“Στην ζωή, όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν”. Κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος λάτρης της αεροπορικής ιδέας, να χρησιμοποιήσει την φράση αυτή για να περιγράψει απλά και κατανοητά, το κενό που αφήνουν πίσω τους τα βομβαρδιστικά Α-7 Corsair της Πολεμικής μας Αεροπορίας. Στην δύση της καριέρας τους οι γερόλυκοι αυτοί τράβηξαν τα φώτα της παγκόσμιας αεροπορικής σκηνής, μιας και αποτέλεσαν τα τελευταία εν ενεργεία αεροσκάφη του τύπου παγκοσμίως!
Το βομβαρδιστικό Α-7 εισήλθε στις τάξεις της Πολεμικής μας Αεροπορίας το 1974, με την μορφή αγοράς T/A-7H Corsair από την LTV. Τα νέα –τότε- αεροσκάφη ήσαν τα πρώτα σε υπηρεσία με την ΠΑ που είχαν HUD, ανεπτυγμένο σύστημα ναυτιλίας και σκόπευσης, τρομερή δυνατότητα φόρτου όπλων και μοναδική αυτονομία! Ένα πλήρως οπλισμένο και γεμάτο καύσιμο Α-7 μπορούσε να “τρυπώσει” βαθιά στον αντίπαλο, να επιφέρει το χτύπημα και να επιστρέψει στην βάση του, δίχως ανεφοδιασμό! Οι “φίλοι και σύμμαχοι” είχαν αναστατωθεί με την έλευση των “Κουρσάρων” στο ελληνικό οπλοστάσιο. Γνώριζαν ότι είχαν να κάνουν με έναν “άσσο” που κατείχε η ΠΑ πλέον στο περιβάλλον του Αιγαίου…
Μετά από κάποια χρόνια, το Αμερικανικό Ναυτικό (USN) παραχώρησε στην Ελλάδα έναν μεγάλο αριθμό (60) αεροσκαφών T/A-7E/C, μιας και απέσυρε τον τύπο από τις τάξεις του. Τα “Echo” όπως ονομάζονταν, ήταν παλιότερα αεροσκάφη από τα “Hotel” που είχαν αγοραστεί από την ΠΑ, αλλά είχαν εκσυγχρονιστεί με αποτέλεσμα να φέρουν καλύτερα ηλεκτρονικά συστήματα από τα παλιότερα Α-7. Ένα επιπλέον στοιχείο-γνώρισμα των Echo ήταν ότι έφεραν στην δεξιά πλευρά της ατράκτου σωλήνα εναέριου ανεφοδιασμού, πρωτόγνωρη δυνατότητα για τα ελληνικά δεδομένα! Μαζί με τα Hotel, αποτέλεσαν τον κορμό των δυνάμεων κρούσης της ΠΑ, για πολλά χρόνια, ακόμη και μετά την έλευση νεότερων αεροσκαφών, όπως το F-16 Block 52+, και κλείνουν οριστικά μια ρομαντική εποχή που υπογράμμιζε την ύπαρξη Πολεμικών Μοιρών με εξειδικευμένο ρόλο.
Για τον γράφοντα το Corsair αποτελεί το πρώτο “ζωντανό” πολεμικό αεροσκάφος που άγγιξε πρώτη φορά! Είναι αναπόφευκτη λοιπόν η χρήση συναισθηματικά φορτισμένης γραφής, και ζητά συγνώμη γι’ αυτό. Αν και στα παιδικά του χρόνια, οι διακοπές στην ιδιαίτερη πατρίδα του που γειτνίαζε με την αεροπορική βάση του Αράξου, είναι γεμάτες με εικόνες και ήχους από τα θρυλικά F-104G Starfighter, το Α-7Ε αποτέλεσε την εισαγωγή του, στον θαυμαστό κόσμο της ΠΑ!
