Γράφει ο Σωτήρης Σαμφών
Συμπληρώνονται στις 9 Μαΐου, 2018, δεκαεπτά χρόνια από το θάνατο του Νίκου Σαμψών. Η προσφορά του Νίκου Σαμψών προς την Πατρίδα ήταν όμως πάντοτε απλόχερη και αδιαμφισβήτητη. Ας θυμηθούμε το «Μίλι του Θανάτου» στη Λευκωσία, όπου ο νεαρός δημοσιογράφος Νίκος Σαμψών, εκτελούσε τους δυνάστες κι έφευγε.
Τα φριχτά βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε και τη μαρτυρική ζωή του στις φυλακές της Κύπρου και της Αγγλίας. Τον άδολο πατριωτισμό του στη διάρκεια του τιτάνιου αγώνα της θρυλικής ΕΟΚΑ που έκανε και τον ίδιο νάναι θρύλος και λυσσαλέα να κυνηγιέται από τους Άγγλους. Την προσφορά του στην τουρκανταρσία του 1963, την Ομορφίτα, τη Μανσούρα. Η Λευκωσία θα είχε τουρκέψει από τότε αν ο Νίκος Σαμψών και τα παλικάρια του δεν έδιναν τον τιτάνιο εκείνο αγώνα.
Τον τραγικό ρόλο που του επιφύλαξε η μοίρα το καυτό εκείνο καλοκαίρι του 1974, ο Νίκος Σαμψών τον αποδέχτηκε παλικαρίσια και πρόσφερε το άπαν των δυνάμεων του για τη σωτηρία της Πατρίδας. Κατά την τουρκική εισβολή ο Νίκος Σαμψών αγωνίστηκε για τη σωτηρία της Κύπρου. Οι τούρκικοι θύλακες έπεσαν. Η εισβολή μέχρι και την ημέρα της παραίτησης του δεν είχε επιτύχει. Μόλις 1% κυπριακής γης κατείχε ο Αττίλας στις 22 Ιουλίου, 1974 και όπως οι ίδιοι οι στρατηγοί της εισβολής ομολογούν, η πρώτη φάση της επιχείρησης είχε αποτύχει και επρόκειτο να εγκαταλειφθεί κάθε προσπάθεια για συνέχιση της.
Αγωνίστηκε στις μέρες που ασκούσε την εξουσία για την προστασία της Βουλής των Αντιπροσώπων και των μελών της, πολιτικών αρχηγών και πολιτικών παραγόντων. Κατ΄ απαίτηση του δεν διαλύθηκε η Βουλή. Απέτρεψε εκδικήσεις και αντεκδικήσεις, τον αδελφοκτόνο σπαραγμό, και έσωσε από βέβαιο θάνατο πολλούς, πάρα πολλούς. Πολλοί χρωστούν σήμερα τη ζωή τους στο Νίκο Σαμψών.
Στις 31 Αυγούστου, 1976, το κακουργιοδικείο επέβαλε στο Νίκο Σαμψών ποινή 20ετους φυλάκισης. Είκοσι ακριβώς χρόνια μετά από την επιχείρηση του Νοσοκομείου, για απελευθέρωση του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη, της οποίας ηγήθηκε ο ίδιος.
Όταν ο Νίκος Σαμψών ρωτήθηκε από τους δικαστές του τι έχει να πει πριν του επιβληθεί η ποινή, δεν αρνήθηκε τις πράξεις του, δεν κρύφτηκε, δεν κλαψούρισε, δεν εκλιπάρησε. Δήλωσε ενώπιον των δικαστών που τον δίκασαν πως παλικαρίσια έμαθε να ζει και να πολεμά και παρέδωσε τον εαυτό του στην κρίση της αδέκαστης ιστορίας, λέγοντας τούτα τα συγκλονιστικά λόγια:
«Έντιμοι κύριοι δικαστές,
… Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει πως μέσα στο χάος που δημιουργείται σαν η Δημοκρατία καταλυθεί, υπάρχουν περιθώρια εθνικής προσφοράς προς κατευνασμό των παθών και αποφυγή των συμφορών του διχασμού που μαστίζει τις αντιμαχόμενες μερίδες, ιδιαίτερα σαν οι μερίδες αυτές είναι ομοιογενείς και αποτελούνται αποκλειστικά από Έλληνες αδελφούς.
Ο Νομοθέτης αναγνωρίζει τούτη την αλήθεια και την πραγματικότητα, θέλοντας όμως να κατοχυρώσει σαν ένα υπέρτερο αγαθό τη Δημοκρατία, τιμωρεί και αυτόν που καταλύει τη Δημοκρατία και αυτόν που καταλαμβάνει αξίωμα σαν η Δημοκρατία καταλυθεί.
Έτσι στο διάβα της Ιστορίας βρέθηκαν πολλοί άνθρωποι, τιμημένες μορφές του λαού τους, στις κρίσιμες στιγμές κατάλυσης της Δημοκρατίας και του Διχασμού, μπροστά στο τεράστιο δίλημμα της προσφοράς. Και το έλυσαν προσφέροντας. Οι νόμοι της Πολιτείας τους καταδίκασαν, στην Ιστορία όμως των Λαών τους παραμένουν τιμημένοι τραγικοί ήρωες.
Το ίδιο δίλημμα αντιμετώπισα κι εγώ στις 15 Ιουλίου 1974, και το ξεπέρασα προσφέροντας, ακούγοντας στη φωνή του φυσικού δικαίου και γνωρίζοντας τη Νομοθεσία της Πατρίδας μου. Μπροστά στην Πατρίδα δεν υπάρχει για μένα όριο προσφοράς.
Η Πολιτεία είναι υπόχρεη να με καταδικάσει γιατί το επιβάλλουν οι Νόμοι της. Είμαι υπόχρεος να δεχτώ την καταδίκη σαν φυσική συνέχεια της πορείας που διάλεξα και γιατί το επιβάλλει ο Νόμος της Πατρίδας.
Μ’ αυτές τις σκέψεις θα ήταν αυτοδιάψευση του εαυτού μου αν σας έλεγα πως μετάνιωσα για τις πράξεις μου».
Αυτό τον Αγωνιστή, εμείς τον καταδικάσαμε σε εικοσαετή φυλάκιση και τον εκτελούσαμε καθημερινά ως εξιλαστήριο θύμα…
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter