Γράφει ο Στάθης Μάρκου – Αεροπόρος
Σήμερα είναι μια ιδιαίτερη μέρα για μένα. Έχω ραντεβού με τον Α/ΓΕΑ στο αεροδρόμιο της Τανάγρας. Είναι φίλος μου, έχουμε υπηρετήσει παλιά μαζί στον Βόλο και ήμουν ένας εκ των εκπαιδευτών του στα F-5.
Μου επιφυλάσσει μια έκπληξη μου είπε και να έχω μαζί μου την φόρμα και τα αρβύλα πτήσεων. Δεν καταλαβαίνω τον λόγο, ίσως να θέλει να βγάλουμε καμιά φωτογραφία… Σκέπτομαι…
Στις 09:00 περνώ την πύλη μαζί μου έρχεται ένας σμηνίτης να με συνοδέψει και πηγαίνουμε σε ένα υπόστεγο επισκευής Α/φων. Εκεί συναντούμε τον Αρχηγό και τον Δ/κτη της μονάδος που δεν τον γνωρίζω, είναι πολύ μικρότερός μου.
«Είσαι έτοιμος για την έκπληξη;», με ρωτά ο Αρχηγός. Τον κοιτώ και δεν απαντώ. Την ίδια στιγμή ανοίγει η πόρτα του υπόστεγου και ένα ρυμουλκό τρακτέρ βγάζει έξω στην πίστα ένα αεροσκάφος. Τρελαίνομαι καθώς το βλέπω, είναι F-5! Είναι σαν ολοκαίνουργιο! «Χρόνια το επισκευάζαμε» μου λέει ο Αρχηγός «και το κάναμε σαν καινούργιο. Σήμερα είναι η πρώτη του πτήση και σκέφθηκα ότι θα ήθελες να την κάνεις εσύ».
«Ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνεις», του απαντώ και προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Θυμάμαι τα νιάτα μου. Οι άνδρες δεν κλαίνε… Το κλάμα είναι αδυναμία…
Πλησιάζω το αεροσκάφος. Στο pitot κρέμεται μια anti-G φόρμα. Την φορώ είναι ακριβώς στα μέτρα μου. Την ξανακοιτώ με προσοχή. Με ξεθωριασμένα γράμματα γράφει το όνομα μου! 15 χρόνια δεν την άλλαξα ποτέ κι ας είχε παλιώσει. Την θεωρούσα κάτι σαν γούρι… Ανεβαίνω την σκάλα μπαίνω μέσα. Ο υπόλογος με βοηθά να δεθώ. Κατεβαίνει ο υπόλογος, του κάνω σήμα να δώσει αέρα. 10% No1 start, μανέτα idle. Ο κινητήρας εκκινεί. Το ίδιο και με τον δεύτερο. Όλα εντάξει, σήμα για να βγάλει το μηχάνημα με τον αέρα.
Δεξιά μου βρίσκεται η κάσκα. Και αυτή είναι η δίκη μου, γράφει το όνομα μου. Την είχα αλλάξει το 1982 γιατί την προηγούμενη μου την είχε σπάσει με μια μπουνιά ο Ντούκας, που τον είχα κοψοχολιάσει σε μια πτήση, από τις πολλές που είχαμε κάνει μαζί. Συμμαθητές, τώρα δεν υπάρχει πια, έφυγε στα 62 του από καρδιά…
Τροχοδρομώ, φτάνω στην αρχή του διαδρόμου. Δοκιμή κινητήρων: 640-655 θερμοκρασίες, 99-100 στροφές. 20-55 πίεση λαδιού, 0-20 τα πτερύγια στις εξατμίσεις 50-85 όταν βάλω afterburner. όλα τα θυμάμαι κι ας έχουν περάσει 30 χρόνια! Full οι κινητήρες και φύγαμε! 155 μίλια τραβάω, είμαι στον αέρα!!!
Στα 300 πόδια γυρνάω ανάστροφα. Αγαπημένος ελιγμός, δεν θυμάμαι πόσες φορές τον έχω κάνει για να εντυπωσιάζω τους πιτσιρικάδες αεροπόρους. Ξανά σε ευθεία και σε άνοδο. Ήδη βλέπω το χωριό μου. Σήμερα δεν θα συρθώ στα 50 μέτρα πάνω από το σπίτι μου. 1) γέρασα και σοβάρεψα 2) δεν υπάρχει λόγος να το κάνω. Οι γονείς μου δεν ζουν πια να τους κοψοχολιάσω, η αδελφή μου είναι στην Αθήνα για να με χαιρετάει με την σκούπα…
Είμαι στα 20.000 πόδια θα μηδενίσω την ταχύτητα. Τραβώ το χειριστήριο το αεροσκάφος 90 μοίρες κάθετα. Σε δευτερόλεπτα η ταχύτητα …0! Το αεροπλάνο πέφτει πίσω ανάστροφα κτυπιέται πάνω κάτω αριστερά δεξιά σαν να θέλει να με ξεφορτωθεί… Δεν με φοβίζεις φίλε μου, χιλιάδες ώρες μαζί ξέρω όλα τα κόλπα και τα τερτίπια σου. Και εσύ ξέρεις ότι το αφεντικό εδώ μέσα είμαι εγώ!
