«Θελήσαμε να ενταφιαστείς στην μαρτυρική Μεγαλόνησο, γιατί έγινε η δεύτερή σου πατρίδα». Με τα λόγια αυτά, η Ιωάννα Παπαλάμπρου εξήγησε την απόφαση της ίδιας και της αδελφής της Αθηνάς, να ενταφιαστούν στην Κύπρο τα λείψανα του πατέρα τους, Βασίλειου Παπαλάμπρου, ο οποίος έπεσε ηρωικά στην δεύτερη φάση της εισβολής του 1974, υπερασπιζόμενος την Κύπρο, στην επική, τετραήμερη μάχη του στρατοπέδου της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου (ΕΛΔΥΚ).
Για την απόφαση των θυγατέρων του Παπαλάμπρου να ενταφιάσουν τα λείψανα του ήρωα πατέρα τους στην Κύπρο, ο επίτροπος Προεδρίας, Φώτης Φωτίου, ο οποίος εκπροσώπησε τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκο Αναστασιάδη, εξέφρασε απεριόριστο θαυμασμό.
Είναι, τόνισε, μια απόφαση που υπερβαίνει ακόμα και τη ρήση του Θουκυδίδη «Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος» γιατί «μαζί είναι και το μήνυμα, που διάπλατα εκπέμπεται για την κοινή ιστορία, τις ρίζες, τις παραδόσεις και τον πολιτισμό μας: η Κύπρος, ίδιο αίμα, όμοια ψυχή, ρίζα της Ρωμιοσύνης».
Ο κ. Φωτίου τόνισε ότι ο Παπαλάμπρου επέδειξε μοναδικό πνεύμα αυτοθυσίας και ηρωισμού, ηγούμενος των ανδρών του σε όλη τη διάρκεια των μαχών. Τα επίσημα στοιχεία για την υπεράσπιση του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, προσδίδουν, είπε ο κ. Φωτίου, όλη την έκταση της ηρωικής αντίστασης των ανδρών της Δύναμης, για τους οποίους ισχύουν τα λόγια του ποιητή, ότι «περισσότερη τιμή τους πρέπει γιατί γνώριζαν ότι ο Εφιάλτης είχε ήδη φανεί και...οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε».
Η νεκρώσιμη ακολουθία για τον Βασίλειο Παπαλάμπρου εψάλη στο ναό Αγίου Γεωργίου, στο στρατόπεδο «Αντιστράτηγου Σταυριανάκου» στην Μαλούντα, όπου μετά το 1974 μεταφέρθηκε η έδρα της ΕΛΔΥΚ.
Το μικρό φέρετρο με τα λείψανα του Παπαλάμπρου ήταν καλυμμένο με τις σημαίες της Κύπρου και της Ελλάδας. Επί του φέρετρου, που συνοδευόταν από τέσσερις αξιωματικούς και τέσσερις οπλίτες της ΕΛΔΥΚ, υπήρχε η φωτογραφία του, τα παράσημα, το ξίφος και το πηλήκιο του, ενώ έξω από το ναό, απέδιδε τιμές άγημα και η φιλαρμονική της Δύναμης.
Στη νεκρώσιμη ακολουθία ήταν παρούσες οι δύο κόρες του (η σύζυγος Ελένη δεν μπόρεσε να παραστεί για λόγους υγείας), φίλοι της οικογένειας και συγγενείς άλλων πεσόντων και αγνοουμένων.
Τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας και την ελληνική κυβέρνηση εκπροσώπησε ο πρέσβης της Ελλάδος, Ηλίας Φωτόπουλος. Την Βουλή των Ελλήνων, ο δεύτερος αντιπρόεδρός της, Ιωάννης Βαρεμένος. Επίσης, παρέστησαν ο αρχηγός της Εθνικής Φρουράς, εκπρόσωπος του Γενικού Επιτελείου Στρατού της Ελλάδος και ο διοικητής της ΕΛΔΥΚ και η πρόεδρος της Πανελλήνιας Επιτροπής Συγγενών Αγνοουμένων, Μαρία Καλπουρτζή.
Αποχαιρετώντας τον πατέρα της, η Ιωάννα Παπαλάμπρου είπε, ότι στην Κύπρο οι άνθρωποι αγωνίζονται να επουλώσουν τις πληγές τους και επιζητούν με καρτερία την επανένωση της πατρίδας τους.
«Ξέρουν», πρόσθεσε, «να αγαπούν, να σέβονται, να τιμούν τους ήρωες και το σημαντικότερο απ΄ όλα: αναγνωρίζουν τη θυσία τους». Επίσης, η Ιωάννα Παπαλάμπρου αναφέρθηκε στη μάχη στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ στις 16 Αυγούστου 1974 και είπε ότι ο πατέρας της εμψύχωνε τους στρατιώτες και με το ΠΑΟ (πυροβόλο άνευ οπισθοδρομήσεως) στα χέρια έβαλλε ακατάπαυστα εναντίον των τουρκικών αρμάτων από απόσταση αναπνοής.
Επίσης είπε, ότι οι 400 υπερασπιστές του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ στον Γερόλακο, ζητούσαν ενισχύσεις, αλλά ουδέποτε ήρθαν. «Χωρίς ίχνος συνείδησης σας εγκατέλειψαν μέσα στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, σε μια άνιση μάχη, αλλά εσείς, πατέρα, δείξατε πως αγωνίζονται οι ήρωες και πεθαίνουν στην πρώτη γραμμή του μετώπου» ανέφερε.
Η κ. Παπαλάμπρου διατύπωσε την εκτίμηση ότι η απώλεια όλων θα μπορούσε να αποφευχθεί και πρόσθεσε: «Οι ευθύνες τεράστιες, δεν αποδόθηκαν ποτέ. Θα πρέπει όμως να αναζητηθούν έστω και καθυστερημένα». «Η σύζυγός σου, Ελένη και οι κόρες σου, είμαστε περήφανες για σένα» κατέληξε η Ιωάννα Παπαλάμπρου.
Στον επικήδειο λόγο του, ο πρέσβης της Ελλάδος, Ηλίας Φωτόπουλος, ανέφερε ότι 43 χρόνια πριν, μία φωνή ακούστηκε από τον Γερόλακκο, φωνή που έφτασε ως το Κιόνελι. Ήταν, είπε, η φωνή του τότε ανθυπασπιστή Βασίλειου Παπαλάμπρου. «Απάνω τους λιοντάρια μου» φώναξε, λίγο πριν ξεψυχήσει, δίπλα στον αχώριστο φίλο του Κέντρα και αφού, όπως είπε, είχαν μαζί αδειάσει το ΠΑΟ που κρατούσαν στα χέρια τους, στα εχθρικά άρματα.
