Γράφει ο Γιώργος Λαμπράκης
Αντίστροφα μετρούν πλέον οι ώρες μέχρι την κυκλοφορία του βιβλίου που περιμένουν με αγωνία οι σκεπτόμενοι Έλληνες, οι μελετητές της ιστορίας του Κυπριακού και κυρίως των δραματικών γεγονότων του Ιουλίου - Αυγούστου 1974, με την τουρκική εισβολή στο νησί.
Πρόκεται για το βιβλίο του Ταξιάρχου ε.α. Παναγιώτη Β. Σταυρουλόπουλου με τίτλο: Το Χρονικό της Μάχης της ΕΛΔΥΚ 14-16/8/1974, το οποίο έχει επιμεληθεί ο ιστορικός ερευνητής Κωνσταντίνος Αλεξ. Δημητριάδης και θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ του Ιωάννη Χ. Γιαννάκενα.
Το βιβλίο αποκαλύπτει την πραγματική ιστορία, τα δραματικά γεγονότα και τις κρίσιμες αποφάσεις που ελήφθησαν κατά τη διάρκεια της θρυλικής μάχης της ΕΛΔΥΚ και κυρίως τις τελευταίες 72 ώρες του ολοκαυτώματος μιας χούφτας παλικαριών που υπό τη διοίκηση του -τότε- στρατοπεδάρχη και υποδιοικητή της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου Π. Σταυρουλόπουλου, αναβίωσαν τις Θερμοπύλες και το Μανιάκι και έδειξαν σε όλους πως (πρέπει να) πολεμούν οι Έλληνες.
Λίγα μόλις 24ωρα πριν από την κυκλοφορία του βιβλίου, ο Κωσταντίνος Δημητριάδης μίλησε αποκλειστικά στο defenceline.gr για το βιβλίο του Π. Σταυρουλόπουλου:
"Πολλά έχουν ειπωθεί και πολλά έχουν γραφτεί για την πιο άνιση Μάχη της Νεώτερης Ιστορίας, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά του κόσμου. Για την Μάχη όπου διδάσκεται στην Βρετανική Στρατιωτική Ακαδημία, εκεί όπου 318 γενναίοι αντιμετώπισαν 6,900 περίπου στρατιώτες του εχθρού, δηλαδή ένας απέναντι σε εικοσιδύο.... (1:22)
Για μια μάχη όπου οι αμυνόμενοι δεν είχαν αεροπορική κάλυψη, δεν είχαν άρματα, δεν είχαν αντιαρματικά, αλλά μόνο μερικά πολυβόλα και ΠΑΟ και απέναντι τους έκαναν επέλαση τουλάχιστον 45 άρματα μάχης Μ-47 και Μ-48 υπό την συνεχή προστασία της αεροπορίας τους που βομβάρδιζε με μανία τους λιγοστούς αμυνόμενους...
Αυτή η άνιση Μάχη είναι η Μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛ.ΔΥ.Κ., εκεί στην άκρη της κατοικημένης Λευκωσίας, δίπλα στον ΄Αγιο Δομέτιο, κοντά στο Διεθνές Αεροδρόμιο της πρωτεύουσας της Κύπρου και απέναντι από το Στρατόπεδο του «αντίπαλου δέους» της, δηλαδή του εκκενωμένου Στρατοπέδου της ΤΟΥΡ.ΔΥ.Κ.
Έχουν γραφτεί βιβλία είτε από στρατιωτικούς που συμμετείχαν σε αυτήν την 3ημερη άνιση μάχη, είτε από Ιστορικούς ερευνητές που προσπάθησαν να συλλέξουν στοιχεία και να τα φέρουν στην επιφάνεια.
Για πρώτη φορά όμως η Ιστορική πραγματικότητα βγαίνει από το στόμα του βασικού πρωταγωνιστή αυτής της Μάχης. Του τελευταίου Στρατοπεδάρχη του Στρατοπέδου της και Υποδιοικητή της Μονάδας, του Ανχη (ΠΖ) τότε, Παναγιώτη Β. Σταυρουλόπουλου. Του ανθρώπου που ΟΛΟΙ οι Ελδυκάριοι προσφωνούν ως «πατέρα» τους.