Αυξάνεται η ταχύτητα ξανά ευθεία στα 8000 πόδια. Στο βάθος ο Παρνασσός. Είναι χιονισμένους, πανέμορφος. Καθώς πλησιάζω βλέπω κάτι σαν σκιές ανθρώπινες. Δεν στέκουν στην κορυφή αλλά ποιο ψηλά σαν να αιωρούνται. Πλησιάζοντας βλέπω πως είναι άνθρωποι. Τους μετρώ, είναι επτά. Το αεροσκάφος επιβραδύνει και καθώς πλησιάζει ανεβοκατεβάζει την μύτη, κουνά ρυθμικά τα φτερά σαν να υποκλίνεται. Τώρα τους γνωρίζω. Είναι συμμαθητές μου… Αυτοί όμως είναι νέοι, ενώ εγώ σχεδόν γέρος. Με κοιτούν παγωμένα και αδιάφορα. Δείχνουν σαν να μη με γνωρίζουν. Σηκώνω τα χέρια ουρλιάζω!
«Εγώ είμαι αδέλφια, ο Στάθης ο συμμαθητής και φίλος σας! Εγώ είμαι Βασίλη, που όταν κρύφθηκες μια μέρα στην Σχολή και σε βρήκαν οι τριτοετείς πηδάγαμε δυο ώρες για πάρτι σου. Εγώ είμαι. που μου ζήτησες συγγνώμη επειδή ματαιώσεις την μετάθεση μου για Θεσσαλονίκη για να πας εσύ, ως Βορειοελλαδίτης, που ανάθεμα την ώρα που δέχτηκα για να πας να συναντήσεις την κακή σου τύχη. Εγώ είμαι Στέλιο, που σου έσπαγα τα νεύρα για να τσαντιστείς και ήσουν πάντα με ένα πλατύ χαμόγελο. Εγώ είμαι Χρήστο, που γέλαγα όταν σε έβαζε ο Γιούλης να κάνεις συνεχείς στροφές και να φωνάζεις μάλιστα-μάλιστα. Εγώ είμαι τζιτζι ριτζι Σταύρο, που ήθελα να σου βάλω βαρίδια στην Σχολή να μην σε παίρνει ο αέρας, γιατί ήσουν πολύ αδύνατος. Εγώ είμαι Δημήτρη, που μας έβαλε ο Βλάχος να φυλάμε σκοπιά στο κρεβάτι του αυτός κοιμήθηκε και εμείς ξεροστάλιαξαμε 3 ώρες δίπλα του. Εγώ είμαι Γιάννη, που κρεμόμασταν από τα χείλη σου όταν μας έλεγες ότι πήγες σε κοπέλα πολυτελείας… Στο Κολωνάκι, 15 ετών και αυτή σε έστειλε για σουβλάκια και όταν γύρισες είχε σκάσει μύτη η αδελφή σου που την είχε ειδοποιήσει η κοπέλα γιατί ήσουν ανήλικος και σε περιμάζεψε και έμεινες με την χαρά στο χέρι. Εγώ είμαι Νανόλη, που με τους συμμαθητές σου κάναμε καζούρα γιατί ταξιδεύοντας τα Χριστούγεννα ως πρωτοετής για Χανιά με Ολυμπιακή και αφού δεν είχαμε πλησιάσει αεροπλάνο, κάλεσες την αεροσυνοδό και της είπες να πει στον κυβερνήτη να σηκώσει τα flaps γιατί τα είχε ξεχάσει κάτω! Σε κάλεσε ο κυβερνήτης δήθεν να σε ευχαριστήσει και ξελιγώθηκε στα γέλια με την αφέλεια σου. Εγώ είμαι που τρεις ημέρες πριν «φύγεις» για πάντα ήμασταν στην Σαντορίνη και γυρνάγαμε στα μπαρ, γίναμε σκνίπα στο μεθύσι, συμπεριφερόμασταν σαν 15ρηδες και στις 4 το πρωί πέσαμε στην θάλασσα με τα ρούχα. Μου είπες ότι έτσι δεν είχες διασκεδάσει ποτέ. Εγώ είμαι, ο Στάθης που σας αγαπάω πολύ, που δεν θα σας συγχωρήσω ποτέ για την πίκρα που μου δώσατε σε εμένα και όλους τους συμμαθητές που φύγατε τόσο νωρίς σε καιρό ειρήνης. Αμέτρητες νύκτες ξαγρύπνησα, όταν έρχεστε στην σκέψη μου. Γιατί δεν με γνωρίζετε;;; Γιατί με ξεχάσατε;; Εγώ δεν σας ξέχασα ποτέ…».
ΣΙΓΗ… Για κάποια δευτερόλεπτα. Μετά ακούω μια φωνή. Δεν έρχεται από τα ακουστικά μου αλλά από έξω… «Ματαιοπονείς φίλε μου. Οι νεκροί δεν γνωρίζουν και προ παντός δεν έχουν αισθήματα. Αυτά είναι για τους ζωντανούς. Γι αυτό και υποφέρουν…
Ξαφνικά σκοτάδι, αλλά έχω τα μάτια ανοικτά… Πόσα συναισθήματα χαράς, ενθουσιασμού, απέραντης λύπης και απογοήτευσης μέσα σε 2/10 του δευτερολέπτου. Τόσο δεν διαρκεί το όνειρο;
Ώρα 03:04… Τέρμα ο ύπνος για σήμερα… Έχω να σκεφθώ τους συμμαθητές τους φίλους τους αδελφούς μου που έφυγαν τόσο νωρίς υπερασπιζόμενοι την Πατρίδα… Αχ έρημη πατρίδα πως σε κατάντησαν… Μας ενώνουν τόσα πολλά. Είναι η οικογένειά μου..!
ΥΓ: Δεν υπάρχει αεροπόρος της Πολεμικής Αεροπορίας που να μην έχει δει παρόμοιο όνειρο και δεν έχει αισθανθεί ακριβώς όπως εγώ!