Αυτή η φωνή, επεσήμανε ο Έλληνας πρέσβης, «έμεινε να στοιχειώνει τον τόπο και να επιστρέφει σαν αντίλαλος κάθε φορά, μέχρι τελικά να βρει ανάπαυση η ψυχή». Ένα χρόνο, σχεδόν, πριν, ανέφερε ο πρέσβης, ανευρέθηκαν και αναγνωρίσθηκαν τα λείψανα του συνταγματάρχη (Πεζικού) Βασίλειου Παπαλάμπρου και «η φωνή πλέον ηρέμησε, καταλάγιασε, έγινε θρόισμα και μπερδεύτηκε με τον άνεμο».
Ο πρέσβης της Ελλάδος τόνισε, ότι ενώπιον της θυσίας του Παπαλάμπρου και όλων των άλλων, ηρωϊκώς πεσόντων, «ανανεώνουμε κι εμείς τους όρκους μας και δηλώνουμε προσηλωμένοι στην προσπάθεια επίτευξης λύσης του Κυπριακού, μία λύση στη βάση των παραμέτρων που έθεσε ο γγ ΟΗΕ και συγκεκριμένα μία λύση, που απαλλάσσει την Κύπρο από ξένες εξαρτήσεις και προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων των Κυπρίων. Η δέσμευσή μας αυτή παραμένει και θα δώσουμε όλοι τον αγώνα αυτό με όλες τις δυνάμεις μας».
Ο κ. Φωτόπουλος αναφέρθηκε και στην διάσκεψη του Κραν Μοντανά, σημειώνοντας ανάμεσα σε άλλα:
-Δυστυχώς η τουρκική αδιαλλαξία, η υποκρισία και η διγλωσσία της Άγκυρας δεν επέτρεψαν την πρόοδο εκείνη που θα άφηνε να παραμείνει ζωντανό το όνειρο και σχέδιο λύσης του Κυπριακού.
-Όμως συγχρόνως τα πράγματα δεν παρέμειναν τα ίδια. Πραγματοποιήθηκαν σημαντικά βήματα μπροστά: πρώτα απ' όλα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ευρίσκεται πλέον και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατά δεύτερον, για πρώτη φορά δηλώθηκε επίσημα από τον γγ ΟΗΕ ότι στο Κυπριακό δεν μπορεί μία τρίτη χώρα να έχει παρεμβατικά δικαιώματα.
-Πλέον, μετά το Κραν Μοντανά βρισκόμαστε στην εποχή που ουδείς, πλην της Τουρκίας, θεωρεί αυτονόητο να διατηρεί κάποιος στρατό σε μία τρίτη χώρα, παρά τη θέλησή της ή να μπορεί ανά πάσα στιγμή και χωρίς πρότερη συνεννόηση να παρεμβαίνει στη χώρα αυτή.
-Στην ημερήσια διάταξη του Κυπριακού υπάρχει ένα νέο κεκτημένο. Η Κύπρος, η επανενωμένη Κύπρος, θα πρέπει να γίνει ένα κανονικό, φυσιολογικό κράτος σαν όλα τα άλλα κράτη, δηλαδή χωρίς ξένα στρατεύματα και ξένες εγγυήσεις, προσέγγιση που έγινε αποδεκτή και υιοθετήθηκε από τον γγ ΟΗΕ.
-Η Τουρκία απέδειξε στην πρόσφατη διαπραγματευτική προσπάθεια ότι δεν επιθυμεί την Κύπρο ως ένα φυσιολογικό και κανονικό κράτος, αλλά την επιθυμεί ως υποχείριό της, ως ένα κράτος επί του οποίου θα διαθέτει σημαντικούς μοχλούς πίεσης, μέσω των δικαιωμάτων παρέμβασης και της παραμονής τουρκικών στρατευμάτων και των εγγυήσεων. Επιδίωξη της Τουρκίας ήταν να διατηρήσει στη νέα κατάσταση πραγμάτων στην Κύπρο όλα τα συμφέροντα και τις δυνατότητες και όχι να αφήσει ελεύθερη την τουρκοκυπριακή κοινότητα να αποφασίσει για το μέλλον της.
Ο διοικητής της ΕΛΔΥΚ, συνταγματάρχης (ΠΖ) Προκόπιος Μαυραγάνης, είπε ότι το 1974 επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά η ιστορική ρήση του Ουϊστον Τσώρτσιλ, ότι «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».
Τα παραπάνω, τόνισε, συμπυκνώνονται:
- Στην επίθεση που διεξήγαγε η ΕΛΔΥΚ από την πρώτη κιόλας ημέρα των επιχειρήσεων, εναντίον του οχυρωμένου και ενισχυμένου με επίλεκτα τμήματα τουρκικού θύλακα στο Κιόνελι.
-Στη σκληρή μάχη που έδωσε για το στρατόπεδό της στην περιοχή Γερόλακου, όπου αντιμετωπίζονται πολλαπλάσιες εχθρικές δυνάμεις με την ισχυρή κάλυψη ΤΘ δυνάμεων, ΠΒ και αεροπορίας, πρόβαλε ηρωική αντίσταση και αρνήθηκε πεισματικά να κάνει έστω και ένα βήμα πίσω, προκαλώντας στον εχθρό βαρύτατες απώλειες.
Επίσης, ο συνταγματάρχης Μαυραγάνης αναφέρθηκε στην αυτοθυσία και τον ηρωισμό των απολυόμενων στρατιωτών της ΄72 Γ΄ ΕΣΣΟ, οι οποίοι, ενώ είχαν αντικατασταθεί και βρίσκονταν ήδη εν πλω για την Ελλάδα με το Α/Γ «ΛΕΣΒΟΣ», όταν πληροφορήθηκαν ότι οι Τούρκοι βομβαρδίζουν το στρατόπεδό τους, επέστρεψαν και με αίσθημα υπερηφάνειας και με υψηλό ηθικό και φρόνημα, έλαβαν μέρος στον αγώνα.
Η ΕΛΔΥΚ εκείνες τις ημέρες του 1974 δεν ηττήθηκε, τόνισε ο διοικητής της Δύναμης. «Ο Αττίλας σταμάτησε. Δεν κατάφερε να προχωρήσει περισσότερο και να καταλάβει την πρωτεύουσα Λευκωσία, ενώ από τότε είμαστε σε προσωρινή κατάπαυση πυρός, έχοντας ακόμη ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί του» είπε.
Η ΕΛΔΥΚ, διαβεβαίωσε ο διοικητής της, όπως και το 1974, «εξακολουθεί να αποτελεί την έμπρακτη συνεισφορά των ελληνικών δυνάμεων στην εξασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου, ως σύγχρονη και αποτελεσματική δύναμη αποτροπής».
