Defence Line Your slogan goes here

Yπάρχουν και αυτά! Ναι. Υπάρχουν και τα "πένθιμα Καλοκαίρια" στην Πολεμική μας Αεροπορία. Τρία δε από αυτά τα Καλοκαίρια, συνεχόμενα Καλοκαίρια των ετών ΄81, ΄82 και ΄83, υπήρξαν ότι πιο θλιβερό για μία Πολεμική Μοίρα. Και εν προκειμένω για την 345 Μοίρα Βομβαρδισμού της 115 Πτέρυγας Μάχης στα Χανιά της Κρήτης.

Αποφοιτώντας από την ΣΤΥΑ τον Ιούνιο του 1979 με την ειδικότητα του Μηχανικού Αφων τοποθετήθηκα στην 345 Μοίρα Βομβαρδισμού της 115 Πτέρυγας Μάχης. Μία Μονάδα που εκείνες τις ημέρες βρισκόταν σε πολύ βαρύ πένθος καθότι λίγες ημέρες πριν, στις 29 Μαΐου 1979, είχαν σκοτωθεί ο Αντισμήναρχος (Ι) Μπουρολιάς Αθανάσιος (πατέρας του νυν Αρχηγού της Π.Α.) και ο Ανθυπασπιστής Μηχανικός Σηφάκης Αντώνιος, όταν το Αφος τους Τ-33 κατέπεσε στην θαλάσσια περιοχή κοντά στο Ακρωτήρι Χανίων. Το κλίμα σε όλη την Μονάδα ήταν πολύ βαρύ. Ναι μεν η Μονάδα εκτελούσε πτητικό έργο, αλλά, στα πρόσωπα όλων των στελεχών της η θλίψη ήταν αποτυπωμένη στα πρόσωπά τους. Τα συναισθήματα της χαράς και του ενθουσιασμού των τεσσάρων πρωτάρηδων Μηχανικών που τοποθετηθήκαμε στην Μονάδα (δύο στην 345 Μ.Β. και δύο στην 340 Μ.Β.), δυστυχώς δεν μπορούσαν να εξωτερικευτούν μέσα σε αυτό το κλίμα που επικρατούσε. Τους δύο πεσόντες δεν τους γνωρίζαμε, αλλά, χρειάζεται να τους γνωρίζει κάποιος για να λυπηθεί; Αυτονόητο πως όχι! Πόσω μάλλον όταν και εσύ ο ίδιος ανήκεις στην Αεροπορική Οικογένεια.

Αναμένοντας να παρουσιαστώ στον Διοικητή της 345 Μ.Β., στην είσοδο του Διοικητηρίου αντικρίζω την φωτογραφία ενός πεσόντα αεροπόρου (άγνωστου σε μένα), του Υποσμηναγού (Ι) Θανόπουλου Σταύρου, ο οποίος είχε σκοτωθεί πριν δύο χρόνια, στις 2 Αυγούστου του 1977. Ήταν ο πρώτος πεσών Αεροπόρος των Αφων Α-7Η Corsair.
Θυμάμαι, ότι όσο ήμουν μαθητής στην Σχολή, ναι μεν γνώριζα πολύ καλά ότι συμβαίνουν αεροπορικά ατυχήματα, και μάλιστα θανατηφόρα, αλλά ήταν η πρώτη φορά που στην θέα αυτής της φωτογραφίας αντίκριζα και την άσχημη πλευρά της Αεροπορικής Ιδέας. Την θλιβερή της πλευρά.

Μετά από δύο μήνες περίπου ανέλαβα τα καθήκοντα του Μηχανικού στα Αφη Α-7Η. Θυμάμαι, ότι κάθε ημέρα, κάθε φορά που ερχόταν ένας Ιπτάμενος να πετάξει με το αεροπλάνο μου, πέραν της επιθεώρησης και των προβλεπόμενων διαδικασιών, αναχωρώντας και τροχοδρομώντας αυτός για απογείωση, από μέσα μου προσευχόμουν στην Παναγία μας αυτός να επιστρέψει ασφαλής από την πτήση. Και βέβαια τα αεροπλάνα δεν πετούν με "προσευχές", αλλά και αυτές σε κάποιους από εσωτερική ανάγκη τελούνται, και ο καθένας ας το ερμηνεύσει όπως θέλει. Συνέβαινε όμως.

