ο προπαρασκευαστικός σχεδιασμός για την επιστράτευση. Κατά τις συγκρούσεις, τρεις διαδηλωτές σκοτώνονται και τριάντα τραυματίζονται σοβαρά.

Τις επόμενες μέρες το αυθόρμητο δίνει τη θέση του στο οργανωμένο. Τηλεφωνητές, δημόσιοι υπάλληλοι και μαθητές κατεβαίνουν στους δρόμους. Η αντίδραση κατά της επιστράτευσης φουντώνει. Η κηδεία του εθνικού ποιητή Κωστή Παλαμά στις 28 Φεβρουαρίου μετατρέπεται σε αντικατοχική διαδήλωση.

Στις 5 Μαρτίου συγκροτείται μεγάλη διαδήλωση κατά της πολιτικής επιστράτευσης. Από την παράνομη εφημερίδα «Το Ελληνικόν Αίμα» (φ. 15/3/1943) διαβάζουμε:

"...Την πρωΐαν της ημέρας εκείνης (5/3/1947) εσημειώθησαν μεγάλαι συγκεντρώσεις εις τα κεντρικώτερα σημεία της πόλεως. Αι συγκεντρώσεις μετετρέποντο εις διαδηλώσεις, αίτινες διά της συνεχούς ενώσεως των διαφόρων ομάδων απετέλουν έναν αφαντάστως ορμητικόν χείμαρρον, έτοιμον ­εν κυριολεξία να παρασύρη κάθε ίχνος των βαρβάρων... Μία των μεγαλυτέρων διαδηλώσεων διήλθε προ του Δημαρχειακού Μεγάρου, όπου ο παριστάνων τον δήμαρχον κύναιδος ετόλμησε να εξέλθη εις τον εξώστην διά να... καθησυχάση τα πλήθη. Από τα στόματα των χιλιάδων διαδηλωτών ­ διατηρούντων όλον το αθηναϊκόν χιούμορ των ηκούσθη η σύστασις: ­Μέσα αδελφή! Και η Αγγέλα έσπευσεν να εισέλθη...".

Σημειώνεται ότι διορισμένος Δήμαρχος εκείνη την περίοδο ήταν ο συνδικαλιστής βιοτέχνης Άγγελος Γεωργάτος.

Προ της ογκούμενης λαϊκής αντίδρασης, οι κατακτητές αναγκάζονται να ακυρώσουν την πολιτική επιστράτευση στις 10 Μαρτίου 1943. Πρόκειται για μεγαλειώδη στιγμή της Εθνικής Αντίστασης, ένα ανεπανάληπτο γεγονός σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Η ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης ήταν και η τελευταία πολιτική πράξη της δεύτερης κατοχικής κυβέρνησης. Ο Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος αντικαταστάθηκε ως ανεπαρκής από τους Γερμανούς με τον Ιωάννη Ράλλη τον Απρίλιο του 1943.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Τρίτη, 13 Ιανουαρίου 2015 Κατηγορία ΣΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ
Αριστομένης Ι. Συγγελάκης - Μέλος της Σ.Ε. του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου

«Ό,τι είχε δημιουργήσει η εργασία του Ελληνικού λαού στα εκατό χρόνια της ελεύτερης ζωής του, όλα τα υλικά μας αγαθά εξαφανίστηκαν. (...) Όλα τα μεταφορικά μας μέσα, αυτοκίνητα συγκοινωνίας, φορτηγά και πολυτελείας, μοτοσυκλέτες και ποδήλατα και κάρα ακόμη, όλα μας τα βαπόρια, τα ιστιοφόρα, τα μπενζινόπλοια, επιτάχτηκαν, εξαφανίστηκαν και τώρα μας κοροιδεύουν για πρωτόγονους (...) Στη χώρα της ελιάς και του λαδιού πεθαίνουν οι άνθρωποι από πρηξίματα, γιατί δεν έχουν σταγόνα λάδι να προσθέσουνε στα νερόβραστα χόρτα τους». (Δημήτρης Γληνός, «Τι είναι κι τι θέλει το ΕΑΜ»).

Πέραν κάθε αμφιβολίας, η Ελλάδα αντιστάθηκε γενναία στον Άξονα και τη ναζιστική βαρβαρότητα συμβάλλοντας όσο καμία άλλη χώρα στην απελευθέρωση της Ευρώπης από το ναζιστικό ζυγό, γεγονός που η σημερινή, δημοκρατική Γερμανία, οφείλει να μη λησμονεί! Η χιτλερική Γερμανία μετήλθε όλων των μέσων αλλά απέτυχε να κάμψει το ανυπότακτο φρόνημα του λαού μας: λεηλάτησε τον εθνικό μας πλούτο, κατέστρεψε τις υποδομές και τον παραγωγικό μας ιστό, επιχείρησε τον αφελληνισμό και τον διαμελισμό της χώρας, υπέβαλλε σε βασανιστήρια και καθημερινούς εξευτελισμούς τους Έλληνες. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον μεθοδικά οργανωμένο λιμό, που προκάλεσε το θάνατο 300.000 ανθρώπων, διέλυσε την παραγωγική και κοινωνική δραστηριότητα και σημάδεψε ανεξίτηλα όσους επέζησαν.

Από την τρομοκρατία της πείνας στην τρομοκρατία των Ολοκαυτωμάτων
Στη συνέχεια, όπως σημειώνει ο ηρωικός επιζήσας της σφαγής του Διστόμου Αργύρης Σφουντούρης, το Γ' Ράιχ πέρασε από την τρομοκρατία της πείνας στην τρομοκρατία των μαζικών εκτελέσεων και των Ολοκαυτωμάτων. Με βάση το αποτρόπαιο ναζιστικό δόγμα της συλλογικής ευθύνης έβαψε στο αίμα και το πένθος εκατοντάδες μαρτυρικούς τόπους σε όλη τη χώρα. Βιάννος, Δίστομο, Καλάβρυτα, Κομμένο, Κερδύλλια, Μουσιωτίτσα, Κλεισούρα, Ανώγεια, χωριά του Κέδρους, Κάνδανος, Κοντομαρί, Αλικιανός, Δαμάστα, Σοκαράς, Καλή Συκιά είναι τόποι μαρτυρίου και μνήμης, αλλά και τόποι αγώνα για δικαιοσύνη, δημοκρατία και ειρήνη.