Ο ενταφιασμός των λειψάνων του Βασίλειου Παπαλάμπρου έγινε στο στρατιωτικό κοιμητήριο του Τύμβου Μακεδονίτισσας, σε τάφο που βρίσκεται πολύ κοντά από το μνημείο, όπου είχε καταρριφθεί από λάθος της κυπριακής αεράμυνας, το Noratlas της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας.
Πριν τοποθετηθεί το φέρετρο με τα λείψανα στον τάφο, ο διοικητής της ΕΛΔΥΚ παρέδωσε στις κόρες του τις σημαίες Κύπρου και Ελλάδος, την φωτογραφία, το πηλήκιο, το ξίφος και τα παράσημά του. Όλοι τον κατευόδωσαν στην τελευταία του κατοικία με θερμά χειροκροτήματα και ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο.
Βιογραφικό
Σε κλίμα έντονης συγκίνησης και με την παρουσία συγγενών και συμπολεμιστών του πεσόντα στην Κύπρο, Ήρωα Ανθυπασπιστή Καταδρομών Νικόλαου Καβροχωριανού, πραγματοποιήθηκε σήμερα στη Μονή Μαλεβιζίου η τελετή αποκάλυψης της προτομής του.
Ο Καβροχωριανός, συμμετείχε στις επιχείρηση "ΝΙΚΗ" με σκοπό την ενίσχυση των μαχόμενων δυνάμεων που πολεμούσαν τον Αττίλα στη Κύπρο, τον κολασμένο Ιούλη του 1974. Ο Νίκος Καβροχωριανός δεν γύρισε... Έμεινε εκεί, στο λόφο της Μακεδονίτισσας, μαζί με τους συντρόφους του που επέβαιναν στο Νοράτλας με κωδικό κλήσης "Νίκη-4" το οποίο και καταρρίφθηκε από φίλια πυρά ενώ προσέγγιζε το αεροδρόμιο της Λευκωσίας... Τα οστά του επέστρεψαν στη γεννέτειρά του τον Ιανουάριο του 2016...
Την εκδήλωση τιμής και μνήμης, συνδιοργάνωσαν ο Δήμος Μαλεβιζίου και ο Σύλλογος ΚΟΜΑΝΤΟΣ ’74.
Στο χωριό του Ήρωα καταδρομέα έδωσαν επίσης το παρών ο εκπρόσωπος του Σεβασμιότατου Αρχιεπισκόπου Κρήτης Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μαλιωτάκης, ο Βουλευτής Ηρακλείου Νίκος Ηγουμενίδης, ο Αντιπεριφερειάρχης Ηρακλείου Ευριπίδης Κουκιαδάκης, ο Δήμαρχος Γόρτυνας Νίκος Σχοιναράκης, ο Δήμαρχος Ανωγείων Μανώλης Καλλέργης, Αντιδήμαρχοι και στελέχη της Δημοτικής Αρχής Μαλεβιζίου, Περιφερειακοί και Δημοτικοί Σύμβουλοι, εκπρόσωποι τοπικών φορέων και συλλόγων, εκπρόσωποι των στρατιωτικών αρχών και των σωμάτων ασφαλείας, μέλη συλλόγων εφέδρων πολεμιστών και πλήθος κόσμου.
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Γράφει ο Κώστας Δημητριάδης - Ιστορικός ερευνητής
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην ιστορική κυπριακή εφημερίδα "ΜΑΧΗ" που ίδρυσε ο Νίκος Σαμψών.
Το έχω πει εκατοντάδες φορές. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο πιά. Τίποτα...
Έχουμε μπερδέψει την σοβαρότητα, την ευγένεια, την πολιτική ορθότητα, τον καθωσπρεπεισμό, με τον ραγιαδισμό...
Αλλά τι εστί Ραγιαδισμός;
Η λέξη ραγιάς είναι αραβική (r-a-ya) και ακολούθως χρησιμοποιήθηκε από τους Τούρκους.
Το να έχει κάποιος ραγιαδίστικη νοοτροπία, αποδέχεται την μοίρα του ραγιά και τη δουλεία.
Με λίγα λόγια ο Ραγιαδισμός ως όρος είναι συνώνυμος της υποτέλειας και της δουλοπρέπειας ή δουλοφροσύνης.
Και μιάς και φτάσαμε στο σημείο να ξέρουμε τι σημαίνει "Ραγιαδισμός" ως όρος, καλό θα ήταν ανατρέχοντας στην σημερινή πραγματικότητα, να δούμε πως εκφράζεται αυτός σήμερα.
Ο ραγιαδισμός λοιπόν σήμερα δεν επιβάλλεται με την ωμή βία όπως παλαιά.
Σήμερα ο ραγιαδισμός είναι αποτέλεσμα ψυχολογικών αιτιών, ψυχολογικής βίας αν θέλετε (και το αίσθημα της απώλειας της ευμάρειας, του ευδαιμονισμού και της καλοζωΐας, είναι ένα είδος ψυχολογικής βίας) και ο ραγιάς, έχει αποφασίσει μόνος του κάτω από αυτήν την πίεση, ότι θα είναι ραγιάς.
Ο ραγιάς σήμερα, είναι αυτός που ντρέπεται που είναι Έλληνας. Πολλώ δε μάλλον που προσπαθεί να αποποιηθεί το γεγονός ότι είναι Έλληνας.
Είναι αυτός, που είδε τα γυαλιστερά στολίδια της Δύσης και πείστηκε ότι αυτά είναι ανώτερα της παράδοσης και του πολιτισμού μας.
Είναι αυτός, που αν βρισκόταν στο εξωτερικό, θα προτιμούσε λόγω ντροπής να μην αναφέρει ότι είναι Έλληνας.
Είναι αυτός, που αν αναγκαστεί να πει ότι είναι Έλληνας,.... θα προσπαθήσει να συμπληρώσει με λόγια και με πράξεις, ότι δεν είναι "σαν τους άλλους" Έλληνες.
Αυτός, θα προσπαθήσει να κρύψει την ταυτότητά του, και προσπαθεί να πείσει, ότι είναι "δυτικός" ή κάτι άλλο και μόνο εξ αίματος Έλληνας, γιατί «έτσι το ‘φερε η κατάρα»!
Και τέλος, ο ραγιάς αν δεν πιστεύει, θα ντραπεί να παρουσιάσει και να αποκαλύψει την σοφία των προγόνων μας, και θα υποκριθεί ότι οι "δυτικές" ιδέες που του παρουσιάζονται κάθε τόσο, είναι αυτούσιες και αυτόχθονες των "δυτικών". Είναι αυτός που με πάθος θα παπαγαλίσει ρητά και γραπτά "δυτικών" αλλά δεν θα τολμούσε ποτέ να αναφέρει κάποια σοφά λόγια από το πρωτότυπο των προγόνων του...των πρώτων διδαξάντων.
