Στο τεύχος Νοεμβρίου του περιοδικού Ελληνική Άμυνα & Τεχνολογία που κυκλοφορεί αύριο Τετάρτη 6 του μηνός, διαλύεται η εξαιρετικά διαδεδομένη σύγχυση τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα, μεταξύ των ρωσικών συστημάτων S-300P και S-300V. Συχνά δημοσιεύονται για παράδειγμα φωτογραφίες συστατικών του S-300V σε ειδήσεις για την εξαγωγή του "S-300" σε Ιράν και Συρία, ή για τουρκικό ενδιαφέρον προμήθειας ραντάρ του συστήματος. Όλες αυτές οι εξαγωγικές δραστηριότητες, πραγματικές και δυνητικές, αναφέρονται αποκλειστικά στις σύγχρονες εκδόσεις S-300PMU1/2 του αρχέγονου S-300P.

Η επικρατέστερη άποψη μεταξύ των έγκυρων αναλυτών της Δύσης, όπως ο Στίβεν Ζάλογκα, είναι πως στα μέσα της δεκαετίας του 1960 διαμορφώθηκε μια ενιαία επιχειρησιακή απαίτηση επίγειου συστήματος αεράμυνας μεγάλου υψόμετρου, μακράς ακτίνας των ενόπλων δυνάμεων της Σοβιετικής Ένωσης. Η τεχνική αδυναμία κάλυψης της απαίτησης αυτής από ένα και μοναδικό σύστημα οδήγησε το πρόγραμμα σε διχοτόμηση. Ο Οργανισμός Έρευνας και Παραγωγής (ΝΡΟ) Almaz ανέλαβε την ανάπτυξη του κινητού συστήματος S-300P στρατηγικής αεράμυνας εναντίον απειλών αεροδυναμικής πτήσης σε περιορισμένο και ελάχιστο ύψος πτήσης. Το "Ρ" στην ταξινόμηση S-300P σήμαινε πως το σύστημα προοριζόταν για τα Στρατεύματα Εθνικής Αεράμυνας (PVO Strany) που αποτέλεσαν ανεξάρτητο κλάδο των σοβιετικών και κατόπιν των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, μέχρι το 1998. Στον ΝΡΟ Antey ανατέθηκε το S-300V για την άμυνα των χερσαίων δυνάμεων (Voyska: "V") κατά Βαλλιστικών Βλημάτων Θεάτρου (ΤΒΜ). Ωστόσο στην καλύτερη και λεπτομερέστερη δημόσια διαθέσιμη ανάλυση του συστήματος S-300P και των απογόνων του, ο Ζάλογκα υποστηρίζει πως το "Ρ" σημαίνει Κινητό (Podvizhniy) και το "V" του S-300V σύστημα Υψηλής κινητικότητας (Vysokopodvizhniy).

Μια συνοπτική παρουσίαση της τεχνολογίας, της σύνθεσης και της εξέλιξης των δύο εντελώς διαφορετικών ρωσικών συστημάτων αεράμυνας, στο τεύχος Νοεμβρίου της ΕΑ&Τ που κυκλοφορεί από σήμερα Τετάρτη 6 του μηνός.