Θεία Τύχη μου έλαχε να είμαι αυτός που συνομίλησε δίκην συνέντευξης επί περίπου τέσσερις ώρες μαζί του, στο σπίτι του και που ανέλαβε να επιμεληθεί της καταγραφής αυτής της Μαρτυρίας που έχετε αυτήν την στιγμή στα χέρια σας. Μια συνέντευξη που διακοπτόταν κάθε τρεις και λίγο από τον κόμπο στον λαιμό που ένιωθε ο 89ετής σήμερα Ταξχος ε.α. Παν. Σταυρουλόπουλος, από την συγκίνηση που του προκαλούσαν οι αναμνήσεις εκείνου του «μαύρου» 3ημερου... Και δεν ήταν λίγες οι φορές που αυτός ο κόμπος γινόταν λυγμός, ιδιαίτερα όταν θυμόταν τους Αξιωματικούς του, τον Σταυριανάκο, τον Σταμπουλή, τον Κέντρα, τον Παπαλάμπρου και τους οπλίτες του που έμειναν εκεί, πιστοί στο καθήκον τους...
Και βέβαια μόλις πέρναγε η συγκίνηση ερχόταν ο θυμός και η οργή για αυτούς που τους εγκατέλειψαν και τους άφησαν να χαθούν, μιας και τους είχαν ξεγραμμένους. Και τους ονοματίζει... Τουλάχιστον στην συνέντευξη του, αν και μετά σε ένα κρεσέντο μεγαλοθυμίας προσπαθεί να απαλείψει τα ονόματα «γιατί πέρασαν τόσα χρόνια»...
Αλλά πάλι πώς να απαλείψεις τα ονόματα αυτών που άφησαν τους «300» να φυλάξουν τις «προδομένες Θερμοπύλες». όταν γνωρίζεις ότι τους εγκατέλειψαν στην μοίρα τους κι όταν ξέρεις ότι εκεί σε αυτά τα ορύγματα μέσα και έξω από το Στρατόπεδο, έπεσαν Ελληνόπουλα κρατώντας σφιχτά στα χέρια τους το Μ1 τους;
Με αυτό το βίβλιο-μαρτυρία, ο κ.Σταυρουλόπουλος, προσπαθεί να βάλει όλα τα κομμάτια του παζλ στην θέση τους, ώστε να είναι ξεκάθαρο στον κάθε Έλληνα και στην κάθε Ελληνίδα, είτε από την μητροπολιτική Ελλάδα, είτε από την Κύπρο, τι έγινε τότε ! Τι έγινε στο 3ημερο από την 14η έως την 16η Αυγούστου 1974 !
Για να πάψουμε επιτέλους να τιμούμε προδότες ή δειλούς ή ανίκανους και να μείνει η Τιμή και η Δόξα ΜΟΝΟ σε αυτούς που πρέπει... ΜΟΝΟ σε αυτούς που φύλαξαν Θερμοπύλες, τις νεώτερες Θερμοπύλες του Ελληνισμού, στην πανάρχαια Ελληνική γη της Κύπρου μας, που την μόλυναν οι βρωμεροί βάρβαροι της Ανατολίας...
ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ λοιπόν ΜΟΝΟ σε αυτούς που όχι μόνο φύλαξαν «Θερμοπύλες», αλλά που έμειναν εκεί παρότι γνώριζαν ότι ο «Εφιάλτης» επιτέλους θα φανεί και οι «Μήδοι» θα διαβούν...
Και στον αντίποδα, ΑΙΩΝΙΟ ΑΝΑΘΕΜΑ σε όλους αυτούς που με ελαφριά την καρδιά και εν γνώσει τους, θυσίασαν άξια παλληκάρια Αξιωματικούς, Υπαξιωματικούς και Οπλίτες της ΕΛΔΥΚ, απλά και μόνο για «την τιμή των όπλων»...