Ο σημερινός ραγιαδισμός, είναι συνήθως ανάλογος με τον προσωπικό πλούτο που διαθέτει κανείς.
Και είναι και συνήθως ανάλογος με την θέση στην κοινωνία που έχει κανείς.
Όσο πιο πολλά λεφτά και οικονομική ευκολία έχει κανείς, ή όσο πιο ψηλά βρίσκεται στην κοινωνία, τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες, να έχει γαλουχηθεί ως ραγιάς.
Και αυτό γιατί πολύ απλά, οι πηγές του ραγιαδιστικού επηρεασμού, συγκεντρώνονται πολύ περισσότερο σε αυτούς τους χώρους.
Η δυτική "παιδεία" ειδικά και πολύ σημαντικά στα αρχικά στάδια, είναι διαθέσιμη κυρίως σε αυτούς που έχουν χρήματα.
Ο ραγιάς λοιπόν, δεν γεννιέται, ο ραγιάς γίνεται.
Η "ραγιαδοποίηση" αρχίζει από το σπίτι.
Οι πράξεις και τα λεγόμενα των γονιών, των φίλων και των συγγενών, γεννούν ένα αίσθημα ντροπής και αποφυγής προς οτιδήποτε Ελληνικό.
Ο ραγιάς, μαθαίνει από μικρός, ότι ο Έλληνας σήμερα "βρωμάει". Και γι αυτό, αποφασίζει πολύ μικρός, ότι το Ελληνικό στοιχείο που έχει μέσα του, είναι κάτι που πρέπει να εξοντώσει, κάτι που αν δεν μπορεί να το εξοντώσει, τότε πρέπει να κρύψει, να το θάψει. Και η μετατροπή του Έλληνα σε ραγιά συνεχίζεται με τις διάφορες συναναστροφές, και "παιδεία". Αυτοί που είναι ήδη ραγιάδες, του διδάσκουν πράγματα, αποκρύπτοντας κάθε τι το ουσιαστικό που είναι Ελληνικό.
Στην επαγγελματική τους ζωή, θα σπεύσουν να ασπασθούν τα "δυτικά ιδεώδη". Θα βάλουν την "εργασία" πάνω από όλες τις άλλες εκφράσεις της ζωής. Και θα χρησιμοποιήσουν όλες τις "τεχνικές", για να εφαρμόσουν αυτά τα ιδεώδη, χάνοντας την ουσία και σκοπό της ζωής.
Μόλις ο ραγιαδισμός αποκρυσταλλωθεί, τότε ο ραγιάς προχωρά να ζήσει την ζωή του.
Σε κάθε περίπτωση που καλείται να "βοηθήσει" την Πατρίδα του, γι αυτόν ο στόχος είναι να γίνουν όλοι σαν και αυτόν. Να γίνουν όλοι οι Έλληνες ραγιάδες. Να ξεχάσουν ότι είναι Έλληνες, γιατί πολύ απλά το να είσαι Έλληνας, είναι ντροπή και δεν βοηθά σε τίποτα. Και για να υλοποιήσει όλα αυτά, θα συνεργαστεί με τους δυτικούς. Με πλήρη υποτέλεια, που έχει ως καύσιμο το βαθύ του αίσθημα κατωτερότητας, θα ακολουθήσει πιστά τις εντολές και συμβουλές αυτών που τόσο τον εμπνέουν.
Βεβαίως, οι μέθοδοι και οι σκοποί του είναι τραγικοί. Και είναι τραγικοί γιατί ο "δυτικός", τον βλέπει ως ραγιά. Βλέπει την ντροπή του και βλέπει την συμβιβασμένη προσωπικότητα. Και γι αυτό, ο "δυτικός" θα τον εκμεταλλευτεί. Και δεν θα βοηθήσει, γιατί ο σκοπός του "δυτικού" δεν είναι να βοηθήσει. Είναι να εξαπλώσει τον έλεγχο του σε όποιον μπορεί και πόσο μάλλον σε αυτόν που εκλιπαρεί για αυτόν...
Κάποια στιγμή, ο σημερινός ραγιάς, θα εξελίξει την εθελοτυφλία του, σε πραγματική τύφλωση.
Θα του είναι πλέον αδύνατον, να δει ότι αυτός που τόσο θαυμάζει, όχι μόνο δεν θέλει να τον βοηθήσει, αλλά θέλει να τον κάνει υποχείριό του.
Και τότε, μόλις δηλαδή επέλθει η ολοκληρωτική του τύφλωση, ο ραγιάς θα προχωρήσει στο επόμενο στάδιο.
Στο στάδιο της προδοσίας.
Πεπεισμένος όπως είναι για τις "αγαθές προθέσεις" του αντικειμένου του θαυμασμού του, θα συνεχίσει την ψυχολογική κατρακύλα, και όταν έρθει η κατάλληλη ώρα, θα γίνει και δωσίλογος. Θα ξεπουλήσει όλες τις αξίες του, υλικές, πνευματικές και ψυχικές, για να λάβει την "βοήθεια" αυτού που θαυμάζει. Αν είναι μέρος του κράτους, τότε θα κάνει το ίδιο και με την ίδια την Πατρίδα μας. Στην λίστα των προτεραιοτήτων τους, οι επί μέρους ιδεολογίες που μπορεί να έχουν, δεν φτάνουν ούτε καν κοντά στην βαθειά ντροπή που έχουν για την Ελληνικότητά τους, και τον απόλυτο θαυμασμό για τους άλλους.
Οι περισσότεροι πολιτικοί μας σήμερα, είναι τέτοιοι ραγιάδες. Ντρέπονται που είναι Έλληνες κι ας μην το λένε φωναχτά. Το νιώθουν μέσα τους. Και το αποτέλεσμα είναι στο τέλος η προδοσία. Γι αυτούς βέβαια, δεν είναι προδοσία. Είναι "Καθήκον".
Άσχετα αν εξολοθρεύουν τον Λαό υποδουλώνουν το υπόλοιπο μέρος που θα επιβιώσει. Άσχετα αν ξεπουλάνε τα πάντα. Και άσχετα αν αυτό που κάνουν είναι προφανώς ανήθικο. Για αυτούς, είναι σωτηρία. Είναι "επιτέλους", η πολυπόθητη τους απαγκίστρωση από την σιχαμερή γι αυτούς "Ελληνικότητα".
