Γράφει ο Δημήτρης Μαργαρίτης – Ίλαρχος ε.α.
Είναι τιμή να πέφτεις για την Πατρίδα, ναι αλλά είναι ακόμη μεγαλύτερη δοκιμασία όταν χάνεται μια ζωή όχι σε μάχη, αλλά μέσα σε μια στιγμή άσκησης, εκεί όπου κανείς δεν περιμένει το κακό να χτυπήσει.
Ο χαμός του δεκαεννιάχρονου συναδέλφου Ραφαήλ στη Ρόδο δεν είναι μια «απλή είδηση». Είναι μια πληγή για κάθε οικογένεια που έχει στείλει παιδί να υπηρετήσει, μια υπενθύμιση ότι η στολή δεν είναι στολή εκδρομής. Κουβαλάει ευθύνη, κίνδυνο, και πάνω απ’ όλα μια παράδοση που δεν σβήνει.
Όσοι σπεύδουν να ειρωνευτούν τον Στρατό, να τον υποτιμήσουν ή να πουν πως «δεν αξίζει να υπηρετείς», ξεχνούν κάτι απλό και αμείλικτο: ότι η ελευθερία τους, η ησυχία τους και το ότι κοιμούνται τα βράδια χωρίς φόβο, δεν είναι αυτονόητα. Κάποιοι τα διασφαλίζουν. Κάποιοι στέκονται εκεί που δεν θα στέκονταν οι ίδιοι ούτε λεπτό. Αυτό δεν το προσφέρει ο αρνητισμός του καναπέ.
Το προσφέρει ο στρατιώτης, ο νεοσύλλεκτος, ο υπαξιωματικός, ο αξιωματικός, οι έφεδροι όλοι όσοι κρατούν ζωντανή μια συνέχεια αιώνων. Η υπηρεσία προς την Πατρίδα δεν είναι διακοπή ζωής, όπως την παρουσιάζουν μερικοί. Είναι δοκιμασία χαρακτήρα. Είναι συνέχεια του χθες, όταν οι παππούδες μας άφηναν το χωράφι, το σπίτι, την οικογένεια και πήγαιναν να κρατήσουν τα σύνορα όρθια. Τίποτα δεν άλλαξε στην ουσία. Χρειάζεται ακόμη ο άνθρωπος που θα σταθεί εκεί, στο πεδίο, στην άσκηση, στο φυλάκιο, για να μπορεί ο υπόλοιπος κόσμος να ζει με ασφάλεια.
Ο Ραφαήλ δεν έπεσε σε πόλεμο, αλλά έπεσε εν ώρα καθήκοντος. Κι αυτό είναι τιμή, όσο κι αν σπαράζει η καρδιά. Δεν είναι για να γίνεται αντικείμενο χλευασμού από όσους δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει ευθύνη. Είναι για να μας θυμίζει πόσο λεπτή είναι η γραμμή ανάμεσα στη ζωή και στη θυσία όσων υπηρετούν. Ας υπάρχει λοιπόν λίγη σοβαρότητα. Ούτε όλα είναι λάθος, ούτε όλα μηδενίζονται.
Το δυστύχημα στη Ρόδο δεν μειώνει τον Στρατό αναδεικνύει πόσο απαιτητικό είναι αυτό το λειτούργημα ακόμη και στις πιο «τυπικές» μέρες. Η πατρίδα δεν φυλάχτηκε ποτέ από εκείνους που την ειρωνεύονταν. Φυλάχτηκε από αυτούς που στάθηκαν στη θέση τους μέχρι τέλους.
Καλό ταξίδι λεβέντη Ραφαήλ…! Αθάνατος…!
Και τιμή σε κάθε νέο που σηκώνει βάρος καθήκοντος, που άλλοι δεν θα άντεχαν ούτε στιγμή…
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook – ακολουθείστε μας στο X στο linkedin και στο Youtube