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΤΑΥΡΟΥΛΟΠΟΥΛΕ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ....
ΕΛΔΥΚΑΡΙΟΙ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ...
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΔΕΙΞΑΤΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ DNA ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΜΑΣ, ΑΠΟ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ....
Σίγουρα τότε, από κει ψηλά ο Λεωνίδας, ο Παλαιολόγος και ο Κολοκοτρώνης, θα σας κοιτούσαν με θαυμασμό και θα έσκυβαν με σεβασμό το κεφάλι τους μπροστά σας!".
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Ο Ηρωικός Αντισυνταγματάρχης Παναγιώτης Σταυρουλόπουλος, Ταξίαρχος εν αποστρατεία σήμερα, αφηγείται τις δραματικές ώρες που έζησε ο ίδιος και οι ΕΛΔΥΚάριοι, στο στρατόπεδό τους κατά τη διάρκεια του Αττίλα 2... (Διαβάστε ΕΔΩ για την Μάχη της ΕΛΔΥΚ)
Ένα συγκλονιστικό βίντεο με τον "πατέρα" των στρατιωτών της ΕΛΔΥΚ, όπως τον αποκαλούν οι ίδιοι οι βετεράνοι πολεμιστές που επέζησαν από την κόλαση των μαχών, ενώ στην ίδια εκπομπή μιλά και ο βετεράνος της ΕΛΔΥΚ Αντώνης Δούλας!
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Την ευκαιρία να συναντηθεί και να καταγράψει την μαρτυρία του Ταξίαρχο ε.α. Παναγιώτη Σταυρουλόπουλου, ο οποίος έζησε την κόλαση των μαχών στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής του 1974, είχε ο συγγραφέας και ερευνητής Κώστας Δημητριάδης!
Ο ζωντανός θρύλος της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου, (αντισυνταγματάρχης τότε) καθοδήγησε και ενέπνευσε τα παλικάρια της ΕΛΔΥΚ τις κρίσιμες εκείνες ώρες και έδωσε τη διαταγή για απαγκίστρωση το μεσημέρι της 16ης Αυγούστου διασώζοντας πολλούς πολεμιστές, αποκαλείται από τότε "πατέρας" από τους βετεράνους της Κύπρου, δείγμα σεβασμού και της αναγνώρισης της προσφοράς του.
Ο Κώστας Δημητριάδης, συγγραφέας του βιβλίου ΚΥΠΡΟΣ 1974 Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ, έχει δημοσιεύσει φωτογραφίες από τη συνάντηση αυτή και μάλιστα τις επόμενες ώρες θα παρουσιάσει την συγκλονιστική αφήγηση του Ήρωα της Κύπρου, μέσω ενός βίντεο. Μαζί του σε αυτή την ξεχωριστή στιγμή ήταν ο εκδότης Γιάννης Γιαννάκενας, αλλά και ο βετεράνος μαχητής της ΕΛΔΥΚ Αντώνης Δούλας.
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Ο Ηρωικός Αντισυνταγματάρχης Παναγιώτης Σταυρουλόπουλος αφηγείται τις δραματικές ώρες που έζησε ο ίδιος και οι ΕΛΔΥΚάριοι, στο στρατόπεδό τους κατά τη διάρκεια του Αττίλα 2... (Διαβάστε ΕΔΩ για την Μάχη της ΕΛΔΥΚ)
Ένα συγκλονιστικό βίντεο με τον "πατέρα" των στρατιωτών της ΕΛΔΥΚ, όπως τον αποκαλούν οι ίδιοι οι βετεράνοι πολεμιστές που επέζησαν από την κόλαση των μαχών!
