Γράφει ο Γιώργος Λαμπράκης
Μετά το αιματοβαμμένο καλοκαίρι του 1974 στην Κύπρο, οι ιστορίες ηρωισμού και αυταπάρνησης όσων στάθηκαν απέναντι στον Τούρκο εισβολέα έμειναν για χρόνια στη λήθη. Έμειναν βαθιά χωμένες μέσα στον βούρκο της προδοσίας, σε αναφορές που “χάθηκαν” ή που δεν γράφτηκαν ποτέ, σε φακέλους που έκλεισαν ερμητικά για να μην φανεί ο ρόλος πολιτικών (και άλλων) παραγόντων … υπεράνω πάσης υποψίας.
Η Κύπρος ήταν Μακριά όχι μόνο τον Αύγουστο του ’74, αλλά και τα χρόνια που ακολούθησαν… Όσοι έμειναν εκεί, στα πεδία των μαχών θάφτηκαν σε πρόχειρα μνήματα, πολλοί χωρίς το όνομά τους πάνω στον σταυρό. Άλλοι μαζί με τους συμπολεμιστές τους, σε ομαδικούς τάφους ή ακόμα και σε πηγάδια, θύματα της βαρβαρότητας του προαιώνιου εχθρού του Έθνους. Οι περισσότεροι, θα έπρεπε να περιμένουν για χρόνια, για δεκαετίες μέχρι να νοιώσουν το δάκρυ και το θυμίαμα των συγγενών. Και πολλοί περιμένουν ακόμα…
Άλλοι παραμένουν αγνοούμενοι 42 ολόκληρα χρόνια τώρα. 15.300 βασανιστικές ημέρες και νύχτες, οι μανάδες, οι πατεράδες, τα αδέρφια, οι γυναίκες, οι συγγενείς και οι φίλοι περιμένουν να μάθουν τα “νέα”. Περιμένουν να δουν ένα “σημάδι”, κάτι… Κι αν τα πρώτα χρόνια η προσμονή της σωτηρίας και της επιστροφής ήταν αρκετή για να συντηρεί το όνειρο και να δίνει ανάσες και κουράγιο στις ψυχές τους που τις έτρωγε το μαράζι και ο καημός, πολλοί τελικά “λυτρώνονται” με ένα κασελάκι σκεπασμένο με την γαλανόλευκη. Και πολλοί περιμένουν ακόμα…
Αυτοί που γύρισαν από την κόλαση, είχαν να παλέψουν με τα σημάδια του πολέμου που είχαν χαραχθεί στην ψυχή και στο σώμα τους. Από νωρίς κατάλαβαν πως η Πολιτεία θα τους … έκοβε τα πόδια αν ζητούσαν αναγνώριση του αγώνα τους, η κοινωνία δεν ενδιαφερόταν για πολλά – πολλά, οι μύθοι και οι διαστρεβλώσεις έκρυψαν την αλήθεια, την οποία -τελικά- οι πραγματικοί Πολεμιστές θέλησαν να κρατήσουν για τον εαυτό τους. Έτσι πέρασαν τα χρόνια.
Η περίπτωση της ΕΛΔΥΚ
Κερύνεια, Κοτζάκαγια, Κιόνελι, Συγχαρί, Αεροδρόμιο Λευκωσίας, Πυρόι, προάστια Λευκωσίας και άλλα τοπωνύμια της Κύπρου έγιναν συνώνυμα της αυτοθυσίας και του ηρωισμού όσων στάθηκαν απέναντι στον Αττίλα, όσων πολέμησαν, όσων υπερασπίστηκαν τα ιερά και τα όσια του Ελληνισμού στο νοτιοανατολικό του άκρο.
Στις τέσσερις αυτές δεκαετίες που έχουν περάσει, η βιβλιογραφία που έχει ως αναφορά το Κυπριακό και την τουρκική εισβολή στο νησί, έχει καταφέρει να δώσει σημαντικά πονήματα που φωτίζουν τα δραματικά αυτά γεγονότα, τόσο από την στρατιωτική όσο και από την πολιτικο/διπλωματική πλευρά της ιστορίας. Αξιωματικοί, στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων αλλά και στρατιώτες που υπηρέτησαν στην Κύπρο κατέγραψαν τις μαρτυρίες τους, ιστορικοί ερευνητές και δημοσιογράφοι επιχείρησαν να καταγράψουν, να αποκαλύψουν, να εξηγήσουν τα πως και τα γιατί…
Το τελευταίο -χρονικά- βιβλίο μας ήρθε μέσα από την μαρτυρία του Ταξιάρχου ε.α. Παναγιώτη Σταυρουλόπουλου, ο οποίος ήταν τελευταίος Στρατοπεδάρχης της ΕΛΔΥΚ κατά την διάρκεια του Αττίλα 2, το “μαύρο” καλοκαίρι του 1974. Για να ολοκληρωθεί η προδοσία, έπρεπε οι ερπύστριες των τουρκικών αρμάτων να περάσουν πάνω από τους 300σιους της ΕΛΔΥΚ που παρέμειναν μόνοι, αβοήθητοι και … ξεχασμένοι να υπερασπίζονται το στρατόπεδό τους. Εκεί, στα άγια και ποτισμένα με το αίμα των παλικαριών χώματα της Κύπρου, το τριήμερο 14-16 Αυγούστου του 1974 αναβίωσαν οι Θερμοπύλες και το Μανιάκι, καθώς οι τελευταίοι υπερασπιστές του στρατοπέδου στέκονταν με τα τουφέκια, τα πιστόλια και τα … κράνη τους απέναντι στα άρματα και στις τουρκικές ορδές.
