Γράφει ο Γιώργος Δημητρόπουλος, Υπολοχαγός Ειδικών Δυνάμεων ε.α.
Ξεκινάω το άρθρο με την πολύκροτη φράση του αντιπροέδρου των ΗΠΑ JD Vance στο συνέδριο ασφαλείας στο Μόναχο, λέγοντας στους ευρωπαίους ηγέτες και στους υπόλοιπους παρευρισκόμενους ότι «there is the new service in town, in Washington». Σκοπός του ήταν να τονίσει ότι θα υπάρξουν αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο οι ΗΠΑ αντιλαμβάνονται και επιλύουν τα προβλήματα στον υπόλοιπο κόσμο. Η ομιλία αυτή προκάλεσε σάλο στους παραβρισκόμενους και μάλιστα ο πρόεδρος του συνεδρίου Christoph Heusgen ξέσπασε σε κλάματα.
Δεν πέρασε πολύς καιρός από το συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου και πριν από λίγες ημέρες ο πρόεδρος των ΗΠΑ κύριος Donald Trump δέχτηκε στο οβάλ γραφείο τον πρόεδρο της Ουκρανίας κύριο Βολοντιμίρ Ζελένσκι. Σκοπός της παραπάνω επίσκεψης ήταν υπογραφή μιας συμφωνίας μεταξύ ΗΠΑ και Ουκρανίας με την οποία η πρώτη θα εξασφάλιζε στρατιωτική και οικονομική βοήθεια από τις ΗΠΑ, σε αντάλλαγμα την εξασφάλιση εξόρυξης των σπάνιων γαιών από εταιρείες των ΗΠΑ.
Όπως όλοι έχουμε δει στο internet στα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης, αυτή η συνάντηση δεν είχε καθόλου ευτυχής κατάληξη. (μάλιστα σήμερα οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν της διακοπή της βοήθειας προς την Ουκρανία). Πολλοί σοκαρίστηκαν λέγοντας ότι αυτά δεν μπορεί να γίνονται σε κοινή θέα (υπονοώντας ότι αποδέχονται να γίνονται κεκλισμένων των θυρών), κάποιοι άλλοι «ντράπηκαν» για τον πρόεδρο τους, ενώ κάποιοι άλλοι επικρότησαν φανερά τις πράξεις του κυρίου Trump.
Το Σάββατο που μας πέρασε, ο κύριος Ζελένσκι επισκέφτηκε τη η Μεγάλη Βρετανία και παρέστη σε μια σύνοδο κορυφής, στην οποία δεν συμμετείχαν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες.
Στο σημερινό άρθρο σκοπεύουμε να αναλύσουμε τα παραπάνω γεγονότα και να θέσουμε τη δική μας οπτική γωνία και σκέψεις, ως χαμηλόβαθμοί απόστρατοι και κυρίως ως σκεπτόμενοι πολίτες.
Νέος σερίφης στην πόλη
Η αλλαγή στη διακυβέρνηση των ΗΠΑ θα αποτελέσει ορόσημο για πολλά χρόνια. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στο ότι θα υπάρξει μία μεταστροφή στη εξωτερική και στην οικονομική πολιτική των ΗΠΑ αλλά επίσης και στον τρόπο με τον οποίο ο κύριος Trump θα προσπαθήσει να επιλύσει τα προβλήματά της χώρας του. Όντας κατά κύριο λόγο επιχειρηματίας, αντιλαμβάνεται διαφορετικά τα προβλήματα σε σχέση με τους επαγγελματίες πολιτικούς. Κακώς ή καλώς δεν το κρίνουμε, είναι όμως γεγονός. Είναι επίσης γεγονός ότι όσον αφορά στον πόλεμο της Ουκρανίας, είχε ήδη εξαγγείλει πριν εκλεχθεί, ότι θα τον λήξει και θα έρθει σε συμφωνία με τον κύριο Πούτιν. Αυτός μάλιστα είναι ένας από τους λόγους για τον οποίο τον ψήφισαν.