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Γράφει ο Σταύρος Καρκαλέξης
Τις παραµονές του «ΑΤΤΙΛΑ 2», το µεγαλύτερο µέρος της ΕΛΔΥΚ βρέθηκε σε χώρους διασποράς, νότια του στρατοπέδου και πολύ κοντά σε αυτό. Στις 13 Αυγούστου συµπτύχθηκε προς το χωριό Λακατάμια. Στο στρατόπεδο παρέμειναν τρεις (κατ' άλλους δύο) λόχοι, υπό τον αντισυνταγματάρχη Παναγιώτη Σταυρουλόπουλο. Η πρώτη τουρκική επίθεση εκδηλώθηκε στις 14 Αυγούστου, αργά το πρωί, αφού προηγήθηκε προσβολή του στρατοπέδου από την αεροπορία και το πυροβολικό.
Προπορεύονταν τα άρματα και σε πυκνούς σχηματισμούς ακολουθούσε η ΤΟΥΡΔΥΚ, ενισχυμένη με 700 επιπλέον άνδρες. Μέχρι το απόγευμα, οι Τούρκοι είχαν διενεργήσει τρεις επιθέσεις, αλλά προσέκρουσαν στη σθεναρή αντίσταση της ΕΛΔΥΚ, οι μαχητές της οποίας αγνοούσαν ότι στο άλλο άκρο της Λευκωσίας, στη Μια Μηλιά, η άμυνα είχε καταρρεύσει.
Την επομένη, 15 Αυγούστου, επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό. Παρότι ο αντισυνταγματάρχης Παναγιώτης Σταυρουλόπουλος ζήτησε ενισχύσεις, έλαβε μόνο τρία τεθωρακισμένα οχήματα Marmon-Herrington, τα οποία θα ήταν εύκολη λεία για τα Μ-48 των Τούρκων. Παρ' όλα αυτά, οι νέες τουρκικές επιθέσεις αντιμετωπίσθηκαν με επιτυχία. Μπροστά από τις θέσεις άμυνας των ανδρών της ΕΛΔΥΚ, έπεσαν δεκάδες Τούρκοι στρατιώτες, μερικοί δε έφθασαν στα ακραία συρματοπλέγματα του στρατοπέδου, επάνω στα οποία φονεύθηκαν. Μία από τις πιο γλαφυρές καταθέσεις ήταν αυτή του Διονύση Πλέσσα:
«Στις 15 Αυγούστου, πήγε σχεδόν μεσημέρι και οι Τούρκοι δεν μας ενόχλησαν. Κατά τις 11.00 άρχισε η επίθεσή τους, πιο οργανωμένη από τις άλλες. Ανάμεσα στα άρματα εκινείτο το πεζικό και προπορευόταν ένας αξιωματικός, ο οποίος έδινε τα παραγγέλματα με μία σφυρίχτρα. Σφύριζε, ξεκινούσανε. Ξανασφύριζε, σταματούσανε. Μας έκανε εντύπωση ότι επετίθεντο αφύλαχτοι, γι' αυτό και είχαν φοβερές απώλειες. Έφθασαν πολύ κοντά μας και εμείς είχαμε διαταγή από τον λοχαγό Σταυριανάκο να τους αφήσουμε να πλησιάσουν και μετά να κτυπήσουμε. Είχαμε και κάποια κάλυψη από το Πυροβολικό, υπήρχε ένας Κύπριος ανθυπολοχαγός, ο Κίτρου, που έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες να μας υποστηρίξει. Έπεσε λοιπόν ένα βλήμα του Πυροβολικού ακριβώς μέσα στην μπούκα του προπορευόμενου άρματος, που σταμάτησε. Όσοι ήταν μέσα σκοτώθηκαν.
Τα υπόλοιπα τρία ανέστρεψαν και οπισθοχώρησαν. Οι Τούρκοι δεν ήταν προετοιμασμένοι για οπισθοχώρηση και τα έχασαν. Τότε ακούσαμε τον λοχαγό Σταυριανό μέσα από το όρυγμά του, που φώναξε:
- Ρε! Είσαστε άντρες;
- Ναι! απαντήσαμε όλοι μαζί.
Και διέταξε έφοδο.