Οι Γερμανοί μετέτρεψαν την Ελλάδα σε «κρανίου τόπο».
Όπως κατέθεσε ο Καθηγητής Αθανάσιος Σμπαρούνης, εκπρόσωπος της Ελλάδας στη Διασυμμαχική Διάσκεψη των Παρισίων (9 Νοεμβρίου – 21 Δεκεμβρίου 1945), στη χώρα μας καταστράφηκε το 25% των κατοικιών, το 70% των λιμενικών εγκαταστάσεων, το 75% του εμπορικού μας στόλου, μεγάλο μέρος του οδικού και σιδηροδρομικού δικτύου και το σύνολο των σιδηροδρομικών γεφυρών και τούνελ, ενώ παράλληλα δημεύτηκε το 80% των μέσων μεταφοράς και το 51% των δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων.

Παράλληλα, η μικρή και φτωχή Ελλάδα υποχρεώθηκε να επωμισθεί και το κόστος συντήρησης όχι μόνο των τριών στρατών κατοχής αλλά και τη συντήρηση του γερμανικού στρατού σε άλλες περιοχές, με κυριότερη τη στρατιά του Ρόμελ! Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν η αποδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας, η πλήρης ανατροπή της σταθερότητας του νομίσματός της, η πείνα και ο θάνατος. Στην Ελλάδα, μία στις δύο οικογένειες θρήνησαν θύματα κατά τη διάρκεια του πολέμου και της Κατοχής, ένας στους δέκα Έλληνες υπέστη αναπηρία, ενώ το 75% των παιδιών υπέφερε από ασθένειες, ακόμα και μετά τη λήξη του πολέμου1. Μια αληθινή γενοκτονία ήταν το τίμημα που πλήρωσε η Ελλάδα επειδή δεν υποτάχθηκε στις απάνθρωπες ορδές του φασισμού.

Η σημερινή κατάσταση της Ελλάδας έχει τις ρίζες της στην Κατοχή.
Λόγω της Κατοχής, η χώρα μας έμεινε δεκαετίες πίσω σε σχέση με τις άλλες χώρες, με όρους οικονομικούς, αναπτυξιακούς, κοινωνικούς, επιστημονικούς.

Συνεπώς, αν κάποιος καλόπιστος στην Ευρώπη θέλει με αντικειμενικότητα να αναζητήσει τα αίτια της σημερινής κατάστασης στην Ελλάδα, οφείλει να αναγνωρίσει ότι η απουσία παραγωγικής αυτάρκειας, επιστημονικής αυτοδυναμίας και ανθηρής Οικονομίας, έχει σαφώς τις ρίζες της στην Κατοχή (και τον Εμφύλιο) και τις συνέπειές της: την εξολόθρευση του ανθρώπινου δυναμικού, την καταστροφή των βασικών υποδομών, τη διαρπαγή του πλούτου του λαού μας από τις δυνάμεις του Άξονα και ιδίως τη Γερμανία.

Αυτό δεν σημαίνει ότι απαλλάσσονται της ευθύνης για τη σημερινή δραματική κατάσταση της χώρας μας οι ελληνικές μεταπολεμικές κυβερνήσεις. Το αντίθετο! Ευθύνονται επιπλέον και για το γεγονός ότι δεν διεκδίκησαν με σθεναρό, επίμονο και συστηματικό τρόπο τις γερμανικές οφειλές.

Οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις της Ελλάδας υστέρησαν δραματικά στη διεκδίκηση.
Πράγματι, την περίοδο μετά την απελευθέρωση έως και σήμερα, κυριάρχησε η ανευθυνότητα, η ασυγχώρητη ολιγωρία ή ακόμα και ο ενδοτισμός, με πλέον χαρακτηριστική την επαίσχυντη συμφωνία το 1960 της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή για την απελευθέρωση του σφαγέα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης Μαξ Μέρτεν.

Από την άλλη, η πλέον σημαντική, ίσως, προσπάθεια διεκδίκησης ήταν η ρηματική διακοίνωση προς τη γερμανική κυβέρνηση, που επέδωσε στις 14.11.1995 ο πρέσβης μας στη Βόννη Ι. Μπουρλογιάννης - Τσαγγαρίδης στον Υφυπουργό Εξωτερικών Χάρτμαν, κατ' εντολήν του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. Δυστυχώς όμως δεν υπήρξε ανάλογη συνέχεια. Αντίθετα, το 2000 ο Μιχάλης Σταθόπουλος, Υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Σημίτη, αρνήθηκε να χορηγήσει άδεια για την εκτέλεση της αμετάκλητης απόφασης της Ελληνικής Δικαιοσύνης υπέρ των θυμάτων του Διστόμου2.

Από τότε και επί 20 χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις ελάχιστα έπραξαν3 για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών (επανορθώσεις για την καταστροφή των υποδομών και την αρπαγή του πλούτου, αποζημιώσεις για τις οικογένειες των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας, κατοχικό δάνειο και επιστροφή των λεηλατηθέντων και κλαπέντων αρχαιολογικών θησαυρών).

Ωστόσο πρέπει να γίνει σαφές ότι η Ελλάδα ουδέποτε έχει παραιτηθεί των αξιώσεών της, τις οποίες, μάλιστα, έχει θέσει ενώπιον της Γερμανίας ή διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων πάρα πολλές φορές, ενώ στο παρελθόν το ζήτημα έχει συμπεριληφθεί στην ημερήσια διάταξη διμερών κυβερνητικών συζητήσεων4! Βεβαίως όμως, η διεκδίκηση δεν έγινε όσο σθεναρά, επίμονα και μεθοδικά θα έπρεπε και οι ελληνικές κυβερνήσεις, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αποδείχθηκαν κατώτερες των περιστάσεων.