Αντίθετα, ο Λαός βρίσκεται σε απόγνωση.
Δεν μπορεί να διανοηθεί ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.
Δεν μπορεί να καταλάβει τι "σπρώχνει" τους δωσίλογους.
Δεν μπορούν να καταλάβουν τι τους κάνει να ξεπουλούν τα πάντα σε εξευτελιστικές τιμές.
Γιατί ο Λαός δεν είναι ραγιάς. Το μεγαλύτερο μέρος του Λαού είναι απελπισμένο, είναι σε κατάσταση σόκ. Και δεν μπορεί να σκεφθεί καθαρά. Ένα μικρότερο μέρος αυτού του Λαού είναι πεπεισμένο ότι οι πολιτικοί μας είναι ραγιάδες.
Αλλά τι να κάνουμε εμείς για να μην γίνουμε ραγιάδες;
Είναι προφανές.
Πρέπει κάθε στιγμή, να αντιστρέφουμε τους λόγους που δημιουργούν τον ραγιά.
Πρέπει να είμαστε ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ και ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ που είμαστε Έλληνες!
Να χαιρόμαστε που είμαστε Έλληνες!
Πρέπει να βάλουμε σε κατώτερο επίπεδο στις προτεραιότητές μας τις ιδεολογίες, τις πολιτικές ή κομματικές μας πεποιθήσεις.
Πρωταρχική Ιδεολογία είναι ΜΙΑ: Η ΠΑΤΡΙΔΑ
Πρέπει να μάθουμε και να διδάσκουμε στα παιδιά μας και τους συμπολίτες μας, ότι καλό έχει να μας προσφέρει η πολιτιστική και πνευματική παράδοσή μας, συνεχώς και με πάθος. Να διδάσκουμε την Ιστορία αυτού του Έθνους που άντεξε σε βάρβαρους κατακτητές, σε βαρβάρους λαούς που ήλθαν να μας εξανδραποδίσουν.
Πρέπει να ξυπνήσουμε την ταυτότητά μας, όχι απλά ως αυτοσκοπό. Αλλά να καταλάβουμε ότι όχι μόνο δεν είμαστε ανάξιοι, αλλά είμαστε εν δυνάμει ένα δυνατό φως για τον υπόλοιπο κόσμο.
Να γίνουμε δηλαδή παράδειγμα στον κόσμο, πολύ περισσότερο από ότι παίρνουμε εμείς ως παράδειγμα τους άλλους.
Γιατί χωρίς να στεκόμαστε στα πόδια μας με την αξιοπρέπεια που μας πρέπει, δεν μπορούμε να ωφεληθούμε ούτε και από ότι καλό θα μπορούσε να μας προσφέρει ο άλλος.
Αν εμείς δεν έχουμε ψυχή, τότε καμιά άλλη ψυχή δεν θα μας βοηθήσει.
Και αν εμείς δεν στηρίζουμε την Πατρίδα, τότε δεν μας αρμόζει και καμιά άλλη "πατρίδα".
Θα μου πει κάποιος ότι καλά όλα αυτά που μας λές αλλά θεωρητικά…Πολύ φρου φρου…
Πως θα γίνουν όλα αυτά όταν ο τρόπος έκφρασης των νέο-Ελλήνων, δηλαδή των Κρητικών, Ροδίων, Κυπρίων, Πειραιωτών, Κοζανιτών, Θεσσαλονικέων, Συριανών, Καλαματιανών, κλπ είναι τα Κόμματα, όπου εκεί είναι φυτώριο ραγιαδισμού….
Που όλο αυτό το Μεταπολιτευτικό Πολιτικό Σύστημα προωθεί μόνο όσους έχουν τέτοιες συμπεριφορές;
«Σωφροσύνη» την ονομάζουν αγνοώντας το ρηθέν υπό του Θουκυδίδου «…το δε σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα…» δηλαδή η σωφροσύνη είναι η δικαιολογία του ΔΕΙΛΟΥ!
Και βέβαια ο Ραγιαδισμός εμφανίζεται σε πολλές εκφάνσεις:
* κάποιος απόστρατος αξιωματικός, συναντιέται και χαιρετάει στρατιωτικά έναν επίσης απόστρατο εχθρό του και ακολούθως τα πίνει μαζί του, σε ένα πνεύμα στρατιωτικής αλληλεγγύης και ιπποσύνης, καθήν στιγμήν ακόμα είναι νωπό το αίμα των ανάνδρως εκτελεσθέντων αδήλωτων αιχμαλώτων, η κραυγές τους από τα κολαστήρια των Αδάνων και του Μπολού αργότερα. Αν αυτός δεν είναι ραγιαδισμός, δεν είναι δουλοπρέπεια, δεν είναι εξευτελισμός της ιδιότητας που φέρεις μέχρι τον θάνατό σου, τότε τι είναι ;;;
* ενώ ακόμα υπάρχουν μανάδες, αδελφοί και αδελφές, παιδιά και εγγόνια, που κλαίνε προσμένοντας να εμφανισθεί ο αγνοούμενος για 43 χρόνια λεβέντης τους, υπάρχουν κάποιοι που αγκαλιάζονται σήμερα με τον βασανιστή και δολοφόνο του. Όχι δεν είναι η λήθη που πάει να σβήσει την προσμονή. Είναι ο ραγιαδισμός που λέει «δεν έχεις να χωρίσεις τίποτα με τον πρώην εχθρό σου». Κι όμως έχεις. Σε χωρίζει ένας ποταμός αίμα, αίμα που δεν ξεραίνεται γιατί παραμένει νωπό μέσα στο ποτάμι… Πώς να συγχωρήσεις όταν δεν έχεις ακούσει μια «συγγνώμη», ή έναν παρηγορητικό λόγο. Αν συγχωρήσεις χωρίς αυτά είσαι ο ορισμός του «ραγιά»!
* πας στο κατεχόμενο χωριό σου. Θες να δεις το σπίτι που γεννήθηκες και μεγάλωσες, στο οποίο σήμερα κατοικούν χωρίς την θέλησή σου άλλοι… Άλλοι που δεν τους γνώρισες ποτέ. Και σε υποδέχονται ευχάριστα. Προθυμοποιούνται να σου φτιάξουν και καφέ. Και εσύ νιώθεις ευτυχισμένος… Λες από μέσα σου: «τι καλοί άνθρωποι». Μωρόπιστε ραγιά. Γιατί να μην είναι καλός μαζί σου; Δεν τον ικανοποιεί θαρρείς που σου έδωσε εκείνος την άδεια να κάτσεις στο καθιστικό ΣΟΥ, να περπατήσεις στην αυλή ΣΟΥ…;;; Και αποχωρείς πλημμυρισμένος από δουλοπρέπεια, λέγοντας «τι έχουμε να χωρίσουμε με αυτά τα πλάσματα;»
Θα σου πω εγώ. ‘Εχεις να χωρίσεις την συμπεριφορά τους αν τους έλεγες την ώρα που έπινες τον καφέ, ότι το σπίτι είναι δικό σου και το διεκδικείς να το πάρεις πίσω. Εκεί να δεις κατανόηση… Που θα βγουν τα μαχαίρια από τα θηκάρια να σε σφάξουν που τόλμησες και να το σκεφθείς αυτό. Οπότε προς τι ο ραγιαδισμός;;;;
Είναι πλέον πασιφανές ότι όλο το Πολιτικό Σύστημα που στηρίζεται πάνω στα Κόμματα στην Κύπρο, όπως και σε όλον τον κόσμο, έχει αποτινάξει από πάνω του κάθε τι Πατριωτικό, προκειμένου να μπορέσει να προσεγγίσει με έναν άκρως δουλοπρεπή και ραγιαδίστικο τρόπο, τον ΒΙΑΣΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ σου…
Σου ζητούν να ξεχάσεις… Σου ζητούν να εξωραΐσεις… Σου ζητούν να συγχωρέσεις… Σου ζητούν να δείξεις ρεαλισμό…
Και το ερώτημα που γεννιέται είναι: Kαι με αυτόν τον τρόπο, θα μπορέσω να πάρω το σπίτι μου στα κατεχόμενα πίσω;;;
Η απάντηση είναι ΙΣΩΣ. Τι να το κάνεις όμως το σπίτι αν έχεις χάσει την ψυχή σου, τον πατριωτισμό σου, την προσήλωσή σου στο δίκιο;
Όταν έχεις χάσει την αξιοπρέπεια σου που θυσιάστηκε στον βωμό του να δεις 4 σκλαβωμένους τοίχους όπου μέσα από αυτούς έπαιζες αμέριμνο ως μικρό παιδί…. τι να το κάνεις το σπίτι;;; Τι να το κάνεις το σπίτι, το κτήμα;;;
Ε ΛΟΙΠΟΝ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ…
ΜΗΝ ΕΝΔΩΣΕΙΣ…
ΕΣΥ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΟΥ ΛΥΓΙΣΕΣ ΜΙΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΜΗΝ ΑΠΟΔΕΧΘΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ…
Και προπάντων μην δεχθείς να ΑΓΚΑΛΙΑΣΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΑΣΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΣΟΥ όπως σε καλούν τα τουρκοπροσκυνημένα κομματόσκυλα που μαζί με αργυρώνητους Δημοσιοκάφρους επιδοκιμάζουν ότι κάνουν Τουργολάγνοι ιδιοτελείς ανθρώποι, εκεί στο ξεκίνημα της ελεύθερης Κύπρου στην οδό Λήδρας. Μην τους ακολουθήσεις στο ελεεινό παραλήρημα τους.
Άλλωστε εξέχοντα μέλη της κίνησης τους (unite#cyprus#now) έχουν απερίφραστα δηλώσει ότι «ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΑΝ Η ΚΥΠΡΟΣ ΤΟΥΡΚΕΨΕΙ… ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ, ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ….»
Ένας ραγιάς ήταν και ο Δημήτριος Νενέκος …
Και ήταν η πιο χαρακτηριστική μορφή ΠΡΟΔΟΤΗ μέχρι που ο Κολοκοτρώνης διέταξε την εξόντωσή του.
ΘΑΡΡΟΣ… ΘΕΛΕΙ ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ
ΘΑΡΡΟΣ… ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΚΑΙ ΑΠΟΠΟΜΠΗ ΟΛΩΝ ΟΣΩΝ ΜΑΓΑΡΙΖΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΟΤΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΑΙΜΑ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΓΗ.
Οπότε στην «Προσταγή» του κάθε τυχάρπαστου ΡΑΓΙΑ να ΑΓΚΑΛΙΑΣΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΑΣΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΣΟΥ, για να τον εξευμενίσεις, να ενδώσεις, να ταπεινωθείς… η απάντηση πρέπει να είναι το «κελάϊδισμα» του πολυβόλου με προορισμό τα «χαμένα» κορμιά των Νενέκων.
ΑΛΛΙΩΣ ΚΑΤΙΣΙΗ (ΑΛΙMΟΝΟ) ΜΑΣ
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Κυκλοφόρησε η 4η και πλήρης έκδοση του βιβλίου "ΚΥΠΡΟΣ 1974 - Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ" του Ιστορικού Ερευνητή και Συγγραφέα Κωνσταντίνου Α. Δημητριάδη από τις Εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ του Ιωαν. Χ. Γιαννάκενα.
Αλλά τι ήταν αυτό που έκανε αυτό το βιβλίο τόσο επιτυχημένο, ώστε σε περίπου έξη (6) χρόνια να έχουν εξαντληθεί τέσσερις (3) ολοκληρες εκδόσεις, συν μία (1) ειδική;
1. Το γεγονός ότι δεν "χαρίζεται" σε κανένα, όσο ψηλά και να είναι στην εκτίμηση κάποιων. Όπου βρέθηκαν διασταυρωμένα στοιχεία ότι έβλαψαν την Πατρίδα, οι ευθύνες αποδόθηκαν.
2. Το υλικό είναι τόσο πλούσιο και ξεκάθαρο, που σου δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεσαι στην Κύπρο, στα πολεμικά θέατρα το 1974.
3. Είναι γραμμένο με τόσο απλή γλώσσα, ώστε και ο πιό αδαής περί τα στρατιωτικά να μπορεί να αντιληφθεί και τα γεγονότα και τις συνέπειες τους.
Οι κριτικές που έλαβε το βιβλίο αυτό, αποδεικνύουν ότι πρέπει να διαβαστεί από όλους τους Έλληνες, μιάς και κοινή συνισταμένη για αυτό είναι μιά λέξη: "αντικειμενικότητα".
«Αγαπητέ κε Δημητριάδη, διάβασα με μεγάλη προσοχή το βιβλίο σας, που είχε την καλοσύνη να μου θέσει υπ’ όψιν μου και να μου δώσει η κόρη ενός πρώην συναδέλφου, ο οποίος σημειωτέον ήταν μαζί μας στην Κύπρο το 1974. Να μου επιτρέψτε να σας συγχαρώ και για τον χρόνο που διαθέσατε, αλλά κυρίως γιατί αντιμετωπίσατε σφαιρικά το θέμα με μια αφοπλιστικά έντιμη αντικειμενικότητα.»