Εμείς ήμασταν 33 άτομα. Βάλαμε ξιφολόγχη, βγήκαμε έξω και τους κυνηγήσαμε σε μία ευθεία.
Κάποιοι από τους Τούρκους πέρασαν το δρόμο και διέφυγαν. Οι περισσότεροι όμως, περίπου 100, κρύφτηκαν πίσω από ένα υδραγωγείο.
Έβγαζαν το κεφάλι τους σιγά σιγά και προσπαθούσαν να διασχίσουν το δρόμο. Όποιοι πέρασαν, γλίτωσαν. Κάποια στιγμή επεχείρησαν να βγουν όλοι μαζί. Στήσαμε τα πολυβόλα και τους θερίσαμε. Ανέβηκε το ηθικό μας. Μας συγκίνησε ότι αυτό έτυχε την ημέρα της Παναγίας».
Ο ηρωικός θάνατος του λοχαγού Σωτήρη Σταυριανάκου
Στις 16 Αυγούστου η εχθρική πίεση κατέστη πλέον αφόρητη. Τους ηρωικούς άνδρες της ΕΛΔΥΚ προσέβαλαν αεροσκάφη, πυροβόλα, όλμοι. Μέσα στο στρατόπεδο τα πάντα μεταβλήθηκαν σε σωρούς ερειπίων.
Στις 11.00, οι Τούρκοι προσήγγισαν επικίνδυνα τις θέσεις των αμυνομένων, παρά τις μεγάλες τους απώλειες. Τότε, και ενώ τα άρματα των Τούρκων απείχαν λίγα μόλις μέτρα, έπεσε ηρωικά ο Μανιάτης λοχαγός Σωτήρης Σταυριανάκος. Σύμφωνα με μαρτυρίες ανδρών του, ο λοχαγός Σταυριανάκος, μόνος, εξήλθε από το όρυγμά του για να αντιμετωπίσει το προπορευόμενο άρμα μάχης. Προφανώς υπολόγισε ότι αναχαιτίζοντας το εχθρικό άρμα, θα ανέκοπτε την τουρκική επίθεση. Υπήρχε και το προηγούμενο, μία ημέρα πριν, όταν καταστράφηκε προπορευόμενο τουρκικό άρμα από βολή πυροβόλου και οι Τούρκοι οπισθοχώρησαν. Πριν όμως προλάβει να υλοποιήσει το σχέδιό του, ο ηρωικός λοχαγός φονεύθηκε από τα πυρά του άρματος.
Στις 11.30 διερράγη το αριστερό τμήμα της αμυντικής διάταξης. Οι άνδρες της ΕΛΔΥΚ προσβάλλονταν τώρα από τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις, κινδυνεύοντας με περικύκλωση και εγκλωβισμό. Η κατάσταση ήταν απελπιστική και οι Τούρκοι εισέρχονταν πλέον εντός του στρατοπέδου, όταν ο αντισυνταγματάρχης Σταυρουλόπουλος διέταξε υποχώρηση. Να πώς περιέγραψε τις δραματικές σκηνές ο λοχίας Πλέσσας:
«Για να γίνει η οπισθοχώρηση σωστά, έπρεπε να φύγουν οι πρώτοι από τη μέση, να κρατάμε οι υπόλοιποι από τα πλάγια και σιγά σιγά, ένας ένας, να φεύγουμε, μέχρι να φύγουν και οι τελευταίοι. Διέταξα οπισθοχώρηση, αλλά δεν έφευγε κανείς. Είχαμε δεθεί μεταξύ μας. Και ήξεραν οι μεσαίοι που έπρεπε να φύγουν πρώτοι, ότι οι τελευταίοι θα σκοτωθούν. Φώναξα, έβρισα. Δεν έφευγαν. Κάποια στιγμή κάποιος ξεκίνησε. Οι περισσότεροι από εμάς φονεύθηκαν κατά την υποχώρηση... Φεύγοντας είδα τον λοχαγό Σταυριανάκο σκοτωμένο. Όρθιο μέσα στο όρυγμα είδα τον Δημήτρη Λούρμπα (σ.σ.: ο δεκανέας Δημήτρης Λούρμπας είναι αγνοούμενος).