Απαίτηση του λαού η διεκδίκηση αλλά η κυβέρνηση Σαμαρά δεν τόλμησε!
Την τελευταία περίοδο το θέμα έχει πάρει φωτιά: μαζικές εκδηλώσεις μνήμης και διεκδίκησης σε όλη την Ελλάδα, διευρυνόμενο κίνημα υποστήριξης μέσα στην ίδια τη Γερμανία, πολυάριθμα δημοσιεύματα του ελληνικού και διεθνούς τύπου. Η κρίση και η σκληρή συμπεριφορά των εταίρων μας και ιδίως της Γερμανίας απέναντί μας επέφεραν στο λαό τη συνειδητοποίηση ότι η λογική του «καλού παιδιού», η πρόσδεση στο γερμανικό άρμα και ο ενδοτισμός δεν οδηγούν πουθενά, παρά μόνο στην υπονόμευση της ίδιας της προοπτικής της χώρας μας. Τίποτα δεν κατακτιέται χωρίς αγώνα! Όπως αποδεικνύουν και οι δημοσκοπήσεις αλλά και όπως όλοι αναγνωρίζουν, η μαχητική και ουσιαστική διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών αποτελεί καθολική απαίτηση του ελληνικού λαού.

Όμως η κυβέρνηση Σαμαρά δεν πίστεψε και δεν τόλμησε να αγωνιστεί για το ώριμο, δίκαιο και άριστα τεκμηριωμένο αυτό αίτημα του κινήματος διεκδίκησης και του λαού στο σύνολό του - ένα ζήτημα που μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να έχει για το λαό μας. Αντί να σταθεί με θάρρος απέναντι στην ιστορική της ευθύνη, η απερχόμενη κυβέρνηση πήρε κάποιες άσφαιρες πρωτοβουλίες, σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο χωρίς αποτέλεσμα. Αρνήθηκε επί της ουσίας να θέσει επισήμως το θέμα στη Γερμανία, δειλιάζοντας να προβάλλει στο Βερολίνο και τη διεθνή κοινότητα την κορυφαία ελληνική αξίωση, αυτή των γερμανικών οφειλών.

Ποιοι και γιατί υποεκτιμούν και διαιρούν τις ελληνικές απαιτήσεις;
Ξαφνικά, η κυβέρνηση, δύο βδομάδες πριν τις εκλογές, αποφάσισε να ανακινήσει το θέμα, αφού προηγουμένως ξόδεψε 30 πολύτιμους μήνες συγκροτώντας επιτροπές με στόχο την «τεκμηρίωση των ελληνικών αξιώσεων», τα πορίσματα των οποίων ακόμη αναζητούνται μεταξύ των αρμόδιων κυβερνητικών και κρατικών οργάνων...

Περισσότερο όμως από την προφανή πρόθεση ψηφοθηρίας, μας ανησυχεί η ουσία του ζητήματος: αν τα στοιχεία του πορίσματος της δεύτερης επιτροπής που συγκροτήθηκε στο Γενικό Λογιστήριο για τον προσδιορισμό των ελληνικών αξιώσεων (όπως αυτά διέρρευσαν στην φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Δημοκρατία», στο φύλλο της 10ης Ιανουαρίου 2015) είναι ακριβή, πρόκειται περί προσέγγισης που υποεκτιμά δραματικά το ύψος των ελληνικών αξιώσεων, σε ό,τι ιδίως αφορά το κατοχικό δάνειο5. Την εύλογη ανησυχία μας προκαλεί επίσης η επιμονή της κυβέρνησης να προβάλλει στο δημόσιο διάλογο (ελπίζουμε όχι και στο πόρισμα) το κατοχικό δάνειο ως τη μοναδική, ή, έστω, την πιο ισχυρή, ελληνική αξίωση έναντι της Γερμανίας.

Ας το ξεκαθαρίσουμε για άλλη μία φορά: οι ελληνικές αξιώσεις είναι ενιαίες και αδιαίρετες και η σαλαμοποίησή τους ευνοεί μόνο τη Γερμανία. Αναμφισβήτητα απαιτούνται σοβαρότητα και προσεκτικοί χειρισμοί αλλά σε καμία περίπτωση το κίνημα διεκδίκησης και ο ελληνικός λαός δεν θα ανεχθούν περαιτέρω ολιγωρία ή υπαναχωρήσεις. Ούτε βέβαια θα επιτρέψουν μυστικές συμφωνίες, ανεπίτρεπτους συμψηφισμούς ή επιζήμιους συμβιβασμούς. Κάνουμε επίσης σαφές προς το βαθύ γερμανικό κράτος, που επιχειρεί με όλα τα μέσα να ξαναγράψει την Ιστορία και να ενταφιάσει το ζήτημα των γερμανικών οφειλών, ότι ματαιοπονεί! Η Γερμανία δεν θα μπορέσει να απαλλαγεί ποτέ από το στίγμα για τα εγκλήματα που διέπραξε το Γ' Ράιχ στην Ελλάδα χωρίς δικαιοσύνη και αποζημίωση!

Διεκδίκηση! Όχι εκδίκηση. Δικαιοσύνη!
Διευκρινίζουμε ότι η διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών δεν αποτελεί πράξη εκδίκησης ή εθνικιστική εμμονή. Ο αγώνας μας δεν στρέφεται κατά του γερμανικού λαού, με τον οποίο αισθανόμαστε αλληλέγγυοι, όπως και με κάθε λαό. Είναι αγώνας για την απόδοση δικαιοσύνης και για την επικράτηση της μνήμης εναντίον της λήθης. Αγώνας για πραγματική ειρήνη, φιλία και συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών, στηριγμένων στην ειλικρίνεια, την ισοτιμία και τον αμοιβαίο σεβασμό. Αποτελεί, παράλληλα, ένα διαρκές διάβημα εναντίον του ναζισμού και του φασισμού. Γι' αυτό άλλωστε έχουμε σταθερά στο πλευρό μας σημαντικές προσωπικότητες και συσπειρώσεις, του δημοκρατικού, αντιφασιστικού, ειρηνιστικού κινήματος, μέσα στην ίδια τη Γερμανία.

Οι Γερμανοί συναγωνιστές μας, υποστηρίζουν τον κοινό μας αγώνα διότι πιστεύουν ακράδαντα, ότι αν δεν υπάρξει έμπρακτη μεταμέλεια του γερμανικού κράτους, με τη μορφή της αποζημίωσης των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας και της απόδοσης του συνόλου των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, δεν μπορεί να κλείσει οριστικά το κεφάλαιο του ναζισμού για να προχωρήσουμε σταθερά στην ελπιδοφόρα νέα περίοδο ειλικρινούς συνεργασίας και στέρεας φιλίας μεταξύ των δύο χωρών. Οι Γερμανοί δημοκράτες και αντιφασίστες ακριβώς επειδή αγαπούν την πατρίδα τους, την θέλουν οριστικά απαλλαγμένη από το ναζισμό, με εκκαθαρισμένες τις υποχρεώσεις της, λυτρωμένη από το παρελθόν της. Εμείς έχουμε το δικαίωμα να ζητάμε κάτι λιγότερο απ' αυτό;

Οι ευθύνες και οι δυνατότητες της κυβέρνησης της Αριστεράς.
Η νέα κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει στην εκτέλεση της απόφασης της ελληνικής Δικαιοσύνης υπέρ των θυμάτων του Διστόμου και να προβεί, χωρίς άλλη καθυστέρηση, σε όλες τις απαραίτητες κινήσεις για τη διεκδίκηση του συνόλου των γερμανικών οφειλών. Όπως απέδειξε και η πρόσφατη απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Ιταλίας αλλά και η διεθνοποίηση του ζητήματος, με την αποφασιστική συμβολή του Μανώλη Γλέζου, πολιτικά και νομικά όπλα υπάρχουν πολλά, αρκεί να υπάρχει η βούληση! Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι μία ουσιαστική κίνηση διεκδίκησης θα προκαλέσει παλιρροιακά κύματα ενθουσιασμού μεταξύ των Ελλήνων και των Γερμανών συναγωνιστών μας, στέλνοντας παράλληλα ισχυρό μήνυμα αποφασιστικότητας προς τη γερμανική κυβέρνηση.
Ας το βάλουν όλοι καλά στο μυαλό τους: δεν θα ησυχάσουμε αν δεν δικαιωθούμε! Ο λογαριασμός της Κατοχής θα πληρωθεί εις το ακέραιο και θα είναι μέρα μεσημέρι!

-------------------------------------------------------

1. Katerina Kralova, «Στη σκιά της Κατοχής. Οι ελληνογερμανικές σχέσεις την περίοδο 1940-2010», Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2013.

2. Πρόκειται για την υπ' αριθμόν 137/1997 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λειβαδιάς, την οποία επικύρωσε και κατέστησε τελεσίδικη και αμετάκλητη η υπ' αριθμόν 11/2000 απόφαση της Ολομελείας του Αρείου Πάγου, χάρη στις προσπάθειες του πρωτοπόρου της δικαστικής διεκδίκησης αείμνηστου Ιωάννη Σταμούλη.

3. Με την εξαίρεση της παρέμβασης της Ελλάδας (κατόπιν αντίστοιχου αιτήματος που έκανε αποδεκτό το δικαστήριο) στη δίκη μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (12-16.9.2011). Πληρεξούσιος της Ελληνικής Δημοκρατίας στη συγκεκριμένη δίκη ήταν ο Καθηγητής Στέλιος Περράκης και μαζί του οι Καθηγητές Αντώνης Μπρεδήμας και Μαρία-Ντανιέλλα Μαρούδα.

4. Περράκης Στ. & Μαρούδα Μ. –Ντ., «Πολεμικές επανορθώσεις στο σύγχρονο Διεθνές Δίκαιο. Η διεθνής πρακτική και η ελληνική περίπτωση. Μία σύνθεση κι ένας αναστοχασμός» στο Περράκης Στ. (επιμέλεια), «Το ζήτημα των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων στην Ελλάδα. Διεθνείς και εθνικές διαστάσεις», Εκδόσεις Σιδέρη, Αθήνα 2012.

5. Ενδεικτικό είναι ότι, σύμφωνα με το δημοσίευμα της «Δημοκρατίας» το πόρισμα της επιτροπής του ΓΛΚ φέρεται να υπολογίζει το ύψος του κατοχικού δανείου σε 10,5-11 δις ευρώ (στοιχείο που έχει ανησυχητική ταύτιση με διαρροές της γερμανικής κυβέρνησης τον Οκτώβριο του 2013), τη στιγμή που σύμφωνα με την μετριοπαθή εκτίμηση του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα το κατοχικό δάνειο υπολογίζεται σε 54 δις ευρώ χωρίς τους νόμιμους τόκους! Άλλες προσεγγίσεις το ανεβάζουν σε δυσθεώρητα ύψη.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Παρασκευή, 10 Οκτωβρίου 2014 Κατηγορία ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Η ερημιά και η σιωπή στη βασανισμένη Κρύα Βρύση του Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου «έσπασαν» ξαφνικά χθες το πρωί και ως τις κορυφές του ιστορικού βουνού «Κέντρος» που την σκεπάζει, αντιλαλούσαν εβδομήντα χρόνια μετά οι κραυγές των 35 εθνομαρτύρων της γερμανικής βαρβαρότητας στις 22 Αυγούστου του 1944.

Εκείνες τις ώρες, οι δημοσιογράφοι ερευνητές Γιάννης Κανελλάκης και Μανόλης Παντινάκης, με τον οπερατέρ Νίκο Σαράντο για τις ανάγκες του δεύτερου ντοκιμαντέρ τους, γυρνούσαν το χρόνο πίσω και κατέγραφαν από τους επιζώντες κατοίκους τις τραγικές ώρες της αποφράδας μέρας του ολοκαυτώματος και της ομαδικής εκτέλεσης των δεκάδων αθώων κατοίκων... Με πόνο και οργή οι ίδιοι, δεν μπόρεσαν να κρατήσουν τα δάκρυά τους και κάποιοι ξεσπούσαν σε λυγμούς όταν εξιστορούσαν μέσα στα χαλάσματα του ολοκαυτώματος.

Περισσότερο, όμως, η κάμερα κατέγραψε συγκλονιστικές εικόνες στο χώρο της μεγάλης θυσίας, όταν κλήθηκαν να σταθούν απέναντι από τις φωτογραφίες των αγαπημένων τους γονιών, των αδερφών τους, και των άλλων συγγενών και χωριανών τους. Ήταν μοναδικές ώρες και έμοιαζε να έφευγε στο πολυβασανισμένο βουνό η συζήτηση των ψυχών και το μοιρολόι των απογόνων...

Νέο συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ σε ένα ακόμα μαρτυρικό χωριό της Κρήτης...

«Όσο αναπνέω θα θυμούμαι και θα πονώ...»
Ο Μανώλης Μαυροτσουπάκης, το παλικάρι τότε, με τις αριστερές πολιτικές καταβολές που από το ραδιόφωνο του έστελνε τα νέα στις ανταρτοομάδες , δεν άντεξε τη μεγάλη πίεση της ψυχής του και με έντονη φόρτιση βγήκε στην πλατεία και στο σκαλί ενός σπιτιού έμεινε για αρκετή ώρα σιωπηλός. Κρατούσε χαμηλώνοντας το πρόσωπο με τα δυο του χέρια και έκλαιγε η καρδιά του! Έμοιαζε αυτός ο χρόνος για τον ίδιο, να ήταν η στεντόρεια φωνή των μαρτύρων της Κρύας Βρύσης που τσάκιζε και τις πιο σκληρές καρδιές...

«Φορτίστηκα βρε παιδιά σήμερα και λύγισα», αποκάλυψε στους δημοσιογράφους που τον πλησίασαν. «Θυμήθηκα το τραγικό και βάρβαρο ξέσπασμα των Γερμανών στους ανθρώπους μας και στο χωριό μας. Τι κι αν έχουν περάσει εβδομήντα χρόνια! Αυτές οι φοβερές και απάνθρωπες εικόνες και οι θηριωδίες των ναζί δεν θα φύγουν από την ψυχή μου και μέχρι να αναπνέω θα πονώ. Κυριολεχτώ με σημάδεψαν, όλα αυτά τα χρόνια οι πληγές δεν έκλεισαν και κανείς από το Κράτος δεν έδειξε έστω την ελάχιστη μέριμνα. Εβδομήντα χρόνια περιμένουμε, θα φύγουμε εμείς οι μεγάλοι και θα περιμένουμε και στην άλλη ζωή!»

Η Δέσποινα Βαβουράκη έχει επωμιστεί το ιερό καθήκον, καθημερινά να κρατά άσβηστο το καντήλι μνήμης των ηρώων στο λιτό μαυσωλείο του χωριού. Και όταν χθες βρέθηκε εκεί για να εκτελέσει το ύψιστο χρέος της, κλήθηκε να δείξει τους συγγενείς της στις φωτογραφίες των θυμάτων. Ο πόνος βγήκε αυτόματα με ορμή από τα εσώψυχά της: « Να, αυτός είναι ο πατέρας μου, ο πεθερός μου, τα ξαδέρφια μου, οι χωριανοί μου. Ήλθαν και μας αφάνισαν, μας σκότωσαν», έλεγε, και τους έδειχνε στις φωτογραφίες των ανθρώπων της. Στον ίδιο χώρο συγκινημένος αντίκρισε και έδιωξε στην κάμερα και τους ανθρώπους της οικογένειάς του και ο Γιάννης Μανουσάκης...

3 krya brysi

Εφιάλτες...
Η παραγωγή του δεύτερου αιματοβαμμένου, από τον χιτλερικό στρατό κατοχής, ντοκιμαντέρ των δημοσιογράφων για τα ολοκαυτώματα των χωριών του «Κέντρους», μπήκε χθες στην ουσιαστική του φάση αφού άρχισαν οι καταγραφές μαρτυριών κατοίκων που βίωσαν με τον πιο σκληρό τρόπο τα αποτρόπαια γεγονότα. Τα γυρίσματα αφιερώθηκαν μόνο στην Κρύα Βρύση, και άρχισαν το πρωί για να ολοκληρωθούν το απόγευμα με καταγραφές πέντε ωρών σε αφηγήσεις και σε λήψη πλάνων από τον τόπο των εκτελέσεων, από σπίτια που εξακολουθούν να είναι ερείπια από τις ανατινάξεις, και άλλο χρήσιμο υλικό του χωριού.

«Όλο το χωριό όταν γυρίσαμε από την προσφυγιά ήταν στο μαύρο. Τα πάντα είχαν γίνει ερείπια ακόμη και η εκκλησία!», εξιστόρησε στο φακό του ντοκιμαντέρ ο Γιάννης Φωτάκης και πρόσθεσε: « Μας κύκλωσαν το πρωί και εμείς νομίζαμε πως ήρθαν για να πάρουν χωριανούς για την αγγαρεία. Μας συγκεντρώσανε στην εκκλησία και μετά διαλέξανε τους καλύτερους, τους πήγαν στην αίθουσα που ήταν η κοινότητα και τους έκαψαν. Εμάς μας πήγαν στην Κάτω Κρύα Βρύση και από εκεί με φορτηγά μας οδήγησαν στο Σπήλι. Περάσαμε μετά από καιρό που ήρθαμε, ζωή μέσα στην πείνα και στη δυστυχία. Φρικτά χρόνια και καιροί μέσα στην ανέχεια. Μόνο ο Θεός ξέρει πως ζήσαμε!»