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΛΕΥΡΟΜΑΓΕΙΡΟΣ (Αντιστράτηγος ε.α., Διοικητής στην Κύπρο του 336 Τ.Ε. το 1974)
«Ο Συγγραφέας έκανε μια εξαίρετη δουλειά. [...] Η συγγραφή του παρόντος πονήματος έγινε από έναν άνθρωπο που δεν ήταν παρών στα γεγονότα. Συνεπώς δεν μπορεί να του επιρρίψει κανείς ουδεμία μομφή ή ιδιοτέλεια. Έγραψε το παρόν βιβλίο, αυτό το θαυμάσιο βιβλίο το οποίο διάβασα, και με τιμά σαν Συγγραφέα και σαν Άνδρα, απλά και μόνο επειδή αγαπά αυτόν τον χώρο που λέγεται Πατρίδα. [...] Το κίνητρο του συγγραφέως είναι ξεκάθαρο: o Πατριωτισμός του. [...] Συγχαίρω τέλος τον Συγγραφέα για το φοβερό του έργο, τον ευχαριστώ από καρδιάς, θεωρώ ότι συμπλήρωσε το δικό μου έργο, των Αεροπορικών Αποστολών και των Καταδρομέων του 1974, με στοιχεία που ο Ιστορικός του αύριο θα πρέπει να τα συγκεντρώσει και να τα βάλει μαζί, για να λάμψει επιτέλους η μία και μοναδική Αλήθεια».
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΚΟΛΥΡΗΣ (Ιστορικός Ερευνητής-Συγγραφέας, τ. Αντιπρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών)
«Το βιβλίο του Κώστα Δημητριάδη ήταν, και τον ευχαριστούμε πολύ για αυτό, μια έντιμη συμπαράσταση τον καιρό που την χρειαζόμασταν πιο πολύ από όλα.. [...] Μας θύμωσε! Μας τόνωσε το ηθικό μας! Μας έκανε να κλάψουμε! [...] Αυτά έκανε με το βιβλίο του ο Κώστας ο Δημητριάδης στους ήδη πονεμένους συγγενείς, σε εμάς που νομίζαμε ότι τίποτα πιά δεν μπορούσε να μας ταράξει... [...] Νάσαι καλά και σε ευχαριστούμε για όσα έγραψες με τόση αντικειμενικότητα και δικαίωσες την θυσία κάποιων ανθρώπων.»
ΕΛΕΝΗ ΓΡΙΒΑ (Γραμματέας του Συλλόγου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα των Οικογενειών των Αγνοουμένων και Πεσόντων της Κυπριακής Τραγωδίας 1974)
«Ο Κώστας ο Δημητριάδης, ένας άνθρωπος που αγαπά πάρα πολύ την Πατρίδα του, έκανε ένα πολύ μεγάλο αγώνα, έμαθε πάρα πολλά πράγματα για το τι έγινε το 1974 στην Κύπρο, και θεώρησε υποχρέωσή του, δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά διότι έτσι είναι η δομή του, να κάνει κοινωνούς όλους του Έλληνες αυτών που έμαθε. Βέβαια θεωρώ ότι δεν είναι όλα αυτά που ξέρει μέσα σε αυτό το βιβλίο, αυτό είναι μόνο μια περίληψη. Έστω και με αυτήν την περίληψη ένα πράγμα είναι αυτό που βγαίνει, κορυφαίο, είναι τι δεν πρέπει να επαναλάβουμε, τι δεν πρέπει να επιτρέψουμε να επαναληφθεί. [...] Θέλω να ευχαριστήσω τον συγγραφέα για την πολύ μεγάλη τιμή που μας έκανε με το να γράψει αντικειμενικά για εμάς και τον αγώνα μας».
ΝΙΚΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ (Πρόεδρος Συλλόγου Βετεράνοι Πολεμιστές Κύπρου 1974)
«Για μένα ένα είναι πολύ σημαντικό σε αυτό το βιβλίο. Το ότι είναι ακριβές, αντικειμενικό και χωρίς καμμιά εμπάθεια...»
ΑΜΑΛΙΑ ΧΑΝΔΡΙΝΟΥ (χήρα του Ήρωα τότε Κυβερνήτη του Α/Γ «ΛΕΣΒΟΣ» Πλωτάρχη Ελευθέριου Χανδρινού και αδελφή του επίσης αείμνηστου τότε Κυβερνήτη του Υ/Β «ΓΛΑΥΚΟΣ» Πλωτάρχη Βασίλη Γαβριήλ στην προσωπική σελίδα της σε Ι.Κ.Δ.)
«Ο Κώστας Δημητριάδης είναι τελικά ο συγγραφέας του πιο πολυσυζητημένου Βιβλίου για την Κυπριακή Τραγωδία. [...] Το βιβλίο είναι το απόσταγμα της 27χρονης αντικειμενικής έρευνας του Κ. Δ. . Μια έρευνα που συνεχίζεται... Ένα βιβλίο που δεν πρέπει να λείπει από την βιβλιοθήκη κάθε Έλληνα. Ένα βιβλίο που πρέπει να υπάρχει σε κάθε Κυπριακή δημόσια ή ιδιωτική βιβλιοθήκη.»
ALEX. STEFANOPOULOS (Αρχισυντάκτης του Greek American News Agency. com - Ελληνο-Αμερικανικό Πρακτορείο Ειδήσεων)
«Το βιβλίο σας κε Δημητριάδη για την Κύπρο και την Προδοσία του 1974, το διάβασα όχι μια αλλά δύο φορές. Συγχαρητήρια για την τόσο λεπτομερή και αντικειμενική έρευνά σας. Είναι μάλλον το καλύτερο βιβλίο για το ‘74 που έχω διαβάσει....»
ΗΛΙΑΣ ΓΛΕΝΤΖΕΣ (Υπλγος το ‘74 της 31 ΜΚ – ο πορθητής του Κοτζάκαγια)
«Διάβαζα ψες μέχρι τα μεσάνυκτα για να τελειώσω το βιβλίο του Κωνσταντίνου Δημητριάδη. Πιστεύω είναι το καλύτερο και πιο αντικειμενικό βιβλίο που γράφτηκε για τις μαύρες μέρες της προδοσίας. Γιαυτό και προκάλεσε και θα προκαλεί σχόλια...»
ΑΝΔΡΕΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ (Ανθλγος το ‘74 της 31 ΜΚ – ο υπερασπιστής του Πυροΐου)
«Το βιβλίο σου φίλε Κώστα να σου πω την αλήθεια, πριν το διαβάσω είπα: “άντε να δούμε τι λέει κι αυτός... Θα τελειώνει και για αυτόν η εισβολή στις 22 Ιουλίου;;;” Όταν όμως το διάβασα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Μου άρεσε φίλε μου που ήσουν πέρα για πέρα αντικειμενικός και δεν χαρίστηκες σε κανέναν...»
ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΛΕΤΣΙΟΣ (Αλχιας ΠΖ το 1974, Διμοιρίτης του 4ου Λόχου της ΕΛΔΥΚ, λαβών μέρος σε όλες τις μάχες του Ελλ.Συντάγματος, δυο φορές τραυματισθείς. Απεβίωσε το 2015 – Ήταν κεντρικός ομιλητής της πρώτης παρουσίασης του βιβλίου μου στην Θεσσαλονίκη τον Ιούνιο του 2011)
«Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο από ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Κώστα Δημητριάδη για αυτήν την έρευνά του που λέει χωρίς φόβο την αλήθεια, με πρωτόγνωρη αντικειμενικότητα στο θέμα της Προδοσίας που συντελέστηκε στην Κύπρο το 1974»
ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΜΠΟΥΡΤΖΗ (Πρόεδρος της Πανελλήνιας Επιτροπής Γονέων και Συγγενών Αδήλωτων Αιχμαλώτων και Αγνοουμένων Κυπριακής Τραγωδίας)
«Τον Κώστα τον Δημητριάδη τον γνώρισα όταν μου πήρε την συνέντευξη για την επική πλέον Μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ. Τότε είχε την καλοσύνη να μου δωρίσει το βιβλίο του. Πραγματικά είναι ένα “έμμεσο” άνοιγμα του “Φάκελου της Κύπρου 1974” γραμμένο με μια περιγραφική απλότητα και με μια αντικειμενικότητα που εκπλήσσει!»
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ (Ταξχος ε.α. - Τελευταίος Στρατοπεδάρχης ΕΛΔΥΚ 1974 και επικεφαλής τω Δυνάμεων Αμύνης του Στρατοπέδου)
«Το βιβλίο “Κύπρος 1974-Η Μεγάλη Προδοσία” το αγόρασα 4 φορές. Όποιος γνωστός ερχόταν στο σπίτι μου και το ξεφύλλιζε, το “δανειζόταν”. Αυτό που ξεκάθαρα μπορώ να πω, είναι ότι σε αυτό το βιβλίο διάβασα, ότι άκουγα να συζητούν πριν από χρόνια ο πατέρας μου με συναδέλφους του, για κείνες τις μέρες. Και ειλικρινά παρατήρησα μια ξεκάθαρη αντικειμενικότητα στα συμπεράσματα του. Συγχαρητήρια!»
ΚΛΑΙΡΗ ΑΒΡΑΜΙΔΗ (κόρη του Υδκτή της Α’ΜΚ Τχη ΚΔ το 1974, αείμνηστου Άγγελου Αβραμίδη)
«Το βιβλίο “KΥΠΡΟΣ 1974 – Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ” των εκδόσεων Πελασγός με συγγραφέα τον Κωνσταντίνο Δημητριάδη είναι μια έρευνα που πρέπει να ομολογήσω ότι αρχικά αντιμετώπισα με καχυποψία, κατά πρώτον λόγω του ότι ο συγγραφέας του ήταν ένας παντελώς άγνωστος σε μένα Ιστορικός Ερευνητής τότε το 2011 και κατά δεύτερο λόγω του ότι έχουν γραφτεί τόσα πολλά βιβλία για το 1974, που θεώρησα ότι δεν θα μπορούσε να προσφέρει τίποτα περισσότερο από αυτά που ήδη ξέραμε. Όταν όμως ξεκίνησα να το διαβάζω, είδα την προσεκτική καταγραφή των γεγονότων και των ευθυνών και κατάλαβα ότι αυτό το βιβλίο ήλθε να καλύψει όλες τις εύλογες απορίες μας για το ’74, χωρίς να παρέχει καμιά κάλυψη σε κανένα έχοντα ευθύνη εμπλεκόμενο. Πραγματικά έμαθα πάρα πολλά από αυτό το βιβλίο που πιστεύω ότι έλειπε από την Ελληνική Κοινωνία που διψά να μάθει με αντικειμενικότητα τι έγινε τότε.»
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ (Δημοσιογράφος Στρατιωτικού Ρεπορτάζ. Υπεύθυνος σύνταξης της Ιστοσελίδας “DEFENCELINE” εξειδικευμένη επί θεμάτων αρμοδιότητας ΥΠ.ΕΘ.Α.)
«Εις βάθος αξιοποίηση όλων των βιβλίων που έχουν γραφεί μέχρι σήμερα για την εισβολή και τα όσα προηγήθηκαν, μαρτυριών και αφηγήσεων, χωρίς φόβο, πάθος και προκαταλήψεις από τον συγγραφέα, που μας παρέδωσε ένα βιβλίο αντικειμενικό και λυτρωτικό από κάθε άποψη».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΡΓΙΑΝΝΙΔΗΣ (Εκδότης του περιοδικού «Ενδοχώρα» - από άρθρο του στην Ιστοσελίδα e-grammes την 11/8/2011)
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Ο Δήμος Γόρτυνας, το Τοπικό Συμβούλιο της Τοπικής Κοινότητας Στόλων , ο Πολιτιστικός Σύλλογος Στόλων , η οικογένεια του ήρωα και ο Σύλλογος «ΚΟΜΑΝΤΟΣ 74» δωρητής της προτομής του πεσόντα στην Κύπρο Ήρωα Ανθυπασπιστή Καταδρομών Στυλιανού Πρινιανάκη, προσκαλούν όλους τους δημότες και τους επισκέπτες στην τελετή των Αποκαλυπτηρίων της προτομής, που θα πραγματοποιηθεί στην Τοπική Κοινότητα Στόλων στις Κυριακή 25 Ιουνίου 2017 και ώρα 10.40 π.μ. στην πλατεία του χωριού.
Ο Στυλιανός Πρινιανάκης, συμμετείχε στην αποστολή Νίκη, που προέβλεπε την μεταφορά των επίλεκτων της Α’ Μοίρας Καταδρομών και μιας Διμοιρίας της Γ' Μοίρας Αμφίβιων Καταδρομών στη φωτιά του πολέμου, στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας τον Ιούλιο του 1974. Ο κρητικός Καταδρομέας επέβαινε στο Νοράτλας με τον κωδικό κλήσης ΝΙΚΗ-4, το οποίο καταρρίφθηκε από φίλια πυρά ενώ προσέγγιζε για προσγείωση. Τα οστά του εντοπίστηκαν με τη μέθοδο του DNA και το 2016, επέστρεψε στο χωριό του και αναπαύθηκε στα χώματα της ιδιαίτερής του πατρίδας...
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