- Δημήτρη, δεν υπάρχει άλλος, είμαι ο τελευταίος, φεύγουμε.
- Δεν φεύγω, μου απάντησε.
Είχε μαζέψει 3-4 όπλα που παρατήθηκαν από νεκρούς ή τραυματίες και τα τοποθέτησε γύρω από το όρυγμα. Στεκόταν όρθιος και πυροβολούσε, πότε με το ένα και πότε με το άλλο... Δύο άλλα ορύγματα ήταν γεμάτα τραυματίες. Προχώρησα με πυρ και κίνηση, ενώ οι Τούρκοι γάζωναν τα πάντα. Είχαν εισέλθει εντός του στρατοπέδου και οι μάχες γίνονταν πια σώμα με σώμα».
Αποκεφάλισαν σορούς και φωτογραφίζονταν μαζί τους
Δεκάδες άνδρες της ΕΛΔΥΚ φονεύθηκαν, καθώς υποχωρούσαν προς το ύψωμα «Γρηγορίου» νοτιοανατολικά του στρατοπέδου. Άλλοι παρέμειναν στα ορύγματά τους αρνούμενοι να τα εγκαταλείψουν. Την απαγκίστρωση των τελευταίων ανδρών κάλυψε ο ανθυπασπιστής Κώστας Κέντρας και λίγοι στρατιώτες, οι οποίοι έταξαν τα διαθέσιμα πολυβόλα και έβαλλαν κατά των Τούρκων. Αγνοούνται ώς σήμερα. Κατά την υποχώρηση, φονεύθηκε και ο λοχαγός Βασίλης Σταμπουλής.
Από τις 13.30 και για τουλάχιστον δύο ώρες διήρκεσαν οι μάχες μέσα στο στρατόπεδο, ακόμα και σώμα με σώμα. Αρκετοί παρέμειναν εκεί και έδωσαν την τελευταία μάχη, είτε γιατί τραυματίστηκαν είτε γιατί δεν θέλησαν να υποχωρήσουν.
Εντός του στρατοπέδου, οι εισβολείς επιδόθηκαν σε απερίγραπτες ωμότητες. Όπως αποδείχθηκε από φωτογραφία που περιήλθε στα χέρια ξένου πολεμικού ανταποκριτή, οι Τούρκοι αποκεφάλισαν δέκα σορούς νεκρών της ΕΛΔΥΚ και τοποθέτησαν τα κεφάλια στο οδόστρωμα, στην είσοδο του στρατοπέδου, όπου έσπευδαν, ο ένας μετά τον άλλο, να φωτογραφηθούν. Στο ίδιο σημείο, άφησαν εκτεθειμένα επί ημέρες άλλα πτώματα, αφού πρώτα τα έγδυσαν.
Οι τουρκικές απώλειες κατά την επιχείρηση κατάληψης του στρατοπέδου υπήρξαν τόσο μεγάλες, ώστε ο διοικητής της ΤΟΥΡΔΥΚ, συνταγματάρχης Κορτίκογλου, αντικαταστάθηκε. Βαρύτατος όμως υπήρξε και ο φόρος αίματος της ΕΛΔΥΚ, με απώλειες που υπερέβησαν κατά πολύ αυτές όλων των προηγούμενων ημερών. Οι νεκροί και αγνοούμενοι ανήλθαν στους 83, από τους οποίους 3 αξιωματικοί και 80 οπλίτες.
Ενώ στην Κύπρο χάνονταν Ελλαδίτες στρατιώτες, εκπληρώνοντας στον υπέρτατο βαθμό τις συνταγματικές τους υποχρεώσεις, εγκαταλειμμένοι πλην μαχόμενοι πλάι στους Κύπριους αδελφούς τους, στην Αθήνα κυριάρχησε η ίδια απάθεια και αναποφασιστικότητα, όπως και επί «ΑΤΤΙΛΑ 1».
Η επόμενη μέρα
Το πέρας των επιχειρήσεων βρήκε μία Κύπρο καθημαγμένη. Το 1/3 των Ελληνοκυπρίων, 191.259 άτομα προσφυγοποιήθηκαν μέσα στο ίδιο το νησί τους, ανατρέποντας πλήρως την κοινωνική ισορροπία και συνοχή. Περίπου 11.000 από αυτούς κατέφυγαν στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, τη Χαλκίδα, τη Ρόδο και σε μικρότερη κλίμακα σε άλλα σημεία. Ανάλογος αριθμός προσφύγων εγκαταστάθηκαν στο Λονδίνο.
Η τεράστια πλειοψηφία, όμως, παρέμειναν στην ελεύθερη Κύπρο. Παρά το βαρύ πλήγμα, ο κυπριακός Ελληνισμός επέδειξε αξιοθαύμαστη αντοχή και προσκόλληση στη γη των πατέρων του.
Μετά τη λήξη των επιχειρήσεων, το 36,3% του κυπριακού εδάφους περιήλθε στην τουρκική στρατιωτική κατοχή. Ποσοστό 3,7% ανακηρύχθηκε ουδέτερη ζώνη, εντός της οποίας υπάρχουν λίγα χωριά, οι κάτοικοι των οποίων παραμένουν σε αυτά και έχουν το δικαίωμα να καλλιεργούν τη γη τους. Έτσι, υπό τον έλεγχο της Κυπριακής Δημοκρατίας απέμεινε το 60% του νησιού (στο ποσοστό αυτό συνυπολογίζονται και οι δύο βρετανικές βάσεις).
Οι ελληνικές απώλειες
Ως προς το στρατιωτικό προσωπικό, ο θλιβερός κατάλογος ήταν:
Νεκροί Ελλαδίτες αξιωματικοί: 18 (οι 3 της ΕΛΔΥΚ)
Νεκροί Ελλαδίτες οπλίτες: 70 (οι 41 της ΕΛΔΥΚ)
Νεκροί Κύπριοι οπλίτες: 269
Αγνοούμενοι Ελλαδίτες, αξιωματικοί και οπλίτες: 83
Οι αγνοούμενοι Κύπριοι στρατιωτικοί ανήλθαν σε αρκετές εκατοντάδες. Το σύνολο των τραυματιών έφθασε τους 1.300 αξιωματικούς και οπλίτες. Το 1975, με Προεδρικά Διατάγματα, προήχθησαν στον αμέσως ανώτερο βαθμό αξιωματικοί, των οποίων πιστοποιήθηκε ο θάνατος.
Στην Τουρκία δεν ανακοινώθηκε ποτέ επίσημα ο αριθμός των πεσόντων κατά την εισβολή, για προπαγανδιστικούς λόγους. Με δεδομένη όμως την παραδοχή για 2.000 νεκρούς Τουρκοκύπριους ενόπλους, καθώς και τη δίχως φειδώ χρήση του πεζικού, το οποίο υπέστη τεράστιες απώλειες, υπολογίστηκε ότι οι νεκροί, αξιωματικοί και οπλίτες ξεπέρασαν τους 5.000 άνδρες. Ανάμεσά τους υπήρξαν πολλοί ανώτεροι αξιωματικοί, ενώ οι απώλειες που υπέστησαν συγκεκριμένες μονάδες, όπως αυτές των αλεξιπτωτιστών, υπήρξαν συντριπτικές. Ο Δημ. Χάντζος, που υπηρέτησε στην Κύπρο ως υποδιοικητής του 221 και στη συνέχεια ως Διοικητής του 361 Τάγματος Πεζικού, έκανε λόγο για 16.000 άνδρες, συνυπολογίζοντας προφανώς και τους τραυματίες των Τούρκων. - ΠΗΓΗ
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