Ο κύριος Trump αποφάσισε να συναντήσει και να συζητήσει τον κύριο Ζελένσκι μαζί με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης του στο Λευκό Οίκο προκειμένου να υπογράψει κάποια συνθήκη. Μέχρι τώρα έχουμε συνηθίσει οι συνθήκες να υπογράφονται κεκλεισμένων των θυρών, εντός των οποίων συμβαίνουν πράγματα τα οποία δεν διαρρέουν παρά μόνο πολλά χρόνια αργότερα από την υπογραφή της συμφωνίας. Ο κύριος Trump κατά τη γνώμη μου, ήθελε να δώσει στον αμερικανικό λαό που τον εξέλεξε, πλήρη εικόνα για τον τρόπο με τον οποίο θα χειριζόταν τη συμφωνία και για το λόγο αυτό ήθελε να το ζωντανά, μπροστά στον τηλεοπτικό φακό. Ο τρόπος που εξελίχθηκε αυτή η σύσκεψη οδήγησε πολλούς στο να πιστέψουν, ότι σκοπός του προέδρου των ΗΠΑ ήταν να παγιδεύσει τον κύριο Ζελένσκι. Προσωπικά είδα τη συνέντευξη σχεδόν όλη και όχι μόνο τα τελευταία λεπτά. Ο κύριος Ζελένσκι έφτασε στις ΗΠΑ προκειμένου να ζητήσει, στην ουσία να παρακαλέσει για βοήθεια. Είναι ο πρόεδρος ενός περήφανου λαού ο οποίος μάχεται πολλά χρόνια εναντίον των Ρώσων. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι είχε απέναντι του τον πρόεδρο των ΗΠΑ και επιζητούσε την εύνοια του και την πολύτιμη οικονομική και στρατιωτική βοήθεια της χώρας του. Συνεχώς διέκοπτε ο ένας τον άλλον και για την ακρίβεια ο κύριος Ζελένσκι διέκοπτε τον κύριο Τrump αρκετές φορές. Κατά τη γνώμη μου, όταν πας να παρακαλέσεις για βοήθεια, δεν δαγκώνεις το χέρι που σου την προσφέρει. Λες ευχαριστώ και παίρνεις ό,τι μπορείς να πάρεις. Καταπίνεις την όποια περηφάνια σου και προσπαθείς να κερδίσεις όσο το δυνατόν περισσότερα. Επίσης, ο κύριος Ζελένσκι ζήταγε επίμονα από τον κύριο Τrump να αποκαλέσει τον κύριο Πούτιν ως δικτάτορα, ως εγκληματία και με άλλους χαρακτηρισμούς. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο καθένας από εμάς, αυτό σε καμία περίπτωση δεν ήταν εφικτό, διότι ο κύριος Τrump προσπαθεί να έρθει σε συμφωνία με τον κύριο Πούτιν και όταν προσπαθείς να διαπραγματευτείς με κάποιον άλλον, προσπαθείς να είσαι διπλωμάτης και να μην χειρίζεσαι προσβλητικές λέξεις οι άλλα επίθετα.
Πρόκειται για διαπραγμάτευση, όχι για πόλεμο και ας μην ξεχνάμε ότι η προηγούμενη διακυβέρνηση των ΗΠΑ είχε αποκλείσει την οποιαδήποτε διαπραγμάτευση με τον κύριο Πούτιν. Δείτε τη συνέντευξη του αντιπροέδρου των ΗΠΑ στο FOX News σχετικά με τη διαπραγμάτευση. Ο κύριος Trump από την πλευρά του προσπαθεί να ανοίξει πάλι τους διαύλους επικοινωνίας και να τερματίσει έναν πόλεμο. Όποιος θέλει τον πόλεμο να δηλώσει εθελοντης.
Συνεχίζοντας στο θέμα αυτό, σε διάφορα μέσα μαζικής ενημέρωσης όπως το παρακάτω ισχυρίζονται ότι ο κύριος Ζελένσκι πριν συναντήσει το κύριο Τrump, συναντήθηκε Ρεπουμπλικάνους και Δημοκρατικούς Γερουσιαστές, μεταξύ των οποίων και ο γερουσιαστής Lindsey Graham ο οποίος «δήλωσε ότι παρότρυνε τον Ζελένσκι πριν από τη συνάντηση με τον Trump να μην “τσιμπήσει το δόλωμα”, αλλά δεν ήταν ο μόνος, δήλωσαν πηγές στο ABC News. Σημείωσαν ότι ο Γκράχαμ ήταν πολύ ωμός, λέγοντας στον Ζελένσκι να “γλείψει λίγο” και να ευχαριστήσει εκτενώς τον πρόεδρο. Πηγή. Δεν γνωρίζω τι ακριβώς ειπώθηκε στην παραπάνω συνάντηση, αλλά πιθανότατα είναι ενδεικτική του τρόπου με τον οποίο θα εξελιχθούν τα πράγματα στην πολιτική ζωή των ΗΠΑ στο μέλλον.
Σύνοδος κορυφής στη Μεγάλη Βρετανία
Αμέσως μετά τη συνάντηση του κυρίου Ζελένσκι με τον κύριο Trump, το Ηνωμένο Βασίλειο συγκάλεσε σύνοδο κορυφής, στην οποία δεν συμμετείχαν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες (ούτε η χώρα μας, αλλά συμμετείχε ο υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας, και ο πρωθυπουργός του Καναδά).
Όπως έγινε και με την προηγούμενη σύσκεψη την οποία διοργάνωσε η Γαλλία υπό τον κύριο Μακρόν στην οποία πάλι δεν προσκλήθηκαν όλα τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διαπιστώνουμε το λυπηρό γεγονός από τη μία η Ευρωπαϊκή Ένωση να κλαίγεται για την αλλαγή στάσης των ΗΠΑ, από την άλλη να αποκλείει η ίδια κάποια από τα μέλη της, δημιουργώντας ένωση δύο ταχυτήτων. Η πολυφωνία στους κόλπους της Ένωσης, μας θυμίζει αυτό που είχε πει ο κύριος Henry Kissinger στο παρελθόν «Αν θέλω να μιλήσω με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με ποιον πρέπει να μιλήσω;» Δηλαδή όχι μόνο σαν Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχουμε κοινή γραμμή σε θέματα όπως η άμυνα και εξωτερική πολιτική αλλά δεν είμαστε καν ενωμένοι και αποκλείουμε κάποια από τα κράτη – μέλη μας.
Ορμώμενος από μια ανάρτηση που είδα στο facebook, ανακάλυψα στον επίσημο ιστότοπο του ΗΒ και της Ουκρανίας, μια αναρτημένη συμφωνία την οποία είχε υπογράψει το ΗΒ με την Ουκρανία στην οποία περιλαμβάνεται και βοήθεια εκμετάλλευσης των σπάνιων γαιών:
«Deepening cooperation in the energy sector will include: (i) exploring projects on renewable energy sources and seeking to attract investments of British companies in the development of renewable energy sources; (ii) collaborating in projects on renewable and low carbon hydrogen production, storage and transport and other renewable gases; (iii) supporting projects to close mines and supporting a just transition of Ukrainian coal regions; (iv) supporting development of a Ukrainian critical minerals strategy and necessary regulatory structures required to support the maximisation of benefits from Ukraine’s natural resources, through the possible establishment of a Joint Working Group; (v) cooperation in the field of nuclear energy and nuclear fuel supply; (vi) supporting the safety of nuclear facilities, adoption of best practice, and replacement of Russian technologies and nuclear fuel in Europe and other countries; (vii) begin negotiations for an Agreement on Cooperation in the Field of Civilian Nuclear Energy» (σελ 7 και 8). Η συμφωνία αυτή υπεγράφη 16 Ιανουαρίου 2025, πολύ πριν τη συνάντηση του κυρίου Ζελένσκι με τον κύριο Trump, και ίσως να εξηγεί και αυτή το λόγο για τον οποίο η συνάντηση πήρε αυτή την τροπή, δηλαδή ο Ζελένσκι είχε ήδη υπογράψει με τον πρωθυπουργό του ΗΒ.
Προσωπικά μου φαίνεται ότι, τα μέλη της Ευρωπαϊκή Ένωσης δεν έχουν κοινή εξωτερική πολιτική και το κάθε ένα προσπαθεί να μεγιστοποιήσει το δικό του συμφέρον. Οι ΗΠΑ το γνωρίζουν αυτό καθώς επίσης και τις διαφωνίες μεταξύ των μελών και το εκμεταλλεύονται στο έπακρο (και καλά κάνουν). Όσο τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν τα κρατικά οφέλη σε σχέση με τα οφέλη της Ένωσης ως σύνολο, οι ΗΠΑ θα εφαρμόζουν το διαίρει και βασίλευε προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους.
Μπορούν τα κράτη μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης να υποστηρίξουν ε την Ουκρανία χωρίς τη βοήθεια των ΗΠΑ;
Η απάντηση εδώ είναι ξεκάθαρα αρνητική. Τις τελευταίες δεκαετίες τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ουσιαστικά παρέδωσαν την άμυνά τους στις ΗΠΑ, περιορίζοντας τα κονδύλια για την άμυνα, στερώντας τους στρατούς τους από τα πολεμικά τους αποθέματα (ο πόλεμος στην Ουκρανία διανύει τον 3ο χρόνο), και τους στρατούς από το προσωπικό με τη μείωση της θητείας και φυσικά κατέστρεψαν οποιαδήποτε ο ιδεολογία ωθούσε κάποιον να καταταγεί εθελοντικά στον εθνικό στρατό, χαρακτηρίζοντας τον ως «μιλιταριστή», «φασίστα», κτλ.
Στον παραπάνω πίνακα, φαίνεται το % του ΑΕΠ που δαπανά κάθε χώρα για την άμυνα και το ποσοστό του ποσού που δαπανά για τον εξοπλισμό, τις υποδομές, τη συντήρηση και το προσωπικό. Βλέπουμε ότι η Ελλάδα δαπανά το μισό περίπου ποσό για μισθοδοσία προσωπικού, πολύ μικρό ποσοστό για συντήρηση και ελάχιστο ποσοστό για υποδομές.
Εδώ θα πρέπει να βάλουμε μία παρένθεση και θα πρέπει να πούμε ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει και στη χώρα μας, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι νέοι αποστρέφονται τις στρατιωτικές σχολές. Δεν είναι μόνο το μισθολογικό κομμάτι, είναι η απαξίωση από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, οτιδήποτε έχει σχέση να κάνει με την πατρίδα και η εργαλειοποίηση του στρατού σε άλλα, δευτερεύοντα καθήκοντα. Δεν χρειάζεται καν να μιλήσουμε για τον τρόπο που αντιμετωπίζει η πολιτική ηγεσία το στράτευμα.
Γυρνώντας πίσω στο θέμα του Ευρωπαϊκού Στρατού και της Ευρωπαϊκής Άμυνας φυσικά και η Ευρώπη δεν μπορεί να υπερασπιστεί την Ουκρανία, πρώτα από όλα διότι η αμυντική της βιομηχανία αποτελεί κλάσμα της βιομηχανίας των ΗΠΑ, δεύτερον διότι δεν διαθέτει ούτε στο ελάχιστο τα capabilities & assets που διαθέτουν οι ΗΠΑ, (υπάρχει τεράστιο τεχνολογικό χάσμα το οποίο διευρύνεται συνεχώς, ενώ δεν μπορεί να καλυφθεί με τίποτα το κενό που υπάρχει στα μέσα), αφετέρου δε οι Ευρωπαϊκοί Στρατοί στην καλύτερη περίπτωση έχουν να πολεμήσουν τουλάχιστον 20 χρόνια. Και φυσικά ισχύουν αυτά που είπαμε παραπάνω για την απαξίωση κάθε τι εθνικού.
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook – ακολουθείστε μας στο X στο linkedin και στο Youtube