Όλες αυτές οι “εικόνες”, το δράμα των πολεμιστών και οι “ήχοι” της μάχης και του πόνου, αποτυπώνονται στο βιβλίο – μαρτυρία του Παναγιώτη Σταυρουλόπουλου, η οποία έρχεται να ξεκαθαρίσει το τοπίο, σε σχέση με τα γεγονότα που συνέβησαν κατά την μάχη του στρατοπέδου, τις συνθήκες που επικράτησαν από την έναρξη του 2ου γύρου της τουρκικής εισβολής έως και την διαταγή για απαγκίστρωση!
Μέσα από αυτό το βιβλίο με τίτλο: Το Χρονικό της Μάχης της ΕΛΔΥΚ 14-16/8/1974, το οποίο έχει επιμεληθεί ο ιστορικός ερευνητής Κωνσταντίνος Αλεξ. Δημητριάδης και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ του Ιωάννη Χ. Γιαννάκενα., τα τελευταία κομμάτια του παζλ -που κάποιοι εσκεμμένα για χρόνια μπέρδευαν – μπαίνουν στην θέση τους, δίνοντας για πρώτη φορά στον αναγνώστη, στον μελετητή της ιστορίας αλλά και σε ανθρώπους με άμεσο ενδιαφέρον (όπως είναι οι συγγενείς των πεσόντων και των αγνοουμένων ΕΛΔΥΚαρίων) την πλήρη εικόνα της εποποιίας της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου κατά την διάρκεια της μάχης του στρατοπέδου.
Η έκδοση του βιβλίου προκάλεσε πραγματικό … σεισμό, ενώ οι μετασεισμικές δονήσεις συνεχίζονται, αν κρίνει κανείς από τις “αντιδράσεις” κάποιων – λίγων – που για τέσσερις δεκαετίες δεν ήταν τίποτα περισσότερο από παραχαράκτες της ιστορίας. Eκμεταλλεύτηκαν τον αγώνα και την θυσία των παλικαριών της ΕΛΔΥΚ, πουλώντας παραμύθι για “τζιπ, περίπτερο κι … αγάπη”.
Παρά τα λόγια του Δημήτρη Σπανογιάννη, προέδρου του Πανελληνίου Συνδέσμου Πολεμιστών Ελληνικής Δύναμης Κύπρου 1974 και Λοχία του 4ου Λόχου της ΕΛΔΥΚ που συμμετείχε στην υπεράσπιση του στρατοπέδου, αυτοί – οι λίγοι – επιμένουν… Τους τα θυμίζουμε λοιπόν:
“Θέλω να πω και κάτι, απευθυνόμενους σε εκείνους οι οποίοι δεν πήραν μέρος στις μάχες της πρώτης γραμμής. Τους παρακαλώ να σταματήσουν όταν ερωτώνται, να περιγράφουν αναληθή γεγονότα ή φανταστικές ιστορίες και να αφήσουν να μιλούν αυτοί που έχουν κάτι να πουν. Διότι όλοι αυτοί έχουν κάνει τεράστιο κακό όλα αυτά τα χρόνια, παραχαράζοντας την αλήθεια και την ιστορία μας, γεγονός που αποτελεί προσβολή στη μνήμη των πεσόντων ηρώων μας και στους αγνοούμενους”.
Πάντως, ακόμα κι αυτοί καλό θα είναι να αναζητήσουν την αλήθεια στην δεύτερη πλέον έκδοση του βιβλίου, η οποία ελπίζουμε πως θα είναι σύντομα διαθέσιμη, καθώς το συγκλονιστικό αυτό πόνημα εξαντλήθηκε και η ζήτηση εξακολουθεί να είναι μεγάλη! Ελπιδοφόρο αν μη τι άλλο, μιας και η ιστορική αλήθεια είναι το ζητούμενο. Η αλήθεια που ξεχωρίζει τους Τιτάνες από τα μυρμήγκια…
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