Η πρώτη "σφαλιάρα", το πρώτο δυνατό "χαστούκι" που δέχθηκα ήρθε δύο χρόνια αργότερα, στις 13 Αυγούστου του ΄81, όταν ο 26χρονος τότε Υποσμηναγός (Ι) Δουλακάκης Χρήστος συνετρίβη στην βουνοκορφή της Ζήρου. Τα θλιβερά νέα μας τα είπε από τον ασύρματο ο νεαρός τότε Ανθυποσμηναγός (Ι) Πιέρρος Αντώνης που πετούσε δίπλα του. Η 345 Μοίρα - αν και καλοκαίρι - αμέσως μαυροφορέθηκε. Πρωτόγνωρες στιγμές για έναν "πιτσιρικά" Μηχανικό της Γραμμής Πτήσεων. Θυμάμαι, ότι τον τελευταίο του ελληνικό καφέ ο Χρήστος τον ήπιε στο Control της Τεχνικής Υποστήριξης, κερασμένος από τον Αξιωματικό της Γραμμής Πτήσεων Ανθυποσμηναγό Γιώργο Διπλαράκη. Οι στιγμές που ακολούθησαν ήταν τραγικές. Σκυθρωπά πρόσωπα και μία απέραντη βουβαμάρα. Είχα ήδη ζήσει από κοντά το πρώτο αεροπορικό ατύχημα στην αρχή της συνεχούς εικοσαετούς σταδιοδρομίας μου στις πίστες των Πολεμικών Μοιρών.

Και η ζωή στην Μοίρα συνεχίστηκε και έρχεται το επόμενο Καλοκαίρι. Το ημερολόγιο έγραφε Τρίτη, 29 Ιουνίου 1982. Η Μοίρα εκτελούσε νυκτερινές πτήσεις. Τα οκτώ αεροπλάνα μας είχαν ήδη απογειωθεί σε σχηματισμούς, και εμείς οι Υπόλογοι Μηχανικοί αναμέναμε την επιστροφή τους. Και κάπου εκεί, λίγο πριν την προσγείωση ο νεαρός 24χρονος Ανθυποσμηναγός (Ι) Γερολυμάτος Γεράσιμος, ο Μάκης, το αγαπημένο παιδί όλης της Μοίρας, αναφέρει πρόβλημα με το κινητήρα και μέσα στην νύκτα εγκαταλείπει το αεροπλάνο του. Αμέσως όλο το προσωπικό της Μονάδας ξεχύθηκε και άρχισε να τον ψάχνει. Για το αεροπλάνο ήμασταν βέβαιοι ότι έπεσε στην θάλασσα αλλά για τον Μάκη ελπίζαμε ότι θα τον βρούμε σώο. Το ολονύκτιο όργωμα της περιοχής συνεχίστηκε και όλη την Τετάρτη χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Δυστυχώς, την Πέμπτη το πρωί τον ανέσυραν από την θάλασσα νεκρό. Άλλο ένα πένθιμο συνεχόμενο Καλοκαίρι για την 345 Μοίρα. Και όχι μόνον. Πριν καν συμπληρωθεί ένας μήνας, στις 23 Ιουλίου του 1982, ένα άλλο παλληκάρι της άλλης Μοίρας, της 340 Μ.Β., ο 26χρονος Υποσμηναγός (Ι) Τζαγκουρνής Γεώργιος χάνει την ζωή του στο Μυρτώο Πέλαγος όταν κατέπεσε με το αεροπλάνο του.

Και η ζωή συνεχίζεται... Και φτάνει και το επόμενο Καλοκαίρι του ΄83. Στους νεοαφιχθέντες Ιπταμένους της Σ.Ι. που τοποθετήθηκαν στα αφη Α-7Η (ΣΜΕΤ) συγκαταλέγεται και ο Αρχηγός της Σχολής, ο 22χρονος Ανθυποσμηναγός (Ι) Χαρίτος Σταύρος, ο οποίος λίγες ημέρες μετά, στις 8 Ιουλίου 1983, εγκαταλείποντας το Αφος του χάνει την ζωή του, κλείνοντας αυτόν τον κύκλο των συνεχόμενων τριών καλοκαιρινών θανατηφόρων ατυχημάτων της 345 Μ.Β. με αφη Α-7 Η Corsair. Τρία συνεχόμενα (΄81, ΄82, και ΄83) "πένθιμα Καλοκαίρια". Τα πρώτα της σταδιοδρομίας μου. Τα πρώτα μου "χαστούκια". Και κακά τα ψέματα. Ποτέ αυτά τα "χαστούκια" δεν τα συνηθίζεις. Ακόμα και τώρα ως απόστρατος πλέον, στο άκουσμα ενός θανατηφόρου αεροπορικού ατυχήματος αυτά τα τρία "πένθιμα Καλοκαίρια" αυτόματα ανασύρονται στην μνήμη σου. Και μαζί με αυτά ανασύρονται και οι μνήμες που έζησες με τον Χρήστο παίζοντας ποδόσφαιρο, και με τον Μάκη κάνοντας παρέα τα απογεύματα στην πόλη των Χανίων. Βλέπεις, πέραν των υπηρεσιακών μας σχέσεων, με διακριτούς πάντα ρόλους, οι σχέσεις μεταξύ Ιπταμένων και Τεχνικών ήταν πολύ φιλικές.

Και αν σήμερα έγραψα αυτό το κείμενο φίλε αναγνώστη, αυτό πρωτίστως το έκανα εν είδει Μνημόσυνου για αυτά τα παλληκάρια που χάθηκαν κάποιες καλοκαιρινές ημέρες πριν καλά-καλά ζήσουν όσα οι υπόλοιποι εμείς ζήσαμε. Το έγραψα, γιατί αυτά τα αεροπλάνα που εσύ βλέπεις να σχίζουν τον αέρα με υπερηχητικές ταχύτητες, το ίδιο με υπερηχητικές ταχύτητες αρκετές φορές σου έχουν ξεσκίσει και την καρδιά, αφήνοντας έντονα σημάδια σε όσους ζήσαμε - και όχι μόνον - εκείνη την περίοδο στην 345 Μοίρα Βομβαρδισμού.

Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω και μία αναφορά και σε όλα τα άλλα παλληκάρια που χάθηκαν σε άλλες εποχές του χρόνου με τα Αφη Α-7 Η Corsair, διότι η θλίψη και ο πόνος δεν ξεχωρίζουν ημέρες και εποχές. Είναι τα ίδια!

1. ΘΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ του Πάνου - 02/08/1977
2. ΔΟΥΛΑΚΑΚΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ του Ελευθερίου - 13/08/1981
3. ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ του Θεοδώρου - 29/06/1982
4. ΤΖΑΓΚΟΥΡΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Νικολάου - 23/07/1982
5. ΧΑΡΙΤΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ του Θωμά - 08/07/1983
6. ΚΑΡΑΚΩΣΤΑΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ του Βασιλείου - 10/05/1984
7. ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΡΙΟΣ του Νικολάου - 11/09/1985
8. ΚΑΡΑΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του Ευαγγέλου - 11/09/1985
9. ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ του Γεωργίου - 07/03/1990
10. ΜΠΕΡΖΑΜΑΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ του Νικολάου - 07/01/1992
11. ΠΑΡΟΥΣΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του Σωκράτη - 11/01/1996
12. ΖΩΝΤΟΣ ΜΙΧΑΗΛ του Δημητρίου - 13/08/1998
13. ΑΓΙΑΣΟΦΙΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ του Κωνσταντίνου - 18/05/2000

Αθάνατοι!

Θανάσης Μαλέτσικας, 5 Ιουλίου 2023

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Αποχαιρετισμός στους Κουρσάρους - Όταν τα A-7 Corsair είχαν για ορμητήριο τη Σούδα! (ΒΙΝΤΕΟ) 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Κουρσάροι πάνω από την Κύπρο: Η πρώτη επιχειρησιακή αποστολή της ΠΑ μετά το 1974

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ο τελευταίος βομβαρδισμός των Α-7Ε παγκοσμίως! - Το καλύτερο αντίο για τους Κουρσάρους (ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ)

Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook - ακολουθείστε μας στο twitter και στο linkedin