Η Καδιανή Βαβουράκη, μια γυναίκα της Κρήτης με τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά, εξομολογήθηκε ότι ακόμα και σήμερα όταν φέρνει στη μνήμη της τις μέρες της κόλασης του Αυγούστου του '44 στην Κρύα Βρύση, υποφέρει: «Δεν θέλω να θυμούμαι αυτές τις βαρβαρότητες των Γερμανών στο χωριό μας γιατί κλαίει η καρδιά μου. Δεν κοιμούμαι τη νύχτα και πετάγομαι από το κρεβάτι από τους εφιάλτες. Μέσα σε αυτό το σπίτι που κάθομαι σκότωσαν χωριανούς και δε θέλω να τα φέρνω στο νου μου. Μας κατάστρεψαν, πονώ και ταράζομαι και κανείς δεν μας ρώτησε αν ζούμε...»

Νέο συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ σε ένα ακόμα μαρτυρικό χωριό της Κρήτης...

«Η μεγαλύτερη συμφορά...»
«Ήταν η μεγαλύτερη συμφορά του χωριού μας», υπογράμμισε στην αφήγησή του ο Μανώλης Λαγουδάκης και συμπλήρωσε: «Μέσα σε λίγες ώρες χάθηκαν τα πάντα. Λεηλατούσαν οκτώ μέρες και οι Γερμανοί μας άφησαν ξυπόλητους, γυμνούς και πεινασμένους. Μπήκαν στην Κρύα Βρύση με τα αυτοκίνητα, έζωσαν το χωριό και συγκέντρωναν τους ανθρώπους μας στην εκκλησία. Τους διαλέξανε κι όταν γυρίσαμε από την εξορία μας δεν τους ξανάδαμε. Χάσαμε τα πάντα και μας άφησαν να σταθούμε και πάλι μόνοι στα πόδια μας. Δεν ενδιαφέρθηκε κανείς τώρα εβδομήντα χρόνια...»

Όσες φορές μιλούσε ο Μανώλης Πελαντάκης πότε βούρκωνε και πότε δεν μπορούσε να κρατήσει τους λυγμούς του. Η συγκίνηση ήταν αφόρητη και ξαναζούσε τη φρίκη: «Δεν αντέχω να θυμούμαι τις ώρες και τις εικόνες. Ο Θεός να μην αφήσει άνθρωπο να περάσει αυτά που περάσαμε. Εδώ ήταν το σπίτι μας και έγινε στάχτη και μέσα στην ορφάνια και στη φτώχια που δεν είχαμε ψωμί να φάμε, οι πιο πολλοί δεν μπορούσαν να ξαναστήσουν μια κάμερα να μπούνε μέσα. Πού είναι το Κράτος εβδομήντα χρόνια τώρα; Μας θυμούνται μόνο όταν μας κάνουν περικοπές, μας βάζουν φόρους και χαράτσια;»

Τις δικές του οδυνηρές περιπέτειες και στις απάνθρωπες εικόνες που αποθήκευσε στο ολοκαύτωμα, έφερε στη θύμησή του ο Διογένης Βαβουράκης και σημείωσε: «Έκαψαν τα σπίτια μας, έκαψαν τους ανθρώπους μας και μας άφησαν στην ορφάνια και στην πείνα, απροστάτευτους. Πώς ζήσαμε; Πήγαμε σε άλλα χωριά που είχε κάθε οικογένεια συγγενή ή γνωστό, μας δώσανε οι άνθρωποι τα σπίτια τους και μας έζησαν. Όταν γυρίσαμε στο χωριό δεν υπήρχε σπίτι όρθιο. Ο Θεός να μην αφήσει να έρθουν πάλι τέτοια χρόνια! Μόνο όσοι τα ζήσαμε τα ξέρουμε...»

Νέο συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ σε ένα ακόμα μαρτυρικό χωριό της Κρήτης...

Σκότωσαν και παιδιά...
«Τι βλέπετε αυτή την ταράτσα; Εδώ είχαν βάλει το πολυβόλο και σκόπευαν όταν κύκλωσαν το χωριό», είπε ο Αντώνης Πελαντάκης, δείχνοντας στην πλατεία την ταράτσα. «Θυμούμαι τους κατοίκους που τους μάζευαν στην εκκλησία. Να φανταστείτε πως όταν γύριζαν στο χωριό και έψαχναν τους κατοίκους στα σπίτια, αν δεν έβρισκαν τους πατεράδες έπαιρναν τα παιδιά και πήραν δυο δεκαεξάρια Μανουσάκη και Λαμπάκη και τα σκότωσαν. Τέτοια βαρβαρότητα απέναντι και σε παιδιά!»

Το οδυνηρό... ταξίδι των βιντεοσκοπήσεων του ντοκιμαντέρ σύντομα θα συνεχιστεί στα άλλα χωριά του «Κέντρους», όπου οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής άφησαν το θανατηφόρο αποτύπωμά τους, στέλνοντας στο χάρο συνολικά 164 αθώους και άμαχους πολίτες. Η επόμενη στάση θα γίνει στο Άνω Μέρος Αμαρίου και συνέχεια στα άλλα χωριά του ομώνυμου δήμου που επλήγησαν τη φρικτή μέρα του Αυγούστου του '44, τις Δρυγιές, τις Βρύσσες, τον Σμιλέ, το Καρδάκι, τους Γουργούθους και το Γερακάρι. Οι πληθυσμοί και των οκτώ μαρτυρικών τόπων, ακόμα και των δυο που εγκαταλείφθηκαν και δεν κατοικούνται πλέον, βγάζουν αίμα και δάκρυ... - ΠΗΓΗ

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Δευτέρα, 15 Σεπτεμβρίου 2014 Κατηγορία ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Ο Δήμος Βιάννου και η Ένωση Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου οργάνωσαν με επιτυχία εκδηλώσεις Μνήμης και Διεκδίκησης, για να τιμηθεί η επέτειος των 71 χρόνων από το Ολοκαύτωμα της Βιάννου.

Οι εκδηλώσεις σημείωσαν μεγάλη επιτυχία. Ανήμερα της 14ης Σεπτεμβρίου, της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, τοπικής εορτής του Αμιρά, ακριβώς 71 χρόνια μετά το φοβερό Ολοκαύτωμα των χωριών της Βιάννου και της Δυτικής Ιεράπετρας, πλήθος κόσμου κατέκλυσε το χώρο του Πανδημοτικού Ηρώου στο Σελί Αμιρά στην επίσημη τελετή μνήμης προς τιμή των 461 πεσόντων στη διάρκεια της Κατοχής.

Στέφανα κατέθεσαν εκπρόσωποι της Κυβέρνησης, του Δήμου Βιάννου, των πολιτικών κομμάτων, των στρατιωτικών αρχών, αντιστασιακών οργανώσεων, του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα (Τρ. Κωστοπούλου και Αρ. Συγγελάκης), της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Βιάννου (Αρ.Αρ. Συγγελάκης), πολιτιστικών συλλόγων και άλλων κοινωνικών φορέων. Ομιλία για το χρονικό του Ολοκαυτώματος εκφώνησε η φιλόλογος Μαρία Τσουρακάκη.

Οι εκδηλώσεις μνήμης και διεκδίκησης, οι οποίες πραγματοποιούνται με τη στήριξη της Περιφέρειας Κρήτης, ολοκληρώνονται σήμερα Δευτέρα, επέτειο της δεύτερης μέρας του Ολοκαυτώματος της Βιάννου και της Ιεράπετρας, με εκδήλωση στο Ηράκλειο και συγκεκριμένα στις 20:00 στο Θερινό Δημοτικό Κινηματογράφο «Βηθλεέμ», με την προβολή του ντοκυμανταίρ «Η Βιάννος στις φλόγες» (σε σκηνοθεσία του Νίκου Παπαθανασίου και βασισμένου σε έρευνα του Νίκου Ψιλάκη) και συζήτηση για το Ολοκαύτωμα της Βιάννου και τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών.
Ομιλητές:
Αριστέα Πλεύρη, Αντιδήμαρχος Πολιτισμού Δήμου Ηρακλείου
Αριστομένης Συγγελάκης, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και
Νίκος Ψιλάκης, δημοσιογράφος – ιστορικός ερευνητής.

Στην εκδήλωση θα τιμηθεί από το Δήμο Βιάννου και την Ένωση Θυμάτων Ολοκαυτώματος ο αντιστασιακός Δημοσθένης Ραπτόπουλος για την αντιστασιακή του δράση και την πολυετή του προσφορά στους δημοκρατικούς και κοινωνικούς αγώνες.

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter

Write on Πέμπτη, 28 Αυγούστου 2014 Κατηγορία ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Δυο μέρες μετά τον εορτασμό των εβδομήντα χρόνων από τα ολοκαυτώματα και τις εκτελέσεις 164 αμάχων στα οκτώ χωριά του βουνού «Κέντρους», άρχισαν τα γυρίσματα του δεύτερου ντοκιμαντέρ των δημοσιογράφων Γιάννη Κανελλάκη και Μανόλη Παντινάκη. Οι λήψεις έγιναν σε αυτή τη φάση στα μαρτυρικά χωριά Άνω Μέρος και Γερακάρι, εκεί που οι ναζί με τον πιο έντονο τρόπο εξεδήλωσαν το μένος τους στους πληθυσμούς που αντιστάθηκαν, και δέχτηκαν τα σκληρά αντίποινα για την απαγωγή του Γερμανού στρατηγού Καρλ Κράιπε.

Και οι τέσσερις ώρες λήψεων, κάτω από τον καυτό ήλιο του Αυγούστου και σε θερμοκρασίες που ξεπερνούσαν τους 40 βαθμούς, αφιερώθηκαν στο τραγούδι τριών ριζίτικων που αναφέρονταν στις πρωτοφανείς θηριωδίες των Γερμανών στους αιματοβαμμένους οικισμούς από την «Αμαριώτικη Παρέα», που συγκρότησε το 2001 στην Αθήνα ο κ. Σταύρος Φωτάκης. Οι κάτοικοι και στο Άνω Μέρος και στο Γερακάρι με την εμφάνιση του τηλεοπτικού συνεργείου και την έναρξη των γυρισμάτων «πετάχτηκαν» στις ταράτσες των σπιτιών τους και στα μπαλκόνια, στις πόρτες, στις ρούγες, στα καφενεία, στα περιβόλια και στους δρόμους και δήλωναν τον ενθουσιασμό τους που «επιτέλους κάποιοι, όταν το επίσημο Κράτος μας έχει ξεχάσει, νοιάστηκαν για την ιστορία μας και τα μαρτύρια που πέρασαν οι άνθρωποί μας και οι επόμενοι γενιές που ήρθαν».

«Ευτυχώς βρεθήκατε εσείς...»

Σχεδόν το σύνολο και στα δυο χωριά εκδηλώνοντας τη φιλόξενη διάθεσή τους καλούσαν στο σπιτικό τους συντελεστές της παραγωγής και τα μέλη της ριζίτικης ομάδας «για μια ρακή», ενώ πολλοί προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν υποδεικνύοντας στο «Πανωχώρι» σπίτια που παρέμειναν χαλάσματα από τις ανατινάξεις τότε, αλλά και τα θυσιαστήρια όπου άφησαν τη ζωή τους «άμαχοι χωριανοί» από τα φονικά πυρά των ναζί. «Να εκεί κείτεται ο πατέρας μου, εκεί έστησαν και σκότωσαν τον πατέρα μου κι ήμουνα παιδάκι και με άφησαν στην ορφάνια και στην κακομοιριά. Να ο τόπος που μας σκότωσαν και μας έκαψαν», είπαν απόγονοι των θυμάτων... «Αργήσατε, αλλά ευτυχώς βρεθήκατε εσείς και σας ευχαριστούμε», είπαν στους δημοσιογράφους παραγωγούς. «Κανένας δεν έχει μιλήσει για μας, λες και εμείς δεν είμαστε πατριώτες και δεν πληρώσαμε με το αίμα μας το καθήκον να λευτερωθούμε. Όλα αυτά τα γεγονότα, δυστυχώς, τα ξέρουμε μόνο εμείς, ούτε στα μαθητικά βιβλία υπάρχουν, ούτε και κανείς μας ρώτησε από τις κυβερνήσεις που ψηφίζαμε τι γίνεται, υπάρχουμε; Άφησαν στο... ψυγείο αυτά τα θέματα και κάθε 22 Αυγούστου τα θυμούνται, έρχονται, κάνουν το εορτασμό στα μέτρα τους και φεύγουν και είναι... ήσυχοι πως έκαναν το καθήκον τους!»