Ποτέ δεν φημίστηκε για την… ομορφιά του, το ντελικάτο σχήμα του, τις καλοσχηματισμένες γραμμές του… Το παρατσούκλι SLUFF (Sort Little Ugly Fat Fellow – Κοντός, μικρός, άσχημος, χονδρός φίλος) που του έδωσαν τα αμερικανικά πληρώματα, παραπέμπει στο ότι αγαπήθηκε για πολλά πράγματα, εκτός της… εμφάνισής του! Για τον γράφοντα ενέπνεε σεβασμό, μια αίσθηση ασφάλειας, σιγουριάς, όπως έστεκε αγέρωχο στην πίστα, γεμάτο φθορές στο γέρικο σκαρί του…
Αποτέλεσε το “όνειρο” μετά από μια μελλοντική εισαγωγή στην Σχολή Ικάρων, αποτέλεσε την αιτία παραμονής στην νότια περίφραξη του α/δ Αράξου πολλά βράδια, ώστε να παρακολουθήσει ο ίδιος γεμάτος δέος, τις νυχτερινές εκπαιδευτικές εξόδους των Κουρσάρων… Αποτέλεσε την αιτία …σπασίματος πιάτων και ποτηριών πολλά μεσημεριανά τραπέζια, καθώς ο γράφων πεταγόταν στο άκουσμα των 7αριων που επέστρεφαν για προσγείωση, αργά το μεσημέρι, τρέχοντας έξω και σηκώνοντας το βλέμμα στον ουρανό, προσπαθώντας να διακρίνει κάθε φορά και κάτι νέο, όπως έναν φορέα εκπαιδευτικών βομβιδίων, κάποια δεξαμενή καυσίμων κ.ά.. Αναμνήσεις από ΧΑΜΗΛΕΣ διελεύσεις πάνω από την παραλία της Καλογριάς, κατά την διάρκεια εικονικής προσβολής στην 116 Πτέρυγα Μάχης, που προξενούσαν ανατριχίλα και ερωτήματα του τύπου “πόσο ακόμη χαμηλά πια;!;!;!”…
Τα χρόνια πέρασαν και ο γράφων δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρό του και να πετάξει με το Α-7… Η αγάπη και το δέος όμως παραμένει άσβηστο, ακόμη και τώρα, λίγες μόνο μέρες πριν οι Κουρσάροι σβήσουν για πάντα τους κινητήρες τους στο νοτιοδυτικό τομέα που επιχειρούσαν τα τελευταία χρόνια… Το ορμητήριο των Κουρσάρων, τον Άραξο! Δεν θα ξεχάσει ποτέ εκείνη την πρώτη φορά, που ένα παιδικό χέρι άγγιξε έναν θρύλο της ΠΑ, λίγη ώρα μετά την προσγείωση του… Την θερμότητα στο χέρι, τους τεχνικούς που το ετοίμαζαν για την επόμενη πτήση, τις ταινίες RBF που ανέμιζαν στον αέρα, την μεγάλη εισαγωγή του αεροπλάνου που έστεκε σαν ανοιχτό στόμα κάποιου αρπακτικού, έτοιμου να επιτεθεί στην λεία του… Αυτό ήταν το Α-7 Corsair…
Στην δύση της επιχειρησιακής τους ζωής, τα Α-7 θα παραμείνουν με θέρμη στις καρδιές και τις αναμνήσεις όλων εκείνων που το πέταξαν, το συντήρησαν, το εξυπηρέτησαν ή απλά το αγάπησαν σαν λάτρες της αεροπορικής ιδέας. Ένα αεροσκάφος που ακόμη και σήμερα, πολύ πιο σύγχρονα αεροσκάφη δυσκολεύονται να ξεπεράσουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του (σταθερότητα σε πολύ χαμηλά ύψη) κλπ.. Την 17η Οκτωβρίου 2014 είμασταν παρόντες στο τελευταίο “αντίο” σε ένα αεροπλάνο-θρύλος για την ΠΑ μας. Είμασταν παρόντες στην τελευταία πτήση των Echo στον Αχαϊκό ουρανό, στο τελευταίο “κλικ” της φωτογραφικής μας μηχανής με κάδρο τους Κουρσάρους, στον τελευταίο χαιρετισμό στα μοναδικά παγκοσμίως Α-7 που υπάρχουν…
Κλείνοντας, ο γράφων θέλει να εκφράσει ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στις πολεμικές αυτές μηχανές, όπου στα χέρια Αεροπόρων και Τεχνικών, του έδωσαν το δικαίωμα ενός παιδικού και ανεκπλήρωτου ονείρου… Αντίο φίλε…
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter