Γράφει ο Γιώργος Λαμπράκης
Οι οικογένειες των Ελλήνων πιλότων, ζουν κάθε στιγμή με την αγωνία καθώς οι δικοί τους άνθρωποι πετούν και επιχειρούν στα όρια. Μια ατέλειωτη, καθημερινή δοκιμασία, για όσους μένουν πίσω και περιμένουν…
Ο Χρίστος Σωτηρόπουλος, παιδί του Ιπταμένου της 348 Μοίρας Τακτικής Αναγνώρισης Ανδρέα Σωτηρόπουλου, αναπολεί με ένα συγκινητικό του μήνυμα εκείνη την εποχή, της δεκαετίας του ’80, στην 110 Πτέρυγα Μάχης της Λάρισας.
Διαβάστε το… Απηχεί τις εμπειρίες και τις σκέψεις πολλών παιδιών που έβλεπαν κάθε μέρα προς τον ουρανό και περίμεναν τον πατέρα τους να επιστρέψει στο σπίτι…
“Μεγάλωσα μέσα σε αεροδρόμια, Γεννήθηκα στην 110 Πτέρυγα Μάχης. Η παιδική μου χαρά ήταν ένα τεράστιο αεροδρόμιο με άπειρους δρόμους για να εξερευνήσω με το ποδηλατάκι μου. Ήταν τα κόκπιτ του RF-84 που με έβαζε μέσα ο πατέρας μου και έκανα “βουμ-βουμ” κουνώντας πέρα δώθε το χειριστήριο.
Ή μέσα στο υπόστεγο με την καταπληκτική ακουστική να φωνάζω και να ακούω την φωνή μου να αντηχεί στα τοιχώματα του.
Ξύπναγα το πρωί με την τρομπέτα που έπαιζε στην έπαρση της σημαίας και με τα RF-84 που έφευγαν για τις πρωινές αποστολές, αλλά αυτό που με πέταγε από το κρεβάτι ήταν ο θόρυβος από τα πανίσχυρα F4 και RF-4 που έκανα τα γυαλικά στο σπίτι να τρίζουν πάνω στα τραπέζια.
Το βράδυ χάζευα ανάμεσα στα αστέρια τα φώτα των αεροσκαφών που γυρνούσαν ή έφευγαν για νυχτερινές αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την μυρωδιά του λαδιού και της καμμένης κηροζίνης, μια εσάνς που πότιζε τα ρούχα μου και την μνήμη μου”.
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