Μια γριούλα πονεμένη στο στενάκι του πάνω χωριού στο Άνω Μέρος έβγαλε από μέσα της τη μεγάλη της πίκρα και διερωτήθηκε: «Πού μας πάνε παιδάκι μου;», ενώ κάτοικος στο Γερακάρι που παρακολουθούσε τα γυρίσματα, έχοντας θύματα στις εκτελέσεις της φονικής μέρας του Αυγούστου, δεν άντεξε τα «παιχνίδια» ελληνικής και γερμανικής κυβέρνησης τα τελευταία χρόνια και ξέσπασε: «Δεν φτάνει που μας χρωστούν οι Γερμανοί, που μας κατάστρεψαν και μας λεηλάτησαν, τώρα μας κάνουν και κουμάντο. Πάνε να μας πεθάνουν! Κάποτε μας σκότωναν και τώρα μας εκτελούν με άλλο τρόπο και με δόσεις! Μας θέλουν άγονη γραμμή, θέλουν άγονη γραμμή τη χώρα μας...».

Τα ριζίτικα

Και τα τρία ριζίτικα τραγούδια που απέδωσαν τα μέλη της «Αμαριώτικης Παρέας», είχαν περιεχόμενο τις μεγάλες σφαγές και την ισοπέδωση των οκτώ χωριών της αμαριώτικης κα αγιοβασιλιώτικης γης (Άνω Μέρος, Δρυγιές, Βρύσες, Καρδάκι, Σμιλές, Γουργούθοι, Γερακάρι, Κρύα Βρύση). Την «Παρέα» αποτελούσαν οι Σταύρος Φωτάκης, Στέφανος Αντωνακάκης, Κώστας Παραδεισανός, Νίκος Κραουνάκης, Δημήτρης Κουκλινός και Γιάννης Σαββάκης. Οι στίχοι του ενός είναι του Σταύρου Φωτάκη και αποτυπώνουν την ισοπέδωση των πάντων μετά τις ανήκουστες βαρβαρότητες:

Γιάντα πουλί μου δεν πετάς, σε κλώνους δεν καθίζεις;

Γιάντα δε μπαίνεις σε φωλιά και χάθηκε η λαλιά σου;

Εκόψαν τσι φτερούγες μου και τη λαλιά μου πήραν;

Εκάψαν κλώνους και φωλιά κι αυλές εγκρεμιστήκαν;

Πανάθεμά σε πόλεμε...

Για το ριζίτικο ο ίδιος ο στιχουργός σημειώνει: «Οι συνέπειες της καταστροφής των χωριών του «Κέντρους», των καμένων χωριών, από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής είναι τραγικές και το μέγεθος ανυπολόγιστο. Η θανάτωση των αθώων κατοίκων, η καταστροφή των οικισμών, η κατάκαυση των φτωχών νοικοκυριών, δεν άφησε χωρίς τραύματα και τα πουλιά ακόμη. Καταστραφήκανε και κατακαήκανε σπίτια, δέντρα και αυλές, με αποτέλεσμα να μη βρίσκουνε πλέον φωλιές και κλωνάρια να καθίσουνε. Μα ούτε και λαλιά είχανε πια να κελαηδήσουνε, από τη μεγάλη θλίψη τους, συναισθανόμενα τη μεγάλη συμφορά και όλα τούτα εξ αιτίας του άδικου πολέμου».

Σε ένα χρόνο...

Ο πρώτος κύκλος των γυρισμάτων με τα ριζίτικα που θα «ντύσουν» το ντοκιμαντέρ, ολοκληρώθηκε σε αυτή τη φάση και στους επόμενους τους προσεχείς μήνες θα ληφθούν δεκάδες μαρτυρίες από επιζώντες των απάνθρωπων γεγονότων που έχουν εντοπιστεί, ενώ θα ακολουθήσουν γυρίσματα με πολλά πλάνα από τα σημεία που διαδραματίστηκαν τα ολοκαυτώματα. Παράλληλα το ντοκιμαντέρ θα πλαισιωθεί με αρχειακό υλικό αλλά και φωτογραφικά ενθυμήματα της εποχής που μεγάλο μέρος του έχει εξευρεθεί και άλλο είναι υπό αναζήτηση.

Η σκηνοθεσία και σε αυτό το ιστορικό ντοκουμέντο θα έχει τη σφραγίδα του γνωστού και καταξιωμένου σκηνοθέτη Τάσου Μπιρσίμ, ενώ τις λήψεις έχει αναλάβει το τηλεοπτικό συνεργείο του Νίκου Σαράντου. Εκτιμάται, αν και η παραγωγή βρίσκεται ακόμα στο πρώτο της στάδιο, ότι θα ολοκληρωθεί το ερχόμενο καλοκαίρι και θα έχει διάρκεια περίπου στα 50 λεπτά. Συνέχεια θα πάρει το δρόμο της και θα παρουσιαστεί από μεγάλα κανάλια της Αθήνας, θα συμμετάσχει σε φεστιβάλ και θα προβληθεί σε πανεπιστήμια, σχολεία σε φορείς των αποδήμων του εξωτερικού και αλλού. - ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΝτοκουμέντο πυρπόλησης γυναικών από τους Γερμανούς στη Κρήτη το 1943 (ΒΙΝΤΕΟ)

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter